Kings & Queens

'De naam is Raven.' zei hij rustig terwijl hij voor het meisje boog. Hij merkte dat iets haar aandacht trok en ook hij keek op in de richting van alle aandacht. Hij trok zijn wenkbrauw op toen hij Axel met een meisje de dansvloer op zag komen. Uit de reactie van de vrouw naast hem kon hij opmerken dat dat de dochter van de Blackwoods moest zijn. Zeker toen ze naar de mannen die het meisje naar binnen begeleid keek werd dat duidelijk. Hij moest toegeven Axel zag er tevreden uit en ook het meisje dat hij begeleide leek het totaal niet erg te vinden dat ze met hem danste. Maar hij wist niet zeker of Axel door had dat hij met vuur aan het spelen was. Want dat was hij momenteel wel degelijk. Hij bleef het tweetal in de gaten houden maar hielt ook de mannen van Blackwood in de gaten. Hij had geen zin dat dit feest zou uitlopen in een gevecht. Daarvoor waren ze hier niet gekomen. Hij zag hoe de oudste zoon van de Blackwoods op het tweetal afliep en hielt zijn adem in. Gespannen keek hij toe. 'Alexander, je hebt de grens op gezocht.' mompelde hij zachtjes al wist hij dat Axel hem niet kon horen.

Delihla keek de jongen aan. Ze wilde zijn hand niet loslaten en blijkbaar voelde hij daar hetzelfde over. Dat gaf haar toch een beetje hoop dat hij anders was dan de andere jongens die ze had leren kennen in haar leven. Ze hoorde wat hij zei en knikte kort. 'Ik zal proberen er te zijn.' zei ze zacht omdat ze haar broer al aan had zien komen. Ze voelde hoe de jongen een zachte, tedere kus op haar hand drukte en die toen los liet. Bijna op het zelfde moment voelde ze een andere hand haar vrije hand pakken. Ze keek om naar haar broer, die duidelijk niet blij was met wat hij net gezien had. Normaal zou Delihla zich daar niet druk om maken. Maar momenteel maakte het haar niet zo veel uit. Ze keek nog even om naar de jongen met wie ze net gedanst had en liet zich toen door haar broer weg leiden van de danszaal. 'Wat is er?' vroeg ze rustig. Maar ergens wist ze wel wat er was. Ze zou een hele preek gaan krijgen dat ze niet met vreemde moest dansen. Zo ging het altijd.

De broer van delihla leide haar weg van de dans vloer en net als hij keek hij heel even om naar alexander. Hij fronste even zijn voorhoofd maar dat kon je niet zien door het masker. Hij hoorde zijn zusje vragen wat er aan de hand was. Hierdoor keek hij nu naar haar.’dat weet je denk ik zelf ook wel je hebt met iemand gedanst die wij geen toestemming gegeven hebben met je te dansen.’ Legt hij haar kort en krachtig uit terwijl hij weg liep ven de dans zaal hij was nu nog rustig. Hij keek naar een van de andere broers en knikte als teken tot ze pols hoogte moesten gaan nemen. Hij ging de zaal uit naar een bijzaaltje waar niemand was en hij deed de deur dicht en deed zijn masker af en keek delihla streng aan.’waarom negeerde je de regels en het belangrijkste wie was deze jongen.’begon hij wat verhit al zou hij nooit tegen haar gaan schreeuwen. Hij moest gewoon weten wie die jongenman was geweest. Hij moest zijn familie aan spreken op zijn gedrag. Dat was gewoon onbeleefd geweest om geen toestemming te vragen.

Arya had kort geglimlacht naar ravn toen ze zich had voor gesteld,’mijn naam is arya maria dior.’ Zegt ze beleeft. Arya keek toe en zag hoe de jonge haar een kus gaf op de hand en daarna was haar neef al er bij, hij deed de jongen blijkbaar niks maar die had het blijkbaar wel gewild. Ze moest waarschijnlijk maar even gaan kijken maar dan hoort ze de jongen naast hem mompelen en ze keek hem geschrokken aan. die naam alexander had ze eerder gehoord en langzaam besefte ze tot die jonge waar delihla mee had lopen dansen alexander wings moest zijn de middelste zoon van haar aards vijand. Ze wist niet of ze haar neven het moest vertellen of eerst delihla moest vertellen.

Alexander keek delihla naa terwijl een van haar broers haar mee nam bleef hij versteend staan en haar na kijken ze had gezegt tot ze ging proberen er te zijn. En hij hoopte vurig tot het haar zou lukken. Dan valt zijn oog op de broer naast haar die knikt en hij wist tot hij weg moest komen. Die andere broers zouden zeker polshoogte gaan nemen. Hij draaide zich om en zocht raven al snel vond hij hem en hij liep op een draf naar hem toe.’we moeten weg.’zegt hij ademloos en nog een beetje verward. Hij keek even naar het meisje naast hem die hem vreemd aan keek alsof ze hem herkende. Hij keek achter om en zag een 2 tal broers op hem af komen.’ Zeg maar niks.’zegt hij tegen hem en na die wooren liep hij weg en hij keek om of raven hem volgde. Hij liep naar de uitgang. Hij wierp ook nog een blik op de deur waarin delihla was verdwenen.

Raven merkte een teken van herkenning in de ogen van Arya maar negeerde dit toen hij zag dat Axel op hem afkwam. Hij knikte toen Axel hem vertelde dat ze weg moesten en wel snel. Daar had hij zelf nog niet aan gedacht, wel dus. Hij draaide zich kort om naar Arya. 'Het was me een genoegen u te ontmoeten.' zei hij waarna hij lichtjes boog en achter Axel aan liep naar het uitgang van de zaal. Hij zag hoe zijn vriend naar de deur keek waar het meisje in was verdwenen en greep hem bij de schouder. 'Niet de held uit gaan hangen, daar krijg je problemen mee.' met die woorden trok hij Axel mee de deur door naar buiten. Eenmaal buiten zette hij een sprintje in richting hun paarden die nog altijd gezadeld op hun stonden te wachten waar ze hun achtergelaten hadden. Snel maakte hij de twee rijdieren los en klom op de rug van zijn rijdier. Hij hielt de teugels vast tot Axel bij was en ook opgestegen. Dan geeft hij zijn paard de sporen.

Delihla rolde met haar ogen toen ze hoorde wat ze al wel dacht te gaan horen. Doordat ze met iemand gedanst had die het lef had gehad haar broers of vader niet te vragen zat ze nu in de problemen. Doordat ze voor het eerst in jaren eindelijk eens genoten had van het feit dat ze met een jongen danste was haar broer nu boos op haar. Ze zag hoe haar oudste broer naar 2 andere knikte en hoe die zich wegsnelde om te gaan uitzoeken wie die jongen was. Ze hoopte maar dat de jongeman slim genoeg was om weg te gaan voordat haar broers hem vonden. Dan kon het nog wel eens warm worden. Ze liep de verlaten zaal naast de balzaal in en keek haar broer aan die zijn masker af gezet had. Ze merkte dat hij duidelijk moeite moest doen om niet tegen haar te schreeuwen. Hij was goed boos. Delihla slikte een brok uit haar keek weg terwijl ze naar de grond keek en zijn woorden over zich heen liet komen. 'Alles wat ik altijd van jullie hoor zijn regels waar ik me aan moet houden. Dingen die jullie me verbieden, die ik niet mag doen.' Ze keek op en schudde haar hoofd. 'Ik weet niet wie die jongen was. Maar wat ik wel weet is dat hij de eerste is die me heeft laten genieten van een bal. De eerste die niet naar me toe komt om met me te dansen omdat jullie dat van hem vragen.' Een traan liep over haar wang. 'Wanneer gaan jullie leren dat ik volwassen ben. Dat ik zelf keuzes wil maken.' Ze draaide zich af van haar broer. 'Of blijft mijn hele leven zoals het is? Blijf ik mijn hele leven horen wat ik moet doen, met wie ik moet trouwen?' Ze draaide zich om naar haar broer. 'Laat me vrij zijn. Mijn eigen keuzes maken.' smeekte ze hem.

Arya keek naar raven die zei tot het een eer was geweest om haar te ontmoete en ze kon alleen maar beleeft terug knikken. Ze had een vermoede wie deze jongens waren en waarom ze er nu ineens zo snel vandoor gingen was alleen maar een befesteging. Daarna keek ze naar de deur waar delihla in was verdwenen en ze liep er naar toe.

Axel had niet veel aandacht aan arya geschonken hij was met zijn hoofd bij het meisje wat hij net had ontmoet en ton ze weg liepen had hij niet door tot hij stil was blijven staan en naar de deur had staan kijken. Hij merkte het pas als raven hem bij zijn zinnen roept. Axel knikt en met enige moeite loopt hij dan toch met hem mee. Zijn hart ging als een razende te keer in zijn bortskast en een maal buiten begon hij te rnnen net als raven naar de paarden. Raven was eerder hoe dit kwam wist hij niet en hij steeg wat onhandiger op dan normaal en hij keek ng een keer achter om naar d deur waar de 2 broers naar buiten kwamen. Daarna gaf hij met een jeh de sporen aan zijn paard die die van raven automatisch volgde. Hij versnelde al snel tot hij naast raven kwam te rijden. Hij bleef een tijdje stil tot hij toch de moet vond om raven die enne vraag te stellen.’raven haal me uit deze nachtmerrie en zeg me tot dat meisje niet de prinsess van the blackwoods is.’smeekt hij hem net hoor baar en hij keek hem aan hij had zijn masker nog op en dat was voor nu maar goed ook.

De broer van delihla keek naar zijn zusje nog steeds met een boze frons. Hij was de oudste en hoorde over iedereen te waken van hun gezin vooral over de jongste en het enige meisje en dat was nu net gefaald in zijn ogen. Hij had gezien hoe zijn moeder was over leden samen met de een na oudste broer. Dit had hem daarna een stuk harder gemaakt dan daarvoor. Hij wilde niet nog iemand vrliezen zoals toen met zijn moeder.’luister die regels zijn er voor een hele duidelijke reden om je in leven te houden. Je weet tot e ruzie hebben met de familie wings en geloof me als ik je dit zeg als hun een kans zien om jou via wie dan ook iets aan te kunnen doen zullen ze die grijpen, jij bent de trots van ons gezin het enige meisje de prinsess.’legt hij haar uit. Hij ging met een hand door zijn haren heen. Je merkte tot hij niet zo goed wist wat hij hier mee moest doen. Maar dan kijkt hij verbaast naar delihla als ze zegt tot ze door die jonge genoten heeft van dit bal. Ze heild nooit van een bal. Zijn gezicht ontspande een heel klein beetje en hij zuchte. Nu begon ze te smeken iets waar hij niet goed mee over weg kon en hij keek langzaam van haar weg en hij schraapte zijn keel.’volgens mij maak je al keuzes zelf genoeg. Je hebt net een keuze gemaakt en je wijst bijna iedere man die wij voor je open stellen af om met je te dansen. Dat zijn ook keuuzes.’begon hij en hij keek haar weer aan.’vader heeft hier ook meer over te zeggen dan ik dat weet jij ook, we doen dit niet voor niks en je hebt een leven. We willen alleen tot jou niks over komt.’zegt hij weer en hij liep naar de deur toe.’overleg maar verder met vader strakjes want ik denk tot je bij hem in het rijtuig zit op de terug weg.’zegt hij tegen zijn zusje. Waarna hij weer de zaal verliet als teken tot hij ging kijken wie de jongen was. Als hij de deur uit ging ziet hij arya.’ga jij maar naar binnen en praat haar geen moed in alsjeblieft, ze moet doen wat het beste is voor zichzelf.’zegt hij streng tegen haar en hij liep weg.

Arya keek naar neef aan en knikte enkel waarna zij naar binnen ging en ze zag delihla staan en ze glimlachte waterig naar haar.’gaat het een beetje.’vraagt ze als eerste aan haar want ze kon zien tot ze verdriet had.

Raven galoppeerde door de straten van de stad. Het leek er niet op, maar toch hielt hij Alexander nou lettend in de gaten of hij niet te ver achterbleef. Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe het rijdier van Axel hem bij kwam en kort keek hij opzij om te zien of Axel er nog wel opzat. Als hij weer voor zich uitkijkt hoort hij de woorden tot hem doordringen. Hij hoorde de toon in Axel zijn stem, een toon die hij nog nooit gehoord had. Hij dacht even na en schudde toen zijn hoofd. 'Ik wilde dat ik dat kon. Maar ik ben bang dat ik je nu niet kan helpen mijn vriend. Je hebt jezelf iets op de schouders gehaald wat je niet snel meer zal kunnen laten verdwijnen.' Hij dacht even na hoe hij het moest zeggen. 'Dat meisje was inderdaad van Blackwood. Hun prinses, hun dierbare dochter en zus.' Hij slaakte een zucht. 'Het is maar goed dat ze je gezicht niet gezien hebben op het feest. Anders was je nu dood geweest.' zegt hij eerlijk. Hij wist dat dat meisje alles was voor die familie. Ook wist hij dat als die broers van haar er achter waren gekomen dat de zoon van Wings met haar gedanst had, hij dood zou zijn binnen een paar dagen. Hij keek naar Axel. Hij hoopte dat het tot hem door zou dringen in wat voor een gevaar hij zou zijn als ze erachter zouden komen dat hij dat was.

Delihla kon niet anders dan toehoren hoe haar broer haar vertelde dat de regels er waren voor haar veiligheid. Dat als ze er niet naar luisterde ze in gevaar zou zijn. Ze schudde haar hoofd. 'Hij was niet bij hun.' zegt ze zacht. 'Als dat wel zo was geweest had hij me wat aangedaan toen ik alleen was op het balkon. Toen niemand ons zag!' beet ze haar broer toe. Ze wist dat hij nu niet naar haar zou luisteren. Alles wat hem nu uit maakte was er achter komen wie die jongen was geweest die net met haar gedanst had en hem ook duidelijk te maken dat hij vooral niet nog eens moest proberen bij haar in de buurt te komen. 'Ik ben geen prinses. Dat is wat jullie er van maken.' mompelde ze zacht, bijna niet hoorbaar. Ze had er nooit om gevraagd zo behandeld te worden. Ze vond het verschrikkelijk. Ze was verbaast toen ze hoorde dat haar broer zei dat ze al genoeg keuzes maakte. Waarom voelde het dan niet zo? Er was altijd een toeziend oog die haar bijstuurde als ze een verkeerde beslissing nam. Natuurlijk wees ze bijna alle mannen af die haar vader of broers voor haar kozen. Ze wilde zelf iemand ontmoeten, leren kennen en bepalen of ze haar leven wel of niet met hem wilde delen. Zoals haar broers zelf ook deden. Maar voor haar werd die keuze gemaakt wanneer haar broers of vader een kandidaat goedkeurde. Natuurlijk wees ze hem dan af, al was hij nog zo aardig voor haar. Misschien begon dat dan toch door te dringen bij hun. Een sprankje hoop kwam naar boven, maar die verscheen als sneeuw voor de zon toen ze hoorde dat ze de terugweg in het rijtuig bij haar vader zou zitten. Ze hoorde de voetstappen verdwijnen toen haar broer de zaal verliet. Haar knieën begonnen te knikken en haar benen werden slap waarna ze op haar knieën zakte. Ze keek op naar haar nicht toen ze haar stem hoorde en schudde haar hoofd. Het ging helemaal niet goed met haar. 'Ik had nooit ja moeten zeggen.' zegt ze zachtjes. Haar linkerhand ging over de bovenkant van haar rechter waar de jongen haar een kus als afscheid had gegeven. 'Op het punt dat ik eindelijk een keer geniet moeten mijn broers het verpesten. Waarom laten ze me niet gewoon een keer mijn gang gaan.' haar schouders begonnen te schokken en een traan rolde onder haar masker door, over haar wang waarna hij op haar jurk viel en een kleine natte plek achter liet.

Axel reed nu langs raven en keek zo ju 3n dan jaar zijn beste vriend. Hij zag het zijn hoofd schudden op zijn vraag en de moet zonk h3m in de schoenen. De woorden kwamen hard aan bij axel en het was maar goed tot hij nog dat was er op had. Want hoe meer raven h3m zei hoe bleker axel begon te worden. Ze was inderdaad de dochter,zus de princess van the Black Woods. De gene die zjjn hart in vuur en vlam had gezet ook al had hij haar meer een keer ontmoet was gelijk de gene die hij van naturen moest haten. Dit was een verschrikkelijke spelling van het lot. Axel wist niet wat hij moest zeggen tegen raven en hij probeerde op de weg te Letten. ' dus je wilt me zeggen tot mijn liefde mijn enige haat is.' Zegt hij ademloos en hij keek weer naar raven.' Toen ik haar zag was het alsof de bliksem mij trof.' Legt hij hem uit en hij keek weer voor zich. Wat moest hij nu doen.' Ze hadden me misschien beter kunnen vinden dan deed mijn hart nu niet zoon pijn.' Zucht hij en hij spoorde zijn paard aan.

De broer van delihla was niet verder op de woorden van zijn zusje in gegaan en was naar zijn broers gegaan om te overleggen en daarna naar zijn vader. De jongeman was weg gekomen.

Arya keek naar haar nichtje op de grond en liep naar haar toe en knielde bij haar neer.' Ik vind het heel dapper wat je hebt gedaan. Maar ook wel wat gevaarlijk.' Legt ze haar voorzichtig uit en sloeg daarna troostend haar armen om haar heen en troost haar sussend heen en weer.' Ik weet het maar de wereld is oneerlijk voor vrouwen.' Gaat arya verder. Ze hoorde delihla en beet op haar lip.' Je broers zijn gewoon heel erg bang tot ze je kwijt raken echt heel erg bang zeker met de familie wings in de buurt. Ze willen je niet kwijt zoals hun moeder.' Zegt ze tegen haar. Ze twijfelde of ze moest zeggen tot ze een vermoede had wie die jonge was.' Weet je wie de jonge was. En....danste hij goed.' Vraagt ze dan aan haar als eerste zo kon ze zelf na denken of ze het haar moest zeggen

Raven dacht even na hoe hij dit het beste kon verwoorden voor zijn vriend zonder ervoor te zorgen dat hij van zijn paard zou vallen. Hij had gezien hoe Axel bleker en bleker was geworden en hoe hij er nu uitzag. Het was dat hij wist dat zijn vriend nog leefde, anders zou hij denken dat het een zombie is. 'Laat ik het zo zeggen. Het is misschien het beste als je ouders en broers nog even niet weten wat er vanavond gebeurt is. Als we een minuut langer in dat huis waren gebleven was je er nu waarschijnlijk niet meer geweest.' zegt hij zo rustig mogelijk. Hij schudde zijn hoofd. 'Zeg dat nou niet. Als ze je gevangen hadden deed het waarschijnlijk nog meer pijn. Zeker als ze er achter komen wie je bent.' hij keek opzij naar zijn vriend en hielt zijn paard in. Ze waren ver genoeg om er zeker van te zijn dat ze veilig waren. 'Weet ze wie je bent?' vroeg hij dan. Alexander wist dan wel waar hij zich nu in bevond. Maar de vraag was of het meisje het ook wist. Zo ja dan was het misschien wat makkelijker dan wanneer zij er nog achter moest komen met wie ze gedanst had.

Delihla haar schouders bleven schokken. 'Ik snap gewoon niet waarom ze me niet even een avond laten doen wat ik wil. Het is niet alsof ik niet oppas met wat ik doe.' Ze keek Arya aan. 'Er is niemand zo gek om me in een zaal waar iedereen je kan zien, er veel bewaking is, mee te nemen of iets aan te doen. Ik zou mezelf nooit in een situatie brengen waar dat wel kan.' Ze keek naar haar jurk waar ondertussen een grotere natte vlek zich had gevormd van haar tranen die zich langzaam over haar wangen voortbewogen en op de jurk drupte. Ze schudde haar hoofd. 'Nu ik er aan denk. Ik heb hem niet eens mijn naam verteld, nog hij de zijne.' Ze moest lichtjes glimlachen. 'Maar dat maakt niet uit. Op het moment dat ik zijn hand aanraakte wist ik dat hij anders was dan de andere mannen om me heen.' Ze keek Arya aan met een glinstering in zijn ogen. 'Het gevoel dat ik had toen ik in zijn armen danste, het was geweldig. Ik heb zoiets nog nooit gevoeld Arya. Het was geweldig.' ze dacht terug aan wat hij haar gezegd had. Ze twijfelde even of ze het Arya moest vertellen maar deed het toen toch. ze wist zeker dat haar nicht haar niet zou verraden en het geheim zou houden. 'Hij heeft gezegd dat als ik hem wil zien, ik over 3 dagen om 12 uur precies op de bloemenmarkt moet zijn, bij de fontein.'

Axel keek raven aan en knikte.' Ik was al van plan niks te zeggen.' Z3gt hij instemmend tegen hem. Hij keek al snel weer voor zich terwijl hij van alles door zjjn lijf voelde gaan. Aan de enne kant voelde hij zich geweldig door het meisje de H8j had ontmoet maar de andere kant ze was de gene die hij moest haten en daar was hij kapot van.' Wie weet.' Zegt hij als eerste en hij heild zijn paard net als raven wat in 3n reed naast hem. ' Nee dat weet ze niet en ik weet ook niet wat ze zal denken maar ik heb met haar afgesproken over 3 dagen op de bloemen markt om 12 uur bij de fontein. ' Zegt hij tegen zijn vriend. Hij keek zijn vriend aan en vroeg zich af of hij boos ging worden of iets anders.

Raven kon een luide vloek niet onderdrukken op het moment dat Axel hem vertelde dat meisje niet wist met wie ze gedanst had, laat staan dat zijn hele familie tegen die van haar was en haar waarschijnlijk het liefste dood zou willen hebben. Hij keek zijn vriend aan. 'Je brengt jezelf elke keer weer in de problemen Axel. Je moet oppassen met je acties. Zeker in deze tijd. De situatie tussen jou familie en de Blackwoods is alleen maar erger geworden en jij gedraagt je momenteel als een verliefde tiener die voor het eerste last krijgt van zijn hormonen.' zei zei Raven geërgerd. Hij wist wel weer waar dit toe zou leiden, zo liep het namelijk altijd, Axel zou zichzelf in de problemen werken en hij mocht er voor zorgen dat hij er levend uit zou komen. Hij trok zijn wenkbrauw op toen Axel vertelde dat hij met het meisje had afgesproken op de bloemenmarkt. 'En jij gelooft echt dat ze daar gaat zijn? Je zag hoe haar broers erop reageerde dat ze met een vreemde danste. Die gaan haar echt niet onbewaakt naar een of andere markt gaan een paar dorpen verderop om daar met een, eigenlijk wildvreemde, jongen af te spreken!' Hij gaf Axel een zachte tik tegen zijn hoofd. 'Wakker worden Romeo. Kom terug naar de realiteit en accepteer het feit dat het niets zal worden!' Hij leidde zijn paard voor dat van Axel zodat hij zijn vriend recht aan kon kijken. 'Tegen de tijd dat zij weet wie je bent rent ze of hard weg of jullie gaan beide een langzame dood tegemoet.' Hij rolde met zijn ogen. 'Dit is geen happily ever after verhaal waar de liefde overwint. Dit is de barre realiteit waar jullie twee families elkaar dood willen hebben!' Beet Raven Axel toe.

Arya bleef delihla sussen terwijl ze huilde. Ze liet haar langzaam los toen ze begon te vertellen. Ze keek haar medelevend aan.’ik weet tot je dat nooit zou doen, maar jou broers en vader zijn zo blind op je t beschermen tot ze er niet bij stil staan tot jij dingen anders wilt.’zegt ze tegen haar. Bij arya thuis was het anders zij had nog een zusje en een broer en zij was niemand kwijt geraakt. Zij had de normale vrouwelijke regels niet voor je beurt praten en zo. Arya zag de vlek op de jurk en pakte een zakdoekje uit haar jurk die had ze tussen haar korset geduwt. Ze gaf hem aan delihla. Ze luisterde verder naar haar. Ze wist dus niet wie de jongen was net als haar broers. Alleen zijzelf had een vermoede omdat ze zijn metgezel had gehoord. Ze keek haar nichtje aan en zag tot haar ogen straalde nu ze er over terug vertelde. Ook wat ze zei deed haar bevestigen tot ze wel degelijk wat voelde voor deze jongen. Ze had delihla al zo vaak naar een bal zijn gaan of gehoord van haar neven. Ze had ook wel eens een keer gedanst met jongens maar over geen enkele sprak ze als nu over deze jongen. Ze durfde haar niet te vertllen wie de jongen was. Dan ziet ze delihla twijfelen maar begint toch te vertellen tot de jongen haar een voorstel heeft gedaan om naar de bloemen markt te komen. Arya keek delihla even verbaast aan en schudde haar hoofd.’en jij wilt er natuurlijk heen gaan want zoals je over hem spreekt zegt al genoeg.’zucht arya en ze keek even naar de deur.’vind je het goed als ik met je mee ga. Ik blijf in de buurt en zo heb je een goede dekmantel voor je broers. Of wil je tot ik je thuis dekking geeft.’vraagt ze dan aan haar. Want ze wist tot delihla vast besloten was als ze iets in haar hoofd had.

Axel keek naar raven toen die vloekte en hij wist wat altijd daar na kwam, een of andere preek tot hij wat stoms of roekeloos had gedaan. Van hem nam hij ze altijd aan, van zijn ouders en andere ging hij meestal meteen er tegen in. Hij luisterde de preek af.’ik breng me niet in de problemen die problemen zoeken mij altijd op om de een of andere stomme reden.’zegt hij verdedigend al ging hij niet tegen de tiener liefde in, hij was nog nooit verlieft gweest, maar dit voelde zo anders zo goed. Vooral toen hij bij haar was hij was alles bijna vergeten.’jah dat geloof ik ondangs haar broers zal ze komen, jij zou het zelfde denken als mij als je de blik in haar ogen had gezien.’verzekert hij zijn vriend en hij voelde de tik tegen zijn hoofd en hij knipperde even met zijn ogen. Zijn paard stopte als raven voor de zijne komt staan en ze keken elkaar recht aan. hij hoorde de harde woorden van raven en hij rechte zijn schouders.’daar komen we maar op een manier achter dat is over 3 dagen op de bloemen markt, probeer me niet tegen te houden want ik zal gaan mijn vriend. Wat de dood betreft je weet hoe ik daar over denk.’zegt hij dan tegen hem. Daarna gaf hij zijn paard de sporen en reed er van door. hij zette zijn masker af en deed die in zijn zadel tas. Zijn ouders en broers hoefde niet t weten waar hij was geweest.

Dit typen met een browser die om de 5 tellen vast loopt is dodelijk irritant!
Ik ga die broers namen geven. word gek van 'Oudste broer' 'jongste broer' etc. Oudste heet Daniël, tweede heet Tristan, die 3de is degene die overleden is die heette Isaac en de laatste heet Caleb.
-----------------------------------------------------------------------------

Delihla nam het zakdoekje, zette haar masker af en droogde haar ogen en wangen ermee. Ze knipperde een paar keer zodat echt alle tranen verdwenen waren en keek Arya toen aan. 'Dankje.' zei ze terwijl ze het zakdoekje terug gaf en daarna haar masker weer opzette. Als haar broers erachter kwamen dat ze haar masker had afgezet in het bijzijn van die vreemde jongen dan zou ze nog een preek krijgen, dus dat hielt ze maar mooi voor zich. Technisch gezien had ze hem niet voor hem afgezet. Ze had niet geweten dat hij achter haar gestaan had toen ze het masker niet droeg. Ze keek naar Arya en zag dat die ergens mee zat. Maar ze wist dat als er iets was wat belangrijk was dat haar nicht het dan zou vertellen. Maar nu was niet dat punt. Ze keek even naar haar handen. 'Het zou fijn zijn als ik erheen kon ja. Ik zou die jongen graag beter leren kennen.' gaf Delihla eerlijk toe. Ze keek op naar Arya en knikte. 'Als je mee kan gaan zou het fijn zijn. Anders weet ik het wel, het huis kom ik nu toch niet alleen uit. Echt niet dat ze me alleen laten gaan als ik zeg dat ik naar die markt wil en als een van hun mee gaan heb ik zeker geen moment alleen en kan ik hem niet zien. Als Daniël, Tristan of Caleb mee gaan dan blijven ze als gieren bij hun prooi cirkelen. Ik kan moeilijk tegen ze zeggen dat ik erheen wil om een vreemde te zien die op het bal mijn hart heeft gestolen.' ze schudde haar hoofd. 'Als je mee kunt gaan zou dat geweldig zijn.' herhaalde ze. Delihla kwam overeind. 'Ik denk dat het tijd is om mijn vader onder ogen te zien. Ik ben bang dat ik niet op Mystery terug mag rijden maar een hele preek van mijn vader ga krijgen. Kan jij zorgen dat hij veilig op stal komt? Ik weet dat hij jou ook wat meer vertrouwd dan de andere.' Ze pakte Arya haar handen vast en glimlachte moeizaam.

Raven keek Axel met een scheef hoofd aan. 'Tuurlijk. De problemen komen altijd naar jou toe. Jij was degene die naar het bal ging en naar buiten. Je bent haar gevolgd met alle gevolgen van dien.' Raven zuchtte. Hij wist dat het geen zin had. Alexander was te koppig. Hij haalde zijn schouders op. 'Daar gaan we dan maar van uit. Maar zorg wel dat geen ander van de Wings in de buurt is. Ik neem aan dat je het vertrouwen hebt dat ze alleen zal komen. Daar gaan we dan maar vanuit.' zei hij iets wat geërgerd. Maar Raven had zich er allang bij neer gelegd dat hij zijn vriend zou helpen, hoe gevaarlijk het ook was. Daar waren ze tenslotte vrienden voor. 'Ik weet dat de dood je niet veel doet. Maar als je haar erbij meesleept, ondanks dat ze bij de vijand hoort en ik haar niet ken, zal ik je nooit vergeven. Je trekt geen vrouw mee de dood in tenzij ze daar zelf voor kiest.' zei hij rustig. Hij zag hoe Axel zijn paard de sporen gaf en toen het rijdier de zijne passeerde deed zijn paard een paar stappen naar achter. Hij slaakte een diepe zucht en galoppeerde toen achter Axel aan. Ook hij deed zijn masker af en stopte die weg. Nu was het alleen nog bedenken hoe ze die nette kleren gingen uitleggen aan Axel zijn vader als die erachter kwam.

Arya bekeek haar niks die zich wat op frisde zoadt de tranen niet meer zich baar waren. Toen ze haar masker op zette zag je er eigelijk al bijna niks meer van en arya glimlachte bemoedigend naar haar. Arya pakte haar hand en kneep er in.’ik zal met je mee gaan en je de mogelijkheid geven deze jongen waar je hart duidelijk vol van is beter te laten leren kennen.’zegt ze tegen haar. Ze kwam recht en heilp delihla recht.’daarbij zeg nog maar niks tegen je broers ik zeg tot ik je mee neem naar de markt dat nemen ze sneller aan dan tot jij met het voorstel komt. Ik verzin wel een goede smoes er voor oke.’stelt ze vast. Arya was wel goed in smoezen en gelukkig hadden mannen dat niet zo snel door. dit kwam door de vele feestjes waar ze was geweest.’tuurlijk doe ik dat voor je, en denk er aan je bent een jonge vrouw laat je vader dat zien, maar blijf respect tonene.’praat ze haar moet in om daarna de zaal weer in te lopen.

Axel grijnsde schaap achtig naar raven toen die over de problemen begon want iedereen wist tot axel aanleg had voor problemen. Zijn moeder had er wel vaker dan eens slapen lozen nachten van. Hij reed rustig door en keek raven niet aan.’jah daar gaan we van uit, als het niet zo is tja….dat zien we dan wel.’zegt hij zo luchtig mogelijk al klonk dat totaal niet zo.axel hoorde de woorden van zijn vriend over de dood, axel vreesde die niet als kind al niet. maar hij vreesde wel voor de mensen om hem heen die hij graag deed beschermen. Raven sloeg dan ook de spijker op zijn kop toen hij zei tot hij haar niet mee er in moest trekken en hij keek even snel naar zijn riend, je zag even een blik van pijn in zijn ogen maar hij keek al snel weer weg.’ik beloof je tot ik dat niet zal doen.’fluistert hij ademloos en hij reed door richting thuis.

------------------------------------
3 dagen later 5 voor 12.

Axel was 3 dagen heel erg onrustig geweest had raven de kop gek gemaakt over bepaalde onzinnige onderwerpen om maar niet te hoeven na denken aan de prinsess van the blackwoods. De dagen waren voorbij gekropen maar een uurtje geleden waren ze dan toch vertrokken. Hij had gevraagt of raven mee wilde gaan om in de buurt te blijven voor het geval dat, waarom hij was waarschijnlijk omdat hij toch bang was tot ze niet zou komen of eerder tot hij hem kon op vangen na zijn gebroken hart. Al wist hij tot ze zou komen dat zei hem iets diep van binnen. Axel had zijn gebruikelijke kleren aan met donkerblauw er in verwerkt. Hij had een zwarte mantel aan en de capachon over zijn hoofd heen getrokken zodat zijn gezicht voor niemand zicht baar was in de shaduw er van. Hij keek even rond of hij al een glimp op ving van het meisje op het bal maar zag haar nog niet. terwijl hij bij het fontein bleef staan beet hij even gespannen op zijn lip. Hij zou haar vertellen wie hij was dat moest ze weten. Maar hoe ging ze reageren. Hij keek op als ineens de klok twaalf uur sloeg.

Arya had tegen daniel, tristan en caleb vrtelt tot ze delihla mee nam naar de bloemen markt omdat ze met haar een bloemstuk wilde maken. Ze wilde eens iets vrouwelijks doen met delihla en had gezegt tot delihla na veel zeuren van haar er mee had ingestemt. Ze hadden dit langzaam geslikt en nu waren ze dan op de bleomen markt.’oke doe voorzichtig en als er iets mis is geef je me een teken dan verzin ik wel iets.’stelt ze delihla maar vooral zichzelf gerust. Ze gaf haar nichtje een dikken knuffel en liep weg met haar mand. Ze zou de fontein in de gaten houden en ondertussen ging zij de nodige bloemen kopen zodat haar neven niks door hadden.

Ik spoel mijn bericht meteen door naar op de markt. Aangezien jou laatste reactie daar al is is het een beetje raar als ik eerst terugspoel en dan weer vooruit
------------------------------------------------
Delihla had zich blauw geërgerd aan haar broers die haar eerder die dag met moeite hadden laten gaan. Uiteindelijk was het Arya gelukt om hen te overtuigen dat er geen beveiliging mee hoefde naar de markt. Ze keek haar nicht aan die duidelijk nog zenuwachtiger was dan zijzelf op dit moment en pakte haar handen vast. Ze kneep er even geruststellend in. 'Maak je maar geen zorgen. Er zal niets gebeuren. Er zijn genoeg mensen om ons heen. Niemand zou ook maar een poging durven doen mij aan te vallen.' Ze probeerde haar nicht uit te leggen dat ze zich niet zo zorgen hoefde te maken, maar ergens had Delihla het idee dat Arya iets wist wat zij niet wist. 'Als je me iets wilt vertellen twijfel dan niet.' zegt ze rustig. 'Denk er nog eens over na en als ik terug kom dan zeg je het me, of dan zeg je het me niet.' Ze glimlachte naar haar nicht en omhelsde haar kort waarna ze in de richting van de fontein liep. Ze droeg een soepele witte mantel over haar normale rood met wit en zilveren kleren heen. Haar haar had ze in een sierlijke vlecht gebonden die over haar linker schouder viel, buiten de mantel. Haar kap had ze afgehouden. De mensen hier wisten toch wie ze was, iedereen in het land wist wie ze was. De dochter van een van de rijkste mannen. Met haar als vuur en enige meisje viel ze altijd veel te veel op vond ze. Maar daar was niets aan te doen. Ze zag een gedaante in een zwarte mantel bij de fontein staan en liep erop af. Ze bleef op een kleine afstand van hem staan en ging toen op de rand van de fontein zitten. 'Dit is een makkelijkere situatie om elkaar te zien of niet? Met geen broers die me in de gaten houden en je weg jagen.' Ze keek naar haar handen. niet helemaal wetend of ze zo een gesprek moest beginnen. Ze had zoiets nog nooit meegemaakt.

Raven lag op een dak van een huis dat zich vlakbij de fontein bevond. De afgelopen 3 dagen waren 3 erg lange dagen geweest. Op het einde was hij helemaal gek geworden door de gesprekken van Alexander die eigenlijk helemaal nergens over gingen. Hij wist wel waarom zijn vriend dit had gedaan. Hij had afleiding gezocht en hij kon moeilijk bij zijn broers of ouders terecht. Die wisten niet van de situatie waarin hij zich bevond. Raven wel. Hij had zijn ogen gesloten en armen onder zijn hoofd gelegd. Hij luisterde naar de omgevingsgeluiden van de markt. Het klonk gezellig, ontspannen. Pas wanneer hij een omslag in de sfeer zou voelen zou hij op gaan letten. Hij was hier om Axel te helpen daar waar nodig, maar voor nu vertrouwde hij erop dat dat niet nodig zou zijn. Heel even kwam hij overeind toen hij de klok twaalf hoorde slaan. Hij bekeek het plein en zag een tweetal dat hem opviel in de drukte. Een was een meisje met rood haar en een witte mantel ten tonele verschenen. Hij herkende haar meteen als het meisje met wie Axel een paar dagen eerder had gedanst. Naast haar stond de jonge vrouw die hij herkende als Arya. 'Dat is alvast een stap in de richting van of een goede afloop, of een dramatisch einde.' mompelde hij toen hij zag hoe de 2 jongen vrouwen afscheid van elkaar namen waarna ze elk een eigen richting op sloegen. Arya liep in de richting van de kramen, heel even volgde hij haar met zijn ogen. Dan richt hij zijn aandacht op de jongste van de twee. Het meisje dat Axel zijn hart had gestolen. Ze liep in de richting van de fontein. Zodra ze op de rand gaat zitten laat hij haar los en gaat hij weer liggen. Dit was iets tussen Axel en haar. Dat hoefde hij niet allemaal te zien.

Arya dacht terug aan hoe delihla haar had geprobeerd gerust te stellen en had omhelst. Dat was eigenlijk toch een heel klein beetje gelukt alleen het feit tot hier genoeg mensen waren tot niemand haar zomaar in het openbaar zou aan vallen, haar neven zouden haar anders levend villen. Al twijfelde ze er toch een beetje aan als het de gene echt was wie zei dacht tot het was. Ze zuchte diep en ging verder over de markt en bestelde een aantal rode rozen. Rood was hun kleur van de familie en als ze dadelijk gingen bloemschikken moesten die er wel in zitten. Ze keek heel even naar de fontein en zag een figuur in een mantel gehuld er staan en dan delihla die bij de fontein ging zitten. Ze hoopte tot het figuur zi wie die was want anders zou zij zelf dat moeten gaan doen. Ze keek snel weer weg en begon anderen benodigdheden te kopen. Ze vroeg zich af of die jonge ook iemand had mee genomen.

Axel keek van de klok weer voor zich uit en dacht terug aan het bal hoe makkelijk ze met elkaar gedanst hadden alsof ze het al vaker hadden gedaan. Hij had langer met haar willen dansen maar dat had er niet in gezeten helaas. Dan kijkt hij op uit zich gedachten als hij een stem hoort die hij meteen herkent als die van het meisje van het bal. Hij draaide zijn hoofd de kant van waar de stem vanaf kwam op. hij zag haar zitten bij de fontein, het meisje met vuur rode haren en weer leek hij even zijn adem in te houden nu hij haar daar zo zag zitten bij de fontein en het lich dat op haar viel. Langzaam begon hij weer te ademen en hij glimlachte naar haar.’jah daar hebt u gelijk in mijn vrouwe. En niet zo vel staren de blikken, want als blikken konden doden was ik nu dood geweest door een van de vele jongens met hun blikken.’ Zegt hij luchtig maar met een speelse grijns rond zijn lippen en hij liep langzaam wat dichter bij en hij bleef zo staan tot ze nog niet meteen zijn gezicht kon zien.’toen ik het bal ter eren van u verjaardag verliet drong het door met wie ik gedanst had. U bent de prinsess van de blackwoods..’begon hij tegen haar en hij liep nu tot bij haar en hij knielde voor haar neer bij de fontein en hij liet de cap van de mantel om wetend tot vele hem hier anders ook zouden herkennen. Hij keek delihla nu recht aan. ze kon hem nu zien en je zag hem slikken bang voor de reacti van haar dat weerspiegelde ook in zijn ogen. Maar je zag ook hoe liefde vol hij naar haar keek. langzaam pakte hij haar hand.’weet u wie ik ben.’ Vraagt hij dan aan haar voorzichtig. hij voelde zich hier toch veiliger niemand hier leek hun echt in de gaten te houden. al wist hij tot raven op hem deed letten.

Delihla keek op toen ze zijn stem hoorde. Een glimlach verscheen rond haar lippen toen ze hoorde wat hij zei en toen ze opkeek zag ze hem staan. 'Dan is het een geluk dat blikken niet kunnen doden anders was u niet hier en ik waarschijnlijk ook niet meer.' Ze legde haar handen op haar schoot en keek hem aan. Ze voelde dat de sfeer wat gespannener werd toen hij begon over haar achtergrond. Dat hij eerst niet wist wie ze was maar dat toen hij weg ging hij het langzaam door begon te krijgen. Ze beet zachtjes op haar lip. Ze had gehoopt dat het niet uit zou maken wie ze was. Waarom maakte hij er nu dan toch een punt van? Zijn ogen hielde de hare gevangen. Ze kon ze niet van zijn blik afhouden. Heel even keek ze naar haar handen toen Axel een van haar handen pakte. Dan kijkt ze hem weer aan. Hij vroeg haar of ze wist wie ze was. Ze schudde haar hoofd. 'Nee ik heb geen idee. Ik heb het gevoel dat mijn nicht het wel weet en dat ze bang is om het te vertellen. Bang voor mijn reactie en bang dat het me in gevaar zou kunnen brengen. Ze legde haar vrije hand zachtjes tegen Axel zijn wang. 'Maar maakt het echt uit?' Ze glimlachte waterig naar hem. 'Zelfs al zou ik er achter komen wie u echt bent. Al zou ik voor mijn eigen veiligheid en die van mijn familie me om moeten draaien en hard weg rennen. Ik zou het niet kunnen.' Ze begeleide zijn hand die de hare vast hielt naar haar borst en legde hem op haar hart. 'Meteen die eerste seconde dat u me aansprak op het balkon. In die ene seconde heeft u mijn hart gestolen.' Ze keek hem aan. 'Ik zou het niet aankunnen u te moeten laten gaan.' zei ze zacht.

Axel glimlachte.' Dat kun u wel zeggen.' Zegt hij op h3t eerste. Hij zat op oog hoogte met haar nu hij zo op zijn knieën zat. Hij zag haar even op haar lip bijten van de zenuwen of omdat H8j over haar familie begon.hij voelde haar blik in die van hem branden en dit voelde totaal niet ongemakkelijk eerder vertrouwd zoals die dans.hij hoort Hoe ze begon te spreken en hij luisterde naar ieder woord. Ze wist het niet maar haar nicht dus waarschijnlijk wel. H8j sloeg zijn ogen neer maar kijkt haar meteen weer aan als ze haar hand op zijn wang voelt. Zijn hard ging hierdoor al sneller slaan. Maar haar woorden deden dit nog sneller doen slaan. 3n als ze zijn hand op de plek van haar hart legt en nog meer uitleg geeft is hij verkocht. Je zag hem lichtjes een kleur krijgen op zijn wangen.' Gelukkig want ik zou dat ook niet kunnen. Ik zou alles voor u doen wat dat ook maar mag zijn.' Z3gt hij tegen haar. ' ik zal u niet langer in spanning laten mijn naam is alexander tristan wings. Tweede zoon van de familie wings. Eigelijk jou vijand. Maar dat wil ik niet zijn.' Legt hij haar zachtjes uit. Hij kwam naar voren hij zou haar willen kussen maar deed dit niet dat kon hij niet maken en hij schraapte zijn keel.' Mijn lippen staan in vuur en vlam door u woorden. Als die van u zo koud zijn als ijs mag ik die dan kussen.' Vraagt hij haar om toestemming.

Delihla voelde een sprongetje vanbinnen toen de jongen zei dat hij alles voor haar zou doen. Ze glimlachte naar hem maar zag dat hij het er toch best moeilijk mee had. Ze keek rustig naar hem terwijl hij haar vertelde wie hij was. Ergens was ze er bang voor geweest, ergens had ze het geweten. De jongen van wie ze hielt, als dit houden van was want ze kende het gevoel niet, was de zoon van haar families vijand. Haar hand gleed over zijn wang tot aan Axel zijn kaaklijn. Daar bleef hij rusten. Ze keek even naar de grond terwijl ze na dacht. 'De jongen die het durfde om tegen het al bepalende in te gaan van mijn broers en vader, de man die mij durfde ten dans te vragen misschien niet wetend  wie ik was op dat moment. De man die mijn hart houd. Die jongen is de zoon van de man wie mijn vader haat en omgekeerd.' Delihla liet zijn hand los en legde die aan de andere kant van Axel zijn gezicht. 'Alexander...' zei ze langzaam. 'Ik zou je van nature moeten haten, maar waarom voel ik me dan toch naar je toe getrokken?' Ze slaakte een diepe zucht. 'Ik ben er al wel achter dat het leven voor mij niet gemakkelijk zou zijn, maar als het dan toch niet makkelijk kan zijn. Dan wil ik tenminste iemand op wie ik kan vertrouwen, iemand waar mijn hart naar vraagt. Ik wil jou.' zei ze zachtjes. Ze legde haar voorhoofd tegen de zijne. 'Zeg me dat dit geen droom is of een manier om mij in de val te lokken Alexander. Zeg me dat jij je net zo voelt als ik.' ze sprak zachtjes, onzeker. Ze hoorde wat hij zei en voelde een blos opkomen. 'Dat hoef je niet te vragen Alexander.' zei ze zacht waarna haar lippen teder de zijne raakte.

Axel keek delihla aan terwijl hij kon zien tot ze na dacht en hem bekeek op een manier zoals een meisje nog nooit eerder gedaan had.het gaf hem kriebels. Niet vervelende kriebels maar fijne. Hij sloot even zijn ogen als ze met haar hand over zijn wang tot aan zijn kaak lijn wrijft.hij luisterde naar de eerste zinnen van haar. Iemand die hem vertelde tot hij niet stom of roekeloos was maar juist dapper.hij voelde langzaam zijn wangen warm worden. En hij voelde haar andere hand nu ook bij zijn wang terwijl ze verder sprak.' Je weet niet half Hoe graag ik jou wil. Ik heb jaren gewacht tot ik voelde wat ik op het bal voelde als bij donderslag. Iets wat ik nu nog voel. Zo vreemd maar ook zo vertrouwd.' Legt hij haar zachtjes uit. Hij legde langzaam een hand over een van die van delihla en de andere in haar nek.' Ik hou van je zoveel tot ik het niet eens onder woorden kan brengen.' Fluistert hij en hij voelde haar hoofd tegen het zijne.' Ik ben wakker dus verzeker je Tot dit geen droom is.en ik zou je nooit in de val lokken anders had ik dat gedaan op het feest.' Stelt H8j haar gerust en streelde met zijn duim haar nek. Axel hoort haar woorden en glimlacht maar dan voelt hij haar lippen zacht en teder die van hem raken. Ze waren inderdaad een beetje kouder dan die van hem. Hij dacht niet meer na en liet die paar kleine twijfels varen en hij kuste haar eerst zachtjes en teder terwijl hij diep door zijn neus in ademde rook hij haar geur op. Hij ruimte iets van een openhaard vermengt met bloemen en het rook heerlijk. Nu ging zijn kus over in een zoen en trok haar dicht tegen zich aan terwijl hij liefde vol door ging. Tot hij moest stoppen om adem te halen.' U mag me axel noemen.' Zegt hij dan tegen haar nog een beetje buiten adem van de zoen. Nu hij er bjj stil stond had hij nog nooit iemand gezoend alleen een kus gegeven.

Delihla voelde de twijfels en onzekerheden weg ebben terwijl haar lippen die van Axel vonden. Ze hielt haar ogen gesloten en genoot van het moment. Het gevoel dat ze diep van binnen voelde was geweldig. Alsof zij twee samen de hele wereld aan konden. Nee ze twijfelde er niet over dat dit de oprechte gevoelens van de jongen tegenover haar waren. Ze voelde hoe hij haar wat dichter naar zich toe trok en de kus vuriger en gepassioneerder werd. Ze was op dit moment zo blij dat haar broers haar niet zagen en eigenlijk ook dat Ayra haar niet zag. Ze had geen idee hoe haar nicht er op zou reageren dat ze met de vijand zoende want ze wist nu zeker dat Arya wist wie Axel was. Dat hij een zoon van Wings was. Wat haalde ze zichzelf in godsnaam in haar hoofd. Hun lippen scheidden zich en Delihla opende haar ogen. Ze glimlachtte naar hem en knikte. "Zal ik doen maar alleen als jij stopt met dat formele u genoem van je. We zijn geen vreemde meer" ze pakte zijn handen en keek ernaar. "En toch maak ik me zorgen." ze wist niet goed how ze het moest verwoorden. "Ze morgen ons niet met elkaar zien." zei Delihla langzaam. "Ik wil je dood niet op mijn geweten hebben. Maar als ze er achter komen zullen ze je doden. " Delihla slikte een brok weg. Ze doelde op haar broers.

Raven had een poosje ontspannen naar de lucht gekeken. Hij vond het wel erg rustig in de omgeving, weinig geluiden. Hij kwam overeind en keek de markt over. Er waren geen mensen van Blackwood, noch van Wings. Op hun na, dat was goed. Hij zocht de kraampjes af en zag Ayra bloemen kopen. Goed die was er dus echt om de prinses bij te staan en niet om alarm te slaan. Het was dus geen val van de Blackwoods af. Dat er geen Wings waren had hij die ochtend zelf voor gezorgd. Daar maakte hij zich nog minder zorgen om. Dan kijkt hij in de richting van de fontein, twee straten verder. Hij ziet hoe het tweetal tegen over elkaar zit en een gesprek voerd. Dan ziet hij hoe de twee elkaar xoenen. Hij had veel verwacht van Axel maar dit niet. Hij buigt iets naar voor om er zeker vam te zijn dat zijn ogen hem niet bedriegen, maar dat is duidelijk niet het geval. Hij is zo uit het veld geslagen door de actie van zijn vriend dat wamneer hij wilt opstaan, hij zijn evenwicht verliest en van het dak af valt wn een verdiepong naar benedwn op de grond valt. Gelukkig was het een zandpad waar hij op viel en niet iets van steen of hout. Iets wat versuft blijft hij op de grond liggen.

Axel hijgde nog een beetje na van de zoen waar hij helemaal in was op gegaan. Hij keek in haar ogen en er kwam weer een glimlach op zijn lippen, maar die werd een grijns bij delihla haar voorstel als hij maar gen u meer zei.’ Oke afgesproken delihla.’zegt hij dan instemmend tegen haar. Nu hij haar naam zei klonk het onwerkelijk tot hij hier met de vijand zat. Maar zij was zijn vijand niet…niet meer, ze was de liefde van zijn leven dat voelde hij. Als ze zijn handen pakt merkte hij tot ze ergens mee zat. Dit legd ze hem gelukkig ook uit. Er ontsnapte een zucht over zijn lippen.’ik begrijp wat je bedoelt, mijn familie zal het zelfde met jou doen als ze er achter komen.dus we zorgen tot ze ons niet samen zien, we zoeken een plek waar we ons in het geheim kunnen treffen. Want ik kan niet meer zonder jou. Zoals ik het jouwe heb gestolen heb jij mijn hart ook gestolen.’zegt hij tegen haar en hij kneep in haar handen liefdevol.axel twijfelde heel even en beet op zijn lip.’de gene met wie ik op het feest was die gene weet tot ik voor u gevallen ben, mijn allerbeste vriend mijn beschermengel. Hij red me altijd uit de dood. Je hebt het rech om dat te weten.’zegt hij tegen haar.

Arya had nu toch al de nodige bloemen bij elkaar gekocht en in haar rietenmand gedaan die ze had mee genomen. Ze had voornamelijk de rode kleuren gepakt van de bloemen met hier en daar een witten voor het te onderbreken. Ze had ook genoeg groen gekocht. Ze draaide zich om en zag nog net hoe de lippen van delihla en axel van elkaar af kwamen ze liet haar mand van schrik vallen. Ze herstelde zich meteen en raapte de mand op. was ze gek geworden dit in het midden van de markt te doen waar iedereen hun kon zen en iedereen haar kon. toen ze de bloemen op raapte zag ze verder op iemand aan komen die ze maar altegoed herkende. Het was daniel en dat betekende tot ze snel wat moest doen voor die delihla en axel samen zag. Ze stond op en rende snel door de menigte heen en wist zich na een tijdje bij het tweetal te voegen.’sorry tot ik jullie tortelduifjes stoor, maar delihla moet nu met me mee komen en als u u leven u lief is ga je snel weg.’zegt ze tegen alexander en ze greep delihla bij haar arm en trok haar snel mee weg van axel.’u broer kwam net aan gelopen een paar straten verder op.’fluistert ze naar delihla en ze heild de mand goed vast.

Delihla knikte. Een plek om elkaar in het geheim te ontmoeten klinkt goed. Ze moesten alleen nog even denken waar. Ze wist nu waar hij vandaan kwam, ze wist zo goed als waar hij woonde. Als ze een plek konden vinden die ver genoeg bij allebei de huizen uit de buurt zouden zijn was dat goed. 'Net buiten de stad ligt een verlaten boerderij. Het is wel een stukje rijden maar ik neem aan dat je rijdier daar geen probleem mee heeft.' ze glimlachte naar hem. 'Ik denk dat dat een van de beste plekken is.' Ze bloosde toen hij zei dat hij niet meer zonder haar kon. Dat zij zijn hart gestolen had zoals hij die van haar. Het deed haar deugd dat te horen. Ze voelde een twijfeling in zijn stem toen hij vertelde dat er een iemand was die van hun afwist. Maar als ze hem mocht geloven, moest dit geen probleem zijn. De jongen zou het voor Axel opnemen zoals Arya het voor haar op zou nemen. Ze wilde net wat zeggen toen Arya haar onderbrak. Iets wat verbaast keek ze om naar haar nicht, maar ze zag angst in haar ogen wat betekende dat er iets aan de hand was. Ze voelde hoe de hand van haar nicht zich om haar pols sloot en snel keek ze Axel aan. 'Morgenavond bij de stal.' zei ze zacht tegen hem waarna ze hem een kus op zijn wang gaf en Arya haar mee trok, weg van haar geliefde. Toen ze stil stonden keek ze verbaast naar Arya. 'Wat is er aan de hand?' vroeg ze maar toen haar nicht vertelde wat er was versteende ze zo ongeveer. Ze knikte dankbaar naar Arya. 'Ik denk dat je zonet mijn leven en dat van mijn geliefde hebt gered.' zei ze zachtjes. Delihla keek op of ze Daniel zag. En inderdaad, niet te ver van hier zag ze haar oudste broer lopen. 'Waarom kunnen ze met niet een keer alleen laten gaan. Er moet altijd iemand komen om me in de gaten te houden.' mopperde ze.

Raven bleef een poosje suf liggen maar wist zich te herstellen. Hij kwam overeind en klopte en zand van zijn kleren af. Hij keek om zich heen en zag nog net hoe een gedaante, die hij kende van het feest, langs zijn steegje liep. Hij vloekte zacht. Dit was zijn que om Axel te waarschuwen. Behendig en snel klom Raven op het dak waarna hij gebukt bij de rand bleef zitten. Hij keek naar Axel en Delihla en zag nog net hoe het meisje dat hij op het bal aangesproken had, Delihla mee trok. Weg van Axel. Hij had het gevoel dat Arya haar neef ook had gezien en Delihla in veiligheid wilde brengen. Dat was goed, dan was een niet zonder uitleg. Raven zette zijn handen tegen zijn mond en begon het geluid van een uil na te doen. Hij had afgesproken dat als hij iets verdachts zag hij Axel daarmee zou waarschuwen, dus dat deed hij dan ook. Zodra Axel opkeek wenkte hij zijn vriend en begon hij over de daken te rennen, weg van de markt. Maar niet zonder dat hij Axel in de gaten hielt en zeker wist dat hij uit de problemen bleef.

Axel hoorde delihla en hij grijnsde ondeugend.’ik zou de wereld nog over reizen als dat betekende tot ik maar een uurtje bij je kon zijn.’fluistert hij haar liefde vol toe.’mijn rijdier is gewend aan langere stukken rijden.’verzekert hij haar dan. Hij zag tot ze wat wilde zeggen maar werden onderbroken door een meisje die hij niet kon, jawel hij had haar gzien op het fest vlak bij raven. Even stond zijn hart stil. Hij begon weer te kloppen als hij werkt tot dit meisje delihla kwam waarschuwen. Dan hoort hij delihla zeggen morgen avond bij de stal en hij knikte.’ik zal er zijn.’beloofd hij haar en legde een hand op zijn wang terwijl hij haar na keek. maar hij werd uit zijn droom gehaald door een bekent geluid van een uil. Hij keek meteen op en zag raven hem wenken. Er was iets mis hij moest hier weg daarom kwam dat meisje delihla halen er was waarschijnlijk een lid van haar of van hem nu hier aanwezig. Axel begon te rennen tussen de menigte door.

Arya bleef delihla vast houden toen ze stil stonden ze was bang tot ze terug naar alexander zou rennen als ze de kans had. Ze keek haar nichtje aan en glimlachte.’geen dank als we nu maar weg gaan. Ik denk tot er wat gebeurt is anders zou je broer niet komen ik had hem op het hart gedruk tot jij dit nodig had even alleen er op uit om te laten zien tot ze jou vertrouwen.’legt ze haar nicht uit en ze begon te lopen terwiel ze delihla nog vast had.’als je de volgende keer iemand besluit te zoenen doe dat dan niet waar de hele markt over jullie heen kan kijken, jij valt nogal op met je vurig haar.’legt ze haar zachtjes uit en je merkte voor het eerst in tijden tot arya gespannen en bang was. Ze keek verder op naar daniel die ineens af wijkt van het pad en een andere kant op rent. Ze kneep delihla in haar pols en ze ging met haar een andere kant op.’we moeten naar huis snel.’zegt ze tegen haar.’als ze wat vragen zeg je tot we zijn gevlucht omdat we die van de wings hebben gezien, begrepen.’zegt ze dan bevelend.

Axel wist zich door de mensen menigte heen te werken en keek nog een keer toe hoe delihla verdween in een straat. Hij zag raven over de daken heen rennen en hij was bijna bij hem en hij sloeg een steeg af en dan komt hij tot stil stand als hij daniel zijn kant ziet op rennen.’JIJ…’schreeuwdt daniel woedent en hij maakte zijn handen open waar vuur in verscheen.’jullie hebben iemand van ons huis vermoord.’roept hij kwaad. axel liep achter uit en ging een andere steeg in net als hij een vuurstraal op hem los laat en hij begon sneller te rennen door de steeg hij hoorde hoe daniel hem begon te volgen.

Delihla schudde haar hoofd. Ze konden haar gewoon niet een dag alleen laten zijn. Ze baalde hiervan en zou het ook tegen haar vader en Daniel gaan zeggen als ze er de kans voor kreeg. 'Zo blijkt wel weer dat ze me niet vertrouwen. Dat ze te bang zijn dat me zelfs iets op deze overvolle markt overkomt.' mompelt Delihla geïrriteerd. Ze voelde dat ze een kleur kreeg toen Arya begon over de zoen. 'Ik eehm....' stotterde Delihla. 'Daar had ik niet over na gedacht. Het gebeurde zo plotseling.' zei ze zachtjes. Beschaamd. Maar nu ze terug dacht aan de zoen voelde ze de hartstocht weer in haar buik naar boven komen. Ze rook de geur van Axel om zich heen en genoot ervan. Maar ze wist dat Arya gelijk had. Ze viel op met haar haar, iedereen hier wist wie ze was. Axel viel dan misschien iets minder op, maar als mensen zijn gezicht zagen was ook meteen bekent wie hij was. Dat maakte het lastig. Ze hoopte dat ze geen problemen kregen als ze naar de boerderij gingen. Ze besloot Arya nog maar even niets over die plek te vertellen. Dit was nog even haar geheim. Ze volgde Arya haar blik en zag, zoals ze al vermoed had, haar oudste broer een eindje verder op. Maar hij kwam niet hun kant op. Hij rende een steeg in. 'Axel.' mompelde ze zachtjes. Ze wilde die kant op rennen maar Arya was sterker en trok haar de andere kant op. Weg van het Axel en Daniel. Ze hoorde de doordringende woorden van Arya en knikte. Eigenlijk wilde ze terug om Axel te helpen. Maar ze wist dat dat niet kon. Daniel zou erachter komen en ze zouden beide in gevaar zijn. Voor nu hoopte ze maar dat de vriend van haar geliefde hem kon helpen en dat hij veilig zou kunnen ontkomen. Ze draaide zich weg van de markt en begon te rennen.

Raven zag vanuit zijn ooghoeken wat er gebeurde. Hij vloekte en stopte met rennen waarna hij zich omdraaide. Hij rende een stukje terug over de daken en liet ondertussen een ijsbol in zijn hand verschijnen. HIj zag hoe het vuur Axel op een haar naar miste en schoot de bal richting de ingang van de steeg. Hij wilde de jongen van Blackwood niet verwonden, met de ijsbal sloot hij de steeg af. Toen het ijs de grond raakte verscheen er een muur van ijsspitsen. 'Axel!' riep hij naar zijn vriend terwijl hij iets dichterbij kwam. Hij bleef op het dak staan maar stak zijn hand uit naar zijn vriend zodat die zich met zijn hulp ook op de daken kon klimmen. Als ze beide op de daken rende hadden ze het voordeel dat ze samen tegen de jongen van Blackwood konden vechten al dat nodig was. Als ze gescheidden waren kon het nog wel eens link worden. Zeker omdat die jongen blijkbaar doorgedraaid was door de woede die hij jegens Axel en zijn familie koesterde.

Arya keek delihla aan en merkte tot ze voor het eerst sinds een tijdje geen antwoord kon geven want normaal had ze altijd meteen een weer woord klaar. Ze zag ook tot ze een beetje kleur kreeg op haar wangen en dat deed arya toch even glimlachen. Ze was blij tot delihla zich weer eens echt gelukkig voelde. Ze liep door en hoorde delilha axel zeggen en voelde hoe ze de andere kant wilde op gaan maar ze trok haar mee. Al snel begon arya te rennen. Ze keek heel even achter om als ze rook zag op stijgen dat gebeurde meestal als vuur en water elkaar trotseerde.’ Denk er goed aan als ze vragen stellen zijn we gevlucht omdat we leden van de familie wings zagen oke.’zegt ze nog maals tegen delihla bang tot ze zou vergeten wat ze moest zeggen als delhila in de hemel zou zijn van die jongen. Als ze ver genoeg zijn van de markt af en in hun eigen gebeid zijn begint arya pas weer te lopen en ze hijgde nog na er van en ze keek delihla aan. ze deed haar haar en jurk wat netjes maken.’we zullen maar eens gaan kijken wat gebeurt is.’zucht z dan mant arya had het gevel tot er wel degelijk iets gebeurt was en ze liep richting huis.

Axel rende door de steeg en hoorde een bekent scherpent geluid en hij keek om en zag hoe de ijspegels uit de grond kwamen. Soms was hij echt zo blij met raven. Niet tot hij zich zelf niet zou kunnen verdedigen want dat kon hij. Maar hij heilp hem gewoon altijd net zoals hij hem deed helpen al was dat vaker minder nodig. Dan hoort hij een sissend geluid en ziet hoe daniel de ijspegels met vuur bewerkt waardoor er veel rook vrij komt. Axel hoort zijn naam en keek op en zag nu zijn vriend. Axel rende naar de muur zetten zich daar hart tegen af en greep de hand van raven beet om zich met zijn hulp op het dak te werken.’ Wat moest ik toch als ik jou niet als vriend had.’grijnst hij naar hem waarna hij recht kwam. Hij kijkt naar onder als je ijs hoort breken en daniel kwam de steeg in. Hij had al snel de twee jongens op het dak geschoten en hij maakte snelle vloeiende bewegingen met zijn handn en armen. Axel zag de bewegingen.’weg…w..weg’roept hij naar raven omdat hij wist tot er bliksem ging komen hij had dat ooit eerder gezien. Axel klappte zijn handen ineen en maakte en blies naar zijn handen en als hij ze uiteen haalt kwam er een schild van ijs tevoorschijn. Deze was niet sterk zoals die van raven of de andere van zijn familie en hij versterkte het met er achter een schild van zwarte magie want de meesten wisten niet tot hij deze had en dat heild hij graag zo. Dan ziet hij de bliksem komen en het schild raken. Axel rende ahter raven aan net op het moment tot het schild breekt. Snel over de daken heen. Zo kwamen ze sneller weg dan door de straten heen te rennen

Delihla rende gedwongen met Arya mee. Ze wikde niet weten wat er zou gebeuren als Daniel Axel tegen het lijf zou lopen al wist ze dat uit zou lopen in een gevecht. Haar broers vonden nog altijd dat de Wings verantwoordelijk waren voor de dood van haar moeder en broer. Zelf wist ze niet wat er gebeurt was. Ze was er niet bij geweest en haar broers hadden het haar ook nooit verteld omdat ze bang waren dat haar ook iets zou overkomen. Delihla keek haar nicht aan en knikte. "Dit is de tweede keer dat je het zegt Arya. Het komt echt wel goed. Ik vergeet het niet." verzekerde ze haar nicht. Ze bleef rennen tot ze op eigen grond waren en vertraagde toen haar pas naar gewoon lopen. Ze kijkt even achterom in de richting van de markt en zucht. "Wees veilig" mompelde ze. Delihla blijft staan als Arya haar kleren goed trekt. Zelf trok ze haar mantel wat dichter om zich heen. Ze knikte in stemmend en begin aan de terug weg. Terug aangekomen op het landhuis waar ze woonde gaf ze haar mantel aan een bediende en vroeg ze waar haar vader en broers waren. Ze werd door de bediende naar de woonkamer gestuurd. Ze keek Arya aan. Ze had te totaal geen goed gevoel over.

Raven green Axel zijn hand vast en trok hem het dak op. Hij was het ondertussen gewend te doen en het ging dan ook erg soepel. "Zonder mij was je al lang dood." Hij knikte naar zijn vriend en begon toen te rennen. Vanuit zijn ooghoeken zag hoe Axel een schild maakte. Hij wist dat Axel zijn ijs magie niet zo sterk was maar dat hij het zou versterken met duistere magie. Hij hoopte maar dat Axel het niet teveel zou gebruiken. Hij hoorde hoe de bliksem tegen het ijsschild aan knalde en het schild aan diggelen schoot. Hik vloekte. "Rennen en niet om kijken!" riep hij naar Axel. "We hebben het voordeel omdat we op de daken rennen en hij door de straten. Maar dan moeten we gewoon rennen en ontwijken. We moeten hem niet proberen tegen te houden!"