We are the choosen ones

Verkozen om een gevecht uit te vechten tussen de demonen en goden. Om een eind te maken aan alle pijn en om zoveel mogelijk levens te redden. De eerste proef wordt de lange reis met obstakels en proeven. Op de eindlocatie zal het beslissende gevecht zijn tussen goed en kwaad.

Winter heeft lang donkerbruin haar en grijze ogen. Ze is opgegroeit in een boerderij aan de rand van het dorp. Omdat het zware tijden zijn en ze thuis weinig geld hebben gaat Winter vaak met haar witte paard het bos in om te kijken of ze wat meer te eten kan vinden. Ze is behoorlijk handig geworden in het jagen door de jaren heen. Dat heeft ze van haar oudere broer geleerd. Ze heeft hem echter al twee jaar niet meer gezien, hij is meegenomen door de soldaten en nooit meer teruggekomen. Ze mist hem elke dag en hoopt dat ze hem ooit weer terugziet. Op een nacht krijgt ze een droom, waarin de goden tot haar spreken en haar uitleggen dat ze op reis moet. Dat ze verkozen is samen met een aantal anderen om voor het goede te strijden. Ze krijgt de gezichten van de andere uitverkorene te zien en de plek waar ze hen zal ontmoeten. Daar gaat ze heen op reis.

Jason heeft donker blond haar en blauwe ogen. Hij is sinds een paar jaar leerling bij de sorcerer die werkt voor het leger. Vaak als hij pauze heeft of wanneer zijn strenge leraar niet op let, sluipt hij weg om met de soldaten te trainen, hij wil namelijk fysiek sterk zijn, hij heeft namelijk gelezen dat de beste magiers zowel mentaal als fysiek sterk waren. (Hij krijgt zijn droom nog, daaarom, zit zijn gezicht nog niet bij de uitverkorenen.
Ik schrijf later nog andere rollen

Anna heeft roodbruine krullen en lichtbruine ogen. Ze is een cleric en heeft jaren les gehad van een priester. Ze is opgegroeit in een kerk waar ze veel wijsheid en de kunst van meditatie heeft geleerd. Ze is als kind gekozen en zodoende is ze haar leven lang getraind. Ze wist nooit waarvoor tot ze een visioen kreeg tijdens de ochtendmeditatie. Ze vertelde het de priester en hij vertelde dat ze meteen moest gaan.

Lucas heeft licht blond haar en zilver/helder blauwe ogen. Hij is lang en breed en kan het beste worden omschreven als een erg Groot , persoon. Hij is een Paladin, een Krijger met de gift van het licht. Hij is getraind door de Orde van de Heilige Hamer (OHH), die de aanvalseenheid is van de kerk van het licht (ja ik er zijn meerdere geloven ). Hij is net klaar met zijn training en is nu bezig met de testen voor de speciale elite eenheid, ook wel de Meesters genoemd. Hij heeft even voordat hij eraan begon een visioen gehad over een speciale missie. Hij heeft aan zijn leraren gevraagd wat het zou kunnen betekenen maar die willen er niks over kwijt. Lucas vind gerechtigheid en het volgen van de heilige wet een van de belangrijkste dingen.

(Zijn armor nu maar dan ipv de knots een schild
http://images.mmorpg.com/images/newsImages/142014/SkyforgePally_t.jpg

zijn armor wanneer hij met zijn laatste training klaar is,
http://cache.desktopnexus.com/thumbseg/1484/1484133-bigthumbnail.jpg

Winter zat tegen een boom aan in een open plek in het bos. Ze had een tijdje moeten zoeken om de plek te vinden uit haar visioen maar ze was nu eindelijk aangekomen. Het deed haar goed om te beseffen dat het gelukt was om hier te komen. Ze was de eerste zo te zien en had geen idee hoe lang ze nog zou moeten wachten. Het leek haar verstandig om een kamp op te zetten en de tijd te gebruiken om te trainen. Ze begon aan het verzamelen van hout en maakte tussen een paar dicht op elkaar staande bomen een beschutte plek in een hut van takken en bladeren waar ze in zou kunnen slapen. Ook maakte ze een kampvuurplaats en verzamelde ze genoeg hout om de nacht warm te kunnen blijven. Toen het kamp was opgezet nam ze haar boog en ging ze weer het bos in, op zoek naar een prooi.

Anna zat aan de rand van het dorp waar ze de nacht had doorgebracht aan de waterkant. Ze had geslapen in een herberg, deze had stampvol gezeten en ze kon er niet de rust vinden om te mediteren. Gelukkig was het aan het water stil en vredig. Ze ging in kleermakerszit zitten en sloot haar ogen. Om zich heen hoorde ze veel zacht geluiden zoals het ruisen van de wind, het stromen van het water, vogels, insecten. Als snel was ze in staat de magie in haar te laten stromen en op te laden voor de dag. Ze kon nooit meer ver zijn van het ontmoetingspunt, dan zou de reis pas echt beginnen.

Jason zweefde door het bos en keek rond. De lucht was zwart en stond in brand. Ineens stond het bos ook on brand. Hij hoorde geschreeuw en keek snel om. Het was een dorp. Onbekende figuren rende door het dorp, alles afslachtend wat op hun pad kwam. Hij wilde erheen maar kon dat niet. Toen zag hij in de lucht een Gezicht. Om het gezicht heen werd de lucht helder wit. een warm licht straalde er vanaf. Er kwam een arm tevoorschijn en die wees. Jason volgde de wijzende hand en zag een open plek in het nu groene bos. Er zaten 3 mensen om een vuur. Toen voelde hij een dreunend geluid in zijn oren, Het was machtig en helder, en de boodschap was duidelijk.

Jason schrok bezweet wakker. hij zat recht op in zijn bed. Zijn kamer was donker en koel. Uit het kleine raam kwam wat licht. Het was nog vroeg, de zon was net op. Hij veegde het zweet van zijn voorhoofd met zijn deken en sloeg zijn benen over zijn bedrand heen. Daar zat hij met zijn hoofd in zijn handen. Hij hijgde nog na. "Dit was niet een normale droom" zei hij tot zichzelf. Hij kwam uit bed en kleedde zich aan. Hij was bijna bij de deur toen hij zich om zijn as omdraaide, naar zijn bureau liep, Hij greep de zilveren ring met een rode diamant erin. Als magiër heb je een middel nodig om je magie door te sturen, de meeste magiërs gebruiken speciale toverstokken, omdat die het makkelijkst te beheersen zijn. Jason koos (tegen de raad van zijn leraar in) voor een ring omdat hij dat gezwaai met stokken maar vervelend vindt, het liefst zou hij het zoals zijn leraar willen doen (zonder magisch hulpmiddel) maar dat niveau heeft hij nog niet bereikt. Hij klopte op de deur van zijn leraar. Een zware stem zei "Binnen" en Jason opende de deur en keek naar zijn leraar, de lange man stond met zijn rug naar Jason toe. Hij draaide zich om en keek verbaasd naar zijn haar en hoofd “Ruige nacht gehad?” vroeg hij.
Jason zette een scheve lach op. “Ik had een speciaal soort droom…ik denk dat het een visioen was” zei hij. De man dacht na en wreef over zijn kin, ondanks dat hij er uitzag als iemand van ongeveer 60, was hij goed gebouwd en zag er erg fit uit. Naast het feit dat hij ongeveer 137 was. “Kan je de droom uitleggen?” vroeg hij. Jason knikte en begon met uitleggen.

Niet veel later was hij klaar en keek zijn leraar aan. “Ik ben het met je eens, dit is duidelijk een visioen en een erg speciale ook nog…” hij keek Jason streng in zijn ogen aan “Je ben aangewezen door de goden voor een eeuwen oud iets. Dit betekent dat we je training maar even op stil moeten zetten” zei hij. Hij liep naar een kast, deed die open en pakte er een klein kistje uit. Hij liep terug naar Jason en gaf hem het kistje. “Maak open” zei hij.

Jason pakte het kistje aan en opende die. Erin lag een Platinum met goud ingeweven ring, op de ring zat het hoofd van een draak waarvan de ogen een rood/paarse edelsteen was. Hij keek aandachtig naar de ring.
“Dit is mijn oude ring” zei de man. “Ik schenk hem nu aan jou, ik wilde hem eigenlijk geven wanneer je training klaar was…maar ik vind dit een…geschikter…moment, gezien de omstandigheden.”

Jason keek aandachtig naar de ring terwijl de man vervolgde “Je kan je eigen ring omhouden, maar het kan dan zijn dat je lichaam de kracht niet aankan en dat je dan eerst implodeert voordat je uit elkaar spat. Jason keek zijn leraar met grote ogen aan “eehm…ik denk dat ik dat dan maar niet doe” zei hij. Zijn leraar knikte en zei “nou, ga je klaar maken, je moet nu weg”  Jason knikte, stopte de ring weg, Boog en schoot toen de kamer uit. Hij had van zijn leraar speciale kleding gekregen die zijn magische krachten versterkte. Hij trok die snel aan en rende toen naar de barraken. Hij moest nog gedag zeggen tegen zijn leger vrienden, en een zwaard zien te scoren, voor het geval dat hij geen magische energie meer over heeft.

( Deze kleding https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/736x/61/8e/7f/618e7f0964d3700f7b17ad3d35ecd3b1.jpg ) Hij rende door naar de smid en vroeg om een zwaard, die hij na veel gezeur kreeg.
( http://www.dragonsbreathforge.com/images/store/swordsstore/redarming1.jpg )
Hij bedankte de smid en rende door naar de poort. Geen tijd voor een paard hij moest nu weg. Toen hij eenmaal bij de poort was, stond zijn leraar daar. Hij keek hem aan, “Je hebt nog veel te leren Jason, maar als de goden vinden dat je dit aan kan, dan ben ik het met hun eens, Veel succes….Ow en probeer levend terug te komen” zei hij met een lach.

Jason lachte “Deal” zei hij, voordat hij weg sprintte, richting het bos.


Lucas was al vroeg opgestaan om te gaan trainen. Hij had een visioen gehad, dat wist hij zeker. Hij stopte even. Hij keek hijgend naar zijn vijand van stro, veel was er niet meer van hem over. Hij deed net zijn zwaard terug in zijn schede toen hij geklap hoorde. Hij draaide zich om en zag de kapitein van de OHH staan. Meteen ging Lucas’ rug recht en zijn hand in een vuist naar zijn borst. Hij maakte een kleine buiging “kapitein” zei hij. De kapitein gaf met een zwaai van zijn hand aan dat Lucas weer normaal mocht staan. “Vandaag is de grote dag dat je op je missie gaat” zei hij. “Als je dit haalt hoor je officieel bij de Orde van de Heilig Hamer” zei de kapitein. Lucas knikte maar zie verder niks. De kapitein lachte “je mag best tegen mij praten hoor, ik doe je niks….in tegendeel” zei hij “ik ben hier gekomen om je iets te geven” Hij kwam tegen over Lucas staan en legde zijn hand op Lucas’ borst bescherming. Zowel de hand van de kapitein en Lucas’ gaven een helder wit licht af. Lucas keek verbaasd en met open mond naar zijn borst. “W-w-wat heeft u nou gedaan?” vroeg hij verbaast.

De kapitein grijnsde “Wanneer jij je eerste Demoon dood, Hoor jij bij de Orde van de Heilige Hamer, en daarbij hoort een nieuw pantser. En dat krijg je dus wanneer jij je eerste demoon naar de onderwereld hebt geholpen, snapje?” Lucas knikte “Ja kapitein” zei hij. De kapitein knikte en draaide zich om terwijl hij zei  “nou, ga nou maar snel, voordat je alles mist”. Lucas grijnsde “zeker kapitein” zei hij, voordat hij zich omdraaide en richting de poort van de abdij waar hij woonde en trainde rende. Nu snel naar het bos…er wachten mensen op hun bescherming dacht hij.

Riven sloop met haar pijl en boog door het woud. Haar leren laarzen bewogen soepel over de takjes en bladeren op de grond. Ze maakte geen enkel geluid. Het was maar goed dat ze zoveel tijd had geinvesteerd in het leren jagen, daar zou ze veel profijt van hebben deze reis. Haar oren waren gespitst en ze hoorde geritsel. Ze bewoog zichzelf naar het geluid en speurde met haar ogen de omgeving af. Ze zag tussen de bladeren een smakelijk dik konijn zitten. Er verscheen een vage glimlach om haar lippen. Ze spande haar boog, richtte en schoot. In één keer raak. Ze liep naar het konijn toe en pakte hem. Dit zou een prima maaltijd zijn voor vandaag. Ze haalde de pijl uit het dier en veegde deze af aan wat mos. Vervolgens liep ze terug naar haar kamp en begon ze het konijn te villen.

Anna's gedachten verdwenen langzaam en ze kon zich volledig concentreren op haar krachten. Ze had veel mogelijkheden, haar specialisatie lag echter in healing. Ze ademde elke keer diep in en voelde hoe de lucht door haar neus naar binnen stroomde. Zo bleef ze een uur zitten tot ze haar ogen weer opende, even om zich heen keek en opstond. Het werd tijd om verder te gaan en ze pakte haar spullen bij elkaar en begon weer te lopen. Hopelijk vond ze vandaag de andere uitverkorene en kon de echte reis gaan beginnen. Ze wilde iets echts gaan doen, zichzelf bewijzen en de wereld beteren.

Jason had al een tijdje lopen rennen toen hij een dorp zag liggen. Hij keek even naar de lucht Zo laat is het nog niet...maar ik begin wel moe te worden dacht hij. Hij veranderde zijn ren richting naar dat van het dorp. Toen hij dichterbij kam zag hij een meertje liggen. Nu hij erover na dacht had hij best veel dorst. Hij rende door tot aan het meertje, liet zich op zijn knieën vallen en begon gretig van het water te drinken. Toen hij een paar slokken had genomen. Ging hij recht op zitten en keek rond. Het was eigenlijk een best mooie plek, vond hij. Hij keek even de andere kant op en zag iemand opstaan en weg lopen. Hij bekeek de persoon goed en dacht toen Die zie je hier niet vaak.... Toen dacht hij terug aan zijn visioen, en stond zo snel als hij kon op. dit kan wel eens iemand van het groepje in het bos zijn. Hij rende de persoon zijn kant op "Hey, Wacht even!" riep hij, met een hand zwaaiend.

Lucas had het bos bereikt en liep nu op een van de paden. Het metaal van zijn pantser rinkelde zachtjes mee op de maat van zijn passen. Opeens hoorde Lucas het geluid van een boog die zich ontspande en het geluid van een pijl die kort door de lucht vloog voordat hij zijn doel had geraakt. Lucas keek snel de kant van het geluid op. Het klonk niet heel ver weg. Hij dacht even na en besloot toen om richting het geluid te lopen. Hij zag in de verte wat bewegen en besloot het te volgen. hij probeerde niet stil te doen, met zijn zware pantser, schild en zwaard had dat toch geen zin. Toen hij wat dichterbij was gekomen zag hij dat het om een mens ging. Wat tegen zijn verwachtingen in ging want hij had eerst gedacht dat het misschien een bos elf was. Het bleek, zag hij, om een jonge vrouw te gaan. Ze was bezig met iets, wat precies kon hij niet goed zien. Hij besloot er op af te gaan. Zacht rinkelend liep hij in haar richting.

Anna die net weer op pad wilde gaan hoorde een onbekende stem roepen. Iemand vroeg of ze wilde wachten, ze wist dat het tegen haar was omdat er voor de rest niemand te bekennen was geweest. Ze draaide zich om en zocht degene die geroepen had. Ze zag een jongen op haar af komen rennen met een zwaaiende hand. Toen hij wat dichterbij kwam ging er een schok door haar heen, ze herkende hem. Maar waarvan? Het duurde even tot ze het beeld van haar visioen weer ophaalde en zich realiseerde dat hij een van de gezichten was(of was hij nou nog niet in het visioen? Ik weet het niet meer). Ze wachtte tot de jongen voor haar tot stilstand kwam en ze bekeek hem van top tot teen. Hij zag er stoer uit in zijn zwarte kledij, maar had ook wat zachts op de een of andere manier. "Wie ben je?" vroeg ze, ze durfde niet naar het visioen te vragen in de angst dat hij het niet zou zijn en ze zichzelf daarmee in gevaar zou brengen.

Riven was rustig neuriënd het konijn dat ze had gevangen aan het villen toen ze opeens een verdacht rinkelend geluid hoorde. Ze wist meteen dat dit geen dier was en keek op. Ze tuurde met haar blik langs de bomen en zag een zwaar gepanserde man op haar aflopen, zijn houding was niet dreigend. Hij keek naar haar. Ze stond op en liep een paar passen zijn kant uit, al bleef ze wel op veilige afstand. "Hej", zei ze wat ongemakkelijk, ze voelde enige spanning door haar heen gaan omdat ze geen flauw idee had waar de vreemdeling opuit was. Zou hij een van de andere uitverkorenen zijn? Zou hij de eerste zijn die na haar op de plek gearriveerd was? Ze had geen idee, ze was slecht met het onthouden van gezichten en vroeg zich af of ze ook nog maar iemand van haar visioen zou herkennen.

Jason keek naar de vrouw. "Ik ben Jason" zei hij met een glimlach terwijl hij zijn hand uitstak "Half elf en Magiër" voegde hij er nog breder glimlachend aan toe. Hij keek even weg en zei toen "En jij? Wie ben jij, als ik zo vriendelijk mag zijn"

Lucas knikte statig "Gegroet. Ik ben opzoek naar een groepje mensen...We hebben een speciale missie" zei hij even statig als dat hij had geknikt. Lucas was duidelijk vele malen groter dan de jonge vrouw, maar toch merkte hij dat ze niet iemand was waarmee je (als normaal iemand) ruzie mee zou willen. "Heeft u toevallig nog iemand anders in dit bos gezien...of bent u een van degene die ik zoek?" Voegde hij eraan toe.

Ik heb niet eens over ras nagedacht. faal, dus bij deze is Riven een mens en Anna een halfelf want ben fan van halfelvenxD

Anna keek Jason aan en beantwoorde zijn glimlach, ze voelde vreemd genoeg meteen een soort van connectie, wat ze vreemd vond want dat had ze nog nooit op die manier gehad. Het zou toch niet zijn dat hij echt een van de andere zou zijn? Ze kon zijn gezicht niet goed herkennen. Ze besloot hem te vertrouwen en pakte zijn hand kort vast. "Ik ben Anna, zoals je ziet ook een half-elf, ik ben een cleric. Ik heb jaren de kunst van mijn goden bestudeerd en durf te zeggen dat ik zelf inmiddels redelijk bekwaam ben. Ben je op reis?" vroeg ze aan hem.Ze streek een keer met haar hand door haar haar, ze sprak niet vaak met vreemde, al had ze het gevoel dat het nu belangrijk was.

Riven liet zich niet intimideren door de grootte van de man die voor haar stond. Ze keek hem aan en luisterde wat hij te zeggen had. Hij was op zoek, was hij opzoek naar hetzelfde als zij? Dat was wel waarschijnlijk, want hoeveel andere groepen zouden uitgerekend op deze plek toevallig verzamelen? "Mijn naam is Riven, ik weet niet wie u zoekt, maar ik ben ook op zoek. De personen die ik zoek zou ik hier ontmoeten. Misschien geeft dit je een antwoord op je vraag" zei ze tegen hem en ze liet hem de palm van haar hand zijn waar het brandmerk van haar goden op gemerkt stond. Het was een soort hoekende naar binnen lopende spiraal met in het midden een punt.

Jason glimlachte "Ah een Cleric, die zie je niet vaak." zei hij. Hij knikte op haar vraag en zei toen "Ja ik heb een visioen gehad en die ben ik nu gaan volgen" zei hij. Hij dacht even na, hij had het gevoel dat hij haar ergens van kende. Toen deed hij de linker kant van zijn kledij los, op de linker kan van zijn borst zat het brandmerk van de goden. "Herken je dit?" Vroeg hij nieuwsgierig.

Op Lucas strakke statige gezicht verscheen een glimlach. Hij pakte met beide handen 2 delen van zijn pantser vast, het schouder deel en het borst pantser, en verschoof die. Hij hield zijn hoofd en nek scheef, en daar was, aan de linker kant van zijn nek net boven zijn schouder. Het zelfde brandmerk als dat Riven (of is het nou winter) had. "Zo te zien zoeken wij het zelfde" zei hij met een glimlach. Hij stak zijn hand uit "Ik Ben Lucas, Paladin en leerling-elite voor de Orde van de Heilige Hamer." vervolgde hij.

Anna bekeek het teken van Jason even aandachte en glimlachte toen naar hem. "Dat komt me zeker bekend voor" vertelde ze hem en ze liet hem haar enkel zien waar ook het teken van goden op zichtbaar was. "Ik denk dat we elkaar gevonden hebben" Ze was blij dat ze al een van de groep ontmoet had, dat maakte het echt.

Winter bekeek zijn teken en knikte toen naar hem. "Leuk je te ontmoeten. Een Palladin he? Dat is geweldig, dan zul je vast erg sterk zijn" grijnsde ze. Een overbodige opmerking want het was duidelijk te zien dat hij erop getraint was om te vechten. "Ik ben een ranger" vertelde ze hem vervolgens en ze grijnsde. "Dus gok dat we goed samen kunnen werken!

Jason lachte "dat is mooi om te horen" zei hij en zijn glimlach werd breder. Hij deed zijn kleding weer goed en keek toen bedachtzaam naar Anna "Zeg...wat kan een Cleric eigenlijk allemaal?" Hij lachte schaapachtige, en krapte de achterkant van zijn hoofd. "Jij bent namelijk de eerste Cleric die ik ontmoet...en mijn Leraar houd niet echt van Clerics....Toen hij nog jong was zaten ze hem namelijk achterna...maar dat is ook alweer 117 jaar geleden..." zei hij.

Lucas knikte maar zei naast "Ik kan aardig wat dragen" verder niets over haar opmerking. Toen ze zei dat ze een ranger was knikte hij weer "Vandaar de boog" zei hij. Hij keek even rond "Heb je dan ook een dier die je helpt?" vroeg hij toen.

Anna grinnikte. "Net als jij heb ik ook magische krachten. Ik ben sowieso een goede healer maar kan daarnaast ook op verschillende vlakken andere spreuken. Al denk ik dat onze magie anders werkt kunnen we wel veel overeenkomsten hebben. Want wat kan jij?" vroeg ze aan hem terwijl ze weer begon te lopen. Ze konden beter doorgaan naar hun eindlocatie, de andere zouden daar ook snel zijn.

Riven schudde haar hoofd. "Ik had een tijd een rat, alleen die is helaas overleden. Wie weet vind ik een nieuw vriendje" zei ze tegen hem. "Hoe ben je bij de heilige hamer terecht gekomen? Is een hele eer toch?"

Jason dacht even na "Nouja, ik heb heel veel geleerd...alleen ik kan geen geneeskrachtige spreuken...wel ondersteunende spreuken en vooral veel aanvalsspreuken" zei hij. "Maar persoonlijk houd ik meer van de aanvalsspreuken...daar kan ik meer mee" voegde hij glimlachend toe terwijl hij Anna volgde.

Lucas glimlachte toen Winter het over haar helpende dier als vriend. Hij knikte toen hij haar vraag hoorde "Ja het is een hele eer. ik heb het geluk gehad om in een familie geboren te worden waar al veel Paladins in zitten dus ik heb het al van jongs af aan meegekregen...daarnaast ben ik Half Norn (een ras van Mensachtige die minstens 3 meter lang zijn en ongelooflijk sterk)...Vandaar mijn lengte en bouw" zei hij. Hij keek even naar zijn schild en zei toen "En de kapitein van de OHH had mij zien trainen en vechten en besloot toen om mij las zijn protegee te kiezen...Als het goed, krijg ik tijdens deze missie mijn titel" Hij keek Winter even aan en ging toen zitten naast het vuur.

"Ben je een gevechtsmachine?" vroeg Anna geamuseerd. "Leuk, dat is een goede aanvulling lijkt mij! Wat kan je daar dan allemaal mee?" ze was wel nieuwsgierig naar hem. Het leuke aan mensen die spreuken uitoefende was dat iedereen zijn eigen bijzondere krachten had. Niemand was hetzelfde.

Winter ging ook terug bij het vuur zitten en ging verder met het villen van het konijn waar ze mee bezig was geweest. "Je bent inderdaad behoorlijk groot, dat verklaard een hoop", zei ze met een lach. "Maar bijzonder zeg, ik voel me vereerd dat ik je ontmoet heb"

Jason lachte "Nouja, zo kan je het wel noemen ja." Hij dacht even na en zei toen."Eigenlijk heel veel...Ik kan het namelijk ook voor praktische alledaagse dingen gebruiken...als ik bijvoorbeeld geen zin heb om te lopen" De ring aan zijn hand lichte op en Jason begon te zweven "Dan zweef ik, maar ik kan ook bijvoorbeeld ook dingen oproepen...bijvoorbeeld als je trek hebt" hij hield zijn hand, met de palm naar boven, voor zich uit, zijn ring lichte weer op. In de palm van zijn hand verscheen een bol van paars licht en nog geen seconde later veranderde die in een mooi, rood glimmende appel. Hij bood deze aan aan Anna. "Ik kan ook andere dingen oproepen hoor...alleen ik bewaar liever mijn energie voor het geval dat we worden aangevallen" Hij tikte op zijn zwaard "Niet dat ik dan niks kan, maar je snapt mij denk ik wel" zei hij lachend. Hij dacht aan de ring van zijn leraar, die hij nog in zijn binnenzak had zitten. Als hij die om had, dan waren zijn krachten een stuk sterker bedacht hij toen hij zich weer liet zakken om te lopen.

Lucas kreeg een bescheiden glimlach op zijn gezicht. "Zo speciaal is dat niet hoor" zei hij wat zacht. Hij keek aandachtig naar hoe Winter het konijn aan het villen was. "Hoelang ben jij eigenlijk al een ranger?" vroeg hij nieuwsgierig, terwijl hij zijn schild neerzette.

Anna moest lachen om Jason. "Jeetje, praat jij altijd zo veel of tref ik het zo?" vroeg ze geamuseerd om zijn lange verhaal. "Ik heb er in elk geval het volste vertrouwen in dat je awesome dingen kunt, maak je maar geen zorgen. We zullen het vanzelf zien" ze liepen het bos in. Anna scande de omgeving en glimlachte. "Ik herken het hier, we moeten vlakbij de ontmoetingsplek zijn" zei ze.

"Eigenlijk is daar niks over te zeggen. Ben altijd al veel in de bossen te vinden geweest en zodoende leerde ik steeds meer. Ik vind het daarom gek om een precieze tijd te noemen. Het voelt alsof het altijd al een deel van me was". vertelde Winter hem en ze bond het konijn vast aan een stok en hing deze boven het vuur. "Als we geluk hebben komen de andere morgen pas, dan kunnen we lekker veel eten" zei ze als grapje.

Jason lachte schaapachtig "Sorry, ik heb inderdaad soms de neiging om te lang door te praten....als ik dat doe moet je het gewoon zeggen" zei hij aarzelend. Hij bloosde een beetje om wat Anna zei maar reageerde er verder niet op. Toen hij hoorde dat ze het herkende keek hij rond. Hij knikte "je hebt gelijk, dit is inderdaad herkenbaar". Hij keek naar de lucht "Laten we opschieten" voegde hij eraan toe, voordat hij zijn pas versnelde.

Lucas luisterde geïnteresseerd naar het verhaal van winter en knikte toen. "Dat is wel anders gegaan dan bij mij" zei hij kort. Hij moest glimlachen om winters grapje "Dat zou fijn zijn...alleen heb ik het gevoel dat de rest niet meer ver is" zei hij serieus.

Anna glimlachtte. "Dat zal ik zeker doen" zei ze. Ze voelde zelf ook wel de kriebels om op te schieten. Hoe eerder ze de plek gevonden was hoe eerder ze van dat gespannen gevoel afwas. Hoe sneller het ijs zou breken, hoe beter. Dus volgde ze Jason op een rap tempo.

Winter grinnikte. "Ja ik verwacht het ook, maar hopen mag altijd toch?" zei ze met een flauwe glimlach. Haar blik ging naar de vlammen waar ze het konijn bovenhield en langzaam ronddraaide. Het zou nog wel even duren voor het vlees gaar genoeg was om te eten. "Heb jij al honger?"

Jason zag in de verte een lichtpuntje, hij mompelde wat en zijn ogen kregen een gele gloed. Hij zoemde zijn blik in en zag dat het lichtpuntje een kampvuur was. Er omheen zaten 2 mensen, de ene een stuk groter dan de andere. Hij kon alleen niet de gezichten zien. Hij verbrak de spreuk met een kleine beweging van zijn vinger. "Daar in de verte, daar moeten we zijn" zei hij terwijl hij naar het lichtpuntje wees. "Er zitten daar twee andere mensen en ik denk dat dat de andere twee van onze groep zijn" voegde hij eraan toe.

De hoeken van Lucas' mond krulde een beetje omhoog "Hopen mag altijd" antwoordde hij met een klein knikje. Hij keek naar het konijn "Nu je het zegt, begin ik wel een beetje trek te krijgen" Zei hij.