The Wheel Of Time

De jongen keek Rat aan met zijn lichtbruine ogen. "Ik kom in vrede!" sputterde hij. "Ik ben de broer van Hope. Ik zweer het!"
"Praat geen onzin, als ik een broer had dan had ik hem wel gekend!" beet Hope hem toe.
"Niemand mocht je kennen, zelfs ik niet.. Het spijt me." antwoordde de jongen.

Arianna keek hem geërgerd aan. 'Ik kan je gewoon bevriezen als ik wil, dus blijf nou braafjes staan alsjeblieft.' zei ze rustig.

rat leef dicht bij hope staan, dat zullen we nog wel zien...toon geenverzet ik kom toch te weten wat ik wil weten zegt hij, en dan dringt rat de geest van de onbekende jongen binnen kijkend of hij werkelijk de waarheid spreekt

Allen liep weer met Kyara mee. Eigenlijk mocht hij nog helemaal niet lopen vanwege zijn wond, laat staan rennen maar hij was te koppig.om stil te blijven. Hij kon gewoon niet blijven liggen, moest wel in beweging zijn ookal deed het nog zo'n pijn. Nu lukte het echter nog wel. Allen had een hoge pijngrens wat wonden betreft maar spelen met zijn geest, nee. Hij keek rond naar eventuele vruchten die ze mee konden nemen tot Kyara hem een vraag stelde. Hij keek weer naar haar. 'Geen flauw benul.' Hij grijnsde lichtjes. 'Ik reisde de wereld rond met mijn vader Mana. We hadden nooit een vaste woonplaats. Van het ene bos naar het andere bos, van stad naar stad. Ik kan zo niet opnoemen waar ik allemaal ben geweest, ik weet de helft al niet meer.' vertelde hij rustig. 'En jij?'

De jongen had niks te verbergen en stond toe dat Rat zijn geest verkende.

Hope keek zwijgend toe. Ze geloofde niks van het hele verhaal.

"Was dat niet eenzaam dan? Om constant van plek te veranderen?" vroeg Kyara. Ze keek onderzoeken rond bij bomen en in de bosjes of ze ergens een dier zag.

"Ik ben ook gewapend," zei James waarschuwend en liet Arianna Kyara's mes zien. "Ik laat mezelf niet nog een keer vastbinden, het doet mijn arm geen goed."

rat speurde een tijdje door en merkte tot de jongen de waarheid sprak en hij keek of hij echt wilde helpen en dat bleek ook waar te zijn. sorry, maar niet meer zo iemand besluipen zegt hij in zijn geest en dan kijkt hij hope aan, hij liegt niet, zegt hij dan langzaam tegen haar. moet ik ij je blijven of wil je even met hem alleen zijn vraagt hij rustig.

'Dan heeft jou arm pech' zei Arianna kil. Ze stak haar handen naar hem uit, ze had het zichzelf voorgenomen! Hard zijn, en keihard vechten voor wat je wou. 'Dus... je hele act dat je zielig gewond bent en niks kan is onzin..' zei ze. 'Moet ik Rat of David erbij halen? '

Hope keek Rat met grote ogen aan. "Hoe kan dat nou?" mompelde ze en ze keek naar de jongen die overeind kwam. "Ik ben Hugo." zei hij kalm en hij glimlachte onzeker naar Hope. "Sorry voor mijn niet al te nette entree."
"Dat kan je wel zeggen ja." zei Hope kortaf. "Als je maar niet denkt dat je zomaar mijn leven in kan lopen en na al die jaren opeens de rol van broer kan gaan spelen. Misschien is het biologisch zo maar je moet je plaats nu verdienen. En tot nu toe vind ik je niet aardig." ze keek naar Rat. "Bedankt voor je hulp. Kom dan gaan we terug de grot in."

rat keek hope aan en hij knikte en hij keek hugo aan met een blik van ik hou je in de gaten en dan loopt hij met hope terug richting de grond, en hij kreunde toen hij de gedachtens van james en arianna op ving ze waren weer bezig. niemand gunde hem een normale gedachten gang nee ze gingen er vlink op los

Zijn uitdrukking verviel tot een lichtelijk mela'ncholische. Zijn lippen vormden een klein glimlachje. 'Nee, het was juist goed zo. We vertrouwden niemand anders dan elkaar. Het voelde alsof we in één grote enge wereld leefden met mensen die ons zagen als een stuk ongeluk. Ik met mijn witte haar en het teken op mijn gezicht, Mana met zijn half-verbrande gezicht wat hij achter een masker verborg uit schaamte. We voelden ons nergens echt veilig, vooral omdat ik toen al mijn krachten had. Maar dat niet alleen, ik vond het ook leuk. Het is leuk om allemaal verschillende plaatsen te zien. Mana wist altijd zoveel te vertellen over die plaatsen. Het was interessanter dan een sprookjesverhaal.' zei hij, fixeerde zich toen weer op de jacht en keek weer rond, voelde de pijn van de wond niet meer naast de pijn in zijn hart.

Sief kom je naar ons ORPG wat nog onderwerploos is?

Hope stond in de grot stil en keek naar James en Arianna. "Is het nodig om zo te kibbelen? Als hij lastig is kan je hem ook gewoon in een zijgang van de grot opsluiten." mompelde ze. Duidelijk nog chaggerijnig door het Hugo gebeuren.

Hugo stond even doelloos voor de grot en liep uiteindelijk maar gewoon naar binnen.

Arianna wierp een boze blik naar Hope. "Gaat ook zo lekker als hij een mes heeft, maar welja loop gewoon naar binnen. luie idioten' gromde ze als laatste er nog bij. Uiteraard moest ze dit weer alleen oplossen zonder aangevallen te worden door meneer Soldaat. 'en wie is dat? ' riep ze nog.

ik reageer morgenochtend, ga nu slapen.

Kyara stond stil en keek bestuderend naar Allen. "Het klinkt zo slecht nog niet," gaf ze toe.

James ogen werden groot toen hij arianna's woorden hoorde. "Nee!" zei hij snel en moest moeite doen om de nerveusheid in zijn stem te verbergen.

rat keek james aan, doe wat arianna zeg meneer de soldaat, zegt hij met een dreigende ondertoon en hij negeerde hugo voor nu en hij ging zitten in de grot, hij was moe. en normaal was hij alleen en die gedachten van allen andere hadden wel invloed op hem, en hij legde een hand op zijn hoofd en hij keek james weer aan hij zou hem aanvallen als hij niet mee werkte en dezekeer pijnlijker had hij al besloten

Arianna beet op haar lip, ze wist wat hij voelde, David had het haar ook aangedaan en nu liep ze er mee te dreigen. Ze liep nu naar hem toe, nam gebruik van zijn nerveusheid en schoot met haar water snel het mes weg, ze liep naar hem toe en bond snel zijn handen vast, ze was nog redeiljk sterk en hij was verzwakt dus het moest wel lukken zo. "Dan zou ik je maar gedragen' zei ze, maar haar stem klonk niet meer zo hard, ze dacht aan de pij die David haar had laten voelen.

Allen keek Kyara aan toen ze stilstond. 'Dat was het ook niet. Het was het beste wat zich in mijn jeugd heeft afgespeelt.' zei hij en sloeg zijn blik even neer om daarna een kwartslag te draaien en in één keer een mes te werpen naar de bosjes. Het mes verdween achter de bladeren waartussen hij nog net een hazenhoofd had gezien. Het volgende moment schoot de haas uit de bosjes, rende voor Allen langs. Allen liet het beest niet zomaar gaan, dook naar voren om het beest te grijpen maar viel alleen maar op zijn gezicht. Hij vloekte, kwam met een pijnlijk gezicht omhoog. 'Au, dat was niet slim.' zei hij met zijn armen om zijn buik geslagen. Maar al met al had het er komisch uitgezien.

rat voelde waar arianna aan dacht en hij reeg een rilling er van hij deed zijn mond open om er wat van te zeggen maar hij deed het maar niet en hij stond op en liep een stukje bij haar weg maar het hielp nu niet dan voelt hij een pijnlijke steed die van allen en hij vertrok zijn gezicht even er van. gelukkig was die wel verder weg van hem, maar toch moest hij even kokhalzen. door dat hij james pijn, arianna haar herinnering aan pijn en de pijn van allen net, voelde en dat was beetje te veel van het goede. al was het niet zo erg als gisteren...

Hope besloot er maar niet op te reageren, dat was dom van haar. Ze ging maar ergens zitten en staarde alle kanten uit maar ze negeerde Hugo. Ze wist dondersgoed dat hij daar onnozel stond te doen. Daar zat ze echt niet op te wachten.

Hugo zweeg, het was prettig geweest om voor gesteld te worden, nu voelde hij zich behoorlijk onwelkom, misschien was dat ook terecht maar hij had zo graag eerst met Hope alleen willen praten.

Gabe (weet niet eens waar hij voor het laatst was maar ok) keek naar Hugo. 'Wie ben jij?' vroeg hij, niet onvriendeiljk, gewoon nieuwsgierig.

Rat keek nu weer toe en hij probeerde in zijn hoofd weten liedje te neuriën dat hem wat deed afleiden

Hugo keek naar Gabe en glimlachte voorzichtig. "Ik ben Hugo, ik ben hier om Hope mijn zusje en ook de andere geleiders te helpen." hij keek even richting Hope die hem koppig negeerde en vervolgens terug naar Gabe. "Ze is er net achter gekomen.." verklaarde hij. "Hopelijk kan ze me het uiteindelijk vergeven.."

'Aha' zei Gabe, een beetje medelevend met beide. 'Nouja, je bent niet de enige die de geleiders wil helpen.' hij glimlachte. 'Ik ben Gaberial.' Volgens mij noemt hij nu voor het eerst zijn naam lol.

Hugo glimlachte naar Gabe en knikte. "Aangenaam." zei hij. Hij was blij dat iemand in ieder geval wel voor hem openstond. "Ken je Hope goed? Hoe gaat het met haar?"

Hope keek nu toch geïrriteerd naar Hugo. Hij vroeg er gewoon om. Ze stuurde een windvlaag op hem af waardoor hij met een plof op de grond belandde.

Rat kon het niet laten te grinnikte om de opmerking helpen. Niet in een kwade zin hij vond het gewoon grappig. Ik heet rat. Zegt hij dan kort maar verder zei hij niks hij had de jongen aangevallen en tja. Hij bleef dan meestal wel een beetje afstandje tegen die gena als hij dan geen kwaad leek te doen. En hij keek even rond

Ik ga slapen doei