Song of the Mermaid

axel keek hoe zijn oudste broer wakker en in beweging kwam.'zoals jij het zou kunnen zeggen een wezen niet zoals jij en ik.' zegt hij op het moment dat raven hem aan keek. hij zag raven weg kijken en volgde zijn blik en zag net als hem dat de andere ook wakker waren en recht stonden. axel besloot zelf ook overeind te komen en zijn gedachte werkte op volle toeren. zou luna haar spullen pakken en gewoon verdwijnen en zou hij haar nooit meer zien of zou ze strakjes gewoon de winkel openen en doen alsof niks gebeurd was. hij hoort raven hem wat vragen en hij knikt.'ja ze is weg. ik vond het water stil en na een tijdje kreeg ik een ingeving en heb ik wat pijlen op donkere plekjes geschoten.'begon axel te vertellen als raven recht komt. hij hing zijn pijlen koker goed om om zijn broer recht aan te kijken met zijn blauwe ogen.'een pijl trof doel waardoor het geschreeuw begon, voor ik weer wat kon doen begon het gezang en zoals je gemerkt hebt heeft de slaap gevolgd.'zegt hij tegen hem. de rest van de informatie liet hij achter wegen, maar axel was gewend aan goed liegen geworden. want hij loog vaak over zijn gezondheid. het begon kouder te worden in het bos en de vogels begonnen hier en daar weer te fluiten, hun ochtend melodie, dus het was nog heel vroeg.'we weten dat hier een wezen is,'zegt axel trots omdat hij haar geraakt had al wist hij van binnen niet heel zeker of hij er trots op was. daarna liep hij richting de rest en keek of raven ook kwam. dit was zijn moment om te laten zien dat hij wel degelijk wat kon. hij wachten dat iedereen bij elkaar was en vertelde het zelfde wat hij raven had verteld aan de andere en hij keek naar zijn vader. hij hoorde zijn moeder zeggen dat hij het goed gedaan had en zijn zus volgde. zijn vader schraapte zijn keel.' vond je het niet wat roekeloos wat je deed zonder ons te waarschuwen er hadden gewonden kunnen vallen terwijl wij lagen te slapen.axel.'zegt hij streng. axel verstevigde zijn greep om de boog heen maar hield zijn mond.'schat...'zegt zijn moeder tegen zijn vader en die zucht.'we gaan naar huis.'zegt hij. axel had zich al om gedraaid voor zijn vader die woorden had uit gesproken en hij beende met een stevige pas terug naar huis toe. zijn gedachten waren een storm geworden, hij wist nu wie luna was wat als hij haar uit leverde aan zijn ouders. aan de andere kant kon zij hem ook verraden aan zijn ouders....nee hij moest haar het geld brengen en daarna zouden ze vijanden zijn. toch dacht hij

Raven luisterde naar wat Axel te zeggen had en knikte. Hij liep samen met hem naar de rest van de familie en luisterde terwijl Axel daar nog eens zijn zegje deed. Hij keek naar zijn pa en schudde zijn hoofd. "Ik denk dat het een slimme zet is geweest. Als we niets hadden gedaan hadden we de hele nacht hier gezeten zonder dat we wat hadden geweten. Er is nu meer bekend dan ooit te voor. Hij keek naar Axel die al weg aan het lopen was en dan weer naar zijn vader. "We weten dat de verhalen van de zang kloppen. Het is een gevaarlijk instrument wat ze heeft en waar we rekening mee moeten houden als we nog een keer in de aanval willen. We moeten haar stem zien uit te schakelen of buiten te sluiten zodat we niet weer als lappen poppen op de grond willen vallen. En zoals je gezien hebt zijn ook mam en Anna gevoelig voor het geluid. Dus het was niet zoals ze zeggen alleen mannen. Daarnaast..." Raven keek even naar zijn boog en de pijl die daarop lag. "Hij heeft haar geraakt. Ze is gewond. De kans dat ze vlucht is klein want ze kan zichzelf niet verdedigen en moet zich verzorgen. Ze zal in de omgeving blijven die haar vertrouwd is." Met die woorden liep hij naar zijn zusje en daarna samen met haar terug naar huis.

Luna had die vorige nacht die nog restte amper een oog dicht gedaan toen ze thuis was ze komen. Ondanks dat ze de winkel nu eigenlijk open had moeten gooien hing het bordje aan de deur nog op gesloten. Ze zat achter in de winkel en bekeek de wond op haar schouder in de spiegel. De huid was dik en geïrriteerd. Een gapend gat in haar huid staarde haar terug aan. Ze draaide zich af en liep naar haar werktafel waar ze al verschillende materialen had klaar gelegd. Ze nam een slok van de rum die ze had staan en goot daarna een beetje op haar schouder zodat de wond wat zou verdoven. Het prikte verschrikkelijk maar ze wist deze keer de kreet van pijn binnen te houden. Toen ze voelde dat de stekende pijn minder werd zette ze de fles weg en pakte ze een naald en draad die ze had klaar gelegd. Ook deze weekte ze even in de rum waarna ze voorzichtig de huid begon te hechten. Elke keer wanneer ze de naald in haar huid stak ging er een huivering door haar lichaam heen. Voorzichtig trok ze de huid terug samen met de naald en draad en sloot ze de wond. Toen ze dit had gedaan smeerde ze een goedje van genezende water en land planten op wond en verbond ze het voorzichtig met oud linnen doeken. Ze trok haar shirt weer aan, maar je zag duidelijk het witte linnen eronder door komen. Dat gedaan liep ze naar de voordeur en draaide ze het bordje om waarna ze haar dag begon alsof er niets gebeurd was.

axel had nog gehoord hoe raven hem begon goed te praten tegen hun vader. maar hij was niet blijven staan om daar na te gaan luisteren of ook maar het antwoord van hun vader te horen, hij was al naar huis gelopen. zijn gedachten bleven storm lopen. hij ging naar zijn kamer gooide de deur dicht en deed hem op slot. hij pakte in zijn la het geld dat hij gespaard had en deed dit in een tas die hij naast zijn koker om hangde. het zou niet opvallen dat hij er niet was. axel sloot zich de laatste tijd wel eens vaker op in zijn maker dus raar zou het niet over komen. hij moest wel zorgen dat hij snel weer terug was voor het geval dat iemand met hem wilde praten. hij maakte de raam open om daar soepel door heen te klimmen en met een zachte plof op de grond achter het huis neer te komen. hij keek even rond en zag niemand waarna hij begon te rennen. zigzaggend tussen de struiken door en de bomen langs de rand van het dorp. als hij zeker weet dat hij ver genoeg is stopt hij met rennen om gewoon op het pad te gaan lopen. hij hijgde lichtjes en verbergde dit terwijl hij een stevige pas in zet in de richting van luna haar kruiden winkel. hij zag dat het bordje gewoon open hing en zijn ogen schoten naar binnen waar hij geen klanten zag en hij keek of er iemand aan kwam. dit was niet het geval dus dat was goed. het was misschien wel harstikken stom om alleen naar binnen te gaan. hij deed de deur open om de winkel in te gaan en hij hoorde het belletje die hem deed aankondige en hij sloeg met een klap de deur dicht en draaide het bordje van gesloten om zodat hun twee niet gestoord zouden worden. daarna keek hij luna aan met een mengeling van emoties in zijn ogen.'ik had kunnen weten dat jij het was.'zucht hij en in zijn ogen zag je allerlei emoties rond dwalen hij hijgde nog lichtjes na van het rennen net. hij had de boog losjes vast maar kon hem snel genoeg trekken.' ik kom mijn schuld bij je inlossen, als ik die niet had gehad had ik je vannacht al neer geschoten.'blufte hij want hij wist bij zich zelf dat hij haar waarschijnlijk dan ook nog niet eens had neer geschoten maar dat ging hij haar niet vertellen. hij pakte de tas van zijn schouder af en pakte de hoeveelheid geld die hij haar schuldig was en gooide die op de toonbank neer. hij wilde weg lopen en je hoorde hem binnensmonds vloeken en hij zwaaide even met zijn armen draaide zich om en wees naar luna.'waarom hielp jij mij, je wist heel goed wie ik was toen ik de eerste keer je winkel in kwam. waarom help jij een bounty hunter die je de kop kan kosten.'snauwt hij tegen haar. axel wist niet op wie hij nu eigenlijk boos was op haar of op hemzelf omdat hij het nu pas door had wie zij werkelijk was.

Luna keek op toen ze het belletje van de voordeur hoorde. Een lichte schok ging door haar heen toen Axel de deur achter zich dichtsloeg en het bordje omdraaide naar gesloten. Het was duidelijk dat hij niet wilde dat iemand hen zou storen. En zo te zien was hij kwaad, maar ook teleur gesteld. De emoties flitste door zijn ogen terwijl ze hem aankeek. Ze luisterde naar zijn woorden. "Als je het had geweten? Had het enig verschil gemaakt? Had je me dan meteen gevangen?" vroeg ze rustig. Ze wende haar blik af naar zijn borst, de manier waarop hij zwaard ademde vertelde haar dat hij gerend had. Dan kijkt ze naar zijn hand die de boog vast hielt en weer terug naar zijn blik. Haar ogen stonden kalm terwijl ze haar hoofd schudde. "Dat had je niet. Zelfs als had je geen schuld bij me staan dan had je me niet neer geschoten." Haar stem was stand vast, trilde totaal niet. Want ze wist dat ze niet bang voor hem hoefde te zijn. "Door die schuld juist had je me wel geschoten als je het had gewild. Het had betekend dat je die niet terug zou hoeven te betalen. Je had het geld wat je voor de medicijnen gespaard had kunnen gebruiken voor iets anders." Ze keek naar het bundeltje geld dat hij op de toonbank gooide. "Hou het maar. Het heeft voor mij geen meerwaarde meer." zei ze rustig. Ze voelde de verwensing in zijn stem toen hij haar opnieuw toesprak. Hij haatte het dat ze hem geholpen had terwijl ze eigenlijk bang van hem had moeten zijn. Ieder ander in haar situatie had afstand gehouden, had hem aan zijn lot over gelaten. Dat was het veiligste geweest. "Omdat ik het kon." zei ze eenvoudig. Ze keek hem onderzoekend aan met haar heldere ogen. "Als jij in mijn schoenen had gestaan en een verschil kon maken voor mensen die het nodig hebben of mensen hun dood in lokken. Wat zou jij gedaan hebben?" Ze ging met haar hand naar haar schouder en friemelde aan het verband. "Het is niet omdat je geboren bent in de familie waar je bij hoort dat je ook zo moet zijn als dat zij zijn." ze draaide zich van hem af. "Helaas kom je er soms achter dat wanneer je probeert anders te zijn je gestraft word." Een traan rolde over haar wang. "Pak wat je nodig hebt om je adem probleem te verhelpen en ga. Ik moet het zelfde doen. Het is te gevaarlijk nu ik gewond ben en mensen opzoek gaan naar iemand die de wond van een pijl en boog heeft." Ze keek achterom naar hem. "Ik vertrouw er op dat je zult doen wat je goed acht. Zelfs als dat betekend dat je me op zult jagen tot je me hebt. Ik zal het jou en jou soort niet makkelijk maken." Ze liep naar achter om spullen bij elkaar te pakken om haar wond te verzorgen. Spullen die ze nodig had als ze richting de oceaan of een nieuw onderkomen wilde gaan.

axel was best verbaast over hoe kalm en beheerst luna bleef. maar dit zou komen omdat ze waarschijnlijk veel ouder was dan ze er uit zag en daar door ook meer ervaring had dan een gemiddeld mens laat staan van zijne eigen leeftijd. zijn eigen vraag werd beantwoord met meerdere vragen van luna die net zo rustig waren als ze er uit zagen compleet het tegenovergestelde van hoe hij was. voordat axel zijn mond kon open doen om deze vragen te beantwoorden deed zij dit al voor hem..nee.. hij zou het niet gedaan hebben en het ergste wat e van was is dat luna gelijk had. hij had het niet gedaan hij had d kans gehad voordat hij in slaap viel maar hij had deze niet gebruikt maar had haar laten gaan en het was niet vanwege de schuld. iemand die haar echt wat wou aan doen had daar gebruik va gemaakt. zelfs nu hij wist wie het was had hij het niet tegen zijn familie gezegd. axel keek naar het geld op de toonbank die luna niet wilde het had geen waarde voor haar.'voor mij wel ik heb je het beloofd te brengen ook al wil je het niet.'zegt hij nu stand vastig en zijn hard ging nog steeds wild tekeer. zijn enne hand was geballen tot een vuist de andere had de boog stevig vast. hij hoorde luna hem vragen wat hij gedaan zou hebben nadat ze hem had bekend dat ze hem kon helpen. ze liet hem weten dat je kon kiezen tussen dood en leven .dat het een keuze was mens of wezen maakte niks uit. iedereen had een wil en ziel maar door keuzes werd je wie je bent. door luna haar antwoordt beweerde ze dat ze anders was als de andere meermensen in de oceaan. maar dat wist axel al anders had ze hen gedood toen ze sliepen langs de kant. luuna zei dat hij moest doen wat hem goed deed iets wat zijzelf nu ook ging doen. axel bleef alleen staan ze had hem zelfs gezegd nadat hij haar verwond had dat hij spullen van de winkel mocht nemen. hij keek naar de buidel geld en sloeg het van de toon bank. wat moes hij toch doen alles was een puinhoop gewoon.'het zal wel.'bracht hij uit meer omdat hij niet wist wat hij nog tegen haar kon zeggen want ze had in bijna alles gelijk hij voelde zich thuis niet thuis en hij ging weer richting de deur als hij begint met hoesten. fijn dat kon er ook nog wel bij na een hele nacht bezig te zijn in de open lucht slapen en dan een aanval krijgen.bij de gene waar hij dat op het moment absoluut niet wilde. ze was te aardig voor hem dat verdiende hij niet. axel begon sneller achter elkaar te hoesten terwijl hij probeerde lucht binnen te krijgen. als hij bij de deur staat om hem open te doen trekt hij zich terug gooit zijn spullen op de grond en doet zijn mantel af. hij gaat zitten als hem het zweet uit breekt en hij knoopt me trillende handen zijn blouse los. hij probeert onder het hoesten diep in te ademen waardoor hij soms een piepend geluid maakt.

Luna was net haar wond aan het schoonmaken toen ze het gerinkel van munten op de grond hoorde. Ze slaakte een diepe zucht. Hij had waarschijnlijk uit frustratie het geld op de grond gesmeten. Ze snapte wel dat hij niet wist wat hij moest doen met de situatie, maar dat nam niet weg dat hij wist wie ze was, dat ze gewond was en dat er snel meer mensen zouden zijn die achter haar geheim zouden komen. Ze had geen andere keuze dan te gaan. Ze negeerde het verder, wilde hem niet op jutten of iets. Maar ze kijkt geschrokken om als ze hem hoort hoesten. Zonder dat ze in achter nam hoe ze er zelf uit zag, half aangekleed, verband om haar schouder en noem het zo maar op, loopt ze haastig naar hem toe. Ze legt haar handen onder zijn oksels naar voor en pakt met haar hand haar andere hand vast zodat ze grip op hem heeft. Voorzichtig trekt ze hem terug de winkel in en sluit ze zorgvuldig de deur achter zich loopt naar de kast met kruiden waar ze een vloeibare versie pakt van de kruiden die ze normaal aan hem gaf en liep er mee terug naar hem toe. Ze knielde voor hem neer en opende het flesje waarna ze hem opdrong het te drinken. Dan brengt ze haar lippen naar zijn oor en neuriet zachtjes een versie van het lied wat ze die nacht daarvoor had gezongen om ze in slaap te brengen. Deze keer was het echter niet om hem in slaap te brengen. Doordat het veel zachter was, ook omdat ze niet wilde dat andere het hoorde en hun zouden vinden, zou het enkel zijn lichaam doen ontspannen en zo ook zijn longen en luchtwegen.

axel hoeste nog steeds terwijl hij zijn blouse wat had opengedaan tegen de warmte, hij wist dat dit een tijd ging duren en hij voeg zich altijd af wanneer hij weer genoeg lucht zou kunnen krijgen. dan ineens voelt hij hoe luna hem vast pakt en naar binnen trekt. hij had niet de puff of ook maar de kracht om zich te verzetten. hij zag luna weg lopen en hoorde haar wat rommelen hij begon weer even flink te hoesten en daarna zo diep mogelijk in te ademen. hij ziet luna weer in beeldkomen met een flesje. hij dacht niet na en dronk het zo goed mogelijk op als luna het hem aan bied. dan ziet hij luna nog dichter bij horen en hij hoort de zelfde klanken als gister maar dan neuriet ze die zachter. hij luisterde terwijl hij weer begon te hoesten maar deze slapte al snel af naar een rustig kuchje en , daarna ademde axel rustig in en uit. hij voelde zijn spieren zich ontspannen waardoor de druk op zijn borst minder werd en het ademen makkelijker werdt. hij bleef een tijdje soms een klein hoestje geven maar hij kon wel gewoon admenen en na een paar minuten stopten het hoesten, normaal was hij meestal half van de wereld geweest de laatste tijd en lach hij op de grond alsof hij een marathon had gerend snakkend naar adem.'deze keer was het anders. zijn lichaam was ontspannen deed een stuk minder pijn en hij snakte niet naar adem maar ademde rustig. hij keek met zijn blauwe ogen naar luna. ze moest eigelijk maken dat ze weg kwam maar ze hielp hem toch alweer.'hij [akte haar pols vast.'dankje,'brengt hij nog wat schor uit.'je moet maken dat je weg komt.'waarschuwd hij haar.

Zodra Luna merkte dat haar gezang effect had op Axel zijn gehoest hield ze op. Ze hoopte dat ze niet teveel aandacht had getrokken van mensen die langs de shop zouden lopen. Ze wist dat haar muziek als mens minder effectief was dan wanneer ze haar natuurlijke gedaante had, maar ze moest toch oppassen. Haar blik ontmoette die van Axel en ze glimlachte naar hem maar die verdween toen hij haar waarschuwde dat ze weg moest gaan voordat iemand haar zou vinden. Ze wist dat hij gelijk had, maar ze wilde helemaal niet weg. Met een moeizaam knikje kwam ze overeind. Ze liep naar achter en pakte de tas die ze had voorbereid met spullen om haar wond te verzorgen en wat eten voor later. Terug in de winkel keek ze naar Axel. "In de tweede la van het bureau ligt een recept voor het drankje dat ik je net gaf. Er zouden ook nog een paar flesjes in de kast moeten staan." Ze liep naar de deur en pakte de klink. Ze twijfelde even en keek achterom. "Tot ooit." zei ze zacht waarna ze de deur opende en de winkel verliet. Met een dubbel strijdig gevoel liep ze door de straat van het dorp. Ze trok de kap van haar mantel die ze om geslagen had moeizaam over haar hoofd. Haar schouder brandde van de pijn van de wond en haar beweging ging maar moeizaam. Ze keek naar de grond maar voelde dat een paar ogen op haar gericht waren en haar onderzoekend aankeken. De jongeman die haar vanaf een huis aanstaarde was Raven. Hij had zijn armen over elkaar geslagen en keek naar het meisje, het kruidenmeisje zoals ze haar noemde, terwijl ze voorbij liep. De beweging van haar arm trok zijn aandacht. Als hij Axel mocht geloven had die gisteren de meermens geraakt met een pijl. Daar zou ze nog wel even last van hebben. Hij wenkte iemand en gaf hem opdracht haar te schaduwen. Hij wilde weten waar ze heen ging. Luna probeerde op haar beurt de ogen van de jongeman te negeren. Ze trok wel vaker de aandacht dus dat was niets nieuws. Ze verliet het dorp en liep in de richting van het bos. Ze kon niet terug naar het meer. Die zou wel in de gaten gehouden worden. Ze moest een andere plek zien te vinden waar ze naar toe kon om haar huid gesmeerd te houden met zout water. Als ze te lang zonder was kon ze de transformatie niet vol houden en zou ze nog eindigen als een vis op het drogen. Letterlijk.

axel keek luna aan terwijl zijn borstkas langzaam op en neer ging haar ogen ontmoete de zijne en hij voelde een schokje door zich heen gaan, ze glimlachte naar hem en hij glimlachte terug naar haar. na zijn waarschuwing kwam ze in beweging. hij keek hoe ze eventjes verdween en hoorde hoe ze spullen pakte. ondertussen bleef hij zitten waar hij zat. hij voelde langzaam de kracht terug komen in zijn lichaam en hij was opgelucht over hoe hij zich voelde nadat luna hem had geholpen bij zijn aanval. zo fit en hij had gewoon nog adem hij lag niet half ineen gedoken ergens naar adem te snaken om weer op krachten te komen dat was al niet meer gebeurt na zijn 16e levensjaar. hij kijkt op als luna weer in beeld komt. ze geeft hem door dat er een recept is en dat er nog ergens in een kastje een paar potjes moet staan ze loopt naar deur en hij zag haar twijfelen om daarna om te kijken. hij zag haar ogen de pijn en onzekerheid er in waarna ze afscheid nam en vertrok.'hopelijk tot weer ziens.'fluisterde hij nog. axel bleef heel eventjes zitten en als hij zeker is dat hij kan bewegen kamt hij langzaam en nog wat wankelend overeind. hij pakte het recept stopte die in zijn tas en zocht de potjes die hij ook in de tas deed. hij keek naar het geld hij wilde het laten liggen maar pakte het toch. misschien kwam het ooit van pas. alles had hij in zijn tas gestopt en hij keek de winkel rond en wist dat hij hier nooit meer ging komen. hopelijk vond luna een nieuwe mooie plek om te gaan wonen. daarna ging hij door de deur naar buiten toe. om door de straten te lopen zoals hij hier genomen was en richting huis liep. hij deed nu wel rustig aan want hij had eerder gerend dat was zeker nu niet zoon goed idee.

Na een paar uur gelopen te hebben op zoek naar een goede plek om te rusten, vond Luna een grot. Ze ging naar binnen en liep naar de diepste punt waar ze een klein vuurtje maakte met takken en bladeren die over de grond verspreid lagen. Ze ging bij het vuur zitten en pookte het wat op waarna ze de inhoud van haar tas op de grond legde en de juiste spullen bij elkaar zocht. Ze trok haar shirt uit en begon langzaam het verband van haar schouder af te halen. Ze voelde hoe de wond stak terwijl de zachte stof van het verband over de wond heen bewoog en schuurde. Ze kreunde. Axel had haar goed te pakken gehad en de wond was zo te voelen lichtjes gaan ontsteken. Ze legde het gebruikte verband op de grond en goot er wat desinfectie mengsels overheen. Ze pakte de metalen naald waarmee ze eerder de wond gehecht had en hielt die in het vuur waarna ze het zachtjes op de wond drukte om hem dicht te branden. Een kleine pijnkreet ontsnapte van haar lippen. Ze vloekte binnensmonds. sneed de huidige hechtingen door en bekeek de plek moeizaam. Ze moest rusten maar wist dat ze hier ook niet te lang kon blijven. Er waren vast en zeker mensen die opzoek waren naar een gewonde vrouw, wetende dat dat de meermin zou moeten zijn. Toch kon ze de vermoeidheid die haar overviel niet heel veel langer tegenhouden. Ze voelde dat het bezit van haar aan het nemen was. Nadat ze haar wond opnieuw verbonden had ruimde ze dan ook haar spullen terug op in haar tas en rolde zich op op de grond. Ze sloot haar ogen en viel in slaap.

mika had niet op haar broers gewacht of zo nee ze was haar eigen weg gegaan en had haar vrienje uit het dorp mee gesleept op een zoektocht door het bos en verder. ze wist zeker dat de gene die het meermens was een vrouw was en zeker weg was gegaan uit het dorp. ze liep door ze begon boos te worden ze haden nog altijd niks gevonden en ze begon de moed te verliezen.'laten we terug gaan, ik denk dat ik me heb vergist.'zucht mika tegen haar vriend.' misschien ook niet schat.'zegt haar vriend die haar tegen heild en wees naar een heel klein beetje licht verder op in een grotje blijkbaar. dit was het uren door het bos slenteren wel waard als het de gene was die ze zochten. mika liep op de grot af gevolgt door haar vriend en ze kwamen bij d ingang. ze keek de grot voorzichtig in en zag een heel klein vuurtje en iemand die op de grond lach half opgerold op een tas. maar dat was niet wat mika haar aandacht trok. nee het verband om haar arm was wat haar zei dat dit precies het meisje was wat hun zochten. ze sloop terug en vertelde fluisterend naar haar vriend wat ze had gezien. haar vriend knikte ze moesten snel en goed handelen want anders ging het fout. ze maakte de tas open haalde er twee doeken uit en bond die rond haar oren zo dat die bedekt waren en deed het zelfde bij haar vriend die knikte, niet wetend of het ging helpen maar het was iets. ze keek verder in de tas en zocht naar het middel dat haar ouders gebruikte bij wezens zoals haar het was een sterke verdovingsmiddel. ze deed dit op een doekje en gebaarde naar haar vriend dat die eerst mocht gaan en dat deed die. hij sloop voorop en mika volgde hem. de stevige jongeman liep naar de slapende luna toe en als hij dicht bij genoeg is draait hij haar om en gaat boven op haar zitten en grijpt haar polsen stevig beet. mika deed op dit zelfde moment het doekje met het spul over luna haar mond en neus heen en heild haar hoofd vast zodat ze niks weg kon schuiven voor als ze uit haar normale slaap wakker werd.'slaap maar gewoon door visje.'fluisterd ze.

Luna haar ogen rolde lichtjes achter haar oogleden. Ze sliep onrustig, niet wetende of het kwam door de wond in haar schouder of door de herbeleving van het neergeschoten worden die nacht ervoor. Een traan rolde over haar wang en liet een glimmende drup achter op de grond van de grot. Ze Rolde een paar keer om, de tranen die over haar wangen liepen vormde glinsterende plas maar ze kon niet uit de slaap komen. De pijn van de wond en ver vermoeidheid die erbij kwam hielt haar diep in haar greep. Ze merkte dan ook niet dat er iemand de grot in en uit geslopen was en dat er niet veel later twee weer naar binnen kwamen. Pas toen ze op haar rug gedraaid werd, een gewicht zich op haar plaatste een een ferme greep haar polsen op zijn plaats hield, schoten haar ogen open. Haar ogen schoten naar de onbekende jongeman die zich boven haar bevond. Ze bewoog haar hoofd een beetje en keek naar het meisje dat erbij was. Haar ogen werden groot toen ze het meisje herkende. Ze was er die vorige avond bij geweest toen Axel haar had neer geschoten. Ze was dus of een bekende of familie van hem. "Jij...." bracht ze verbaast uit toen er een doekje voor haar mond en neus gehouden werd door het meisje. Luna probeerde haar adem in te houden maar dat ging vrij moeizaam en al snel drong de sterke geur van het slaapmiddel door in haar neusgaten. Ze herkende het luchtje. Ze had zelf een soort gelijk middel in haar winkel gehad en wist dus wat de effecten waren. Het zou niet lang duren of haar ogen zouden zwaarder en zwaarder worden en ze zou weg vallen in een diepe slaap. Ze probeerde zich te verzetten maar haar krachten als mens waren vele malen minder dan wanneer ze als meermin in het water was en het was dan ook bijna zinloos zich tegen het zwaargewicht boven haar te verzetten. Een paar seconde later voelde ze haar ogen zwaar worden en dicht vallen, haar lichaam werd slap terwijl haar spieren zich verslapte en haar verzet viel weg. Ze viel weg in een diepe slaap.