Gezichtslozen - Sanne en Steffie

Het is het jaar 3146. De technologie heeft gezondigd, de wereld is zo goed als verwoest maar een klein deel van de bevolking heeft weten te overleven. Na deze omslag in het leven heeft een klein deel van de bevolking, slechts 30% zich zelf aangeleerd om andere manieren te vinden om hun zelf en hun naaste te redden. Ze hebben zichzelf magie aangeleerd. Deze kleine groep mensen is werkzaam voor de overheid als dokter, agent, onderzoeker, etc. Een aantal jaar geleden is men er achter gekomen dat een nog veel kleine hoeveelheid van deze 30%, slechts 5%, beschikt over transformatie magie. Een magie die de gebruiker in staat stelt om zichzelf te transformeren in een dier en gebruik te maken van dat dier zijn vaardigheden.
Deze groep mensen is verbannen uit de omgeving, omdat de overheid bang is dat ze in verzet komen. De manier van leven van de zogenoemde "gezichtsloze", hun naam te danken aan de verschillende vormen die ze aan kunnen nemen, is zo anders dan die van de normale mens. Dit omdat zij gebruik kunnen maken van middelen waar een gewoon mens geen gebruik van kan maken. Het eten is schaars, de steden zijn afgesloten, bossen zijn te gevaarlijk om te betreden omdat je niet weet wat voor een wilde dieren zich daar verscholen houden. De gezichtsloze hebben hier geen last van. Zij zijn niet gebonden aan de wetten die gelden voor de normale mensen. Zij kunnen gebruik maken van hun magie om voor hun en hun naaste te zorgen en de overheid is bang dat deze groep mensen uit zal groeien tot een grotere meerderheid en de touwtjes in eigen handen wil nemen.
Zetten ze een voet in de stad, dan worden ze gevangen en gedood. Dat staat er in de regels.

Alexander tristan wings is een jonge magiër van 25 jaar. Hij heeft blond half lang haar met blauwe/groene ogen. Hij is een stille waakzame en vooral slimme jongen die een eigenmening heeft maar deze niet zal geven. Hij is toen hij 10 jaar was weggehaald bij zijn familie omdat ze achter zijn transform magie kwamen. De overheid met een klein groepje mensen hebben hem zodanig getraind tot hij ingezet kan worden om de gezichtloze op te sporen en aan te kunnen geven aan de overheid. Hij doet gewoon wat hem geleerd is want hij weet niet beter. Vele weten niet van zijn bestaan of of Tot de overheid hem hiervoor gebruikt al beginnen er geruchten rond te gaan nadat hij een halfjaar geleden een groepje had aangegeven bij de overheid in wat vroeger nieuwzeeland was. Nu is hij weer op een ander deel waar ze hem inzetten.

Andere rol komt straks.

Delihla Heartfillia

Delihla is een heel schuw meisje. Ze is 22 jaar en sinds haar 12de alleen en op de vlucht. Haar ouders en oudere broer zijn gevangen en gedood door de overheid. Om te zorgen dat de overheid Delihla niet kon vinden hebben haar ouders haar verstopt in het bos waar ze is opgegroeid met dieren om haar heen. Het is dan ook niet zo raar dat ze schuw is voor mensen en zich het liefste als dier houd. Door verhalen weet ze van de overheid en blijft ze het liefste bij de mensenwereld uit de buurt. Helaas moet ze zo nu en dan de stad in om medicatie en dergelijke te stelen om te kunnen overleven.
De vorm die ze aanneemt verschilt per stemming al neemt ze het liefste die van een ree aan wanneer ze ontspannen en alleen is. Als ze in de stad is neemt ze de vorm van het dier aan dat het beste uitkomt voor de situatie.
In haar mensen gedaante ziet ze er zo uit als het plaatje hieronder (en mijn avatar) maar dan zonder dat rare gouden ding om haar vinger en die tiara om haar voorhoofd. Die rode kringen bij haar oog heeft ze wel en ook het merk rond haar navel is aanwezig. De ketting (zonder sleutel) draagt ze altijd, ze heeft het van haar moeder gekregen en is een soort gelukscharm voor haar. Enig nadeel eraan is dat wanneer ze een dier is het ook draagt, zo kan je haar altijd herkennen. De armbanden verdwijnen wanneer ze een dierenvorm aan neemt maar zijn weer aanwezig wanneer ze een mens is.

Zachtjes tikte de rode steen van de ketting tegen de goud blonde haren van de hond die door de straten van de stad door rende. In om haar nek had ze een tas met rinkelende glazenbuisjes, gevuld met een helder blauwe vloeistof, en injectienaalden die nog verpakt waren. Ze rende zo snel ze kon door de kronkelende straten van de stad, tussen de verbaasde en geschrokken mensen door, niet oplettend of ze iemand opzij beukte of niet. Achter haar rende 3 agenten die haar probeerde te raken met een tazer maar door haar behendigheid wist ze de naalden die haar kant op schoten te ontwijken. Terwijl de afstand tussen haar en de agenten kleiner werd dook ze een zij straatje in, en nog een en nog een, totdat ze in een straatje kwam die doodliep. Behendig sprong ze op een stel afval containers, gooide de tas in een van de containers en veranderde vervolgens in een kleine muis om zich zo onopvallend mogelijk tussen het afval te verschuilen.
"Waar is ze naar toe!" de agenten waren de steeg in gerend en keken zoekend rond maar het enige wat ze zagen waren de afval containers en een doodlopende steeg. "Ze is vast in een vogel veranderd en weg gevlogen." Riep een van de andere agenten. "Laten we verslag doen en een groep sturen om haar te zoeken." Met die woorden draaide de 3 zich om en liepen ze weg. Het muisje kroop tussen het afval vandaan en veranderde in haar eigen gedaante.

Uiterlijk komt nog van mijn rol.

Alexander liep rustig door de straten van de stad,zijn handen had hij in de zakken van zijn hoodies gestoken en de capechon over zijn hoofd heen zodat je enkel nog wat blonde pieken haren zag. Hij was weer op pad gestuurd en zwierf nu al een 3 tal dagen gewoon rond en sliep waar het hem was uit gekomen. Tot nu toe had hij niks vreemds gezien of gehoord waar hij heen moest gaan kijken. Axel was dit wel gewend het was hem geleerd om die mensen op te sporen zodat ze opgeruimd konden worden was hem vertelt. Ook vertelde ze hem steeds tot hij van geluk mocht spreken tot hij nog leefde. In het begin kwelde die woorden hem heel erg maar voor nu deed niks hem meer wat hij zette zijn gevoel uit en deed wat er verwacht werd en als hij zich betrapte op gevoelens bleef hij die nacht er na wel een dier dan ging het vanzelf weg. Alexander hoorde ineens iets kraken bij zijn oren. Het haren de microfoon dingetjes die er uit zagen als oorringen maar dat was niet minder waar.' Alexander er is in sector.2.3.1 wat gestolen door een dier ik wil Tot je pols hoogte neemt.' Zegt de stem. Axel wist waar hij heen moest en begon te lopen.' Wat heeft de gene gestolen.' Vraagt axel aan die gene terug.' Medicatie producten. ' Zegt de stem terug. Axel glimlachte daar kon hij wel wat mee. Axel liep een tijdje rond tot bijna bij die sector. Hij keek rond en zag niemand en pakte een scherpe steen van de grond en trok eerst zijn hoodies wat kapot bij zijn arm en maakte een flinke wond bij zijn arm gooide de steen weg en begon verder over straat te lopen door die sector heen en boog zijn hoofd en heild zijn pijnlijke arm vast. Hij wist tot die gezichtloze graag andere helpen dus hij maakte zich zelf het aas.

Het meisje graaide in de vuilnis bak en haalde de tas met medicijnen tevoorschijn. Voorzichtig haalde ze de vuilrestjes van de reageerbuisjes af en begon ze een paar buisjes en een aantal naalden uit te pakken. Je merkte aan haar dat zelfs nu ze in haar mensen gedaante was ze oplettend was. Elk geluidje werd opgepikt en elke vreemde geur werd geïnhaleerd. Om de zoveel tijd keek ze naar de ingang van de steeg of er niet iemand om de hoek kwam kijken, niet dat ze haar dan zouden vinden want ze zat in de schaduwen, achter een container en kon zo tussen de muur en de container doorkijken naar de ingang van de steeg. Keek je vanaf de andere kant, dan was de kans klein dat je haar kon zien. Toen ze 4 naalden voorzien had van het medicijn stopte ze de naalden terug in de tas en hing hem over haar schouder. Langzaam sloop ze terug het daglicht in dat in de straat scheen. Net voordat ze zich op straat begaf veranderde ze wederom in de goudblond gekleurde hond. Zelf zou ze teveel opvallen met haar uiterlijk door de kleren die ze draagt en de gouden sieraden en rode tatoeages op haar lichaam. Een hond met een ketting met glimmend rode steen valt ook op, maar altijd nog minder dan wanneer ze zichzelf was. Rustig draafde ze door de straten op weg naar de stadspoorten waar ze niet ver vandaan een doorgang had gegraven. Onderweg naar die uitgang naar haar vrijheid zag ze echter een jongen die zijn arm omklemde. Ze bleef staan en spitste haar oortjes. Ze nam de situatie in zich op.

Alexander liep rustig door de straten heen en zijn arm deed wel zeer maar hij maakte het een beetje erger dan hij zich eigelijk voelde. Hij was eigelijk best veel gewend hij was zo getraind tot hij veel kon hebben. Verder keek hij wat rond of niemand op hem deed Letten al lette hij wel op vreemde dingen. Hij had geleerd hoe hij dit moest doen dat was er in gestampt. Hoe en wanneer hij op dingen moest reageren en dat jaren lang en denken over dingen werd zwaar gestraft. Hij voelde Hoe zijn hand Door week raakte met het bloed. Maar dan valt zijn oog op een hond een blonde hond met een ketting maar hij deed net of het hem niet op gevallen was. Deze viel te proberen en hij keek even rond en ging dan een steeg in en verschool zich daar en bekeek zijn arm en hij maakte een sissend geluid. Dan kijkt hij rond en ging nog wat meer de schaduw in. Axel bracht de wond naar zijn mond en likten er aan zoals een dier zou doen. Maar hij schermde zich wel meer af van de straat. Hij wist nooit wat hij verwachte. Hij wist nog tot hijzelf een keer zijn baas had gevraagd iemand d te sparen jaren geleden. Dat had hij niet moeten doen toen had hij een pak rammel gehad en het ergste van alles hij had daarna die man moeten doden. Een zucht ontsnapte aan zijn lippen.

De hond liep op haar hoede een beetje achter de jongen aan. Ze probeerde afstand te houden want je wist nooit wanneer het een val kon zijn of niet. Het zou niet de eerste keer zijn dat iemand haar in de val zou willen lokken. Toen ze zeker wist dat het alleen zij en de jongen waren in deze straat glipte ze achter hem aan de steeg in. Ze zag hem een eindje verderop zitten maar bleef op gepaste afstand zodat als hij iets zou willen proberen ze meteen op de vlucht kon slaan.Het makkelijkste was als ze nu in een mens kon veranderen en hem de spuit met medicatie kon toerijken, maar dat zou te gevaarlijk zijn.
Iets wat onhandig wist ze met haar snuit een van de naalden uit haar tas te rollen nadat ze was gaan liggen en de tas iets naar haar toe had getrokken met haar bek. Ze kwam overeind en liep langzaam op de jongen af. Op een kleine 3 meter afstand bleef ze iets wat bang staan. Haar oortjes stonden naar voor, ogen vol op de jongen gericht en haar spieren gespannen om op de vlucht te slaan. Langzaam,zonder de jongen uit het oog te verliezen legde ze de spuit op de grond en gaf het daarna een duw met haar neus zodat hij naar de jongen toe rolde.Ze wachtte zijn reactie af.


------------------------
Ik ga op bed liggen. Waarschijnlijk word ik ergens halverwege de nacht wakker dan reageer ik wel weer even. Word altijd wakker namelijk

Axel merkte tot iemand hem naderde. Normaal van zoon afstand zou je dat niet merken dus hij wachten nog even tot er een duidelijk geluid was en hij draaide zich wat schuw om en spande al zijn spieren klaar om weg te rennen. Maar als hij de blonde hond ziet kijkt hij verbaast maar ook wat opgelucht. Alsof hij er mee wilde zeggen dit was niemand van de overheid. Alexander had zijn arm nog vast en keek naar wat de hond deed. Hij bleef met ingehouden adem zitten alsof hij bang was tot dit ineens uiteen kan spatten. Axel zag je ook even wat schuchter rond kijken voordat hij aarzelend de spuiten pakte nadat hij zijn gewonde arm had los gelaten. Hij bestudeerde even de spuiten en de inhoud voor dat hij het onhandig open ging maken. Even ging zijn blik naar de hond en hij knikte uit dankbaar heide. Dan als hij het open heeft glimlacht hij wat onzeker naar de spuiten. Hij keek naar de wond en zette hem trillend er in. Axel snakte even naar adem voordat hij de vloeistof er in spoot en je zag zij spieren iets ontspannen. Hij vroeg zich af of allen gezichtloze elkaar zo deden helpen.dan valt hem de blonde hond weer in en keek vlug om en staarde haar met grote ogen aan. De ketting rond haar nek trok zijn aandacht een normale hond had dat niet en hij twijfelde of hij moest veranderen. Maar deed dit niet en verschool zich nog wat meer in de shaduw.
--

Oke ik ga ook slapen. Morgen redelijk vroeg op.

Toen de hond door had dat er niets zou gebeuren, dat ze geen gevaar liep, ontspande de hond zichtbaar. Normaal gesproken was ze er niet zo van om haar oplettendheid te laten vieren en zich te ontspannen in het bijzijn van een mens. Ze deed dan ook snel een stap achteruit en keek van een iets grotere afstand toe hoe de jongen zichzelf de medicatie toediende. Ze kwispelde toen ze zag dat de jongen minder pijn had en blafte een paar keer naar hem om te zeggen "Het ga je goed". Toen draaide ze zich om en rende ze weg. Ze was al te lang gebleven naar haar smaak en was te onvoorzichtig geweest het laatste moment. Als een vijand had toegeslagen hadden ze haar gehad. Dat was verkeerd van haar geweest. Ze sprinte naar het hek en zocht naar het gat dat ze eerder had gegraven om er onderdoor te kunnen klimmen. Dat deed ze nu weer en met een minuutje stond ze buiten de poort waar ze doorveranderde in een hert. Ze gallopeerde het bos in en verdween zo uit beeld van de beveiligingscamera's die dag en nacht de muur in de gaten hielden.
Het meisje genoot van de wind die door haar vacht kietelde terwijl ze door het bos gallopeerde, op weg naar haar grot, waar ze zich al jaren verscholen hield.

Axel bleef in de shaduw zitten en keek met zijn blauw groene ogen naar de blonde hond die kwispelde en even blafte om daarna als een hazewind hond er vandoor te rennen. Die hond was een gezichtloze geweest dat wist hij 100% zeker. Axel keek naar zijn arm die geen pijn meer deed en door de medicatie sneller begon te genezen. Alexander twijfelde over wat hij moest doen nu het dier achter na rennen had geen zin meer. Hij vroeg zich meer af of hij zich ook buiten de muur moest wagen of eerst nog even in de stad te blijven rondzwerven. Hij wist tot er toch een paar gezichtloze zo leefde tussen de mensen als een zwerver. Maar de meesten toch wel voorbij de muren rond de grote steden. Axel heild zijn arm vast en dacht na terwijl hij naar de grond staarde. Hij wist het hij pakte de midden weg. Hij bleef nog wat dagen rond zwerven en daarna zou hij zich buiten de muur wagen. Met deze tevreden gedachten stond hij op en liep nog meer het donker in en keek nu waakzaam rond of iemand hem kon zien. Maar er was niemand en langzaam veranderde hij in een kat een kat met twee ringen in zijn oren. Axel sprong op de brand trap en klom wat op hoogte een veilige plek en maakte het zich daar gemakkelijk om in slaap te kunnen vallen. Terwijl hij na dacht over hoe hij dingen kon aan pakken.

Met een snel tempo gallopeerde het hert door de bossen heen totdat ze bij een grote open plek kwam met een meer. Ze ging aan het randje van het meer staan en binnen een seconde was het hert verdwenen en probeerde een kleine otter de enorme tas met medicatie mee het water in te slepen. Ze piepte venijnig omdat de tas behoorlijk zwaar was voor deze vorm die ze aan had genomen maar enig ander dier kon niet echt door de ingang naar haar grot. Met een luide plons viel de tas uiteindelijk toch in het water en het ottertje dook erachter aan. Halverwege greep ze hem vast met haar pootjes en ze zwom rustig richting de ingang van haar grot. Eenmaal binnen koste het grote moeite om de tas op het drogen te krijgen dus veranderde ze in haar menselijke gedaante, het meisje had geen zin om moeilijk te doen en hier zouden ze haar toch niet vinden. Behendig klom ze op de uitstekende stukken steen, de tas over haar schouder hangend nam ze mee.
Ze liep naar de achterste hoek van de grot waar ze verschillende planken uit de grotmuur had geslagen en wat nu diende als een soort kast om de gestolen medicatie en andere belangrijke dingen op te bergen. Ze legde de naalden en voorraad medicatiebuisjes bij de andere die ze al eerder had en liep daarna naar het gedoofde vuur om deze aan te steken.

Er waren een paar dagen verstreken en er was niets meer gebeurt dat axel zijn aandacht vroeg. Hij had besloten om toch een kijkje te wagen achter de muur. Hij kon wel eeuwig in de stad blijven wachten maar die van de overheid hadden liever tot hij iets nuttigs deed dan gewoon wat rond te lopen zwerven. Axel keek rond bij de muur tot hij een geschikte plaats vond waar hij er door heen kon dit deed hij dan ook en net op dat moment zoals hij eerder die dag had afgesproken door zijn oortje kwamen er een stel agenten aan die op hem begonnen te roepen. Axel wist er door heen te komen en zette het een lopen door het hoge gras heen. Niet veel later kwamen er op twee kwats agenten aan gereden die op hem in begonnen te rijden. Dit gebeurde vaker als ze iets zagen wat niet klopte waren al snel agenten zo aanwezig om de boel te bekijken. Of om een of ander iets wat verdacht was achter na te zitten. Nu zaten ze hem achter na. Axel merkte tot ze goed om hem in begonnen te rijden in zijn mensen vorm en hij keek paniekerig om. Zo gingen ze hem in halen en bij die gedachten werd hij een vos. Deze was sneller en moeilijker te zien. Niet veel later rende hij het bos in terwijl hij nog achter na werd gezeten. Dit was goed om de gezichtloze af te schrikken maar het zou wellicht ook een paar nieuwschierig maken om te komen kijken als de rust weer was gekeerd. Axel 4ende een stel bramen in die hem geen pijn deden omdat hij klein genoeg was en zijn vacht deed hem beschermen. De agenten begon en een andere weg te zoeken. Axel wist zich ondertussen in een omgevallen boom verder op te verstoppen. De agenten reden een heletijd zoekend rond maar gaven het na een tijdje zoals wel vaker op en gebaarde de anderen om terug te keren. Alexander hoorde dit en bleef wel nog veilig in de omgevallen boom liggen terwijl hij op adem kwam.

Ik ga maar eens beginnen met Delihla bij haar naam te noemen, want elke keer "het meisje" klinkt ook zo raar
------------------------------------------------------------------------------

Delihla lag in haar otter gedaante rustig in het water te genieten van de stilte en het geluid van de vogels om haar heen. Ze lag op haar ruggetje met haar voorpootjes gekruist over haar borst te dobberen toen ze roemoer in het bos hoorde. Vogels schoten luit kwetterend weg en niet zo ver van haar vandaan hoorde ze stemmen die haar onbekend waren. Ze spitste haar oren terwijl ze langzaam naar de kant zwom en aan land klom. De geluiden wekte haar nieuwsgierigheid, maar ze wist dat het gevaarlijk kon zijn. Mensen in deze omgeving betekende meestal niet veel goeds. Ze schudde haar vacht uit en veranderde daarna in aan jaguar. Ze hief haar kop op en snoof de omgevings lucht in. Ze kon geen verdachte geur op vangen, maar toch had ze het gevoel dat er een persoon in het bos was die hier niet hoorde. Zeker toen ze piepende banden van een auto hoorde wegrijden begon ze iets wat zenuwachtig te worden. De medalion om haar nek glinsterde in het zonlicht terwijl ze eerst langzaam, daarna iets sneller door de bossen begon te bewegen in de richting waar net de auto was weg gereden. Het was ongebruikelijk dat ze de vorm van de grote roofkatachtige aan nam, zeker omdat er bijna geen meer waren van deze soort. Het voordeel was wel dat de meeste mensen die niet uit het bos kwamen meteen rechtsomkeert maakte wanneer ze haar zagen omdat ze bang waren. Behendig draafde ze tussen de struiken door om vervolgens in een boom te klimmen en op een dikke tak te gaan liggen. Ze keek naar beneden en hielt de omgeving in de gaten. Elke tak, steen en beweging nam ze in zich op, opzoek naar dat wat er niet hoorde te zijn.

Haha nog niet eens opgemerkt.
------

Alexander bleef in zijn rode vossen gedaante veilig verscholen in de boom halte zitten van de omgevallen boom. Terwijl hij luisterde naar de omgeving geluiden. Deze waren zo anders dan die van de stad of van het lab waar hij woonde. Hij snoof eens diep de lucht op en liet het langzaam ontsnappen. De geuren waren ook heel anders en zoals altijd voelde dit vertrouwt de omgeving. Hij wist niet hoelang hij precies in de boom was blijven zitten maar de geluiden van de motoren waren weg. De geluiden in het bos leken ook weer hun gebruikelijke rust te hebben gekregen. Heel langzaam en voorzichtig stak axel zijn kopje naar buiten en keek schuchter rond zoals iedereen deed op de vlucht. Je zag 2 ringen in zijn vossen oren. Hij rook even maar rook niks vreemds dus kwam hij snel en behendig helemaal uit de boom en liep naar een groepje struiken en keek nog eens rond. De kust was veilig en hij begon gewoon te lopen maar bij iedere vreemd geluid keek hij even op alsof hij bang was. Maar eigelijk was hij dat niet.

Ergens verder op in het bos hadden de motoren ook de aandacht van iemand getrokken een andere gezichtloze die hier woon met een paar anderen. Hij heild alles in de buurt in De gaten en als er een vuiltje aan de lucht was zou hij er wat aan doen. Hij moest niks van de overheid hebben die hadden zijn familie uit gemoord en als hij de kans kreeg zou hij het zelfde doen. Deze jongen had de naam bohdi. Hij liep als een zwarte wolf geluidloos door het bos heen.

Zat te denken het zo te laten totdat ze zich aan iemand zou voorstellen, maar duurt een beetje lang haha.
--------------------------------------------------

Delihla lag ineen gedoken op de tak. Haar oortjes draaide alle kanten op waar geluid vandaan kwam en zo hier en daar liet ze een korte grom horen als er een geluid had wat haar niet beviel. Haar staart zwiepte zachtjes heen en weer onder de tak waar ze op lag. Toen zag ze hem, een gedaante die ze nog nooit had gezien en waarvan ze de geur ook niet kon plaatsen. Of toch wel. met haar grote gele ogen volgde ze de vos die onder haar langs liep nauwlettend. Elke beweging die hij maakte zag ze, elke draai met zijn kop of oren nam ze in zich op. Ze drukte zich tegen de tak aan waar ze op lag en ontblootte haar tanden terwijl ze zachtjes begon te blazen. De geur die ze van hem in zich op nam rook als die van de gewonde jongen die ze gister in de stad had geholpen, maar ze kon zijn geur hier in het bos niet plaatsen, wat zou moeten betekenen dat hij een vreemde was, een indringer en met indringers kon ze niet zo goed overweg. Hoorde je hier niet dat moest je verdwijnen, net zoals de overheid wilde dat haar soort verdween. Ze bleef op de tak liggen, hopend dat hij haar niet in het oog zou krijgen.

Axel bleef even staan toen hij een geluid hoorde en keek weer rond terwijl hij zijn oren spitste maar hij zag of rook niks. Of toch wel je zag hem zijn neus in de lucht steken. Maar dan hoort hij iets waardoor hij zich snel klein maakte en keek angstig rond. Hij had iets gehoord van dicht bij maar wat. Net als hij recht komt omdat hij dacht tot het een vogeltje was geweest sprong er een grote zwarte wolf uit de struiken naast hem. Axel viel op de grond met de wolf boven op zich en hij maakte een krijsen geluid terwijl hij een hab van de wolf ontweek.snel maakte hij zich onder de wolf vandaan en trok zijn staart weg waar de wolf in wilde bijten. Axel maat zich klein en deed zijn haren overeind d terwijl hij zijn scherpen tanden liet zien. De wolf cirkelde om de vos heen en dan haalt hij uit. Op dat zelfde moment springt axel weg en weer een sprong en hij beet de wolf in zijn nek vel. De wolf jankte pijnlijk. En sloeg met zijn hoofd tegen de boom waardoor axel als eerste er tegen aan kwam en liet los en schudde zijn hoofd. Het was duidelijk tot de wolf geen enkele indringer tolereerde. Axel maakte zich uit de voeten voor weer een beet. Bodhi rende achter de vos aan en dan heeft hij beet de poot van de vos. Hij slingerde hem nogmaals tegen de boom aan zo hart hij kon. Axel liet een pijnlijke piep horden en viel op de grond en schudde zijn hoofd en zag de wolf weer aan komen. Dit ging hij niet winnen als vos. Zijn kleur bleef het zelfde zijn oren werd ronder net als zijn snuit 3n hij werd een stuk groter. Dan als de wolf bijt is hij een tijger geworden en hij laad een luide brul horen als hij de wolf een klap verkoopt en hem daardoor los laat.

Delihla wilde net op de vos afspringen toen een grote zwarte wolf haar voor was. Ze keek iets wat verbaast naar de twee terwijl ze elkaar te lijf gingen. Haar ogen flitste van de ene naar de andere. Ze wist dat de wolf aan haar kant stond. Het was ook iemand die geen indringers tolereerde, ze had de jongen een paar keer gezien, maar was altijd op de vlucht geslagen als hij te dicht bij haar kwam. Ze had het niet zo op andere in haar gebied, ze was bang om net als haar ouders te eindigen. Die hadden toen der tijd de fout gemaakt mensen te vertrouwen die niet te vertrouwen waren.
Het ene moment kalde beide tegen de boom aan waar zij in zat, Delihla moest zich vast houden om niet uit de boom te glijden, het volgende moment rende ze weg. Ze was uit de boom gesprongen en wilde net de andere kant op gaan, terug naar huis, toen ze een luide brul hoorde. Ze wist niet waarom maar ergens dacht ze dat haar beschermer in de problemen zat. Zonder na te denken draaide ze zich om en sprintte ze in de richting waar de vos en wolf waren verdwenen. Zonder eigenlijk echt na te denken sprong ze op de tijger af die tegen over de wolf stond. Met haar volle gewicht beukte ze hem aan de kant, draaide een aantal keer met hem over de kop en drukte hem toen met haar volle gewicht tegen de grond aan.


https://www.google.nl/search?q=nala+attacks+simba&biw=1360&bih=635&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=0CAYQ_AUoAWoVChMI8YvF49bnyAIVhLoUCh2S7g5q#imgrc=q5uUiYKlh4A7NM%3A zo drukt ze hem tegen de grond aan zeg maar

De wolf probeerde weg te komen onder de tijger vandaan maar die had zijn klauwen stevig in hem gezet en liet een luide brul horen voordat hij de genade beet wilde geven. Zo ging dit instinct bij dieren gedood of gedood worden. Maar dan ineens wordt hij over gebeukt en rolt hij meerdere malen over de grond heen en keek geschrokken op naar de jaguar die boven op hem stond en haar tanden lied zien. Hij rook haar geur het was de blonde hond die haar had geholpen en zijn spieren ontspande zich langzaam terwijl hij naar haar keek. Dit was gevaarlijk maar een gokje waard. Langzaam werd hij zijn mensen vorm de blonde harige jongen van gisteren. De gene wie zij had ge hopen en hij stond bij haar in het krijt daar voor eigelijk dus hij kon het proberen.
Bodhi kwam overeind en hinkte wat met een poot en keek naar de jaguar hij herkende haar meteen en wist tot ze hier ergens ook leefde maar was nog nooit zo diep haar deel binnen gedrongen. Dat deed hij alleen door de hele vreemden geur...die jonge droeg de geur van de stad met zich mee en hij gromde luid en keek toe terwijl die tijger een jongen werd.

DISNEY ♡

Wist niet hoe ik het anders uit moest leggen hoe ze hem tegen de grond hielt. Dan maar met een plaatje
----------------------------------------------------
Delihla bleef de tijger tegen de grond gedrukt houden. Ze liet haar hoektanden zien terwijl ze zachtjes blies. Het rode van de ketting stak af tegen haar goud geel/zwarte vacht die glansde in het beetje zonlicht dat door de bomen naar beneden kwam. Ze voelde hoe de spieren van de tijger zich onder haar poten ontspanden maar dat weerhield haar er niet van hem tegen de grond gedrukt te houden. Hij was een indringer, hij hoorde hier niet. Ze voelde en zag hoe de tijger langzaam in zijn ware mensengedaante veranderde. Ze gromde vervaarlijk naar hem. Een uithaal van haar en hij zou het niet overleven. Ze liet de jongen los maar bleef een rondje om hem heen cirkelen, wachtend op wat hij zou doen. Haar ogen waren strak op de blonde jongen gericht. Ze wist dat de andere jongen, de wolf, gewond was. Ze rook zijn bloed. Hij vormde geen gevaar voor haar, daarbij kwam dat als hij het wel probeerde, ze momenteel twee keer zo groot was als hem en hem makkelijk tegen de grond aan kon krijgen. Maar ze wist dat hij dat niet zou doen. Ze had over hem gehoord en wist precies wie hij was en wat hij hier nu deed.

Alexander bleef naar de jaguar kijken en voelde haar gewicht overhemd heen en heel even kreeg hij geen lucht omdat hij een stuk kleiner was dan haar. Maar dan voelt hij verlichting als ze van hem af gaat. Axel ademde even diep de frisse lucht in en bleef naar haar kijken terwijl hij behoudzaam recht komen op zijn hurken gaat zitten. Maar als de wolf dichter bij komt draait hij zich ook terug naar hem. Hij maakte een blazend geluid als hij naar hem gromde. Hem vertrouwde hij totaal niet hij had hem net willen doden. Dan kijkt hij weer naar de jaguar deze had de kans gehad hem te doden maar ze had het niet gedaan maar bleef over hem heen circelen en hem duidelijk in de gaten aan het houden.bohdi werd een mens met raven zwart haar dar in een krullen bos op zijn haar zat en hij had vel groene ogen als dat van een kat.' Wat moet jij hier en geef me een goede reden zodat ik je niet als nog aan stukken schuur.' Snauwt hij vijandig naar zijn indringer de blonde jongen die stonk naar de stad en naar mens. Axel keek de jongen aan en hij keek hem twijfelend of hij hem zijn verhaal ging vertellen.'Wat zou jij doen he.' Sist hij binnensmonds naar hem.' Je laten op pakken door de overheid of een vreemd bos in rennen. Voor mij is het wel duidelijk.' Kaatst hij terug naar hem.

Delihla stopte met om de jongen heen te cirkelen toen ze zag hoe de tweede jongen van gedaante veranderde en weer een mens werd. Ze hurkte op de grond klaar om aan te vallen als dat nodig zou moeten zijn. Ze vertrouwde dit niet, ze vertrouwde de blondje jongen totaal niet, niet als dier en nog minder als mens. Iets aan zijn houding vertelde haar dat alles wat hij zei en deed een leugen was. De twee jongens tegenover elkaar zagen eruit alsof ze elkaar elk moment weer in de haren konden vliegen. Ze hief haar hoofd op toen ze de blonde van de twee hoorde zeggen dat hij vluchtte voor de overheid en daarom hun bos in was gevlucht. Maar als dat zo was, waarom zat hij dan gister zo weg gedoken in een hoekje, waarom stonk hij naar de geuren van de stad. Ze schudde haar hoofd terwijl ze licht gromde. Het klopte niet, het hele verhaal wat de jongen zei klopte niet, het kon niet.

Bodhi bekeek de blonde jongen voor hem en bekeek zijn bewegingen die waren meer menselijk dan wat anders. Hij hoorde ook hoe hij op zijn vraag reageerde het kon best waar zijn maar dat verklaarde nog niet waarom hij zo rook. Maar als hij delihla hoort grommen en met haar kop heen en weer ziet slaan grijnst hij onheilspellend.' Ik denk tot je me aan een lijntje wilt houden jochie. Aangezien je stinkt naar een mens en te veel doet jaar een mens geloof ik je nog minder dan ik al zou moeten doen.' Zegt hij en hij zou zo weer veranderen en er een eind aan maken.
Axel bleef beide in de gaten houden op iedere verdachte beweging en merkte Hoe wantrouwig ze allen bij waren dit ging nog heel moeilijk worden. Hij zag de jaguar met der hoofd schudden en dan hoort hij de jongen zijn woorden. Axel stond op en gooide zijn handen in de lucht.' Wat wil je ander. Mijn ouders zijn magiër en werken voor de regering ze dachten eerst tot ik geen magie had geërfd. ' begon hij uit te leggen en maakte er gebaren bij. ' ben je Tot ik stom ben ik weet ook wat verboden is en wat niet. Denk je Tot ik voor de lol van huis ben weg gelopen en op straat zwerf.' Zegt hij en hij keek naar de grond en hij voelde de tranen langzaam lopen over zijn wangen allenmaal een leugen maar toch hij deed het zonder blikken of blozen.' Ze kwamen er achter ik heb het jaren verborgen gehouden. Ze lichte de politie in en ik vluchten en zwierf een tijdje over straat. Gisteren kwam ik haar tegen.'en gebaarde naar de jaguar. ' ze heild me toen ik gewond was en toen ze me weer vonden zag ik geen andere uitweg dan het bos.' Sluit hij zijn verhaal af. Hij wist niet of het werkte en hij keek van Bodhi naar de jaguar.

Delihla zuchtte, of eerde gromde zachtjes omdat ze nog een jaguar was. Ze zag geen andere uitweg dan ook een mens te worden. Ze wilde het niet meer anders kon ze niet met de jongens communiceren. Met alleen grommen en blazen kon ze haar standpunt niet duidelijk maken. Ze kwam overeind en langzaam nam ze het postuur van de slanke jonge vrouw aan die ze was. De ketting met de rode steen hing sierlijk over haar top heen en de rode tatoeages rond haar navel en bij haar rechter oog kwamen tevoorschijn. Haar bruine haar leg krullend over haar schouder en bewoog zachtjes met de wind mee. Je merkte dat ze geen andere mensen om haar heen gewend was want ze hielt een gepaste afstand en was gespannen. Ze keek van de een naar de andere met dezelfde doordringende gele ogen die ze ook als jaguar had gehad. 'Luister en luister goed want ik zeg het maar een keer.' zei ze rustig terwijl ze haar aandacht op de blonde jongen richtte, de persoon die ze eerder geholpen had maar die hier niet hoorde. 'Als het waar is wat je zegt dan hoop ik dat je een plek vind waar je in rust kan leven. Maar ik waarschuw je. In dit bos houden we niet van vreemde. Maar, na wat ik gister heb gezien heb ik niet het gevoel dat je ons alles verteld.' Voorzichtig deed ze een stapje dichterbij om hem beter in zich op te kunnen nemen. 'De manier waarop je gister door de stad bewoog, waarop je je verschool. Er was iets mee wat niet klopte. Alsof het je bedoeling was gevonden te worden.'

Axel voelde zich in de minderheid zeker omdat dit keer zijn verhaal in twijfel leek te vallen zeker bij de jongen die hem had aan gevallen. Meestal wist hij mensen heel snel rond zijn vinger te wikkelen dit keer ging het maar moeizaam.bedhi keek axel nou aan en je zag hem duidelijk twijfelen voor hem was het nog niet echt duidelijk wat hij wilde maar geloven kon hij het moeilijk. Dan ziet axel de jaguar veranderen in een meisje langzaam. Hij bekeek haar aandachtig net als Bodhi die haar nog nooit zo van dicht bij gezien had maar zijn ogen gingen al weer naar axel die zich op delihla had gericht. Axel hoorde haar stem en het was duidelijk tot ze vaker dier dan mens was bij anderen. Hij luisterde naar haar woorden. Hij knikte bij het eerste langzaam. Dan hoort hij haar woorden en fronste zijn voorhoofd.' Als of jij me jou hele levens verhaal meteen vertelt schat.' Sist hij tegen haar en hij deed een stap achter uit toen ze dichter bij kwam behoudzaam. Alexander leek van binnen ijs te worden dit had hij nog nooit mee gemaakt tot iemand hem er meteen voor aan zag wat hij eigelijk was en hij wist even niks te zeggen.' Was jij ook meteen zo goed in verstoppen de eerste dag alleen of had je het geluk tot je ouders de zelfde magie deelde als jou. Jah dat is het waarschijnlijk he. Jou mama en papa zijn het zelfde. Nou die van mij waren het niet...en ze hebben mij verdenking. ' Zegt hij en het laatste schreeuwde hij er bijna uit en de tranen branden in zijn ogen en hij draaide zich weg.' Ik zal jullie niet tot last zijn.' Belooft hij short en hij v3egde zijn gezicht af.
Bodhi bekeek axel en hoorde de woorden van delihla hierbij spande hij meteen zijn spieren aan klaar om aan te vallen maar iets weerhield hem er van en hij keek delihla aan en dan weer na de jonge.' Een teken van onrust en ik ruim je op jochie. Een kleine stap maar dus.' Sist hij tegen axel en hij liep langs hem en stootje diens schouder aan en knikte naar delihla en daarna werd hij een wolf en hinkte er vandoor.