De selectie

(: rolverdeling is wel duidelijk geloof ik

Prins Avriël (Avi) Ihrian Darlon - 25 jaar
Lanya Dulani (Lani) - 23 jaar

Prins Nathaniël (Nathan of Nate) Lucian Darlon - 25 jaar, maar 10 minuten jonger dan Avriēl
Roselyn (Rose) Catay - 22 jaar

Avriël slenterde door een brede gang van de oostvleuvel met zijn handen diep in zijn zakken. Twee weken geleden had hij, samen met zijn ouders, tegenover het hele land bekendgemaakt dat binnenkort "De Selectie" zou beginnen. Of "zijn selectie" zoals zijn ouders het enthousiast noemde. Afgelopen vrijdag had hij tegenover tientallen camera's 35 enveloppen uit een verschillende schalen getrokken om zo de geselecteerde dames bekend te maken, per provincie. De reden dat Avriël zo vroeg op was, was dat de jongedames vandaag zouden aankomen en zich zouden vestigen in het paleis voor onbepaalde tijd. De tijd die hij, als kroonprins, nodig had om zijn toekomstige vrouw te kiezen. De vrouw die hij aan zijn zijde zou willen hebben als hij gekroond zou worden tot koning. Onwillekeurig ging er een huivering door hem heen. Trouwen, koning worden. Het leek alsof zijn hele leven al voor hem uitgestippeld was, en ondanks de vele pogingen van zijn ouders vondt hij het soms lastig om de positie kanten ervan in te zien. Ja. Hij was ze dankbaar voor zijn opvoeding, zijn vrije jeugd en de liefde die ze niet alleen hem, maar ook zijn broer Nathan en hun jongere zusje Camille hadden gebracht. Maar het maakte hem soms ook kwaad en verdrietig als hij er aan dacht dat zij de keuze hadden om de trouwen uit liefde. Uit vrije wil. God mocht hem bijstaan dat hij evenveel geluk bij de selectie zou hebben als zijn ouders, die hopeloos verliefd op elkaar waren geworden. Maar het maakte hem ook banger. Als hij opgegroeid was met het idee dat hij een partner had moeten vinden, een maatje, dan was dat wellicht makkelijker en met minder druk geweest dan nu hij wist dat hij mogelijk "de liefde van zijn leven' zou tegenkomen. Want als zoiets echt bestond, wie zei dan dat dat meisje zich tussende 35 bevond? Wat nou als haar enveloppe toevallig nog in die grote schaal lag, en hij het nooit zou weten? Naast de stress van de selectie zeurde ook andere taken aan zijn hoofd. Het lezen van de rapporten, het bijstaan van zijn vader bij belangrijke taken, maar ook de lessen die hij moest volgen in wiskunde, geschiedenis, filosofie, economie. En dan te bedenken dat Nathan zoveel meer vrije tijd had!! En waarom? Omdat hij 10 minuten later geboren was. 10 minuten, wat maakte dat nou uit op een mensenleven? Te veel dus. Zuchtend sloeg Avi de hoek om en liep hij een kleine bibliotheek in. Vanavond hij het diner zou hij de meisjes ontmoeten, en na afloop zouden ze allemaal op korte audientie komen zodat hij een globaal beeld kon vormen. De komende weken zouden bestaan uit feestjes, globale ontmoetingen met de hele groep. En, waar hij nog het meest naar uit zah (of juist tegenop zag), de dates die hij een op een zou voeren. Dan wel niet met een camera voor zijn neus. Er werd van hem verwacht dat hij een keuze zou maken en meiden zou elimineren. De meiden zouden ondertussen allerlei lessen in etiquette krijgen, en een hele hoop andere dingen moeten ondergaan.
Hij plofte neer in zijn lievelings schommelstoel en sloeg zijn handen voor zijn gezicht. Wrijvend over zijn voorhoofd probeerde hij nogmaals zijn gedachten op een rijtje te krijgen. Vanavond zou hij proberen kort met een aantal te praten en wellicht 5 tot 10 meiden naar huis sturen. Hoe ging hij dit ooit doen?

Zenuwachtig liep Lanya naar de deur van haar suite en opende die. Zodra ze binnenkwam werd ze omringd door enthousiast kletsend en giechelende meisjes, haar kamermeisjes, die allemaal een lichte buiging maakte en door elkaar heen vroegen of alles goed met elkaar ging, of ze een fijne reis had gehad, en of ze behoefte had aan een kleine opfrissing voordat ze verwacht werden in de WomansRoom. Ze had al begrepen dat dat de kamer zou zijn waar ze zich met alle meiden konden terugtrekken, lessen zouden krijgen en de koninging en prinses Camille konden ontmoeten. Als ze geluk hadden. Ze streek met haar handen over haar lange ingevlochten rode haar, dat ingewikkeld naar achter was getrokken en vastgezet. Ze voelde zich niet zichzelf nadat zij, en alle andere meiden, een makeover hadden ondergaan vlak voor ze het paleis ingingen. De makeover beelden, vergeleken met de foto's van de selectie, zouden gebruikt worden voor de eerste aflevering van Selection Avriël, het programma wat landelijk uitgezonden werd. Wat zou haar familie vinden van haar plotselinge makeover? Ze glimlachte naar haar dienstmeisjes en zei dat ze zich graag kort zou willen terugtrekken voor alle heisa opnieuw begon. Haar meisjes knikte en lieten haar alleen op haar kamer, waar ze snel aan een bureautje ging zitten. Ze trok haar corset recht, wat haar al urenlang stoorde, en probeerde met moeite diep adem te halen. Voor een meisje dat op het platteland werkte bij haar ouders was dit een belachelijke onslag, en ze raakte maar niet gewend aan alle pracht en praal. Al genoot ze er ook wel van. De beste bijkomstigheid van dit avonguur was, naast het casual daten met de kroonprins, dat jaar familie een kleine vergoeding zou krijgen voor de tijd dat ze zich hier bevond. Ene gulle cheque vanuit het koningshuis voor elke week dat ze weg was. Een van de redenen dat ze zich had opgegeven voor de selectie. Ze keek uit haar raam over het landgoed heen en haar hart sprong op bij het zien van de paleistuinen, de stallen, fonteinen en kleine hofjes. Ze zou hier vast mooie schetsen kunnen maken, als ze daartoe de vrije tijd zou krijgen.
Veel te snel kwamen de dienstmeisjes alweer binnen en werd ze overeind getrokken. "Oh u zult vast zo enthousiast zijn!!" Zei een van de meisjes terwijl ze in haar handen klapte. "Ik heb gehoord dat jullie vanavond al tijd met Prins Avriël mogen doorbrengen." voegde ze er dromerig aan toe. Lanya lachte zachtjes en haalde haar schouders op. "We zullen het vast wel zien' zei ze met een vriendelijke glimlach. De vrolijkheid van het meisje werkte dan ook aanstekelijk. "Vrouwe Lanya, we moeten u nu naar de Womans Room sturen! Alle meisjes zullen zich daar verzamelen, alvorens jullie je eerste les krijgen ." Zei Gabby, haar hoofdhulp. Lanya knikte en haastte zich, zover mogelijk gracieus op de enorme hakken, de kamer uit. Twee gangen verder bevondt zich de kamer waar ze moest wezen en ze opende voorzichtig de deuren. Alle spiegels, makeup en restjes van de makeover waren verdwenen en overal stonden zachte bankjes, poefjes en mooie bureautje met schrijfwaren. Tegen het einde van de kamer stonden er in de volle lengte 35 stoelen, waar al een aantal meiden plaats hadden genomen. Lanya liep naar voren en ging op een stoeltje zitten. Zenuwachtig beet xe op een van haar nagels, haar gedachte bij wat komen ging.
"Dat zou ik maar niet doen als ik jou was." sprak een stem bits. Geschrokken keek Lanya op en zag een meisje nogal denigrerend op haar neerkijken. "Niet echt prinses waardig. Of wel? " het meisje lachte vals en ging vijf stoelen verderop zitten. Snel bracht Lanya haat hand naar beneden en vouwde beide handen op haar schoot. Zou dat de sfeer zijn de komende tijd? Zouden alle meiden elkaar afmaken, elkaar belachelijk maken tegenover de Prins omdat ze toevallig allemaal met hetzelfde doel hier waren? Het was al belachelijk genoeg om iemand te daten die naast haar ook 34 andere meisjes het hof maakt, maar als dit de onderlinge sfeer werd wist ze niet of ze het vol ging houden. Hoe konden ze nu al zo competitief zijn? Ze hadden de prins nog niet eens ontmoed. Ja hij was knap, ze had hem ontelbare keren op tv gezien. Maar wie zij dat hij niet oppervlakkig was? Of gemeen? En wie zei dat hij niet volop gebruik maakte van de tien tallen meisjes die zich aan zijn voeten wierpen. En wie weet waar die meiden zich nog meer zouden werpen. Ze had er zo al aantal gezien waarvan het haar niet zou verbazen als die het puur met fysieke krachten zouden proberen te winnen.
Lanya zuchtte diep en corrigeerde haar houding. Ze rechte haar rug en haakte haar linker enkel achter haar rechter. Met treuren en mokken zou ze überhaupt nergens komen, en wellicht, met de juiste instelling, zou ze wat vrienden kunnen maken hier. Haar ogen gleden langzaam over de meiden om haar heen. Was er dan niemand die naast haar wilde zitten?

Enkele lessen hadden zijn dag gevuld vandaag. Voornamelijk de ochtend. Erna was hij met Camille meegegaan door de tuin en naar de kleermaker die op haar wachtte. Ze wilde een nieuwe jurk voor de meisjes die zouden komen voor Avriël. Zelf had hij er nog niet veel aandacht aan besteed, met name omdat er ergens een wrok was. Voor hem werd er geen moeite gedaan, niemand die zich opgaf om hem te zien of te uwen. Nu wist Nathan ook wel dat hij geluk had, hij mocht op zoek gaan naar echte liefde hoewel ook daar wel regels aan gebonden waren. Er kon altijd iets met zijn broer gebeuren, hoewel hij wenste van niet. Hij wist ook best dat Avriël er niet om gevraagd had en het wrok was er dan ook niet altijd. Soms had hij er last van, soms dan deed het hem niets want was hij gelukkig zoals hij was. De overige tijd had besteed met trainingen en rijden met zijn paard. Hij wilde er zelf ook even niet aan denken dat er binnenkort allemaal vrouwen in het paleis zouden zijn. Natuurlijk was hij ook een jonge man en klaar voor een vrouw. Hij was niet bang en had al vaker de plekken bezocht die pas in de nachten tot leven kwamen. In het paleis liet hij ze nooit komen, want dat ging hem iets te ver, maar hij had al wel genoeg geleerd ondanks dat zijn ouders het zouden afkeuren. Vermoeid rekte hij zich uit nadat hij klaar was met rijden. Hij liep met zijn paard terug naar de stal en gaf hem over aan de paardenjongens. Kalm glimlachte hij een beetje en ging terug naar zijn kamer. Er zou kleding klaarliggen, want ook hij moest er net uit zien. Avriël had enkele dames van adel eruit getrokken en voor hetzelfde geldt wist hij zich te binden met een van die meisjes was het idee van zijn ouders. Braaf liep hij naar zijn kamer waar hij zich begon te wassen en even bleef zitten. Wat als hij iemand vond die niet van adel was.. Hij vroeg zich af hoe zijn ouders daarover dachten, al leken ze er niet zo mee te zitten wie hij vond. Zodra hij uit bad kwam werd hij al snel afgedroogd en aangekleed. Misschien moest hij maar eens gaan praten met Avriël over wat hij ervan dacht. Het ging voor hem natuurlijk allemaal erg snel.
Eenmaal hij netjes aangekleed was en zijn haren gedaan waren, mocht Nathan gaan. Hij voelde zich opgedoft en even rolde hij met zijn ogen. Het moest maar op deze manier. Kalm informeerde hij waar Avi was en liep er rustig heen. Nathan leunde algauw tegen de deurpost in de bibliotheek. “Hé, niet zo wanhopen. Er wachten misschien wel 35 beeldschone vrouwen op je.” Rustig liep hij naar hem toe en ging op een van de stoelen in de buurt zitten. Kalm bekeek hij zijn broer even en glimlachte. “En anders vang ik er wel een paar op.” Kort knipoogde hij even en moest toch lachen, hij kon er niets aan doen. Hij deed zijn haren een beetje anders en glimlachte naar zijn broer. Ze leken ontzettend op elkaar, het enige verschil was hun oogkleur. Daardoor waren ze nog een beetje uit elkaar te houden voor mensen die het wisten.


Het was een eer, natuurlijk was het een eer dat haar envelop eruit kwam. Iets dat ze niet verwacht had en ergens ook niet op gehoopt had. Ze was de enige dochter, onder en boven haar had ze enkel broers. Het was dus van uiterst belang dat zij goed huwde. Niet alleen om hun goede naam eer aan te doen, maar extra geld was iets waar haar ouders nooit nee tegen zouden zeggen. Samen met haar oudste broer had ze alles ingevuld. Alle etiquette maar weer eens doorgenomen en zich voorbereid voor het geval haar naam gekozen werd. Haar familie was rijk, het had oud geld en was van adel. Dicht bij de koninklijke familie waren ze echter nooit gekomen. Haar vader had niet gehouden van de spelletjes die er aan het hof gespeeld werden, hij had ervoor gekozen te wonen in zijn kasteel en vanuit daar zijn inspanningen voor de koning te verrichten. Het was dan ook een gelukkige jeugd die Rose had gehad. Ze had lessen gehad, kon goed lezen en schrijven in meerdere talen, dansen, harp en viool spelen en zelfs een klein beetje zingen. Voor haar vader was ze altijd al een lievelingetje geweest als zijn enige dochter en haar moeder had erg lang haar eigen aankleedpopje gehad. Rose was volledig gevormd zoals haar familie wilde. Een nette en rustige jonge vrouw die wist wat haar taak was en zich daar naar zou schikken. Het had lange tijd ook voor botsingen gezorgd naarmate ze ouder werd en uiteindelijk waren Rose en haar ouders tot een compromis gekomen. Zij zou zich opgeven voor de Selection en dan mocht ze één dag in de maand vrij hebben. Doen zoals ze wilde en zijn zoals ze wilde. Geen regels, geen dingen waar ze zich aan moest houden. Jong en onbezonnen als ze was, was ze daarmee akkoord gegaan. Nu het eindelijk zover was dat Avriël bekend had gemaakt dat zijn Selection plaats zou vinden, had ze spijt gehad. Rose had haar thuis gedag moeten zeggen en was in haar eentje vertrokken richting het kasteel. Spanning en een misselijkmakend gevoel hadden de hele rit alles overheerst. Met 34 andere meisjes strijden om de hand van iemand die haar helemaal niets leek. Hij was misschien knap, maar Rose had altijd gehoopt dat haar ouders haar toe zouden staan om op zoek te gaan naar ware liefde. Kennelijk was dat echter nog niet voor haar in de wieg gelegd. Natuurlijk hoopte ze dat het niet zover zou komen dat ze hem straks moest trouwen, maar dat betekende niet dat Roselyn niet haar best zou gaan doen.
Eenmaal bij het paleis was ze naar haar eigen kamer gebracht waar de dames al op haar wachtte. Zachte zuchtjes van verrukkingen ontsnapten over hun lippen zodra Roselyn ze de toestemming gaf om haar mooi te maken. Haar korset werd weer strak aangetrokken en er kwamen enkele vlechtjes in haar donkere haren. Kort keek ze op naar een van de meisjes die sprak over de prins. “Wanneer zal ik hem ontmoeten?” De meisjes vielen stil en begonnen algauw te giechelen. “Snel vrouw Roselyn.” Beloofden ze haar en ze liet hen weer hun gang gaan. Ergens was ze blij dat Celine binnenkwam. Ze stelde zich voor en begeleidde Roselyn naar de kamer waar verschillende andere vrouwen al waren. Rustig gleed haar blik door de ruimte heen. Ze schreed naar een van de lege plaatsen naar een meisje dat alleen zat en keek haar even aan. Een klein glimlachje ontstond waarna ze rustig plaatsnam. “Hoi..” Sprak ze zachtjes tegen het meisje naast haar, ze hoopte toch wel een beetje vrienden te kunnen maken op deze plek.

Avriël leunde achterover in de stoel en sloot zijn ogen. Zijn zenuwen werden steeds erger, en het ergerde hem dat hij ze niet onder controle kreeg. Hij was toch de kroonprins? Hij zou ooit koning zijn, en kon zogenaamd alles voor elkaar krijgen dat hij maar wilde. Maar zijn eigen emoties onder controle krijgen? Dat was kennelijk te veel gevraagd. Hij wreef met zijn handen over zijn slaap en probeerde helder na te denken. Eigelijk Had hij een soort strategie moeten bedenken, een soort eliminatie om orde te scheppen in alle chaos om hem een. Was er nou maar een lijstje dat hij kon afvinken, om zo de liefde van zijn leven te kunnen vinden. Dat zou dit alles zo veel makkelijker maken. En tegelijkertijd besefte hij dat dat ook alle magie, en lol weg zou houden. Hij ging een bijzondere tijd tegemoed, waar hij in hete geval misschien wel goede vrienden aan over kon houden. Hij opende zijn ogen en keek op bij het horen van de stem van zijn tweelingbroer. Een stem die hij altijd zou kunnen herkennen, het was in wezen alsof een stukje van hemzelf naar hem riep, en hij voelde het altijd diep van binnen. Die onmiskenbare connectie met zijn andere helft, zijn beste vriend. Ja, uiteraard hadden ze ook wel eens ruzie, maar Avi ging er van uit dat dat normaal was.
Een zenuwachtig lachje verliet zijn mond en hij schudde zijn hoofd. "Uiteraard zie jij er de lol er van in' zei hij, maar hij glimlachte licht. "Is goed hoor. Als ik ze elimineer stuur ik ze nog wel even langs jou oke?" Het was een grapje, maar misschien iets te gevoellig. Als kroonprins had Avi wel eens voorrang gehad bij het een of ander, en dat was natuurlijk niet echt eerlijk. Maar hij benijde zijn broer ook wel, zeker op dit soort momenten. "Eerlijk Nate, ik hoop dat jouw proces naar liefde ee stuk makkelijker wordt.' Zei hij glimlachend. "Overigens zijn ze niet allemaal even mooi, ze zijn tenslotte willekeurig gekozen.' flapte hij er uit. Direct geschrokken sloeg hij zijn ogen neer, dat was natuurlijk alles behalve vriendelijk om te zeggen. "Hou maar voor je dat ik dat heb gezegd..' mompelde hij. Hij stond op vanuit zijn stoel en liep naar zijn broer, maar halverwege bleef hij staan en keek uit het raam. "Bega ik een fout?" Zei hij zacht. Was dit dom? Zou dit succesvol zijn? Zou hij iedereen tevreden kunnen stellen? Het volk, de counselors, zijn ouders, hemezelf? Hij liep naar het raam en bekeek alle hulp die buiten heen en weer rende om alles in orde te maken. Nate zou wellicht een grap maken, maar hij moest de onzekerheid in hem de ruime geven. Soms zat er een barst in zijn stevige, koning waardige, verstandige schild. En hij bleef een jongen van 25, die stiekem nog meer van de wereld wilde zien voor hij de troon zou bestijgen.

Lanya streek zenuwachtig over de plooien van haar rok, wanhopig ok zo netjes mogelijk over te komen. Ze had geen flauw idee hoe ze gracieus moest zijn. Netjes, verfijnt, waardig. Ze was een spring in het veld, enthousiast, onhandig vaak, maar altijd stralend en vrolijk. Toch leek het paleis en alle meiden om haar heen haar nu al in te binden. Ze was zenuwachtig, angstig en gewoon totaal niet zichzelf. Bijtend op haar lip bedacht ze zich dat ze misschien beter zichzelf kon zijn, kon blijven. Een upperclass zou ze nooit worden, en de delicate opleiding had ze nooit gehad. Ze was uiteraard niet dom, en ze had een liefde voor van alles. Kunst, geschiedenis, tuinieren. Maar paste ze hier wel tussen? Zou de prins haar verwachten om wie ze was, of maakte haar dat juist uniek?
Lanya keek op toen er een meisje naast haar ging zitten, en haar mond viel bijna open. Dit was nou het toonbeeld van de perfecte prinses. Prachtig, netjes, ingetogen maar met er sprankje enthousiasme. Teleurgesteld bedacht Lanya zich dat ze net zo goed nu direct kon opgeven, wat deed ze hier als dit haar concurrentie was? Toch zag ze dat het meisje oprecht vriendelijk tegen haar deed, iets wat de andere meiden nog niet hadden gedaan. "Hoi!" Zei ze, en ze glimlachte breed. Dolblij dat ze eindelijk iemand had gevonden die een beetje normaal leek. Stijlvol, klassiek en prachtig, maar normaal. Iets in haar liet zien dat ze ook maar gewoon een meisje was. Een meisje opzoek naar liefde, op zoek naar de prins.
Verderop hoorde ze een meisje vals lachen en met haar haren heen en weer zwiepen, duidelijk bedoeld om de andere te intimideren. En zo te zien lukte dat aardig, want een van har gesprekspartners droop beschaamd af. Lanya herkende het haar zwiepende meisje van het nieuws. Alezandra, een redelijk bekend, beginnende actrice.
Lanya rolde met haar ogen naar haar nieuwe buurvrouw. "Wat een achterlijk gedoe. Ze lijkt wel een showhondje met al die krullen in haar haar."
Direct sloeg ze haar hand voor haar mond en gluurde beschaamd onder haar pony door. Dat was misschien niet slim om te zeggen. Wie zei dat dit meisje niet een vriendin was van Alezandra? Had ze wellicht nu al een vijand gemaakt? Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan.

Natuurlijk kon hij het niet laten om zijn broer een beetje te plagen. Het was iets dat misschien ontstond uit frustratie, maar hij wist het algauw opzij te zetten zodra hij de zenuwen van Avriël opmerkte. Hij moest lachen door het grapje van hem en grijnsde even. “Doe maar ja, wie weet vind ik er wel eentje leuk.” Hij gaf hem een knipoog en haalde zijn schouders even op en slikte een beetje. “Ik betwijfel het hoor, mam en pap willen wel iemand van goede status voor mij natuurlijk. Voor het geval er iets met hun oogappeltje mocht gebeuren.” Eerlijk moest hij lachen om zijn eigen grapje en glimlachte oen een beetje. “Het is wel waar toch? Er zullen vast wel een paar lelijkerds tussen zitten, maar die kan je lekker snel elimineren toch?” Grijnzend keek hij naar haar en liep naar hem toe. “Nee joh. Maak je alsjeblieft niet zoveel zorgen Avriël.” Zacht legde hij zijn hand op diens arm en slikte even. Het was natuurlijk wel zijn tweelingbroer.
“Je gaat dit allemaal goed kunnen en er zullen vast meiden tussen zitten die je helemaal niets vindt, maar die kan je snel er tussenuit halen natuurlijk.” Kalm keek hij hem aan en glimlachte. “Er zit vast wel een leuke tussen en ik begrijp als je niet meteen verliefd bent, maar wie weet komt dat nog.” Hij sprak rustig en liet de blik van zijn broer niet los. “En anders dan is dat ontzettend jammer, maar dan vind je vanzelf wel iemand. Die zal er dan wel naast staan en het meisje zal met officiële gelegenheden bij je zijn en je zal een keer een kind moeten verwekken, maar goed hoe erg kan het zijn in het donker.” Kort grinnikte hij en schudde zijn hoofd. “Ik maak maar een grapje. Het komt goed. Maak je absoluut niet zorgen.” Glimlachend keek Nathan hem aan en bleef rustig staan. “Nou bedenk je zelf gewoon eens wat je leuk vindt in een dame of fijn vindt dat ze bezit aan karaktereigenschappen? Ik heb wel wat namen meegekregen die er tussen zitten. Die ene beginnende actrice waar iedereen zo wilt van lijkt te zijn en volgens mij ook een meisje dat zingt.” Nathan glimlachte kalm en liet zijn broer weer een beetje los. Zelf keek hij ook uit het raam kort, over de enorme tuin uit.

Het voelde zo fijn om iemand in de buurt te hebben die ook aardig deed haar. Met een glimlachje keek ze naar haar en moest toch lachen om haar woorden. Het was natuurlijk niet zo netjes om erover te lachen dus deed ze haar hand iets voor haar mond. Met twinkelende ogen keek ze naar de jongedame. “Ik ben trouwens Rose Catay.”
Met een glimlach bekeek ze haar rustig. Zij was ook al zo mooi gemaakt, hoewel het Rose stiekem wel opviel dat Lanya duidelijk niet van een gegoede familie kwam. Door alles leek ze ontzettend nerveus en niet helemaal op haar plek. Ergens vond Rose het vervelend voor haar dat ze zich zo leek te voelen en misschien zou ze haar wel kunnen helpen als ze hier lang genoeg zou blijven. Zij zelf had altijd meer dan genoeg geleerd bij haar ouders thuis. Ondanks dat ze meer van de feestjes gehouden had, had ze dat nooit in de weg laten staan van haar studie. Hoewel Rose altijd een zeer algemene basis aangeleerd was, had ze zich mogen verdiepen in bepaalde onderwerpen en de geschiedenis trok haar ontzettend. Ze had dan ook vele dagen doorgebracht in hun bibliotheek en ook boeken laten komen. Als ze daaraan terugdacht kwam er haast als vanzelf een glimlach op haar gezicht. Rose was een echte boekenwurm geweest en haar familie had dat met liefde omarmd. Dan kon haar in ieder geval niets overkomen en zouden mannen haar ook nier zomaar benaderen op straat.
Tijdens feestjes was ze wel eens benaderd door mannen. Elke dans had Rose altijd braaf ingewilligd, maar meestal was ze er niet ontzettend blij mee. De mannen dansten meestal wel prima, maar een echte connectie of interesse was er niet. Ergens had ze daarom ook wel ontzettend veel hoop dat er misschien een connectie was met de prins, niet eens omdat hij de prins was, maar gewoon om eindelijk eens iemand te hebben die haar echt goed begreep.
Rose richtte haar blik weer even op het meisje naast haar en glimlachte rustig. “Wel al iets gehoord over de prins? Ik hoorde van de hofdames dat hij vanavond al langs zou komen, maar er zijn zoveel dames. Ik vraag me af hoe hij dit allemaal gaat doen.” Haar ogen liet ze weer even rond gaan door de ruimte. Iedereen was ook zo ontzettend verschillend dat het onmogelijk was om te zeggen wie zijn aandacht wel zou weten te trekken.

Avi keek opzij naar zijn broer en glimlachte lichtjes, hij waardeerde het dat die hem probeerde op te vrolijken met zijn grapjes. Maar het was zo'n ontzettend bizarre situatie, hij wist gewoon niet hoe hij er mee om moest gaan. Zoiets had hij tenslotte nooit eerder meegemaakt. 'Laten we maar voorzichtig zijn. Je weet wat de regels zijn, en we willen geen schandalen of ongelukken.' mompelde hij. De vorige selectie was er een van de knechten voor het recht gesleept omdat hij betrapt was met een van de meisjes, het was verboden. Gezien de meisjes hadden gezworen zich puur in dienst te stellen van de toekomstige koning. Als hij het zo zei klonk het afschuwelijk, en belachelijk.
'Het is zo tijd voor het diner.' zei hij en hij keek even op de klok aan de wand. 'Jij bent ook aanwezig toch? Ik denk dat vader en moeder er niet zijn, het is te druk om alle meisjes nu al te ontmoeten, en ook onvoorzichtig en wellicht zelfs gevaarlijk. Ze zullen bij een kleiner gezelschap wel tevoorschijn komen.' hij stroopte zijn mouwen een beetje op. 'Het is de bedoeling dat ik ze vanavond kort een voor een spreek, en dat ik er dan zelfs al een stuk of 3 naar huis stuur.' Geërgerd door frustratie rolde hij zijn mouwen weer naar beden. 'Moet ik dat dan puur op uiterlijk baseren? Dat kan ik toch niet maken?' hij begon te ijsberen door de kamer. Normaal gesproken was Avi de rust zelve en kon hij het hoofd koel houden in vrijwel elke situatie, maar deze ging hem toch even te boven.
Hij zou blij zijn als zijn broer aanwezig was bij het eten, dan had hij tenminste iemand om mee te praten en dat zou een hoop schelen. 'De dames worden zo naar de eetzaal gebracht, dan kunnen wij binnenkomen, als je tenminste mee wilt.' hij glimlachte vriendelijk, hij wilde het Nathaniël wel eerlijk vragen en niet opdringen. Hij legde zijn boeken netjes, zijn studeerkamer was zijn favoriete kamer in het hele paleis en er kwamen nauwelijks mensen hier, behalve die hij goed vertrouwde. Hij kon zich niet indenken dat hij een van de meisjes hierheen zou brengen, dit was zijn privé vertrek/bibliotheek, en het was iets van hem alleen. Al was Nate altijd welkom.
Toen alles netjes was gelegd wenkte hij zijn broer en liep hij richting een van de gangen, als ze rustig zouden lopen zouden ze op tijd bij de eetzaal aankomen zodat ze aangekondigd naar binnen zouden gaan. 'Een zangeres, en een actrice.' zei hij langzaam. Het trok niet echt zijn aandacht. Zaten er slimme, studerende meiden tussen? Hoe kon hij anders ooit een gesprek met iemand aan gaan als ze enkel voor de camera stond. Maar goed, hij moest de hogere castes ook laten blijven, al was het maar voor de pers.
Voor hem liep een van de cameramannen langs en die probeerde snel een foto te maken. In een automatische beweging trok Avriël Nate naast zich en poseerde hij in een bekende houding, lachend met zijn broer. De fotograaf liep verder en ze waren weer met zn tweeën in de gang. 'Wat zoek jij in een partner?' flapte hij er toen uit. Was het een gekke vraag? Zijn ouders hadden elkaar gevonden, maar was het echte liefde? En waas was Avi zelf naar op zoek? In elk geval naar iemand meer dan enkel een mooie verschijning die enkel ja en amen kon zeggen.

Lanya trok aan een van haar krullen tot de pluk haar helemaal recht was en liet hem toen weer los, waardoor hij springerig weer omhoog sprong. Net zo koppig als zij zelf soms kon zijn. Thuis op de boerderij werd er vaak op haar gemopperd door haar drukte en koppigheid. Ze liep het liefst op blote voeten buiten, rennend, klimmend.. En nu zat ze hier, in een jurk. Godzijdank had ze geleerd om op hakken te lopen, en als ze zichzelf er aan herinnerde dat ze alles gewoon 10 keer langzamer deed dan normaal, dan leek ze prima gracieus.
Ze lachte naar het meisje naast haar en was blij dat er in elk geval 1 iemand aardig tegen haar leek te doen. 'Ik heb gehoord dat de kroonprins ook bij het diner is, en dat we dan allemaal los met hem mogen spreken. Kort.' ze glimlachte lichtjes. 'Denk je dat hij al snel mensen naar huis zal sturen? En waar zou hij dat op baseren?' fluisterde ze. Ze zag een groep meiden naar hen kijken en ze ontweek hun blikken. Wat een belachelijk concurrentie gedoe was dit. Ze zag een nette vrouw de kamer binnenkomen, ze had een strak knotje in en een mantelpakje aan in een felle groene kleur. 'Ahum.' kuchte ze, en het werd stil. 'Welkom dames, jullie zien er allemaal voortreffelijk uit. ' ze klonk goedkeurend maar haar gezicht stond nog steeds streng en spits. 'Zo direct gaan jullie de eetzaal in, hopelijk hebben jullie alles onthouden van jullie etiquette cursus op jullie reis hiernaar toe, en de dingen die jullie op voorhand opgestuurd hebben gekregen. De koninklijke familie is erg op regels gesteld, en ik verwacht dat jullie je uiterst waardig zullen gedragen.'
Ze vrouw streek een niet bestaand pluisje van haar jasje en keek weer naar de meisjes. 'Mijn naam is Amelia Wartrops, en ik zal jullie de komende selectie begeleiden. Mochten er vragen zijn, kun je die via je dienstmeisjes naar mij presenteren. Al verwacht ik dat alles zich vanzelf zal wijzen. Zo direct mogen jullie de eetzaal in, als iedereen zit dan zullen Kroonprins Avriël en prins Nathaniël jullie vergezellen. Na afloop gaan we met z'n allen naar de 'Groene Salon', waar jullie met elkaar kunnen nakletsen. Jullie zullen een voor een op audiëntie gevraagd worden bij de prins. Zodat hij jullie kort kan leren kennen. Goed, voor nu, kom met mij mee.' ze draaide zich kordaat om liep door de dubbele deuren die nu geopend waren.
Lanya trok even haar wenkbrauwen op naar Rose en glimlachte licht zenuwachtig. Ze liep de eetzaal in achter alle andere meiden aan. In de eetzaal stonden verschillende ronde tafels verspreid, en achteraan een langere tafel waar de Koninklijke familie zou zitten. Lanya keek naar een van de kleinere tafeltjes en trok haar wenkbrauwen op naar Rose. 'Wil je naast me komen zitten?' vroeg ze. Ze wilde niet kinderachtig klinken, maar het leek haar gewoon leuk om naast iemand te zitten die niet keek alsof ze naar poep rook.
"Ik ben zo benieuwd naar de prins.. ' zei ze vervolgens en ze glimlachte vrolijk. Ze begon zich eindelijk een beetje op haar gemak te voelen.