The Lost City

En we gaan het weer proberen want het blijft leuk

Het idee: een stam/volk die al hun hele leven afgezonderd woont in een verborgen vallei, een wereld heel anders dan wat wij kennen. Dit totdat een groep onderzoekers per ongeluk hun gebied vind, iets wat ze niet kennen waarvan ze niet wisten dat het bestond op de wereld en hier onderzoek naar gaan doen. Hoe is dit volk zolang afgezonderd van de buitenwereld gebleven? Hoe hebben ze overleeft in een wereld van de moderne technologie terwijl ze hier niets vanaf weten en wat is hun link met de natuur?
---------------------------------------------------------------------------

Mijn rollen:

Luna Louisa Rosewood.
Luna is 24 jaar, is de dochter van het stamhoofd en er word van haar verwacht dat zodra haar vader niet meer in staat is om de leiding te houden, dat zij het overneemt. Door haar achtergrond heeft ze veel diepere connectie met het bos en de natuur waar ze leven en sommige van haar stam denken dat ze de natuur kan voelen. Dat zij de pijn van de natuur voelt en de natuur haar pijn. Ze is opgegroeid en getraind in de wil en wetten van haar stam, maar dat betekend niet dat ze, zoals zoveel andere van haar leeftijd, zich afvraagt wat er buiten hun vallei is. Ze weet dat de wereld veel groter is dan het gebied waar zij leven, maar is nog nooit echt buiten geweest en dat maakt haar nieuwsgierig, soms te nieuwsgierig waardoor ze het uiterste van hun regels opzoekt en soms te ver gaat.

Rowan Lightheart.
Rowan is een suvival gids van 28 jaar. Hij is een van de betere spoorzoekers en kaartlezers uit het vak en hierdoor veel gevraagd om te helpen bij expeditites als hij niet bezig is toeristen door de bossen van de amazone te begeleiden op hun vakantie trip. Hij laat weten wat hij denkt en als hij het ergens niet mee eens is zal je dat ook horen ook. Verder is hij wel beschermend en bezorgd. Hij is vaak verantwoordelijk voor groepen met verschillende leeftijden en zal zich net zoveel inzetten voor een kind van 2 als voor een volwassen man die in de problemen raakt tijdens zijn wacht. Toen hij gevraagd werd of hij mee wilde met een expeditie naar een oude legende over een volk dat samenleefde met de natuur was hij eerst wat sceptisch. Er waren immers zoveel verhalen die op niets uitkwamen. Maar toen hij de kaarten onder ogen kreeg die gevonden waren had dat toch zijn nieuwsgierigheid gewekt.

Alexander Evan wings is 26 jaar
Is met de onderzoeksteam mee omdat zijn oudere zus er bij zit die behoorlijk slim is. Alexander is mee gegaan als chauffeur van het team heeft zijn zus voor hem geregeld(hij kan meerdere dingen goed).  Maar eigelijk is axel mee gegaan om zijn zus in de gaten te houden iemand die hij zag in het onderzoeks team vertrouwt hij niet. Axel is een mens die op zijn gevoel af gaat en meestal niet op zijn verstand die hij toch ook wel heeft op momenten. Dus de afgelopen week heefd hij zijn zus overgehaald hem mee te nemen en die heefd veel moeite gedaan om hem bij het team te kunnen in delen omdat ze eigelijk het team al bij elkaar hadden maar axel was vast besloten.

Chloe hanna wings
29 jaar jong maar is super slim heel handig met computers en alles met boeken, is soms nogal bazig zeker als het op werk aan komt. Ze wilde eerst niet dat axel mee ging maar nu weet ze dat ze hem in de gaten kan houden en niet zenuwachtig hoeft te zijn wat hij thuis allenmaal doet. Is ze toch wat geruster. Over het algemeen is ze heel aardig maar meestal zakelijk.

Hassan moore
30 jaar komt wel

Rowan stond mopperend op een samenkomst van wegen op hun hoofdweg. Hij had in zijn ene hand een handgetekende, half vervaagde kaart en in zijn andere een survival kompas. "D'r klopt hier helemaal niets van..." verzuchtte hij na nog drie keer naar de verschillende wegen te kijken waar ze heen konden gaan. Hij keek achter zich. 'Chloe! Weet je zeker dat er niet ergens nog digitale versies van deze kaart zijn? Deze kaart heeft minder wegen dan dat er daadwerkelijk wegen zijn.' Toen Rowan was uitgenodigd om mee te gaan op de expeditie wist hij dat het een uitdaging zou zijn, maar ondertussen was dit de zoveelste verandering van het bos geweest dan dat er op de kaart stond. Het begon er een beetje op te lijken dat het bos een eigen leventje aan het leiden was, de vorige keuzes had hij nog redelijk kunnen maken, maar ondertussen waren ze toch redelijk diep in het bos en was hij het even helemaal kwijt. Hij keek naar de vier verschillende wegen die ze konden kiezen en daarna naar de kaart om te kijken wat mogelijke gevolgen zouden kunnen zijn.

axel zat achter het stuur van de grote jeep en rowan stond voor hem op de hoofdweg. te kijken welke van de kleine zij wegen ze moesten pakken. axel hangde met zijn boven armen verveeld over het stuur hee, zijn kin raakte zijn armen nog net niet. hij keek beetje verveeld toe hoe rowan zich na een tijd van kijken en tegen zich zelf praten tegen chloe begon te preken. hierdoor moest axel wel glimlachen. hij kende de mensen van dit team niet zo heel erg goed. hij was zo nu en dan wel eens op het werk om chloe eten te brengen of als hij klaar was met sporten. maar rowan kwam hem over als een goede man die normaal heel goed wist waar die was en wat hij doet. axel vroeg zich dat vaker wel eens af wat hij eigenlijk moest doen. nu was dit ook het geval en hij keek op naar zijn zus die uit de jeep klom. zijn glimlach werd breeder.

chloe raakte met haar wandel schoenen de grond en ze keek er naar normaal draagde ze hoge haken die voelde beter dan deze lompen dingen. ze onderdrukte nog net een zucht. 'rowan,'zegt ze een beetje scherp terwijl ze een paar vliegjes weg wuift met haar hand terwijl ze naar hem toe loopt. als ze bij hem is wijst ze naar de kaart in zijn hand.'ik weet niet hoe oud die kaart is en nee er is geen digitale verzie van anders had ik die laten afdrukken en had je die nu in je handen inplaats van een velletje papier die misschien wel decennia oud is als het niet nog ouder is.'zegt ze tegen hem' dus er kunnen misschien wegen bij zijn gekomen en niet op de kaart staan daardoor.' zegt ze en keek mt hem mee van de kaart naar de weg en ze beet nadenkend op haar lip. computers waren zo veel makkelijker dan kaarten of gewoon een boek waar het helder in stond een stuk papier die al oud was en tja....ze wilde dit zo graag onderzoeken ze had veel linken gevonden die naar iets moesten lijden. een cultuur of zo...of iets anders maar er was iets.

axel had zijn kin op zijn armen liggen terwijl hij zwijgend had toe gekeken hoe zijn zus zich met rowan bezig heild.als hij naar de vier wegen keek. ze konden hier niet eeuwig blijven staan en dieren aan trekken of wat anders. hij stak zijn hoofd door de open raam.' pak de weg waar het minste groen op de grond ligt, dat is de 2e van rechts.' stelt hij hun twee voor. 'of een andere weg als we maar in beweging komen.'zegt hij om zich weer terug in de jeep te laten vallen.'anders komen we nergens.' mompelt hij verveeld.

Rowan keek naar Chloe als ze naar hem toe loopt en wat insecten weg wuift met haar hand. Hij kon niet anders dan grinniken. Zo nu en dan vroeg hij zich af of ze het hier met deze club in de middel of freaking now where gingen redden terwijl hij een van de enige leek te zijn die toch wel redelijk vaak terug naar de basics ging als het om survival aankwam. Ze had een punt, de kaart was oud, heel oud, en dat er wegen bij gekomen waren was niet zo vreemd. Er waren immers meer groepen naar deze omgeving getrokken om te kijken of zij wel achter de verhalen konden komen. Waren ze echt, waren ze verzonnen. Niemand was ooit met ook maar een teken van een verborgen volk terug gekomen uit dit gebied. Rowan wist zeker dat als zij het niet zouden vinden, ze zeker niet de laatste groep waren die de omgeving in zouden trekken om wat te vinden. Hij keek om naar Axel toen die dingen begon te roepen over de keuze die hij moest maken qua weg. Hij keek naar de kaart en toen nog eens naar de wegen die zich voor hen uitstrekte. Natuurlijk dat was het. Hij keek naar de paden en de verschillen in begaanbaarheid. Dan kijkt hij nog eens naar de kaart, het kompas en draait zich met een grote grijns op z'n gezicht naar Chloe. 'Het kom toch nog van pas dat je dat broertje van je meegenomen hebt.' Hij loopt met grote passen terug naar de jeep en neemt plaats op de bijrijders stoel. "Neem de meest linker weg." Hij wees naar het kleinste weggetje dat uitkwam op hun hoofdweg en legde de kaart voor hem neer op het dashboard. "En bereid je voor, het word geen gemakkelijke weg als ik het zo ie." De weg was ruw, begroeid met allerlei soorten inheemse planten die alleen uit dit gebied kwamen en het leek erop alsof er in jaren niemand meer over die weg gereisd had. Als je het vergeleek met de andere wegen was het verre van hetzelfde. De rest had minder begroeiing, was zanderig en er waren duidelijke sporen te zien. Een duidelijk beeld van een weg die vaker genomen was en die dus nergens op uit kwam. Daar de weg die hij nu had aangewezen meer en meer duidde op een weg waar wel eens iets verschuilt zou kunnen zitten wat nog niemand gevonden had.

Chloe had zich naar Alexander omgedraaid om hem scherp aan te kijken. Ze wist nog goed dat hij een dikke week geleden nog wakker was geweest toen ze terug was gekomen van het werk en hij klaar wakker in de keuken op haar stond te wachten. Om haar er van te overtuigen dat hij mee moest, ze had nee gezegt. Drie dagen lang maar hij wist niet van op houden. Toen ze er mee in had gestemd hed ze hem gezegt dat dit een belangrijke missie was en hij zich nergens mee hoefde...nee nergens mee moest bemoeien. Maar nu deed hij toch zijn mond open en dit was niet de eerste keer deze reis. En vast zeker niet de laatse keer. Ze snapte nog niet waarom hij zo nodig mee moest nu. Ze keek weer terug naar rowan die van kaart naar gebied, kompas keek en zo door en haar vervolgens  grijnzend aan keek.' Alsjeblieft laat hem dat niet horen.' Zucht ze tegen roman als die terug loopt naar de jeep en zij zwlf deed het ook en klom achter in de jeep , ze keek even naar de andere jeep achter hun waar Hassan en nog een paar van het team in zaten net als bij haar achter in. Ze waren in totaal met een stuk of 15 mensen allenmaal hun eigen taak . Chloe ging gauw weer goed zitten om weer een vliegje weg te waaien.

Axel keek hoe roman te werk ging en iets tegen zijn zus leek te zeggen wat ze alles behalve als een compliment zag. Hierdoor moest hij grijnzen en keek roman aan die de jeep in stapte met de nodige instructie over welk pad hij moest gaan volgen. Hij starte de moter van de jeep en keek even in de spiegel of zijn zus achter in zat. Toen dat het het geval was gaf hij gas.' Ik denk dat ie dat beter tegen mijn zus en haar gezelschap had kunnen zeggen van de rit. Ik vind het niet zo erg als het een beertje ruig terrein is.' Zegt hij als hij langzaam gas geeft en gecontroleerd door rijd. Het liefste reed hij gewoon volle gas door omdat hij er van heild om snel te gaan maar het pad was dicht begroeid en de natuur zo dicht bij dat hij alles zou kapot trekken als hij dat deed en hij wilde niet alles kapot maken. Het zou toch wel wat gebeuren maar niet zo erg als hij er normaal door heen zou crossen. Hij reed een tijdje door tot hij rowan aan keek en speels grijnsde.' Wat zei jij toenstraks tegen mijn zus lief waardoor  ze bijna uit haar vel leek te springen.' Vraagt hij aan hem waarna hij zich weer op de weg concentreert,

Rosa volgde de verschillende weggetjes op de kaart terwijl hij zich met een hand aan de kooi van het voertuig vasthield. Dit om ervoor te zorgen dat hij niet alle kanten op geslingerd zou worden op het steeds donkerder en steeds ruiger wordende terrein. Zo nu en dan riep hij wat instructies naar Alexander zoals hier rechtdoor of hier moet je oppassen want de weg houd half op. Als zijn berekeningen in zijn hoofd klopte zou het niet lang meer duren of ze zouden tussen de bossen ook stukken rode en ruïnes vinden. Als dat zo was kon het nog wel eens kloppen wat ze gevonden hadden, wat de verhalen vertelde. Hij keek opzij naar Alexander. "Ik zei dat je heel goed kon mopperen maar nog enige hersencellen over hebt die nuttig zijn." zei hij rustig. Hij grinnikte en keek weer naar de weg en de omgeving. Hij mocht Alexander wel. Hij snapte heel goed dat de jongen zijn zus in de gaten wilde houden. Ondanks dat zij ouder was dsan hij en al vaker mee was geweest op expeditie. Als hij een zus had gehad, zou hij zich ook over hem willen bekommeren. Zijn gedachten werden verscheurd door de plotselinge omslag van gebied. Lianen, planten en struiken blokkeerde de doorgang voor de voertuigen waar ze in reden. Hij vloekte. Het zag ernaar uit dat ze te voet verder zouden moeten gaan.

Luna zat ergens in de boomtoppen van een dicht begroeid stuk woud. Het was niet ver weg van haar stam en vanuit de hoogte kon ze rustig neerkijkenkp het doen en laten van het volk waar ze woonde. Onder haar waren kinderen tussen de hutten aan het rennen die die op de grond gebouwd waren en in de bomen die tussen de hutten in stonden was het ook een drukte van jewelste. Haar volk, ze snoof kort bij de gedachte dat zei ooit het leiderschap van haar vader over zou nemen, leefde in een rustig deel van de beschermde vallei waar ze woonde. Er was duidelijk verschil in de omgeving, zo waren er grote graslandschappen, gebergte en zelfs iets was weg had van een groot meer. Het gebied waar ze woonde was reusachtig en het verbaasde ze dat ze er nog steeds in alle rust woonde. Ze had verhalen gehoord over andere "volken" die in grote stenen huizen woonde, zich vervoerde door de lucht, over het land en door het water in metalen dozen die sneller gingen dan het snelste d8er dat ze kende en toch, was het hier zo rustig. Ze waren een met de natuur. Daar waar zij de natuur hielpen te groeien en verte te leven, beschermde de natuur hen. Zoals haar stam. Ze leefde in de bomen en rondom, in kleine hutten gebouwd van de bomen die out even verloren waren maar nog sterk genoeg om hen onderdak te bieden in de j jongere gezonde bomen. Het hout wat ze gebruikt hadden voor de hutten hadden ze niet gekapt, het werd hun aangeboden.

alexander luisterde goed naar de aanwijzingen die rowan hem gaf over wat hij moest doen op de weg. axel kon goed luisteren als hij wilde maar hij deed het niet altijd daarom had zijn zus er ook zo lang over gedaan om ja tegen hem te zeggen. axel merkte dat de weg steeds ruiger begon te worden. hij trok een zuur gezicht op de uitleg van rowan wat die tegen zijn zus had gezegt.'ik geloof dat je het niet zo hebt gezegt want mijn zus keek niet blij, als je dit had gezegt zou ze zeker instemmend geknikt hebben.'zegt hij tegen hem waarna hij een speels lachje had op zijn gezicht. axel keek naar de weg voor zich die zo plotseling veranderde dat hij harder moest remmen dan hij wilde. de jeep kwam een stuk slippend tot stilstand. zijn groene ogen keken naar de liane voor zich en de planten die er waren, de hogere struiken en hij keek in de achteruit kijk spiegel. het was heel vreemd die planten waren heel anders dan wat voor hun lag zelfs de komen leken heel veel hoger en anders.

chloe had rustig achter in gezeten en was met haar boek bezig als ze ineens zo plotseling remmen dat ze een gil slaakt en op de grond beland met he boek op haar schoot. licht mopperend komt ze overeind en klimt uit de jeep.'ALexander….'' begon ze luid maar de zin stierf weg als ze ziet wat zich voor hun bevind en zij zag wat de andere ook zagen de verandering die zo duidelijk was van het enne bos naar het andere. ze liep tot bij rowan zijn deur en keek naar hem met glinsterende ogen.'goed werk meneer.'zegt ze tegen hem en gaf hem een klopje op zijn arm.' ik overleg met hassan of we hier ons kamp op slaan want het begint donker te worden dan gaan we morgen vroeg te voet verder.'zegt ze waarna ze zich snel om draait en naar een van de andere voertuigen loopt. ze was opgewonden haar toch hield ze zich nog in dit was een zakkelijke missie.'hassan ik denk dat hier goed is om het kamp op te slaan, en morgen te voet verder gaan om te kijken of we dingen vinden,'stelt ze aan hem voor.
hassan keek naar de verandering die zo plotseling was gekomen en dan naar chloe die ineens bij zijn jeep stond. hij luisterde naar haar.'dat lijkt me een prima idee, als we hier iets vinden kunnen we altijd kijken of we het kamp verhuizen of dat we het hier laten staan, maar er is wel iets he...wat een verrandering.'zegt hij tegen haar en hij wijst naar de planten voor hen en achter hen. hierdoor was er in het midden een klein open stuk net groot genoeg voor hun kamp.

axel keek toe hoe zijn zus die duidelijk in haar nopjes was door de veranderng er van door ging om met hassan te bespreken. hij wist dat hassan een jaar geleden zich bij het team had gevoegd maar axel had hem nooit gezien tot vorige week. als hij er nog aan dacht gingen zijn nek haren er van overeind staan. de blik in hassan zijn ogen toen zijn zus sprak over de geruchten dat hier iets zou zijn iets ouds en ongerept. dat had zijn besluit doen nemen. hij keek op als zijn zus verschijnt en zegt dat ze hier hun kamp gaan op slaan.'erg dat een vrouw de baas is he.'zegt hij tegen rowan.'DAT. hoorde ik alexander Wings.'hoor je een scherpe stem achter uit de jeep zeggen waar chloe bezig was met de niet extreem zware spullen. axel grinnikte en knipoogde naar rowan als hij uit de jeep springt en zich nuttig begint te maken met de spullen uit de jeep te halen voor de tenten op te kunnen zetten. andere mannen begonnen ook te helpen.

Rowan grinnikte. Hij kende Chloe al wat langer, Alexander nog maar sinds het aansluiten bij deze expeditie. Maar hij wist zeker dat ook Alexander niet geloofde dat zijn zus instemmend zou knikken als hij een compliment zou geven over hem. Zo zijn broer en zus nu eenmaal niet. Die proberen elkaar, ondanks dat ze van elkaar houden, af te maken. Hij schoot vooruit in de jeep maar wist zich meteen te herpakken toen er hard geremd werd zodat ze niet volop in de begroeiing zouden rijden. "Wat in godsnaam...." Hij hoorde een doffe bonk en daarna een mopperende Chloe die overeind kwam. Hij was niet de enige die verrast was door het acute remmen van Alexander. Hij keek even opzij toen Chloe naast hem kwam staan en een compliment gaf. Het enige wat hij had gedaan was de juiste gok nemen toen de kaart het niet duidelijk kon maken, meer niet, gewoon zijn werk. Langzaam stapte hij uit en nam de verandering van begroeiing in zich op. Voordat hij ook maar antwoord kon geven op Chloe was ze al omgedraaid. Dat zou wel loslopen. Daar maakt hij zich geen zorgen om. Hij hoorde niet veel later dat ze hier hun kamp zouden opslaan en Alexander die iets mompelde over hoe erg hij het wel niet vond dat een vrouw de leiding had. Hij grinnikte en schudde lachend zijn hoofd. De rest van het team begon met het uitpakken van de spullen zodat ze een kamp konden op slaan voor die avond. Het was hem niet eens opgevallen maar toen hij naar boven keek zag hij dat de duisternis langzaam in trok en ook hoe een verschil het was tussen waar ze stonden en 10 meter terug. Wat was dit in vredesnaam voor een plek? Hoe kon de natuur zo anders zijn van het ene op het andere moment. Hij liep naar de begroeiing voor hun jeep toe en keek naar de planten. Zijn hand streek langzaam over een van de geel met roze en paars gekleurde bloemen en heel even leek het of de bloem rilde onder zijn aanraking. Abrupt trok hij zijn hand terug en knipperde een paar keer met zijn ogen. Had hij dat nu echt goed gezien? Hij draaide zich om en voegde zich bij de andere om het kamp op te zetten.

Axel was blij dat er tussen het team iemand zag die hij wel mocht. Rowan was slim dat wist hij maar toch was hij heel anders dan zijn zus en de andere van het team. Misschien omdat hij survival gids was of zo maar hij mocht hem wel. Axel had zijn haar in een staart gedaan toen hij begonnen was met helpen. Zo nu en dan keek hij naar de jungle kant. Het was echt vreemd dat het ineens van bos naar soort jungle ging en zijn nieuwschierigheid werd steeds sterker. Na een dik uur te hebben geholpen met opbouwen stonden er 2 grote tenten en dan een aantal kleine tenten er om heen. De grote waren voor de computers en voor de onderzoek spullen de kleine diende als slaap plek. Axel was net klaar met zijn tent klaar maken als hij uit de tent komt en nog eens naar de jungle kijkt het leek wel te roepen en hij deed een stap naar voren in de richting als chloe ineens voor hem staat.' Geen denken aan, morgen gaan we met zijn allen er heen je blijft in jou tent.' Zegt ze streng tegen hem en zet haar handen in haar zij.
'Maar... ' probeerde axel nog voorzichtig maar zijn zus schudde haar hoofd.' Blijf in je tent. Ik moet nog wat bij de computers doen.' Zegt ze en ze wierp hem nog een vernietigende blik toe die geen tegenspraak meer duidelijkheid en ze verdween in een van de grote tenten om bij de computer te beginnen.

Dacota een van de stam leden was op haar fluit aan het spelen onder aan een grote boom aan de rand van hun dorp. Ze keek even op naar de kinderen die voor bij rende tussen de houten door die hier en daar stonden. Ouders begonnen ze langzaam naar binnen te roepen voor de nacht. Dat deed haar denken aan haar jeugd. Ze speelde weer door op haar fluit die ze van een tak had gemaakt die een boom voor haar op de grond had laten vallen.

Luna keek op toen ze een zachte wind door haar haren voelde. Het was de hele dag windstil geweest en nu ineens begon er een briesje op te zetten. Ze vroeg zich af wat dit kon betekenen aangezien, als ze naar de lucht keek, er geen uitzicht was op regen of storm. Een nieuwe bries vanuit de bomen speelde met haar haar en ze draaide haar gezicht in de richting van waar de bries vandaan kwam. Vanuit het bos, weg van de stam. Het wekte haar nieuwsgierigheid. Wilde de omgeving haar wat vertellen? Het zou niet de eerste keer zijn dat er hulp nodig was. Soepel liet ze zich van haar tak afglijden, pakte haar pijl en boog die tegen de boom aan lagen en liep naar Dacota toe die op haar fluit aan het spelen was. Ze hielt van het geluid, het werkte rustgevend. Ze bleef voor haar staan en keek op haar neer. "Het bos is onrustig vanavond, alsof ze ons wat wilt vertellen. Ga je mee op onderzoek uit?" Een lichte twinkeling speelde in haar heldere turquoise kleurige ogen"

Rowan had plaatsgenomen bij het zacht knetterende kampvuur in het midden van het opgezette kamp. Hij speelde een beetje verveeld met zijn kompas. Wachten was nooit zijn beste skil geweest. Als er wat nieuws op zijn pad kwam wilde hij er eigenlijk zo snel mogelijk achteraan om te kijken waar het naartoe leidde. Hij keek op naar Alexander die zo te zien door zijn zus op de vingers getikt werd. Hij grinnikte even en volgde haar met zijn blik toen ze in een van de tenten verdween. Dan richt hij zijn ogen weer op de jongen. 'Je zus heeft gelijk. Het is niet verstandig om in je eentje op onderzoek uit te gaan in een gebied die we geen van alle kennen. Er zal een rede zijn dat er geen andere informatie te vinden is over deze plek anders dan een verouderde en een vervallen kaart en wat legendes." Hij gooide wat dorren takjes in het vuur en keek naar de vlammen. "Doe wat ze zegt. Laat je niet verleiden, heb gedult." Ergens waren de woorden meer tegen zichzelf dan tegen Alexander. Hij was namelijk net zo nieuwsgierig.

dacota floot rustig door terwijl ze voet stappen zo zacht en geen geluid vormde haar naderde dat ze meteen wist wie het was. dat konden maar twee in de stam,ze stopte pas met fluiten op haar fluit als Luna tegen haar sprak dat het bos onrustig was. ze keek met haar ogen naar het bos waar de wind leek te spelen die de hele dag nog geen zucht had gelaten. tuurlijk was Luna dit meteen opgevallen. 'je hebt gelijk.'zegt ze tegen haar als ze soepel recht komt. ze keek naar Luna haar twinkelende ogen ze was altijd wel nieuwschierig soms meer dan goed voor haar was volgens dacota.'tuurlijk ga ik met je mee.'zegt ze besluit vast als ze haar fluit op bergt.

axel zat voor in de opening van zijn tent en mopperde nog wat na op zijn zus, volgens hem was zij nooit jong geweest of echt kind ze was altijd met haar neus in de boeken geweest, hij daar in tegen was altijd buiten aant sporten, zwemmen klimmen alles met sport en natuur vond hij leuk. nu moest hij hier in de tentje blijven. hij keek op met zijn groen blauwe ogen als een stem bog eens zijn zus bij staat met een nog verdere uitleg geefd dat het niet verstandig is alleen. hij slaakte een kreun.'niet jij ook al he.'zegt hij nog met die zelfde kreun. hij kwam voorzichtig uit de tent en liep naar rowan toe die stukjes in het vuur gooide en hij keek naar de jonge man die zei dat hij geduld moest hebben, iets wat hij niet had, hij was nieuwschierig en hij had al de hele weg op zijn kont gezeten. dus moe was hij ook niet.'wat als jij met me mee gaat gewoon een klein stukje door dat groen heen heel eventjes kijken wat achter die liane ligt en weer terug...dan overtreed ik de regels niet en hebben we allebei eventjes gekeken.'probeert hij zachtjes tegen hem en hij gaat op zijn knieen bij hem zitten en keek rowan hoop vol aan.'we zijn zo terug.'vult hij aan en hij keek van hem naar het oerwoud,

Rowan keek op naar Alexander toen hij liep te mopperen. 'Veiligheid eerst, zeker met zo een expeditie. Als er iets gebeurt en andere moeten je gaan zoeken, breng je niet alleen jezelf maar ook je team in gevaar. Dat is iets wat je in je achterhoofd moet houden zodra je aan zo een opdracht begint. Het gaat niet om jou nieuwsgierigheid wat leidend is, maar de veiligheid van jezelf en daarmee je team.' zegt hij rustig. Het was een basisregel die hij ook toeristen altijd vertelde als hij ze meenam op een tour. Het ging om de veiligheid van de hele groep die door een foute handeling van een persoon in gevaar kon komen. Hij keek op uit de vlammen naar Alexander. 'En dan zelf op m'n kop gaan krijgen door je zus omdat ik jou je zin heb gegeven, sorry vriend, m'n leven en m'n baan zijn me lief. Ik heb geen zin om haar boos op m'n dak te krijgen." gaf hij eerlijk toe. Hij had Chloe wel eens boos meegemaakt, dat wilde hij liever niet nog een keer.

Luna hielt haar hoofd een beetje schreef. Het was voor haar altijd een raadsel of Dacota haar volgde om dezelfde nieuwsgierigheid te voldoen als zij, of om ervoor te zorgen dat ze niet in 5 sloten tegelijk liep en daarmee zichzelf in gevaar bracht. Het maakte ook niet uit. Dacota was een goede vriendin en ze wist dat ze op haar kon vertrouwen. Ze knikte en keek even achterom naar het dorpje wat langzaam donkerder werd deste meer mensen er naar bed gingen. Het zou niet lang meer duren of de duisternis zou zich als een deken over het bladerdek heen leggen en dan zou het moeilijker worden voor hun om hun weg te vinden. Het voordeel was dat wat er ook aan de hand was, ze zouden beschermd zijn en afgeschermd van eventueel gevaar. 'Volg mij, als ik te snel ga hoor ik het wel.' zei ze voordat ze het bos in rende, het eerste stukje rende ze over het nog zichtbare pad heen, ze volgde de wind die haar de weg wees tot dat ze op een bepaald punt zonder waarschuwing naar Dacota behendig een boom in klom, van tak naar tak sprong en bleef staan. Ze sloot haar ogen, vertrouwde op haar andere zintuigen aangezien het ondertussen zo donker was geworden dat ze bijna niets konden zien.

Alexander kwam er achter dat hij beter gewoon zijn mond had kunnen houden want jammer genoeg was rowan het met zijn zus eens en zijn nieuwschierigheid won het niet van zijn verstand. Hij wist een zicht te onder drukken en knikte enkel als hij naar rowan kijkt weg van het oerwoud. Hij had gelijk, axel vond zijn eigen veiligheid niet belangrijk maar dat van zijn mede team genoten wel dus dat was de doorslag voor nu al bleef hij nieushierig. Axel lacht kort' Kijk nu komt de aap uit de mouw je bent gewoon bang voor mijn grote zus.' Plaagt hij hem waarna hij op staat en weer naar zijn tentje loopt. Chloe was wel vaker boos op hem geweest dus voor hem was het niks nieuws. Hij kroop de tent in en keek nog even naar rowan.'weltrusten ' Zegt hij en hij maakte de tent dicht en kroop naar de andere kant waar hij hem een stukje open maakte zodat hij naar het oerwoud kon kijken. Hij maakt het zich gemakkelijk en bleef een hele tijd naar stuk staren tot er vuurvliegjes kwamen die hier en daar danste. Waarna hij langzaam in slaap viel.

Dacota keek naar luna die haar uitlegde dat ze moest aan geven als ze te snel ging.' Ik zal mijn best doen je bij te houden.' Zegt ze vast besloten al wist ze als luna op vollen kracht ging zij haar niet bij kon houden. Als luna begint te rennen volgt zij haar . Eerst over de grote pad en dan de begroeiing in. Een maal in de bomen begon dacota een beetje achter op te raken maar ze kon luna nog duidelijk zien zolang dat was was er geen probleem. Als dacota naast luna staat op een tak wacht ze rustig in stilte af voordat ze verder gaat. Zij wist het beste waar ze heen moesten gaan en storen of vragen stellen was nergens voor nodig geduld was heel belangrijk.  Dacota had engelen geduld.

Rowan grinnikte. "Iedereen zou bang van haar moeten zijn. Ze is levensgevaarlijk als je het monster wakker maakt." zei hij met een serieuze blik. Hij volgde Alexander met zijn ogen. "Weltrusten!" riep hij naar hem waarna hij opstond en in de richting van de grote tent liep waar hij wist dat Chloe te vinden was. In het voorbij gaan vroeg hij een van de andere leden van de expeditie een oogje te houden op Alexander zodat deze niet stiekem weg zou sluipen als hij doorhad dat nog Rowan, nog Chloe hem in de gaten hielden. Hij liep de tent binnen en keek rustig naar Chloe. Hij kuchte zachtjes om zijn aanwezigheid te laten blijken, zodat hij haar niet zou laten schrikken. Hij liep naar haar toe en leunde tegen een van de uitklap tafels aan die waren neergezet. Hij keek rustig naar haar. "Wat weten we precies over deze plek?" vroeg hij rustig. "Wat zeggen de legendes? De verhalen? Is er iets bekend over de natuur en de dieren die hier zouden leven?" hij dacht terug aan de bloemen die hadden gerild onder zijn aanraking, bijna alsof ze het voelde of bang waren. Moest hij het haar vertellen wat hij had gezien toen hij de flora had bestudeerd terwijl de rest het kamp aan het opbouwen was?

Luna haar ogen schoten na een korte stilte open. De wind had zachte geluiden met zich meegedragen, ze kon geen woorden of iets opmaken, maar het klonk anders, niet als de natuur normaal klonk. Daarnaast had ze een duidelijke hint van vuur opgemerkt in de lucht, het was niet veel, de omgeving was er niet bang van, maar een subtiele hint dat er iets was wat er niet zou moeten zijn was duidelijk aanwezig. Ze keek naar Dacota en legde een vinger voor haar lippen als teken dat ze stil moesten zijn en daarna een handgebaar dat ze haar moest volgen. Zachtjes en bijna geruisloos sprong ze van tak naar tak, daar waar ze wat meer geluid maakte vingen de bomen en de omgeving het geluid op. En dan ziet ze het, in de verte, diep tussen de struiken en lianen verstopt vangt ze een zacht rode gloed op, het geknetter van de vlammen bereikt haar oor duidelijker, de wind draagt deze duidelijk met zich mee zodat ze ernaar toe geleid kan worden. Ze bleef hoog in de bomen, uit het zicht, terwijl ze steeds dichter bij de plek komt waar ze op gewezen werd. Ze wist dat ze ver buiten de vallei waren, weg van hun stam. Gehurkt ging Luna op een tak zitten terwijl ze het tafereel in zich op neemt. Doeken op stokken waar mensen onder liggen, grote metalen kooien die op 4 kleine ronde dingen stonden. Wie waren dit? Wat deden ze hier?

Chloe was in gedachten terwijl dingen aant het typen op de computer zodat ze die dingen niet kon vergeten zoals hoe de planten hier voor aan er uit hadden gezien in eerste opzicht en hoe het ineens veranderd was van bos naar oerwoud. Als je dit meteen deed zou ze niks vergeten. Dit onderzoek was belangrijk.  Ze stopte met typen als iemand kucht. Die gene had ze niet horen binnen komen en ze keek om te zien dat het rowan was. Ze hoorde eigelijk nooit echt iets als ze met werk bezig was en ze glimlacht als begroeting naar hem om daarna weer verder te gaan. Na een korte stilte en hij dichter bij was gekomen kwam de vraag die ze wel al verwacht had' Niet heel veel eigelijk als ik moet toe geven. Sommige zeggen dat het op de beruma driehoek lijkt. Dit hele gebied dan ook die wegen die we gehad hebben waar wat mensen door trekken maar nooit echt zo ver gaan als wij vandaag deden. die zeggen dat dit het zelfde is, of dat het spookt hier. Al geloof ik dat allebij niet echt. Die stommelingen durven ook niet verder te kijken.Papieren die we vonden of eerder vellen van huid waar tekst op staat heefd het over dieren die er leven groter dan die bij ons anderster of zelfs kleiner....heel vreemd.' Zegt ze en ze liep naar een klapper bladerde er door heen en liet rowan een hele oude tekening zien op een heel dun soort papier het leek een soort uit de kluiten gewassen vos.  Over de planten hebben we niks gevonden, maar wel ruïnes die met een rivier zijn mee gekomen schalen of stukken steen. Staat vaak het woord leven, natuur en leven ' Zegt chloe tegen hem terwijl ze haar bril goed deed en ze zuchte ze was moe van de reis en ze draaide zich naar de computer om die af te sluiten ze had toch net alles op geschreven wat ze wilde.' Die woorden zijn in oude woorden vroegere taal van hier geschreven dat weet ik wel maar dat is het enige dus ik hoop dat we morgen verder kunnen komen dan ooit iemand heefd gedaan.' Zegt ze tegen rowan en ze keek hem weer aan en sloeg haar armen over elkaar heen.' Heb jij nog iets gezien wat op viel.' Vroeg ze nieuwschierig al ging ze er niet meteen van uit.




Dacota keek toe hoe luna haar ogen open vlogen en dat gaf haar geen goed gevoel, ze kreeg er maag pijn van maar ze wist dat ze hem niet alleen moest laten. Ze zag de vingers als gebaar dat ze stil moest zijn. Ze volgde luna van tak tot tak op een goede afstand zodat ze elkaar niet in de weg liepen. Ze merkte dat ze geen vogels meer hoorde en dat was vreemd. Niet voor de nacht of zo. Maar zelfs geen uil. Als ze op het laats bij luna in de andere boom stopt en ziet wat zij ziet snakt ze toch eventjes naar adem terwijl ze nog meer buikpijn kreeg. Ze kon haar ogen niet geloven wat ze daar beneden zag. Haar ogen vlogen over het gebied heen. Dus hierdoor was het bos onrustig geworden. Ze moesten terug naar de stam voor ze gezien werden of voor luna dichter bij wilde gaan kijken. Voor dit laatste was dacota eigelijk het aller bankstel want ze was altijd zo nieuwschierig. Ze sprong naar luna haar boom en tikte haar aan en gebaarde naar de plek waar ze net vandaan waren gekomen. Ze durfde geen geluid te maken te bang dat een van hun daar beneden hen zou horen. De meesten leken te slapen in die doeken. Maar toch.

Rowan luisterde rustig terwijl Chloe begon uit te leggen wat de verhalen rondom deze plek precies inhielden. Hij wist wel het een en andere maar zij was de specialist. Alle informatie die bij hem bekend was haalde hij van kaarten, dat ging veel minder diep dan de bronnen die Chloe kon gebruiken op die laptop van haar. De key woorden bleven in zn hoofd hangen. Woorden als Bermuda driehoek, dieren anders dan dat bekend was, hij volgde haar naar de klapper en bekeek de tekening van de vos. Het beest was duidelijk groter dan normaal, eerder formaat tijger. Die wilde hij niet tegenkomen. Hij knikte toen ze klaar was met de rest van haar uitleg. Ze waren al verder dan iemand tot nu toe. Anders hadden ze wel wat gelezen over de omslag van flora. Dit zou niemand verschuilen als ze het hadden geweten. Hij kreeg een frons toen ze hem de vraag stelde of hem iets was op gevallen. "Het is vast niets... " begon hij langzaam. "Maar toen ik een van de planten bij de versperring bekeek en probeerde aan te raken, leek het net alsof de bloesem rilde. Alsof het bang was voor mij aanraking. " toen de woorden uit zn mond waren gekomen lachte hij. "Hoor mij nou, bang voor m'n aanraking. Vergeet het. "

Luna nam alles wat ze zag in zich op. Bijna onhoorbaar kwam Dacota naast haar zitten. Maar ze was niet verrast. Ondanks dat ze als gebiologeerd naar de wezens daar beneden keek hielt ze de omgeving goed in de gaten. Er was wel wat meer voor nodig om haar te besluipen zonder dat ze het doorhad. Ze keek op naar Dacota en zag hoe die gebaarde in de richting waar ze vandaan waren gekomen. Het was veiliger en ze wist dat ze een plicht had naar haar volk om ze te waarschuwen, maar Luna wist ook dat het heel veel moeite zou kosten voor deze groep om bij hun leefgebied te komen. Ze waren niet de eerste die het probeerde. Luna had nog nooit andere zoals zij gezien, maar ze had de verhalen van het woud gehoord. Verhalen over hoe andere probeerde door het bos heen te komen maar faalden. Ze wist dat het woud zichzelf beschermde tegen indringers van buiten af. En het was haar taak het bos te ondersteunen hierin. Zoals haar vader en haar voorvaderen. Ze keek weer naar Dacota en schudde haar hoofd. Iemand moest ze in de gaten houden voor als ze te dicht bij zouden komen. "Ga" zei ze haast geluidloos. Haar lippen vormde enkel het woord "Waarschuw"
Ze keek weer naar beneden naar het tafereel. Haar nieuwsgierigheid was gewekt maar ze had ook al gezien dat de anderen met veel meer waren dan zij. En het leek wel of ze sliepen. Zolang ze on opgemerkt in de bomen bleef zouden ze haar niet vinden.

Chloe  wist dat ze af en toe kon door vertellen over iets nu ze moe was viel het nog gelukkig mee en gaf ze maar een korte versie met de minder moeilijke woorden in haar woorden schat. Ze wachten geduldig of rowan iets wilde zeggen hij begon alsof er niets was en dat wekte haar nieuwschierigheid. Ze kende rowan nu al een geruime tijd om te weten dat hij alles observeerde. Zeker met betrekking tot natuur en omgeving. Als hij het vertelt over de flora knipperde ze even wat verbaasd met haar ogen. Het leek alsof  de flora bang was en bewoog voordat rowan het had aan kunnen raken....rowan die begon te lachen haalde haar uit haar transe.  Hij zei dat ze het moest vergeten, dat kon ze nu natuurlijk niet meer al klonk het nog zo stom ze geloofde niet dat iemand met zoon scherpe ogen zich dat zou verbeelden..' oh nee vergeten doe ik dat niet. En we komen er maar op een manier achter.' Zegt chloe vast besloten. Waarna ze met grote zelf verzekerde passen de tent uit liep. Ze keek over haar schouder en wenkte rowan waarna ze weer verder liep recht op de lianen af, ze zag hier en daar wat vuur vliegjes vliegen.' Als we het weer proberen aan te reken en zien allebei het zelfde weten we het zeker." Zegt ze resoluut, ze keek naar de bloemen sommige waren gesloten omdat het nacht was geworden andere waren weer open gegaan door de nacht deze hadden werkelijk prachtige kleuren.

Dacota zat naast luna en ze voelde hoe haar hart tekeer ging. Niet van opwinding maar van angst. Ze had dit nog nooit gezien. Ze wist gelukkig wel haar adem haring onder controle te houden. Ze zag hoe luna haar lippen vormde dat ze moest gaan. Ze wilde haar niet alleen laten en deed haar mond open om haar de les te lezen hier over. Maar dan Zegt ze dat ze moet waarschuwen ze moest hun volk waarschuwen en eentje moest hier blijven om hun in de gaten te houden. Luna was daar het beste in en ze vond dat waarschijnlijk stiekem ook wel een beetje leuk. Ze knikte dat ze het begreep. Ze kneep even in haar schouder als teken dat ze voorzichtig moest zijn. Daarna springt ze weer terug naar de tak keek nog even omlaag naar die andere wezens in de rare doeken en tja ronde dingen en die lichtjes. Ze schudde haar hoofd sprong daarna weer een aantal takken terug. Als ze er zeker van is dat ze ver genoeg is springt ze op de grond.  De zachte mos zorgde er voor dat ze niet te horen was. Daarna begint ze terug te rennen. Zo snel als ze maar kon.

Axel die vlak bij de grens lag met zijn tent wat hij natuurlijk extra had gedaan. Lag nog te slapen. Een aantal vuurvliegjes plaagde hem door hier en daar op zijn gezicht te gaan zitten waardoor hij veel draaide. Uit eindelijk werd hij daar wakker van. Hij grapte zachtjes en rekte zich een klein beetje uit waarna hij weer naar het oerwoud keek terwijl hij bleef liggen. Hij vroeg zich nu zo veel dingen af. Daarbij leek het nu de nacht was in gevallen stukken mooier dan het overdag had gedaan. Dan ziet hij zijnnzus aan komen en hij keek toe wat ze was aant doen.

Rowan trok zijn wenkbrauw op. Geloofde ze hem echt? Het had illusie geleken toen de plant zich van zijn hand had terug getrokken, maar Chloe geloofde hem zo te zien. Hij haalde zijn schouders om. 'Sure, why not.' mompelde hij niet echt overtuigd. Toch ging hij haar voor naar buiten en liep hij terug naar de versperring van planten en struiken die ervoor gezorgd hadden dat ze hun kamp hier op moesten slaan voor de nacht voordat ze verder konden gaan. Hij keek even opzij, Chloe leek erg zeker van haar zaak, volgens haar had hij het niet verbeeld. Prima, hij ging niet moeilijk doen als dit het fabeltje uit de lucht zou halen. Langzaam bewoog hij zijn hand naar een van de nog open bloemen, een deel had zich gesloten zoals ook normale planten zouden doen in de nacht en een nieuw deel had zich geopend, rond de plant dwaalde een paar vuurvliegjes die voor nu nog onschuldig leken maar op het punt dat Rowan zijn hand naar de bloem bewoog, sloot deze zich acuut en vielen de vuurvliegjes zijn hand aan. "GODVER!" luid vloekend trok hij zijn hand terug. "Die krengen hebben m'n hand verbrand" zei hij haast ongelovig terwijl hij naar z'n hand keek waar allemaal rode plekjes op verschenen waren alsof hij zichzelf met een verhitte speld in z'n hand had geprikt.

Luna keek Chloe kort aan. Ze probeerde haar zonder woorden zo goed mogelijk duidelijk te maken dat ze op haar hoeden zou zijn en geen uit gevaar zou proberen te blijven. Ze knikte als teken op het schouder kneepje en keek toe hoe Dacota zich uit de voeten maakte. Haar eigen hartslag begon iets sneller te slaan. Ze wist dat het gevaarlijk was wat ze deed, maar iemand moest hier blijven tot hun krijgers zich bij haar konden voegen en ze deze groep konden verjagen. Ze mochten hun heilige vallei niet vinden.
Toen ze zeker wist dat Chloe veilig weg was gekomen zonder dat ze haar hadden opgemerkt ging ze op een van de takken zitten. Ze liet haar been naar beneden bungelen en probeerde wat meer te ontspannen terwijl haar ogen het kamp in de gaten bleven houden. Als ze beweging ziet komen uit een van de doek creaties knijpt ze haar ogen lichtjes samen om op te maken wat er gebeurt. Ze volgt de 2 mensen die dichterbij lopen, naar de weg versperring van planten, vlak bij haar in de buurt. Haar ogen houden de twee als een havik in de gaten, als ze ziet dat een van de 2 zijn hand uitsteekt naar een plant verstrakt haar kaakspier. Ze veranderd van houding en trekt voorzichtig haar boog, mochten ze te ver gaan dan kon ze allicht proberen hun te blokkeren. Alsof het bos haar verandering van houding heeft gevoelt trekt de plant zich net voor aanraking terug en vallen de vuurvliegjes die eerst heel rustig rond hadden gedanst in het maanlicht de hand van de man aan. Ze grinnikte. Lekker voor hem. Maar ze voelde hoe het bos zich klaar maakte om zich te verdedigen.

chloe was zeer benieuwd wat er zou gebeuren als hij de een van de bloemen of planten zou aan raken die zich hier bevonden. misschien hadden de planten en vloeistof waardoor ze prikte en het leek alsof je iets zag. of rowan had het echt goed gezien. dan hadden ze een probleem als het bewoog dan leefde het ook. in haar acher hoofd werkte haar hersen cellen op vollen toeren wat er hier misschien allenmaal aan de hand kon zijn. ze had haar armen over elkaar geslagen terwijl ze met haar ogen niet van rowan af week. die nogal een beetje nuchter deed omdat hij wel degelijk dacht dat hij zich verbeeld had. daarom was hij waarschijnlijk ook begonnen met lachen toen hij het haar verteld had. als hij zijn hand naar voren brengt naar een van de bloemen , de bloem sloot zich meteen voordat hij het ook maar had aan geraakt. chloe zoog een zweem lucht naar binnen. maar er gebeurde meer de vuur vliegjes vielen rowan zijn hand ook nog eens aan. hierdoor sloeg chloe haar handen voor haar mond als ze een verschrikt geluidje maakt. ze wist nog net niet te schreeuwen. ze had wel wat verwacht maar dat de bloem zo duidelijk bewoog was 1....maar die vuurvliegjes die echt aanvielen. chloe snelde naar rowan toe en pakte zijn hand waar ze de brand wondjes op bekeek.'dat moet je meteen even koelen..'zegt ze afwezig waarna ze weer naar het oerwoud voor hun keek.'je….je had gelijk. je had het je niet verbeeld rowan.'zegt ze ademloos. ze wist eventjes niet wat ze nu meteen moest doen. ze waren op een oerwoud gestuit dat bleek te leven. als een bloem al deed aanvallen als ze het probeerde aan te raken. hoe in godsnaam kwamen ze dan hier ooit door heen.'rowan ik snap nu wel waarom hier nooit verhalen over zijn gekomen.'zegt ze waarna op haar lip beet. hoe konden ze nu hun missie voort zetten, dit moesten ze waarschijnlijk gewoon heel voorzichtig gaan aan pakken.

alexander had alles zien gebeuren vanuit zijn tent waardoor hij recht was gekomen en langzaam naar de twee was toe gelopen. hij zag ook dat zijn zus een klein beetje uit het veld was geslagen. dat ze wel iets verwacht had dat vreemd was maar dat dit haar verwachtingen toch een beetje te ver ging dan ze in eerste instantie gedacht had.'gaat het met jullie.'vraagt axel rustig terwijl hij naar hun kijkt en dan naar het woud waar de vuur vliegjes nu sneller rond degen vliegen en niet meer zo vredig als toen straks. hij was ook verbaast geweest door wat er was gebeurt maar het had ook iets in hem wakker gemaakt. hij voelde een soort respect voor het woud voor hem. overal in de wereld gingen stukken natuur verloren door dingen die de mensen deden. dit stuk kon zich zelf verdedigen. axel zag dat er meer in het kamp wakker was geworden waar onder hassan. chloe die van de schrik was bekomen begon weer haar wetenschappelijke zelf te worden en door te ratelen over wat er net was gebeurt en wat dit wellicht kon betekenen. alexander pakte zijn water fles en liep naar rowan toe en boot het aan voor zijn hand als verkoeling. 'neem het haar maar niet kwalijk.'zegt hij als teken dat zijn zus vergat dat de wond gekoeld moest worden. axel zijn groen blauwe ogen gaan weer naar het woud toe als hij hassan bij de rand ziet staan. axel zag vanuit zijn hoek dat hij een mesje te voorschijn pakte en een stuk van een bloem af wilde snijden. zo snel als hij kon snelt hij naar hem toe en greep de pols van hem vast.'ben je gek geworden. wil je het bos woedend hebben. 'snauwt hij naar hem
hassan voelt een hand en steekt het mesje vlug in zijn broekzak glijden. hij had niet door gehad dat er iemand naar hem keek. hij dacht dat iedereen afgeleid was door chloe haar verhaal of om aar rowan te kijken.'sorry waar heb je het over. ik keek alleen maar.'zegt hij zo rustig en onschuldig mogelijk. axel liet hassan zijn pols los als die bij de rand vandaan loopt richting chloe die hen verbaast aan keek en haar verhaal stopte.'je broertje dacht dat ik het woud wilde aan raken, hij wilde me tegen houden.'zegt hij rustig als uitleg toen iedereen naar hun keek. axel wist dat hij nu beter zijn mond kon houden voordat hij iets stoms zou zeggen of waardoor hassan nog meer wantrouwen in hem zou krijgen. maar hij wist zeker dat hij een mesje had gezien.'sorry, ik heb me vergist.'zegt hij dan schouder op haalden en zo geloof waardig mogelijk.

Rowan keek naar de plekjes op zijn hand en toen naar Chloe hij knikte, ze had gelijk hij moest het koelen want bij begon de brandplekken al te voelen. Een ding wist hij wel. Als ze deze toch levend zouden halen, zou hij nooit meer een insect doodslaan of een plant laten verdorren. Hij keek naar Alexander die zich bij hen gevoegd had en knikte. "Alleen maar verbrand door een stel insecten, meer niet" zei hij zo nuchter mogelijk. Hij nam het flesje dat hem aangeboden werd aan en liet het water langzaam over de brandplekken stromen zodat ze zo goed mogelijk gekoeld werden. De woorden die Chloe sprak kwamen niet echt tot hem door, het was zoveel informatie en ver boven zijn woordenschat. Het enige wat hij deed was knikken. In het begin had hij niet door dat Alexander weg gesneld was en daardoor kikt hij iets wat geschrokken om zich heen als hij er achter komt dat ze nog maar met z'n tweeën over waren. "Alex!" hij ziet hem bij Hassan staan niet veel later komt Hassan hun kant op gelopen. Met een lichte blik van wantrouwen kijkt hij naar de man. Hij had verhalen gehoord, maar helaas hoorde hij bij de groep, dus mocht hij niet oordelen. Hij knikte enkel op de woorden. "We kunnen beter voorzichtig zijn, voordat die vuurvliegjes het kamp in brand steken." zei hij zo rustig mogelijk.

Luna keek vanaf haar veilige plek boven in de boomtoppen toe terwijl het kamp wakker werd na de opschudding. Haar ogen schoten van links naar rechts terwijl ze alle bezigheden goed in de gaten hielt. Vanuit haar ooghoeken zag ze een van de groep zich afzonderen en zag ze hoe het maanlicht weerkaatste in iets wat gevormd was als een van hun wapens. Het zag er scherp en gevaarlijk uit. In seconde had ze haar pijl en boog getrokken en op de persoon gericht die een van de bloemen leek te willen afsnijden, maar iemand van de groep was haar voor, ze zag hoe een van de jongere wezens naar de andere toe snelde en hem stopte waar hij mee bezig was. Ze ontspande de boog, maar hielt haar ogen op hem. Iets vertelde haar dat de aanvallende vuurvliegjes niet genoeg als een waarschuwing waren geweest. Ze dacht na wat ze kon doen om te zorgen dat de groep zou verdwijnen, het liefste op dit moment nog. Ze zag hoe het groepje zich vormde bij een van de op cirkels staande kooien, haar ogen volgde het spoor vanaf het veemde voorwerp en ze zag dat er een soort spoort in het zand te zien was, dat stopte bij het ding. Was dat hoe ze zich verplaatste? Toen wist ze het. Ze spande haar boog weer aan, richtte en schoot. De pijl, die ze zelf gemaakt had van takken en kleurige veren van vogels die bij hun in de buurt leefde zoefde door de lucht, hij suizde langs Hassan zijn gezicht, schaapte lichtjes over zijn wang heen waardoor hij enkel een lichte snee zou krijgen, geen ernstige verwonding, en boorde zich in ronde ding waar de kooi op stond. Ze zag hoe de lucht eruit liep en het ding scheef kwam te staan. Ze grijnsde en draaide zich snel achter de boomstam zodat ze haar niet zouden zien. Dat zal ze leren.

axel vond de opmerking van rowan geweldig zo iets zou hij ook gezegt kunnen hebben. hij was dan ook heel erg blij geweest dat hij met hem de jeep had gedeeld en niet met hassan, afgezien van zijn zus dan. hij kon de jonge man nog niet heel erg goed maar toch voelde het vertrouwd bij hem. alexander stond nog bij de rand van het woud als hij zijn naam hoort, hij keek langzaam op om te zien dat het rowan was. hij zag vanuit zijn ooghoek chloe naar hem kijken met wat vernauwde ogen en zich tot hassan keren. daardoor keek hij snel weer naar rowan en liep langzaam naar hem toe. hij hoorde zijn woorden en hij glimlachte lichtjes al bereikte die niet zijn ogen op het moment.' ik ben het met je eens, natuur moet je met respect behandelen. 'zegt hij en respect met een beetje meer klank om te zorgen dat meerdere mensen het van het team zouden horen zodat ze misschien niet overal onnodig aan zouden gaan zitten.

Chloe keek naar hassan toen die zich bij haar voegde en keek nog eventjes met samen geknepen ogen naar axel. wat haalde hij zich wel niet in zijn hoofd. gelukkig had hij het fatsoen gehad om zijn excuses aan te bieden.' sorry van mijn broetje, ik neem hem normaal nooit mee op een missie dit is zijn eerste en hij sport graag in de natuur, dus neem het hem niet kwaliek.'begon ze haar excuus nogmaals voor haar broertje zijn gedrag. die moest ze strakjes nog maar eens de les lezen en ze deed haar bril goed.
hassan keek chloe aan en glimlachte liefjes naar haar.'maakt niet uit, hij is nog jong en zijn wilde haren nog niet kwijt. sommige heben er langer voor nodig.'zegt hij gerustellend tegen chloe, maar onder tussen wist ij dat hij die jonge goed in de gaten moest houden, of zelfs kwijt moest zien te raken wat. hij deed zijn neus in andermans zaken steken die hem totaal niks aan gingen. hij wilde niet dat zijn plannen als die door gingen zoals nu alles liep mis zouden lopen door een bemoeizuchtige tiener. die hier eigenlijk niet had moeten zijn. dan wordt hij uit zijn gedachten op gewekt door iets wat langs zijn wang komt. hij plaats snel een hand er op. net op dat moment klinkt er een plof van de jeep achter hem waar de band van leeg loopt waardoor hij scheef komt te staan. zijn ogen schieten omhoog om te kijken waar het vandaan kwam. ergens uit de bomen.
chloe en een paar andere begonnen geschrokken te praten en ook rond te kijken. sommige pakte zak lampen en deden ze aan om te gaan zoeken.

alexander probeerde niet meer naar hassan te kijken hoe moeilijk het ook was. hij moest zich in houden. dan hoort hij de plof en hij keek op een jeep hing scheef door een band die lek was. dit was niet goed hij voelde het. dan ziet hij hoe een paar van het team waaronder chloe zaklampen pakken om die aan te doen en naar het oerwoud te schijnen, ze zochten naar iets.'doe verdomme dat licht uit.'snauwt hij naar iedereen.'of willen jullie nog meer problemen, maak allen lich....'begon hij uit te leggen. soms snapte hij niet dat dit onderzoekers waren misschien was dat ook het probleem ze zaten de hele dag achter en computer en in boeken met hun neus. maar de rest van zijn zin stierf weg bij de blik van chloe die ze naar het oerwoud wierp. axel keek om waar haar licht scheen maar zag niks en hij liep naar haar toe.'ik...ik meende dat ik iets zag bewegen met een vacht.' fluistert ze en ze deed trillend de zaklamp uit. axel stond naast haar en probeerde te luisteren of hij iets hoorde.
hassan pakte het pistool in zijn broekzak vast terwijl langzaam allen lichten in hun kamp werden gedoofd. niemand zou die in het donker meteen zien en hij vertrouwde het niet dus hij had een wapen nodig.

Rowan keek haast verbaast naar Chloe toen die haar excuses aan het aanbieden was.  Hij vroeg zich af of het wel echt nodig was en of Hassan niet de rotten appel van het gezelschap was.  Zijn gedachten werden verstoord door wat er in de seconde daarna gebeurde.  Hij hoorde de pijl voorbij zoeven en even later de band die leegliep.  Verbaast keek hij naar de lekke band waarna er een soort overlevings modus aanging.  Hii keek goedkeurend naar Alexander die mensen de les begon te lezen vooral geen lichten te maken.  Zelf pakte hij Chloe bij haar arm en trok haar achter zich toen die mompelde dat ze iets zag. "Iedereen stil". Fluisterde hij "Maak geen onverwachtse bewegingen en lok het niet uit". Zelf had hij wel eens eerder oog in oog gestaan met wilde dieren.  Het zou niet de eerste keer zijn dat ze in niet in het voordeel zouden zijn.  Maar hem was ook bekend dat hoe groot het dier ook was,  als je geen gevaar vormde voor hen zouden ze verdwijnen tenzij de geur van bloed het jachtinstinct juist vergrote. Hij had gezien dat de pijl langs Hassan zijn wang was gegaan en hoopte ten zeerste dat,  wat daar ook buiten was,  het niet getriggerd zou worden door bloed.  Hij wist dat meerdere mensen van hun groep een wapen drogen,  hij zelf was er een van.  Hij ging nooit zonder geweer de bossen in,  die les had hij wel geleerd.  De littekens had hij ervan om het te helpen herinneren.  Zo voorzichtig mogelijk haalde hij zijn geweer uit zijn broekband en haalde de lock eraf,  de loop voor nu op de grond gericht.  

Luna keek voorzichtig om het hoekje van de boomstam heen.  Ze zag hoe er een lichtte chaos ontstaan was door haar actie.  Perfect!  Precies wat ze gehoopt had.  Ze zorgde ervoor dat de lichtbundels die de wezens beneden het bos in schenen naar niet zouden beschijnen.  Ze hoorde hoe sommige mensen dingen riepen,  maar ze kon het niet verstaan.  Het leek wel op hun manier van communiceren,  maar een andere taal.  Terwijl  ze achter de stam verscholen bleef legde ze nog een pijl op en spande deze aan,  klaar om af te vuren,  nog net voordat het laatste licht onder haar doofde liet ze de pijl los,  hij zoefde door de lucht en raakt een tweede voertuig die nu ook langzaam scheef kwam te staan.  Ze wist dat de wezens haar niet zouden begrijpen,  zoals zij hen niet begreep.  Dan maar met daden.  Haar oren splitste toen ze onder zich een zacht geritsel hoorde.  Ze wist dat geen van de wezens zo dicht bij gekomen zou zijn dus dat het vriendelijk was voor haar.  Ze liet zich uit de boom vallen en lande soepel op voeten.  Een seconde later voelde ze een zachte snoet tegen haar zij duwen en glimlachte ze. Haar ogen waren snel gewend aan de duisternis,  maar ook zonder wist ze dat ze niet meer alleen was.  Een groep vossen had zich bij haar gevoegd,  niet zo maar vossen,  nee deze was twee keer het formaat van een tijger.  "Hey schoonheid" zei ze zachtjes tegen het dier dat haar snoet tegen Luna haar zei had geduwd. "Ze hoeven niet dood,  maar maak ze maar duidelijk dat ze hier niet thuis horen".

chloe wist wel degelijk dat ze het zich niet verbeeld had. na haar woorden dat zie iets gezien had was axel dichter bij gekomen en had rowan er voor gezorgd dat zij achter hem stond. ze hoorde hoe hij iedereen advies gaf over wat ze niet moesten doen. hij wist dit het beste en ze hoopte van harte dat iedereen naar hem luisterde. maar zij en de rest waren wetenschappers die normaal gewoon in een lab of kantoor werkte, waar misschien af en toe enkel een vlieg hun deed lastig vallen. de meesten van hun hadden totaal niks met dieren. zijzelf was ook niet echt goed met dieren. alleen in aantekeningen maken over ze wat ze deden of wat voorn gedrag ze deden tonen. onbewust ging ze dichter achter rowan staan als er na de choas een stilte was ontstaan, in deze stilte hoorde je voor hen in het woud duidelijk geritsel.

hassan stond de heletijd rustig op zijn plek en keek enkel en alleen met zijn groene ogen naar het woud ook al was er wat chaos ontstaan, daar was iets wat op hem had geschoten dus daar was iets wat hen hier niet wilde hebben. op zijn wang waren een paar bloed druppels maar die negeerde hij. hij hoorde hoe chloe zei dat ze iets gezien had en dat rowan zei wat iedereen moest doen. nu was het donker en je hoorde wat geritsel voor hun in het woud. dan ineens ziet hij iets uit het woud komen eerst op een plek. hij hoorde sommige naar adem happen en hij hoorde chloe een of andere japanse gebed op zeggen zakjes. voor hun uit het bos kwam een vos niet zomaar een vos maar eentje die veel en veel groter was dan eentje. deze was veel groter dan een tijger. dat was niet alles er kwamen nog meer van de vossen uit het woud. dit was blijkbaar voor een van het team te veel want die schoot op het dier. waardoor sommige schreeuwden en weer andere ook schoten. de vossen vielen nu aan en hassan schoot ook.

axel die de heletijd bij chloe en rowan in de buurt was gebleven. hoorde het geritsel in de struiken nu ook heel duidelijk. rowan had iedereen gezegt wat ze moesten doen. hij hoopte vurig dat ze dit zouden doen. nu alles donker was en langzaam iets uit het woud voor hun kwam hoorde hij chloe die een van hun gebeden op noemde. voor hun uit de struiken kwam een gigantische vos. het leek op een van die vossen uit hun sprookjes die ze als kind vaker voor gelezen kregen. misschien waren ze uit deze wezens wel afgeleid. even leek alles rustig onder het happen naar adem naar. maar dan als er nog een paar uit de struiken komen hoort hij mensen in paniek raken waardoor er een schot word gelost en de chaos is dan compleet. de vossen schrikken en vallen nu wel aan."NAAR DE JEEP....NU SNEL.'roept axel en hij draait zich om naar chloe en rowan.

dacota had de stam berijkt en kort en krachtig uit gelegd wat ze gezien hadden en dat luna daar was gebleven om het woud te helpen en dat ze er onmiddelijk heen moesten met nog een aantal leden om haar bij te staan. nu rende dacota voor op om de stam leden hen de weg te wijzen naar de plek waar ze luna achter had gelaten. onder het rennen voelde ze hoe het bos nog onrustiger werd waardoor ze zich meer zorgen begon te maken.

hassan hoorde hoe de jongere broer van chloe riep dat iedereen naar de jeep moest gaan. daar had die jonge knul gelijk in. ze zouden waarschijnlijk niet de autos in kunnen komen daar was iedereen veilig.'SNEL de autos in.'riep hij. en net als hij naar een jeep wilt gaan leek het even of hij een gedaante zag in het woud. hij richten snel en schoot er in de richting van. er was hier iets en hij zou laten weten dat ze zich niet zo snel zouden laten verjagen. nu zou ook niemand echt vragen waarom hij schoot want iedereen leek te schieten op de vossen. dus hij was dan geen uitleg verschuldigt aan niemand.

Rowan kijkt naar  de reusachtige vos. Het dier was prachtig, majestueus. Maar helaas moest een van de expeditieleden zo stom zijn om op het dier te schieten. Het schrok en toen werd het chaos. Hij wist zichzelf en Chloe nog net opzij te krijgen anders had een van de dieren hem tegen de grond gestoten. "Ga, doe wat Alexander zegt, ga naar de jeeps." riep hij naar haar terwijl hij zelf zijn geweer tevoorschijn haalde en voor de poten van de vossen richtte. Hij schoot op de grond in de hoop de dieren geen pijn te doen maar wel zodanig af te schrikken dat ze vrij baan hadden naar de voertuigen. Ondanks dat er twee scheef stonden en niet meer zouden rijden tot de banden gerepareerd waren, gaf de metalenkooi van de jeeps wel veiligheid en konden ze daar tenminste schuilen tot de vossen hopelijk vonden dat het genoeg was geweest en weg gingen. Langzaam liep hij naar achter, maar hij zorgde ervoor dat Alexander en Chloe achter hem bleven zodat hij de link tussen de vossen en de expeditieleden was. Hij zag hoe een van de dieren langzaam dreigend dichterbij hem kwam. De vacht van het dier was silver-grijs en de ogen helder blauw. Het dier was prachtig, ware het niet dat het boven hem uit torende en waarschijnlijk zo kon doodden als die dat zou willen. Maar deze vos viel niet aan zoals andere van zijn soortgenoten wel. Het dier gromde en ontblootte zijn tanden waardoor hij de groep langzaam naar achter joeg, maar viel niet aan. Als Rowan met zijn rug tegen de Jeep staat gebaard hij naar Alexander dat die zijn zus in de Jeep moest trekken, zelf stapt hij als laatste in en trekt de deur achter zich dicht. "En nu hopen dat de rest zo slim is." moppert hij terwijl hij zijn ogen op het reusachtige dier voor zich bleef houden. "Waar kwamen deze ineens vandaan?!" hij keek kort naar Chloe en dan weer naar de vos. "Die tekening was het enige wat je had?" Hij zag hoe groot en deel van de expeditie het gered had tot bij de jeeps. En dan ineens hoort hij tussen het grommen van de vossen en het lossen van geweer schoten een gil, het dier dat hen naar achteren gejaagd had kijkt geschrokken om en verdwijnt hij in het bos waarna de doorgang geblokkeerd werd door bladeren, takken en lianen zodat niemand het dier kon volgen. "Wat krijgen we nou, hoorde jullie dat?"

Luna keek vanaf haar plek toe hoe de dieren voor onrust en angst zorgde. Een felle flits en een luide knal zorgde ervoor dat ze ineen krom en haar handen naar haar oren bracht om het geluid te blokkeren. Ze had een geweer horen afgaan maar kon het geluid zelf niet plaatsen aangezien ze niet wist wat en geweer was. Wat ze wel wist was dat dit het teken was dat de vossen schrokken en in de aanval gingen. Ze keek toe hoe een paar van de wezens tegen de grond vielen, roerloos, terwijl andere probeerde te vluchten naar de kooien op wielen. Niet zozeer om weg te komen, maar om bescherming te zoeken. Ze schoot een paar pijlen af die de doeken raakte en kapot maakte, nog een paar banden moesten eraan geloven en ook wist ze een voorraadzak te raken waarvan de inhoud nu over de grond rolde. Het leek op iets om eten van te maken, maar ze kende de witte korrels (rijst) niet. Ze hoorde verschillende knallen af gaan, een van de vossen viel op de grond neer, maar het grootste deel leek de wapens te ontwijken die de vreemde wezens gebruikte. Een luide gil ontsnapte haar lippen als ze een scherpe steek in haar zij voelt en het warm word. Ze legt haar hand er tegen aan en in de schemer van de nacht die langzaam dag begon te worden zag ze dat haar hand rood kleurde van bloed. Ze krom ineen toen ze probeerde te bewegen. Iets had haar geraakt. Het bloed druppelde uit de wond op de grond en ze probeerde ondersteuning te zoeken tegen een boom. Niet veel later verscheen de vos voor haar die zijn kop tegen haar aan had geduwd. Dankbaar klom ze op het dier zijn rug terwijl haar blik waziger begon te worden. "Vind Dacota" zei ze zachtjes in het oor van de vos waarna deze weg schoot, de bossen in, in de richting van de stam.