Kings & Queens

Emilio had gemerkt oe gespannen delihla onder de hele rit was geweest en daar had hij wel van genoten. Nu wist hij tot hij wel duidelijk een indruk op haar had achter gelaten en dat wilde hij tot zij zich hem bleef herinneren.’we zulen zien.’zegt hij enkel weer. Hij ziet dan de paarden aan komen vanuit zijn ooghoek ziet hij hoe delihla meteen op keek.’je familie is gekomen.’zegt hij dan tegen haar. Hij wachte rustig af en keek waakzaam toe terwijl hij delhila steviger vast had.

Axel was vreemd genoeg de hele weg richting de kerk rustig geweest, hij had geen verzet getoont of lopen schelden hij was de rust zelf. Iets wat hij normaal niet was. Maar van binnen voelde hij zich vreselijk en geweldig tegelijk. Hij zou de familie blackwood een inorm leed besparen dat wist hij en zijn geliefde zou veilig zijn, maar hij was bang over hoe hij delihla er uit zou zien en hij had zijn familie op de een of andere manier verraden.axel merkte tot ze gestopt waren en hij voelde hij aan de boeien werd getrokken en de woorden tot hij moest af stappen en hij steeg van het paard af. Hij keek heel even naar daniel maar dan weer naar de grond terwijl hij met hem mee liep voelde hij zijn hart steeds sneller gaan slaan.hij was bang tot daniel hem ging horen als het niet snel omlaag ging. Hij werd mee getrokken tot ze stil stonden en hij hoorde daniel zeggen tot ze gelijk gingen oversteken. Alexander keek nu op zijn blik ging heel even naar emilio maar dan toch naar delihla. Je zag de pijn en verdriet in zijn ogen toen hij haar zag bij zijn broer staan die haar arm bijna fijn leek te knijpen. Axel zijn spieren spande zich.

Emilio keek toe terwijl de mensen en de familie blackwood er bij kwamen. Uiteindelijk kwam daniel met axel aan gelopen. Hij bekeek zijn broer en merkte tot er iets vreemds was met zijn broer. Hij was te rustig en je zag hem zijn ogen weer even vernouwen. Er klopt hier iets niet en zijn broertje was daar het bewijs van. Emilio hoorde ze zeggen tot ze gelijk moesten over steken.’is goed.’zegt hij nuchter en hij deed een stap naar voren en bood delihla aan aan daniel maar hij liet haar nog niet los en hij rijkte met zijn hand naar axel. Op dat moment ziet hij hoe axel naar delihla keek iets wat hij nog nooit had gezien bij hem of toch wel, zo keek hij ook wel eens naar hun moeder. Hij pakte axel bij zijn arm beet. Axel keek naar delihla en fluisterde zonder zijn lippen te bewegen nu hij zo dicht bij haar was.’rennen.’ zegt hij tegen haar. Op dat moment keek hij ook even om naar daniel neutraal zonder haat of wat dan ook. Daarna deed hij alsof hij viel net op het moment tot emilio een ijspegel maakt en die naar delihla wilt steken hierdoor wist de ijspegel de fatale delen maar gaat langs haar arm. Axel wist tot sommigen zouden zien tot hij dit voor nep had gedaan hij hoopte tot het niet zijn familie was die het had gezien. Emilio ving zijn broer op en siste vloekend naar hem terwijl hij achter uit ging omdat hij delihla had los gelaten. Hij heild axel ondersteunend vast.

Delihla keek glimlachend naar haar broer en toen met een normale blik naar Axel, maar van binnen was ze toch blij hem te zien. Als ze het hier zou tonen zouden er meer problemen komen, daar had ze geen zin in. Ze moesten hier allemaal levend vandaan komen, dat was het enige wat telde. Zij, haar familie en Daniel mocht niets overkomen. Ze verbeet de pijn in haar arm die langzaam begon op te zetten. Nog even en Emilio zou haar hele arm afknellen. Ze voelde lichte tintelingen al op komen. Ze deed een stap naar voor toen Emilio dit ook deed en haar aanbood aan Daniel. Ze stond nu zo dichtbij dat ze haar hand even onopgemerkt langs die van Axel liet gaan. Ze wilde hem bedanken maar dat kwam nog wel. Nu was het te gevaarlijk om op welke manier dan ook met hem te communiceren. Dan hoort ze wat hij zegt. Rennen? Waarom moest ze.... Haar gedachten werden onderbroken toen ze zag hoe Axel viel en daarmee voorkwam dat Emilio haar raakte met een ijspegel. Ze slaakte een gil van angst. Daniel reageerde snel hierop en trok zijn zusje naar zich toe. 'VUUR!' riep hij. Verschillende vuurballen schoten langs hun twee heen in de richting van de groep Wings die op de achtergrond stond. Daniel tilde Delihla op alsof ze een klein kind was en rende terug in de richting van de groep ruiters die achter hun stonden. Hij gaf haar aan Tristan die zijn zusje voor zich in het zadel zette. 'Ga, breng haar in veiligheid. Caleb heeft haar ook nodig.' zei Tristan tegen zijn broer terwijl hij zichzelf omdraaide en zijn aandacht richtte op Axel en Emilio. Hij vormde een vuurbal in de palm van zijn hand en schoot hem naar het tweetal. Nu hij en Delihla er niet meer stonden hadden ze vrijbaan naar de jongens van Wings. Ze wilde geen bloed laten vloeien. Dat hadden ze van te voren afgesproken. Maar de poging op het doden van Delihla had dat veranderd. Tristan had zijn rijdier om gedraaid en gaf het dier de sporen waarna hij weg reed van het gevecht.

Emilio had axel wel op gevangen en kon hem op het moment wel wurgen. Hij had zijn hele plan door de war geschopt toen die viel. Hij had hun een pijnlijke steek kunnen toe brengen maar dat was mislukt 2 keer in nog geen twee dagen tijd.'inbeciel die je der Bent. ' Snauwt hij tegen zijn broertje terwijl vuur ballen op de andere van hun werden geschoten. Hier zou hij later nog wel brood van lusten. Hij hoorde bij hun ook de aanval werd in gezet en hij maakte een schild tegen de vuurbal van Daniel die niet door de dikke laag ijs heen kwam die nu tussen hen in was verschenen. Die verdween weer en Emilio maakte een ijspegel in zijn hand en gooide die naar Daniel toe terwijl hij met axel zich terug begon te trekken. Axel was zo blij tot delihla niks ernstigs had en tot ze hier weg werd gebracht tot de woorden van zijn oudere broer helemaal niks met hem deden. Hij voelt Hoe Emilio hem mee trok dit haalde hem weer bij zinnen en hij begon zich mee terug te trekken. Hij kon niks met deze boeien om. En ze hier proberen te breken was dood vonnis. Emilio liet ijspegels uit de grond komen om ze de weg te versperren terwijl hij naar het vuur toe rende met axel op zijn hielen. Waar de vuur bollen de grond hadden geraakt stond in Brand maar Emilio sprong er over heen naar de rest van hun die bij de paarden stonden. Axel stopte en keek benauwt naar het vuur hij twijfelde. Dan keek hij nog even om naar Daniel. Daarna nam hij een aanloop en sprong er ook over heen. Hij keek rond en zag raven en rende naar hem toe aangezien allen paarden bezet waren. Hij klom bij hem achter op het zadel. Emilio zat al op zijn paard en gaf zijn dier de sporen. De heer wings keek even naar axel of hij heel was en maakte daarna ook tot hij weg kwam voor nu.

Tristan had zijn zusje goed vast terwijl hij door reed.' Naast je arm heb je verder niks." Vraagt hij bezorgt aan haar. Terwijl hij er na een kus op haar haren gaf.' Wat waren wij bang.' Geeft hij dan toe.

Daniel bleef de groep aanvallen om er zeker van te zijn dat ze niet voorbij hun konden komen. Zolang Tristan en Delihla alleen waren liepen ze gevaar en als de Wings voorbij hun barricade zouden komen stond Tristan in zijn eentje tegen 7 man. Dat zouden hij en Delihla beide niet overleven wist Daniel. Hij zag hoe zijn vuurbal tegen het schild van Emilio aan knalde en hierbij sissend verdween. Hij grijnsde kort toen hij zag hoe het vuur hun tegenstanders langzaam weg begonnen te drijven. Net goed. Hadden ze maar geen poging tot moord moeten begaan. Hij keek de groep na terwijl die langzaam maar zeker in de verte verdween. Een ding was zeker, hoewel het eerst alleen een ruzie was, was het nu oorlog. Niemand zou het huis nog alleen verlaten. Hij was er niet blij mee, maar Delihla zou 24/7 bewaakt moeten worden om een herhaling van dit tafereel te vermijden. Hij liep terug naar zijn paard en steeg op. Hij kijkt de groep even aan. 'Goed gedaan, maar dit is nog maar het topje van de ijsberg.' zegt hij spijtig. Hij draait zijn paard om en geeft het dier de sporen waarna de groep weg rijd, terug naar huis.

Delihla nestelde zich tegen Tristan aan toen de groep uit het zicht verdwenen was. Ze had nog even omgekeken en gezien hoe Daniel een vuurbal i nde richting van Emilio en Axel had gestuurd. Ze hoopte maar dat Axel niets zou overkomen. Emilio daarin tegen. Ze hoopte dat hij een vuurbal volop in zijn gezicht zou krijgen. Hij verdiende het. Ze hielt haar handen op haar schoot omdat ze nog altijd gevangen was en sloot haar ogen terwijl haar hoofd tegen Tristan zijn borst ruste. Ze schudde haar hoofd. Nee ze had niets, niets lichamelijks dan. Geestelijk was ze gekleineerd. Haar waardigheid geschonden door als een dier vastgebonden te worden aan haar nek en armen. Hoe had Emilio het kunnen verzinnen haar zo gevangen te houden? Hij wist echt niet hoe hij met een vrouw om moest gaan. Ze voelde hoe Tristan haar een kus op haar haar gaf en glimlachte. 'Geloof me, jullie zijn niet de enige gaf ze toe. Ze had echt verwacht dat het moment dat ze gevangen was genomen het laatste moment was geweest dat ze vrij had kunnen meemaken. Ze had verwacht dat het haar dood zou worden. Moeizaam onderdrukte Delihla een gaap. Maar zie hielt het niet lang vol of ze viel tegen haar broer aan in slaap. Ze vertrouwde erop dat hij over haar zou waken.

Raven had toegekeken hoe Emilio en Daniel beide een stap naar voor hadden gedaan en toen aan de ruil begonnen. Hij hielt Axel nauwlettend in de gaten. Hij was te rustig geweest voor zijn doen en blijkbaar was Raven niet de enige geweest die het was opgevallen. Emilio had het ook gezien. Hij slikte even. Daar zouden ze nog problemen mee krijgen. Dat Alex zo stom was geweest om naar het hol van de leeuw te gaan was een moment geweest, dat hij nu in het openbaar had gekeken of Delihla in orde was en rustig was gebleven terwijl hij gevangen was, dat was dom geweest. Hij zag hoe Emilio een ijspegel in zijn hand vormde en wachtte af wat er ging gebeuren. Niet veel later brak het los. Hij hoorde hoe de oudste zoon van de Blackwoods een teken gaf aan de mannen achter hem. Op het punt dat de vuurballen hun kant opschoten verdedigde hij zich met schilden van ijs en ijspegels die de ballen van vuur in tweeën deden spleten. Hij zag hoe Raven hem zocht en naar hem toe rende terwijl hij een zoveelste vuurbal ontweek. Hij stak zijn hand uit naar zijn vriend en hees hem achter hem in het zadel waarna hij zijn paard omdraaide en achter de rest aan galoppeerde. 'We hebben een probleem en ik denk dat je heel goed weet wie dat probleem is.' zei hij rustig tegen Axel terwijl hij terug reed naar het landgoed van de Wings.

Tristan keek naar zijn zusje die in zijn armen zat. Iets waar hij heel blij om leek. En voor het eerst in een lange tijd leek delihla ook blij tot een van hun in haar buurt was.hij versnelde zijn paard wat terwijl hij heel 3v3n naar zijn zusje keek. Hij was blij tot ze verder niks had want hij had zich ongerust gemaakt net als Daniel. Cqleb had van het gebeuren niks mee gekregen en was tot nu een keer wakker geweest en had een beetje gedronken en weer verder geslapen. Dan is hij verbaast als delihla toe geeft tot ze ook bang was geweest. Hij kon zich 3 gelijk niet herinneren tot ze ooit had gezegt tot ze bang was geweest.' We gaan naar huis.' Zegt hij gerustellend tegen haar.niet veel later merkte hij tot ze in slaap was gevallen. Na een tijdje rijden kwamen ze thuis aan.tristan steeg af en tilde delihla op en heild haar beschermend in zijn armen terwijl hij naar haar kamer liep. Hij beveelt een paar bediendes een kom warm water te halen en wat soep. Hij bracht haar naar haar kamer en legde haar in haar eigen bed. Hij maakte liet de ketens breken na een bliksem schicht er op. En gooide ze aan de kant en hij ging op het bed zitten waken over haar.

Axel was blij met de helpende hand van zijn vriend toen die hem in het zadel hielp. Zijn blik ging heel even naar zijn oudere broer die ook naar hem keek waarna die er van door reed. Axel bleef moeiteloos in het zadel zitten en hoorde raven.' Jah dat weet ik inderdaad.' Zegt hij tegen zijn vriend. Hij keek naar de mensen rond zich ze waren op weg naar huis en een van de weinige dingen waar hij nu aan dacht was het feit tot hij hoopte tot delihla veilig was.' Het spijt me tot ik je niks zei. Maar ik moest snel iets doen en als je van niks wist kon Emilio ook niks weten.' Zegt hij en je merkte aan axel tot hij iets had gezien aan zijn broer dat hij niet vertrouwde. Zijn broer was altijd al vreemd geweest. Maar hoe hij naar delihla had gekeken die ogen van hem dat had de deur dicht gedaan.

Delihla mompelde zachtjes de namen van haar broers toen terwijl ze tegen Tristan aan lag. Ze merkte dat het paard tot stilstand kwam maar hielt haar ogen gesloten. Ze voelde hoe Tristan haar van het paard tilde en in zijn armen naar het huis droeg. Ze voelde de zachte kussens in haar rug waar ze in gelegd werd. Even bleef ze zo ontspannen liggen. Dan opent ze langzaam haar ogen. Ze kwam overeind en keek Tristan aan. 'Is het voorbij?' vroeg ze zacht. Ze keek naar haar polsen en zag dat haar hand boeien verdwenen waren. Alleen een paar rode striemen om haar polsen herinnerde haar nog aan de boeien die haar krachten hadden ontnomen. Ze legde om de beurten een hand op een pols en liet de striemen verdwijnen door de kleine wondjes te laten genezen. Dan kijkt ze om zich heen. Ze had helemaal geen tijd om hier in bed te blijven liggen. 'Waar is Caleb? Ik moet naar hem toe.' zei ze terwijl ze haar benen over de rand van het bed heen sloeg en opstond. 'Hij heeft veel te lang geen behandeling gehad.' zei ze bezorgd.

Raven reed achter de groep aan naar het landgoed van de Wings. Hier steeg hij af en wachtte tot ook Axel van het paard af was. Hij schudde de verontschuldigingen van zijn vriend weg. 'Je weet dat ik je vertrouw en dat ik achter je sta bij wat je doet.' zei hij rustig. 'Maar ik heb geen zin om alle klappen ook te vangen. Hij maakte een ijspegel met zijn magie en vernietigde daarmee de boeien die Axel droeg. Hij keek hem even kort aan. 'Je zit ergens mee. Deze blik heb ik nog niet eerder bij je gezien.' zei hij serieus. Hij keek rond of iemand bij hun in de buurt was maar toen dat niet het geval was keek hij Axel weer aan. 'Heeft het met de prinses van de Blackwoods te maken?'

Tristan waakte over delihla en merkte tot ze na een tijdje wakker begon te worden. Hij glimlachte teder naar haar en knikt.’jah het is voorbij.’stelt hij haar gerust en legde een hand op haar knie en kneep er even liefdevol in. dan ziet hij haar rond kijken. Hij wist wat ging komen en hij had het nog niet gedacht of ze zei de woorden al tot ze caleb moest gaan helpen. Hierna stond ze op en tristan stond ook al recht en pakte zijn zusje bij haar schouders vast en keek haar streng aan.’delihla. je gaat eerst je zelf op frissen de bedienden brengen zo warm water en wat soep, die eet je ook eerst op voordat je naar hem toe gaat. Hij is al een keertje even wakker geweest en heeft wat gedronken. Daarbij waakt arya over hem.’begon tristan haar te vertellen en hij ging op het bed zitten en trok haar er ook naartou voorzichtig.’hij weet niet tot jij weg bent geweest.als hij je in deze kleding ziet die niet aantoonbaar meer is weet hij wat er is gebeurt en dat wil je niet.’ verzekert hij haar. Op dat moment werdt geklopt en kwamen 2 bediendes naar binnen eentje had soep bij zich en de andere een dampende kam met een doek er in ze zette die op de tafel.

Axel was de rest van de weg stil geweest en steeg af nadat raven was afgestapt. Hij keek zijn vriend dankbaar aan als die zijn boeien breekt. ‘ik zou nooit willen tot je klappen voor mij op vangt, dat zou ik mezelf nooit vergeven.’bekent hij tegen hem terwijl Hij wreef over zijn polsen en hij voelt weer zijn contact met magie en hij kneep zijn ogen even dicht. Hij hoort raven zeggen tot hij die blik nog nooit bij hem had gezien en hij keek hem recht aan.’jah ik zit ergens mee n het heeft ook met de princess van the blakwoods te makn.’fluistert hij naar hem.’maar het heeft ook met elilio te maken, je weet hoe hij is met vrouwen zelfs na mijn moeder toe is hij onbeleefd. Hij ziet ze als een speeltje tot hij er genoeg van heeft en hij ze kapot en gebroken wegooit. Hij heeft een nieuw speeltje gevonden, dat meteen ook zijn grootste haat is, ‘legt hij raven uit tot zijn broer op een zikelijke manier delihla ook op een bepaalde manier leuk vond. Na deze woorden zag je axel rond kijken en zijn blik weer die met zijn broer treffen tot zijn vader ineens voor hem staat en zijn zicht blokkeert. Hij legt een hand op zijn schouder.’gelukkig heb ik je heel terug mijn zoon. Maar wat bezielde je daar.’vraagt hij omdat hij zo vroeg weg was geweest.’toen jullie me wekte had ik al het nodige op, en tja ik dacht ik ga nog wat drinken want je weet na drinken krijg je dorst…blijkbaar ben ik de verkeerde kant uit gereden.’zegt hij schaapachtig als altijd en hij grijnst weer. Hij keek raven eventjes aan en dan ineens wordt hij omhelst door iemand.’god zei dank.’hoort hij zijn oeder zeggn terwijl ze hem stevig vast houd. Hij pakte zijn moeder ook vast.

Daniel was binnen gekomenen en snelde zich naar de kamer van delihla hij ging zonder kloppen naar binnen en keek rond en zijn blik bleef op delihla rusten. Hij liep naar haar toe en omhelsde haar en kuste haar wang.’je bent terug.’zegt hij opgelucht tegen haar en je merkte tot hij doodangst had uit gestaan.’waar was je mee bezig zo laat in de nacht naar buiten gaan.’begon hij dan tegen haar.

Delihla keek naar haar kleren en voelde dat ze rood werd. Ze had niet geweten dat ze er zo uit had gezien. Het boeide haar ook eigenlijk vrij weinig maar Tristan had wel een punt. Als Caleb haar zo zou zien, dan wist hij dat er iets aan de hand was en dat konden ze nog even beter voorkomen, voor zijn gezondheid. 'Arya mag dan wel op hem passen, maar niemand kan hem verzorgen zoals ik dat kan Tristan. Hij heeft zijn behandeling nodig en snel.' ze keek hem kort serieus aan. Toen ze de deur open hoorde gaan keek ze op en zag de bediendes. 'Dankjewel.' zei ze toen de kom water en de soep neer werden gezet en de bediendes weer weg liepen. Ze liep ernaar toe en pakte de warme doek om haar armen en gezicht ermee schoon te maken. 'Dat hij wakker is geworden is een goed teken, dat hij weer weg is gevallen niet.' Het was bijna 2 dagen geleden dat ze zijn wond had gesloten. Hij moest langzaam maar zeker vaker wakker worden. Dat dat niet zo was was een teken dat zijn lichaam nog altijd een gevecht aanging. Opnieuw hoorde ze de deur opengaan en keek op. Ze zag hoe Daniel naar haar toe beende en haar toen omhelsde. Iets wat onhandig klopte ze hem op de rug. 'Geen zorgen broer, ik ben er weer. Ze hebben me niets aangedaan.' zei ze zacht. Toen hoorde ze de vraag waar ze al bang voor was geweest. Een flits van angst schoot door haar ogen maar verdween als sneeuw voor de zon. 'Ik eehm...' Ze kon moeilijk zeggen dat ze naar de boerderij was gegaan om Axel Wing te ontmoeten. Dan zou de hel losbarsten. Ze kon ook niet zeggen dat ze een nacht wandeling gemaakt had want dan zou de bewaking om hun huis worden versterkt en zou ze hier helemaal niet meer weg komen. 'Ik eehm...' stamelde ze opnieuw. 'Ik was onrustig.' zei ze na een te lange stilte. Haar blik werd wat zekerder. 'Ik moest eruit, ik ben met Mystery naar het meer geweest om even uit te razen. Als ik het gezegd had dan zou een van jullie mee gegaan zijn. Dat wilde ik niet.' Ze keek naar de grond. 'Het was dom van me geweest Daniel, het spijt me. Het zal niet meer gebeuren.'

'Maar je weet dat als puntje bij paaltje komt ik het toch voor je doe.' verzekerde Raven zijn vriend. 'Dat weten we allebei. Jij zou hetzelfde voor mij doen.' zei hij rustig.'Met haar en Emilio?' vroeg hij verbaast. Hij snapte het niet. Wat zou Emilio met het meisje van Blackwood willen? Hij knikte toen Axel zei dat hij wist hoe hij met vrouwen was. Hij was verschrikkelijk, geen heer zoals zijn vader en broers. 'Zijn speeltje?' herhaalde Raven niet begrijpend. Bedoelde Axel daarmee dat Emilio er alles aan zou doen om Delihla weer in handen te krijgen en haar net zo te kleineren als hij eerder had gedaan?' Hij volgde Axel zijn blik naar Emilio die druk aan het praten was met de jongste zoon van de familie. Dan schrikt hij op als de heer van het huis ineens voor hun staat. Hij buigt en doet een paar stappen achteruit om Axel en zijn vader wat privacy te geven. Maar genoeg om nog mee te kunnen luisteren zonder dat het opvalt. Hij schudde afkeurend zijn hoofd maar kon een grijns niet onderdrukken toen Axel loog over waarom hij gevangen was genomen. Raven moest toegeven die jongen was er iets te goed in. Hij keek kort in de richting van Emilio en zag dat die verdwenen was. Dan ziet hij de vrouwe des huises verschijnen en haar zoon omhelsen. Hij knikte Axel toe, draaide zich om en liep met zijn paard naar de stallen om het dier af te zadelen en te verzorgen.

Tristan bekeek zijn zusje en luisterde naar haar woorden en er verscheen een warme glimlach. Hij was toch wel trots op zijn zus die hem meteen deed denken aan zijn moeder die ook altijd zo voor andere wilde zorgen. Hij keek toe hoe ze zich op was aan het frisse.' Ik weet het goed gemaakt. Je eet de soep op en doet een andere jurk aan. Daarna mag je naar hem toe." Belooft hij haar. Ze had niks ernstigs dus na wat eten kon ze er wel heen en zoals ze zei Caleb had haar nodig. Hij keek op toen Daniel binnen kwam. Daniel was ontzettend blij tot ze weer terug was en voelde Hoe ze hem op de rug klopte en hij ging weer recht staan. Hij bekeek zijn zusje die wat stamelde. Maar daarna gaf ze toe tot ze naar buiten was geweest omdat ze onrustig was geweest en dat midden in de nacht en niet wilde tot hun mee gingen.maar ze gaf wel toe tot het fout was geweest.' Nee dat doe je ook nooit meer midden In de nacht naar buiten gaan zwijg over het ons te vertellen tot je naar buiten ging. we kregen een brief en daarna ontdekte we pas tot je niet op je kamer was.' Zegt Daniel streng tegen zijn zusje om haar toch nog even te zeggen hoe fout het was geweest.dan slaakt hij een diepe zucht.' Verlopen ga je niet alleen naar buiten ik hoop tot je me nu begrijpt waarom.' Zegt hij tegen haar.zijn blik werd milder nu.' Eet je soep en kleed je om dan gaan we naar Caleb. ' Zegt hij dan.

Axel keek raven aan en wist tot hij het zelfde zou doen. Hij hoorde daarna raven over Emilio begin en hij merkte tot raven hem niet begreep iets dat maar zelden voor kwam. Gelukkig wist hij wel hoe hij met vrouwen om ging.hij wilde hem verder vertellen als zijn vader en moeder zich er in hadden gemengd. Axel moest zijn moeder toch echt goed overtuigen tot hij niks had eer ze hem los liet. Daarna kreeg hij van zijn vader een preek over wat hun was misgelopen door zjjn roekeloze gedrag van vandaag. Hij had raven al zien verdwijnen in zijn ooghoeken en wist tot hij hem later nog wel tegen zou komen. Hij luisterde nog maar half naar de woorden tot zijn vader zei tot hij toch blij was tot hij hem terug had. Axel knikte' ik ook vader.' Zegt hij tegen hem.' Ga naar je kamer en rust uit ik laat je eten brengen en blijf in je kamer.' Zegt zijn moeder tegen hem. Axel twijfelde niet gaf zijn moeder een kus op de wang en liep weg door de gangen heen, trap op naar zijn kamer waar hij naar binnen ging en op het bed neer ploft.

Delihla keek naar de grond toen haar broer haar de les las. Ze knikte toen hij zei dat ze nooit meer naar buiten zou gaan in het holst van de nacht. Moest hij eens opletten. Als dat betekende dat ze Axel kon zien. hem kon vertellen dat het goed met haar ging en hoe dankbaar ze hem was dan zou ze dat doen ook. Mooi niet dat ze zich dan tegen ging houden door haar broers. Ze keek op, wilde wat zeggen maar hielt zich in en sloot haar mond weer. Haar ogen werden groot toen hij haar vertelde dat ze niet meer alleen naar buiten zou gaan. Ze durfde te wedden dat dat ook betekende dat ze niet alleen met Arya naar buiten mocht maar dat er altijd een van haar broers erbij zouden zijn. 'Dat kun je niet maken!' riep ze uit. 'Dadelijk wil je nog zeggen dat ik niet eens mag slapen zonder dat ik in de gaten word gehouden.' Je zag aan Delihla dat ze er echt niet blij mee was. Ze balde haar vuisten. 'Eruit. Alsjeblieft. Allebei.' Ze keek haar broers een voor een aan. 'Ik ga nu echt niet naar buiten, je kan je wachters bij je houden. Ik wil me graag omkleden en naar Caleb als jullie dat nog wel goedkeuren.' zei ze iets wat chagrijnig. Ze snapte dat haar broers voorzichtig wilde zijn maar dat wilde niet zeggen dat ze haar elke stap in de gaten hoefde te houden. Ze wachtte tot haar broers de kamer uit waren en sloot de deuren toen. Ze draaide de goudkleurige sleutel om zodat niemand binnen kon komen en liep naar haar bureau toe. Ze pakte een velletje papier en begon er op te schrijven:
Lieve Alexander,
Ik heb nooit aan je getwijfeld. Maar breng jezelf alsjeblieft niet meer in gevaar.
Ik ben bang dat we elkaar voorlopig niet kunnen zien. Mijn broes zijn te voorzichtig
Ik zal aan je denken en daardoor in gedachten bij je zijn.
Voor altijd de jouwe.
D.
Delihla rolde het papiertje op en bond het samen met een rood lint. Delihla kwam overeind en liep naar een kooitje dat naast haar raam stond. Ze haalde de duif eruit die erin had zitten slapen en bond het briefje om zijn poot. Samen met de duif loopt ze naar het raam dat ze opende. 'Breng het naar mijn liefde.' zei zachtjes tegen het dier waarna ze hem los liet en de witte vogel de nacht in vloog. Even later liep ze naar de kast en pakte schone kleren. Nadat ze zich had opgefrist en verkleed verliet ze haar kamer en liep in de richting van die van Caleb.

daniel en tristan keken delihla aan, het eerste van daniel slikte ze zonder tegen te spreken maar het tweede daar was ze niet van gediend en begon weer woord te geven. Daniel wilde zich er in mengen maar delihla was nu chagrijnig en hij kwam er niet tussen. Tot ze zei tot ze er uit moeten.’delihla, besef goed wat er vandaag is gebeurt we hadden gelukkig de middelste zoon van wings te pakken als dat niet ht geval was geweest was jij of caleb vandaag gestorven.’ Zegt hij streng tegen haar en hij liep de kamer uit. hij hoopte tot haar dat er aan deed denken hoe gevaarlijk het op het moment was. Tristan had wijzelijk gezwegen dat deed hij eigelijk altijd als daniel zich met delihla bemoeide. Hij knikte naar delihla.’verzorg hem goed.’zegt hij doelend op caleb en hij verliet nu ook de kamer na daniel.

Axel lag een tijdje op zijn bed en voelde zijn ogen zwaar worden tot hij ze niet meer open kon houden en sliep. Hij had en vreemde droom eentje over het feest waar hij met raven was geweest en delihla had ontmoet, het was bijna het zelfde alleen bij dit feest hadden de broers van delihla hem wel te pakken gekregen. Net op dat moment schrikt axel wakker van een getik. Hij keek slaperig rond tot hij een duif bij de raam ziet. Hij werkte zich snel uit bed deed de raam open en pakte het dier. Zoals hij verwacht had had het een briefje bij zich. Hij haalde hem er vanaf en las het snel door. zijn hart ging sneller kloppen hij was van delihla. Hij glimlachte omdat ze wilde tot hij voorzichtigr deed. Hij zag ook tot ze elkaar vrlopig niet konden zien. Daar zat hij niet op te wachten. Hij had en idee bij de volgend nacht zou hij naar haar toe gaan. Als hij niet gezien wilde worden moest dat wel lukken zekr met een beetje hulp van zijn zwarte magie. Hij pakte een stuk papier en een pen en begon ook te schrijven.
Delihla mijn schat.
Ik weet tot jouw liefde voor mij net zo echt is als de mijne voor jou.
Jouw broers kunnen voorzichtig zijn, maar dat kan ik ook als het moet en als dat is wat je wilt.
Jij bent altijd al in mijn gedachten en ik kan niet meer zonder, dus geef ik deze duif een kus en hoop tot hij hem aan jou over brengt.
A
Hij bond dit briefje ook aan de duif vast en gaf het dier een korte kus op zijn hoofd. hij liep naar het raam.’ga naar huis.’ Zegt hij tegen de duif waarna hij hem los liet.

Delihla liep door de gangen heen in de richting van Caleb zijn kamer. Ze bleef er even voor staan deed haar haar goed en streek haar kleren glad zodat er niet aan haar te zien was dat ze gevangen had gezeten. Alleen haar polsen waren nog een beetje rood maar die had ze verborgen door lange mouwen dus zou haar broer dat ook niet zien. Ze klopte zachtjes op de deur. 'Ik kom naar binnen.' zei ze waarna ze de deur opende, de kamer in liep en de deur achter zich sloot. Ze glimlachte even naar Arya. Als die wilde weten wat er gebeurt was zou ze het later nog wel vertellen. Rustig loopt Delihla naar het bed toe waar haar broer in lag. Elke stap die ze zette werd ze zenuwachtiger. Hoe zou hij eruit zien, hoe was de wond? De vragen spookte door haar hoofd. Ze hoopte maar dat hij niet te lang zonder haar magie was geweest en dat hij het nog zou halen. Voorzichtig ging ze op het randje van het bed zitten en streek met haar hand over zijn wang. Ze voelde een lichte verhoging wat betekende dat hij nog altijd vocht. 'Ooh Caleb.' mompelde ze waarna ze de deken iets terug sloeg en zijn shirt ontknoopte en open deed. Met haar vingers streek ze langs het litteken dat zich op zijn borst had gevormd met onder zijn hart. Ze huiverde bij de gedachten aan hoe hij op de bank had gelegen, bijna dood. Maar gelukkig genas hij goed. Ze legde een hand op het litteken en het andere op zijn voorhoofd waarna ze haar ogen sloot en haar magie los liet. Beide handen begonnen zachtjes te gloeien terwijl ze zachtjes op zijn huid lagen. 'Nog even doorvechten broer. Ik ben er weer, ik zal je helpen.'

Axel had net het avond eten met de rest mee gegeten en had zich terug getrokken met de woorden tot hij moe was en wel wat slaap kon gebruiken. niemand protesteerde daar natuurlijk tegen omdat hij bij de blackwoods vast had gezeten. Hij verliet de eetzaal en ging naar zijn kamer daar aan gekomen maakte hij zijn bed zo op alsof hij er in lag te slapen. Hij had zijn kleren onde de dekens gestopt alsof hij er onder in lag. Vervolgens klede hij zich om in makkelijke donker blauwe kleren die niet of nauwelijks op zouden vallen in de nacht. Daarna verliet hij zijn kamer en ging naar die van raven. Die leeg was. Hij legde een briefje op de tafel voor hem met uitleg waar hij heen was en tot hij voor de ochtend weer terug zou zijn. Er verschen een grijns op zijn gezicht wetend tot hij een preek zou krijgen van hem. Daarna ging hij via zijn raam naar buiten en sloot hem weer. De avond was al gevallen dus niemand zou hem zien nu. Hij baande zich een wg naar beneden zonder moeilijkheden. Op weg naar de stallen om wer uit te rijden dit duurde even omdat niemand hem mocht zien.

Arya keek op als er geklop klingt en ze hoorde delihla en ze slaakte een opgeluchde zucht. Ze zag haar binnen komen en glimlachte naar haar en vroeg zoals van haar verwacht werd nog niks. Ze keek toe hoe delihla dichter bij kwam langzaam. Arya stond op dat moment op.’ik laat jullie even alleen, dan kan ik wat gaan eten.’zegt arya rustig en kneep even in delihla haar arm waarna ze weg liep om wat te gaan eten. Caleb lag rustig onder de dekens en had een lichte blos op zijn wangen van de verhoging die hij had, zijn ademhaling was rustig en zijn borstkast ging langzaam op en neer. Hij had maar weinig door van wat er rond hem gebeurde. Maar dan als delihla met haar genezende magie aan het werk ging hoor je hem naar adem snakken. Zijn ademhaling bleef even wat snellergaan terwijl zijn spieren zich even spande als teken tot er iets aan het genezen was van binnen. Er verstreken een tien tal minuten als caleb zijn ogen sufjes open doet en delihla aan kijkt.’hey zusje.’zegt hij slaperig tegen haar.

Axel had zijn paard buiten de stad vast gebonden, nu was hij net over de muur rond het huis van de blackwoods heen geklomen en hij werkte zich snel en voorzichtig door de grote tuin heen. Hij gebruikte zwarte mahie om hemzelf nog minder te doen laten opvallen in de avond. Hij wist tot delihla een kamer met balkon had. Na een tijdje rond sluipen vond hij eentje. Hij begon net als thuis zich een weg omhoog te klimmen via de richels tussen de stenen in. hij was dit zo gewend van thuis tot het hier bijna net zo soepel ging. Een maal op het balkon keek hij de kamer in die duidelijk verlaten was en een meisjes kamer was. Hij ging voorzichtig naar binnen. Als hij binnen is ruikt hij de bekende geur die delihla naast haar parfum met zich mee droeg. Hij ging verder naar binnen en sloot de deur achter zich. Hij keek rond en besloot zich te verstoppen in de kast tot delihla terug zou komen naar haar kamer.

Delihla had haar ogen gesloten en mompelde zachtjes woorden toen ze een zachte stem hoorde. Met een flits gingen haar ogen open en keek ze in die van Caleb. Haar geschrokken gezicht verdween en toverde zich om tot een glimlach. Ze liet haar hand van zijn voorhoofd glijden en op zijn wang rusten. 'Ooh Caleb.' zei ze nog eens zacht. 'Hoe voel je je?' Haar linkerhand bleef op zijn borst rusten, net onder zijn hart, op de plek van het litteken. 'Je hebt aardige klappen gevangen dat je er nu nog last van hebt.' zei ze serieus. Ze schudde haar hoofd en vroeg zich af waarom het nu in eens zo mis ging. Jaren lang was er niets gebeurt tussen de twee families. Natuurlijk waren er misverstanden geweest en kleine opstanden, maar sinds de dood van haar moeder en Isaac waren er geen gewonden gevangen en was er niemand gevangen genomen. Sinds ze Axel had ontmoet leek het allemaal mis te gaan. Trokken zij het soms over hun families heen? Wilde de goden niet dat ze samen zouden zijn?

Caleb glimlachte naar zijn zusje die eerst schrok maar daarna heel opgelucht leek. Hij voelde haar hand op zijn wang en hij deed zijn ogen dicht en weer open. Hij hoorde haar vraag.' Ik ben vooral moe. En jah ik h3b nog pijn op mijn borst.' Z3gt hij eerlijk tegen delihla en hij keek haar aan en zijn blik werd droeviger.' Niet zoon raken klap als Michael. ..z3g niet tot het niet zo is want ik heb gezien hoe hij voor me sprong en de pegel door zijn hart ging zodat het die van mij niet zou treffen. ' Zegt hij zachtjes en er waren tranen in zijn ogen verschenen.' B..Bedankt voor je goede zorg...je doet me denken aan moeder.' Z3gt hij eerlijk tegen haar en hij pakte haar hand vast die op zijn borst lag terwijl de tranen over zijn wang heen liepen.

Delihla knikte begrijpend toen Caleb zei dat hij moe was. 'Dat is logisch, je lichaam gaat een heel groot gevecht aan momenteel. 'Maar dat gaat vanzelf over, met rust en tijd. Beloof me dat je geen gekke dingen gaat doen.' Delihla haar gezicht werd zacht toen ze naar Caleb keek en hoe hij over Micheal begon. Ze had het hem niet willen vertellen, nog niet. Ooit had het ervan moeten komen maar het was te vroeg. 'Ik wilde dat ik zeggen kon dat je het verkeerd gezien hebt.' zegt ze eerlijk. 'Maar ik zou liegen als ik dat zou doen.' Ze keek even van hem weg omdat er ook bij haar tranen in haar ogen waren gekomen. 'Hij heeft nu rust, is weg van deze oorlog waar we in leven.' Ze huiverde en keek haar broer aan terwijl ze de tranen uit zijn ogen weg veegde. 'Je bofte maar met iemand zoals hij.' Ze schudde haar hoofd toen Caleb zei dat ze op hun moeder leek. 'Moeder zou andere nooit in gevaar brengen.' zei ze zacht. Ze wist dat hij het niet zou begrijpen maar dat kwam wel wanneer hij wat sterker was.' Ze legde haar hand weer op zijn voorhoofd. 'Rust nu maar goed.' zei ze terwijl haar hand op zijn voorhoofd begon te gloeien en ze hem op die manier in een rustige, droomloze en nachtmerrieloze slaap liet zakken. Ze kwam overeind en verliet de kamer. 'Zeg tegen Daniel dat hij het kan overnemen.' zei ze tegen een bediende die bij de deur stond. Deze knikte en liep weg waarna Delihla de andere richting op ging, terug naar haar kamer. Ze draaide de deur achter zich op slot en liet zich op het bed zakken. Haar schouders schokte.

Caleb keek delihla droevig aan terwijl je hem zag denken aan het gebeuren. Het deed hem meer pijn dan de wond als hij er aan deed terug denken en hij slikte. Hij hoorde delihla haar woorden wel maar reageerde er niet op. Hij keek pas op toen delihla de tranen uit zijn ogen wreef.'ik zou het zelfde hebben gedaan voor hem.' Zegt hij zachtjes tegen haar 3n hij schudde zijn hoofd langzaam.' Je lijkt meer op haar dan je denkt en jij brengt niemand in gevaar je ziet als haar in iedereen het goede.' Zegt hij en hij zag de hand en wilde delihla nog wat zeggen als hij een deken van moe heide over zich hen voelt komen. Hij probeerde wakker te blijven.' Delihla .' Zegt hij dan nog voordat hij in slaap viel.

Axel hoorde de deur open en dicht gaan. Hij deed de deur op een kiertje door de deur heen. Uit eindelijk zag hij haar op het bed liggen en zoals haar schouders schokte wees er op tot ze huilde. Hij sloop naar haar toe en ging bjj haar op het bed zitten.' Waarom huil je mijn schat.' Vraagt hij in haar oor. Terwijl hij een hand op haar schouder legde en zijn ogen stonden bezorgt.

Delihla lag op het bed, ze hoorde niet dat iemand zich in haar kamer bevond. Toen ze een hand op haar schouder voelde en een stem schrok ze dan ook en slaakte een gilletje. Ze keek geschrokken in de ogen van Axel en sloeg toen haar handen voor haar mond. 'Wat doe jij hier?' vroeg ze verbaast. Ze was hartstikke blij hem te zien maar je zag toch de angst in haar ogen. Ze gaf hem een tedere kus op zijn lippen waarna ze haar tranen weg veegde. 'Als ze je horen...' begon ze onzeker. Ze wilde niet dat haar broers hem hier vonden. Ze schudde haar hoofd. 'Ik ben net bij Caleb geweest legde ze uit. Ik moest hem wel vertellen over Micheal, hij heeft het gezien en begon er zelf over.' legde ze hem snel uit. Ze keek op toen ze het gekoer van een duif hoorde en keek naar het diertje dat een briefje aan zijn poot droeg. 'Hij heeft je gevonden.' zei ze met een glimlach tegen Axel.

axel keek meteen naar de deur toen er een gilletje ontsnapte aan de lippen van delihla. als er niemand komt glimlacht hij en kijkt haar aan.'nou ik wilde je heel graag zien, zeker na het gebeuren op het plein.' legt hij haar uit terwijl hij haar hand vast pakte. hij voelde de tedere kus en hij kuste haar dankbaar terug.'rustig maar ik ben ongezien binnen gekomen ik kom ook ongzien buiten, met zwarte magie kan je veel.'verzekert hij haar zonder twijfels en bij hem zag je niks van angs. misschien een beetje waakzaamheid meer niet.'je had geen keuze schat sommige dingen moeten gebeuren hoe erg we ze ook vinden.'zegt hij een beetje somber en hij pakte haar vast en gaf delihla een troostende knuffel.hij keek op als hij de duif hoorde en hij begon te grijnzen.'hij had me al gevonden, ik heb hem weer terug gestuurd. blijkbaar ben ik sneller.'zegt hij lachend tegen delihla en hij pakte met zijn handen haar gezicht vast.'het spijt me ontzettend wat er is gebeurt met je wat emilio deed was on aan vaart baar.'begon hij en hij gaf haar een kus.'heef hij nog wat gedaan.'vraagt hij bezorgt aan delihla.

Delihla schudde haar hoofd. 'De wonden van de boeien zijn al verdwenen.' zegt ze geruststellend. Ze haalde haar schouders op. 'Zo nu en dan hebben genezende krachten hun voordeel.' Ze keek hem aan. 'Hij heeft me verder niets gedaan.' zei ze zacht. Hij heeft gezien hoe hij haar vast gebonden had, ze had zich zo zwak gevoeld op dat moment, er was niets geweest wat ze er tegen had kunnen doen. 'Ik denk dat als mijn broers horen hoe hij me behandeld heeft er een oorlog uitbreekt. Ik wil dat niet op mijn geweten hebben Axel.' Ze beet op haar lip en keek hem aan. 'Hoezo gebeurt dit nu? Jaren lang was het rustig, er was niets aan de hand. Maar nu ik jou ken, alles wat in jaren had moeten gebeuren blijkt in een stroomversnelling te gaan. De gevechten, het gevaar.' Ze slikte. 'Ik ben voor het eerst in jaren bang Axel, bang dat ik jou verlies, bang dat ik een dierbare uit de familie kwijt raak. Ik wil niet weten wat er gebeurt als ze erachter komen dat wij samen zijn.' Ze ging het haar hand teder over zijn gezicht, zijn wang en langs zijn kaaklijn naar zijn lippen. 'Haal me weg uit deze nachtmerrie.' smeekte ze hem.

Axel bekeek delihla en het klopte ze had niks meer. Hij wilde haar eigelijk zeggen tot hij haar niet geloofde tot Emilio haar niks meer had aan gedaan. Maar hij heild zich in.hij zag tot delihla zich al zorgen genoeg maakte en hij hoorde Hoe ze begon over haar broers en oorlog.' Die oorlog gaat toch komen.jij en ik kunnen daar niks aan doen het is onze schuld niet. Wat nu gebeurt is heeft het alleen wat sneller doen naderen.' Legt hij haar zachtjes en probeerde haar toch een beetje gerust te stellen. Hij merkte nu echt tot ze bang was zeker toen z3 dat ook nog eens hart op zei. Hij trok haar naar zich toe en sloeg zijn sterke warme armen beschermend om haar heen. Hij maakte zich niet losser toen ze over zijn gezicht wreef en hij sloot tevreden zijn ogen.' Ik kan je verzekeren tot ik nog lang mee ga. Ik heb zo vaak de dood in de ogen gekeken tot ik er niet meer bang voor ben..voor bijna niet meer. Maar eergisteren was ik doodsbang voor jou te verliezen en nog steeds. ' Bekent hij waarna hij zijn 9gen open doet. Hij keek delihla aan.' Ik weet tot gevaar op de loer licht en tot de goden dit misschien niet willen maar ik zal alles trotseren om bij je te kunnen zijn. Ik weet niet of ik je uit deze nacht merrie kan halen maar ik wil het proberen...maar zoals ik eerder al zei. Je familie heeft je nodig. Kun je hun achter laten...ik kan sommige achter laten en sommige niet.' Fluistert hij en hij dacht aan raven.' Zou jou familie luisteren als je zegt tot je verlieft bent. Zouden ze naar mij luisteren. Bij mij steekt Emilio er dan een stokje voor bij ons kun je niet praten nog niet.' Zegt hij als teken tot hij wilde proberen deze oorlog te stoppen. Misschien was hun liefde verklaring wel een stap in de richting.

Delihla liet haar hoofd een beetje hangen. Ze wist dat de oorlog hoe dan ook zou komen, maar ze had gehoopt dat het niet zo ver zou komen. Dat ze iets meer tijd hadden gehad met z'n tweetjes om uit te zoeken hoe ze dit zouden moeten doen. Hoe ze het samen zouden overleven en hoe ze konden proberen hun families te laten inzien dat dit alles nutteloos was. Dat ze er niets mee wonnen. Ze voelde zijn sterke armen om haar heen en kroop tegen hem aan. Ze schudde eerlijk haar hoofd. 'Nee ik zou mijn familie niet in de steek kunnen laten, maar ze kon wel proberen hun te laten inzien dat ze van deze jongen hielt en dat het niet uit maakte wat haar broers of vader zouden doen, ze zou bij hem blijven, voor altijd. Ze wist dat Arya haar wel zou steunen. Caleb en haar vader waarschijnlijk ook wel, als ze het hen vertelde met overtuiging. Daniel en Tristan? Daar was ze niet zo zeker van. Zeker niet na dit gebeuren en de ontvoering. Delihla keek hem vanuit haar ooghoeken aan. 'En je moeder? Ik heb haar ontmoet. Misschien zij wel.' begon Delihla onzeker. Ze wist zeker dat Emilio haar aan zou vliegen als hij haar zag, dat heeft hij wel laten merken. Hij veracht haar. Maar Axel zijn moeder had haar geholpen toen ze gevangen was. Ze had haar zoon weg gestuurd en haar een zakdoek aangeboden. Delihla wist bijna zeker dat Axel zijn moeder hun zou begrijpen. Dan schiet haar iets te binnen. Ze duwt zich een beetje van Axel af, legt haar hand op zijn hart en kijkt hem recht in de ogen aan. 'Trouw met me.' zegt ze zacht. 'Ik weet dat het allemaal wat snel is. Maar misschien zullen ze dan inzien dat we elkaar niet in de steek zullen laten.

Axel leunde in het kussen van delihla haar bed terwijl hij delihla nog in zijn armen had. Hij voelde hoe ze dichter tegen hem aan kroop en hij wreef gerustellend met een hand over haar arm heen. Hij dacht aan zijn familie onder tussen hoe die zouden kunnen reageren als ze achter delihla en hem kwamen. Zijn moeder zou er geen enkel probleem in zien. Zij had wel eens tegen zijn vader gezegt of praten geen optie was. Dat had hij natuurlijk weg gewuift. Van zijn vader wist hij niet wat hij kon verwachten dat kon allebei de kanten uit gaan. Zijn jongste broertje zou de kant van hun moeder waarschijnlijk kiezen, emilio niet die zou woedent zijn waarschijnlijk. Alsof delihla zijn gedachte kon lezen haalde ze haar er bij en axel glimlachte.’zij zal wel willen praten. Ze vind deze fete vreselijk’zegt hij tegen delihla.niet veel later komt ze ineens overeind en axel keek haar vragend aan.als hij haar woorden hoort is hij eerst stom verbaast want normaal hoorde een man dit te vragen. Daarna krijgt hij weer zijn leuke speelse grijns op zijn gezicht. Hij pakte haar hand vast.’je weet toch tot normaal een man dit hoort te vragen.’zegt hij plagent tegen haar en hij duwde haar omver en leunde over haar heen. Je zag zijn ogen stralen van geluk.’tuurlijk trouw ik met je.’zegt hij dan en hij boog zich naar haar toe en gaf haar een lange tedere zoen, hij kwam al snel weer recht.’ik zal alles regelen mijn familie houd me niet zo erg in de gaten als joubroers dat bij jou doen. Ik zal je een brief sturen zo snel mogelijk.’zgt hij vast besloten tegen haar en hij gaf haar op haar gezicht verschillende kusjes. Maar dan keek hij iets somberder.’ik moet zo weer gaan, voordat ze me missen.’ Zegt hij tegen haar en hij ging wer recht zitten.

Het voelde als een last die van haar schouders verdween toen Axel vertelde dat zijn moeder het waarschijnlijk goed zou keuren. Dat maakte van de acht mensen die ze moesten overtuigen nog maar zeven en dan had ze Arya en Raven nog niet eens meegeteld. Ze knikte. 'Ze is niet de enige.' zegt ze rustig op het feit dat Axel zijn moeder de situatie blijkbaar net zo vreselijk vond als zij deden. Dan hadden ze tenminste nog een volwassene achter hun staan. Toen ze hem vroeg wat in haar opkwam werd ze zachtjes in de kussen van haar bed gedrukt. Ze keek Axel recht aan terwijl ze bloosde. 'Misschien heeft god mij zo gemaakt dat ik me niets aantrek van regels.' zei ze bijna fluisterend. Ze glimlachte ondeugend naar hem. Ze legde haar handen in zijn nek toen hij haar kuste. Het moment leek een eeuwigheid te duren maar was ook veel te snel weer voorbij. Ze knikte dankbaar. 'Ik had liever ook niet dat ze me zo goed in de gaten gingen houden maar ik snap hun punt wel. Ze zijn, net als ik, bang om nog een familielid te verliezen.' Ze sloot haar ogen toen Axel haar overlaadde met tedere kusjes. Ze keek hem aan en knikte begrijpend. 'Doe voorzichtig. En ik wacht op een spoedig woord van je. Als we dit snel kunnen regelen word het voor ons makkelijker, tenminste voor mij word het dan makkelijker om met mijn broers te praten.' Ze kwam overeind waardoor het maanlicht over haar heen scheen en ze stak een hand uit naar Axel. 'Ik zal wachten op de dag dat ik mijzelf jou vrouw kan noemen.' zei ze zachtjes.

Emilio stond in de stallen te wachten tot Axel terug zou komen van zijn nachtelijke rit. Hij had wat dingen gehoord van de drie mannen die het meisje van Blackwood gevangen hadden genomen en wilde dit graag controleren zonder dat zijn ouders erbij waren. Hij wist dat zijn moeder de kant van Axel zou kiezen en dat kon hij beter niet hebben.

OMG ik heb een geniaal plan. Op de dag dat ze afgesproken hebben in de kerk, alleen zij 2 voor de bruiloft, staat Emilio daar ipv Axel. Of had jij al iets?

Axel glimlacht naar delihla toe ze zij tot zijn moeder niet de enige was. Hij wist tot zijn moeder een hekel aan dit gebeuren had, ze was dan getrouwd met zijn vader omdat ze van hem heild. Maar deze oorlog leek haar hart vaker te breken ze was ook bang mensen te verliezen dat zag hij nu wel terug in delihla. ‘dan bedank ik goed tot hij zou zo heeft gemaakt want ik hou niet van een vrouw die alles doet volgens de regel. Ik hou van jou vurigheid.’ Zegt hij tegen delihla en daarna ging hij rechter zitten met zijn benen naast het bed.’iedereen gaat anders om met zijn of haar angst.’legt hij haar schouder op halend uit. axel ging recht staan en keek naar delihla terwijl ze hem nog vertelde tot het makkelijker zou worden voor haar om het haar broers uit te leggen en hij grijnst.’ik geloof je, weetje wat we spreken af achter 2 dagen in een kerk die jij mooi vind.’begon hij terwijl hij een blaadje gaf zodat delihla het adres kon op schrijven, het maakte hem niet uit waar hij zou er zijn .’ik zal dan daar zijn met ringen en iemand om ons in het echt te verbinden, dan hoeven we niet langer te wachten en kan ik jou mijn vrouw noemen en jij mij jouw man.’zegt hij vast besloten en hij pakte haar hand vast bracht die naar zijn mond en gaf er een terdere kus op. hij keek haar met een speelse grijns en twinkelende oogjes aan. hij trok haar naar zich toe en kuste haar weer. Als hij haar los laat glimlacht hij naar haar.’mijn vader luistert ook makkelijker als hij een ring om mijn vinger ziet.’fluistert hij en hij keek naar de maan hij moest echt gaan. Hij gaf haar een kus op haar voorhoofd.’tot snel mijn schat.’zegt hij en hij liep het balkon op en je zag hem zwarte magie gebruiken waardoor hij gedeeltelijk in de nacht werd op genomen en hij keek nog een keer om en verdween van het balkon af.

Axel was in de nacht verdwenen en terug naar huis gereden. Hij had bij hun de mensen die wacht liepen makkelijk omzeilt. Er waren maar weinig mensen die hem konden bij benen. Raven was eigelijk de enige die hem volledig kende, zijn zwarte magie, zijn zwakte, zijn verstand al was daar maar een beetje van volgens hem. Hij had de magie weg gehaalt net voor hij met zijn paard de stallen in liep. Als hij de stallen in komt waar rond dit tijdstip normaal niemand is afgezien van hem ziet hij tot zijn schrik emilio staan. Van allen personen die hij hier kon tegen komen wilde hij hem absoluut niet tegen komen. Hij hoest net doen alsof hij gek was al was hij er bang voor tot emilio een vermoede had na het gebeuren op het plein.’emilio. wou je net als ik eens een nachtelijke uitstap proberen.’zegt hij dan met zijn gebruikelijke grijns maar hij liet wel zijn verbaasheid nog in zijn stem klinken en hij deed zijn paard op stal en zadelde hem af terwijl hij emilio vragend aan keek.