Song of the Mermaid

Lake Valor, de legende zegt dat hier een mysterieuze vrouw woonde, maar niemand heeft haar ooit in het echt gezien. Met de geruchten die de ronde doen word het steeds drukker in het eerst zo rustige bos en aangrenzende dorp. Bounty hunters opzoek naar hun buit, freak circus mensen opzoek naar een nieuwe aanwinst voor hun tentoonstelling. Maar wat zou jij doen als je er achter komt dat de mysterieuze figuur in kwestie half vrouw half vis is en dat ze al jaren in het dorpje woont waar jij ook woont, als mens. Geef je haar af aan de hoogste bieder, aan je opdracht gever of probeer je haar leven te redden omdat zij die van jou redde?

De meermensen kunnen maar voor een bepaalde tijd op het land leven. Blijven ze te lang uit de zee of uit meertjes die uitkomen in zee, zout water dus, dan droogt hun huid uit en is er de mogelijkheid dat ze sterven. Regenwater en leiding lost dit probleem niet op en daar transformeren ze dan ook niet in.

Axel is een jongeman van 25 jaar die uit een bounty hunters familie komt. Hij is net als de rest van zijn familie goed met wapens, al is hij het beste met een pijl en boog en een speer. Andere wapens lukken hem ook wel. Axel heeft een probleem aan zijn longen waardoor hij bij bepaalde inspanning last krijgt en moeilijk lucht krijgt tot bijna geen lucht. Dokters denken dat het een soort astma is wat hij heeft. Het begon op jonge leeftijd met soms spontaan, maar in de jaren is het erger geworden. Daarom is hij zo goed met pijl en boog geworden omdat hij daarbij met zo min mogelijk bewegen toch zijn doel kan treffen. Hij heeft dagen dan heeft hij bijna geen last en dagen dat hij moeite heeft. Maar hij probeerd zijn familie te helpen waar hij kan met hun werk. Ondertussen probeerd hij iets te vinden wat hem kan helpen.

Luna is een meisje van 23. Of tenminste zo ziet ze er uit. In het echt is ze een paar honderd jaar oud. Ze heeft vroeger veel rond gezwerft, maar de afgelopen jaren heeft ze zich gesetteld in een dorpje vlak bij de oceaan. Ze verdient haar geld als genezer en helpt de mensen van het dorp met de hele de krachten die ze als zeemeermin van haar moeder heeft ge-erft. Ze is een heel sociaal iemand en goed in het opgaan in de gemeenschap. Hierdoor weet niemand in het dorp wie ze werkelijk is. Door haar manier van opgaan in de mensenmassa is ze de hunters en mensen van freak shows steeds een stap voor geweest. Maar hoelang ze dat nog kan volhouden weet ze niet.

Axel zat in de schaduw van een grote boom bij te komen van een hoest bui. zijn pijl en boog had hij naast zich tegen de boom aan staan. Terwijl hij met gesloten ogen naar de omgeving luisterde. Hij ademde langzaam in en uit en voelde hoe zijn lichaam weer reageerde op de genoeg zuurstof in zijn bloed. Je zou denken dat hij er aan gewoon was geraakt. Aan een kant wel maar het bleef raar als je ineens niet genoeg lucht krijgt. Maar het kwam altijd goed na een tijdje. Maar diep van binnen wist hij dat het ooit ook niet goed zou komen. Daarom vertelde hij zijn familie niet meer zo veel over de aan vallen ook niet als hij er een gehad had. Hij wilde ze niet ongerust maken. Axel keek naar de andere kant naast zich waar hij een een paar vogels had liggen die hij had neer geschoten. Langzaam werkte hij zich overeind en raakte zijn spieren voorzichtig daarna gooide hij de boom over zijn schouder en nam hij de vogels mee richting het dorp. Dit was hun thuis geworden meer als 10 jaar terug. Maar toch gingen hun soms maanden weg om te jagen op een wezen of voor een klus. Soms met allen soms een paar van het gezin. In het dorp ging axel naar een oude samen wie hij de 3 vogels verkocht voor een klein bedrag .

Luna keek huiverend naar de gezocht poster die op een van de gebouwen in het dorp was gehangen. Ze herhaalde de woorden zachtjes in haar hoofd: gezocht jagers en inwoners die informatie kunnen verschaffen over het mysterieuze lake Valor en diens bewoner/ster. De afgelopen weken waren de posters steeds vaker opgedoken. Ze wist dat ze voorzichtig moest gaan zijn want de kleine herberg die normaal rustig en verlaten was puilde nu uit van mensen die opzoek waren naar het wezen dat in het meer woonde. Ze waren opzoek naar haar. Even keek ze om zich heen, knikte naar een paar voorbijgangers, waarna ze de poster van het gebouw af trok en in haar mand met bloemen en kruiden verstopte. Alsof er niets aan de hand was liep ze door naar het kleine atelier dat ze haar eigen mocht noemen. Ze draaide het gesloten bordje om en liep naar binnen. Ze stak de kaarsen aan en liep naar de kleine werkbank achter in om de bloemen en planten uit te stallen en te drogen te hangen die ze had geplukt. Ze wist dat ze snel weer naar het meertje terug moest om een duik te nemen, tenminste als ze niet wilde dat haar huid langzaam maar zeker zou vergaan. Maar ze wist ook dat de jagers er steeds vaker in de buurt vertoefde in de hoop een glimp op te vangen van het wezen. Ze keek naar wanted poster en pakte hem op. Voorzichtig hielt ze het stuk perkament boven een kaars die ze had branden en keek ze toe hoe het vel papier langzaam verschroeide.

Axel had wat geld gekregen. Het was niet heel veel maar toch het was geld en al het geld was welkom. Met die gedachten liep hij door de straten langs de herberg voor de deur bleef hij even staan hij hoorde veel stemmen binnen. Hij wist ook waarom omdat er een gezocht poster hing in de herberg. Zijn ouders zochten informatie en hulp bij het zoeken van mysterieuze lake Valor bewoner/ster. Want een zeemeermin zoals het wezen wat zijn ouders zochten heette. Was de reden dat zijn ouders hier waren komen wonen. Met de gedachten dit wezen snel te hebben gevonden, maar de 31 jaar dat ze hier wonen en soms langer weg waren tussen door was het hun nog niet gelukt dit wezen te vinden. Nu vraagde ze hulp. Meermensen brachten veel geld op. Meestal meer dan andere wezens zoals weerwolven of heksen. Al moest axel stiekem wel toegeven dat hij het niet leuk vond dat het drukker werd in hun dorp. Hier was voor hem toch altijd een plek van rust geweest ook al wist hij al van kleine af aan waarom zijn ouders hier woonden. Hij liep terug naar hun huis dat aan het rand van het dorp lach omdat het toch wel een groot huis was. Ze waren in totaal met 6 thuis zijn ouders en zijn broers en zus. Hij liep naar binnen stilletjes zoals hij Eigelijk altijd wel was en ging zijn kamer op. Op zijn kamer legde hij het geld bij zijn ander geld. Daarna ging hij naar zijn medicijn kastje en bekeek het eventjes en hij beet op zijn lip. Hij moest nieuwe kruiden halen in het dorp die wat hij gebruikte als thee voor zijn lucht wegen schoon te houden van slijm waren op....dat was hij gisteren vergeten te halen en hij deed de kast dicht. Veel dingen die er in lagen gebruikte hij niet meer niks leek te helpen. En axel liep weer naar de deur.

"Hey Alexander!" een jongenman,Raven, van eind twintig stak zijn hand op toen hij zijn jongere broertje het huis zag verlaten waar ze met de familie woonde. "Goed dat ik je zie. Mam en pap willen vanavond met de hele bende naar het bos. Er is meer en meer vraag naar informatie over die zo gezegde meermens die daar woont zoals de verhalen zeggen. Ze denken dat als ze er in de avond op onderzoek uit gaan er meer kans is om een glimp of iets op tevangen van het wezen en misschien een bevestiging kan zijn dat het daadwerkelijk om een meermens gaat en niet gewoon om een grote vis van het een of andere. Ze willen graag dat we allemaal mee gaan om meer grond af te kunnen zetten. Het zou goed zijn als je erbij bent. Het geld wat we kunnen krijgen met zelfs het kleinste beetje informatie of alleen al een bevestiging kunnen we goed gebruiken. Zonsondergang vanavond gaan we weg. Zorg dat je erbij bent." Met die woorden liep Raven zijn broertje achter en liep hij de woning in.

Luna keek naar het hoopje as dat nu op haar werktafel lag. Ze slaakte een diepe zucht en keek op toen ze het belletje hoorde dat aangaf dat ze een klant had. Snel veegde ze de asresten in de vuil ton en spoot ze wat bloemengeur rond zodat de brandlucht verborgen zou zijn. Ze liep door het kralengordijn naar de voorruimte van de winkel waar ze haar klanten ontving en zette een glimlach op. "Goede middag waar kan ik u mee helpen?" Ze keek naar de man die haar winkel was binnen gekomen en rond aan het kijken was. De man keek haar aan, wat Luna meteen een rilling bezorgde. "Ik ben opzoek naar licht verdovende middelen om een volwassen mens gekalmeerd te houden." zei hij rustig en zonder er omheen te draaien. Ze huiverde maar liet het niet merken en knikte vriendelijk waarna ze in haar voorraadkast rommelde en uiteindelijk een klein flesje tevoorschijn haalde. Ze zette het op de toonbank. "Drie druppels hiervan zorgt ervoor dat een volwassen persoon binnen een paar minuten licht verdooft word. De persoon in kwestie zal nog wel aanspreekbaar zijn maar de kans dat ze kunnen vechten in dien nodig is nihil." De man knikte, rekende af en vertrok. De gemaakte glimlach op Luna haar gezicht verdween meteen. Ze wist waar het middel voor gebruikt zou worden. Maar ze had een goede reputatie opgebouwd als genees vrouwe en als ze die zou bezoedelen door slechte service te leveren zou ze hier niet lang kunnen blijven. Ze zou verder moeten trekken en de kans dat ze zo verscholen zou kunnen blijven leven, dicht bij de zee en een zoutwater bron was klein. Dat risico zou ze niet kunnen lopen.




https://www.google.com/url?sa=i&url=https%3A%2F%2Fwhfrp.weebly.com%2Fsession-reports%2Farchives%2F03-2014&psig=AOvVaw1eE8CTy0DPhw4qIRStX23f&ust=1589979302249000&source=images&cd=vfe&ved=0CAIQjRxqFwoTCKj3itP8v-kCFQAAAAAdAAAAABAy

Axel zag zijn broer raven en glimlachte naar hem en hoorde zijn informatie aan. Ze zouden er vanavond met zijn allen op uit gaan en het gebied rond het meer zo goed mogelijk te kunnen overzien en wellicht iets interessants zien. Maar dan moest hij zorgen dat hij fit was.' Geen probleem ik zorg dat ik strakjes hier ben.' Zegt Axel tegen zijn oudere broer. Hij had graag met zijn familie te doen. Maar hij wilde ze niet ongerust maken en hij wilde al helemaal niet dat ze naar hem keken alsof hij een gewond dier was. Dat was een jaar geleden vaker gebeurd sinds dien zei hij niks meer.'tot vanavond.' Zegt hij tegen raven waarna hij verder van het huis weg liep het dorp in. Rustig en vertrouwd maar wel om zich heen kijkend. Hij ging richting het winkeltje van luna. Zijn ouders kwamen niet snel bij haar ze vonden haar te jong. Maar axel ging de laatste tijd vaker naar haar voor de kruiden voor in zijn thee eerst ging hij een dorp verder weg met zijn familie.nu ging hij bij luna Zodat zijn familie niet wist dat de aanvallen erger waren geworden. Hij zag net een man weg gaan bij de winkel en daarna liep hij naar binnen.' Hey..' Zegt hij tegen luna achter de balie.

Luna krabbelde haar verkoop in het grote boek dat ze op de balie had liggen en legde het geld weg in de lade toen ze opnieuw het belletje van de voordeur hoorde. Ze keek op en glimlachte naar de jongeman die net binnenkwam. "Hallo Axel. Ik vroeg me al af wanneer je weer langs zou komen voor je kruiden. Wacht even dan haal ik ze voor je." Ze liep haastig naar achter om haar angst te verbergen van de man die net haar winkel had verlaten en om de kruiden mix te halen die ze de afgelopen weken aan Axel verkocht voor zijn adem problemen." Met het potje in haar handen liep ze terug naar hem toe. "Weetje, iemand zo fit als jij zou niet zoveel last van zijn luchtwegen moeten hebben. Als je wilt kan ik wel een briefje schrijven voor een van de artsen in de omgeving zodat ze je na kunnen laten kijken." zei ze rustig terwijl ze de kruiden op de toonbank zette en zijn naam en de gegevens in het boek schreef. "Wil je meteen betalen of zet je het op een bon voor later?" Hij zou niet de eerste zijn die later betaalde en ze wist dat hij ook wel terug kwam met het geld. Op het moment dat ze de pen weg legde voelde ze dat haar arm begon te jeuken. Ze krabde aan haar arm en hielt die daarna met haar hand vast zodat de droge huid niet teveel op zou vallen. Ze had verkeerd gerekend met de tijd dat ze terug moest zijn in het water, de dag was iets anders gelopen dan ze gehoopt had. Van binnen vervloekte ze zichzelf.

Axel kwam de kleine zaak binnen en keek naar alles wat binnen stond voor hij luna hem hoort begroeten waardoor hij naar haar kijkt en hij glimlacht waterig naar haar. " ook hallo luna." Zegt hij aardig tegen haar terwijl hij bij de toonbank ging staan. De eerste keer bij luna had hij de kruiden alleen besteld en was meteen weg gegaan de keren er op werd hij losser. Nu wist luna van zijn long probleem en dat hij hiervoor iedere keer die kruiden kwam halen. Hij ziet haar terug komen met het potje in haar handen. Hij keek van het potje naar haar als ze een voorstel doet over artsen in de buurt en hij schud langzaam zijn hoofd.' Dat heefd denk ik weinig zin. De artsen waar ik allemaal ben geweest en dat zijn er wel een tal zeggen allemaal het zelfde. Een vorm van astma.' Legt hij luna uit. Hij pakte het potje en keek er even afwezig naar. De vraag drong wat laat tot axel door.' Ow sorry op de bon alsjeblieft' begint hij. Daarna blijft hij twijfelend eventjes stil. Axel schraapt even zijn keel." en trouwens heb je iets voor goed wakker en Alert te kunnen blijven in mijn conditie.' Vraagt hij haar dan zachtjes hij keek met zijn blauwe ogen weg van haar naar de toon bank hoe ze had geschreven. Hij zag haar krabben maar zocht er niet wat achter en hij keek haar langzaam aan. Hij wist dat hij die hoest bij had gehad en zijn lichaam had het dan zwaar maar hoe moest vanavond er kunnen zijn voor zijn familie. ' als je het op de bon. Dan kom ik je het deze week betalen.' Beloofd hij haar. Het flesje draait hij voorzichtig rond in zijn handen.

Luna luisterde rustig terwijl Axel haar voorstel afsloeg. Ze slaakte een innerlijke zucht. Ze had met hem te doen. Ze had hem nog nooit gezien als hij een aanval had maar wist dat het niet niets was. Meer dan alleen een kruidenmiddeltje kon ze hem helaas niet geven. Als hij erachter zou komen wie ze was, zou het haar einde zijn. Ze knikte en noteerde in het boek dat er nog betaald moest worden waarna ze het boek sloot en het weg wilde leggen. Meestal was dit het enige wat hij wilde hebben en ging hij daarna net zo snel weer weg als hij gekomen was. Alsof hij niet wilde dat mensen hem hier zagen. Met haar hand verborg ze de droge plekjes huid toen Alex haar vroeg of ze iets had om wakker te blijven. Verbaast keek ze hem aan. "Ik weet dat het niet mijn zaken zijn maar hoelang moet je wakker blijven en waarom?" Ze liep om naar een kast en begon deze door te zoeken naar middeltjes die de concentratie zouden moeten verbeteren en hem wakker zou moeten kunnen houden. Ze vroeg zich alleen af waarom het zo belangrijk was. "Je weet dat later betalen geen probleem is. Ik weet dat je je woord na komt." Ze liep terug met drie verschillende potjes waar vloeistoffen in zaten en zetten ze op de toonbank. "Deze zouden je moeten kunnen helpen." Ze krabde weer even aan haar arm.

Axel zag aan de ogen van luna dat ze het jammer vond dat hij haar aanbod niet aan nam. Hij wilde geen valse hoop meer in de jaren in zijn jeugd had hij deze nog gehad. Nu wist hij gewoon dat hij niet oud hiermee ging worden. Voor zijn familie probeerde hij zich voor te doen dat het beter ging met die kruiden.hij zag luna verbaasd kijken bij zijn vraag. Deze werden beantwoord met een nieuwe vraag.’ De hele nacht, normaal is dat geen probleem maar ik heb vanmorgen een aanval gehad en mijn familie heeft werk te doen vannacht. Dus ik wil wakker kunnen blijven zonder dat ze iets merken.’legt hij kort en krachtig uit. Hij had het niet vaak meer over zijn longen thuis of zijn aanvallen en bij luna kon hij nu als enige nu zijn verhaal kwijt. Daarom vertelde hij haar dit ook gewoon. Maar toch ook niet te veel. Hij keek weer even naar de handen van luna bij haar huid maar als ze weg loopt kijkt hij hoe ze een paar potjes bij elkaar pakt en ze voor hem neer zet.’ dankje. maar toch moet ik het eventjes hard op zeggen.’legt hij haar uit en hij pakte de potjes die hij zorgvuldig op deed bergen in zijn zakken.’woord is wet bij mij dat weet je onder hand wel.’zegt hij met een glimlach.’tot ziens.’zegt hij waarna hij de winkel verliet. Hij keek eventjes naar de deur die achter hem dicht viel daarna begon hij weer naar huis te lopen. Onderweg stopte hij bij een van zijn vallen om daar het dode konijn op te halen. Hij had deze vanmorgen al gezien maar had hem laten liggen omdat hij het dorp nog in moest voor de kruiden. Zo zou het niet op vallen wat hij was gaan doen en leek het alsof hij gewoon de vallen had gecontroleerd. Hij liep met het konijn naar huis toe. Een maal thuis ging hij meteen naar de keuken waar zoals gewoonlijk zijn moeder was te vinden.’kijk eens mam.’zegt hij waarna hij haar het konijn geeft. ’dankje.’zegt ze lief waarna ze verder gaat met het eten. Axel zegt verder niet veel pakt zich wat warm water om daarna zijn kamer in te gaan die hij op slot doet. Vervolgens maakt hij de thee van de kruiden die hij van luna heeft en zet ze in de kast. De andere potjes zou hij na het avond eten pakken dan zouden ze

Luna luisterde naar de uitleg van Axel. Ze knikte maar hoopte dat hij niet teveel hooi op zijn vork zou nemen. Ja het was waar dat de medicijnen hem zouden helpen, maar dat wilde niet zeggen dat het goed was voor hem. Op een gegeven moment zou zijn lichaam er aan onderdoor gaan omdat hij er teveel van vroeg. Ze knikte. "Geen probleem. Ik help graag." Ze glimlachte naar hem en keek toen hoe hij de winkel verliet. Ze pakte het boek, krabbelde snel de gegevens op en keek toen naar de kleine klok die aan de muur hing. Ze hielp nog een paar klanten tot het tijd was om te sluiten en draaide het bordje op de deur om naar gesloten waarna ze de deur op slot draaide en haastig haar mantel pakte om de winkel te verlaten via de achterkant. Ze liep in de richting van het bos, er zeker van zijnde dat ze niet gevolgd werd toen ze het bos in liep in de richting van het meer. Eenmaal daar aangekomen sloeg ze haar mantel af, ze kleedde zich uit en borg het stapeltje kleren zorgvuldig op in een holle boom waarna ze er takken op legde om het te verbergen. Met een soepele boog sprong ze in het water. Meteen voelde ze hoe het koude water haar huid omhelsde, een lichte pijn toen haar benen samen smolten en veranderde in haar staart. Ze opende haar mond om het water in haar longen te verwelkomen wat zorgde voor een zacht zuiver geluid dat uit haar keel kwam.

Axel was klaar met het avond eten en zonderde zich af op zijn kamer terwijl zijn zus de afwas begon te doen. Vandaag had hij gelukkig niet de afwas beurt. Hij pakte zijn pijlen koker en zijn pijl en boog die waren het handigste voor nu. Dan gaat hij zijn medicijnen kastje in en pakt de juiste hoeveelheid uit de potjes zoals luna er op had geschreven. Dit moest hem de nacht door helpen. Daarna ging hij naar de rest van de familie. Zijn zus liep net naar haar kamer om haar spullen te pakken. Zijn moeder en vader stonden al klaar zoals meestal waren die altijd stipt op tijd. Hij was benieuwd hoe ze het gingen aan pakken vanavond. Ze wilde het hele meer overzien dat was nogal een op gaven zelfs met 6 personen. Maar ze moesten informatie vinden als ze het wezen wilde krijgen.

Raven zat op een stoel. In zijn hand had hij een slijpsteen waarmee hij zorgvuldig over het lemmet van zijn dolk heen ging waarna hij het in zijn laars stak. Naast hem stond een kruisboog en een pijlenkoker. Hij keek op naar Axel toen die de kamer binnen kwam en knikte naar hem. "Klaar om te gaan broertje?" Raven ging over het algemeen vaker met zijn ouders mee dan Axel, hij was dan ook een stuk minder eigenwijs en meer gericht om de zaak over te nemen van zijn vader dan dat Axel was. Maar hij gaf wel om zijn kleine broer en stond voor hem klaar wanneer nodig. Raven pakte zijn pijlenkoker en hing die over zijn schouder waarna hij de kruisboog pakte en de pees controleerde of die strak genoeg was.

Axel keek hoe raven zijn dolk slijpte al ging axel er niet van uit dat hij hem vanavond nodig zou hebben deze meermaals woonde volgens de geruchten hier al lang en had zich altijd weten te verbergen. Dus axel vroeg zich af of ze vanavond wel iets vonden of niet eens een spoor. Hij hoorde zijn broer zijn vraag en hij grijnst naar hem. ' ik ben altijd klaar er voor zolang mijn longen het niet begeven.' Grapt hij tegen hem. Hij wist dat hij als jonge jongen altijd met raven mee wou maar hoe ouder hij werd hoe moeilijker het ging omdat hij raven bij hield maar zijn lucht bleef dan weg. Sinds zijn 11e ging hij daarom niet meer altijd met hem mee. Axel ging de laatste 2 jaar ook minder mee als ze een lange tijd ergens heen gingen dan was hij thuis op het huis letten en andere makkelijkere klusjes aant doen. Hij wist dat axel zijn ouders ooit zou op volgen maar of hij dat mee maakte betwijfelde hij soms. Hij keek even naar zijn boog en zag hun jongere broer komen en zijn ouders knikte waarna ze het huis uit gingen om naar het meer te lopen. Axel volgde ze en liep naast raven.' Ik neem aan dat we ons allemaal appart aan de oever vestigen en hopen een glimp op te vangen.' Stelt hij aan raven vast.

Raven keek kort naar zijn jongste broertje en toen zijn ouders het huis verlieten om richting het meer te gaan volgde hij. Hij keek opzij naar Axel en knikte. "Het blijkt dat iemand feiten naast elkaar gelegd heeft en vast gesteld heeft dat de meermens waarvan ze vermoeden dat deze in lake Valor leeft elke avond na zonsondergang daar is. Op andere tijdstippen is er nooit iets vernomen van een levensvorm, een geluid of iets anders wat duid op een aanwezigheid. We weten niet of het wezen via een onderwater weg dan ergens anders heen gaat of waarom het alleen rond deze tijd signalen van aanwezigheid geeft. Als we kunnen bevestigen dat het vanavond aanwezig is in het meer, kunnen we andere nachten controleren om te kijken of er een patroon is wanneer het aanwezig is. Er is veel geboden voor dergelijke informatie en met het geld wat we daarvoor kunnen krijgen kunnen we meer mensen om hulp vragen, meer materiaal aanschaffen, om het wezen uiteindelijk te vangen. Wie weet wat het zou opleveren als we het levend in handen krijgen." Je zag een lichte schittering in Raven zijn ogen terwijl hij dacht aan de mogelijkheden die voor hun open werden gelegd wanneer zij de gene waren die het wezen te pakken konden krijgen.

Luna zwom langzaam naar de oppervlakte van het meer. Ze legde een stapeltje waterplanten die ze geplukt had om medicijnen van te verspreid over de oever neer zodat het niet teveel zou opvallen en ze, wanneer ze straks klaar was, alles kon verzamelen om mee te nemen. De mogelijkheden die ze had om haar ware zelf te zijn waren beperkt door de vele jagers in de omgeving, dus als ze hier was moest ze de tijd die ze had nutten en er zoveel mogelijk uithalen als ze kon. Bijna als vanzelf hielt ze haar mond een klein beetje open waardoor de zachte mysterieuze klanken haar mond verlieten. Het was iets wat bij haar soort hoorde. Kon ze niet zingen, dan voelde ze zich niet zichzelf. Ze had verhalen gehoord van haar familie dat er meermensen waren die gebruik maakte van deze klanken om mensen de val in te jagen, het enige wat zij er mee wilde was mensen helpen. Het was niet voor niets dat ze zich gesetteld had in een dorpje en niet zoals haar soortgenoten in de oceaan bleef. De kans dat ze onder de mensen gevonden zou worden was kleiner, dit omdat mensen wisten dat ze in de oceaan leven en schippers soms zo maar ineens verdwijnen. Maar als ze ontdekt zou worden, was de kans dat ze zou kunnen ontsnappen wel veel kleiner.

Axel liep rustig naast zijn oudste broer om hem af en toe onder de uitleg aan te kijken, hij somde de dingen zich ook. Het meermens was dus nog nooit gezien maar waarschijnlijk wel gehoord door dorp bewonders anders hadden ze nu deze feitjes niet dat het wezen zich hier snachts bezig heild in plaats van overdacht. Eigenlijk ook wel logies veel van mythiche wezens waren snachts actief. Hij hoorde hoe raven hoopte dat ze als het meermans er was een patroon konden vinden zodat ze het uiteindelijk konden vangen. Levend was het natuurlijk veel en veel meer waard dan dood. Hij zag raven al glunderen bij de gedachten hij schudde grinnikend zijn hoofd en stoten hem aan met zijn ellenboog.’jij bent het geld al uit aand geven. Eerst kijken of we een glimp op kunnen vangen.’zegt hij tegen hem. Een maan bij het meer bleef hij staan. Stukje achter zijn ouders die eventjes rond keken en een kaart pakte van het meer. Daarna wezen ze omstebeurd iemand aan en naar waar die moest gaan bij het meer. Axel was als laaste aan de beurt hij kreeg eerst zijn plek aan gewezen en als hij wilt weg lopen pakt zijn vader hem bij zijn schouder beet.’heb je de thee voor de zekerheid gepakt.er mag niks mis gaan vanavond.’zegt die resoluut . axel keek zijn vader aan met zijn blauwe ogen.’ja dat heb ik gedaan. Daarbij is het een missie met voornamelijk kijken anders had je me niet mee genomen.’fluisterd hij waarna hij richting zijn plek begon te lopen. Hij wist dat ze bezorgd waren soms maar zijn vader was altijd met de missie bezig e n bang dat axel niks kon bij dragen, maar axel wist dat hij soms meer kon alleen zijn lichaam wilde niet altijd en daar vocht hij nu tegen. Hij liep zachtjes langs de water kant en maakte zo min mogelijk geluid. Hier en daar hoord hij wat vogels fluiten. Niks ongewoons. Als hij een stukje loopt en bij de plek stot waar hij wacht moest houden, dacht hij dat hij iets hoorde, maar dan hoort hij de vogels weer opgewekt fluiten. Die waren het waarschijnlijk gewoon. En hij liep rustig verder langs een stukje van de oever om daarna een schuilplek te vinden. Hij ziet dat het water hier wat op liep dus de bodem was niet ver weg. Makkelijk om uit het water te kunnen komen eventueel. Hij keek rond en zag wat riet en een omgevallen boom half in het water. Perfect. Hij liep er stilletjes heen en hij stopte hij dacht weer wat te horen. Daarna klom hij de boom op de was om gevallen bij het riet. Hij ging zo op de boom zitten zodat hij goed over het meer en het fijne stukje oever kon zien. Maar hij moeilijk te zien was door het riet. Hij legde de boog op zijn schoot.

Luna lag net op de oever een beetje uit te rusten toen ze in de verte stemmen hoorde. Geschrokken schoot ze overeind terwijl ze in de richting van het geluid keek. Ze had gehoopt op een rustige avond, maar zoals het er naar uit zag ging hem dat niet worden. Ze had twee keuzes. Of ze veranderde terug in haar menselijke figuur, wat zou resulteren in dat ze nog nat haar had en terug moest in de richting van waar het geluid vandaan kwam. Het zou argwaan wekken als ze haar zouden zien. De andere keuze was terug het water in en wachten tot de mensen die in de buurt waren weg zouden gaan. Daarbij hopen dat ze haar kleren niet zouden opmerken. Ze koos voor het tweede. Met een soepele boog sprong ze terug het water in en zwom ze net diep genoeg zodat het mensen oog haar niet zou kunnen zien maar zij de personen wel als die dicht bij de oever van het meer zouden gaan staan. Ze vocht tegen haar instinkt om te zingen en probeerde haar lippen zo veel mogelijk op elkaar te houden. Ze sloot haar ogen en focuste zich op de trillingen aan het water oppervlak. Ze voelde de bewegingen bij het riet en een omgevallen boom wat duidde op dat daar een van de mensen was gaan zitten. Een van de personen die ze had opgevangen. Ze had het niet goed kunnen tellen maar ze dacht dat ze er 4 of 5 had opgemerkt. Een lichte beweging met haar staart zorgde voor trillingen in het water, maar ze wist dat het er niet anders zou uit zien als het bewegen van een vis, die zaten er hier genoeg.

Axel keek naar het water dat gewoon normaal rustig was in zijn ogen. Misschien wel wat te rustig zelfs. Zijn blauwe ogen bekeken het meer en diens over. Een heel stuk verder op zag hij zijn zus lopen op een gedeelte dat haar was toe gewezen. Hem hadden ze het stuk gegeven dat het meeste recht liep natuurlijk. Dat niet alleen waarschijnlijk ook het gebied waarvan zei dachten dat het meermens daar niet kwam. Axel wist dat hij sommige dingen wel aan kon al dachten de andere leden van de familie er anders over en dan vooral zijn vader. Soms wilde hij laten zien dat hij wel degelijk iets kon. Hij pakte een pijl uit zijn pijlen koker en legde die zorgvuldig op zijn boog. Er ging een tijdje voorbij en zijn ogen gingen weer zoals al vaker over de oever heen maar ze blijven deze keer hangen op een stukje groen dat verbogen is alsof iemand er op gestaan heeft. Langzaam komt hij recht en loopt voorzichtig terug over de boom de oever op en hij loopt naar het groen toe dat verbogen is alsof er iemand op heeft gestaan. Maar dan een stukje er naast ziet hij iets liggen waardoor hij voorzichtig neer knield en hij pakt met een hand het spul op. Dit waren water planten die normaal op de bodem van het meer groeide. Er was dus wel degelijk iemand hier geweest. Een wezen liet normaal zijn buidt niet snel alleen, dit was een gok die hij moest nemen. Als het mislukte was hij hoogstens een paar pijlen kwijt niemand zou het merken. Hij keek naar het water spande zijn boog opnieuw aan terwijl hij nog steeds geknield neer zat zo dicht bij het water zouden ze het snelste gaan en het minste geluid maken zodat de andere het niet hoorde. Als hij het wezen verwonde zou die misschien naar boven komen. Hij ademde een keer in en uit en liet het draad los richten op een donkere hoek. Daarna pakte hij snel nog een pijl en richten die op een andere donkere plek, dit deed hij ook bij de derde pijl. De 4e pijl pelde hij aan terwijl hij wat terug ging en rustig wachten of het meermens bij zijn buit naar boven zou komen. Niet wetend of hij het geraakt had of niet, en of het wezen zich zelf zou gaan verdedigen. Maar een pijl had hij al klaar liggen terwijl hij naar het water keek vlak bij de zee planten en zijn hart ging flink te keer in zijn korstkast en hij was bang dat die te horen zou zijn.

Luna keek naar het donkere oppervlakte van het water. De zon was ondertussen volledig onder en de maan stond hoog en helder aan de hemel. Ze zag de weerkaatsing van het licht weerspiegelen op het oppervlakte en lichtstralen het duisteren water in sturen waardoor sommige delen van het meer helderder waren dan andere. Terwijl ze iets dichter naar het oppervlakte zwom zorgde ze dat ze in de donkere delen van het water bleef zodat ze niet gezien zou worden. Haar heldere ogen scande de duisternis af opzoek naar personen die rond de oever de boel in de gaten hielden. Al snel vielen haar ogen op de gedaante van een jonge vrouw en zwom ze weg van die oever. ze bleef zo een kriskras rondje zwemmen, om de lichtstralen van de maan heen, en ving al snel glimpen op van andere gedaantes. Ze telde ze. 4 in totaal. Luna wilde net naar de laatste kant van het meer toe zwemmen, daar waar ze meerdere stapeltjes planten had neer gelegd en waar ook haar kleren verstopt waren toen er een felle pijnscheut door haar lichaam heen schoot. Ze gilde het uit van de pijn, een luid schel geluid doorkruiste de stilte van de nacht terwijl ze met haar hand naar haar schouder greep. Het zoute water prikte in haar schouder waar een pijl haar huid had doorboord. Met een woeste beweging trok ze de pijl eruit en ze voelde hoe het zoute water zich een weg in de wond zocht om het schoon te maken. Ze wist dat ze met de pijnkreet haar aanwezigheid had verraden, dus hoe graag ze het ook vermeed, ze wist dat ze maar een mogelijkheid had. Snel zwom ze naar het wateroppervlak. De hypnotiserende klanken van de zangstem die zij en haar zusters bezaten vulde de omgeving terwijl ze zacht en zuiver, maar duidelijk hoorbaar haar lied in zette. De klanken, niet bedoeld om iemand verwonden of doden zoals sommige wel hadden gedaan, maar om ze in een diepe slaap te brengen zodat ze zichzelf in veiligheid kon brengen.

Raven had zijn deel van de omgeving in de gaten gehouden, niet alleen het meer maar ook de bosrand erom heen op teken van enig leven, keek met een ruk op toen een schel geluid de stilte verbrak. Hij liet zijn boog met een zachte plof op de grond vallen terwijl hij zijn handen naar zijn oren bracht om het pijnlijke geluid buiten te sluiten. Zoekend keek hij rond naar de andere en richtte toen zijn blik op het meer waar het geluid vandaan was gekomen. Een donkere silhouet verscheen aan het oppervlakte van het meer terwijl hij zijn blik over het eerst zo rustige water heen liet geleiden. Hij grijnsde. Daar was ze dan. Duidelijk aanwezig. Hij had net zijn boog gepakt en een pijl opgelegd toen een zacht, bijna net zo doordringend geluid als de schelle pijnkreet, zijn hoofd vulde met klanken. Langzaam voelde hij hoe zijn spieren slap werden en zijn lichaam stopte met gehoorzamen. Opnieuw viel zijn boog uit zijn handen op de grond. Niet viel later was ook Raven ineen gezakt als een zielig hoopje. Verlamd door de klanken van de meermin die in het midden van het water haar hoofd boven water had gestoken.

De eerste twee pijlen toffen geen doel omdat er niks gebeurde maar de derde daar in tegen had wel degelijk een wezen geraakt. Want ineens werd de doodse stilte onderbroken met een soort hoog gekrijs. Axel moest zijn pijl en boog los laten om naar zijn oren te grijpen al veranderde dat halver wegen als hij een druk op zijn borstkast voelt. Dit was zoon slechte timming om een aanval te gaan krijgen. Het geluid stopte en axel ademde ondertussen al zwaarder en hij pakte zijn pijl en boog als hij al begint te hoesten lichtjes. Dit was een moment dat hij zijn lichaam verwenste, en ook dat de rest van zijn familie in de buurt was als zijn vader hem zo zag mocht hij de volgende keer niet meer mee. Dan als hij zijn boog weer aanspand met een pijl er op ziet hij wat richting de oppervlakte komen maar dat niet alleen. Opeens klink er een wonder mooi geluid door de nacht hoog en zuiver. Axel die naar het water staart merkt tot zijn schrik dat de druk op zijn borst wat ineens minder werd, normaal gebuurde dat pas na 10 minuten en na een flinke hoestbui. Dat was niet het enige effect wat de klanken gaven. Langzaam voelde hij zijn ogen zwaar worden. Een stuk verder op ziet hij al snel zijn zus op haar kieen vallen en Als axel weer naar het oppervlakte van het water keek waar hij zat op zijn hurken ziet hij iemand bij het water oppervlakte. Hij knipperde een paarkeer met zijn ogen tegen de slaap. Hij keek het wezen recht aan terwijl hij zijn boog op haar richt op die los te laten voor de 4e keer. Maar dan ziet hij het gezicht onder water die hij wel degelijk kon. Het was luna har gezicht. Meteen vielen wat puzzelstukjes op hun plaats. De droge plekken huid, de winkel met allenmaal genees middelen.’jij….brengt hij met een mengeling van boos en verbaast geluid uit. Hij wilde de pijl los laten en hij trok de boog straker aan. Hij kon zich wel voor zijn kop slaan en schud zijn hoofd. Dit kon hij nu niet doen hij was haar geld schuldig en dat niet alleen hij had net ontdekt dat iemand die hij vertrouwde niet te vertrouwen was…maar ze had hem wel geholpen. Hij liet de boog zakken. Daarna voelde hij zich zwaarder worden en hij ging op de grond zitten.’ik betaal je morgen….daarna wil ik jou niet meer zien.’zegt hij terwijl hij vocht tegen de slaap die meester van hem wilde worden. Hij keek naar luna in het water en als de slaap meester van hem word weet hij ook dat de kruiden die hij deze keer had gekregen de laaste waren.’weg’. sist hij als hij in slaap valt aan de voet van de oever en een hand van hem valt in het water.

Luna haar blik kruiste die van Axel. Ze zag een mengeling van haat en verbaasdheid. Ze huiverde even, de klanken die uit haar keel kwamen schokte, maar ze wist zich snel te herpakken en door te zingen. Toen ze zeker wist dat iedereen verlamd was en sliep zwom ze naar de kant waar Axel lag. Ze klom op de kade en keek naar zijn roerloze lichaam terwijl haar staart langzaam weer veranderde in de benen van een mens. Ze legde zijn hand naast hem neer, zijn boog en pijlenkoker naast zijn lichaam. Een eenvoudige traan rolde over haar wang en viel zachtjes op zijn voorhoofd waarna ze doorliep naar de boom waar ze haar kleren verstopt had. Zonder te treuzelen kleedde ze zich aan. Ze hing het tasje dat ze had meegenomen over haar schouder en liep, zonder om te kijken naar de bosjes planten die ze had neer gelegd. De pijn in haar schouder negerend. Langzaam bukte Luna bij elk bosje om het op te rapen en in haar tas te doen. Ze vluchtte weg, terug naar het dorp, naar haar winkel en het kamertje erboven waar ze verbleef. Ze sloot de gordijnen en stak een kaars op waarna ze voor de spiegel ging staan en haar shirt uit deed. Ze bekeek de wond in haar schouder, daar zou ze nog wel een tijdje last van blijven houden. En naast dat wist ze niet wie haar net allemaal had gezien, of Axel haar zou verraden... Alle gedachten tegelijk vulde haar hoofd terwijl ze na dacht over haar volgende de stappen. Ze moest de wond verzorgen, daarna moest ze uit zien te vogelen hoeveel er bekend was en of ze kon blijven of weg moest vluchten voordat ze haar zouden pakken.

Axel sliep een tijdje maar werd op een gegeven moment wakker hij knipperde nog wat versuft en hij kwam langzaam recht en zag dat zijn spullen bij hem lagen ze had ze hier neer gelegd. Hij sloeg eventjes met zijn vuist op de grond. Dit was zoon vervelende situatie. Hij kwam langzaam recht zijn spieren waren wat stijf van de koude grond. Hij pakte zijn spullen bij elkaar en liep vervolgens langs de oever hij zag dat de waterplanten weg waren maar dat was nu niet belangrijk. Hij wist wat hem te doen stond. Eerst zich om zijn familie bekommeren daarna om luna. Hij liep door en zag al snel raven en hij rende naar hem toe en schudde zachtjes aan hem." He....he.....raven word wakker." Zegt hij tegen hem. Hij zou zeggen wat hij had gedaan dat hij in het water had geschoten en dat daardoor het wezen was begonnen te schreeuwen. De rest bleef nog zijn geheim. Strakjes als alles rustig was zou hij naar luna.

Raven kreunde zachtjes. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen waarna hij ze opende en versuft overeind kwam. "Wat was dat in godsnaam?" Hij keek rond en zag Axel naast hem geknield zitten terwijl zijn ouders, broertje en zusje ook langzaam overeind aan het komen waren of al stonden. Zijn ogen schoten naar het meer, maar dat was leeg en het was muisstil in de omgeving. Hij dacht terug aan wat er precies gebeurd was. Eerst het schelle gegil, daarna het doordringende mysterieuze gezang en toen niets meer. Ze waren door de meermin in slaap gebracht. Maar de bevestiging was er, ze was hier, ze wisten waar ze mee te maken hadden, dat het een vrouwelijke was en wat voor gevolgen haar zang had op het menselijk lichaam, niet alleen op mannen want hun zusje en moeder waren zo te zien ook geraakt door de klanken. Hij keek terug naar Axel. "Ze is weg he?" vroeg hij rustig terwijl hij overeind kwam en het gras van zijn broek klopte. Hij vloekte. Hoe konden ze in vredesnaam tegen zoiets winnen? Hoe konden ze dat geluid uitsluiten zodat ze niet weer in slaap vielen en ze opnieuw zou ontsnappen. Dat gezegd, moesten ze haar wel terug vinden. Hij wist zeker dat ze op haar hoede zou zijn en niet nogmaals zomaar naar het meer zou gaan.