Gezichtslozen - Sanne en Steffie

de agent grinnikte om delilha haar woorden.’grappig alexander zei precies het zelfde toen hij nog heel klein was. Het heeft lang geduurt voordat we kregen wat we wilde en jij neemt het van ons af..maar toch moeten we hem bedanken want hij gaf ons daardoor jou.’zegt hij nog tegen haar en hij zag hoe een agent delilha haar van achteren naderde. Toen al haar aandacht naar hem toe ging. Toen die haar trof raakte ze bewusteloos de enige die langer wakker bleef was alexander die had het zo vaak gehad tot hij meer nodig had. Hij was tevreden en de anderen agenten haalde het net neer.’doe voorzichtig met haar en doe haar geen direct kwaad, de baas heefd haar levend en wel nodig. En raak vooral de ketting niet aan.’zegt hij nog en hij liep naar zijn moter. Terwijl de anderen zich bekomerde om delilha. Er was een jeep gekomen en ze deden haar er n voor ze weg reden.

Axel keek bodhi aan en schudde zijn hoofd.’ze zijn daar nu zo niet meer omdat jij niet luisterde zijn ze daar weg ze regelen alles binnen 10 minuten zodat soortgenoten nooit te hulp kunnen komen.’zegt hij verwijtend tegen bodhi. Bodhi gromde woedend en sloeg axel in het gezicht. Axel draaide zijn gezicht weg en keek bodhi aan. hij snapte waarom hij hem hate maar ze moesten delilha helpen en wel nu.’bodhi alsjeblief ik kan dit niet alleen, ik zal de afleiding zijn ze verwachten mij toch tot ik haar zal willen helpen. Ik geef jullie een ingang en het zal geen val zijn ik laat de val dicht klappen. Red haar ze heeft iets, iets dat de overheid ten val brengt ik weet het zeker.’zegt hij tegen hem en hij pakte zijn arm vast.’alsjeblieft.’smeekt hij hem nog maals en bodhi trok zijn arm los.’kom geen tijd te verliezen zoals je zegt, en ik hou je aan je beloften knul.’sist hij boos tegen hem en axel knikte. Hij werd een vos en bodhi een lix en hij maakte een blazend geluid en er kwamen nog wat dieren mee. Axel begon te rennen gevolgt door de rest. Na een 5 tal minuten kwamen ze ergens. Axel werd weer een mens.’luister ik ga hier de tunnel in, jij wacht tien minuten dan ga jij de tunnel verder op in die komt in een grote zaal uit. Daar zijn de cellen.’zegt hij tegen hem. Bodhi werd ook mens en pakte axel bij zijn kraag.’doe geen dommen dingen en als dit een val is voor ons ruim ik jou alsnog op.’snauwt hij en hij liet hem los. Axel knikte en werd een vos en ging de tunnel in.

De agent had delilha opgetilt uit de auto en was het grote gebouw binnen gegaan. Hij liep rustig door tot een grote zaal met meerdere deuren hij liep naar eentje die gewoon een kamer was maar ze zou hier niet uit kunnen komen en hij legde haar op het bed neer. Daarna ging hij weg om zijn baas te halen.

Delihla viel met een zachte plof op de grond toen de agenten het net naar beneden lieten. Ze voelde hoe iemand haar optilde en in de jeep legte maar kon hem niet tegen houden. Ze was half aanwezig, half niet, maar haar spieren waren verslapt. Ze hoorde hoe de motor ronkte en hoe de jeep weg reed, waarschijnlijk naar de stad. Een kleine 10 minuten later, voor Delihla bleek het een eeuwigheid te duren, kwam de jeep tot stilstand en weer voelde ze hoe iemand haar optilde. Ze kreunde zachtjes. Ze voelde hoe ze niet veel later op iets zachts werd gelegd en hoorde hoe een deur sloot. Ze draaide zich moeizaam om. Alles deed haar pijn. De schok voelde ze nog in haar spieren. 'Help.' zei ze zachtjes. Maar ze wist dat niemand haar zou kunnen horen. Langzaam begon het pulseren van de ketting om haar nek te verminderen, een teken dat Delihla bij aan het komen was. Moeizaam kwam ze overeind en keek de kamer rond. Het was een grouwe kamer met niets anders dan het bed waar ze op zat. Ze had al wel gezien dat er geen raam was en alleen door de tralies in de deur kwam een heel klein beetje licht dat op de grond scheen. Ze slaakte een zucht. 'Sukkel die je bent.' mompelde ze tegen zichzelf.

Axel liep als vos door de tunnel heen en sloop verder door het gebouw heen. Hij moest delilha vinden koste wat het kost en hij moest de val voor hem dicht laten knappen zodat bodhi kon ontsnappen met haar. Axel liep rustig door en kwam in de grote zaal was waar natuurlijk geen kip was. Iets wat op een val deed wijzen. Axel bleef even staan wetend tot ze dadelijk met de stokken kwamen en hij slikte. Maar dat was delilha waart. Langzaam liep hij verder en zag delilha door de tralies bij een deur. Hij keek even rond en als ij niemand zag rent hij er op af en halverwegen werd hij mens.’delilha ik haa.’begon hij te spreken maar hij slaakte een kreet van pijn terwijl hij achteruit sprong en om keek naar een stuk of 6 agenden die hem hadden ingesloten.’kijk eens aan als we hier niet de kleine verrader hebben.’zegt hij en hij en og een paar actieveerde hun stokken. Axel keek even naar delilha en knipoogde naar haar als een teken tot ze moest op letten en dan hoort hij de stokken en zag je hem bang om kijken. Hij maakte een jankend grommend geluid en hj viel aan, maar dan valden ze hem aan. axel krijste het uit en sloeg er op los. Maar na een paar zat hij trillend op zijn knieen en hijgde hij zwaar.’kwam jij je vriendinnetje redden wat nobel…maar zo ben je altijd.’zegt een ijzige stem en een jongen kwam binnen de baas.

Bodhi begon door de gangen heen te lopen met zijnngroepje.

Delihla had haar armen om haar knieën geslagen en keek naar haar voeten toen ze iets hoorde bij de deur. Ze keek op en zag Axel naar binnen kijken. 'Sukkel, waarom ben je hier binnen?' bracht ze uit maar toen begon hij te spreken, onderbroken door een kreet van pijn. Ze zag hoe hij uit haar zicht verdween en hoorde een onbekende stem. Delihla schoot overeind en liep naar de deur om naar buiten te kijken. Ze zag hoe Axel omsingeld was door 6 agenten, allemaal met een stroomstok. Ze zag hoe hij naar haar knipoogde en bloosde even. Maar ze wuifde dat weg en keek toe hij de agenten hun stokken activeerde. Het kippenvel verscheen in haar nek toen ze een ijzige stem hoorde. Ze keek naar de nieuwkomer en toen naar Axel die op zijn knieën op de grond zat. Dit was zo oneerlijk. 7 tegen 1. Ze begon tegen de deur te trappen in de hoop dat deze open ging maar hij gaf niet mee en ze vloekte. 'Axel! Laat me! Ga weg nu je de kans nog hebt!' riep ze wanhopig. Ze wilde niet dat hij weer in handen van de man voor hem viel. Hij was zo blij geweest dat hij vrij was.

Axel hijgde meer van de stroom schokken dan van de inspanning die hij geleverd had. Hij keek naar de grond en durfde zijn voormalige baas niet aan te kijken hij hoorde delilha luid en duidelijk maar. Dit was zijn plan eigen plan.
De man keek op naar delilha toen die begon te schandalen en zij tot axel weg moest nu hij nog de kans had. De man lachte er om.' Domme meid je lijkt je moeder wel.' Begon hij en hij knipte met zijn vinger en de 6 agenten vielen axel aan en axel verzette zich zo goed hij kon. Hij schreeuwde het uit als hij geraakt werd maar bleef door gaan. De man stond bij delilha haar duur.' Die jonge heeft geen kans niet meer sinds hij hier binnen kwam.' Wijst hij haar de les.' Zo sprekend je moeder.' Zegt hij nog maal met een glimlach. Hij kijkt om bij nog een harde schreeuw terwijl axel op de grond viel en bleef liggen. De jongen pakte een zweep en keek delilha aan. ' eens kijken wie harder kan smeken dan je moeder toen.' Z3gt hij en hij liep nu op axel af.

Bodhi was bijna bij de plek waar hij moest zijn.

Delihla probeerde de cel uit te komen maar verstijfde (jezus doet ze wel vaak zeg...) toen de man over haar moeder begon. 'Laat mijn moeder hier buiten.' siste ze kwaad. Ze keek bezorgd naar Axel. Hij zou het niet lang volhouden als het zo door ging. Delihla greep de tralies van de deur vast en keek de man aan die nu tegenover haar stond. 'Je moet blij zijn dat er een deur tussen ons in zit.' beet ze hem toe waarna ze op de grond tufte. Ze schudde haar hoofd. 'Die jongen heeft meer kracht en doorzettingsvermogen dan hij ooit gehad heeft. Sinds ik zijn chip heb verwijderd is hij vrij.' ze lachte. 'Niemand wil een slaaf zijn voor jullie. Met jullie valse regels en wetten.' Haar arm schoot tussen de spijlen door en greep de man bij zijn keel. 'Hou je kop over mijn moeder zei ik je!' Ze liet hem echter los toen een stroomstok haar arm raakte en ze trok hem snel terug. Toen ze zag dat de man een zweep tevoorschijn haalde werden haar ogen groot. 'Nee! Laat hem met rust. Hij is niet degene die hier mee kwam! Ik boot hem aan de chip te verwijderen. Ik zei dat hij vrij kon zijn als hij het echt wilde!' riep ze naar de man. 'Hij is niet de persoon die de straf verdient! Dat ben ik!' Tranen vulde zich in haar ogen. 'Laat hem gaan, je hebt mij toch. Als ik je agenten mocht geloven wilde je mij, niet hem.'

De baas tristan merkte Hoe boos delihla werd als het om haar moeder ging en hij had een klein lachje rond zijn gezicht. Hij was niet onder de indruk van delilha haar woorden hij was vaker bedreigd met de dood.' Daarom straf ik ik hem ook, hij was ongehoorzaam.' Bijt hij haar terug toe en hij voelde de hand rond zijn keel en handelde daarna snel.toen ze los liet liep hij naar alexander toe. Axel keek sufjes op als tristan dichter bij komt en hij zag de zweep. Je hoorde hem een jammerend geluid maken en zijn blik van hem af wenden. Het gesmeekt van delilha om hem deed hem niet beter voelen maar het gaf hem kracht om rechter te komen om zich te willen verzetten. Tristan was onder de indruk tot axel nu in beweging leek te komen en hij keek naar delilha en grijnsde vol. Hij zet de zweep aan waar nu ook elektrischetijd door heen stroomde en sloeg axel op zijn rug. Axel voelde de klap 3n schreeuwde het hierdoor weer uit. Tristan keek de zich tot delihla en begon te lachen.' Sorry schoonheid het is nogal grappig. Want jou moeder smeekte jaren geleden net zo om deze jongen als jij nu. Jij misschien nog wel erger.' Grapt hij en hij sloeg nog een keer genadeloos naar axel die nu het uit jammerde. Tristan liep weer een stukje naar de deur maar bleef ju op gepaste afstand.' Jah jou moeder was hier jaren geleden. Ze was op 3en missie ze had gehoor wat ik hier deed met h3m.' Legt hij haar uit en wees naar axel. ' ze wilde hem redden zo erg tot ze niet door had tot het een val was. Ze liep er in met 10 anderen. 2 kwamen na maar ze kon hen waarschuwen voordat ik een kogel door haar hoofd heen jaagde.' Zegt hij tegen haar. ' En alsof het lot het wilt heb ik nu jou.' Zegt hij tegen haar. Hij liep naar de deur net voor hij daar was vloog een deur open en kwamen een aantal dieren binnen de linx rende op tristan af en besprong hem en haalde uit. Het was raak en de man viel vloekend op de grond. De andere dieren vielen de andere agenten aan. Bodhi werd mens en opende de deur van delilha haar cel.' Kom we meten gaan.' Zegt hij ernstig.
Een van de dieren ontvermde zich over axel die nog half bij bewustzijn was.
Tristan keek op 3n zag Bodhi en grinnikte.' Als we jou niet ook weer hier hebben voel je je schuldig tot je Alice niet kon redden.' Roept hij naar hem. Bodhi reageerde er niet op en trok delilha de cel uit.' Rennen weg hier allenmaal. ' Zegt hij en keek of iemand axel mee had.

'Het is geen hond die je kan bevelen. Het is een mens.' siste ze Tristan toe. Ze keek moeizaam toe hoe Tristan Axel bewerkte met de zweep die nu ook stroom los liet. Ze beet op haar lip toen Axel het uit schreeuwde van de pijn. Haar ogen schoten nu echt vuur. Ze veranderde in een jaguar en beukte tegen de deur in de hoop die open te krijgen maar het lukte niet. Toen Tristan weer over haar moeder begon veranderde ze terug in een meisje en ging weer bij de deur staan. Ze wilde hem zo graag de mond snoeren, de keel om draaien, pijnigen tot hij er aan bezweek, maar momenteel was zij degene die gevangen zat in een cel en kon Tristan doen en laten wat hij wilde. Haar ogen werden groot toen ze hoorde over haar moeder. Dat de scene die zich hier nu afspeelde jaren en jaren terug zich ook al eens hadden afgespeeld. Ze hoorde Tristan in geuren en kleuren vertellen hoe hij degene was die haar moeder had neer geschoten. Dat moest zijn geweest toen haar familie was gevangen en zij alleen was overgebleven. Ze zakte op de grond, balde haar vuisten en vocht tegen de tranen die zich in haar ogen opwelde. 'Leugenaar.' bracht ze zachtjes uit. 'Dit is alles verzonnen.' Tranen rolde over haar wangen. Wat daarna gebeurde ging allemaal zo snel dat Delihla het niet merkte. Ze hoorde ergens op de achtergrond een deur openslaan, gevolgd door het geluid van een gevecht. Haar celdeur knalde open, maar het klonk voor haar alleen als een doffe dreun, niet meer. Ze hoorde de stemmen om haar heen niet, ze voelde alleen een hand die zich om haar pols sloot en zich dwong te rennen, weg van de cel, weg van de man die haar moeder had vermoord. De woorden die Tristan naar Bodhi riep drongen zachtjes bij Delihla door. Ze hoorde hem de naam van haar moeder roepen en zeggen dat Bodhi haar niet had kunnen redden. Hij wist dit? Hij wist dit allemaal? Verblind door tranen bleef ze gedwongen door rennen. Ze had geen idee wat er om haar heen gebeurde, noch waar ze naartoe gingen.

Bodhi keek naar delilha die nogal pips zag. Als hij naar haar signalen keek leek het alsof ze in punt stond in shok te raken door de informatie. Hij trok haar mee door de gangen terwijl hij met haar bleef rennen. De rest volgde. Een iemand had axel in zijn armen die zijn bewustzijn had verloren wat ook niet zo gek was. Bodhi bleef rennen en keek delilha aan. ' blijven rennen we moeten het bos in en snel voor ze komen.' Zegt hij bevelen en hij rende Door terwijl hij een linx werd.ze waren nu net buiten het gebouw.
De gene die axel vast had werd een tijger en had hem op zijn rug liggen.

Delihla bleef doorrennen. De tranen stroomde ondertussen over haar wangen en haar huidskleur was bijna wit. Zelfs de kleur uit haar lippen was weg getrokken. Ze voelde enkel nog hoe ze mee getrokken werd en rende gedwongen mee, echt een keuze voor zichzelf maken kon ze momenteel niet meer. Toen de rest in dieren veranderen ging ze over op automatische piloot en veranderde ook in een lynx. Ze volgde Bodhi blindelings.

Bodhi rende door en door met de rest maar hij bleef dicht bij delilha bang tot ze ineens zou instorten of wat dan ook. Na een 10 minuten rende ze de bunker alweer in door de gangen heen tot ze weer veilig waren. 2 van het groepje waren hun sporen buiten aan het wissen zodat ze niet gevonden zouden worden. Bodhi werd een mens en keek naar delilha.’ik kom zo bij jou,’zegt hij tegen haar en hij liep naar de tijger die axel had, maar dat werd nu een vruw en die droeg hem in haar armen.’verzorg hem en houd hem in een kamer ik wil niet tot hij alles ziet.’ Zegt hij tegen haar en zijn blik ruste even op axel. Dan keert hij zich naar raven die verder op stond.’sorry ik moest snel handelen, wil jij met die knul mee gaan.’zegt hij dan, maar eigelijk bedoelde hij meer om op hem te letten want hij vertrouwde axel nog steeds niet. ; ik geef je straks uitleg,’zegt hij tegen raven en hij liep naar delilha en nam haar mee naar een kamer zodat ze wat rust zouden hebben.’ben je gewond.’vraagt hij als eerste terwijl. Hij tegen de muur aan ging staan. Hij maakte zich zorgen om haar ze had er net niet goed uit gezien. Wat had die man tegen haar gezegt.
Axel werd mee genomen en op een bed gelecht in een kamertje. Hij kreunde eventjes als hij bij begint te komen. Maar dan schiet hij overeind en keek paniekerig rond.’wa…’begn hij, maar de vrouw duwde hem rustig terug.’je bent daar weg.’zegt ze kort.

Delihla volgde de andere lynx op de voet tot ze in de bunker kwamen. Het begon langzaam maar zeker tot haar door te dringen wat er net allemaal gebeurt was, maar vooral wat er met haar moeder gebeurt was, hoe ze was gestorven toen Delihla nog klein was. Ze ging op het bed zitten en knikte enkel toen Bodhi tegen haar zei dat hij zo terug kwam. Delihla liet haar hoofd op haar handen rusten en keek naar de grond terwijl ze alle puzzelstukjes die ze net gekregen had in elkaar paste. De woorden van Bodhi drongen langzaam tot haar door. Ben ik gewond? Nee ze was niet gewond, tenminste niet lichamelijk. Fysiek? Geestelijk? Geestelijk was ze een grote hoop ellende momenteel. Het duurde dan ook even voordat ze opkeek naar Bodhi. Toen ze hem recht aan keek kwamen de woorden van Tristan als een dolkslag in haar hart. 'Jij.' zei ze zacht. 'Jij....' ze zocht het goede woord. Wist niet precies wat ze wilde zeggen en toch ook weer wel maar kon het niet verwoorden. Uit eindelijk koos ze voor dat wat het eerste in haar opgekomen was. 'Leugenaar.' siste ze hem toe. 'Je hebt gelogen, de waarheid voor jezelf gehouden.' Langzaam kwam ze overeind van het bed. 'Dacht je soms dat ik het niet aan zou kunnen? Of was je bang op hoe ik zou reageren als ik wist dat je daar was toen mijn moeder stierf?'

Raven rolde met zijn ogen maar knikte. 'Die jongen gaat nergens naar toe.' zei hij rustig waarna hij de vrouw die Axel droeg de kamer in volgde en tegen de deurpost aan bleef staan. Hij keek vol walging naar de jongen maar toen die bij kwam wist hij zijn gezicht iets meer in een plooi te houden. Hij keek toe hoe de vrouw Axel terug in het bed duwde en zei dat hij weg was bij de overheid. 'Ik moet toegeven knul. Je hebt lef om hier zomaar binnen te dringen en te verwachten dat we jou helpen dat meisje te redden. Bij Bodhi heb je dan nog een goeie.' Hij had zijn armen over elkaar geslagen en keek de jongen rustig aan. Maar ga geen onrust scheppen. 'Je bent dan wel gewond, en dat grietje is nu hier. Maar niemand op haar na vertrouwd je. Begrepen?'

Bodhi stond bij delilha maar zag geen wonden bij haar maar de kleur in haar gezicht baarde hem wel degelijk zorgen. Hij wilde net nog wat vragen als delilha hem aan kijkt en hij heild meteen zijn mond door haar blik. Daarna begon ze zoekend naar woorden tegen hem te spreken. Bodhi keek delilha strak aan.’leugenaar kun je mij niet noemen want ik heb je nooit gezegt tot ik niet weet waaraan je moeder is gestorven. Over de waarheid jah die hem ik voor mezelf gehouden.’zegt bodhi kalmpjes tegen haar hij liet haar uit razen maar hij bleef waakzaam. Zijn armen hingen naast zijn lchaam en je zag hem terug denken aan toen.’nee, daar was ik allenbij niet bang voor delilha. Het eerste is tot ik je pas de eerste keer weer zag toen je ouder was, ik heb je jaren niet gezien.’legt hij haar uit en keek haar langzaam aan.’het kan mij niks schelen hoe jij over mij denkt delilha, ik was bang als ik je zei tot tristan de baas van de overheid haar verwoord had tot jij hem hoogs persoonlijk zou gaan omleggen. Ze willen jou hebben delilha.’zegt hij tegen haar en keek haar aan.’waarom ze je willen weet ik niet precies maar jou moeder wilde ze ook levend hebben, tot er wat mis ging.’zegt hij.

Axel liet zich terug duwen in het bed en je zag aan hem hoe ongemakkelijk hij zich voelde hier over. De vrouw pakte een natte doek en rolde axel op zijn zij ze zei niks tegen hem ze deed wat bodhi wilde. Axel zag nu pas raven tegen de muur aan staan net voor die begon te spreken. Hij liet zijn woorden tot hem door dringen.’ja ik verwachte tot jullie haar helpen, ik heb niet gevraagt om mij te helpen.’zegt hij zachtjes tegen de jongen tegen de muur. Hij hoorde zijn laatste zin en knikte daar op.’ik wl geen onrust stoken.’ Zegt hij tegen hem en hij deed zijn ogen even dicht toen de vrouw de wonden was schoon aan het maken. Meer deed ze niet gewoon schoon maken en als laatste een natte koelen doek op de rug leggen. Ze stond op en keek naar raven en knikte naar hem waarna ze weg liep.

Delihla schudde haar hoofd. 'Ik heb je gevraagd of je mijn moeder kende en wat je allemaal van haar wist.' zei ze rustig. 'Waarheid voor je houden of verdraaien is voor mij hetzelfde. Je bent niet eerlijk tegen me geweest.' Ze deed een paar stappen weg van Bodhi. 'Als je er niet bang voor was had je me het hele verhaal moeten vertellen. Wat denk je dat het met iemand doet als die iemand tegen wie ze vecht in geuren en kleuren hoort vertellen hoe je moeder is gestorven? Hoe hij een kogel door haar hoofd heeft gejaagd.' Ze slikte een brok in haar keel weg. Ze vertikte het om weer te huilen, ze was sterker dan dat.' Ze draaide zich van hem weg. 'Ik ben soms onvoorzichtig maar ik ben niet dom.' beet ze hem toe. Ze wist dat Tristan machtig was. Ze wist niet precies wie hij was, maar wel dat hij niet zonder bewaking rond liep en wat hij deed. Natuurlijk zou ze hem niet in haar eentje hebben opgezocht om zich te wreken op haar moeder. Daarbij kwam, Bodhi had haar kunnen vragen het niet te doen. Als ze iets beloofde hielt ze zich daar aan, daar stond ze om bekent. Ze keek verbaast op toen ze hoorde wat Bodhi zei en stopte en lach uit. 'Ze mogen me willen wat ze willen, maar de volgende keer ga ik niet zo makkelijk mee. Ik volg mijn ouders nog liever de dood in dan dat ik in hun handen terecht kom en ze me kunnen gebruiken voor wat ze ook willen.' ze schudde haar hoofd. 'Nee mij zullen ze niet zonder een gevecht krijgen.' Haar hand ging onbedoeld naar haar ketting. 'Maar waarom... Wat heb ik dat ze willen hebben?' vroeg ze zichzelf zacht af.

Raven hielt Axel in de gaten terwijl de vrouw te werk ging. Hij knikte naar haar toen ze de kamer verliet en bekeek de jongen goed. Hij snapte wel dat de overheid heb gebruikt had, hij snapte echter niet waarom ze hem niet hadden kunnen breken. Hij had gehoord dat 6 agenten tegen hem hadden gestaan bij het gevecht dat net was geweest. Hij had geen schijn van kans gemaakt.

bodhi bleef nog altijd even rustig staan al zag je wel een paar spieren in zijn kaak wat verstrakken. Hij hoorde haar woorden aan die in een zee over hem heen spoelde waarin hij bijna kon verdrinken maar hij bleef nog maar net boven water.’nee ik kon het je niet zeggen oke.’begon hij nu wat verhit en hij keek haar aan met vernauwde ogen.’ik wilde je dat leed besparen, ik wilde je niet vertellen tot je moeder is gestorven om een ander kind te gaan redden, in plaats van bij haar eigen dochter te blijven.’ Sist hij tegen haar en hij liep naar haar toe en greep haar bij haar schouders vast.’ Denk je tot het voor mij makkelijk is geweest ik heb gezien hoe die kogel door haar hoofd ging, ik kwam telaat om haar te redden.’ Zegt hij pijnlijk tegen haar terwijl hij haar weer los liet wetend tot ze niet graag aangeraakt wilde worden. Hij luisterde naar haar en schudde zijn hoofd langaam.’ik weet tot je dat niet bent, maar jou moeder was wel zo. Dat voorzichtige heb je van je vader.’zegt hij zachtjes. Dan hoort hij haar lachen en keek haar diep in de ogen aan en hij wist tot ze het meende. Nu keerde hij zich weg van haar.’laat ze dat maar niet horen delilha. ‘zegt hij zachtjes en hij liep wat weg van haar en keek om naar haar.’ik hoorde je net schreeuwen smeken om die knul, je was van plan ze alles te geven wat ze wilde om zijn hachje te redden.’bijt hij haar toe en hij wees richting de kamer waar ze axel heen hadden gebracht.’geloof me tristan heefd dat ook gehoort. Vandaag blijf je wel hier binnen want ze gaan dit bos uit kamen wetend tot jij hier ergens zit.’sist hij tegen haar. Hij hoorde haar zachten woorden en hij sloeg zijn ogen neer.’ik wou tot jou moeder me dat verteld had.’zegt hij tegen haar en hij sloeg zijn armen over elkaar heen hij zou haar nu nit laten gaan.

Axel bleef liggen en keek soms even naar raven en voelde zich ongemakkelijk omdat hij hem bekeek net alsof hij een huisdier was. Hij keek snel weer weg. dan als hij delilha hoort kijkt hij op, hij hoorde bodhi tegen haar te keer gaan en hij kwam recht van het bed terwijl hij even wankelde. Daarna loopt hij vast besloten naar de deur delilha had hem nodig. Niemand zou haar wat doen fysiek of geestelijk.

'Vroeg of laat zou ik er toch wel achter zijn gekomen. Als je wist dat ze mijn moeder wilde hebben, maakt niet uit dat je de rede niet wist, had je ook kunnen raden dat ze nu achter mij aan zouden gaan.' Delihla was niet meer zo kwaad, eerder teleurgesteld. 'Het leed wat je me wilde besparen zou vroeg of later toch wel komen, er is niets wat je daaraan kon doen om het te niet te laten gebeuren.' Ze moest grinniken. 'Of mij mijn hele leven opsluiten, maar dat zou je toch niet lukken.' Ze keek op toen Bodhi naar haar toe liep en haar bij de schouders greep. Ze wilde hem weg slaan, maar hielt zich in. 'Deel de pijn.' beet ze hem toe. 'Als je mensen verteld wat er gebeurt is, is het beter dan dat ze horen dat je er wel was maar niet horen dat je te laat was om iets te doen.' Ze beet op haar lip toen ze hoorde wat Bodhi zei. Het klopte, ze had gezegd dat zij zou blijven als ze Axel vrij zouden laten. 'Als het zover gekomen was had ik mezelf altijd nog van het leven kunnen beroven. Ze zouden niets aan me hebben.' mompelde ze. Ze keek naar de grond. 'Ik ben toch niets waard. De mensen die van me hielden zijn dood, een of andere gek wil me hebben om wat voor een rede dan ook. Ik sterf nog liever dan hen te geven wat ze willen en daarmee ons soort uit te roeien. Ik wil niet verantwoordelijk zijn voor de dood van zovelen.' Een enkele traan rolde over haar wang en drupte op de grond.

Raven grinnikte toen hij merkte dat Axel het niet fijn vond dat hij hem aan keek. Maakte niet uit, hij vond het ook niets dat hij hier was, dus ze stonden gelijk op dat punt. Ze trok zijn wenkbrauw op toen Axel wankelend opstond. 'Ooh nee, jij gaat nergens naartoe totdat Bodhi zegt dat je deze kamer mag verlaten.' zei hij ijzig. Raven versperde Axel de weg. Hij was een kop groter dan Axel die, in zijn conditie, waarschijnlijk toch geen kans maakte tegen hem. 'Laat die 2 nou maar even uitrazen. Dan leert dat grietje misschien ook nog eens iets en dat ze niet zomaar moet handelen. Het zou je dood nog eens kunnen worden.' hij keek Axel uitdagend aan.

bodhi bleef delilha aan kijken vanaf zijn standpunt hij probeerde zijn eigen pijn te verbergen toen ze haar woorden weer als een zee over hem heen golfde als de golven op een strand.’ik wist altijd waar je was afgezien van de eerste 2 jaar na je moeders en vaders dood. Ik bekeek je soms van een afstand om te kijken of alles goed was en je niet in gevaar was.’geeft hij langzaam toe aan haar terwijl hij haar niet meer aan keek.’onze vesteging stond op wankelen na je moeders dood, vele waren gevlucht op een paar na. Ik wist nog niet zeker of de overheid ons zou vinden en daarmee jou zouden krijgen dus heild ik de nodige afstand.’legt hij haar uit. Hij hoorde haar tot hij de pijn moest delen. Hij keek naar haar op en zag even alice weer voor zich en hij slikte de brok in zijn keel weg terijl hij naar haar luisterde liep hij naar haar toe en sloeg zijn armen om haar heen.’zeg dat nooit meer er zullen altijd mensen zijn die van je houden en je nodig hebben. Ik ben daar en van hoor je me.’zegt bodhi zachtjes en knielde voor haar neer en pakte haar handen vast en keek haar recht aan.’beloof me tot je je nooit over geeft aan hun doe dat nooit hoor je me want juist dan zullen ze iedereen doden en beroof je niet van het leven, dan wacht ons het zelfde lot. Alsjeblieft help mij en iedereen door te vechten tegen de overheid. Het wachten is voorbij delilha we hebben gewacht op jou ik kan ze niet in beweging brengen jij wel. ‘begint hij tegen haar te vertellen en je zag aan bodhi ineens hoeveel pijn er in zijn ogen stond iets wat hij eerder had verdreven.

Axel keek naar raven die hem ineens de weg versperde. Hij vernauwde zijn ogen en keek hem ineens rebels aan.’ik heb jaren gedaan wat mensen me vertelde daar heb ik jou niet nog eens bij nodig.’snauwt hij vijandig naar hem. Hij wist tot zijn kansen klein waren maar hij wilde weten of bodhi delilha niks deed en of ze in orde was. Dan de woorden die raven sprak over delilha gaven hem de door slag en hij veranderde in een tijger en brulde luid naar hem hij voelde de wonden branden. Hij wist to hij geen kans maakte maar toch haalde hij naar hem uit. Hij mocht niet zo over haar spreken.

'Luister eens jongen, ik zou me maar rustig houden als ik jou was.' Raven sprong naar achter om de uithaal van de tijger te ontwijken. 'Wat zeg ik nou? Als je gewoon rustig wacht kan je zo naar je vriendinnetje toe.' Raven slaakte een zucht. Hij had helemaal geen zin om te vechten maar als het zo moest. Hij gromde geërgerd en veranderde toen ook in een tijger. Hij gromde naar Axel als teken dat hij zich rustig moest houden. Als het bloed zou vloeien zou of hij of Axel behoorlijke problemen krijgen en daar had hij alles behalve zin in. Hij moest zijn dekmantel houden als eerste man van van Bodhi. Hij kon niet riskeren die te verliezen.

Er liep een rilling over Delihla haar rug. Ze was dus al die tijd in de gaten gehouden, iemand wist altijd wie ze was en wat er met haar gebeurde. Dat was best wel griezelig als je het zo bedacht. Ze knikte begrijpend. Hij hielt dan wel afstand, maar ergens was het toch wel een geruststellende gedachte dat ondanks dat ze dacht dat ze alleen was, ze nooit alleen was geweest. Misschien was dat ook wel de rede dat ze in het bos nooit echt in gevaar was geweest. Delihla spande haar spieren aan toen ze voelde hoe Bodhi haar omhelsde. Iets wat onhandig klopte ze hem op de rug. Ze sloot haar ogen. Mensen die van haar hielden... Deze mensen kende haar amper. Misschien een half jaar nu, langer niet. Ze maakte zich los uit Bodhi zijn omhelzing en keek hem serieus aan. 'Ik kan geen groep leiden. Ik ben als de dood voor een grote groep mensen... Ik... ik.. ik zou niet weten hoe.' bracht ze moeizaam uit



Als je niets anders kan, dan is rollorcoaster tycoon best verslavend

Axel merkte Hoe raven hem ontweek 3n daarna ook een tijger werd. Alleen valse hij hem niet aan. Iets dat hij eigelijk best vreemd vond omdat normaal de andere meteen terug aanvalden maar hij gromde alleen maar naar hem. Je zag axel twijfelen en nog maal naar de deur kijken. Misschien had hij gelijk 3n er werd niet meer geschreeuwd binnen. Daarbij kwam ook nog eens tot hij waarschijnlijk niet had kunnen winnen.axel werd weer een mens en hijgde terwijl hij bleef staan. Hij keek naar raven wat verbaast.' W....Waarom viel je me niet aan.' Vraagt hij niet begrijpend. Dit was een vqn de dingen die je aan h3m merkte van tot de overheid altijd op hem hadden ingespeeld.

Bodhi keek delilha aan ze was nu een stuk rustiger. Maar hij hoorde haar twijfelen over een groep leiden. Hij stond op en liet haar los.' We zullen zien. Ga naar die jongen en rust uitm' Zegt hij dan tegen haar als teken tot hij haar nu niet liet gaan. Hij keek naar delilha en liep naar de kamer waar axel was en keek nog eens naar delilha.' Blijf hier en zorg tot hij zich gedraagt. ' Zegt hij tegen haar.' Ik praat vanavond nog eens met jullie. ' Sluit hij af en hij keek naar raven in de kamer.

Stomme Rollorcoaster XD
__________________________

Raven vond het alleen maar leuk dat hij de jongen zo in de war bracht met zijn manier van doen. Toen hij zeker wist dat Axel door had dat die het niet ging winnen van hem veranderde ook hij terug in een mens en keek de jongen aan. 'Waarom zou ik? Je hebt me geen rede gegeven om je aan te vallen. Of wil je dat ik zonder rede mensen ga aanvallen? Denk dat ik het daar moeilijk mee ga krijgen.' Hij grinnikte en keek op toen hij voetstappen hoorde. Hij knikte naar Bodhi als begroeting en keek naar Delihla. Hij zocht kort, on opgemerkt, oogcontact met haar. Hij zag dat ze snel weg keek maar volgde haar met zijn blik. Hij was verbaast dat ze Axel geen blik toewierp. Hij luisterde naar wat Bodhi te zeggen had en toen die naar hem keek veranderde hij in een vogel, een raaf, en ging hij op de schouder van Bodhi zitten. Hij kraste een keer en begon toen ongeïnteresseerd zijn vleugels te poetsen.


Delihla beet op haar lip. Het was vast niet Axel zijn fout dat ze zich zo voelde, maar ergens wilde ze hem momenteel niet zin. Ja hij was naar Bodhi gegaan om hulp te vragen, met gevaar voor eigen leven, ja hij was terug gekomen naar de overheid om haar te redden.... Hij had veel gedaan om haar te helpen nadat zij hem had geholpen. Maar toen wist ze nog niet dat die jongen die ze zo graag wilde helpen, waar ze zo graag bij wilde zijn, een van de redens was dat haar moeder dood was. Als haar moeder hem niet had willen redden, was Alice dan nog in leven geweest? Had zij zelf dan een makkelijkere jeugd gehad? Zou ze zijn opgegroeid met een moeder die haar alles had geleerd wat zij zelf kende? Ze volgde Bodhi de kamer in. Toen ze het tweetal zag liep met een grote boog om Raven, die kort naar haar grinnikte als teken dat hij hun onderonsje nog niet was vergeten, en Axel, die ze geen blik waardig gunde, heen. Ze kon merken dat die twee een meningsverschil hadden gehad. Ze ging in het hoekje van de kamer zitten, sloeg haar armen over elkaar heen en verschool haar hoofd erin. Ze hoorde dat Bodhi zei dat ze Axel in de gaten moest houden. 'Doe het lekker zelf en laat mij erbuiten.' mompelde ze onverstaanbaar. Als ze ergens niet op zat te wachten was het wel om op iemand te letten nu ze zo een chaos was dat ze zelf niet meer wist wat ze moest doen, wat ze wilde doen, en waarom alles zo liep als dat het nu liep. Ze slaakte een kreun. Het was allemaal zo vermoeiend.

Axel keek naar raven die ook weer mens werd nu hij zelf geen bedreiging meer voor hem vormde. Hij hoorde zijn woorden langzaam tot hem door dringen. Hij had geen reden om hem aan te vallen. Voor hem was dit nieuw de overheid had hem geleerd gewoon aan te vallen en nergens bij stil te gaan staan. Iets wat hij wel vaker had gedaan. Hij keek raven onzeker aan en zei niks want hij wist niet hoe hij op zijn woorden moest reageren want hij was net begonnen met vechten. Dan hoort hij voetstappen en hij keek weg van raven. Als eerste zag hij bodhi en daarna delilha. Hij zag ook tot ze niet naar hem keek daarbij liep ze een stukje langs hem door om in een hoekje te gaan zitten. Hij zag aan haar manier van doen tot ze pijn had niet lichamelijk maar geestelijk. Hij had dat ook vaker gehad als de agenten hem kleineerde en uitschulden. Hij hoorde haar wat mompelen toen bodhi had gezegt tot ze op hem moest letten. Axel keek bodhi aan.’als ik iets had willen doen had ik het al lang gedaan.’zegt hij tegen hem.
Bodhi had het tafereel gade geslagen en merkte tot delilha een grotere afstand van raven nam. Waarschijnlijk omdat ze hem niet kon dacht hij. Wat hij wel vreemd vond was tot ze axel geen blik waardig gaf terwijl bij de overheid ze nog gesmeekt had om hem. Hij hoorde nog toen ze tegen hem mompelde hij had niet verstaan wat ze zei maar hij had het wel kunnen raden. Hij keek even naar raven die op zijn schouder zat. Maar als hij axel hoort kijkt hij naar hem.’dat mag misschien nog wel zo zijn maar dan nog vertrouw ik je niet, je bent nu 2 dagen vrij en hoelang heb je opgesloten gezeten…die dingen vergeet je niet meteen.’zegt hij hard terug tegen axel en hij keek van hem naar delilha en liep naar de deur.’blijf hier en knul gedraag je.’zegt hij voordat hij de kamer met raven nog op zijn schouder verliet. Hij deed de deur dicht en wenkte een iemand.’hoe de deur in de gaten ze mogen er voorlopig niet uit.’zegt hij tegen hem waarna hij verder liep. Hij slaakte een zucht en bleef in een verlaten gang staan.’oh raven, wat moet ik met die twee.’zucht hij vermoeid.
Axel keek naar bodhi en hoorde zijn woorden eerst spande hij zijn spieren aan maar de woorden van raven vielen hem te binnen en hij ontspande weer. Na de laatste woorden vertrok bodhi en hij keek snel om naar delilha en hij liep langzaam op haar af.’g…gaat het wel.’vraagt hij dan langzaam.

Raven vloog op en lande voor Bodhi waar hij weer een man werd. Hij keek Bodhi aan. 'Ik weet niet wat je in je hoofd gehaald hebt, ik weet niet wat er gebeurt is bij de overheid al kan ik dat aan het gedrag van dat grietje wel raden. Ze weet het het?' Hij schudde zijn hoofd. 'Er is weinig wat je kan doen ben ik bang. Hou ze hier, zorg dat ze geen domme dingen gaat doet en zichzelf haar dood in jaagt. Die knul blijft wel waar zij ook is, daar ben ik niet zo bang voor. Maar als ze nu een stap buiten zetten heeft de overheid ze. Daar ben ik zeker van.' Raven had al lang gemerkt dat de overheid het hele gebied aan het uitkammen was. 'Nu is het gewoon hopen dat ze ons niet vinden.'

Delihla bleef op de grond zitten. Ze hielt haar gezicht verscholen in haar armen. Ze vond het niet eerlijk om na Bodhi ook al haar woede en verdriet af te reageren op Axel. Maar ergens was hij blijkbaar schuldig aan haar verdriet. Als hij er niet was geweest had haar moeder niet geprobeerd zijn leven te redden, dan had ze geprobeerd te ontsnappen en was dat misschien ook wel gelukt. Ze hoorde voetstappen en keek voorzichtig op, over de rand van haar armen. Ze zag Axel voor zich staan. Hij vroeg haar of het ging. Zag het er naar uit alsof het ging? Ze liet haar hoofd weer in haar armen zakken. 'Laat me met rust.' bracht ze uit. 'Het is ook jou schuld.' Een enkele traan rolde weer over haar wang. 'Ze wilde jou leven redden, zoals ik net jou wilde redden. Als ze dat niet gedaan had was ze er misschien nog geweest om haar dochter te zien opgroeien, dan was ik misschien niet vanaf klein meisje alleen geweest.'

Bodhi keek op naar raven en glimlachte zonder vreugde er in.’dat weet ik ook niet echt die knul kwam binnen en smeekte me om delilha te helpen. Eerst geloofde ik hem niet maar dan toch ik moest ekerheid hebben toen hij zei tot ik hem mocht doden ging ik akkoord en ben ik er heen gegaan. De knul ging eerst omdat hij wist tot er een val was. Nadat die dicht was geklapt ben ik naar binnen gegaan en hebben we ze er uitgehaald maar toen waren de kwade woorden al gevallen.’legt hij raven in het kort uit. Hij bleef rustig staan terwijl hij knikte.’ik ga iedereen opdracht te geven de uitgangen extra in de gaten te houden als ze er uitwillen mogen ze niet langs. En ook voor het gvaar van buiten af, als ze ons vinden moeten we snel gewaarschuwd worden zodat we kunnen vluchten.’zegt hij tegen hem en hij wist tot raven gelijk had.

Axel keek delilha afwachtend aan. hij kwam ook niet dichter in haar buurt. Toen ze voorzichtig op keek wist hij het zeker toen hij haar blik vond het ging niet met haar. Net als hij weer zijn mond open deed om het nog eens te vragen hoorde hij tot hij haar metrust moest laten. Nu deed hij een stap naar voren omdat hij haar wilde helpen op een of andere manier waar hij zelf nog niks van begreep omdat hij dit normaal niet deed. Maar de woorden die ze sprak deden hem bevriezen op zijn plek. Hij zag haar traan en beet hard op zijn lip. De woorden die daar op volgde lieten axel een paar stappen achter uit doen. Hij draaide zich van delilha weg. waarom kreeg hij de schuld nu hij had alleen maar willen helpen maar blijkbaar had hij wat fout gedaan. Hij wist niks meer van jaren geleden hij had zo veel slaag gehad tot bepaalde dingen gewoon dagelijkse kost waren. Hij herinnerde zijn ouders hun dood nog, en bepaalde mensen die hij in een val had laten lopen maar verder was het veel het zelfde jammeren van pijn voedsel vinden dagen opgesloten zitten en trainen, hij was toen nog klein geweest. Al wist hij wel tot een vrouw hem ooit had willen helpen. Was zei het misschien geweest. Langzaam keek hij naar delilha op je zag hem twijfelen.’het spijt me tot ik jou…zo veel pijn heb gedaan.’zegt hij zachtjes tegen haar.’het zal niet meer gebeuren.’sluit hij af terwijl hij naar de andere hoek van de kamer liep en weer een vos werd en zich op rolde met zijn rug naar haar toe. Hij had de kamer uit willen gaan maar wist tot er iemand voor stond. Misschien kon hij later weg komen.

Raven knikte. 'Dat lijkt me inderdaad slim. Als de overheid doet wat ik denk dat ze doen, dan zullen ze hun hele troepen het bos in sturen. Zeker nu ze weten dat ze dan 3 vliegen in een klap kunnen krijgen. Het gaat ze niet alleen om het grietje, misschien grotendeels, maar als je dan ook nog eens het verzet kan uitroeien en een oude slaaf terug kan krijgen, dan heb je dubbele bonus.' Hij krabde over zijn kin. 'Het zou me niet eens heel veel verbazen als Tristan zelf ook mee is om zo snel mogelijk te plaatsen te zijn als een van hun drie doelen gevonden is, of zoals nu het geval zou zijn, alle drie op een plek.' Raven keek Bodhi aan. 'Wil je dat ik met 2 andere door de gangen loop om ze in de gaten te houden?'

Delihla keek tussen haar armen door naar Axel. Ze zuchtte zachtjes. Ze zag hoe hij een stap naar achter deed en zich omdraaide. Ergens wilde ze overeind komen en naar hem tegen houden, maar ze kon het niet. De twee stemmetjes in haar hoofd bleven met elkaar vechten. De ene zei dat het zijn schuld niet was, het was jaren terug en hij wilde haar nu alleen maar helpen nadat zei hem had geholpen. Hij was onzeker en zat niet in dat hij iets had gedaan wat haar nu veel pijn deed, ondanks dat ze hem niet gekend had toen het gebeurde. Het andere stemmetje maakte haar echter onzeker. Hij was en bleef dezelfde persoon. De persoon wie haar moeder had willen helpen toen ze gestorven was. Ze slikte een brok uit haar keek weg en zag hoe hij in een hoekje van de kamer ging liggen met zijn rug naar hem toe. 'Het spijt me.' zei ze net hoorbaar voor hem. 'Ik bedoelde het niet zo, ik weet alleen gewoon niet wat te doen. Ik heb zolang gezocht naar wat er met mijn moeder gebeurt was dat ik bang werd dat ik het nooit zou weten. En nu weet ik het en had ik gehoopt dat ik het niet wist.'

Bodhi keek raven aan.’jah dan hebben ze alles in een dag dat gunnen we ze natuurlijk niet.’grapt bodhi terwijl hij van de muur af kwam. Je zag hem denken omdat hij fronste.’het zou wel een mooie verassings aanval kunnen worden op tristan als we hem doden is alles voorbij.’vraagt hij zich meer ardop af dan tot het zo was. Hij schudde zijn hoofd en glimlachte naar raven.’dat zou ik erg fijn vinden. 2 andere hebben buiten de sporen gewist toen we aankwamen.’zegt hij tegen hem waarna hij weer verder liep.

Axel lag opgerold als een kat terwijl hij een vos was. Zijn snuit had hij verstopt in zijn rood witte pluimstaart. Het was een tijdje stil tot hij delilha hoorde en je zag meteen een van zijn oren haar kant op draaien om te luisteren. Hij hoorde haar woorden en liet die een tijdje tot zich bezinken en plaatste de puzzelstukjes in een. Na de stilte werd hij weer een mens maar hij bleef wel liggen met zijn rug naar delilha toe. Hij wilde de pijn op haar gezicht niet zien.’ik denk tot ik je wel begrijp.’zegt hij langzaam tegen haar al was hij daar zelf nog niet zo zeker van. Hem was geleerd te handelen naar sommige situaties en niet zelf er over na te denken en nu deed hij dat wel allenmaal. Het was nieuw voor hem om dit te kunnen, de gene die dat hem had gegeven was net ineens boos op hem dat vond hij vreemd maar nog vreemder tot ze nu ineens sorry zei.’ik wou tot ik je kon helpen, alleen ben ik daar niet zo goed in.’zegt hij tegen haar met een diepe zucht. Hij was weer eventjes stil.’a..als ik je kan helpen…op een of andere manier,..met jou verdriet…moet je het me zeggen.’ Zegt hij dan tegen haar want hij wist zelf niet wat hij er tegen kon doen.