Team Fortress ~ Ruuz en Steff

milo keek ruby aan en hij schudde zijn hoofd. geen dank, en ik denk tot ik eeen chagerijnige doc niet meer wil zien of horen vandaag. hij was toen straks al niet te genieten van jou gedrag. zegt hij en hij knipoogde naar hem. en dan luistert hij naar zijn uitleg en hij knikte. neem de volgende keer iemand mee als je je nog niet op en top voelt. zegt hij nog tegen hem en hij staat op naar de deur en doet hem open. niet tot je ooit naar iemand luistert. grinikt hij en hij verdwijnt door de deur en als hij hem dicht doet keek hij bezorgt, en hij liep weg van de kamer.

rox was blij met het bed en hij bleef stil liggen en hij keek nieva aan en hij dacht even na. nee ik voel nergens anders pijn. zegt hij eerlijk en hij staarde even naar het plafon maar dan zucht hij lichtjes. gfeen dokter hij schiet me af. zegt hij zuur tegen nieva. en hij keek haar dan strak aan hij had een hekel aal dokters het liefst verzorgde hij zich zelf. en hij dacht aan de jongen hij zou het hem betaald zetten zou gou hij weer normaal kon lopen ging hij naar het hol van de leeuw die jongen een lesje leren. hij liet dit niet ongestraft en zijn blik stond in vuur.

Sorry voor de laatheid.
---

'Doc is gewoon wat overwerkt, dat is al. Bovendien raak ik nog altijd minder gewond dan jullie.' Oke, dat was een leugen. Hij raakte redelijk vaak gewond. Nooit echt fataal, maar wel van die verwondingen die hem tegenzaten. Een week of drie geleden was het zijn bovenbeen geweest waardoor hij niet meer had kunnen rennen en nog geen week geleden was het wel zijn schutters arm geweest. Het was al snel genezen dankzij Doc's medicijn, dat voor snellere genezing zorgde. Je kon immers niet achterblijven hier. Hij sloeg zijn armen over elkaar toen Milo hem zei dat hij de volgende keer iemand moest meenemen. Dus wanneer hij naar buiten wou moest hij iemand meeslepen? Mooi niet. 'Ja ja...' zei hij toen toch maar en ging op zijn bed liggen. Hij wreef even over de striemen op zijn hals. Hij zou die gast wel krijgen. Één headshot en het zou al voorbij voor hem zijn. Hij sloot zijn ogen en viel vervolgens in slaap.

'Goed.' zei Nieva toen Rox zei dat hij verder geen pijn voelde, maar schudde afkeurend haar hoofd toen hij begon te zeuren om Doc en dat hij hem ongetwijfeld zou afschieten. 'Zonder hem zullen je ribben niet zo gemakkelijk genezen. Bovendien moet je toch een spuit van dat middeltje van hem hebben, anders kan het nog wel eens twee weken duren om te genezen in plaats van één.' zei ze en gaapte even. Ze borg haar schuttersgeweer op in een kast. Ze keek even naar Rox en zag het vuur in zijn ogen. 'Oh oh, ik ken die blik. Je wilt zeker die knul afmaken?'

Rox keek nieva aan. Wist nee je weet tot ik een hekel er aan heb. Schiet hij in de verdediging en wilt recht komen maar kreunt van de pijn. Fijn heel fijn. Dacht hij en hij keek nieva aan als zei de kamer uit ging voor de dokter was hij weg hoe pijnlijk het ook was. En dan grijnst hij. Je kent me te goed schoonheid. Zegt hij

Deze is even kort vertrek net naar huis vandaag
PSV geeft niet

'Het is nodig, Rox. Deal with it.' zei Nieva koppig en gaf hem een tik tegen zijn voorhoofd. Daarna zuchtte ze. 'Als Doc er niet was geweest, zouden velen van ons al wel dood zijn, is het niet door hevige bloeding, dan is het wel door infecties. Bovendien mag je hem bedanken dat hij altijd voor ons zorgt. Elke week je gewonde vrienden zien, ugh.' Ze ging op de rand van Rox's bed zitten en keek hem aan toen hij zei dat ze hem te goed kende. Had ook niet anders kunnen zijn. Ze werkten al zo lang samen... Nieva was een wat latere aanwinst, maar toch waren ze redelijk lang samen geweest. 'Prima. Zolang je hem deze keer wel verslaat.' zei ze en stond op toen Doc eraan kwam. 'Moet ik er voor zorgen dat hij je niet in elkaar trimt, Doccie?' vroeg ze geamuseerd. Doc schudde zijn hoofd en ging zich bezig houden met Rox.

Rox voelde de tik tegen zijn voorhoofd en hij keek nieva aan. Ja ja ik weet tot hij vele helpt en het leven red. En ik ben hem daar ook wel dankbaar voor. Zegt hij zachtjes en meer mompelend. En hij keek mokkend voor zich uit tot hij nieva op bed voelt gaan zitten. En hij zag haar even denken tot de woorden over haar lippen komen tot hij hem deze keer wel moest verslaan. Ik had hem verslagen als die andere zich er niet mee bemoeit had. Dus de volgende keer is hij dood. Verzekerd hij haar en hij glimlachte triomvol. Maar die verdween meteen toen doc binnen kwam en hij nieva hoorde zeggen of ze moest helpe. Der uit. Sist hij vel tegen haar. En hij en doc parate even over wat hij had en wat de behandeling was. Een spuit hij moest een spuit hij had een hekel er aan. Hij wilde vragen of nog iets anders ging maar de doc stond al naast hem en voor hij iets kon doen voelde hij de prik al wat een schreeuw en een stoot op levert. Een die de wang raakte van de doc maar doc hem een tik bij zijn nek en weg was Rox helemaal in droom land en doc gaf nog een par spuitjes om alles te versnellen. Daarna wreef hij over zijn wang. Dat viel nog best mee. Zegt hij tegen nieva enl wip naar de deur. Hij slaapt wel even. Zegt hij voordat hij weg liep.

Rox was al redelijk herstelt na 3 dagen waren hij veel geklaagd had maar brak in bed was gebleven na dreigementen van doc en nu de derde nacht sloop hij hun kamp uit om op weg te gaan naar het kamp van blu hij ging het die jongen betaald zetten.

De koele wind streek tegen zijn warme huid terwijl hij op het dak zat. Het was zijn beurt om wacht te houden, maar hij deed alles behalve. 's Avonds gebeurde er haast nooit wat, tenzij je over de straten zou lopen. Maar een nachtelijke aanval? Nee, dat gebeurde niet. De veldslagen 's middags waren wel genoeg om hen allemaal uit te schakelen voor de nacht. Helaas had Rudy niet mee kunnen doen in de veldslagen van de vorige dagen, dus was hij maar op wacht gaan staan. Zijn arm voelde prima afgezien van een prikkelig gevoel en zijn hoofd was ook prima. Hij zou morgen wel mee kunnen doen. Hij zuchtte en zat op het dak, zijn knuppel op zijn rug, zijn geweer naast hem en zijn pistool in zijn riem. Hij speelde wat met het microfoontje aan zijn eenzijdige koptelefoon. Het microfoontje deed het niet eens. Daar moest hun technicien maar naar kijken als hij klaar zou zijn met het repareren van Danny's geweer. Hij keek omhoog naar de sterren en gaapte.

rox liep een heletijd door de straten heen. hij had genoeg wapens mee genomen en verstop onder zijn kleren. allenmaal zelfgemaakte en kleine wapens. hij moest het hebben van dicht bij iemand vechten. maar dan blijft hij staan als hij het gebouw ziet en hij begon sluipend door de schaduw dichter bij te komen. hij wilde tot hij die jongen zou vinden die zou zeker ergens in het gebouw liggen te slapen het was al tegen 12 uur dan sliepen de meesten al van de gevechten van de middag hij had niet mogen gaan dat vond hij nog het ergste. en hij kwam dichter bij als hij net nog een gestalt ziet en hij bleef staan en keek eventjes als tot hem door dringt tot het de jongen van een paar dagen geleden is en hij sloop tot dichter bij het gebouw en dan klimpts hij via de regenpijp om hoog snel en vloeiend en hij klom het dak op en hij keek naar de jongen en hij sloop dichter bij en dan rent hij op hem af trok een van vzijn mesjes en hij buukte hem omver van het gebouw af waardoor hij mee viel en ze in een zandduin onder hen terecht kwamen. rox hoeste even van het stof en dan haalt hij weer met het mesje uit richting ruby.

Rudy probeerde in de lucht de sterrenbeelden te zien waar zijn maatje Steve het altijd over had gehad. Hij miste hem. Hij en Steve waren bijna als vader en zoon geweest. Steve werd altijd kwaad om zijn roekeloosheid en Rudy werd kwaad omdat hij hem altijd probeerde te beschermen alsof hij een baby was. Toch was dat geruzie al snel wel voorbij. Ze waren een goed team geweest met zijn tweeën. Hij in de aanval, Steve in de verdediging. Opnieuw zuchtte Rudy en pakte de dogtags om zijn nek vast. Ik mis je, Steve... Steve was omgekomen in een veldslag. Iemand had hem in de rug gestoken en daarna zijn keel doorgesneden. Dit was misschien oorlog, maar hij was nooit over zijn dood heen gekomen. Hij sloeg zijn ogen neer en hoorde toen plots voetstappen. Hij keek op en zag nog net iemand aanrennen. Hij pakte zijn geweer van de grond en stond op, maar werd getackelt waardoor hij van het dak af donderde en op de grond viel. 'Aaagh, klootzak!' snauwde hij terwijl hij vlug recht stond. Hij spuugde wat zand uit en zocht naar zijn geweer, wat uit zijn hand was gevlogen en nu onvindbaar was. Hij trok daarom zijn pistool maar uit zijn riem en richtte op Rox. Waarschijnlijk kwam ie voor wraak. Hij ontweek de uithaal van zijn mes en loste een paar schoten op Rox af terwijl hij achteruit verder weg van hem rende.

rox keek naar hoe ruby zijn aanval met het mes ontweek en zijn geweer zocht die hij niet vond en toen kwam het pistool en hij wist de eerste 2 te ontwijken tot ruby wat verder was toen voelde hij een schram langs zijn arm gaan en hij keek hem dodelijk aan en rende achter hem aan en hij haalde een stuk touw te voorzschijn waar 2 kleine steentjes aan zaten en hij gooide die naar ruby toe die zich om zijn enkels zouden wikkelen en vervolgens trok hij een tweede mesje en hij haalt een paar keer uit naar de jongen en zijn ogen stonden doelbewust en rebels hij had zijn prooi gevonden.

milo was wakker geworden van een paar schoten en hij wist wie de wacht had en hij kwam overeind en zetten het op een lopen richting het dank

Rudy sprong op een soort zandheuveltje en richtte op Rox met zijn pistool, mikkend op zijn hoofd, tot hij het touw zag. Hij sprong weg, maar het touw wist zich toch om zijn enkels te wikkelen waardoor hij onderuit ging en met een smak op zijn zij belandde. Hij keek pissig naar Rox en rolde weg van zijn ene aanval, blokkeerde de andere met zijn pistool, maar kon de overige twee niet volledig ontwijken waardoor hij een snee op zijn schouder en een langs zijn kaaklijn kreeg. Hij vloekte pissig en richtte zijn pistool op Rox's knie en haalde de trekker over. Daarna richtte hij op Rox's hand waarmee hij het touw vasthield en schoot ook daar. Hij wist dat de jongen uit was op wraak en hem wou vermoorden, maar dat zou Rudy niet laten gebeuren. Hij zou niet onkomen, zeker niet door hem. Hij keek hem pissig aan vanonder de rand van zijn pet en trapte nog even naar hem. 'Volgens mij heeft er hier iemand een doodwens.' snauwde hij fel naar hem.

rox zag tot hij doel trokf met het touw en met zijn mesjes en hij was daar al te vreden mee maar het was beter als hij dood was die jongen. en hij wilde weer aanvallen maar hij ziet het mistool en dook op zij maar dan als hij weer wilt aanvallen met zijn mes wordt zijn hand geraakt en hij laat het mes in een reflex los en hij vloekt luid en pijnlijk. en hij keek de jongen aan. altijd. sist hij met doelend op tot hij het altijd zou op zoeken een gevecht op leven en dood want hij was er niet bang voor. hij voelde een trap waardoor hij bijna viel. ik ben alleen niet van plan dood te gaan. zegt hij en na die woorden valt hij aan met zijn andere hand enn het mes er in en hij probeerde een slag ader te raken. en hij keek even naar het pistool die moest uit zijn handen en hij trapt er naar.

milo kwam op het dak aan en keek rond en hij zag nergens ruby en dan rent hij naar de rand en ziet de twee verder op en hij vloekt. en hij springt naar beneden en hij maakt een paar koprollen en hij rent op het gevecht af.

Rudy kwam overeind vanuit zijn positie en klikte de onderkant van zijn pistool los, waardoor het lege doosje waar de kogels in hadden gezeten eruit viel. Uit zijn riem haalde hij een nieuw doosje en schoof het met gemak in het pistool. Hij richtte weer op Rox. 'Noch ben ik van plan dood te gaan, bro.' zei hij fel en keek hem vurig aan, zijn blauwe ogen glimmend in het licht van de maan. Hij moest en zou een eind maken aan deze jongen, of hij hem nou neerschoot of verdronk in een rivier. Hij wist dat de jongen wrok koesterde jegens hem en dat was alles behalve gunstig. Als hij niet op het dak had gezeten, maar in zijn bed had gelegen zou hij in zijn slaap vermoord zijn. Hij schoot een paar keer op Rox en werd toen aangevallen door zijn mes. Hij ontweek de aanval, maar zag de volgende niet aankomen waardoor zijn pistool uit zijn hand vloog. Hij gromde kwaad en haalde zijn honkbalknuppel van zijn rug. 'Houd je van honkbal?' vroeg hij toen met een grijns en haalde twee keer achter elkaar uit naar Rox met zijn knuppel. Hij zag in de verte Milo en zwaaide even met zijn vrije hand. 'Hi, Milo! Let maar niet op mij, ik maak gewoon een vervelende gast in!' riep hij en grijnsde ondeugend.

Rox keek ruby nog altijd vurig aan en hij hoorde weer schoten en ontweek er twee maar de laatste was raak zijn been dit keer en hij slaakte een korte pijnlijke kreet maar dit wekte zijn woede tegen de jongen voor hem alleen maar op en hij was tevreden toen het pistool uit zijn handen lag en hij zag de jongen denken. Ik hoor je hersens kraken. Zegt hij en hij zag de honkbal knuppel. Ah nee honkbal houd ik niet van. Zegt hij kinderlijk en hij ontweek de slagen zorgvuldig en dan merkt hij tot de jongen voor hem afgeleid is en hij zelf lijkt te ontwaken en hij rent naar voren trapt hem hart tegen zijn borst aan waardoor hij zou morgen vallen maar om zeker te zijn haalde hij ook uit naar diens voeten en als de jongen op de grond licht gaat hij hoven op hem zitten en hij haalde een kindermeisje te voorzien die een groene glas had daar zat een gif aan een dodelijk gif en hij wilde uithalen naar de jongen e n hij keek de jongen aan maar er bekroop hem een raar gevoel iets wat hij nooit eerder had gevoelt een gevoel tot hij dit niet kon. Ook al hatelijk hij de jongen die hem voor blok had gezet maar nog hij kon het niet wat was er mis hij had vele mensen gedood zonder aarzelen en nu aarzelde hij zomaar.

Milo zag de twee vechten en kwam steeds dichter bi j en hij kon ruby wat doen dadelijk met dat kinderlijk gezwaai hij moest op letten anders. Maar het was te laat de jongen sloeg toe. En Milo vloekte luid en trok zij. Twee korte gebogen zwaarden en rende dichter bij dit ging mis heel erg mis dacht hij als hij ziet wat gebeurt maar dan ziet hij de jongen aarzelen en hij kwik naar zijn gezicht en herkende hem hij dook altijd wegloop bij een gevecht en aarzelen deed hij nooit.

Het ging nog redelijk, dit gevecht. Hij was nog niet in een bijna-dood positie terecht gekomen en hij had de jongen redelijk verwond. Met nog een paar klappen haalde hij hem zeker wel neer. Of dat hoopte hij in ieder geval. Hij hoopte dat hij niet veel neergrhaald zou worden zoals vorige keer. Hij keek even naar Milo, maar had dat beter niet kunnen doen. Hij kreeg een trap tegen zijn borst en viel daardoor naar achteren. Met een smak viel hij plat op zijn rug, maar wist zijn knuppel nog bij zich te houden. Hij hoestte even en zag toen Rox boven zich met het mes. Zo snel hij kon, ging hij rechtop zitten en greep hij Rox's pols. 'Oh nee, dat gaat je niet lukken, you wombat.' siste hij en keek Rox aan. Hij gaf Rox een kopstoot en ging vlug bij hem weg. Hij pakte zijn pistool van de grond, laadde een kogel in het compartiment en richtte op Rox. 'En nu is het bye bye voor--' Hij kon die zin nooit afmaken. Er weerklonken twee schoten door de lucht. Een milliseconde later zakte Rudy met een schreeuw door zijn knie. Op zijn onderrug begon de blauwe stof van zijn shirt rood te kleuren. Het tweede schot had hem gelukkig niet geraakt, maar dit deed wel voldoende pijn. Hij keerde zich woest om en schoot richting Nieva, die ergens achter wat kisten zat. 'Vuile REDs...' Siste hij en ging rechtop staan. Hij voelde hoe de wond flink doorbloedde, maar liet zich niet stoppen. Hij hield zijn knuppel uitgestoken naar Rox, hijgend. 'Kom op dan!'

rox was versteend hij twijfelde hij wist niet waarom maar net toen hij de jongen wilde doden kon hij het niet maar waarom niet door een gevoel een vreemd gevoel tot hij er spijt van zou krijgen maar dat had hij nooit. maar dan ziet hij de jongen overeind komen en hem een kopstoot geven waardoor hij van de jongen af viel in het zand en hij knipperde even een paar keer en hij kwam recht en hij ziet de jongen het pistool op hem richten en hij hoorde de klik een teken tot hij geladen was en dan de woorden dit was zijn einde hij wist het. dan klinken er 2 schoten en hij dacht tot ze voor hem waren tot hij de jongen hoort vloeken dan was nieva hier en hij vloekte en hij sprong overeind en hij keek naar de jongen die gewond was. en dan ziet hij milo veel te dicht bij en hij ontweek diens uithalen en hij haalde hem met een paar simpele bewegingen neer en hij keek naar de kisten verder op en hij pakte zijn walkie talkie. die jongen is van mij. sist hij er door hij zou de jongen mee nemen. en na die woorden keerde hij zich naar ruby met zijn knuppel en hij rende er heen en ontweek de knuppel en kwam achter de jongen uit en palte een mesje en maate een kleine snee maar op dat mesje zat een slaapmiddel. slaap zacht..sist hij rebels tegen de jongen.
milo kwam weer recht en rende op rox af.

Bah, waarom moest hij altijd weer zo gewond raken? Hij haatte het om steeds weer met redelijk ernstige verwondingen te eindigen. Maar goed, hij had dan ook een sterke tegenstander tegenover zich. En hij had hem ook redelijk goed verwond dus het compenseerde wel. Hij keek Rox fel aan en vroeg zich af waarom hij had getwijfeld toen hij hem neer had willen steken. Dat wou Rudy wel eens weten, maar hij had niet de kans om het te vragen. Hij probeerde Rox weer te raken met zijn knuppel, maar deze ontweek het en kwam achter hem te staan. Hij voelde een licht steekje en keerde zich vlug om. 'Wat was dat!?' snauwde hij, maar voelde het resultaat al van het slaapmiddel. Oh, hij was zo klaar met hem! Hij richtte zijn pistool en schoot, maar hoorde niets anders dan een klik. Oh shit, hij moest laden. Zijn hand ging vlug naar zijn riem, maar zijn beeld vervaagde al toen hij het doosje in zijn pistool wou steken. Zijn handen voelden zwaar, net als al zijn andere ledematen. 'Shit...' Hij zakte niet veel later ineen en zag hoe de wereld zwart begon te worden.

rox keek naar de jongen en het pistool en hij hoorde de klik gelukkig anders was hij nog dood door zijn roekeloze gedrag en hij hoorde milo en hij ontweek hem en stak hem ook met het mesje en dan rent hij naar ruby die vloekte en ineen zakte en hij tilde de jongen op en zette het op een lopen richting nieva en eenmaal bij haar aan gekomen keek hij haar aan. dankje geen uitleg nu hij gaat mee...wegwezen nu. zegt hij snel in een adem en hij begon te rennen en hij bleef op nieva letten ze mocht niet gewond raken door hem want hij was zo koppig om te gaan om deze jongen te doden en puntje bij paaltje kon hij het niet en wilde weten waarom niet. eenmaal thuis sloop hij naar binnen en ging naar een verlaten kamer en hij legde hem neer en hij halde verbandspullen en begon de jongen te verzorgen hij mocht niet dood bloeden. niava haal doc. zegt hij ernstig hij wist tot dit eigenlijk niet mocht maar hij moest het weten en zijn handen trilde er van en hij maakte de kleinere wonden ook schoon en verband ze. de grote had hij net gedaaan en de kogel lag op de grond. en rox staarde naar de jongen waarom had hij getwijfelt nieva ging hem dat waarschijnlijk ook vragen want normaal had hij al lang die gene gedood. en door al dit gedoe voelde hij zijn eigen schotwond in het been niet en hij bleef naar ruby kijken.

Dit is Nieva >> http://2.bp.blogspot.com/-yQazGVoTHys/T5c-MRU0xFI/AAAAAAAABJk/5FwI0P9uYWg/s1600/wallpaper-1860650.jpg
Maar dan wel met een rood shirt c:
---

Nieva volgde het gevecht prima vanaf de plek waar ze zat. Ze hoefde alleen door haar periscoop te kijken en ze kon zien wat er aan de hand was. Ze zat immers een eindje verder weg. Rudy merkte haar echter wel op, omdat hij zelf immers scherpschutter was en dus prima wist waar het schot vandaan kwam en uiteraard haar kon opmerken. Het viel ook wel een beetje op als je goed keek: Het lange loop van haar geweer stak tussen twee kisten uit. Als je er niet specifiek op lette zou je het niet kunnen zien. Maar goed, Rudy merkte haar dus op. Hij schoot op haar, waardoor ze vlug achter een kist moest duiken om niet geraakt te worden. Toen ze dacht dat de kust veilig was, keek ze weer door haar periscoop en zag hoe Rox de jongen licht verwondde en hoe hij niet veel later ineen zakte. Oh, ging hij hem vermoorden in zijn slaap? Nou, dat was zwak zeg... Ze trok haar wenkbrauwen op toen Rox aan kwam rennen met de jongen op zijn rug. 'Geen dank, maar--' Net toen ze om uitleg wou vragen, was Rox al weg. Ze rende vlug achter hem aan en slingerde het geweer op haar rug. Ze snelde vlug terug naar hun kamp en volgde Rox mee de kamer in. 'Rox, wat is hier--' Alweer kon ze haar zin niet afmaken. Ze zuchtte en riep Doc met haar walkie-talkie. 'Hij komt eraan... Maar Rox, wat is er aan de hand? Waarom heb je hem niet gedood?' vroeg ze.

Rox had nieva genegeerd tot hij nu in de kamer met haar was en hij hoorde hoe ze doc riep en zei tot die zo kwam en hij knikte. Oké Dankje. Zegt hij en hij duwde twee n de wond aan die onder het verband zat maar het verband was al rood hij bleef bloeden en Rox handen trilde en dan hoort hij de vraag waar hij bang voor was van nieva komen en hij beet op zijn lip en hij bleef stil. Maar na een tijdje begint hij te praten wat onzeker. Ik weet het niet nieva. Zegt hij eerlijk en hij bleef de wond dicht drukken. Ik...ik wilde hem doden maar ineens voelde ik iets...en wist het niet meer...en...ik kon het niet dat gevoel hield me tegen....ik knikte hem niet doden..zegt hij schuldig en onweetzaam. Hij wist het echt niet en zijn handen trilde. Waarom had hij het niet gekunt maar waarom niet en hij keek naar het gezicht van de jongen.

AAA die is zo Nice dat plaatje

Nieva keek Rox onderzoekend aan en leunde wat tegen de muur, wachtend op zijn antwoord. Ze vond het vreemd. Normaal twijfelde hij nooit en doodde hij iemand met gemak. Maar nu kon hij het opeens niet. Niet toen hij het mes naar hem geheven had en ook niet toen hij achter hem had gestaan en zijn nek had kunnen doorsnijden. Ze merkte wel dat hij ermee zat, dus keek ze niet al te streng. Ze luisterde naar hem. Hij voelde iets en dat gevoel zorgde ervoor dat hij hem niet kón doden. Ze fronste hierdoor. Hoe kon dat? Had hij een band met hem of zo? Of... Was hij misschien in het geheim vrienden met hem? Nee, wacht. Dat kon niet, want anders had ze die blik in zijn ogen niet gezien na het gevecht waarin hij zijn ribben had gebroken. Dat kon je niet neppen... Ze sloeg haar armen over elkaar heen en keek peinzend naar de grond. 'Wat voelde je dan?' vroeg ze zacht door. Doc kwam de kamer binnen en fronste toen hij de jongen van BLU op het bed zag. 'Wat in hemelsnaam--' 'We leggen het nog wel uit, Doccie. Kun je ervoor zorgen dat hij niet dood gaat?' vroeg Nieva. Doc rolde wat met zijn ogen en ging toen bezig met Rudy.

Rudy had geen besef van tijd en plaats. Hij kon in principe niks. Hij kon alleen maar liggen, ademhalen en dromen zien die hij niet wou zien. Hij merkte niet dat hij gedragen werd door iemand, dat hij geloosd werd op een bed en dat iemand zijn wonden dicht drukte. Als hij het wel had geweten, was de hel wel losgebarsten. 'Fffe...' mompelde hij zachtjes en draaide iets met zijn hoofd.

Rox voelde de blik van nieva branden op hem maar hij keek haar niet aan. Hij bleef kijken naar de jongen voor zich en dan hoort hij de vraag van nieva n hij keek haar aan en wilde antwoorden als doc bi. En komt en hij maakte plaats voor hem en hij wilde wen uitleg maar nieva hielp hem gelukkig en hij gin g wat aan de kan t en hij ging naast nieva staan. En hij hield doc nouw keurig in de gaten. En hij brengt zijn hoofd naar haar oor. Ik dacht tot ik een deel van mezelf wilde doden. Zegt hij alleen hoorbaar voor haar en hij keek weer weg zijn ha den trilde en hij keek naar ruby. doc ke n jij hem...vraagt hij dan en hij bleef waakzaam toe kijken. En ook naar de deur bang tot een ander lid kwam en de j ik enge. Wilde doden.

Nieva bleef kalm op haar plek staan en wou echt weten waarom hij de jongen niet kon doden. Uiteraard wou hij niet spreken in de buurt van Doc, dus hield Nieva zich maar stil en keek naar hoe Doc de jongen zijn wonden verzorgde. Ze richtte haar blik even op Rox toen hij naast haar kwam staan en hoorde wat hij haar influisterde. Ze fronste hierdoor. Alsof hij een deel van zichzelf wou vermoorden...? Nu snapte ze er al helemaal niks meer van. Het enige wat in haar opkwam was dat ze misschien familie van elkaar konden zijn, maar dat leek haar te onwaarschijnlijk. Ze keek bedenkelijk naar de grond. Doc keek op van Rudy's wond en richtte zijn blik op Rox. Hij schudde zijn hoofd. 'Niet echt. Ik weet dat hij zijn vader bij zich had, tot hij vermoord werd door ons. Och, hoe heette die vent ook al weer... Steve, volgens mij.' zei hij en ging verder met het hechten van de wond op Rudy's onderrug. Hij snapte niet heel goed waarom hij dit moest doen. Immers was Rudy hun vijand, maar hij besloot maar gewoon mee te werken. Ze konden hem toch wel afmaken.

---
Steve is niet echt zijn vader, maar dat denken ze wel omdat ze zo'n vader-zoon band hadden xD

Rox bleef naar ruby en doc kijken en hij deed zijn handen in zijn vest ze bleven maar trillen. Hij hoort doc wel maar hij bleef stil en hij knikte even en hij bleef denken. Wat was er met hem waarom had hij hem niet kunnen doden of beter gezegd waarom kreeg hij dit gevoel. En hij liep naar doc en ruby toe en hij knielde bij doc neer en bekeek ruby beter. Oké dus we hebben zijn vader gedooden hij is een scherp schutter dat weet ik ook al maar verder niks. Zucht hij en hij bleef het zich af vragen e. Hij haalde een stuk touw uit zijn schoen en begon de handen bijeen te binden toen doc bij a klaar was. Doc en nieva zeg de rest niks alsjeblieft. Zegt hij zachtj es

'Misschien kun je hem ondervragen. Vragen waar hij vandaan komt en zo. Misschien kun je er wat mee.' suggereerde Nieva en blies een lok haar uit haar gezicht. Ze keek met een schuin hoofd naar Rudy en vroeg zich af wat er toch met die jongen was. Waarom verwarde hij Rox zo? Ze fronste en wendde haar blik af terwijl ze nog verder na dacht. Doc was op een gegeven moment klaar met hem verbinden en knikte toen Rox zei dat hij het voor zich moest houden. 'Doe ik.' zei hij kort en verliet ze kamer met zijn koffer. Nieva zuchtte en ging recht staan. 'Ik ben ook weg. Ik zeg niks, Rox. Ik beloof het. Maar denk goed na.' Ook zij liep de kamer nu uit, waardoor alleen Rox en Rudy overbleven.

Naarmate het middel begon uit te werken, werd Rudy ook steeds alerter. Dit bed voelde niet als zijn bed, de stemmen die hij hoorde waren niet van zijn maatjes. Zelfs de atmosfeer voelde anders... En nu voelde hij ook iets om zijn polsen. Hij werd langzaam wakker en opende zijn blauwe ogen. Eerst half, daarna helemaal, waarna hij Rox plots zag en gelijk in opstand kwam, ondanks de pijn van de schotwond. Hij trapte naar Rox, trapte daarna nog eens en liet zich van het bed af vallen. Met een zachte kreeg van pijn landde hij op de grond, maar stond voor zover het ging weer op. 'Wat moet je van me?' siste hij terwijl hij naar achteren liep, zijn blik fel en giftig.

rox was opgelucht tot doc en nieva bijden niks zouden zeggen tegen de rest want die zouden hier niet blij mee zijn. hij hoorde ook nieva hem waarschuwen en hij vroeg zich af waarom maar ook weer niet. en hij zuchte toen ze de kamer uit waren en hij stond dicht bij ruby en het bed en hij bekeek de jongen hij merkte tot het middel begon uit te werken en hij vroeg zich af hoe hij ging reageren in ieder geval zou hij boos zijn zoals toen straks. en de ogen gaan half open en dan helemaal en hij merkte tot hij hem herkende en hij voelde de trap en hij viel bijna van het bed maar dat voorkwam hij door recht te gaan staan. rustig. sist hij tegen hem en hij keek alleen met zijn ogen naar de deur toen hij een kreet van pijn liet horen waar er kwam niemand. en hij richte zich tot de jongen. die hem een vraag stelde en achteruit ging. ik wil je een paar vragen stellen meer niks als ik je dood had gewild was je het nu al 2 keer op zijn minst geweest. zegt hij kalm en zijn handen trilde lichtjes en hij deed ze in zijn zakken. wat is je naam....vraagt hij met een schuinhoofd. zijn ogen stonden niet meer rebels en doedelijk als voorheen nee nu stonden ze waakzaam en kalm.