Gezichtslozen - Sanne en Steffie

Delihla rolde met haar ogen. Natuurlijk vertelde ze niet meteen haar levens verhaal. Het ging andere helemaal niets aan wat ze in haar leven had mee gemaakt en wat niet. Voor welke gevaren ze had gestaan en hoe ze had moeten vechten om te overleven. Ze was 6 jaar geweest toen haar ouders gedood waren en had sindsdien alleen geleefd. Nee ze had geen prettige jeugd gehad maar het had haar gemaakt tot wie ze was en dat zou niemand van haar af kunnen nemen. Toen raakte de jongen een gevoelige snaar. Hij begon over haar ouders en dat had hij niet moeten doen. Ze wist zich in te houden terwijl de tweede jongen er nog bij was maar toen die weg was kon ze zichzelf niet tegenhouden.
Het was niets voor Delihla om een ander aan te vliegen. Het liefste bleef ze bij mensen uit de buurt, ze was bang voor ze. Nu veranderde ze in een tel terug in de jaguar die ze eerder was geweest en beukte de blonde jongen alles behalve voorzichtig tegen de grond aan. Het boeide haar niet of ze hem pijn deed of niet. Toen ze hem tegen de grond gedrukt had was ze weer in een mens veranderd maar je zag de dodelijke haat die de jaguar had uitgestraald nog in haar ogen. "Ik weet niet wie je bent. Maar je moet oppassen. Jij denkt dat jij het in je leven hard hebt gehad? Fijn. Prima. Blijf vooral in die waan. Maar mijn ouders hebben me nooit kunnen helpen op te groeien met de krachten die ik heb. Toen ik me bewust werd van wat ik was waren mijn ouders al dood. Vermoord door de overheid. Ik heb niemand om me heen gehad die me heeft kunnen helpen met wie ik ben. Dus hou op met die zelf medelijden van je, ik walg ervan."
Ze veranderde terug in de jaguar die ze was en sprintte ervandoor, ze voelde hoe de tranen in haar ogen op waren gekomen toen ze tegen de jongen was uit gevlogen. Dat mensen haar beschuldigde van iets, had ze geen moeite mee, maar ze moesten niet over de mensen beginnen die haar hadden moeten helpen en er nooit voor haar geweest waren. Zo snel als ze kon rende ze terug naar het meer wat toegang gaf tot haar grot. Ze wilde in een otter veranderen, het water in duiken en zich verschuilen maar het ging niet. Vlak voor het meer viel ze op de grond waarna ze terug veranderde naar het meisje dat ze was. Het kleine meisje dat altijd zo sterk moest zijn tegen over andere. De tranen rolde over haar ogen bij de gedachte aan haar ouders, die ze zich amper kon herinneren.

Axel voelde zich net wat meer op zijn gemak toen Bodhi weg was. Want hij was bang tot hij hem als nog deed vermoorden. Hij had geen tijd om om te kijken want ineens werd hij om gebeukt iets wat hij niet verwacht had. Maar wel stil bij had moeten staan. Meisjes konden ook vechten. De jaguar zat boven op hem maar die werd al snel weer het meisje en ze vloog tegen hem uit en hij keek haar spijtig aan. Hij voelde toch wel wat met haar mee maar dat kon hij niet zeggen. Hij had net vertelt tot zijn ouders hem verraden hadden terwijl ze eigelijk ook dood waren. Hij zei niks en keek haar gewoon aan niks wetend te zeggen want dat hadden ze hem niet geleerd. Alleen maar om mensen mee te krijgen. Dit was vreemd om iets te horen wat hij ook had mee gemaakt. Maar dan ineens werd ze een jaguar en hij spande zijn spieren klaar om terug te vechten. Maar ze rende er van door en liet hem alleen achter. Axel bleef versteend op de grond liggen terwijl hij de woorden nog eens door zijn hoofd liet gaan. Eigelijk was er niks nieuws iedereen walgde van hem. Langzaam kwam axel recht en stond op en keek in de richting van waar het meisje was verdwenen en begon die richting g uit te lopen. Na 3en lange tijd zag hij haar net voor een meer op de grond liggen en hij kuchte even zodat ze wist tot hij er was.' Het spijt me...ik was g..grof. ik...ik wilde je niet kwetsen. .....' begon hij onzeker en eerlijk.

Delihla had zich opgerold tot een balletje om zich zo klein mogelijk te maken. Haar hand omklemde trillend de ketting die ze om haar nek droeg. Waarom moest hij haar verleden aan halen? Waarom dacht hij dat hij de enige was die het alleen moest doen, die geen ouders had. Doordat ze zo had liggen piekeren had ze niet op de omgeving gelet en pas toen ze een kuch hoorde merkte ze dat er iemand achter haar aan was gekomen en nu vanaf een afstandje naar haar stond te kijken. Ze schoot overeind en wilde in de jaguar veranderen. Maar de hoeveelheid transformaties die ze had gebruikt vandaag hadden haar krachten uitgeput dus in plaats van in de jaguar te veranderen veranderde ze weer in de goud blonde hond. Ze was bang. Normaal kon ze wel van zich afbijten, maar doordat ze zo uitgeput was kon ze niet veel. Haar staart hing tussen haar poten terwijl haar oortjes plat tegen haar nek lagen. Ze piepte zachtjes. Wat wilde hij van haar. Waarom was hij haar gevolgd?

Axel staarde naar het meisje wiens naam hij nog niet eens wist. Hij bleef haar bekijken en vroeg zich af wat zij had mee gemaakt waardoor ze overstuur was. Het was wel iets door wat hij had gezegt en hij beet op zijn lip. Hij wilde overtuigend over komen en dat was niet eens gelukt hij had haar echt pijn gedaan. Maar waarom maakte hij zich hier druk over. Wellicht over een paar dagen was ze dood net als vele anderen voor haar. Dat was zijn werk hij had niet anderstaligen geleerd dan gewoon doen niet na denken en door gaan.hij zuchte diep en als hij weer op kijkt ziet hij de blonde hond weer.' Ik wilde geen oude wonden voor je open halen. Ik had jou ouders er niet bij mogen betrekken daarbij....dacht ik....tot ze nog leefde. ' Legt hij zachtjes uit. Daarna ging hij weer recht staan en werd weer de kleine rode vos en hij begon weg te lopen. Na een paar minuten verstopte hij zich in de stuiken en staarde voor zich uit. Waarom voelde hij zich zo elendig hier over. Dat was er toch uit gestampt.

Waarom moet ik mijn rollen altijd nieuwsgierig maken?! Zelfs als ik heb gezegd dat ze dat totaal niet zijn en schuw zijn van andere mensen. Waarschijnlijk omdat ik dat zelf ben.
------------------------------------------------------------------------

Delihla bleef een paar minuten als verstijfd staan. Ze wist niet goed hoe ze moest handelen. Ze snapte hem van de ene kant wel. Hij had inderdaad niet geweten dat haar ouders er niet meer waren en kon dus ook niets over haar overleving weten. Toen hij zich omdraaide en weg liep wist ze even niet of ze het zo moest laten of dat ze hem moest volgen. Uiteindelijk koos ze voor het tweede. Zachtjes liep ze achter hem aan, toen ze hem niet meer zag volgde ze zijn geur die ze ondertussen vrij goed kende. Ze kwam uit bij een dicht begroeit stukje bos met veel struiken en bomen. Het geurspoor hielt hier op maar ze kon geen vos zien, nog de jongen die hij eigenlijk was. Delihla veranderde terug in haar eigen gedaante en ging tegen een boom aan zitten waarna ze naar de steeds donker wordende lucht keek. Een diepe zucht ontsnapte uit haar longen. 'Ik was 6...' zei ze zachtjes, meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders. Ze wist niet of de jongen in de buurt was of niet, maar ze moest het kwijt, zoniet tegen iemand dan tegen het bos dat altijd naar haar luisterde en voor haar gezorgd had. 'Op een dag haalde mijn moeder me vroeg uit bed. Ze was geschrokken en trilde. Ze vertelde me dat we een dagje weg gingen en dat we ons moesten haasten omdat we anders onze lift zouden missen.' Ze schudde haar hoofd. 'Ik was zo naïef toen der tijd. Mijn vader en broer stonden beneden op ons te wachten met 4 vol gepakte tassen. Een dagje weg en dan 4 vol gepakte tassen. Maar ik stelde geen vragen, ik was te klein om het te begrijpen. Pas toen mijn moeder me in een van de tassen verstopte en zei dat ik stil moest zijn begon me te dagen dat dit misschien wel een laatste reis zou zijn.' Delihla haar hand ging langzaam naar de ketting om haar nek. 'Het laatste wat ik van mijn moeder hoorde was haar stem die me vertelde dat ik goed op haar ketting moest passen, dan kon ze me altijd vinden, mochten we gescheiden worden.' Een traan rolde over Delihla haar wang. 'Ik snapte er niets van.'

Ik heb dat ook altijd dan schrijf ik een rol uit maar wordt altijd anders en je leg altijd wat van je zelf er in.
----

Axel lag op gerold met zijn hoofd op zij staart terwijl hij na dacht. De overheid had hem geleerd hoe hij zich moest gedragen. Tot hij nog minder was dan een stuk on gedierte. Tot hij niet telde net zOals de gezichtloze dat ook niet deden. Ze hoorde opgeruimd te worden hadden ze hem gezegt allenmaal. Soms vroeg hij zich af of ze hem ook zouden doden als ze iedereen gevonden hadden die ze moesten hebben. Dan hoort hij een geluid en hij spitste zijn oren. Maar hij bleef wel liggen. Hij rook tot het het meisje was en hij luisterde aandachtig naar haar verhaal 3n het deed hem pijn. Pijn tot haar het zelfde was over komen in een op icht. Pijn tot zij vrij was en hij niet. Ze was pas 6 geweest en wist van niks terwijl ze alles had moeten doen. Hij had doktoren gehad die hem in de gaten heilden. Langzaam kwam axel onder de struiken vandaan en schudde zich eventjes uit en bekeek delihla terwijl H8j wat achter uit ging en mens werd.'je ouders waren dapper.' Zegt hij dan zachtjes terwijl hij in kleermaker zat. Hij schaamde zich tot hij niet dapper was en eigelijk wilde hij het haar zeggen wat hij was. Tot hij een verrader was een achterlijk huisdier.

Delihla schudde haar hoofd. Ze wist dat de jongen naar haar keek maar keek niet weg van de lucht. 'Ze waren misschien dapper en trots op wat ze waren. Maar dat is hun fataal geworden. Ze hadden moeten weten dat de overheid ze zou gaan zoeken wanneer ze in de stad zouden zijn gebleven. Ze hadden moeten weten hoe gevaarlijk het was om 2 kinderen groot te brengen in een wereld waar ze volgens de grootste groep mensen niet hoorde en waar ze altijd de gejaagde zouden zijn. Zoals mensen jagen op wilde dieren om te overleven, zo jaagt de overheid op ons om er voor te zorgen dat we geen bedreiging voor ze kunnen vormen.' Eindelijk trok ze haar blik los van de sterrenhemel en keek ze de jongen aan. 'Ik mag dan misschien vrij zijn, of dat denk je misschien. Maar dit is geen vrijheid. Altijd gejaagd worden, moeten opletten dat je geen stap verkeerd zet.' Ze glimlachte bitter, alsof ze iets met een zure smaak had doorgeslikt en keek toen naar haar handen. 'Want dat doe je, is het niet? Je weet wat ik ben, je jaagt op me. Wacht af tot je het juiste moment ziet en dan reken je me in.' Langzaam hief ze haar hoofd op en maar haar gele ogen keek ze naar de jongen. 'Maar waarom? Je bent als ons. Waarom jaag je op je eigen soort. Ik begrijp het niet.'

Axel luisterde naar de woorden van delihla en keek onder tussen naar zijn handen maar hij wat onwennig mee friemelde dingen die hij eigelijk af had geleerd en enkel deed al hij zich heel erg ongemakkelijk voelde.' Iedereen probeert niet op te vallen op een of andere manier.' Zucht hij om vervolgens met zijn grijs groene ogen op te kijken naar delihla. Hij hoorde Hoe z3 begon over vrijheid en hijzelf wist genoeg ze had hem Door en dat zo snel nog wel. Dat was meestal pas als hij ze uitgeleverd had en deed het niet zoon pijn als nu. Normaal voelde hij zich niet zo elendig dan. Niet veel later hoort ze haar de woorden ook uit spreken terwijl hij haar neutraal aan kijkt.' Je hebt gelijk. ' Zegt axel kort en krachtig terwijl hij haar aan bleef kijken. Axel schraapte zijn keel eventjes voor hij verder ging. Dit had hij nooit iemand vertelt wat hij ging zeggen.' Alles klopt. Ik wordt ingezet om gezichtloze op te sporen en hun vertrouwen te winnen en in een val te lokken. Hoe meer in een keer Hoe beter.' Zegt hij terwijl hij eventjes weg keek en hij schudde zijn hoofd en je hoort hem vreugdeloos lachen en hij gooide zelfs zijn hoofd in zijn nek er van.' Waarom.....Waarom. ...' herhaalt hij even.' Ik ben als 10 jarige uit mijn huis gesleurd ik wist nog niet zo hele lang wat ik was. Mijn ouders wisten het wel want ze waren het ook en hebben me niet verraden. De overheid dode hun voor mijn ogen. Wilde het zelfde doen met mij maar dat deden ze net niet.' Zegt hij terwijl hij op zijn lip beet en hij bleef even stil.' Ze Namen me mee en eerlijk gezegt weet ik van de eerste 2 weken vrij weinig mee dan pakken slaag en slapen. Maar volgens hun was het mijn verdiende loon. Langzaam werd me geleerd wanneer ik mocht spreken wanneer niet. Beloning was mijn eten wel of niet krijgen. ' Legt hij uit.' Toen leerde ze me her veranderen wat ik al gedeelte lijk kon maar hoe ik het het beste kon doen. Daarna leerde ik alles wat ze wilde om jullie vertrouwen te kunnen winnen. Manieren van lopen en praten. Op van alles Letten leren vechten en vooral geen weerstand beiden.' Legt hij uit en je zag een holle lege blik in zijn ogen en hij draaide zich weg van delihla.' Waarom ik het doe is omdat ik niks anders weet. Ik ben hier voor getraind...ik heb geen wil zoals jou. Ik ben een huisdier en ik wil Tot je nu weg gaat want ze zullen binnenkort 15 minuten hier zijn.' Zegt hij en hij wees naar zijn oorbellen.

Deliha haar ogen werden groot van schrik. Dus daarom had hij haar laten naderen met het medicijn, hij had haar geur op genomen en was haar gevolgd tot buiten de poort. Nadat ze een aantal dagen geleden was gevlucht van hem had hij moeten weten dat ze zich buiten in het bos verscholen zou houden. Dat ze geen andere plek had om zichzelf te verstoppen voor de overheid dan de plek waar mensen zich het minste waagde.' Ze kwam overeind en schudde haar hoofd. 'Dat kan niet. Ze kunnen niet weten waar je bent. Ze waren weg gegaan ik heb het zelf gehoord!' riep ze wanhopig uit. Dan ziet ze hem naar de oorbellen wijzen. Natuurlijk, ze maken gebruik van draadloze communicatie. Hoe kon ze ook zo stom zijn. Ze wist wel dat het geen toeval was dat ze precies een gewond iemand tegen kwam toen ze nog geen 10 minuten daarvoor was ontsnapt uit een beveiligd ziekenhuis. Ze hadden hem verteld waar ze zou zijn. Toen ze hem in zich op had genomen had ze niets gezien wat duidde op een communicatie middel, maar nu viel het op zijn plek. 'Nee..' zei ze zachtjes. 'Ik was achter je aangekomen! Je hebt ingespeeld op mn gevoelens!' Trillend draaide Delihla zich om. Ze wist dat ze niet ver zou komen, maar ze moest hier weg zien te komen. Met het laatste beetje kracht dat ze had, het gevecht als jaguar en het rennen hadden veel van haar geëist zeker omdat haar emoties haar krachten ook blokkeerde, veranderde ze in een serval en sprintte ze het bos in. Het rode medallion om haar hals danste alle kanten op met haar bewegingen. Haar hoofd draaide overuren. Ze was te dicht bij haar eigen plek, ze wist zeker dat de jongen haar geur op kon vangen als ze daar naartoe zou zijn gegaan. Maar waar moest ze dan heen?

Alexander keek delihla aan en sloeg zijn ogen even vernederd neer. Je zag nu wat je net niet had gezien. Hij was gebroken de overheid had alles van hem af genoeg. En hij had totaal niks meer.' Ze weten altijd waar ik ben. Denk je Tot ik nooit heb willen ontsnappen. Ik heb ergens een chip zitten.' Zegt hij tegen haar en hij keek even op. Dit was de eerste keer tot iemand hem zo snel door had en hij wilde I een s niet tot ze gepakt werd. ' daarvoor ben ik getraind en nu weg wezen je kunt nog weg komen.' Zegt hij tegen haar en op dat moment zette ze het ook op een lopen. Axel keek haar na als ineens een stem in zijn oor schreeuwd en axel legde een hand er op.' Alexander waar ben jij mee bezig er achter aan. Das een bevel.' Axel bleef even zitten en trilde terwijl hij na dacht. Maar dan staat hij op en wordt weer de vos terwijl hij begon te rennen. Heel in de verte hoo4de je een stel motoren aan komen.

Bodhi was zichzelf aan het verzorgen want die jonge had hem wel pijn gedaan. Hij vertrouwde die jongen niet en had een van zijn roedel leden gevraagd of die als een vogel hem in de gaten kon houden. Hij was net klaar als een vogel voor hem land.alsnel verschijn er een andere jonge voor hem.' Je had gelijkt die knul werkt voor de overheid. Ze gaan zo het bos uit kammen. Maar deze bunker vinden ze denk ik niet. Maar het meisje is op de vlucht.' Legt hij uit. Bodhi knikte' jij zorgt tot iedereen binnen is en hier blijft. Ik ga haar helpen.' Zegt hij vast besloten en hij werd een linx daarna begon hij te rennen eerst vond hij nog geen spoor tot hij er twee vond een van die hij kende en de andere die vieze stads geur.

Delihla rende zo snel ze kon kriskras door de bossen om het de mensen die achter haar aan zaten moeilijker te maken. Ze hoopte dat ze door haar geur te verspreiden makkelijker weg kon komen dan wanneer ze een rechte lijn zou lopen. Het was jammer dat ze geen kracht meer had voor nog een transformatie anders was ze een vogel geworden en was ze zo weg gevlogen. Maar het mocht niet zo zijn. Ze had nooit verwacht dat ze zoveel transformaties op een dag zou moeten doen, ze had nooit gedacht dat dit zou mee maken. Met alle kracht die ze had rende ze verder maar ze begon langzamer en langzamer te gaan. Op een gegeven moment stond ze stil. Ze was in een stuk bos gekomen waar ze nooit eerder was geweest. Angstig keek ze rond opzoek naar een weg die haar bekent voor kwam. De enige die dat deed was de weg terug en dat was te gevaarlijk want daar kwamen de agenten van de overheid vandaan en zeker ook die jongen die haar net een voorsprong had gegeven. Het kon niet zo zijn dat hij haar zo makkelijk zou laten gaan, zeker niet als zijn taak was mensen als haar te vangen en terug te brengen zodat ze gedood konden worden. Een ding wist Delihla zeker. Als ze niet snel iets bedacht dan betekende dit het einde voor haar, en waarschijnlijk voorgoed.

Axel begon als een bezeten te rennen nadat hij het bevel had gekregen. Wetend als hij het niet deed hij waarschijnlijk ergere straf kreeg dan hij nu al zou krijgen omdat hij het haar gewoon vertelt had. Hij wilde er niet aan denken wat ze met hem gingen doen en zeker als hij haar niet te pakken kreeg. Hij versnelde zijn pas nog wat en rook de geur en volgde die zigzaggen. Al snel rent hij gewoon recht door. Ze wilde hem op houden blijkbaar. Hij hoorde de motoren langzaam dichter bij komen maar dat duurde nog even. Dan wordt de geur sterker en hij kon haar nu ook zien. Langzaam werd hij weer groter en kreeg hij weer strepen en hij werd weer de tijger. Hij was er op getraind meerdere keren te kunnen en moeten veranderen. Hij was binnen hand berijk maar dan wordt hij in eens van achteren besprongen en gebeten. Hij liet een pijnlijke brul horen en probeerde die gene te krabben maar de linx was sneller en krabde de tijger hard in zijn gezicht voordat hij van hem af sprong en bij delihla lande en hij keek haar aan met zijn kat groene ogen en hij begon weer te rennen. Ze moest hem herkennen door zijn geur. Dit was ook haar enige kans om weg te komen en hij rende Door en keek of delihla hem volgde. Ze moesten nog een stuk rennen maar het zou werken. Hij had een plan.

Delihla keek geschrokken om toen ze de geur van de jongen weer in de buurt opnam. Ze keek om en zag de tijger van eerder tegenover haar staan. In zichzelf vervloekte ze zich. Ze had moeten rennen toen ze kon en niet achter hem aan moeten gaan en de zielige meid uit moeten hangen. Ze bereidde zich voor op zijn aanval maar die kwam niet. In plaats daarvan kwam er wel een woedende brul uit de tijger zijn bek toen hij door een lynx werd aangevallen. Delihla haar hart klopte in haar keel. Toen ze de geur herkende ontspande ze een beetje. Ze keek de lynx kort aan toen hij naast haar landde en toen hij begon te rennen twijfelde ze geen moment. Ze rende achter hem aan maar ademde zwaar. Ze begon moe te worden. Het zou niet lang duren of ze kon de transformatie niet in stand houden en zou terug veranderen in een mens of ze nou wilde of niet. Ze piepte zacht. Ze moest de jongen die haar wilde helpen duidelijk zien te maken dat ze op het einde van haar krachten was.

Bodhi rende Door maar merkte tot delihla niet goed vooruit kwam en toen ze piepte wist hij het zeker ze was dood op. Maar ze moest nog even door gaan en hij wilde haar ook niet laten schrikken met zijn plan dus werd hij een mens en rende naast haar. ' luister blijf rennen nog even vol houden bij de grote eik gaan zo rookbommen af dus schrik niet zo kunnen z3 ons niet zien of ruiken. 2 meter naast de eik gaan we onder gronds en laten de tunnel instorten we komen weer bij mijn bunker uit.vertrouw me.' Zegt hij en hij werd weer de linx terwijl hij naast haar bleef door rennen. Hij zou haar niet alleen laten. Dan zijn ze al bijna bij de eik als er iets dichter bij komt.
Axel veegde met zijn poot over zijn snuit heen die was aan het bloeden en het deed nogal pijn. Maar hij moest door gaan en knipperde een paar keer met zijn ogen en brulde weer waarna hij begon te rennen achter die twee aan hij volgde hun geur dan ziet hij ze verder op. Nu zou hij er 2 hebben in plaats van een dat zou zijn fout waarschijnlijk goed maken. En net voor hij bij hun is als ze bij een grote eik zijn hoort hij knallen en vult de omgeving zich ineens met rook en een hele sterke dennen geur. Axel schrok hier van normaal waren de gezichtloze allenmaal vluchten geen vechters of verdedigers. Hij liet een angstige brul horen terwijl hij bleef staan en hij probeerde rond te kijken of te ruiken maar beide ging niet. Daarbij maakte hij een blazend geluid.
Bodhi kreeg het benoemd maar zoals gepland gingen de bommen al en schrok het de tijger af. Hij liet delihla als eerste gaan en daarna volgde hij haar en trok een tak weg waardoor de grond omlaag kwam achter hem en hij liep door tot het groot genoeg was om weer mens te worden en hij hijgde zwaar.

Delihla bleef door rennen terwijl ze jongen naast haar kwam in zijn mensen gedaante en haar vertelde wat er zou geburen. Ze piepte begrijpend en toen de bommen afgingen dook ze dan ook de tunnel in die zich niet ver bij de eik vandaan bevond. Ze keek niet op of om en wist dat de jongen weer achter zich was. Ze voelde zijn aanwezigheid bij haar. Ze kon niet zeggen dat het vertrouwd voelde, dat deed het totaal niet, dit was bijna honderd procent tegen haar principes in, maar het voelde veilig en dat was genoeg voor nu. Een tijdje sprintte ze door in de donkere tunnel totdat ze in een wat hogere ruimte kwamen. Heel even bleef ze, stijf gespannen van de adrenaline, staan. Toen zakte ze door haar poten heen en bleef op de grond liggen, eerst als cerval, nog geen 5 tellen later als het meisje dat ze eigenlijk was. Haar borst ging als een gek op en neer, haar hart klopte in haar keel en het zweet liep als pareltjes over haar gezicht. Ze was op het randje van haar krachten.

Bodhi was op adem aan het komen terwijl zijn handen op zien knieën ruste en hij wat voor over boog.als hij zijn ademhaling pas weer rustig heeft keek hij naar delihla die duidelijk helemaal uit geput was. Hij wist tot ze niemand vertrouwde omdat ze steeds weg rende als ze elkaar toevallig kruiste. Maar Bodhi was niet alleen nooit echt dan. Hij had een roedel van gezichtloze en hij was stiekem bezig met de overheid dwars te zitten. Langzaam knielde hij bij delihla neer.' Hey ik ga je op tillen en mee nemen naar de bunker ik woon met meer gezicht loze samen dus schrik niet.' Stelt hij haar eerlijk gerust en voorzichtig tilde hij delihla op om verder de bunker in te gaan lopen.' Je had me hem moeten laten doden weetje.' Zegt H8j zachtjes en spijtig. Terwijl hij door liep hij was niet kwaad hij was bang voor deze vijand die was zoals hun.

Axel was blij toen de rook op trok en begon rond te kijken maar hij zag geen enkel spoor en de geur kon hij niet ruiken want alles hier rook naar dennen. Maar hij ging proberen. Terwijl hij wanhopig de grond af speurde naar een geur of teken stopte een 5 tal motoren en een jeep bij de plek die axel af zocht. Axel keek op toen de moeren stopte en hij blaasje angstig waarna hij een mens werd. ' ik... ik...wilde.' begon hij terwijl hij op zien knieën zat en neerbuigend naar de grond keek maar verder kwam hij niet want iemand stak zijn hand op en hij zweeg meteen gehoorzaam.' Je deed niet wat je moest doen. Je vertelde haar de waarheid geen leugen je hebt de missie verziekt en nog erger ze laten weg komen met deze informatie over jou.' Snauwt die gene hem af. Axel kromp bijna nog meer in een en deed zijn mond open maar op dar moment werd hij geprikt met een stok waar stroom uit kwam en hij jammerde het uit van de pijn.

Delihla merkte hoe de jongen bij haar knielde en hoorde vaag dat hij zei dat hij haar ging optillen. Het voelde ongemakkelijk toen hij haar optilde en tegen zich aan klemde om zijn grip op haar te houden. Ze hielt haar ogen gesloten en probeerde de angst die door haar heen ging te negeren. Hij wilde haar helpen. Dat was alles wat hij aan het doen was momenteel. Ze hoorde hoe hij zei dat ze hem had laten doden. Koppige schudde ze haar hoofd. 'Nee.' wist ze moeizaam over haar lippen te brengen. 'Hij is dan wel aan de kant van de overheid. Maar hij is als ons. Hij is een van ons, al is dat er misschien bij hem uit geslagen. Hij had me kunnen inrekenen, maar dat heeft hij niet gedaan.' Haar borst ging zwaar op en neer terwijl ze sprak en haar stem klonk schor. Ze hoestte een keer en viel daarna in een ondiepe en vooral onrustige slaap. Ze had geprobeerd wakker te blijven, maar het ging gewoon niet meer. Ze was op. Daarbij kwam, als deze jongen haar iets aan wilde doen, dan had hij dat allang gedaan. Misschien moest ze toch toegeven dat andere niet zo eng waren en proberen eraan te wennen bij andere in de buurt te zijn. Alleen zou ze het nooit overleven. Zeker niet als de overheid erachter kwam hoeveel van hun voorraden ze van hun had gestolen in alle jaren dat ze voor hen op de vlucht waren. Zonder dat ze het zelf door had krulde ze zich een beetje op en pakte ze met haar hand de trui van de jongen vast. 'Laat me niet los.' zei ze zachtjes in haar slaap. 'Ik ben bang.' Het waren de woorden die ze ook tegen haar moeder had gezegd toen zij haar in een tas had gestopt. Haar losse hand omklemde het medaillon om haar nek.

Bodhi heild delihla vast terwijl hij door de voor hem zo vertrouwde gangen liep. Hij en zijn  roedel leden hadden de eindeloze tunnels gemaakt rond de bunker en ze kende de wegen als hun eigen broekzak. Hij hoorde Hoe delihla  het op nam voor de jonge van de overheid. Tot hij als een van ons was maar het er bij hem uit geslagen was geworden en tot hij haar had kunnen inrekenen.' Hij had het bijna gedaan jah. En daarna kwam hij nog eens terug om het te doen.' Zegt hij streng tegen haar maar ze was in slaap gevallen haar spieren waren slapper al heild ze hem vast aan zijn trui en zei iets waardoor hij stil bleef staan. Hij zou haar niet los laten net zoals hij hier binnen niemand in de steek zou laten hij zou hen helpen. Hij keek naar delihla en zuchte.' Je lijkt op je moeder.' Fluistert hij zachtjes waarna hij verder liep. Een maal in de hoofd bunker keek hij op iedereen was er.' Luister goed niemand gaat de eerste 24 uur naar buiten er is iemand die voor de overheid werkt en zoals ons is. We hebben voorlopig een gast.' Zegt hij gebarend naar delihla  in haar armen.' Blijf uit haar buurt tot ze naar jou toe komt ze is gewend alleen te leven.' Zegt hij tegen iedereen en je hoorde geroezemoes maar wel tot ze knikte en iedereen ging zijn eigen ding doen. Bodhi nam delihla mee naar zijn bank die in een hoek stond er waren ook zij kamers maar die gunde hij anderen. Hij legde delihla er op en bleef bij haar zitten waken.

Axel hoorde een hoop gevlekte naast zijn eigen geschreeuw terwijl ze op hem in bleven prikken met de stok. Uit eindelijk heild hij het niet meer uit waarna hij ineenzakken en zijn bewust zijn verloop.  Een paar agenten Namen hem mee de auto in en vertrokken. Ze hadden hem ruw weg op de grond gelegd en keken niet naar hem om terwijl ze terug naar de stad gingen. Hij zou leren wat H8j fout had gedaan en weer worden ingezet.na een kwartier rustig te hebben gereden kwamen ze bij een groot wit zilver gebouw aan. Ze gingen via een grote garagedeur naar dingen. Eenmaal binnen haalde ze axel uit het voertuig. Hij werd door twee bij zijn armen gepakt en zo mee getrokken. Zijn voeten sleepte over de grond heen maar daar gaven ze niks om. Ze kwamen bij een ijzeren deur en deden hem open en gooide axel op de grond neer. Er zouden dadelijk nog mensen bij hem komen. Axel voelde een klap en kreunde even als hij op de grond licht en zich om draait. Alles deed pijn van die schokken. Maar zijn gezicht prikte nog pijnlijk van de uithaal van die linx en hij rolde zich op als een bal en bleef ze liggen.

Een glimlach verscheen op Delihla haar gezicht toen ze hoorde dat ze op haar moeder leek. Ze wist het zelf nier. Ze had te weinig herinneringen aan haar ouders en broer. Ze wist nog net hoe ze eruit hadden gezien, maar daar hielt het ook wel mee op. Ze bleef in zijn armen slapen totdat hij haar op de bank neer legde. Een beetje moeizaam liet ze zijn shirt los maar haar amulet bleef ze in haar hand geklemt houden. Ze slaakte een diepe zucht waarna ze in een diepere slaap wegzonk.
Een kleine twee uur later draaide Delihla zich om. Langzaam knipperde ze met haar ogen om vervolgens haar nieuwe omgeving in zich op te nemen.

Bodhi had de heletijd naast delihla gezeten en was niet weg gegaan terwijl hij dacht aan jaren geleden. Hij had de ouders van delihla gekentekende en gemogen. Maar had ook veel te danken aan hen. Hij dacht er aan terug met toch wel een pijn in zijn hart. Dan ziet hij delihla wakker worden. Hij bekeek haar en glimlachte gerustellend.' Je bent veilig.' Zegt hij enkel en hij pakte een bode met wat appel en druiven er op en duwde dat naar haar toe.' Eet. Dat helpt je weer op krachten.' Zegt hij nog en H8j staarde weer voor zich uit.

Alexander bleef op de grond liggen en bewoog zich zo min mogelijk. Hij had hen verraden en een bevel genegeerd dit was zo stom geweest en alleen omdat het verhaal van haar ouder hem deed denken aan die van hem. Hij m9cht zo niet denken.

Delihla knipperde een paar keer met haar ogen. Toen ze helder beeld had merkte ze dat ze zich in een grote bunker bevond met verschillende zijkamers. Opnemend keek ze rond waarna haar ogen vielen op Bohdi. Hij zei dat ze veilig was maar met dit aantal mensen om haar heen waarvan een deel haar onderzoekend aan keek alsof ze een dier in een kooi was wat ze nog nooit hadden gezien. Ze keek naar haar handen. "Hoe lang wil je me hier houden? Vroeg ze onzeker. Ze nam het bord fruit aan en begon de druiven langzaam en een voor een op te eten. Ze durfde Bodhi niet aan te kijken toen ze zei "Ik vind het lief dat je me hebt geholpen, maar ik blijf het liefste zo kort mogelijk op deze plek." Kort keek ze naar een jongen die haar iets langer aan keek dan dat ze leuk vond. Ze was nu dan wel in mensen gedaante maar ze ontblootte haar tanden naar hem en blies alsof ze en katachtigen was. Ze wist dat het zinloos was om hier van daante te veranderen en dat ze zeker geen ruzie moest zoeken hier want dan had ze iedereen tegen zichzelf en dat ging ze zeker niet winnen. "Kende je mijn moeder?" vroeg ze zomaar uit het niets. Het was haar ineens te binnen geschoten wat hij had gezegt toen ze half bewusteloos in zijn armem had gelegen.

Bodhi liet delihla wakker worden terwijl hij op gepaste afstand van haar bleef. Hij palet zelf een appel en nam er een hap van en knabbelen elders er rustig op. Al snel hoorde hij de vraag die hij al verwacht had.' Maar 22 uur. Iedereen blijft 24 uur binnen na een aanval van de overheid ze houden het gebeid langer in de gaten maar ik wil de kant klein houden tot ze deze bunker vinden. Hier zijn er te veel van ons.' Zegt hij tegen haar. Hij keek even op je zag hem wat op heldere als een gedaante op hun af rendement een kleine witten kat die op zijn schoot springt en een klein meisje wordt met sneeuw blonde haren.' Papa.' Zegt ze vrolijk en Bodhi nam haar in zijn armen. Dan kijkt hij om naar delihla als ze blaast en zag vervolgens een jongen weg lopen en hij glimlachte.' Mika ga maar terug naar mama.' Zegt Bodhi tegen het meisje die hem nog een kus op de wang gaf en ze rende er van door ze was ongeveer 5 jaar. Dan hoort hij haar vraag en keek om en zuchte.' Jah ik kende haar. Ik heb veel aan haar te danken. Ze heeft mijn ouder en mij gewaarschuwd tot ze huizen waren aan het controleren in onze wijk. Ze kwam van haar wijk helemaal naar onze gerend en maar net op tijd. We zijn op het nippertje ontsnapt. Later hoorde ik tot de overheid kinderen was aan het zoeken naast de ouderen te doden. Dit om er mee te doen wat er met die jongen is gebeurt.' Zegt hij tegen haar.' Ze heeft ons een paar dagen onderdak geboden in hun schuur tot ze wist waar we het beste heen konden waarna we vertrokken.' Zegt jij en je merkte hoeveel respect hij voor haar had. Je hoorde de genegenheid in Ijn stem.' Je mag weg na die die 22 uur nog dat beloof ik je.' Zegt hij dan tegen haar en hij nam weer een hap van de appel terwijl hij nog na dacht.

Delihla liet een kreunde toen ze hoorde dat ze hier nog 22 uur moest blijven zitten. Ze was dankbaar dat de jongenman haar had geholpen, daar niet van, maar h er t zouden 22 erg lange uren worden als ze bij al deze mensen moest blijven. Als ze kon kiezen zat ze nog liever in een cel gevangen dan was ze tenminste alleen. Maar goed. Ze zou er het beste van maken.
Toen het kleine witblonde meisje naar Bodhi rende volgde ze haar opnemend met haar blik. Ze had het idee dat dit meisje zich van bijna geen kwaad bewust was. Rond haar leeftijd zwerfte ze zelf al alleen door de stad opzoek naar haar ouders die gedood waren. Toen het meisje weg rende richtte ze haar aandacht weer op Bodhi. Ze luisterde aandachtig naar wat hij te vertellen had over haar ouders, of moeder in dit geval, en op een of andere manier begon er een woede in haar op te borrelen. Ze zette de schaa met fruit aan de kant en kwam langzaam overeind. "Mijn ouders waren dom bezig" zei ze zacht. Bijna beschuldigend. "Als ze andere niet zoveel geholpen hadden waren ze nu nog in leven geweest. " Voor het eerst hoorde je een afkeer in haar stem. Maar dat kwam ook omdat ze nu iets hoorde wat ze nooit had geweten. Haar ouders hadden andere geholpen om te overleven en waren hierdoor zelf gestorven. "Als ze zich gewoon gedeisd hadden gehouden en niet de held moesten uithangen waren we nu nog een familie geweest." Een trillende hand bewoog zich langzaam naar haar ketting. Ze omklemde het zo stevig dat haar knokkels wot werden.



Someone is getting angry.

Bodhi keek Delihla medeleven aan hij wist hoe moeilijk dit voor haar moest zijn. Hij dacht even na en wist het dan hij kon haar wel even de kamer van zijn vrouw en dochtertje geven.' Weetje deze open ruimte met al dat volk vind je denk ik niet zo fijn als je het liever he t mag je de kamer van mijn vrouw en dochter wel even.' Stelt hij voor en hij dringt het haar niet op hij nam de laatste hap van zijn appel en het klokhuis en al op gegeten.na zijn verhaal leek delihla van slagen of zelfs kwaad. Hij zag haar op staan en bekeek haar jah ze was kwaad. Hij luisterde naar haar en hij spande zijn spieren.' Hoe kun jij die woorden ook maar over je tong krijgen meisje.' Zegt Bodhi tegen haar en wees met een vinger beschuldigend naar haar. Zijn ogen stonden hard.' Als jou ouders niet zo waren geweest was er niemand meer over hoor je me. Niemand wist op dat moment waar de overheid mee bezig was. Jou ouders wisten het wel. Ze hebben ons en tal loze anderen gewaarschuwd. Als ze dat niet hadden gedaan was er helemaal niemand over.' Zegt hij tegen haar en hij ging recht staan. Hij wilde haar aan raken maar deed dat niet.' Ik heb mensen in de stad de zelfde als ons die er voor kiezen daar te blijven om mij van informatie te kunnen voorzien. En van ouderen heb ik verhalen gehoord over hoe dapper en zeker niet dom jou ouders waren.' Zegt hij tegen haar voordat hij weg keek en een zucht slaakte.' Daarbij lijk jij meer op hun dan je zelf denkt. Ik en iedere andere hier in deze bunker had die jongen af gemaakt. Maar jij zei nee.' Zegt hij zachtjes tegen haar.

Axel had net bezoek gehad van een paar agenten en hij lag nu in een andere hoek van de kamer trillend. Hij had een pak slaag gehad die hij al in geen maanden meer gehad had. En waarvoor omdat hij maar heel even twijfelde en daardoor de missie in duigen was gevallen. Axel hoorde weer voetstappen deze keer waren ze van een persoon en hij herkende deze het waren die van zijn meester en hij kromp nog meer ineen. Zijn meester was een stevige man in een net grijs pak. Hij liep eerst door de kamer heen terwijl hij een afkeurend geluid maakte om daarna bij axel neet te knielen en hem bij zijn haren te pakken en hem wat omhoog te trekken zodat hij hem wel moest aan kijken.' M...meester..getoond spijt me..ik.' begon hij maar zijn meester viel hem in de reden.' Ik wil geen gemaar of excuses van je horen. Ik wil resultaten zien alexander.' Zegt hij streng tegen hem.' Ik zeg dit maar een keer maak niet nog zoon fout want dan is de straf die je net heb gehad nog niks in vergelijking wat ik dan met je aan vang.' Dreigt hij en hij liet hem los en ging recht staan en keek op axel neer. Axel keek langzaam op als een hond die bang was voor zijn baas.' Je gaat dadelijk weer af in de stad. In dat bos vind je de eerste paar dagen toch niks meer. Daar ga je later maar terug.' Zegt hij en liep weg terwijl weer 2 agenten binnen kwamen en axel overeind heilpen.waarna ze met hem mee liepen tot een bepaald punt in het gebouw. Nu moest hij alleen verder anders zouden mensen hem zien. Axel voelde op vele plekken pijn en dat zouden blauwe plekken worden. Hij werd een kat en begon langzaam via een geheime gangetje naar buiten te slenteren.

Delihla schudde haar hoofd. "Dat is lief maar dat hoeft niet. Geef me een hoekje waar ik me kan terugtrekken en ik ben blij. Delihla keek even rond. Ze zag een totaal verlaten hoek aan de andere kant van de ruimte. Die was prima, daar kon xe zich wel terug trekken. Ze voelde een onzichtbare hand in haar gezicht slaan toen Bodhi tegen haar sprak. Als haar ouders er niet waren geweest dan waren veel meer van haar soort dood. Maar ondertussen was zij degene die zonder familie. Ondertussen was zij degene die er al meer dan 15 jaar voor zichzelf moest zorgen. Ze liet de woorden overzich heen komen terwijl haar woede opkropte. Hij had makkelijk praten. Door haar ouders leefde hij misschien nog. Prima. Als hij het zo wilde spelen. Haar ogen trokken zich al samen wat duide op een transformatie. "luister eens. Jij hebt makkelijk praten. Oke je hebt het hard gehad. Je bent gevlucht maar hebt nu een gezin, een vrouw en dochter. Je hebt mensen om je heen die om je geven, mensen die met je samen blijven wanneer er gevaar is en wanneer je je alleen voelt. Verplaatst je uit dat wereldje want het is niet voor iedereen zo weg gelegd. Noem me arrogant, noem me egoïstisch, maar het boeit me momenteel helemaal niet hoeveel mensen er zouden zijn gestorven wanneer mijn ouders er niet waren geweest om hun te waarschuwen. Ik zou er alles aan doen wat in mn macht ligt om ze te leren kennen. Ze draaide zich om en wilde weg lopen toen ze verstijfde van de woorden die ze toen hoorde. "Praat niet over me alsof je me kent. Want dat doe je niet!" beet ze hem toe. Op dat moment nam haar woede de overmacht en veranderde ze door naar haar jaguar uiterlijk. Ze liet een waarschuwende brul en liep naar het hoekje wat ze eerder had gezien en ging toen liggen. De ketting om haar hals pulseerde zachtjes mee op haar stemming, het ene moment was er niets te zien en nu gloeide het knal rood.