Way of the street

Een journalist mag een artikel schrijven over een van de beruchte bendes in de stad. Dit omdat de bende wil laten zien hoe ze de macht hebben. Maar ook om de pers te vriend te houden zeg maar je weet nooit wanneer wat in de doof pot geduwdmoet worden. Maar tijdens het interview gaat het mis de bende wordt aan gevallen door een van hun grootste vijanden en de journalist komt zelf in dit wereldje terecht. De dochter van de bende leider ontfermt zich over hem en leert hem hoe alles in de bende gebeurt zeg maar...



Evan more is 27 jarige journalist
Hij is een aardige, behulpzame sportieve jongeman die nieuwschierig is aangelegd. Die al vanaf het middel baar met journalistiek bezig is en hij maak meestal zelf zijn foto's waardoor hij altijd zijn camera bij zich heefd.

Alexander (axel) wings 31 jaar sinds 2 jaar de baas van een bende geworden waar hij al jaren lid van is. Hij heefd al een tijde zijn oog laten vallen op de dochter van een andere bende leider. Ze liggen daar nogal vaker in een conflict mee over handel en andere dingen kruisen ze elkaar regelmatig de wegen.

Rosalinde Lunaire Blackwood, 26 jaar en dochter van de leider van een van de oudste bendes in New York City. Als dochter van de leider is ze het pareltje en heeft ze veel mogelijkheden, maar weinig vrijheid. Dit heeft er voor gezorgd dat ze een behoorlijk rebels karakter heeft gekregen door de jaren heen en niet van regels houd als ze niet nodig zijn. Nu heeft haar vader haar opgedragen een journalist op sleeptouw te nemen om hem te laten zien hoe het leven in zo een bende is en hoe het gaat. Met wat tegenzin en stribbelend heeft ze het uiteindelijk geaccepteerd. Maar dat wil niet zeggen dat ze het hem ook makkelijk zou maken. Daarnaast heeft ze er een soort hobby van gemaakt om Alexander Wing zijn leven, en dat van zijn bende, zo zuur mogelijk te maken waar ze kan. Maar ja dat doet iedereen die haar vader volgde al.

---------------------------------------------------------------------

Een Zilver grijze kat liep over de verlaten straten van New York City. Haar gele ogen scande de omgeving af naar naar onrust, onraad en verraad. Ze deed dit vaak in de late uurtjes, in de vorm van een dier viel ze minder op dan wanneer ze alleen door de stad zou rondlopen in haar eigen gedaante. Als je lid was van een van de bendes in de stad trok je al de aandacht, als de verkeerde mensen er dan ook nog eens achter zouden komen dat je alleen door de stad heen liep, was het al helemaal verkeerde boel. Vandaar dat ze er op deze tijdsteden voor koos om als verschillende dieren de boel in de gaten te houden, nooit het zelfde dier op de zelfde plek en nooit te lang het zelfde dier op dezelfde avond. Voor nu was haar keuze gevallen op de kat die ze was, maar dat zou ze ook zo kunnen veranderen. Haar vader had een aantal dagen terug verteld dat er een journalist zou komen die het ene en andere van hun bende wilde weten en die ze moest laten zien hoe hun leven eruit zou zien. Als dochter van de bas had zij de eer gehad om hem rond te leiden door hun gedeelte van de stad en ze had daar in eerste instantie erg vel tegen geprotesteerd. Helaas wist ze ook dat haar vader geen nee accepteerde en nu was ze schorvoetend op weg naar het huis van de journalist om eens te zien hoe hij leefde en een inschatting kon maken over wat hij aan kon van hun leven. Een paar straten verder op dook ze echter eerst een steegje in waarna de kat verdween en een zwart bruine havik de steeg uit kwam. Ze vloog het laatste stukje naar het adres dat ze doorgegeven had gekregen van een van hun mannen en ging daar op een lantarenpaal zitten. Ze keek vanuit haar plek in de straat door de ramen van de journalist naar binnen, kijkend of ze iets kon opvangen wat een eerste indruk kon geven.

Evan droogde zijn haren nog na met een hand doek als hij zijn slaap kamer in komt. Hij had net een uurtje nog hart gelopen en was daarna meteen onder een warme douche gesprongen. Van hart lopen werd zijn geest rustiger, daarbij kon hij mooie plekjes vind om over te schrijven en foto's te maken voor in zijn notitie blok. Als zijn haren droog genoeg zijn hang hij de handdoek over de verwarming om daarna naar de kleerkast te gaan en een 't shirt aan te trekken. Daarna ploft hij in zijn bureau stoel. zijn hele kamer was netjes op geruimd alleen zijn bureau was een puinzooi zouden sommige zeggen. Voor hem was heel duidelijk waar wat lag. Overal lagen verschillende notitie blokken die allenmaal een andere kleur hadden. Hier en daar een vel papier. Een laptop met zijn camera er naast. Hij pakte hem op om een paar foto's terug te kijken die hij vandaag had gemaakt. Zijn baas bij de krant had hem een paar dagen geleden een opdracht gegeven om een dagje met een van New York city oudste bendes mee te lopen. Hij was even van slag geweest waarom uit gerekend hij daar heen moest hij was nu al een tijdje bij de krant maar er waren mensen die veel meer ervaren waren dan hij en misschien er beter op voor bereid waren dan hij. Maar aan de andere kant was hij heel nieuwsgierig hoe het er daar er aan toe ging dus had hij meteen er mee ingestemd dat hij het deed. Nu hij er zo rustig over na dacht twijfelde hij toch een heel klein beetje of het een goed idee zou zijn, zijn baas had gezegt dat iemand hem ging rond leiden door hun gebied maar niet wie. Hij legde zijn camera weer op het bureau.  Hij rekte zich eventjes uit om daarna op te staan en zijn akte tas te pakken naar 2 notitie schriften in te doen. De pennen zaten er standaard in. Daarna duwde hij zijn laptop er in en lede de tas naast zijn camera op het bureau  het werd al laat het werd tijd om te slapen. Orgen vroeg zou een taxi hem op halen en naar de ontmoeting plek brengen waar die ook was. Hij liep naar het bed toe en plofte er op neer.

Rosa had, het dank aan haar havik ogen, zelfs in het donker de kamer goed in zich op kunnen nemen. Het was er netjes, opgeruimd, behalve op de plek waar de werk spullen van de jonge man die bij hun langs zouden komen na. Ze keek naar de documenten die op de tafel lagen, probeerde woorden die op de notitie boekjes en foto's op het bureau zo goed mogelijk in haar hoofd op te slaan. Het zou van pas komen als ze hem later rond zou leiden, maar kon niets vinden waar enig informatie over de bendes of de leden op stonden. Ze vroeg zich af of de knul wel wist waar hij voor getekend had. Of hij überhaupt iets wist over in wat voor een wereld hij terecht zou komen of dat het, net als de meeste mensen in de stad, iemand was die totaal geen idee had over hoe het leven er aan toe ging. In de duisternis van de stad, de wereld van clubs, drugs en gevaren. Ze had het gevoel van niet. Ze bleef nog even zitten kijken terwijl hij een tas begon in te pakken. Ze zag hoe hij er meerdere notitieboekjes in stak, zijn laptop en die samen met de camera bij elkaar klaar legde. Dat zou nog leuk worden als hij dat allemaal mee ging slepen. Ze hoopte maar voor hem dat de mannen van haar vader niet de neiging zouden hebben de laptop en de camera te stelen. Ze zou niet meer bijkomen van het lachen als die dat wel zouden doen. Rosa bleef nog een poosje op de lantarenpaal zitten, maar toen ze het gevoel had dat er niets interessants meer zou gebeuren vloog ze op. Ze cirkelde nog even voor het raam langs, kraste en vloog toen weg in de richting van haar eigen appartement in het gebied van haar vader.
De volgende ochtend was ze, als elke andere ochtend al weer vroeg op. Ze had samen met haar vader en een paar mannen afgesproken op neutraalgebied net buiten dat van hun en ook buiten dat van Wings zijn territorium om de journalist op te wachten. Ze wist dat haar vader mensen alles behalve vertrouwde en om meteen een wild vreemde bij hem thuis uit te nodigen, al was het op de plek van zijn kantoor en van waar hij de boel in de gaten hield, was een gevaar. Ze moesten er eerst zeker van zijn dat Wings niet achter de hele rondleiding zat om verder te infiltreren in hun zaken. Na een snelle douche en ontbijt verliet ze haar huis en stapte ze in de auto die haar vader had laten sturen om haar op te halen. Eenmaal op locatie stapte ze uit en veranderde ze in een witte tijger. Haar vader wilde, bij elke ontmoeting met nieuwe mensen, dat ze de mogelijkheid had om zichzelf en hem te beschermen. En dat deed ze dan ook graag. Van familie moest je het nu eenmaal hebben en hij vertrouwde haar meer dan welk lid van zijn bende dan ook. Ze wachtte geduldig af tot haar vader zou arriveren en daarna de journalist.

evan hoorde zijn wekker afgaan de volgende morgen. ondanks dat het een spannende dag was voor hem had hij heerlijk geslapen. hij stapte zijn bed uit en keek uit de raam waar de zon al begon te schijnen. het zou vandaag een best wel zonnige dag worden. hij deed een spijkerbroek aan en daarna een blouse aan en daar over toch zijn licht bruine jas. hij was een journalist en moest zich er toch naar kleden als hij aan het werk ging. was hij niet naar het werk gegaan had hij zich waarschijnlijk een sport broek aan getrokken. hij pakte zijn tas en camera en liep naar beneden waar hij zich snel een ontbijt maakte en het vlug deed op eten. koffie nam hij mee in een koffie beker voor onder weg naar de ontmoeting s plek. hij ging de voordeur uit en zag daar al een taxi op hem staan te wachten. hij keek even achter om naar zijn huis en dan naar de auto voor hem hij haalde even diep adem om daarna in te stappen en knikte tegen de bestuurder die begon te rijden.

axel zat in zijn relax stoel voor de openhaard die rustig knisperde met een glas water in zijn hand die hij na denkend rondjes liet draaien in zijn hand. hij hoorde geklop op de deur. 'binnen.' zei hij rustig. een van zijn eigen bende kwam een beetje verlegen binnen. het was een van dat jong grut dat nieuw was en nog niet wist hoe hij werkte of juist wel en bang voor hem waren.' we hebben gezien dat ze bij elkaar komen op neutraal gebied.' piept hij zachtjes. axel keek op met zijn groene ogen en glimlachte vals.'mooi zo, zorg dat 2 man hen afwisselend in de gaten houden en dat ik graag wil weten wat er gebeurt. natuurlijk moet dit discreet gebeuren ik wil niet dat ze ons op merken. als er iets moet gebeuren horen jullie het wel.'zegt hij simpel en gebaarde dat hij kon vertrekken. hij had geruchten gehoord dat de blackwoods iemand zouden treffen. hij wist alleen niet wie die gene zou zijn. eerst moest hij weten wie of wat die gene was voor ze actie deden ondernemen.

meneer blackwood kwam niet veel later dan zijn dochter aan op de ontmoeting's plek. als hij uitstapt in zijn mooi net zwart pak ziet hij zijn dochter als witte tijger staan en hij knikte als begroting maar ook als blijk van goed keuring. hij had haar alles goed bij gebracht voor het feit dat zij ooit in de toekomst zijn plek zou moeten innemen. vandaag was een toch wel belangrijke dag. ze hadden al mensen bij de politie zitten die hun deden helpen met weetjes of om iemand een keer uit de bak te houden of juist er in te krijgen. vandaag wilde hijkijken of een journalist ook zo iemand voor hun kon worden. dat kon van pas komen. hij keek op zijn horloge als net een taxi stopt die niet echt denderend was in vergelijking met zijn auto of de auto waar zijn dochter mee was gekomen,

evan had een tijdje door gereden als de taxi stopt en hij bedankte de taxi chauffeur waarna hij uit stapt. als hij uit stapt en zich omdraait ziet hij eerst de baas zelf meneer blackwood.'goede dag meneer.' zegt hij snel en beleeft 'mijn naam is evan more de journalist.' en hij stak zijn hand uit om hem te begroeten, maar trek hem even geschrokken terug als hij de grote witte tijger ziet staan. hij had het kunnen weten dat zo iets gebeurde maar toch was hij even verrast geweest.

Rosa haar grote gele ogen keken naar de auto die aan kwam rijden. Ze herkende de auto onmiddellijk. Hij was groot, luxe en van gepansserd materiaal al zou je dat niet zeggen. Ze bleef rustig op haar plek staan totdat de auto tot stilstand gekomen was en haar vader was uitgestapt. Ze verroerde zich pas toen haar vader haar begroetend had toegeknikt. Langzaam liep ze naar hem toe en ging ze naast hem liggen terwijl haar oren druk heen en weer draaide om alle omgevingsgeluiden op te vangen. Ze richtte haar kop op toen ze een derde auto hoorde aankomen. Eenmaal in het oog zag ze dat het een simpele taxi was. De grimmas op haar gezicht wist ze nog net te verbergen. Ze vond het maar niets dat iemand zo laag in rang mee mocht kijken hoe het er bij hun aan toe ging, maar ze wist wel dat het belangrijk was dat ze naast de politie en de brandweer ook iemand van de krant aan hun kant kregen. Dit zodat, als het nodig was ze de woorden die het papier raakte konden vervormen of laten verdwijnen. De waarheid verbergen was soms een geval van leven op dood, zeker in hun tak van sport. Ze keek toe hoe de jonge man uitstapte en zich omdraaide naar hun. Hij begroette haar vader beleefd, wat hem pluspunten op leverde. Haar vader moest met respect aangesproken worden. De hand die hij uitstak sprak haar echter niet aan. Ze kwam een beetje overeind en liet grommend haar hoektanden naar hem zien. Als ze ziet dat de jongenman geschrokken zijn hand terug trekt en haar recht aankijkt komt ze verder overeind. Ze loopt langzaam naar hem toe als een wilde kat die een vogeltje besluipt en ruikt aan zijn tas, kleren en jas. Toen ze een rondje om hem heen gecirkeld was en zeker wist dat hij niets gevaarlijks in had verborgen liep ze terug naar haar vader, draaide om hem heen en veranderde terug in haar menselijke gedaante. "Hij is ongewapend en ongevaarlijk." zei ze rustig terwijl ze haar ogen op de jongenman bleef houden.

evan keek de witte tijger recht in der gele ogen aan. hij deed zijn mond open om iets te gan zeggen maar de woorden bleven achter in zijn keel hangen als de tijger recht komt terwijl die met een blik naar hem keek alsof die hem wilde op eten. hij bleef dood stil staan en onder drukte de nijging om zelf te veranderen in een dier dat eventjes naar boven kwam. hij bleef voor zich uit naar meneer blackwood kijken terwijl hij hoort hoe de tijger hier en daar ruikt terwijl die rond hem heen liep. als de tijger terug liep ontsnapt er toch wat lucht in de vorm van een zucht over zijn lippen. hij keek hoe de tijger zich bij meneer blackwood voegde om daarna een jonge vrouw te worden. hij kon in een weg zien dat ze familie waren. niet zo zeer om de uiterlijke kenmerken die hier en daar zicht baar waren, maar door de blik in hun beide ogen ze waren precies het zelfde vreemd genoeg. aven hoorde haar vast stellen dat hij geen wapens had en hij knipperde even met zijn ogen.

meneer blackwood keek tevreden toe hoe de jongen zijn hand terug trok door de aanwezigheid van zijn dochter in tijger vorm. ook liet hij haar haar gang gaan. hij had nooit wat verborgen gehouden van de wereld waar in ze leefde. al had hij wel de nodige regels voor haar op gelegd om haar uit de problemen proberen te houden. hij hoorde Rosa zeggen dat hij geen wapens had en zag de iets wat verbaasde blik eventjes.' iets waar je altijd van uit moet gaan. 'zegt hij tegen de jonge man als een soort korte uitleg. die kort knikte naar hem. dan wend hij zich tot rosa.' mag ik je voor stellen aan Rosa, zij zal je vandaag 24 uur op sleeptouw mee nemen in dit leven. zodat jullie een kleine kijk krijgen in dit leven. zoals met je baas af gesproken. 'zegt hij kort en stak daarna zijn eigen hand uit.

evan luisterde aandachtig naar meneer blackwood al bleef hij de dochter die rosa heet toch in de gaten houden, ze bleef hem aan kijken alsof hij was om op gegeten te worden. dan ziet hij de hand en hij glimlacht op recht en pak hem vast en schud hem de hand. en hij vertikte het om een gezicht te trekken of geluid te maken terwijl hij voelde dat meneer blackwood toch een stuk harder kneep om hem misschien te laten merken wie de baas was. daarna liep hij hem los. 'ik laat u in goede handen achter.' zegt hij waarna meneer blackwood zich tot rosa keert en naar haar toe buigt. ' je hoeft hem niet aardig te vinden, maar houd hem uit de problemen.' fluistert hij haar toe waarna hij zonder om te kijken weer in de auto stapte.
evan had hem zien fluisteren maar gaf er vrij weinig om hij was het wel gewend dat mensen soms met elkaar fluisterde als hij een interview met ze had. hij zag hem weg gaan en keek naar de mooie jonge vrouw voor hem. hij schraapte lichtjes zijn keel om zijn eigen stem even terug te vinden.'oke,...waar beginnen we.'vraagt hij haar.

een van de knechtjes van axel zal ver genoeg weg in een boom terwijl hij de situatie bekeek als een zwaluw en klaar was om ze te gaan volgen.

Een tevreden glimlach speelde om Rosa haar lippen toen ze de verbaasde blik en het knipperen van de journalist zag. Hij wist duidelijk helemaal niets van het het leven tekeer ging in een bende. Dit kon nog een leuke dag worden als hij oog in oog zou komen te staan met de onderwereld van de stad. Hij moest eens weten hoeveel mensen er op straat rond liepen die niet te vertrouwen waren, hij had waarschijnlijk geen idee. Ze knikte kort naar hem toen haar vader haar voorstelde. Ze volgt elke blik die de journalist wierp als een aasgier die zijn prooi gevonden had. Ze merkte hoe haar vader zich naar haar toe draaide en zich naar haar oor toe boog. Ze liet de blik van de journalist niet los terwijl ze de woorden van haar vader in zich opnam. Ze snoof lichtjes bij de dwingende woorden om de jongen uit de problemen te houden. Prima, maar dan moest hij haar niet in de weg lopen. Ze zou die dag dezelfde dingen doen ze altijd deed. Clubs en ruilhandel controleren. Hij zou nog spijt krijgen dat hij met haar mee ging die dag. Ze hoorde een portier open en dicht gaan en niet veel later reed de auto van haar vader weg. Een paar seconde bleef ze staan voordat ze langzaam op de journalist toeliep. Op een paar centimeter voor hem staan. "Er zijn een paar regels." zei ze rustig terwijl ze elke beweging en elke spiertrekking in zijn gezicht in de gaten hielt. "Een. Je blijft bij me. Ga niet je eigen onderzoek starten, dat overleef je niet. Twee. Je luistert naar wat ik je zeg. Als ik zeg dat je rent dan ren je, als ik zeg dat je je moet verschuilen dan schuil je. En drie." Ze boog hoofd naar zijn oor en fluisterde toen zachtjes. "Als ik erachter kom dat je niet bent wie je zegt dat je bent en dat je voor Wings werkt. Maak ik je af." Ze trok haar hoofd terug en glimlachte liefjes naar hem. "Zullen we?" Ze liep terug naar haar eigen auto waar de chauffeur netjes op haar stond te wachten. Ze gaf hem een aantal instructies waarna ze nog even achterom keek, recht naar de boom waar de bediende van Axel in verscholen zat, maar zonder hem te zien. Toch had ze het gevoel dat er iets niet klopte, dat ze niet alleen waren.

evan had de auto nog niet goed of wel uit het zicht zien verdwijnen als de jonge dame die rosa werd genoemd naar hem toe kwam gelopen net zo langzaam en driegend als de tijger van een paar minuten gelden. hij vroeg zich af welke hij van de twee enger vond, de tijger of de dame. hij luisterde naar wat ze te zeggen had, het kwam er allenmaal snel en vloeiend uit. hij kreeg geen tijd om antwoordt tussen door te geven ook al wilde hij het graag het was zijn vak om vragen te stellen en ze soms te beantwoorden maar hij kreeg de kans niet. ergens durfde hij haar ook niet te onder breken. bij de derde boog ze naar hem toe en hij hoorde haar woorden aan terwijl zijn nek haren overeind gingen staan. ze keek hem aan en glimlachte liefjes naar hem waardoor hij toch ook even een klein grimmig glimlachje te voor schijn toverde. ' bij het eerste ik zal zorgen dat ik mijn nieuwsgierigheid de baas blijf en geen onder zoek te starten, het tweede zal geen enkel probleem zijn.' begon hij zijn uit leg terwijl hij haar begon te volgen omdat ze al voor stelde om te gaan en ook meteen de daad bij het woord voegde. hij bleef na haar bij de auto staan en keek rosa aan.' bij dat derde, zie ik niet in waarom je me moet af maken want ik weet niet wie die wing is, maar ik wil nu wel weten wie hij is voor jullie bende.' begon hij meteen te vragen terwijl hij wel netjes in de auto stapte nadat hij zijn tas en camera had af gedaan. hij had rosa ergens na zien staren voordat hij in stapte. hij was dan wel een journalist. voor sommige waren dit gewoon domme mensen die naar een brand of ongeval of wat dan ook voor nieuws wat er maar was om de gebeurtenis op te lezen of schrijven. maar journalisten waren alles behalve dom want het nieuws brachten hun en hoe ze er aan kwamen door ogen en oren te gebruiken. en als hij in de auto zit kijkt hij door het achter raam naar buiten over zijn schouder. maar zag niks. daarna keek hij voor zich en wachte tot de twee ook in stapte. 'waar gaan we als eerste heen.' was zijn volgende vraag.

de jonge zwaluw in de boom keek naar het tafereel. het was merk waardig om te zien een ontmoeting op neutraal gebied gebeurde niet heel snel en als het gebeurde was het meestal voor handel tussen twee revaluerende bendes zodat niemand in het voor en na deel was als het echt over zaken ging. hij bekeek de jonge die zich bij meneer blackwood en diens dochter had gevoegd. hij zag dat er een gesprek gaande was en dat blackwood weg ging na zijn dochter te hebben gesproken die zich tot de jonge weer wende. hij nam zo veel mogelijk in zich op tot de jonge in stapte en hij de camera zag. nu wist hij het. de nette kleren en de camera deden hem verraden. hij was een journalist. hij wist dat hij ze zo moest volgen maar zo gauw ze weg zouden rijden zou hij hem bellen en daarna ze verder volgen dit moest hij weten.

Rosa bleef glimlachen toen ze de bevestigingen hoorde die hij haar gaf op haar eerste twee regels. Goed. Dan wist ze in ieder geval een niet te groot blok aan haar been zou worden mocht er onverwachts wat gebeuren. Je wist het immers maar nooit, elke dag bracht nieuwe verassingen met zich mee. Het leven wat ze leidde was op z'n minste saai te noemen. Ze nam plaatst in de auto terwijl ze zijn laatste woorden over haar derde regel vertelde. Ze lachte. Toen ook Evan in de auto was gestapt tikte ze tegen het getinte glazen raam dat de passagiers van de chauffeur scheidde. De motor startte en ze voelde hoe de auto in beweging kwam. Ze kruiste haar benen en lege haar handen op haar schoot. Ze keek Evan rustig aan. Ze negeerde zijn laatste vraag volledig, daar zou hij wel achter komen. Ze was eerder nieuwsgierig hoe het kwam dat een journalist als hij niets afwist van de tweede grote bende van New York. Ze had dan wel haar opdracht van haar vader gekregen, maar hij had haar niet gezegd dat ze hem niet mocht uithoren. "Ik vraag me af. Je baas sprak vol lof over je tegen mijn vader. Dan vraag ik me toch af hoe zo een goede journalist nog nooit van Alexander Wings gehoord heeft. Hij is, om het zo maar even te noemen, een van de rijkste en machtigste mannen in New York City." Ze keek kort uit het raam terwijl de straten voorbij raasde en de chauffeur koers maakte naar The Lions Den, een van de meest bezochte nachtclubs van New York en eigendom van haar vader. Als ze haar ogen weer op Evan richt zit er een nieuwsgierige glans in. "Of zijn de bedrijven van mijn vader en van Alexander zo goed vermomt dat de gewone burger, om ze zo maar even te noemen, geen idee hebben wie de touwtjes nu werkelijk in hand hebben in de stad? Denken ze werkelijk dat de burgemeester alles doet vanuit eigen keuzes en op aanraden van zijn ministers?" Ze pakte een glas uit een klein kastje aan de zijkant van de zitplaatsen en schonk wat whisky in waarna ze het glas aan Evan gaf en ook voor zichzelf wat inschonk. Ze liet de gele vloeistof even in haar glas ronddraaien waarna ze een slok nam en de journalist weer aan keek.

evan keek naar rosa die in de auto zat en als hij goed geïnstalleerd was tik ze tegen het raam waarna de auto tot leven komt en begint te rijden. er volgde een een stilte en evan wist dat ze zijn vraag niet wilde beantwoorde en hij keek naar zijn camera die op zijn schoot lag. hij voelde een tinteling over zich heen gaan en het gevoel dat hij bekeken werd. hij wist eigenlijk wel zeker dat hij bekeken werd door rosa. hij keek pas op als rosa zijn vraag weer met een vraag van zijn kant begon te stellen al was het niet echt een vraag eerder een preek van hoe een goede journalist niet wist wat er in deze stad gebeurde. evan voelde zijn wangen rood kleuren en hij keek snel het raam uit. ze las hem gewoon de les zonder hem daar werkelijk te kennen en hij keek haar vanuit zijn ooghoek aan en zag wat ze deed. hij pakte beleefd het glas aan en bekeek het glas en lachte eventjes kort als ze uit gepraat was. 'mijn baas is pas een week mijn baas, ik woon hier nog geen twee weken in deze stad dus sorry tot ik nog niet de kranten door gespit heb over wie bekend is hier en wat er gebeurd is de afgelopen weken of jaren. want ik moest een woning zoeken die ik kon huren. ik ben hier heen verhuisd omdat ik een baan aan geboden kreeg. ik heb 3 artikels pas voor mijn baas gemaakt, blijkbaar waren er niet genoeg vrijwilligers die dit artikel wilde doen, maar mijn baas stond er op. verder heb ik vooral over sport geschreven. en ja die zijn ook corrupt weet ik. trouwens bedankt dat je de gewone burger hebt vertelt wie die wings is ik zal het onthouden. en geloof me ik onthoud alles.' verdedigt hij zich zelf en hij dronk in een tuig de wisky op waardoor hij even een zuur gezicht trok. niet een van zijn lievenlings drankjes was dit.

Rosa nam Evan rustig in zich op terwijl hij haar een hele preek aan het geven was over wie hij was, dat hij hier pas net werkte en woonde en zich nog niet had ingelezen over de mannen die je juist niet als vijand wilde hebben in deze stad. "Niet genoeg vrijwilligers...." herhaalde ze langzaam. "Hoe zou dat toch eens komen." Dat laatste was meer een mompeling van sarcasme dan echt een opmerking naar Evan toe. Ze nam nog een slok van haar glas en zette het terug in het kastje toen die leeg was. Ze glimlachte over zijn woorden over Alexander. "Ooh geen probleem. Je zal hem vast snel leren kennen en anders ben ik niet de moeilijkste om je wat over hem te vertellen." Ze voelde hoe de auto vaart minderde en uiteindelijk tot stilstand kwam. Ze kwam overeind en stapte uit.
De auto was geparkeerd voor een eenvoudig gebouw als de meeste andere in de omgeving. Een bord met neon verlichting dat momenteel uitstond was de enige verwijzing naar de underground club waar ze voor stonden: The Lions Den. Ze keek om naar Evan, wachtte tot hij uitstapt was en liep toen naar de deur toe. Ze opende hem en liet hem voor naar binnen waarna ze volgde en de deur zorgvuldig achter haar sloot. "Eerste stop, The Lions Den. Een van de best bezochte nachtclubs van de stad. En een van onze bekendste en grootste clubs in de stad en waarschijnlijk kan je het wel raden, niet alleen dat." Ze liep rustig door de nu uitgestorven dansarena heen naar een gordijn achter in de zaal, ze liep er door heen, er op vertrouwend dat Evan haar zou volgen. Ze liep een smal trappetje af naar een donkere ruimte met een kleine gloeilamp in het midden die 4 silhouetten in de ruimte. Een op een stoel, 2 mannen aan de zijkant en een grote herders hond voor de man op de stoel die dreigend gromde en zijn tanden gevaarlijk ontblootte in de richting van de man. Ze bleef even staan en richtte zich naar Evan. "Meteen een leuke binnenkomer voor je. Notities mag, ik denk dat foto's wel eens bloederig kunnen worden." zei ze rustig. Totaal niet aangedaan door het tafereel voor hen.

de zwaluw wist waar de auto heen ging toen ze dichter bij the lions den kwamen. daar gingen ze heen daar was geen twijfel over mogelijk omdat rosa in die wagen er bij was. de zwaluw keek naar het kenteken om daarna naar een steegje te vliegen. hij lande op een brand trap om de omgeving te bekijken. als hij niemand ziet word het een jonge jonge van een jaar of 16 met oranje rood haar dat allen kanten op steekt. hij pakt zijn gsm en belt meteen naar axel. hij ging een paar keer over waarna op genomen werd.'ja...'klonk er vragend aan de andere kant. ' ik heb ze gevolgd tot the lions den, de meeting was met een journalist. hij is mee gegaan met met rosa in een auto. ' geeft hij snel en vloeiden door.
axel had zijn gsm dicht bij de hand en nam snel op toen zijn gsm over ging. het was een van zijn luister vinken. hij gebruikte vaker jong grut om dingen in de gaten te houden. hij wachten geduldig tot de uitleg. 'mooi, blijf ze volgen en geef door als ze weer ergens anders zijn' zegt axel waarna hij op hangt en meteen opstaat om zijn kantoor kamer te verlaten met grote passen en door zijn huis heen te lopen door de gangen naar de woonkamer waar een paar van zijn bende leden zijn. 'ik heb een opdracht voor iemand, het is geen makkelijke want rosa is er bij.' begon axel rustig tegen de leden die aanwezig waren. de meesten wisten dat hij haar wel zag zitten dat was niet echt een geheim. een geleden had eentje rosa verwond zonder zijn toestemming. die gene kon het niet meer na vertellen. hij liep verder de woon kamer in. hij wilde rosa ooit aan zijn zijde hebben. ze was een mooie vrouw om te zien met een krachtig karakter. daarbij was ze het bende leven gewend. wat kon hij nog meer wensen. daarbij wist hij dat ze hem niet echt zag zitten. dat maakte zijn jacht op haar Mintens zo leuk voor hem.' rosa heeft een meeting met en journalist, ze zijn nu bij the lions den. ik wil dat ze dadelijk onder schept worden als ze naar een andere vesteging gaan of daar zijn en dat jullie me die journalist brengen levend. 'legt hij langzaam zijn plan uit, daarbij kwam de reden als ze hem hadden kwam rosa waarschijnlijk van zelf want het was haar opdracht die meeting met de journalist die liet ze niet door haar vingers glijden .'wie wilt. 'vraagt hij en zijn groen ogen speurde de kamer af.

evan deed alsof hij niks had gehoord van het gemompel maar dat had hij wel degelijk en keek hoe ze het glas leeg drong om hem daarna op te bergen. evan glimlachte naar haar over de opmerking over die meneer wings. de auto was gestopt. vertel jij maar wat over hem dan probeer ik hem verder wel te mijden denk ik. 'flapte hij er zachtjes uit, waarna hij uit de auto stapt om haar te volgen, hij hoopte stiekem dat hij haar niet had gehoord. want hij begon een voor gevoel te krijgen waarom hij waarschijnlijk aan genomen was om dit artikel te gaan schrijven zodat de vaste medewerkers van zijn baas geen gevaar leverde. nu hij rosa zo had horen vertellen had hij zich dit vast gesteld. wat was hij soms toch slordig als hij te graag een baan wilde. journalist zijn betekende niet altijd dat je een vaste baan had jammer genoeg. als evan is uit gestapt keek hij aandachtig rond en sloeg de omgeving op in zijn geheugen. hij volgde rosa naar binnen en pakte zijn notitie blokje uit zijn tas en begon aantekeningen te maken kort en krachtig over wat rosa te vertellen had en wat hij zag. hij volgde haar rustig een trap omlaag en hij kreeg weer de neiging om te veranderen maar deed het niet. als ze de kamer in komen en hij het tafereel voor zich ziet veranderde hij eventjes in een fret een on op vallend dier dat niet door iedereen opgemerkt kon worden maar met een uitstekend nacht zicht. maar na een paar seconde was hij ook weer een jonge man, dit gebeurde gewoon omdat hij niet echt voor bereid was dit meteen nu al te zien. hij schraapte zijn keel eventjes.' leuk ja zolang ik maar niet in die stoel zit.'fluistert hij rosa toe. hij was versteld dat hij nog een grappige opmerking naar haar wist te maken ondangs dat het tot hem door drong dat het wel eens niet zo leuk kon zijn wat hij te zien kreeg. bleef hij wel degelijk er na kijken met de pen en notitie blok in zijn hand. hij bleef en was nieuwschierig. misschien was dat ook wel een klein beetje de reden waarom hij ja had gezegd hij wilde eens over iets anders kunnen schrijven dan sport of een saai onderwerp. 'wat heeft hij gedaan.' vraagt hij nieuwsgierig.

Rosa had gezien hoe Evan kort van gedaante veranderde. Ze wist niet of het instinkt was als journalist om niet op te vallen in een omgeving of omdat het was dat hij zo snel mogelijk wilde ontsnappen als zijn maag het niet zou houden. Ze wist het niet en dat maakte niet uit. Haar vader wilde dat hij kennis maakte met hun wereld, zodat hij begreep waarom sommige situaties verborgen moesten blijven van het gewone publiek, waarom het in de onderwereld moest blijven. Ze keek kort naar achter toen ze de vraag hoorde. "Hij was op het verkeerde moment op de verkeerde plaatst." zei ze rustig waarna ze langzaam op het groepje afliepen. De 2 mannen aan weerszijde van de geboeide man knikte kort naar haar en de hond ging liggen alsof het een afgetrainde puppy was. Technisch gezien was hij dat ook, een van de beste getrainde mannen van haar vader. Zeker als het ging om verhoor. Ze aaide de hond even over zijn kop. Het was misschien een gek gezicht maar sommige mensen in dierenvorm begrepen niet anders dan hoe een dier gebaren zou opvatten. Als je te vaak in een zelfde soort zou transformeren kon het zijn dat dat bepaalde dier het over kon nemen. Ze wist dat dat hier het geval was. Ze bleef vlak voor de man staan terwijl de hond niet van haar zij week. "Heeft hij al iets los gelaten?" Een van de bewakers schudde zijn hoofd. "Nee mevrouw. We hebben geprobeerd waar ze de vrouwen laten die ze in de verschillende clubs hebben opgepikt, maar hij laat niets los. Niet over met hoeveel ze zijn niets over het aantal vrouwen." Ze knikte en liep een klein rondje om hem heen als een roofdier die zijn prooi besloop. Toen ze weer voor hem stond veranderde haar toon naar ijzig rustig. Menig mens zou een rilling over zijn of haar rug hebben lopen. "Je bent gezien bij het binnen komen van de club. Meerdere malen de afgelopen week, elke keer kom je allen binnen en ga je weg met een andere vrouw. Wie is je opdrachtgever? Waar breng je ze naar toe?" Ze man keek haar enkel aan maar verroerde zijn lippen verder niet. Ze haalde naar hem uit, de hond aan haar zij begon gevaarlijk te blaffen. De man kreunde maar gaf nog altijd geen antwoord. "Waar breng je ze naar toe?" Nog geen antwoord, weer een uithaal. Ze zag hoe de lip van de man barste en een straaltje bloed over zijn kin naar beneden liep. Maar hij lachte enkel. Rose grijnsde. Ze boog zich over hem heen, haar handen op zijn knieën, haar hoofd bij dat van hem. "Weetje, mijn mannen zijn er goed op getraind om niet los te laten totdat ik het zegt." zei ze zachtjes. De hond naast haar veranderde ondertussen naar een groter dier, een panter verscheen naast haar "Ik geef je nog een kans, waar gaan de meisje heen als je ze meeneemt." Bij weer geen antwoord gaf Rosa een enkele beweging met haar hand waarna de panter aanviel. Hij greep naar de arm van de man die begon te janken van de pijn. Rosa deed een stap naar achter en keek toe hoe de panter de man in zijn greep hielt en doorbeet. "Als je een antwoord geeft zorg ik dat het stopt." Zei ze rustig. De man begon te stotteren toen er een luid gekraak hoorde. Zijn arm versplinterde onder de kaak van de panter en uiteindelijk liet hij moeizaam paar woorden los liet. Een van de mannen naast de gevangen knikte naar haar en ze hief haar hand op. De panter liet meteen los, trok zich terug naar Rosa en veranderde terug in de herder die er eerder gezeten had. Ze aaide het dier. "Goed gedaan." zei ze rustig terwijl ze zich terug omdraaide naar Evan. "Zorg dat de informatie bij de juiste mensen komt en zorg dat die meiden bevrijd worden voordat ze de stad verlaten. En verzorg hem, mocht de informatie onjuist zijn, dan hebben we hem nog levend nodig." zei ze rustig waarnaar ze terug liep naar Evan. "Niemand, zorgt voor onrust in mijn clubs." zei ze zachtjes. "En je ontvoerd er al helemaal geen vrouwen." ze veegde een bloedspetter van haar arm en liep de trap op, terug naar de dansarena.

Evan keek naar het tafereel dat zich voor zijn neus af speelde. Hij hoorde dat deze man gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was geweest.  En hij maakte nog wat aan tekeningen. Niet wetend of hij dit in zijn artikel ging gebruiken maar hij zou eerst alles verzamelen en daarna een mooi artikel maken zo ging hij te werk. Hij hoorde hoe Rosa tegen de mannen sprak nadat ze dichter bij was gaan staan en daarna zich tot de man in de stoel wende. Hij kon uit het gesprek op maken dat ze een stel vrouwen zochten.  Als de man geen antwoord gaf kreeg hij er van langs. Hij had dit nog nooit gezien. Op tv ja maar nooit in het echt. Hij bleef roerloos staan en zijn ogen bleven er op gericht. Toen de herder een panter werd wist hij dat het menis was. Hij zag hoe hij diens arm pakte en hoorde hem jammeren van de pijn. Niet veel later hoorde hij het kraken waardoor de man meteen een paar worden uit stotterde. Dit was genoeg om rosa te doen op houden en haar mannen orders te geven. Evan was een beetje bleker geworden en onbewust was zijn pen op de grond gevallen. Hij raapte hem op en luisterde wat Rosa tegen hem uit legde, hij kon enkel knieën omdat hij even zijn woorden niet uit zijn keel kreeg. Hij keek nog eens om naar de man waarna hij Rosa terug de trap op volgde terwijl hij druk een korte samen vatten wat er hier net was gebeurd. Boven als ze weer voor bij het gordijn zijn. ' Wat doe je met hem als de informatie klopt. Ik weet dat je door gaat met wat je net hebt gedaan als de vrouwen niet op die locatie zijn.' Zegt hij

Axel keek de woon kamer rond waarna drie man stonden op om aan te geven dat ze er voor wilde gaan.'mooi zo, probeer niet te veel aandacht te trekken en niet te veel rommel te maken. Doe het subtiel. Als het zo niet lukt mag je grover te werk gaan zolang je de journalist maar krijgt.' Stwlt hij vast. Hij ging nu niet zelf het was op het gebied van the blackwoods. Het was vragen om problemen om je in het hol van je vijand te begeven, soms had je geen keus. Maar als er een keuze was moest hij de voordeligste pakken. Langzaam verliet hij de kamer. Hij pakte zijn gsm en typte een berichtje naar de zwaluw wie er aan zouden komen en dat hij hen zo op de hoogte moest brengen waar ze heen gingen. Hij kwam terug in zijn kantoor en legt zijn gsm op de tafel en keek naar een foto op het bureau waar Rosa op stond. Ooit was zij van hem goed of kwaadschiks daar zou hij voor zorgen.

De zwaluw zat in de dak goot een stukje van de auto vandaan nog altijd goed voor orgen hij had net de andere orders gekregen voor hij hier was gaan zitten. Het kwam goed uit want ze waren nog niet verder gegaan.

Rosa was zich bewust geweest van het vallen van een voorwerp op de grond. Maar ze had het niet geneerd. Ze had niet anders verwacht dan dat de journalist geschrokken was of misschien wel doodsangsten uit zou staan bij wat hij te zien kreeg. Het was niet iets waar ze trots op waren maar het was iets dat moest gebeuren om er voor te zorgen dat mensen respect bleven houden voor de Blackwood naam en niet zomaar domme dingen zouden gaan doen in hun gebied. Wie niet horen wilde moest voelen, en dit was de enige manier om respect af te dwingen bij dit soort volk. Het verbaasde haar echter wel dat hij niet rechtsom keert had gemaakt en was weg gevlucht door de scene die voor hem had afgespeeld. Misschien had ze hem niet de credit gegeven die hij verdiende. Maar dat maakte niet uit. Rosa liep naar de bar toe en ging op een kruk zitten. Ze keek Evan rustig aan. Haar ogen toonde totaal geen emotie of medelijden voor de man die ze net gemarteld had. "Als de informatie niet klopt gaan we door, als de informatie klopt is hij niet langer nuttig voor ons." zei ze rustig. Ze staarde naar het gordijn waardoor ze net waren terug gekomen. "Ik denk dat je de rest zelf wel kunt invullen." Ze bleef niet ziende voor zich uit staren. "Hij heeft de regels gebroken. Dan moet je daar de consequenties ook van dragen." Haar blik schoot weer naar Evan. Ze wilde hem de tijd geven om even te verwerken wat er net gebeurt was. Ze wist nog hoe zijzelf de eerste keer gereageerd had toen zo zo een tafereel meemaakte toen haar vader haar leerde kennismaken met de wereld waar ze in zou opgroeien. Die was niet veel anders geweest. Ze had geen woord kunnen opbrengen, was nog net niet het bewustzijn verloren maar stond wel te trillen als een rietje en was lijkbleek geweest. Na een korte pauze vervolgde ze "ik denk dat je bij deze eerste situatie al een lichte begrip kan opdoen waarom we mijn vader iemand nodig heeft die voor de kant werkt." Haar stem klonk rustig, niet dreigend of spottend zoals eerder wel het geval was geweest als ze hem aansprak. Echt veel tijd voor hem om te reageren gaf ze hem echter niet. Er was nog meer te doen. Voorraden controleren, financiën en alles wat bij haar hoorde. Ze stond op en liep naar de uitgang, terug naar de auto die al die tijd netjes op hen had staan wachten.

evan voelde rose op een nette afstand en zag hoe ze bij de bar op een kruk ging zitten. hij ging bij haar bij de bar staan en nam de moeite niet om op een kruk te gaan zitten. hij had een gevoel dat rosa een druk leven had in de bende als de dochter van de baas. hij zag dat rosa naar hem keek hij wilde het niet toe geven maar hij kreeg het er toch een beetje warm van als de ogen zonder emotie hem aan keken en hij niet kon verwachten wat hij van die gene kon verwachten. maar toch keek ze hem anders aan dan bij de kennis making. ze beantwoorde zijn vraag met de woorden die al door zijn gedachte spookte toen hij ze gesteld had. hij klapte zijn notitieblok weer open en schreef weer even snel en vloeiend met zijn pen een paar korte zinnen. hij keek naar rosa en volgde haar blik naar het gordijn. 'ja dat kan ik.' zegt hij ademloos en zag rosa weer naar hem kijken en hij deed het boekje dicht, hij wist wat hij net gezien had en dat de man waarschijnlijk een pijnlijke les had gehad en misschien ging hij die nog wel met de dood bekopen. evan was nog wat in gedachten verzonken als de woorden van rosa langzaam tot hem door dringen. 'wacht wat...'brengt hij wat van slag uit en dit was de eerste keer dat je hem even echt verbaast zag. hier had zijn baas niet over gesproken gehad alleen over een artikel te schrijven over wat hij vandaag te zien kreeg. of ws dat ook een list van de baas gezien hij ook hem aan had genomen en na een paar artikel ineens dit artikel liet doen en hij was nog geen twee weken hier. rosa was al opgestaan en liep de deur uit hij volgde haar snel en onder het lopen deed hij zijn spullen gehaast in zijn tas. wacht nou even, wat bedoelde je er mee dat je vader iemand nodig heeft die bij de krant werk...ik hoef toch gewoon een artikel te make over hoe het ongeveer in een bende er aan toe gaat.' vraagt hij haar en hij pakte haar onbewust bij de schouder vast zodat ze moest wachten zodat hij haar kon aan kijken. hij wist heel goed of mensen tegen hem logen als hij ze aan kon kijken.
de zwaluw zag ze naar buiten komen en was meteen alert.

Rosa hoorde de verbaasde Evan achter zich terwijl ze terug liep naar buiten. Misschien had ze hem toch niet te weinig credit gegeven. Misschien wist hij toch niet helemaal waarom hij hier was. Vlak voor de auto bleef ze staan, ze schudde haar hoofd naar de chauffeur die de portier al voor hun open wilde doen, maar ze wist dat ze Evan duidelijk moest maken dat hij niet zo maar hier was om een leuk artikel te schrijven voor de krant waarvoor hij werkte. Hij moest weten wat de hele bedoeling was waarom hij hier was anders zouden ze niets aan hem hebben, kon ze zich aan het einde van dag nog moeten gaan afvragen hoe ze een journalist die net in de stad was kon lozen zonder dat andere daar bericht van kregen. Ze slaakte een lichtelijk geërgerde zucht en draaide zich om naar de journalist toen hij haar schouder vast pakte, heel kort flitste de waarschuwende gele ogen van een roofdier door haar eigen blauwe ogen, maar ze wist zich in te houden en hem niet meteen als tijger aan te vallen toen hij haar ongewenst aanraakte. "Ben je nou echt zo naïef om te denken dat wij iemand nodig hebben die een leuk verhaaltje in de krant schrijft over hoe een groep in New York mensen laat praten over waar gijzelaars zijn? Dat we iemand nodig hebben die de rest van de stad kan vertellen hoe het kan dat mensen zomaar ineens verdwijnen zonder woord en dat wij mensen hun botten breken om aan onze informatie te komen? Dat er onder in de grootste club van New York een ruimte is waar we mensen martelen tot we weten hoe iets in elkaar steekt?" Ze trok haar schouder los van zijn greep schudde minachtend haar hoofd. "Ik dacht dat je het wel begreep. Waarom denk je dat de kant en zijn werknemers niet staan te popelen om een dagje mee te lopen om daarna een zo genoemd artikel te schrijven? Er komt geen artikel. Je bent hier omdat je nog nooit van ons gehoord hebt en omdat er nog nooit iemand van jou gehoord heeft." Haar ogen bleven gevaarlijk flikkeren. "Als je niet begrijpt waarom we je nodig hebben aan het einde van de dag, zal er niemand zijn die je mist. Er zal niemand naar je gaan zoeken als je niet meer op komt dagen op het werk en er zal niemand bij de kant zijn die er onderzoek naar zal doen omdat die mensen weten dat hen hetzelfde lot zal wachten. We zullen er iets meer moeite voor moeten doen om het op een ongeluk te laten lijken om de verdwijning te kunnen verloven, maar daar hebben we de politie voor. Wat we nu nog missen is iemand bij de krant die de daden van dat soort mensen ook kunnen verwoorden zodat de mensen die de kranten lezen geen vragen gaan stellen. We hebben iemand nodig die controle kan houden over wat er in de kranten verteld word en dat niet de verkeerde informatie op straat komt te liggen." bij elk word dat ze sprak werd haar stem kalmer en ijziger. "En iemand zoals jij bent daar perfect voor."

evan had gezien toen rosa zich om draaide dat haar ogen even die van een roof dier werden zo geel en daarna weer blauw, waarschijnlijk omdat hij haar schouder aan raakte, maar deze keer liet hij niet los en hij keek in de blauwe ogen terwijl ze tot hem sprak. al was het niet meer spreken het was eerder een preek over hoe naïef hij wel niet was om te denken dat hij iets mocht schrijven. rosa schudde zijn hand van haar af en evan wist dat zijn baas hem er in had getuind. nog nooit had iemand heb kunnen voor liegen normaal had hij mensen die leugens meteen door als ze hem aan keken. maar zijn baas had hem dat hele gesprek niet aan gekeken. langzaam trok er voor het eerst wat kleur uit evan zijn gezicht. woord voor woord kwam langzaam bij evan aan en hij voelde zich voor het eerst eventjes niet goed worden. daarom had de krant naar hem geschreven op de open sollicitatie die hij had geplaats. er stond in waar hij van hield maar hij had geen vrienden of familie die naar hem zouden zoeken, als je goed keek kon je dat op maken op zijn sollicitatie brief. evan had het geld nodig die ze hem voor stelde dat was de grootste reden dat hij de baan aan gepakt had want hij had al 2 maanden geen vast werk gehad een mensen moest leven toch. hoe kon hij zo stom zijn, door een keer niet na te denken daardoor liep hij meteen in zeven sloten te gelijk. of beter gezegt kon hij gedumpt worden in zeven sloten als ze hem niet nodig bleken te hebben. hij hoorde haar laatste woorden en hij wees met een vinger naar haar.' je had beter na moeten kijken wie ze naar jullie toe stuurde.' waarschuwt hij haar en hij liep een stukje van haar vandaan om haar niet aan te hoeven kijken.' ik weet niet of ik daar perfect voor ben. 'liegt hij tegen haar, want ergens wist hij het eigenlijk wel degelijk dat hij het kon, hij wist alleen nog niet of hij dit leven wilde leiden. maar ergens wist hij ook als hij het niet deed hij geen leven meer had. hij draaide zich om naar rosa. twijfelend over het antwoord dat hij haar moest geven.

de zwaluw had het hele gesprek mee gekregen op het dak en wist dat hij nu iets moest onder nemen voor die jongeman niet meer bruikbaar werd want als de jongeman nee zou zeggen ging hij dood. daar leek het wel heel erg op. maar als hij hem weg kon krijgen daarna en als meneer wings de jonge dode en het meneer blackwood in de schoenen kon schuiven was het een plus punt voor hun, maar als de jonge ja zei was het een groot min punt op meerdere gebieden. hij vloog naar beneden toe en twee meter van rosa vandaan werd hij een jonge.
evan zag het gebeuren hoe de nogal jonge jongen een mes trok en voor hij het zelf wist wat hij deed duwde hij rosa aan de kant zonder een waarschuwing te zeggen want daar had hij geen tijd voor. zijn eigen jas kapot ging door zijn daad. veel tijd om verbaast te zijn had hij niet want de jonge pakte hem zijn camera af. het was gewoon een ordinaire dief. 'Mijn camera.' roept hij als de jonge er mee vandoor rent. evan sprong op en zette de achtervolging in op de jonge. dat ding had hem een vermogen gekost. 'geef terug.' roept hij. de jonge keek met een grijns achter om. mooi hij volgde hem, nu nog naar de andere. hopelijk lukte hem dat voor rosa of andere hem in haalde.

Rosa snoof. "Denk je echt dat we niet weten wie we vragen? Dat we geen idee hebben wie je bent en wat je kunt?" Ze lachte. "We hebben je nagetrokken Evan. We kennen je achtergrond, we hebben je sollicitatie gelezen die je naar de krant hebt gestuurd. Je vetzak van een baas heeft je uitgenodigd omdat de Blackwoods dat wilde, niet omdat hij het wilde. Misschien een beetje..." ze keek even bedenkelijk. "Anders had hij een van zijn eigen mannen moeten opofferen." Ze keek toe hij hij van haar weg liep, denkend over de volgende stap, wetende dat hij als een rat in de val zat. "Denk goed na voor je je volgende woordkeuze maakt. Het zou je laatste kunnen zijn." zei ze kalm. Wat er daarna gebeurde ging allemaal vrij snel. Ze zag vanuit een ooghoek een gedaante op haar afkomen, een vogel, en nog voordat ze kon transformeren werd ze aan de kant geduwd door Evan die de uithaal met het mes opving met zijn jas. Ze zag hoe de dief de camera van Evan greep en er mee vandoor ging. Een vloek ontsnapte haar lippen. "Kom terug sukkel! Het is een val!" riep ze de journalist nog na toen die de de achtervolging in zette. Ze had de jongen herkent, het was een van Alexander zijn knechtjes. "Hij wilt dat hij je volgt, die camera krijg je wel terug!" Maar haar woorden bereikte Evan niet meer wist ze. Die was blind en alleen gericht om zijn camera terug te krijgen. Ze keek naar de chauffeur. "Informeer mijn vader. Wings zijn mannen zijn in ons gebied!" riep ze naar hem terwijl ze zelf ook een sprint in zette. Ze veranderde tijdens het rennen in een cheeta, slank maar snel, en zette de achtervolging in. Ze moest de jongen bewaren van de grootste fout die hij zou maken, nog groter dan hun afwijzen.

evan zijn hoofd tolde nog van de informatie die hij net had gekregen van rosa, over hoe en waardoor het kwam dat ze hem gekozen hadden. zijn baas was maar een stomme pion geweest. dit terwijl hij achter de jonge met zijn camera aan rennen. hij had rosa nog iets naar hem horen roepen, maar wat het precies was had hij niet gehoord. hij was zo bezig met de jonge die zijn camera had gepakt. hij rende achter hem aan maar zijn las belemmerde hem toch in zijn snelheid toch merkte hij dat hij de jonge begon in te halen tot zijn opluchting. de camera was toch al een tijdje oud maar hij had er toen lang voor gespaard om een hele nieuwe te kunnen kopen om betere en mooiere foto's te kunnen maken. de jonge keek eventjes achter om naar hem als hij tussen de mensen op stoep door rent en de grijns die hij had op zijn gezicht gaf hem een naar gevoel. de jonge stak een straat over. evan wilde hem volgen terwijl hij zich door de mensen heen werkte het was nog vroeg dus niet heel druk op de straten. maar dan stopt er een personenwagen slippend voor hem met getinte ramen en de deur vloog open. hij wist meteen dat dit het gene was dat rosa hem had na geroepen. dat het een val was dat hij niet had moeten gaan en hij was er natuurlijk in getrapt. evan draaide zich om om zich uit de voeten te maken en hoopte dat hij niet te laat was. maar als hij zich om draait staat er een man achter hem die hem al vast pakt. hij vloekte luid en zei dat hij hem los moest laten terwijl hij hart handig de auto werd in geduwd. hij zag tussen de menigte een cheeta aan komen rennen. dat moest rosa zijn die hield van kat achtige dieren was hem op gevallen. hij riep haar naam als de man die hem de auto had in gewerkt de auto deur achter zich dicht trok. in de auto zag evan dat er nog een man op de achter bank zat. evan werd een fret maar de man pakte hem hart bij het nek vel voor hij zich weg kon maken en kneep zo hart dat hij weer een mens werd. hij sloeg met zijn armen om zich heen om te zorgen dat de man hem los zou laten maar die pakte een van zijn polsen vast. de andere man op de achter bank pakte zijn andere pols vast en ze dwongen ze bij elkaar. "laat me los.' snauwt evan terwijl hij zich probeerde los te trekken uit hun greep terwijl hij voelde dat da auto al was begonnen met rijden en hij voelde een angst in hem op komen. een man pakte een taihrip en deed die om zijn polsen heen en trok er hart aan. evan kreunde pijn lijk en ze lieten zijn polsen los want veel kon hij daar nu niet meer mee. 'wat heeft dit te betekenen laat me gaan.' snauwt hij terwijl ze hem om laag duwde tegen de bank aan en evan schopte naar eentje toen die zijn been vast pakte. die liet zijn been even los en evan schopte weer naar hem nu met meer kracht omdat hij zijn beide benen gebruikte tegelijk .'rustig aan kerel.' zegt de andere man die hem omlaag gedrukt hield bij zijn schouders. de man die hij getrapt had pakte zijn beide benen vast en deed daar een stuk duktape om heen draaien.' laat me los.' schreeuwt hij nu terwijl hij langzaam paniek voelde op komen. hij hoorde de mannen lachen. de man met de duktape scheurde een stuk met zijn tanden er van af om met stuk naar zijn gezicht te brengen.'we zeiden rustig.'zegt hij tegen hem. evan schudde met zijn hoofd wilt heen en weer om te voorkomen dat hij de tape op zijn mond kreeg. maar de andere zijn laat schouder los en pakte zijn hoofd vast om hem stil houd en de andere de kans krijgt om hem het zwijgen op te leggen. hij haalde snel en vluchtig adem door zijn neus en keek snel met zijn ogen rond. maar dan vallen zijn ogen op de bestuurder als hij die wist te stoppen maakte hij een kans. dit was zijn enige kans anders werd het zeker zijn dood. en hij zou maar een kans krijgen met die twee naast zich. die hem omlaag hielden zodat hij niet kon zien waar ze heen reden. evan zag de pen in zijn jas zak en keek naar de bestuurder. zo snel hij kon trok hij met beide handen de pen er uit en sloeg zo hard hij kon met de pen in zijn handen richting de bestuurder nadat hij een moment van stilte alsof hij op had gegeven en geen kans maakte in beweging was gekomen en zich naar voren werkte. de bestuurder voelde ineens een scherpe pijn bij zijn hals en sloeg het stuur om waardoor ze een andere auto raakte. evan voelde hoe ze allen drie achter in verschillende kanten op vlogen en dat de auto kantelde. het geluid was oor verdoffend in zijn oren. heel even wist hij niet meer wat onder of boven was, als hij een scherpe prikkende zijn in zin arm voelt van het glas waar hij op lag. hij keek p en zag een van de mannen op hem liggen die duidelijk dood was. die had zijn grootste klap op gevangen. de bestuurder zag hij alleen de hals met de pen. hij kreunde en probeerde zich te bewegen was niet echt lukt. dan ziet hij iemand voor de auto neer knielen met was een van de twee mannen die achter bij hem in de auto had gezeten die ook onder het bloed zat. hij trok zijn pistool en richten die op evan. die zich probeerde te bewegen en geluid te maken maar geen van beide lukte.

Rosa sprintte kris kras door de straten heen, Evan en de dief achtervolgend. Ze lette niet eens op het publiek om haar heen, die sprongen toch wel aan de kant als ze een roofdier op hen af zagen komen en dat gebeurde dan ook onder luid gegil en gekrijs. In de verte zag ze Evan en de andere jongen dichterbij komen en ze gaf er nog even een echte sprintje achteraan. Ze zag hoe de zwarte bus aangereden kwam, de deur opengooide en Evan naar binnen sleurde. Ze vloekte luid in haar gedachten. Die jongen zou haar dood nog worden. Ze hoorde haar naam, maar voordat ze bij de bus kwam reed deze met piepende banden weg. Ze bleef staan op de plek waar Evan nog geen minuut geleden had gestaan, haar borst ging zwaar op en neer terwijl ze op adem probeerde te komen al gunde ze zichzelf niet veel tijd. Niemand wist waarom Alexander het op de journalist gemunt had maar ze wist wel dat ze moest voorkomen dat hij hem in handen kreeg. Gelukkig zat er in haar halsketting een tracker zodat haar vader altijd kon weten waar ze was voor het geval dat. Het was een kleine beveiliging die hij had aangebracht en ze wist dat als ze achter de andere bende aan zou gaan haar vader's mannen haar snel zouden volgen en zich bij haar zouden voegen. Na een paar tellen adem genomen te hebben zette ze de sprint weer in in de richting van waar de bus in de verte verdwenen was. Ze zou het niet opgeven tot ze Evan terug had of in het ergste geval bevestigd zou hebben gekregen dat hij dood was. Niet veel later hoorde ze in de verte een knal en gegil. Ze zag rook verschijnen boven de huizen een paar straten verder op en wist bijna zeker dat Evan daar was dus rende ze in die richting. Rose kwam net het hoekje om toen ze de ravage zag. Voor haar zag ze een man met geheven geweest, niet een van haar mensen zag ze snel dus schoot ze er op af en beet hem de nek door. Ze landde iets verder op de grond en draaide zich om in de richting van naar waar de man gekeken had. Ze zag Evan liggen. Langzaam liep ze er heen, buiten adem, maar wel lettende op de geluiden die ze hoorde. Voor Evan veranderde ze weer in een mens. "Ben je gewond?" bracht ze uit.

evan kon geen kant uit en keek geschrokken naar de man met het geweer in zijn hand dat op hem was gericht. hij ging dood hij was er zeker van en waarom wist hij eigenlijk niet. omdat hij met de bende een meeting had gehad misschien. dan ineens word de man gegrepen door een cheeta zag hij in een flits. nu ontspande hij pas zijn spieren en hij legde zijn hoofd weer op de grond. hij kon amper bevatten wat er net gebeurt was. hij hoort geluid en keek weer naar waar de man nog net had gestaan en hij zag de cheeta aan komen lopen terwijl deze zwaar ademde van het ademen. dan wordt ze mens en vroeg hem of hij gewond was. hij wilde antwoord geven maar hoorde zich zelf alleen mompelen. hij bracht zijn gebonden polsen omhoog die nog met elkaar vast zaten met een taihrip. hij trok in een beweging de tape van zijn eigen mond af.' beetje glas in mijn arm, misschien wat blauwe plekken meer denk ik niet.' begon hij zachtjes zijn uitleg. hij probeerde overeind te komen maar dat lukte niet met zijn armen en benen gebonden en dan nog die man die dood half boven op hem lag.' kun je me helpen.'vraagt hij zachtjes omdat hij er niet zelf onder uit kon komen in deze toestand. hij keek rosa aan met een beetje een afwezige blik en met nog wat anders iets van bewondering.' je bent achter me aan gekomen, terwijl je me nog niet eens echt kent. je voorkwam dat ik...'zegt hij maar hij kon zijn zin niet af maken want hij hoorde een moter en een auto stoppen, gevolgt door voet stappen en hij hielt meteen zijn mond je zag hem eventjes angstig op kijken.
een van de bende leden van rosa haar vader knielde hij rosa neer.' we moeten hier weg, de auto staat klaar.' zegt de jonge man die de oproep had gehoord van zijn baas en meteen in actie was gekomen en op de zender van de ketting was af gegaan. hij wachten op haar instructies verder.

Rose luisterde terwijl Evan moeizaam iets mompelde over hoe het met hem ging. Ze haalde een dolk uit haar laars tevoorschijn en sneed daarmee de tyrap door waarmee Evan zijn polsen vast gebonden waren. Ze keek naar de glassplinters die in zijn huid geboord waren. Die moesten ze er dadelijk voorzichtig uittrekken en schoonmaken. Anders zouden het lelijke wonden kunnen worden. Met een voorzichtige en soepele beweging sneed ze de touwen door en duwde ze het lichaam van de dode man van hem af. Ze stak haar hand naar hem uit om hem overeind te helpen. "Ik voorkwam dat Wings iemand zou vermoorden die wij kunnen gebruiken. Maak je niet te veel gedachten ik doe nooit iets zonder er zelf iets aan te hebben." Een lichte glimlach speelde om haar lippen. "Niet vaak tenminste. Ze keek op toen ze voetstappen hoorde en knikte naar de man. "We brengen hem naar Layla. Ze weet hoe ze hem moet verzorgen en zorgen dat die glassplinters zijn huid niet blijven markeren." Layla was hun verpleegkundige. Rosa had een keer haar leven gered en sindsdien hiel Layla hun als wederdienst. In dit soort gevallen kwam ze heem goed van pas. Rosa liep naar een van de lijken. Ze haalde een zakdoek uit haar achterzak en knielde met haar dolk nog altijd in haar hand. "En stuur dit naar Wings. Als cadeautje. Hij zal het waarderen" Ze bracht het mes naar een klein brandmerk aan de binnenkant van de man zijn arm, net onder de elleboog en sneed het brandmerk los. Ze herhaalde het bij de andere twee lijken. Ze stopte alle drie de brandmerken in de zakdoek en gaf het aan de man waarna ze terug naar Evan liep en hem ondersteunde naar de auto. Ze hielp hem in stappen en toen ook zij ingestapt was sloot ze de deur.

evan zag hoe rosa een dolk uit haar laars haalde en dacht er aan dat hij dit moest onthouden. hij slaakte een zucht van opluchting als ze de tyrap om zijn polsen las maakt want ze zaten behoorlijk strak. daarna maakte ze hem verder los en duwde de dode man van hem af. hij keek naar de hand die ze uitstak en hij pakte hem vast om overeind te worden geholpen. hij wankelde heel eventjes maar wist evenwicht te houden. 'toch bedankt daar voor. 'zegt hij als teken van dank al had ze zijn leven gered omdat ze hem nodig had, ze had hem toch gered.hij had gezien dat de andere man eentje van rosa haar bende was en was daarna een stuk ontspannerder dan toen die kwam aan gelopen. evan hoorde ze woorden wisselen en hij keek een beetje afwezig naar ze. alles ging nog een keer door zijn hoofd heen, hij hoorde wel iets van dat hij verzorgd moest morden en hij keek eventjes naar zijn arm waar glas in zat. hij was het eventjes vergeten ook al deed het pijn. dan ziet hij rosa bij de lijken neer knielen. wat ging ze doen. hij zag hoe ze het brand merk vond en het los sneed van het lichaam. dit was de druppel van de emmer. hij voelde zich niet goed worden draaide zich om en leunde op zijn knieën waarna hij kokhalzend over gaf. zijn ontbijt en koffie kwamen er uit. hij was net klaar met over geven en veegde met zijn rug van zijn hand zijn mond af. rosa kwam op hem af en onder steunde hem richting de auto. hij moest zeggen dat zij hem deed verbazen aan de enne kant was ze hard als ijs op de noordpool en aan de andere kant was ze ook weer een soort van zorgzaam. net als die meisjes die ze terug wilde halen die bij hun weg hadden gehaald. hij was blij dar rosa hem hielp met instappen want hij was toch wel een beetje wankel na wat hem gebeurt was. hij liet zijn hoofd achterover tegen de rug leuning hangen en sloot zijn ogen eventjes. hij hoorde de deur dicht gaan en hij wist dat rosa ook in de auto zat.'ik doe het, voor jullie werken. 'zegt hij zachtjes uit het niets tegen haar en hij opende langzaam zijn ogen. 'met drie kleine voorwaardes. 'voegt hij er aan toe. '1, ik wil dat je me leert me zelf te verdedigen, 2 ik wil dat je me leert met een pistool om te gaan, en 3 niet onbelangrijk maar ik wil een nieuwe camera.' zegt hij met een lichte glimlach tegen haar. hij wist als hij niet akkoord ging met hun hij dood zou gaan, maar ergens diep van binnen leek iets in hem wakker te worden.

de bende lid had toe gekeken hoe rosa te werk ging en naar haar geknikt dat de jonge verzorgt moest worden. dan ziet hij wat rosa doet en hij kon een grijns niet onderdrukken. uit eindelijk kreeg hij de zakdoek en hij knikt. hij pakte het aan en werd een valk om daarna weg te vliegen met de zakdoek.

Axel had net een telefoontje gekregen van een van zijn leden dat hun actie mislukt was. De details zou hij nog te horen krijgen als die terug kwam. Deze had zich in  de schaduwgehouden terwijl zich alles af speelde en hem op de hoogte gebracht.  Hij zou ook hebben laten weten als ze in zijn gebied waren gekomen.  Axel gooide zij  gsm op zijn bureau tafel en keek er nijdig naar. Zo moeilijk was deze opdracht toch niet geweest. Een journalist naar hem toe brengen, hoe konden ze zoon groentje door hun vingers laten glipen. Hij slaakte een ergerlijke zucht en ging met zijn hand door zijn haren heen. Hij zou er zelf voor moeten zorgen dat hij Rosa in handen kreeg. Met Rosa zou hij twee vliegen in een klap hebben. De journalist was een lokker geweest voor haar. Als hij Rosa had had hij de vrouw die hij graag wilde en dan kon hij meneer blackwood voor blok zetten en zorgen dat zijn bende zijn handel niet meer voor de voeten zou lopen. Rosa was zijn enige kind.  Zo zou hij nog meer kunnen groeien. Maar Rosa was de kers op de taart. Hij hield haar al een hele tijd in de gaten. Hij stond op van zijn stoel en deed de witte nette jasje aan die er over heen hing trok hem recht en keek naar zijn gsm pakte die en belde iemand op.' Hey met mij, kun je hier heen komen. Ik wil dat het deze keer niet mis kan gaan.' Zegt hij door de telefoon. Als hij iets ging doen wilde hijde beste mensen van zijn team in de buurt hebben. Hierna hangde hij op en belde hij nog een iemand op.' Ik ben het. Ik kan je hulp gebruiken." Zei hij en na die woorden hange hij ook op en liep naar het raam toe en keek naar buiten terwijl hij zijn handen in zijn zak deed.  Je zag hem na denken over een manier er moest er eentje zijn. Dan keek hij zelf in zijn groene ogen en hij glimlachte een klein vals glimlachje. Er kwam een idee in hem op hoe hij het ging aan pakken om rosa te pakken te kunnen krijgen. Hij zou haar krijgen hoe dan ook. Dan ziet hij buiten een valk vliegen die heel snel zijn kant uit komt maar het raam zit tussen hen in als hij iets op de venster bank gooit en maakt dat hij weer weg komt. Axel maakt de raam open en pakt de zakdoek en als hij hem open klapt ziet hij 3 stukken huid van zijn mannen waar zijn brandmerk op stond (de zelfde slang als de broch die hij altijd op zijn kleding draagt) dat was haar cadeau aan hem. Ze zou nog wel een cadeautje terug krijgen als hij haar te pakken had.