Dragons War rpg

Oke weer een drakenrijders rpg van ruuz en mij.

Oke kort lijsje

Naam+achternaam:
Leeftijd:
Uiterlijk:
Innerlijk:
Draak:
Extra:

Oke dit was het lijstje nu onze rollen.


Naam+achternaam:Lucas Wings
Leeftijd:20
Uiterlijk:
Innerlijk:lucas is het beste wispelteurtig te noemen. hij doet tegen iedereen hoe hij het zelf wilt, soms is hij aardig en dan ineens ook weer niet. lucas heeft als waren twee gezichten. eentje gewoon ijn eigen ik die hij is, een vrolijke spontane lieve jongen, die heel nieuwschierig is. maar anderzijds is hij de trouwe dienaar van de koning de alles voor hem doet. je weet niet altijd welke kant hij kiest meestal komt zijn tweede kant naar boven als hij een bevel krijgt van galbatoberix en soms als er bloed is.
Draak:zijn draak heet Arya is een lichtgrijze vrouwtjes draak die groene ogen heeft. ze is al 10 jaar en redelijk trots en wildt.
Extra:bijna niemand weet tot lucas een rijder is de meesten denken tot hij een soort demoon is. hij heeft zijn teken op zijn hand verborgen zoals brom dat ook heeft gedaan met zoon verf. daarnaast vliegt hij bijna nooit op arya want die mag alleen naar buiten als er geen maan aan de hemel staat en dat is maar een keer per maand. dit is omdat de koning het geheim wil laten houden tot hij al zo lang een rijder heeft. lucas heeft een schild rond zijn geest dat alleen een draak of een hoge krachtige elf kan breken. lucas vecht meestal en gebruikt geen magie dus vele twijfelen of hij nu een demoon is of niet.

Naam+achternaam: Alexander Wraythe - wordt liever Alec genoemd.
Leeftijd: 20
Uiterlijk: De middelste Linkje 2 Linkje 3 Linkje 4
Innerlijk: Afstandig. Alec is op het eerste gezicht wat afstandelijk, blijft liever aan de zijlijnen staan en kijken voordat hij een oordeel velt en hij zich wat dichterbij begeeft. Hij is een aardige jongen wanneer hij zich opent en is uiterst zorgzaam over zijn dierbaren. Als hij weet dat je niets goeds bent, bewaart hij zijn afstand en kun je geen vriendelijke houding van hem verwachten. Naast dat alles heeft Alec een enorm empathisch vermogen. Hij kan zich behoorlijk inleven in anderen, bijna onmogelijk veel. Hij kan voelen wat een ander voelt, denken wat een ander denkt. Hij vindt dit alleen maar vervelend, omdat hij zo ook geen slechterikken kan benaderen. Hij gaat als ze denken, met de meevoelen en dan wilt hij ze plots niet meer doden. Dit doet hij niet, maar zijn geest. Zijn geest lijkt nooit te stoppen. (klinkt nog heel vaag, maar je merkt later wel hoe ik eht bedoel o3o)
Draak: Hij is net rijder en heeft een kleine grijze draak met donkere ogen genaamd Night. Night is een mannetje en de reden van zijn naam is dat Alec hem 's nachts had gevonden en hij van kleur verandert 's nachts. Overdag is hij grijs, maar 's nachts wordt hij donkerblauw en glanzen zijn schubben paarsachtig.
Extra: Alec draagt een bril, maar heeft deze eigenlijk niet nodig. Hij wilt gewoon niet dat mensen zijn emoties zien en de glans van de bril verbergt dat iets. Ook heeft hij altijd eigenaardige dromen.

ik ben aant denken of ik dan toch een mannetjes draak maak van mijne
pff ik ben een plaatje aant zoeken van een jonge met blond of white haar.
en is het goed tot alec nog niet in de geest van lucas kan kijken omdat hij altijd dat schild heeft
----

Lucas was net van zijn paard gestegen. hij vond het vreselijk om er op te rijden maar het moest nauw eenmaal omdat niemand mocht weten tot hij een draken rijder was. want als mensen dat wisten waren ze verder van huis. hij ging met een hand door zijn haren heen en maakte het rijdier vast aan een tak en hij liep naar het kabbelende beekje. hij was voor niks of niemand bang op hem moment misschie omdat mensen juist bang waren voor hem omdat hij de meesten alleen al versloeg met een zwaard gevecht, en hij glimlachte bij die gedachten en hij maakte zijn handen nat en dan door zijn haren heen. het was warm vandaag. gelukkig was het vanacht wat koeler want nu komende nacht mocht hij eindelijk weer vliegen want er was geen maan.

Night is al een mannetje geworden
Hmh, ik kan je niet echt helpen want ik ben slecht in plaatjes vinden xD
En dat Alec niet in Lucas' geest kan kijken was mijn bedoeling :3
---

'Varden... varden, varden...' In complete verwarring en desoriëntatie staarden twee groene ogen door brillenglazen naar een kaart, vastgeklemd in de handen van de jonge bruinharige reizer die zijn weg meer kwijt leek te zijn dan gevonden te hebben. Hij fronste terwijl hij zonder te kijken over het pad liep - dat hij nog niet tegen een boom op was gelopen verrastte hem ook. Vanuit zijn jas piepte er iets, begon zijn borst opeens te bewegen alsof er iets in zijn jas zat, wat ook zo was. Een klein drakenkoppie kwam tevoorschijn vanonder de jas en bleef onder Alec's kin. 'Nighty, wat had die aardige vrouw gezegd? je mag niet gezien worden! Dus ga terug-- Hey, hey, wat doe je?' Night hapte naar de kaart en klemde het papier vast tussen zijn tanden. Hij trok het uit Alec's onoplettende greep en scheurde het een stuk, waardoor de helft van de kaart op de grond viel. 'Night, inhemelsnaam!' riep Alec en pakte de kaartstukken weer. 'Wat is er toch met je, kaarten zijn geen voedsel.' Hij keek naar de kaart die nu in tweeën was gescheurd en zuchtte diep. Great, hij was in de middle of nowhere, wist niet waar de Varden lagen en zijn kaart was stuk. Fantastisch. Hij smeet de kaart gewoon weg en stopte Night's kopje terug in zijn jas. 'Je mag hopen dat we iemand tegenkomen nu...' zei hij zacht en bleef toen abrupt staan. Zijn oren vingen een geluid op, een geluid van... stromend water. En waar stromend water was, was een rivier en een rivier kon leiden naar een dorp waar hij de weg kon vragen! Alec glimlachte licht en liep op het geluid af. Hij was dus niet zó'n grote pechvogel...

haha oke XD
weer eens de zelfde gedachten

-----

lucas vond het heerlijk het koude water en maakte zijn haren nog wat net en hij liet een zucht ontsnappen. op deze momenten miste hij arya inorm en baalde hij tot ze niet gewoon de heletijd samen konden rond vliegen en door brengen. en hij keek even droevig naar het water. maar vanavond en de hele nacht konden ze rond vliegen. zolang ze maar geen lawaai maakte en niemand hun zag was het goed. want galbatoberix wilde niet tot er iets met arya gebeurde of hem al kwam hij op de tweede plek. hem maakte het niks uit hij deed alles voor arya. lucas keek op als hij iets hoort bij de struiken en dan ziet hij een jongen met bruin haar lopen en hij liep naar de rivier. lucas bekeek hem van topt tot teen en glimlachte zelfvoldaag. deze jongen zocht iets al wist hij niet wat maar daar ging hij achter komen. hij stond op en liep rustig op de jongen af. 'ik zie aan je tot je de weg zoekt of iets dat je kwijt bent'zegt hij met een grijns en hij stopte voor de jonge en bekeek hem een reiziger was hij niet daar zag hij niet naar uit. het leek meer alsof hij plotseling had moeten vertrekken. nu wekte lucas zijn eigen nieuwschierigheid op maar hij bedwingde die zo goed mogelijk en keek de jongen afwachtent aan wachtent tot hij ging antwoorden.


GeVoNdEn
https://www.google.nl/search?q=gouenji+shuuya&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ei=RgwyUtP0EOaR0QWOoYHgCA&sqi=2&ved=0CEMQsAQ&biw=1366&bih=614&dpr=1#facrc=_&imgdii=_&imgrc=DWGdp3-avhdQSM%3A%3BqRr4hfnTO3iSNM%3Bhttp%253A%252F%252Fimages5.fanpop.com%252Fimage%252Fphotos%252F31800000%252FGouenji-Shuuya-shuya-goenji-axel-blaze-31822785-1232-866.jpg%3Bhttp%253A%252F%252Fwww.fanpop.com%252Fclubs%252Fshuya-goenji-axel-blaze%252Fimages%252F31822785%252Ftitle%252Fgouenji-shuuya-photo%3B1232%3B866

Jep, het werkt nog steeds :'D
ooh, knap =3=
---

Het bos was dicht, dat was duidelijk. Hij had een paar uur lang rond moeten dwalen voor hij uiteindelijk een paadje had gevonden waarover hij kon reizen zonder de hele tijd takken in zijn gezicht te krijgen. Ondanks dat hij vaak met zijn vader ging jagen en Alec uiteindelijk niks afschoot omdat zijn hart te groot was om herten en andere diertjes te doden, was hij niet dol op bossen. Hij kwam ze te vaak voor in zijn dromen, donkere bossen vol bewegende schaduwen en rare beelden die hij niet kon plaatsen. Hij voelde zich daarnaast nooit veilig in bossen, hoewel hij wist dat hij nou eenmaal moest gaan wennen aan reizen door bossen. Hij was momenteel echter al te blij dat hij een rivier had gevonden. Nu kon hij vast wel één dorp vinden, hoe ver dat ook mocht liggen. Hij stopte aan de rand en zijn ogen volgden de golven even, de golven die hij gisteren in de geest van een arme man had gezien, wiens pijn haast ondraagbaar was. Hij vermoedde dat zijn kind was verdronken in een rivier, vandaar de pijn en het beeld van het water. Hij fronste en richtte zijn gedachten vlug op iets anders. Hij keek langs de rivier en probeerde in te schatten welke richting hij op moest, tot plots een jongen zijn aandacht opeiste. Alec keek ietwat geschokt om, verbaasd dat hij zijn aanwezigheid niet had gevoeld. Normaal had hij het zo geweten wanneer er iemand in zijn buurt was. Waarom nu niet? 'Kun je de volgende keer op een iets subtiele manier verschijnen? Ik schrok me rot.' vroeg hij ietwat bits en keek de jongen aan. Hij zag niets, voelde ook niets van de jongen. Had hij geen ziel of zo? Was hij wel... mens? 'E-En ja, ik zoek de weg.' mompelde hij.

Hihi
Mijn berichten zijn wat kort zit nu op mijn mobiele.
-----

Lucas zag de jongen schrikken en hij wilde vragen waarom hij zo schrok.maar dat hoefde al niet meer hij zei het al. En lucas schoot in de lach na een tijdje stopte hij pas en keek de jongen aan. ' nou jonge ik vond dit aardig subtiel van me als ik eerlijk ben. Ik heb je niet beslopen of wat dan ook anders had je me pas gemerkt als ik je had aangeraakt. ' zegt hij lichtelijk plagend. Lucas was dan een dienaar van de koning hij was niet door en door slecht hii was vaker wel aardig zoals nu. Hij wilde nog wat zeggen maar deed het niet dat was een beetje hard. 'Je zoekt een weg. Nou dan krijg je al de volgende vraag. De weg waar hewn want er zijn namelijk veel wegen. De weg naar huis. De weg naar een dorp en ga zo maar door. ' zegt hij en hij liep een rondje rond de jonge. Hij voelde lichtjes iets maar kon het niet nodig plaatsen. ' wat onbeleeft mijn naam is lucas. 'Stelt hij zichzelf voor en hij bleef staan en hij keek eventjes rond de jonge was duidelijk alleen gereist.

Ok, maakt niet uit c:
---

Beledigd. Dat was hoe Alec keek toen Lucas in de lach schoot bij zijn schrikactie. En zijn uitdrukking was ook licht verontwaardigd. Hij begreep niet helemaal wat er grappig aan was, maar de blondharige kon de humor er wel in zien. Eigenlijk was het ook zijn eigen schuld geweest dat hij schrok: hij dwaalde ook veel te veel weg in zijn gedachten. En daar gaf hij de jongen nu - onterecht - de schuld van. 'Wel, moet mijn geluksdag zijn.' zei hij droog en kon nog steeds niet over het feit komen dat hij niks voelde bij de jongen. Hoewel dat aan de ene kant wel fijn was sinds hij altijd overspoeld werd door emoties van buitenaf, was het nog steeds curieus. Hij volgde de jongen met zijn ogen terwijl hij om hem heen liep en moest een kwart naar links draaien om hem te blijven volgen. 'Naar het dichtsbijzijnde dorp...' zei hij. Hij had geen intentie om hem te vertellen dat hij naar de Varden moest. De vrouw had hem verteld dat hij dat niet zomaar aan iemand moest vertellen sinds hij al genoeg vijanden zou hebben door zijn ontdekking. 'Mijn naam is Alexander, ook wel Alec genoemd.' zei hij afstandelijk nadat de blondharige zich had voorgesteld en voelde hoe Night op dat moment begon te bewegen. Niiiight, blijf alsjeblieft stil... dacht hij, licht in paniek.

Kan zijn tot ik zo niet meer reageer da nog slaap ik al morgen nog een lange dag op stage te gaan XD
Nog een afbeelding
http://images6.fanpop.com/image/photos/34400000/Gouenji-Shuuya-shuya-goenji-axel-blaze-34431485-319-500.jpg

----

Lucas kon zien tot de jongen het helemaal niet grappig vond. H ij had besloten de jonge niet langer te irriteren en gewoon beleeft te zijn. Hij zag ook hoe argwanend de jonge was en dat deed hem weer grijnzen. Dan hoort hij tot de jonge naar een dorp wilt niet echt iets vewachts hij had verwacht tot hij de weg naar huis wilde wetwn tit hij verdwaald was of zo. Hij was zeker op de vlucht voor iets of iemand. Lucas was even stil maar dan hoort hij de naam van de jongen alec die moest hij onthouden. Aangezien lucas in ee goede bui was besloot hij de jonge gewoon te laten gaan ook al voelde hij iets vreemds rond hem. En iets zei he tot ze elkaar weer gingen zien. ' als je de rivier stroom op waards volgt en de bocht naar links neemt kom je bij een dorpje aa de voet van de berg.' Zegt hij en hij liep naar zijn paard en maakte die los en steeg op en reed tot bij alec. Slaap niet in het bos als je dat nog nooit hebt gedaan en tot weer ziens ooit. ' zegt hij met een glimlach en hij keert zich om en begint weg te rijden.

Aww is goed. Welterusten als je slaapt xD
---

Alec begon nerveus te worden door Night. Night was geen rustige draak en waggelde het liefst rond, non-stop. Hij bleef nooit stil zitten en het was al een hele prestatie als hij langer dan tien minuten stil zat. Soms deed hij wat Alec zei en bleef hij stil voor een tijdje, maar het kostte niet veel om hem weer bewegende te krijgen. Nieuwsgierig draakje dat het was. Alec wist dat hij de geur van Lucas had opgevangen en voelde hoe hij Lucas wou onderzoeken. Het tastte Alec ook aan, de nieuwsgierigheid, maar hij luisterde er niet maar. Hij kon niet luisteren naar wat zijn geest hem voorschotelde. Dan had hij allang zelfmoord moeten plegen zoals het meisje waar hij deze ochtend tegenaan gebotst was. Zo had zijn kleine gave toch wel grote nadelen voor zijn geestelijle toestand. Hij keek Lucas aan terwijl de jongen hem aanwijzingen gaf en knikte licht. De jongen was wel aardig. Hij leek niet op een sinister persoon, meer op een lichtere. Zijn stem was vooral plagend, zijn grijns ietwat geamuseerd door de socially awkward Alec, maar het was niet met foute intenties. Alec durfde licht te glimlachen, hoewel hij de afstand nog wel even bewaarde. Immers konden mensen prima maskers opzetten, wist hij als geen ander. Hij kon zo door maskers heen voelen, hoewel hij niet kon zien of deze jongen een masker op had. Dan moest hij er maar een twijfelgeval van maken. 'Oké, bedankt voor je hulp. En tot ziens, hopelijk.' zei Alec en keek de jongen even na. Op dat moment gleed Night vanonder zijn jas weg en landde met een poef op de grond. 'Hij leek me niet heel fout...' mompelde hij zacht en pakte Night op, die net een worm wou gaan martelen. Hij propte Night terug zijn jas in. 'Ach ja...' Hij keerde zich om en begon in de richting die de jongen had aangegeven te lopen.

Lucas had gemerkt hoe de jongen keek en hij wist tot er meer aan de hand was op de een of andere manier. Omdat alec naar hem keek alsof hij hem niet begreep. Hij had tot ziens hopelijk gezegt. Lucas reed een stuk door voor hij nog een laatste snelle blik achterom wierp. En dan ziet hij het een kleine draak dus daarom had hij iets gevoeld die jonge was een rijder nog maar kort aan het draakje te zien. Hij besloot om niet terug te gaan hij zou hem morgen wel weer op zoeken als hij had gevlogen en het aan galbatoberix had door gegeven. Hij had nu ook niet zo veel zin om te vechen en daarnaast dit zou geen gevecht worden die jonge was waarschijnlijk niet veel gewend. Hij spoorde zijn paard meer aan en die ging in galop over. Dit was niks vergeleken met op een draak te rijden. Hij bleef een tijd door rijden tot bij een groter meer hier had hij met arya af gesproken. Het begon al te schemeren dus nog even en ze zou wel hier zij en dan konden ze weer vliegen.

Een jong elven meisje reed op haar witte paard door het bos ze yad vanacht een droom gehad oven een jonge en zijn draak en ze had ook het dorp gezien waar de jongen door heen liep dus misschien tot ze hem daar kon vinden ze deed haar grijze mantel kap over haar hoofd zodat haar oren bedekt zijn en niemand haar oren niet zichtbaar zijn zodat niemand wist tot zij een elf is. Zo kon ze beter zoeken.

Zijn ietwat snelle passen brachte hem al vlug door het bos. Zijn ogen gingen rond, wakend over zichzelf en zijn draakje. Hij voelde geen aanwezigheden in de buurt, iets wat hem vroeger gerust zou hebben gesteld, maar nu vooral verontrustend liet voelen. Die jongen, Lucas, had óf geen ziel of hij had iets gedaan waardoor niemand zomaar zijn gedachten kon lezen of - als in Alec's geval - zijn emoties kon lezen. Het was heel vreemd, maar hij zou spoedig ahter het antwoord komen, vermoedde hij. Hij liep een stuk verder en nam de weg die hem gegeven was. Night zat geen enkele keer stil, maar gelukkig was er niemand om dat te zien. Uiteindelijk kwam hij aan bij een dorpje en stopte hij even voor de poort. 'Nu stil, Night.' zei hij zachtjes en vouwde zijn handen voor zich ineen. Hij haalde even diep adem, wetende dat hij nu weer blootgesteld aan al die emoties zou worden. Hij liep het dorpje in, zijn blik omlaag en zijn passen klein, alsof hij bang was dat de grond ineen zou zakken. In werkelijkheid probeerde hij over te komen als iemand die gewoon een wandeling maakte. Niet heel slim, want juist doordat zijn ogen naar de grond gericht waren, botste hij tegen zowat iedereen op. Hier en daar hoorde hij wat gezeur, tot hij tegen een man van de markt opbotste en diegene zijn mand met groenten liet vallen. Alec keek vlug op naar de man en voelde zijn woede eerder dan de man zelf. 'Het spijt me, meneer.' verontschuldigde Alec zich snel, maar een tirade aan woorden kwam al uit de man zijn mond. Hij begon te vloeken, op Alec te schelden en Alec kon niets anders dan diezelfde woede voelen, alsof hij de marktman was. Alsof hij de groenten had laten vallen door een onoplettend joch, waardoor hij zijn groenten niet meer kon verkopen omdat ze vies en kapot waren. In een opwelling van de nagemaakte woede, liep Alec naar voren en greep de man bij zijn shirt. 'Zeg, ik wil geen scene creëeren en ik heb ook geen zin in je hufterige geblèr. Pak je groenten, gooi ze weg, koop nieuwe en laat me met rust.' siste hij in de man zijm gezicht en liet hem weer los. Hij liep weg bij de marktman, die hem raar nakeek. De woede ebde langzaam weg en opeens dacht hij "oh shit, wat heb ik gedaan?" Met een geërgerde zucht wreef hij over zijn voorhoofd. Hij had dat niet eens willen doen. Hij had gewoon zijn verontschuldigingen willen aanbieden en de man verder willen helpen, maar de woede van de man was zo overweldigend voor hem geweest dat hij erdoor gemanipuleert was geweest. Night piepte zacht vanonder zijn jas. Blijkbaar was Alec dus niet de enige die zich zorgen maakte.

Het elven meisje reed op yaar paard door het sorp heen bekeek alles en lette vooral goed op. Na een tijdje kwam ze op de markt en bekeek daar de mensen als ze ineens een jonge boos ziet weg lopen en ze glimlacht dat was hem en ze spoorde haar paard aan en ging naast hem rijden. ' zo te zien was je net nogal boos...maar dat intreseerd me niet zo ik wil graag weten waar deze draken rijder naar toe gaat met zijn jonge draak. ' vraagt ze aan hem. Het meisje alice had niks kwaads in de zin. Ze wilde hem helpen om niet in de handen van de koning te vallen.

Lucas zat aan de rand van dhet meer wachtent op arya.

Hij kon het niet helpen om nog even een blik naar achteren te werpen, om te zien of de groenteman hem nog steeds na keek. Dat was hij niet, hij was bezig met de kolen van de grond te rapen onder luid gemopper. Hij voelde zijn woede nog steeds licht en wist dat de man veel importkosten had betaald voor de kolen. Beter gezegd: hij was bedrogen door de afzetter. Hij kreeg medelijden met de man, maar keerde zich bij die gevoelens vlug om en liep weer verder. Hij kon de tijd niet terugdraaien, dus kon hij ook niets aan het kleine ongelukje doen. Hij liep verder over de markt, op zoek naar een kaart of een betrouwbaar uitziend persoon die hem de weg naar de Varden kon wijzen. Plots kwam er iemand naast hem rijden, een meisje op een paard. Hij keek op naar haar, wantrouwig. Dat wantrouwen zakte echter wat weg toen zijn geest zich in die van haar verplaatste. Ze was een elf en er schoot een flits van vastberadenheid door hem heen. Ze wou iets, ze wou iets heel graag en hij wist niet precies wat dat was, hoewel hij al wel iets begon te vermoeden. Immers voelde hij verder niks kwaadaardigs aan haar, verduisterde zijn eigen geest niet met nare gedachten. Ze wist al dat hij een drakenrijder was, wat Alec niet heel erg verraste. Elven waren - zoals hij had gehoord - bijzonder scherp. Het was lastig om zelfs maar te liegen tegen één. 'Ik uh... was op weg naar de Varden... raakte de weg kwijt... en een onderkruipsel scheurde mijn kaart aan stukken dus nu eh... zoek ik een kaart of iemand die me de weg kan wijzen.'

Zit nog even op de mobile.
Dus deze is nog kort.
--------

Met meisje alice glimlachte naar de jongen terwijl ze zijn uitleg aan hoorde. ' nou ik kan je wel naar de vaarden brengen als je wilt. ' stelt ze hem voor en ze steeg af en keek hem aan. ' trouwens mijn naam is alice. 'Zegt ze en ze bekeek de jonge voor zich. 'We kunnen denk ik beter nu zo gaan. Anders reizen we dadelijk de hele nacht door het bos en dat vind ik en jij denk ik niet zo leuk. 'Zegt ze en met die woorden liep ze langs hem door het bos in. Ze stopte en keek even achterom of de jongen haar volgde ze moesten namelijk snel vertrekken. Ze wilde niemand van het rijk of die demonen jongen tegen komen.

Alec keek het meisje aan, voor zover hij haar kon zien met de capuchon van haar mantel over haar hoofd. Night begon te bewegen onder zijn jas en om het draakje stil te houden, sloeg hij een arm om zijn midsectie heen en legde zijn hand op zijn zij, alsof hij er pijn aan had. Het elvenmeisje wist van zijn draak, maar dat betekende niet dat de rest het mocht weten. Hij glimlachte licht toen ze zei dat ze hem naar de varden kon brengen. Ze steeg vervolgens van haar witte paard af en stelde zich voor. 'Mijn naam is Alec en bedankt dat je me naar de Varden wilt brengen.' zei hij zacht. Het was wel roekeloos om zomaar met een vreemde mee te gaan, maar hij besloot dat dit beter was dan verdwalen. Daarbij had hij nog een jagersmes in zijn riem zitten, dus hij kon zich op een manier verdedigen, hoewel die niet erg impressief zou zijn. Hij knikte instemmend toen ze vertelde dat het niet fijn zou zijn om 's nachts te reizen en volgde haar gelijk. Hij duwde zijn bril wat omhoog en vermeed alle intense emoties van de mensen om zich heen terwijl hij haar achterna ging. 'Dus ehm, hoe wist je dat ik een rijder was? Hebben jullie elven daar een zintuig voor of zo?' vroeg hij, niet helemaal nadenkend over het feit dat hij al wist dat ze een elf was, ondanks haar capuchon.

alice moest lichtjes lachen om wat alec deed. 'aangenaam alec en geen dank.'zegt ze en ze keek van onder haar cap alec aan. maar ze liep ondertussen wel door ze lette op de omgeving met haar magie ze werden niet gevolgt dat was fijn. ze merkte ook tot alec haar volgde. ' ik heb je gezin in een droom...al kan je het eerder een visioen noemen die heb ik wel vaker.'legt ze uit en ze maakte een bocht naar rechts van het pad af door een openstukje heen en dan weer verder het bos in richting de voet van de berg. 'sst, niet zo hart niet heel de omgeving hoef te weten wat ik ben.'zegt ze tegen hem en ze keek hem weer even aan. ze bleef door lopen. 'somige elven hebben iets speciaals naast hun magie.' legt ze uit. en ze zag dan een stuk rots en ze glimlacht. ze versnelde haar pas ook ze waren er namelijk bijna.

lucas keek naar het meer als hij ineens een windvlaag voelt op komen en hij wist meteen wie het was en hij vette zijn geest voor haar open.'eindelijk arya.hier heb ik zo lang op gewacht.' zegt hij tegen haar terwijl hij langzaam recht komt. arya was net geland aan de oever van het meer en ze neuriet als ze haar rijder hoort en kijkt hem vervolgens aan. 'anders ik wel.' antwoord ze naar hem en ze ging liggen. ze had geen zadel op haar rug daar had lucas wat op gevonden. lucas liep naar zijn paard maakte het los en liet het met een klap op zijn kont los die zou naar het kasteel gaan. dan loopt hij naar arya toe en hij zegt een spreuk over zijn benen zodat die niet open gaan en dan stijgt hij op. hij glimlacht meteen en hij aaide haar hals en hij legde zijn hoofd er ook even er tegen aan en niet veel later kwam hij ook weer recht. 'oke laten we gaan de nacht is niet eeuwig.' zegt hij en hij pakte haar stekels vast. arya neuriet en dan springt ze op en slaat haar vleugels uit en stijgt hierdoor met een krachtige vaart op. allenbij vleurde hun gedachten meteen op en toen ze genoeg hoogte hadden bereikt zette arya een duikvleugt in. en lucas schreeuwde van plezier hij had het zo gemist en op dat moment brulde arya even ook. iets wat niet mocht maar ze kon het deze keer niet laten.

Alec liep in snelle passen achter haar aan om haar bij te houden, zijn zintuigen op scherp voor aankomend gevaar. Dankzij die zintuigen had hij het ook gewoon gered tot nu toe. Hij was geen idioot wanneer het aankwam op overleven. Zijn vader was jager, hij had samen met hem op een plattelandje geleefd en ze moesten hun best doen om te overleven. Hun eigen granen verbouwen, zelf hout halen voor de open haard in de winter, zorgen voor vers water en zichzelf beschermen van aanvallen van beren of ander gevaarlijk gedierte. Alec zelf had dan geen dieren opgejaagd, dat was hem na enkele keren al niet bevallen. Daarom droeg hij het hout, verbouwde hij de graan en vilde hij de dieren, iets wat zijn vader niet kon door zijn twee missende vingers (hoe hij dan joeg? Voor pijl en boog had hij niet zoveel vingers nodig en daarbij was zijn schiethand niet de hand met de missende vingers). Zo had hij jaren met zijn vader geleefd, tot hij zijn vader een jaar geleden in het bos vond, aan stukken gereten door een dier. Daarna had hij alles zelf moeten doen en het was eerst natuurlijk zwaar, maar hij was er later gewend aan geraakt. 'Ah, oké. Ik begrijp het...' mompelde hij en wreef over zijn achterhoofd. Night stak opnieuw zijn hoofd boven zijn jas uit en piepte naar Alice. 'Oh, Alice, dit is Night.'

alice bleef bij de rotsen staan en ze draaide zich langzaam om en keek vertedert naar het kleine draakje en ze glimlachte breed. 'oh ik heb nog nooit o iets schattigs gezien. dan een jonge draak.'zegt ze even vertedert en ze staarde nog even naar night. maar dan kijkt ze alec aan. nouw shurtugal en shubake we zijn bij de varden.'zegt ze dan weer gefocust op wat hun doel was en ze liep naar een stuk rots en zei een paar woorden en dan gaan de rots wanden uit elkaar en ze laten alice, alec en zijn draak binnen. 'heb je honger..of wil je iets anders..dan zorg ik daar voor dan kun je uitrusten dat is voor nu denk ik het belangrijkste dan leid ik je morgen rond en stel ik je voor aan de leider van de varden. die zal er geen problemen mee hebben denk ik.'legt ze weer aan alec uit. je merkte tot alice graag andere deed helpen en vooral een draken rijder.

lucas en arya vlogen door het luchtruim heen boven de bossen en ravijnen want boven dorpen mochten ze nu eenmaal niet komen en dat moesten ze niet doen lucas wilde dat zelf ook niet bang tot iemand arya zou ontdekken en haar pijn zou willen doen. hem zelf kon het niks schelen hij kon goed tegen pijn zijn weder helft dan die kon er tegen en die zou alles over zich heen laten komen maar zou zeker geen kans af wachten om het die gene betaald te zetten. arya zette na een tijd de landing weer in. ze was dan een draak maar ze kon niet heel erg lang vliegen dan een of 2 uurtjes dat kwam omdat ze niet iedere dag mocht vliegen van de koning daar baalde ze innorm van maar regels waren regels. en ze was bij het meer en dronk uit het water terwijl lucas af steeg en arya aaide over haar voorpoot. 'ik heb een jonge ontmoet...die een draakje heeft.' zegt hij. arya keek meteen nieuwschierig op

Night keek geïnteresseerd naar Alice en wou uit Alec's jas kruipen, maar Alec hield hem tegen met zijn hand en glimlachte vertederd. Hij had Night nog maar een dag of drie en hij was al helemaal dol op zijn draakje. Hij was vanaf het eerste moment al verliefd geweest op zijn draakje en nu voelde hij dat hij al een sterke band met hem had gevormd. Het was vreemd, maar hij had gehoord dat het normaal was bij rijders. 'Dingen zijn altijd schattig als ze klein zijn. Over een paar weken pas jij niet meer in mijn jas, Nighty.' zei hij en kriebelde Night over zijn kop. Daarna keek hij Alice weer aan en ze zei iets wat hij niet helemaal verstond, iets dat klonk als ''Shur'tugal en Skulblaka'', maar dat maakte hem niet uit want hij was eindelijk bij de Varden! Hij volgde Alice langzaam naar een stuk rots toe en keek ietwat geïntrigeerd naar wat Alice deed, luisterde naar wat ze zei. En toen plots begonnen de rotswanden uit elkaar te bewegen. Eerst was Alec bang dat het een aardbeving was door de trillingen in de grond, maar hij merkte vlug genoeg dat het de rotsen waren. Hij keek verwonderd naar het scenario en liep half-struikelend achter Alice aan, de Varden in. 'Wauw...' mompelde hij zacht, verwonderd door het uitzicht. Hij keek rond, vond alles prachtig. Hij had hier nooit over kunnen dromen, zo onwerkelijk leek het. Hij keek terug naar Alice toen ze begon te spreken en voelde hoe zijn maag knorde bij het woord honger. 'Ehm... wat eten zou fijn zijn, eigenlijk.' zei hij met een lichte grinnik.

Alice hoorde wat alec allenmaal tegen zijn draak zei terwijl ze door liep een aantal gangen door. Maar dan stopt ze bij een deur en maakt hem open. ' goed hier kan je uitrustwn met je draak. En ik breng je zo ook eten. ' zegt ze en ze wilde weg lopen tot haar nog wat in viel. Blijf in de kamer ga nog niet rondzwerven. Zegt ze en dan loopt ze wel weg met een stevige pas er in. Ze ging langs de keukens haalde er een stoofpot en wat te drinken. En ze zorgde voor een stuk rauw vlees voor nightty daarna liep ze weer terug ze was ongeveer tien minuten weg geweest. Ze klopte even voor ze de kamer in liep en ging dan naar binnen en zette het dienblad op de eenvoudige tafel neer die er stond. ' laat het je smaken en ik kom morgen vroeg wel langs en als er iets hewl dri gents is loop je de gang rechts uit daar staat een wachter dan vraag je maar aan hem naar mij. ' zeg ze tegen hem en ze glimlachte en liep naar de deur. ' welterusten allenbij. Zegt ze voordat ze de kamer verlaat en naar de leider van de varden gaat om alles te vertellen.

' dat is i tressant waarom zei je dat niet meteen we hadden hem kunnen gaan zoeken. 'Zegt arya nadenkt en ze zwijpt met haar staart. 'Sorry schoonheid maar ik vloog liever deze nacht met jou dan hem te gaan zoeke dat kan morgen ook nog he. ' zegt hij plagent twgen haar en geeft haar e duw en arya geeft hem een hardere duw waardoor lucas in het water valt en ze neuriet tevreden en dan loopt ze weg en gaat ze liggen. Lucas komt ui het water hoeste en lachent tegelijk. ' bedankt was nog niet in bad geweest. ' zegt hij en hij kwam recht en hij ging bij haar liggwn wn hij kreeg een vleugel rond zich en ze keken sqmen naar de sterren voor even.

Nu dat hij binnen de Varden was en geen gevaar meer om zich heen had - voor zover hij wist - vermoedde hij dat hij Night nu wel uit zijn jas kon halen. Hij ontknoopte zijn jas, maakte zijn sjaal los zodat hij los om zijn nek hing en pakte Night uit zijn jas. Hij hield het beest in zijn armen, een lichtgrijs draakje met donkere ogen die nieuwsgierig rondkeek en zich uit Alec's armen probeerde te wurmen. Alec hield hem echter stevig vast en liep achter Alice aan. Hij probeerde mensen niet aan te gapen, al was hij zeer zeker gafascineerd door de elven en allerlei andere personen. Hij stopte toen Alice halt hield bij een deur. Zij duwde deze voor hem open en liet hem zijn slaapplaats zien. Hij bedankte haar zachtjes en liep de kamer in toen ze wegliep om eten te halen. Hij keek de plaats rond: het was een soort hutje, de muren en grond gemaakt van allerlei soorten hout. Het dak was van stro met een doorzichtig zeil zodat er geen regen doorheen zou lekken. Het was ingericht in groene en bordeauxrode kleuren en zag er vrolijk en knus uit. De ruimte bevatte een bed, een nachtkast, een kast voor kleding en dergelijke en een deur die naar een kleinere andere ruimte leidde - hij vermoedde een badkamer. Hij zette Night neer op de grond, waar een kleurig gewoven tapijt lag en hij trok zijn jas uit, die hij aan een kapstok hing. Ook zijn sjaal deponeerde hij daarop en hij nam zijn meshouder met zijn jagersmes erin van zijn riem af, die hij in de zak van zijn opgehangen jas deed. 'Eindelijk gevonden.' zei hij terwijl hij de bovenste knoopjes van zijn geruitte shirt openmaakte en op het bed ging zitten. Hij keek naar Night, die aan het tapijt begon te knabbelen. Hij was blij dat hij eindelijk aangekomen was, eindelijk veilig was in een betrouwbare plaats. Nu moet hij alleen nog... dingen leren. Iets waar hij eigenlijk niet zo naar uit keek. Hij wist niet of hij het drakenrijdersleven aan zou kunnen. Hij was maar de zoon van een simpele jager geweest, eentje die nog geen dier kon doden... Alec zuchtte en deed zijn bril af, die hij op het nachtkastje zette en wreef even in zijn diepblauwe kijkers. Toen kwam Alice weer binnen met eten en vertelde hem een aantal dingen. Hij glimlachte. 'Bedankt, Alice. Ik waardeer dit echt.' zei hij en begon na haar vertrek aan zijn eten. Het eten was zo op, en Night had zijn vlees ook al vlug op. Hij trok zijn kleding uit, afgezien van zijn boxers en ging met Night in bed liggen, waar ze zo wegzakten in een diepe slaap van vermoeidheid.

Alice was van alles aant regelen voor alec en night. Ze hed geregeld tot zij uem magie en de elven taal deed leren en iema d anders zwaard vechten en alles. Ook tot ze morgen bij de leider van de varde langs konden gaan.

Lucas en arya bleven ee heletijd naar de sterren kijken die vonkelde aan de hemel. Daarna ging arya weer ze ging nogeven jagen iets wat ze ook deed aangezien ze de rest van de maand niet mocht jagen en haar eten gebracht werd. Lucas ging lope t terug naar het kasteel daar had hij geen problemen mee. Hij zou het de koning gaan vertellen en daarna de jongen gaan zoeken die of bij de varden of de elve was. Het zou het eerste wel zijn aangezien de elven een stuk verder weg lagen dan de varden waar hij gister was.

Koning Galbatorix zat in de zaal koning te zijn en... koniklijke dingen te doen xD

Opnieuw. Alweer. Er was nooit een tijd geweest waarin hij geen rare dromen had gezien. Hij kon ze niet verklaren, hij kon zich niet bedenken waarom hij ze droomde, maar hij droomde ze en hij kon ze niet stoppen. Er was een patroon in zijn dromen, dat wel, maar nog steeds was er geen logica aan te verbinden. Al helemaal weg in dromenland, vond hij zichzelf in een bos met lange uitgerekte stralen licht dat langs de bomen scheen. Het leek net op een vroege ochtend, alles nog koud en schemerig terwijl de opgaande zon het land probeerde te verlichten en verwarmen. Hij kon het natte gras ruiken, voelen aan zijn voeten, nat en kleverig door de dauwdruppels. Hij liep door het lege bos, de bomen fluisterden over zijn aanwezigheid en kleine diertjes schoten weg uit hun verschuilplekken. Aan het einde van het bospad verscheen iets. Iets wat hij pas kon zien toen hij dichterbij kwam: een hert. Een groot zwart hert, hetzelfde dier wat hij jaren geleden onder dwang van zijn vader had moeten doden met pijl en boog. Hij herrinerde het zich nog duidelijk, hoe de pijl zich door zijn nek had gedreven, hoe veel hij bloedde. Het arme dier was op dat moment alleen maar aan het lijden geweest, dus had Alec zijn leven snel geëindigt met een mes. En nu zat het beest hem achterna in zijn dromen. Hij zag het beest in bijna elke droom voorkomen. Het beest deed echter niets, stond er maar als een verre herrinering. Alec stopte opeens met lopen en trok zijn pijl en boog van zijn rug. Hij zette een pijl tegen de boog en trok de pees naar achteren. 'Het spijt me.' hoorde hij echoënd door het bos en hij liet de pijl los. De pijl ging echter dwars door het hert heen, dat plots in rook opging. Niet veel later verscheen het hert in een flits voor zijn neus. De droom ging verder, maar op manieren die Alec niet bepaald kon bevatten.

lucas kwam de troonzaal binnen en liep door tot een aantal meter van galbatoberix af hij keek hem met bruine ogen aan en dan boog hij als hij weer recht komt hebben zijn oge een rode cirkel rond de pupil. mijn koning. zegt hij en hij grijnsde baldadig. ' ik heb een rijder gezien eentje wiens draak nog niet zo oud is dan een paar dagen. ik wil afwijken van het plan om de varden aan te vallen en me eerst te richten op deze jongen. ik ken zijn naam en ik weet tot hem alles nog wat vreemd is.
legt hij galbatoberix uit en onder het uitleggen was hij wat heen en weer aant lopen. hij was op gewonden er was een nieuwe rijder hij had naast galbatoberix nooit een andere rijder of draak gezien met deze kon hij misschien zijn kracht meten alleen hij kon nu niet zo veel hij was nog maar pas rijder en hij bleef staan. 'wanneer mag ik vertrekken en hoe ver mag ik gaan om te krijgen wat ik wil.'zegt hij tegen hem