Sanne en Steffie

Oke we weten waarover, maak jij eerst je rol maar dan maak ik naar aanleiding daarvan mijn rol

Is goed sorry was gister moe en had alleen de rol van die franse revolutie gemaakt.

is niet zo heel uit gebreid gewoon wat kern dingen

Rox wings is een jongen van 22 jaar. hij woont in het kasteel zolang hij zich kan herinneren. hij is iemand die afstandelijk, afwachten is. hij is ook rustig en beheerst al heeft hij ook een kant die erg nieuwschierig is. hij heeft al een aantal jaren een vrouwtjes draak maar samen magen ze meestal niet naar buiten. zijn draak arya mag ook meestal alleen snachts naar buiten als er geen maan is dan zal niemand haar zien omdat ze grijs van kleur is. rox traint in het geheim het arya, er weten maar een paar trouwe dienaren van de koning tot de koning een rijder heeft. rox gedraagt zich normaal en als hij in het leger mee vecht gebruikt hij nooit magie, al houd hij zijn ogen wel open om een andere rijder te vinden.

Luna is een meisje van 19 jaar. Ze is opgegroeid bij de elven, samen met haar ouders en broertje, maar is duidelijk een mens. Ze is een goede ruiter en boogschutter, waar ze dan ook graag gebruik van maakt. Een jaar geleden heeft ze een rood drakenei gevonden wat een week later voor haar uitkwam. Sindsdien is ze een rijder. Haar draak heet Ryuk. Ze zijn een goed team samen ondanks het feit dat Luna hoogtevrees heeft. Ze verkiest er dan ook liever voor om te paard te reizen inplaats van op de rug van Ryuk. Ze heeft het wel een aantal keer gedaan en dat lukte ook wel omdat Ryuk heel rustig met haar is maar ze vind het niet echt wat. Ze is dan wel een drakenrijdster, echter zijn zij en Ryuk buiten de stad amper samen omdat de elven het geheim willen houden voor de buitenwereld. Ze willen pas zodra Luna en Ryuk onverslaanbaar zijn laten weten dat er een rijder is. Luna draagt dan ook altijd zwart leren handschoenen tot haar ellebogen zodat niemand kan zien dat ze een rijdersteken op haar hand heeft.
Ze ziet er ongeveer zo uit als op het plaatje maar dan blond haar en fel paarse ogen.

plaatje komt nog

Luka reed op zijn paard stapvoets door het bos. Terwijl hij rond keek naar al het leven rond zich. Hij gebruikte nooit magie om de omgeving af te speuren, al kon hij dat zeker wel hij had veel over magie geleerd alleen hij mocht het niet gebruiken in het openbaar. Daarom schermde hij zijn magie ook af zodat niemand het kon voelen alleen een band deed hij niet weg duwen of door breken en dar was die met arya zijn draak van wie hij heel veel heild. Luka kijkt op als zijn paard stopt en ziet tot ze bij een beekje zijn en hij stijgt af en maakt het paard vast aan een tak. Dan loopt hij dichter bij het beekje en gaat met zijn handen er in die hij tot een kom heeft ge vouwen en brengt het naar zijn mond om er van te drinken. Dan veegt hij met de rug van zijn hand zijn mond af. Hij keek even naar het blader dak en zag tot de zon nog genoeg scheen het was dus zeker pas middag mar hij kon niet wachten tot de avond wat arya mocht vanacht naar buiten. En vandaag mocht luka weer eens mee. Galbatoberix had bijna niemand laten weten wie de rijder was bij hen alleen een demon en de raz’ac wisten tot hij de rijder was. Galbatoberix had gezegt tot het beter was voor de veiligheid van arya en daar had hij mee in gestemt. Luka stond op en liep bij de beek vandaan en ging tegen de boom aan zitten waar het paard aaan een van zijn takken vast zat. Vervolgens sloot hij zijn ogen. Heerlijk een dagje niks doen en vanacht eindelijk met arya weer eens vliegen dacht hij en met die gedachten viel hij in slaap.

Luna bond haar paard vast net iets buiten het veilige gebied van de elven. Ze wist dat Ryuk boven het bos vloog zoals hij altijd deed als ze buiten was. Ze waren dan wel niet bij elkaar, maar ze hielden elkaar wel in de gaten. Ze waren onafscheidelijk. Ze ondeed het rijdier van zijn zadel en legde dat op de grond naast haar tas. Dan pakt Luna haar pijlen uit de koker die aan het zadel bevestigd is en loopt met de pijlen in haar hand en haar boog op haar rug naar het midden van de open plaats. Ze keek rond, naar de targets die rondom de open plek zijn neer gezet. Je zag meteen een twinkeling in haar ogen toen ze dat deed. Ze hielt ervan, boogschieten ontspande haar. Ze pakte de eerste pijl van de grond af en spande haar boog terwijl ze richtte. Met een zoef verliet de pijl haar boog en trof het eerste target in de roos. Ze grijnsde.

Luka lag lichtjes te slapen in de schaduw van de boom af en toe kwam een licht briesje op zetten maar daar had hij geen last van hij vond het eigelijk best fijn een beetje wind. Na een tijdje begon hij al weer wakker te worden want echt moe was hij niet en om eerlijk te zijn kom hij niet goed slapen tegen een boom aan. Hij rekte zich uit en stond op en liep naar zijn paard en aaide het dier even gerustellend en maakte het vervolgens los en steeg op. Hij kon nog een stuk verder rijden dan de beek en hij besloot dat te doen hij had toch geen verplichtingen vandaag dus waarom niet al had galbatoberix niet graag tot hij heel diep het bos in ging hij wilde wel eens wat verder gaan en daarbij hij kon zich heel goed zelf verdedigen. En hij spoorde het dier aan tot een lichte draf en hij reed door de beek heen verder het bos in en hij keek goed rond. Na een tijdje begon het bos een stuk dichter en dichter te worden. En luka voelde zich niet geheel op het gemak misschien kon hij zo beter om keren en gewoon wachten tot de avond viel inplaats van rond te neuzen. Maar dan hoort hij een pijl zoeven en hij heild halt en steeg langzaam af en hij sloop wat geluidloos door de bsjes tot hij een meisje zag met pijl en boog.

die jonge met het blauw achtig har is luka
http://urusai-baka.deviantart.com/art/guys-take-things-too-seriously-244826931

oke
----------
Luna keek naar de pijl die zich in het rode stuk van de target boorde. Dan pakt ze een nieuwe pijl en richt die precies op de andere. Na een diepe ademhaling liet de de pijl los en deze vloog met, eveneens een zoef, op zijn voorganger af. Met een zacht gekraak van splinterend houd boorde hij zich in de vorige pijl, recht tot het midden waar hij bleef steken. Luna pakte 2 volgende pijlen en richtte die op een ander target. Ze hielt beide pijlen goed vast en focusde waarna ze ze los liet en de 2 pijlen gebroederlijk hun doel troffen in het target. Ondertussen had Luna haar oren gespitst. Ze kon niet zo goed horen als de elven dat konden, maar haar gehoor was toch wel iets beter dan dat van menig ander mens. Ruyk. blijf op afstand. Ik wil niet dat ze je zien. Zei ze tegen haar draak. Ze merkte dat hij ook wat gevoelt had en was komen kijken. Maar dat wilde ze niet. Ze wilde niet dat hij ontdekt zou worden. Langzaam raapte Luna nog een pijl op. Ze zette hem op haar boog en spande deze naar de grond aan. 'Ik weet dat je er bent. Ik weet niet wie je bent, maar ik weet dat je er bent.' zei ze rustig tegen de persoon die ergens in de bosjes rond haar zat. Ze keek even licht rond en schoot haar pijl toen binnen een seconde af, recht op de plek waar Luca zich bevond.

luka keek bewonderend toe hij had nog nooit iemand zo goed zien schieten op een elf na dan en hij bracht zijn hand naar zijn schouder waar een pijl zich ooit door heen had geboord. Dit meisje was echt goed met pijl en boog. Maar dan hoort hij haar stem die zegt tot ze door heeft tot hij er is. Hoe wist ze dat nu weer zijn magie kon ze niet gevoeld hebben daar had hij altijd een schild rond en voor hij verder kon na kijken zag hij het meisje richten en los laten en hij sprong uit de struiken. Nu had ze hem gezien fijn. Hij keek het meisje aan luka was nog niet zo slecht al zou hij wel iedere orde uit voeren die galbatoberix hem gaf maar als er geen aan leiding was vechte hij niet snel of iemand anders moest beginnen. Rustig aan met dat ding…wil graag nog wat langer leven. Zegt hij tegen het meisje en hij liet zijn handen zien tot hij geen wapen in zijn handen had.(zijn rijders teken zit verborgen hoe brom dat ook had gedaan in het boek) ik hoorde je boogschieten en ik werd nieuwschierig dus ging ik kijken, zegt hij goud eerlijk en hij bekeek het meisje voor zich. Al snel merkte hij tot ze kleding van de elven droeg en hij deed waakzaam een stap achter uit en hij keek rond.

Luna keek de jongen aan met haar doordringende paarse ogen. 'Je weet het tegenwoordig nooit, achter elke struik kan iemand verschuild zitten die je door wilt hebben. Ik pas liever op met vreemde.' zei ze terwijl ze snel nog een pijl pakte en die richtte op de jongen. 'Daarnaast komt nog het feit dat je de pijl kon horen.' ze hielt haar hoofd een beetje schuin. 'Dat baard me zorgen.' Een gewoon mens kon nooit zo een goed gehoor hebben. Het moest wel iemand zijn die iets had wat andere niet hadden. Toen ze zag dat hij geen wapens had en zijn armen omhoog hielt, liet ze haar boog iets zakken. 'Tip. Als je je leven inderdaad wil houden, besluip mensen dan niet zo, ze handelen dan uit zelf verdediging en dat kan je je leven kosten.' Ze voelde hoe Ryuk haar in de gaten hielt en hoe hij voorzichtig was met de jongen die tegenover haar stond. Net als Luna kon hij er niet bij wat die jongen was en wat hij hier moest. Luna hakte de knoop door: 'Wie ben je? Wat doe je hier? Ik heb je nooit bij de elven gezien, dus je bent van ergens anders.'

luka keek het meisje voor zich aan en merkte hoe achterdochtig ze was en hij glimlachte. Daar moet ik je gelijk in geven schoonheid. Zegt hij tegen haar terwijl hij langzaam zijn handen liet zakken. Als hij de volgende zin hoort krijgt hij er zelf zorgen van waarom had hij dat gezegt maar hij liet niks merken. En hij haalt zijn schouders op. Ik hoorde het is daar iets vreemds aan dan. Zegt hij nuchter en hij keek vervolgens nog even rond hij had het gevoel tot er nog iemand was maar hij gebruikte zijn magie niet om iemands geest te voelen dat was veel te gevaarlijk. Dan grinnikt hij bij de woorden van het meisje. Dat zal ik zeker onthouden, nadat jou pijl me bijna doorboorde net zegt hij en hij liep naar de struiken en pakte de pijl en bekeek die en streelde met zijn vinger er over. Het was even stil als het meisje weer begon te vragen en hij keek haar aan en rijkte haar de pijl toe als hij wat dichter bij stond met de punt naar zich zelf gericht in teken tot hij geen kwaad deed. Hij had gelijk ze hoorde bij de elven maar was wel een mens dat was vreemd. Ik woon ook niet bij de elven ik woon in het rijk. Zegt hij tegen haar en hij heild zijn hoofd schuin. Ik had een dag vrij en dus wilde ik het bos in trekken dus deed ik dat…zegt hij en hij leef haar aan kijken. En wat doet een mens bij de elven. en hij keek even rond. En ook nog best wel ver van hun grens af. Sist hij dan tegen haar en hij keek haar onder zoekent aan. Hij wist heel goed waar de grenzen van het elven bos lagen daar mocht hij absolut niet heen van galbatoberix. Rijder waren krachtig maar elven ook.

Luna hielt de jongen nauwlettend in het oog toen hij naar de struiken liep om haar pijl te pakken. Toen hij haar schoonheid noemde had ze geïrriteerd met haar ogen gerold, maar ze week geen seconde van hem af met haar blik. Iets in haar zei dat ze voorzichtig moest zijn. Dat de jongen die tegen over haar was niet gewoon een jongen was zoals hij beweerde. Ze keek hoe de jongen de pijl in zich opnam en toen hij hem haar terug aanbood was ze heel voorzichtig. Eerst deed ze een stapje naar achter maar toen hij hem met de veren haar kant op aanbood nam ze hem toch aan. Ze hielt hem in haar hand vast terwijl ze haar blik weer op de jongen richtte. Luna trok haar wenkbrauw op. De vraag waarom zei bij de elven woonde had ze niet verwacht. Ze keek even naar de grond en dacht razend snel na. Dan keek ze weer op naar de jongen waarna ze begon te spreken. 'Ik ben een vondeling. Achter gelaten in het bos. Een elvin heeft me gevonden en mee naar huis genomen. Sindsdien woon ik daar.' loog ze. het was half waar. Ze was geboren in het rijk, maar toen haar ouders merkte dat er wat anders aan haar was hadden ze de elven om raar gevraagd en zijn ze daar blijven wonen. Ze hoopte alleen dat de jongen die tegenover haar stond niet wist dat als je inderdaad echt door een elf werd opgevoed dat je dan ook meer het uiterlijk van een elf kreeg. En zij... zij was duidelijk een mens en geen elf. Haar doordringende paarse ogen boorde zich in die van de jongen die tegen over haar stond. 'Daarbij komt, mensen en elven kunnen best samen wonen. Net als dwergen. Is het zo raar dat ik bij de elven woon?'

Luka bleef het meisje en de omgeving wat in de gaten houden want hij had nog altijd het gevoel tot ze niet alleen waren. Hij luisterde ondertussen aandachtig nar het verhaal. Hij had nooit eerder gehoort tot een elf een mensen kind mee had genomen maar hij kon zich er wel iets bij voor stellen. Het was een volk die niet mensen onnodig liet lijden, maar het was ook een zeer trots volk. Intressant…ik heb nooit gehoort tot een elf dat heeft gedaan. Zegt hij en hij doet een stap dichter bij en hij kijkt in de paarse ogen van het meisje en hij knipperde een paar keer. Je mag van geluk spreken tot ze je mee nam. Zegt hij met een glimlach en hij liep weer bij haar vandaan en hij keek weer naar het blader bed boven hun. Nog een paar uur en dan kon hij met arya weer eens vliegen hij keek er nu al naar uit en hij grinnikte, maar stopt als hij het meisje weer hoort spreken en hij keek over zijn schouder naar haar om. Nee het is eigelijk niet zo vreemd alleen je hoort het minder snel op de dag van vandaag. Begint hij en hij keert zich nu helemaal om naar het meisje. De elven nemen niet meer zo heel snel mensen op na de val van de rijders, al sturen ze wel soms elven naar de varen, maar hun band is anderster...zakelijk. zegt hij en hij kijkt na denkent naar de grond. Je kent het wel….je woont daar dat moet je dan toch wel gezien hebben. Elven wantrouwen mensen….daarom viel je ook zo snel aan. Grinnikt hij en met die woorden keek luka op naar het meisje. Nouw meisje van de elven, mag ik vragen hoe je heet of hoe ik je moet noemen, zegt hij met een glimlach wetent tot ze welicht ging liegen over wie haar naam was want namen geven was problemen vragen.

Luna trok haar wenkbrauw op toen de jongen zei dat elven en mensen niet echt samen konden. Ze had er nooit last van gehad, misschien was het ook wel omdat ze een rijdster was en niet zomaar een mens. Maar zelfs met haar ouders en haar broertje hadden de elven nooit problemen gehad, zelfs niet toen ze nog geen draak had die haar trouw was. Ze knikte. 'Ik heb inderdaad geluk gehad dat ik werd opgevangen door ze. Anders leefde ik nu niet meer.' zei Luna rustig. En had ik geen draak gehad, dacht ze er nog achteraan. Ze lachte zachtjes. 'Ik wantrouw iedereen die ik niet ken. Niet alleen mensen, maar ook elven die vreemd voor me zijn. Je weet het immers maar nooit. Toen Luna de vraag hoorde over hoe ze heette keek ze, als bijna altijd, in de richting van de zon waar over een paar uur de maan aan de hemel zou doen oplichten. 'Alleen als jij die van jou ook zegt.' zegt Luna rustig terwijl ze naar de hemel bleef staren die langzaam maar zeker donkerder begon te worden.

Luka knikte in stemmend. Daar heb je zeker geluk mee gehad. Zegt hij tegen haar en hij leunt met een hand tegen de boom aan en hij bleef het meisje aan kijken. Nouw dan hoop ik maar tot je voortaan niet meteen schiet wie weet schiet je anders een andere vondeling neer er zijn er veel met die oorlog. Zegt hij en je zag hem even denken. Sorry dat kwam er nogal gemeen uit. Zegt hij en hij beet op zijn lip. Hij ziet het meije omhoog kijken en hij keek ook heel even omhoog tot ze weer begon te spreken ze zou haar naam geven in de ruil voor zijn. Oke deal. Zegt hij met een brede grijns. Mijn naam is luka. Zegt hij en hij keek haar af wachtent aan. Wachtent op de naam die hij te horen ging krijgen waar hij al benieuwt naar was sinds ze aan de praat waren geraakt hij vond haar iets hebben wat wit hij niet maar een ding wist hij wel hij vond het leuk om met haar zo een beetje te praten. Vele deden dat in deze tijd niet meer. En hij keek weer even omhoog. Hij moest zo weg.

Luna keek op naar de jongen terwijl hij sprak. Ze voelde dat ze een beetje rood kleurde van schaamte toen hij zei dat ze moest oppassen met schieten. Dat was waar, maar wat als hij nou wel gevaarlijk was geweest? als hij haar wel iets aan had willen doen? Ze zuchtte diep. Ze keek hem aan toen hij zijn naam zei. Luca. Dus die jongen heette zo. Ze prentte de naam in haar gedachten. 'Ik heet L....' ze werd onderbroken door Ryuk die haar gedachten verstoorde. Pas op Luna! Zeg je naam niet. Het kan gevaarlijk zijn. Daarbij komt dat je terug moet naar de elven. Het word donker, ik wil niet dat je wat overkomt. Luna beet zachtjes op haar lip. Ze wist dat Ryuk gelijk had. Ze moest oppassen met wat ze zij. Ze keek kort naar de grond en toen weer naar de jongen. Ze hoopte dat het niet zo opviel dat ze op een of andere manier gewaarschuwd was door iemand. 'Lelie.' zei ze uiteindelijk. 'Mijn naam is Lelie, naar de waterbloem.' Ze glimlachte kort naar hem en raapte toen haar pijlen op. 'Maar het word al laat. Ik moet naar huis voordat ze me gaan zoeken. Ze liep met de pijlen in de richting van haar rijddier dat rustig stond te grazen bij de boom. Ze begon het dier op te zadelen.

Luka keek het meisje aan en merkte tot ze was na aant denken maar hij zei er niks op. Toen ze haar naam wilde zeggen heild ze ineens op dat vond hij wel vreemd. Hij keek even rond om Te zien of er niks vreemd was maar er was niks. maar al snel sprak ze verder en zei har naam. Typisch voor een elf...het is wel een mooie naam. Zegt hij vervolgens er snel achter aan. Jah ik moet ook maar eens gaan. Hey water bloed...ik hoop tot we elkaar nog eens zien. Zegt hij met een knipoog hij keek hoe ze op haar rijdier steeg en dan loopt hij weg. hij verdween weer de struiken in en hij keek even achter om voordat hij verder naar zijn paard liep en op steeg. Hij gaf het dier de sporen en gallopeerde er van door richting de beek wetent tot arya daar dadelijk naar toe zou komen. Onder de rit naar de beek dacht hij nog vaak aan lelei. Eenmaal bij de beek steeg hij af en stuurde het paard voorzichtig met zijn geest naar huis. Vervolgens ging hij in de schaduw zitten van een boom om te wachten op arya.
Nu het goed donker was buiten zonder de maan verliet arya het kasteel op weg naar de beek.

Luna knikte als afscheid naar Luca. 'Dat hoop ik ook.' zei ze zacht. Ze wilde weten wie die jongen echt was. Ze vertrouwde hem niet helemaal. Hij had iets wat vertrouwd voelde, maar ook iets wat haar bang maakte en daar wilde ze achter zien te komen. Ze draaide haar paard om toen ze opgestegen was en gaf het dier de sporen en vrije teugel. Met volle galop reed ze weg van de jongen. Ze merkte de aanwezigheid van Ryuk boven haar. Ze keek kort omhoog naar het bladerdek dat zich boven haar bevond. Daar boven zag ze vaag een grote zwarte schaduw. Ze grijnsde. Ik wist wel dat je me niet alleen zou laten met die jongen. Ze hoorde enkel een gegrom van Ryuk wat hij altijd deed als hij haar wilde beschermen jegens iemand. Luna glimlachte en reed verder naar de elven stad.

luka wachte rustig in de shaduw de minuten verstreken en het was goed donker nu. Dan voelt hij wind op komen en hij hoorde een geluid de vleugels van arya en niet veel later ziet hij tot de draak land wat verder op waar er geen lader dek boven de beek was. Luka grijnsde en rende naar haar toe. Eenmaal bij haar aaide hij haar over haar neus. Eindelijk meisje kunnen we weer eens samen vliegen…geen maan te zien, en geen verplichtingen. Zegt hij en hij klom langzaam op haar rug. Arya neuriet. Jah de dag leek voorbij te kruipen ik was blij toen ik eindelijk weg mocht, zegt ze en ze schudde met haar kop. Hoe je vast. Zegt ze en vervolgens zet ze met een sprong en een snele slag van haar vleugels af tegen de grond zodat ze meteen vaart had. Luka had zich schrap gezet en voelde hoe arya de lucht in ging en hij schater de het uit van plezier. Hij wist tot bijna niemand zich nu hier in de bossen waagde en hij was ver weg zat van het meisje. En geen maan dus bijna niemand zou hen in de lucht zien nu.

Eenmaal terug thuis aangekomen zette Luna haar paard in het weiland voor haar huis. Ze zadelde het dier af en bracht het tuig naar de kleine schuur die zich tussen het weiland en het huis bevond. Ze ruimde alles netjes op en liep terug met een emmer voer voor het paard. Ryuk was ondertussen naast het weiland geland en lag daar rustig met zijn kop op zijn poten. Met zijn grote gele ogen hielt hij Luna in het oog, al wist hij dat er hier niet echt iets mis kon gaan. Hij was altijd bezorgd over zijn rijdster. Ze was te onvoorzichtig vond hij en hij wist dat sommige elven dat ook vonden. Luna giechelde toen ze de blik van haar draak zag en liep naar het dier toe waarna ze hem zachtjes over zijn neus streelde. 'Ooh kom op Ryuk. Ik weet dat je voorzichtig bent. Maar een beetje spanning in het leven mag toch wel? Daarbij komt. Die jongen heeft me niets gedaan en zal me ook niets doen zolang hij niet weet dat ik jou rijder ben.' Ze gaf de draak zacht een kusje op zijn bek. Het dier maakte een soort spin geluid. Luna deed een stapje achteruit. Ga maar jagen. Het kan nu. Niemand die je ziet.' Ze aaide het dier nog even voordat de draak overeind kwam en opsteeg om te gaan jagen in het bos. Hij liet een brul horen voordat hij uit het zicht verdween. Luna lachte terwijl ze het dier na keek.

Luka had de grootste plezier en genoot er van tot hij weer eens op arya kon vliegen. Arya genoot er net zo veel van als hij. Een maal hoog in de lucht deed ze eens een duikvlucht. na nog een tijdje zo rond te hebben gevlogen en ze bijde hun energie verbruikt haden. Hier hadden ze een maand op gewacht. Dan kijken arya en luka bijde in de richting van een brul die ze horen. Dat was nie t shirkan. Zegt arya tegen luka. Je he t gelijk. Zegt hij en hij haalde uit de zadeltas een mantel en een rode sjaal. De sjaal deed hij voor neus en mond en dan de mantel om zo zou niemand hem herkennen. Ga er heen. Zegt hij vervolgens. Als er een rijder of draak was moesten ze er heen ook al zou het veraden tot het rijk een rijder had. Ze moesten drakenrijders vangen. Arya verabderde van richting en maakte een snelle vaart naar de richting van de brul en al snel zag ze een rode draak in de lucht.

Luna liep hoofdschuddend terug naar haar huis. Ze opende de deur en liep naar binnen waar ze begroet werd door de wolf die door haar familie was geadopteerd en haar broertje die haar tackelde en niet meer los liet. Ze lachte en aaide het jongetje over zijn bol. 'Mam! Pap! Ben thuis!' riep ze terwijl ze de deur achter zich sloot en naar de keuken probeerde te strompelen met haar broertje aan haar been. Ze liep naar het aanrecht en pakte een trosje druiven. 'En wat heb jij de hele dag gedaan?' vroeg ze terwijl ze haar broertje op tilde en op het aanrecht zette. Ze lachte toen het knulletje begon te vertellen wat hij die dag allemaal gedaan had en wat hij wilde doen. Luna keek op de klok. Het begon donkerder te worden en het duurde vast ook nog wel even totdat Ryuk terug zou komen. Maar ze maakte zich toch een beetje zorgen om hem. Ze had die hele dag iets gevoeld wat ze normaal niet voelde. Het maakte haar onzeker en zeker als Ryuk alleen was, buiten. Ze luisterde maar half terwijl haar broertje een lang verhaal aankaartte. Ze wilde weten wie die jongen was. Ze vertrouwde het niet. Waarom maakte hij haar zo bang?

Ryuk vloog over de bossen terwijl hij gromde. Hij speurde de omgeving af opzoek naar een prooi. Hij had al de hele dag honger maar wilde Luna niet alleen laten. Zeker niet toen die jongen erbij was gekomen. Hij zag een hert en schoot erop af. Zijn klauwen uitgestoken en raak. Hij vloog met het hert tussen zijn klauwen weer omhoog opzoek naar een rustige plek om het dier op te gaan peuzelen.

Arya vloog door en keek naar wat de draak deed en merkte al snel tot hij aant jagen was . ze zag ook tot de draak de aanval in zat en even later al een prooi te pakken had en ze glimlachte als draken dat konden. Dat was het beste een draak die een prooi had was afgeleid dan kon zij makkelijker toe slaan. Luka keek met arya mee naar de draak en hij ging beter in het zadel zitten. Wetent tot arya dadelijk ging toe slaan en op dat moment gaat arya wat omhoog om vervolgens een duikvlucht in te zetten recht op de rode draak af. Luka had gemerkt tot de rijder er niet bij was dat vond hij erg jammer. Hij wilde weten wie de andere rijder was. Wie zijn vijand was, die hij gevangen moest nemen. Maar dat zat er voor nu jammer genoeg niet in ze moesten genoegen nemen met de draak. En die moesten ze vangen of het zou uit lekken tot er een rijder was aan de kant van het rijk. Maar dat ging toch al gebeuren dat kwam door de band die deze rode draak met zijn rijder had. Net als de band met hem en arya. Een voordeel had luka wel hij had zich vermomd met de sjaal en mantel dus ze zouden niet weten wie het was. Toen luka hier bij nagedacht had was arya bij de rode draak aan gekomen en vloog zonder af remmen tegen hem aan en begon hem richting de grond te dwingen terwijl ze naar hem habte. Het liefst wilde ze er hart bij brullen maar dit deed ze niet. Dat zou hun verraden en dat wilde ze niet. Dan kwam er alleen maar ongedierte nieuwschierig kijken. Enze habte nog eens naar de rode draak. Luka had zich goed vast gehouden toen de twee draken elkaar raakte maar verder bemoeide hij zich er nog niet mee…ook niet met magie dat zou hij pas doen als laatste red middel mocht de draak ontsnappen aan arya. Er zat ook een risico aan mocht hij dat moeten doen andere magies zouden zijn magie dan voelen.

Ryuk vloog rustig door de lucht, opzoek naar een geschikte plek om te landen. Hij boog wat af richting het zuiden, iets terug richting de elven. Hij had net een goede plek gevonden en wilde afbuigen om te landen, toen hij het gewicht vaan een groot beest tegen zich aanvoelde. Het dwong hem richting de grond. Ryuk brulde kwaad en toen hij zijn kop draaide zag hij een andere draak, met rijder, die tegen hem aan beukte en naar hem probeerde te happen. Hij ontweek de kaken van de andere draak met gemak maar moest helaas wel zijn diner los laten. Het hert viel met een dove plof op de grond. Op dat moment zwiepte Ryuk kwaad met zijn staart in de hoop de rijder te raken en uit het zadel te meppen. Hij brulde nog eens kwaad naar het andere rijdier. Ryuk merkte dat de grond steeds sneller naderde en had eigenlijk geen zin om te pletter te vallen. Hij probeerde zich te draaien zodat hij de gene was die de andere draak tegen de grond probeerde te meppen.

Arya merkte tot de rode draak verrast was en daar was ze wel blij mee. Ze merkte ook tot hij haar aanvallen goed ontweek. Dan laat hij zijn prooi los een teken voor arya tot het gevecht echt ging beginnen ze kon het nu niet laten om ook te brullen naar de draak. Luka heild zich niet meer vast hij kon na jaren redelijk in het zadel blijven zitten. Luka zag de staart aan komen en hij liet zich uit het zadel glijden. Hij greep daarna de stijgbeugel van het zadel beet zodat hij niet naar beneden viel. De staart van de draak had hem tenminste gemist. Hij slingerde heen en weer om vervolgens zich op het zadel te slingeren en hij klimde er weer in. Op dat moment draaien de twee draken waardoor arya naar de grond word gedreven en luka hing op de kop nu moest hij zich wel goed vast houden. Arya probeerde de andere draak te krabben en te bijten. Maar ze merkt tot de grond dichterbij komt ze moest de draak los laten nu en ze steeg snel op voor ze de grond raakte en ze draaide zich naar de rode draak toe en vloog op hem af en als ze weer dichtbij is spuugt ze vuur naar hem. Luka wachte nog steeds af maar stond klaar om zijn eigen magie schild te breken en de draak aan te vallen met magie.

Ryuk gromde kwaad naar Arya toen die hem probeerde te krabben en te bijten om los te komen. Het maakte hem verder weinig uit want hij hielt haar stevig vast met zijn klauwen. Op een gegeven moment liet ze hem los en vloog ze terug naar boven. Hij lande echter en hielt zich gereed om terug in de aanval te gaan. Zijn grote goudkleurige ogen volgde haar bij elke beweging en lieten haar niet los. Dan ziet hij haar op zich afkomen. Hij dook licht ineen, klaar om weg te vliegen. Net op het moment dat de andere draak haar vuur spuugt schiet hij de lucht in, weg van het vuur dat de vlakte waar hij net stond in lichte laaien zette. Hij brulde triomfantelijk. Vanaf de zijkant van zijn tegenstander schoot hij op haar af met zijn bek open om haar vleugel te kunnen grijpen als ze in zijn buurt kwam.

Luna keek op toen ze een brul hoorde. Ze herkende hem als die van Ryuk en grijnsde. Hij had vast een prooi te pakken. Toen ze echter een andere hoorde volgen niet lang daarna keek ze verbaast door het raam naar buiten. Vanaf haar huisje kon ze niets zien. Ze liet haar broertje los en liep naar buiten. Wat was er in vredesnaam aan de hand. Ze probeerde contact te zoeken met Ryuk, maar toen ze die vond was het enige wat hij zij dat ze hem niet moest gaan zoeken, dat hij het wel aan kon alleen. Als het was wat ze dacht dat het was, dan was er nog een rijder in dit gebied. Ze kon dan inderdaad beter uit het zicht blijven wist ze. Maar ze maakte zich toch een beetje zorgen om Ryuk. Een draak met rijder was sterker dan een draak alleen. Maar ze wilde niet het gevaar lopen.. Wat moest ze doen? Ze wist het niet....