The Lost City

Alexander bleef  bij rowan en chloe zo goed als hij kon in de chaos die er was ontstaan. Hij hoorde rowan naar chloe roepen dat ze moest doen wat hij had gezegt. Dat betekende zo snel mogelijk in een jeep komen en hopen dat de dieren niet sterk genoeg waren o. Door dat pantser heen te komen. Hij zag rowan met zijn pistool. Hij deed zijn mond open om wat te zeggen. Maar dan ziet hij dat rowan niet op de vossen schiet maar op de grond voor hen zodat ze van schrik plek zouden maken voor hen. Zo kwamen ze een stuk verder. Totdat een Silver kleurige met blauwe ogen hen ineens naar achter dreef. Het viel niet aan maar dreef hun wel tot bij de jeep. Axel voelde zijn hard te keer gaan. Hij hoorde chloe naast zich zachtjes jammeren van angst en zich aan hem vast klampen. Hij zag rowan zijn gebaar. Hij trok de jeep zachtjes open en duwde als waren chloe naar binnen om zelf er achter aan te klimmen en rowan nog naar binnen te helpen. Chloe zat bibberend in de wagen en hijgde zwaar terwijl ze probeerde van de schrik te bekomen. Ze probeerde een logische verklaring voor dit te bedenken.
Axel keek naar rowan.' Ik twijfel er aan die baka's waarom schoot eentje.' Zucht axel hoofd schudden, er was niks aan de hand . Oke ze waren reusachtig groot maar ze deden niks pas na het schot. Chloe keek naar rowan die haar een vraag stelde.' Een van de weinige dingen, hebben nog wat tekeningen gevonden. Als die vos waar is, zullen die het ook zijn.' Zegt ze ademloos en nog steeds wat geschrokken. Ze had gedacht misschien botten te vinden en wat nieuwe planten....maar dit..dit niet echt meteen het was even overrompelend voor haar. Axel en chloe keken allenbij op bij een gil. Axel voelde die gil bijna en zag hoe de vos die silveren geschrokken zijn hoofd op hief en er meteen vandoor ging.' En of we dat hoorde.' Zegt  Axel terwijl hij op stond en wilde een kijkje gaan nemen maar chloe greep hem vast.' Ben je gek geworden, je weet niet wat het is' Sist ze tegen hem. ' Nee dat klopt maar het is gewond en die gene moeten we helpen toch.' Houd axel vol en keek door de raam maar chloe liet hem niet los dus naar buiten kon hij niet gaan.

Hassan zat hijgend in een andere jeep terwijl hij door de raam keek. Hij had de gil gehoord toen hij naar de auto rende. Zijn schot had dus wel degelijk een wezen geraak, een wezen die het geluid van een menselijke gil had gemaakt. Dat had zijn nieuwschierigheid nog wat meer gewekt. Dit kon heel interessant worden.


Dacota rende door en hoorde ineens een aantal harde knalen die ze niet gewend waren. Ze bleven eventjes staan om te kijken of er iets gebeurde. Maar dit was niet het geval. Net op het moment dat ze de groep weer naar het punt wilt leiden ziet ze de vos de silverkleurige bij hun stoppen. Dat was niet het  vreemden wel dat luna op zijn rug lag en niet zat.'luna.' Zegt ze geschrokken als ze het bloed bij haar ziet. Ze konden niet door gaan ze moesten terug naar het dorp ze moest verzorgd worden.' Hoe nog even vol.' Zegt ze tegen haar vriendin. Ze klom ook op de silverharige vos .' Naar huis.' Zegt ze gespannen. Als ze thuis waren kon ze verzorgd worden door de beste helers van het dorp en uitleggen wat er daar achter gebeurt was. De andere stam leden zouden hun wel later terug volgen luna moest nu meteen terug.

Rowan keek iets wat verbaast naar de plek waar net de vos nog stond en zag toen ook dat de andere zich langzaam terug trokken zonder nog meer schade aan te richten aan het kamp. De begroeiing van het bos bleek zich wel nog dichter te hebben getrokken dan toen ze hier kwamen en hun kamp op moesten zetten om de nacht door te gaan. Een duidelijk teken dat ze niet welkom waren en het bos er alles aan zou doen om hen de weg te blokkeren. Ze moesten alles even laten bedaren, kijken wat nog heel was en of ze überhaupt nog door konden met de expeditie. Hij keek naar Alexander toen die aanstalten maakte om achter het geluid aan te gaan. Hij luisterde naar de woorden van Chloe. "Ze heeft gelijk. Zelf al is iets of iemand gewond daar in het bos. Na wat er net gebeurt is verwacht ik niet dat we zo makkelijk bij datgene in de buurt kunnen komen." hij wees naar de plek waar de vos door verdwenen was. "De volledige doorgang is dicht gegroeid op het punt dat dat ding, die vos, of wat het ook was erdoorheen ging. Hij bleef nog even in de jeep zitten om er zeker van te zijn dat de vossen niet terug zouden komen en toen de eerste stralen zonlicht door het bladerdak boven hen verscheen opende hij de deur. Hij stapte uit. 'En nu kijken wat de schade is en hoe erg de gewonde er aan toe zijn." zei hij met een zucht terwijl hij naar de eerste de beste expeditie lid toeliep die bij hen in de buurt lag. Hij knielde bij de man neer, die was dood. Voorzichtig sloot hij de ogen van de man.

Luna wist met moeite op de rug van de vos te blijven liggen terwijl deze door het bos heen snelde. Het dier stopte bij Dacota op het moment dat Luna zo goed als het bewustzijn verloor dankzij de stekende pijn in haar zij. De hand die ze op de wond had gehouden viel slap langs het lichaam van de vos naar beneden. Ze kreeg nog vraag mee hoe Dacota bij haar achterop klom en de vos opdroeg naar het dorp te haasten. Het enige wat ze hoopte was dat ze de vreemdelingen lang genoeg hadden afgehouden zodat deze niet door zouden willen gaan. Het bos begon zich iets meer te ontspannen aangezien er geen actie meer was, dat was goed. Dat betekende dat ze niet aangevallen werden, maar ze wist ook niet of de groep rechts omkeert hadden gemaakt en de plek hadden verlaten.

dacota zag dat luna moeita had om bij bewust zijn te blijven waardoor haar bezorgdheid om haar alleen maar verder groeide. ze wilde net zeggen dat luna wakker moest blijven maar op dat moment viel de hand die haar wond vast had naar beneden. dacota heild met een hand luna op haar plaats en met de andere de vacht van de grote vos vast. 'sneller.' zei ze tegen mooie sterke wezen. ze voelde hoe ze haar spieren spande en nog harder begon te rennen dan ze al deed. nog geen enkele minuten later die ze in top snelheid door het bos hadden gerend kwamen ze bij het dorp aan. er waren een paar die aan het bos rand waren aant wachten omdat ze toen straks alarm had geslagen om de vreemde wezens. ze waren hier nog. de andere sam leden begonnen te ontwaken door de eerste zonnen stralen die langzaam verschenen. dacota sprong van de vos af. bedankte het dier vluchtig. waarna ze luna van het dier tilt met nog iemand. ze snelde naar met haar naar de tent waar de heler woonde. dit was in het midden van de stam. ze waren altijd hat nodig dus die slaapte allenmaal samen midden in het dorp ter bescherming van buiten af want hun beschermde naast het woud ook deze stam.' ze is aangevallen dor vreemde wezens...ik weet niet wat gebeurt is.'legt dacota kort en krachtig uit als ze haar op een van de bedden neer legt om zelf ook een blik op de wond te kunnen werpen. het zag er vreemd uit. een gaatje waar bloed uit kwam, er leek nog iets in te zitten zelfs.
een paar helers kwamen aan gesneld om de wond te bekijken, eentje begon te kijken of er echt iets in de wond zat terwijl eentje bloemen en blaadjes begon te fijn malen tot een mengsel dat zo op de wond kon gedaan worden. dat zou snel helen. als ze wakker werd zou ze nog wat moeten drinken voor het bloed verlies sneller aan te kunnen vullen. een heler haalde uit de wond een ronde rare steen. ze legde het in een bakje.
dacota keek op een afstandje zenuwachtig toe.


axel had geluisterd naar rowan en zijn zus hun woorden, al voelde hij nog steeds dat hij het bos graag in wilde. kijken wie die schreeuw achter had gelaten. kijk had gekeken naar het stuk woud waar het nog dichter leek te zijn geworden met lianen takken en bloemen, maar ze stonden niet open. ze bleven gesloten zelfs nu het licht werd. rowan zei dat hij de schade ging bekijken. dit ging hij hem niet in zijn eentje laten doen. axel sprong uit de jeep hielp zijn zus er uit en wees naar de tent.'jij gaat daar heen en zoekt in je papieren allen wezens die je kunt vinden die vlgens jou van hier kwamen.'zegt hij tegen haar en kneep in haar arm. hij wist dat ze geschroken was. chloe zag nog altijd wat bleek enknikte wat waarna ze naar de tent toe snelde. een maal in de tent liet ze haar blik rond gaan. hier kon ze zich herpakken en storte zich meteen weer op haar werk.
axel keek hoe rowan de ogen van iemand sloot die er niet meer was. axel liep ook naar een man toe die in een rare houding lag. hij voelde aan diens hals maar er was geen teken van leven deze had zijn ogen al gesloten. axel keek rond en zag een man tegen een jeep aan zitten en liep naar hem toe. hij wisselde wat woorden. deze man had zijn arm uit de kom en hij hielp hem met hem er terug in te zetten. dit kende hij wel, was hem ook zo vaak gebeurt tijdens het sporten. de man bedankte hem en als hij recht komt ziet hij hassan uit stappen. een woede laaide in hem op en hij begon in de richting van de blonde man te lopen die hem niet zag aan komen omdat die richting de grote tent liep.

Luna kreeg maar vaag mee wat er allemaal gebeurde. De brandende pijn in haar zei nam de overmacht en zorgde ervoor dat ze zweefde tussen bewustzijn en het verlies hiervan. Ze viel steeds korte periodes weg voordat de adrenaline haar weer en klap gaf waardoor ze kort bijkwam. Ze kreunde van een onverwachte beweging van het dier dat hen zo snel als hij kon naar de stam terug bracht. Vaag voelde ze hoe ze van de vos afgetild werd nadat deze tot stilstand was gekomen en op een strobed werd gelegd zodat de genezers te werk konden gaan. De stekende pijn in haar zij werd erger toen de healer probeerde de kogel uit de wond te halen. Een geluidloze traan van de pijn liep over haar wang naar beneden terwijl de healer te werk ging. De kogel werd eruit gehaald en Luna slaakte en lichtte zucht van opluchting toen de kogel uit de wond was en de druk verlichtte. Het duurde nog een paar minuten voordat ze langzaam knipperend haar ogen opende. Ze keek om zich heen, haar ogen groot en oplettend maar toen ze door had dat ze thuis was ontspande haar spieren zich en liet ze zich terug in het bed vallen. Onbewust was ze overeind gekomen, klaar om te vechten als het moest. Maar het was niet nodig dus ze ontspande direct. "Dacota." ze keek om naar haar vriendin en pakte diens hand voorzichtig vast en kneep er licht in. "Je hebt me gevonden."

Rowan keek even bezorgd op naar Chloe toen Alexander haar de tent in stuurde om alles op te zoeken wat ze kon vinden over deze plek. De dieren, de planten, alles waarvoor ze voor op hun hoede zouden moeten zijn als ze überhaupt dieper het woud in konden trekken. Voor zover het er nu naar uit zag konden ze niet eens een klein stukje. Het woud had zichzelf afgesloten. De volledige toegang geblokkeerd. Hij wist dat het haar zou ontspannen en afleiden als ze aan het werk was en niet zag wat er hier buiten allemaal gebeurde. Rowan had een paar man de opdracht gegeven om een overzicht te maken van al het eten wat nog verpakt was en hoeveel van hun watervoorraad verloren was geraakt door mogelijke schade aan de tonnen waarin het vervoerd werd. Hij wist niet of er water verloren was gegaan, maar ze moesten het wel weten als er minder was. Zijn ogen vallen op Alexander die doel gericht en met woede in zijn blik naar iemand kijkt. Hij kon het bijna wel raden, maar toch keek hij op naar wie zijn woede gericht was. Hij zag Hassan. Echt, hij had nog een dagtaak aan het oppassen dat die twee elkaar niet aan zouden vliegen. Hij gromde wat verwensingen en liep achter Alexander aan, maar die nam grotere en snellere passen en was eerder bij Hassan dan dat hij hem tegen kon houden.

Dacota had de heletijd over luna lopen waken en af en toe iets gezegt tegen een heler als die om haar antwoord vroeg. Ze beet de heletijd een beetje op haar lip om de spanning bij zich zelf weg te laten. Misschien had ze luna daar niet alleen moeten laten, maar die vraag zou onbeantwoord blijven. Er waren zo vaak momenten in je leven met de vraag als...dit of als ik dat. Dus ze schudde die gedachten al snel weer van zich af.
Dan ineens kwam luna recht en dacota snelde naar haar vriendin toe. Maar als ze bij haar is had ze zich weer op het bed laten vallen. Gelukkig ze wist dat ze thuis was. Ze hoorde haar naam en voelde hoe luna haar hand pakte en er in kneep. Ze kneep zelf terug. Ze glimlachte waterig en knuffelde luna voorzichtig Odat ze de wond niet raakte.' Ik zal jou altijd vinden.' Stelt ze haar gerust. Ze aaide over haar haren heen. De heler had het mengsel klaar en bracht de zal aan op de wond waarna ze wat lappen stof er voorzichtig overheen bond. Een andere heler keek naar luna en kwam met een beker waar een drankje in zat en hielp luna er van te drinken een paar slokken moest genoeg zijn voor meer energie en dat haar bloedcellen wat sneller gingen werken voor zich weer aan te vullen.' Wat is er nu gebeurt .' Vraagt dacota.

Alexander was bijna bij Hassan als ze bij de tent komen. Hij balde zijn vuisten klaar om hem een pak rammel te geven als hij niet aan het woud on nodig had gezeten was dit niet gebeurt dan hadden die mensen nog geleefd. Maar dan ziet hij chloe in de tent opening staan en naar Hassan kijken, hierdoor leek zijn woede wat te koelen. Hij kon hem geen pak slaag geven als zijn zus toe keek die had het net al moeilijk genoeg gehad. Daarbij zag zij niet in de man wat hij had gezien. Al wilde hij Hassan nog zo graag pijn doen. Zijn zus wilde hij dat niet. Zolang hij geen goed bewijs tegen de man had kon hij niks beginnen chloe werkte al een jaar samen met hem en vertrouwde hem dat wist hij. Langzaam draaide axel zich om en zijn vuisten trilde terwijl hij weg liep van hen. Hij hoorde hoe Hassan vroeg hoe het met chloe ging. Axel keek voor zich en zag rowan op hem af komen. Hij wist even niet wat hij moest zeggen. De jongeman had waarschijnlijk wel gezien wat hij had willen doen bij Hassan. Iets wat chloe en Hassan niet hadden gezien. ' ik moet hem niet, ik vertrouw hem niet.' Sist hij zachtjes voor hij er erg in had tegen rowan.

Hassan keek vanuit zijn ooghoek om. Hij had axel al lang geschoten gehad, dat was ook de grootste reden waarom hij naar chloe was toe gelopen. Dat die jonge knul hem met rust liet. Maar ook dat hij in de papieren kon gaan kijken. Dit begon langzaam allenmaal goed uit te werken voor hem.  ' ik voel me prima chloe Dankje. ' Zegt hij tegen haar en hij wreef over haar arm heen. ' gaat het een beetje met je en kan ik je helpen.' Begon hij zoetjes tegen haar. Chloe deed haar bril goed en knikte.' Zolang ik werk gaat het.' Glimlacht ze waterig en gaf hem een klapper als teken dat hij haar daarmee kon helpen.

Luna knikte op Dacota haar reactie en liet haar hand weer los. Er waren niet veel mensen voor wie ze haar leven zou geven of wie ze blindelings vertrouwde, maar Dacota was daar zeker 1 van. Ze klemde haar kaken op elkaar toen de healer de wond verzorgde met een genezende zalf van planten en kruiden die de natuur hun schonk en liet daarna toe dat de wond verbonden werd. Ze keek iets wat wantrouwig naar met drankje dat een andere haar voorhield. Die mengels smaakte altijd bitter maar ze hielpen wel. Met iets wat tegenzin goot ze het in een keer naar binnen waarna ze haar kokhals reflex moest tegenhouden zodat ze niet meteen over haar nek zou gaan. Ze bleef half overeind zitten terwijl ze de gebeurtenissen van die nacht herhaalde voor haar ogen. "Ze daagde de bloemen uit...' begon ze langzaam. "Een van die wezens probeerde een plant aan te raken waardoor de vuurvliegjes in de aanval gingen. Scarlet en haar roedel schoten te hulp om een waarschuwing af te geven nadat ik een van die ronde dingen geraakt had met mijn pijlen." Ze keek kort naar de vos die een eindje verderop was gaan liggen. Luna en het dier hadden een hechte band en waarschijnlijk had ze Luna haar ongemak gevoeld waardoor ze naar haar toe gekomen was. "Ze gaven enkel een waarschuwing af, vielen niet aan, maar toen...." ze herinnerde de knal die ze hoorde. 'Ik weet niet wat voor een wapens ze hebben, maar het was luid en de vossen schrokken. Ze gingen in de aanval zoals elk dier dat bang was en toen werd het chaos." ze schudde haar hoofd en kwam langzaam overeind. Toen ze ging staan voelde ze de wond trekken, maar deze deed al minder pijn dan een paar minuten geleden. De kruiden gingen snel te werk "Een van die dingen raakte me in mijn zij, daarna werd het allemaal een beetje wazig." Ze keek naar Dacota. "Het bos is samen getrokken, maar ik weet niet hoelang we ze buiten kunnen houden, of we ze buiten kunnen houden..." Een schemering van angst schoot door haar blik heen maar ze herpakte zich snel.

Rowan sloeg zijn armen over elkaar en keek naar het tweetal bij de tent. Hij snoof. "Dan delen we die mening." zei hij ijzig. Hij keek toe hoe Hassan Chloe op haar gemak probeerde te stellen door over haar arm te strelen. Hij klemde zijn kaken op elkaar voordat hij onnodige dingen ging roepen. Het laatste wat ze nu nodig hadden was onrust in het team. Dan zouden ze het helemaal niet redden in deze jungle. Hij stak zijn wapen, die hij de hele tijd vast had voor het geval er onverwachts weer een aanval zou komen, weer in zijn broekriem. Hij keek op toen een van de mannen die hij had opgedragen de voorraad te tellen naar hem toe kwam en hem een klapper overhandigde met daarop alles genoteerd. Zijn ogen scande erover heen en hij keek even naar het aantal mensen dat nog over was. Ze hadden er 2 verloren, 4 waren gewond en een handje vol had niets waaronder Alexander, Chloe, Hassan helaas en hijzelf. Qua watervoorraad hadden ze gelukkig niets verloren maar eten was er slechter aan toe. 'We hebben een week voorraad als we niets vinden of niet kunnen jagen. Daarnaast zijn banden van de jeeps geraakt door pijlen." Hij liep naar een van de jeeps toe en bekeek de band en de pijl die eruit stak. Het was een sierlijk maar gevaarlijk wapen. Dodelijk als het je op de juiste plek zou raken. Hij keek op naar Alexander. "Denk je dat je de jeeps kan repareren of hebben we geen mogelijkheid om die banden te fixen?"

Dacota bleef in de buurt van luna nu ze wakker was ook toen de helers met haar bezig waren. Ze hoorde aandachtig het verhaal aan van luna, ze wist dat zijzelf ook iets gedaan zou hebben als ze de bloemen uit daagde. Blijkbaar was daardoor alles een beetje versnelt geraakt. Ze luisterde aandachtig naar wat luna beschreef van de wapens en ze keek eventjes om naar de schaal waar de ronde steen in lag.' Ze hebben een steen uit je gehaald. Dat was hun wapen blijkbaar.' Zegt ze om luna weer aan te kijken die er al wat beter uitzag dan toen ze hier binnen kwamen. Ze luisterde wat luna zei over het bos en wist nu waarom het ineens toenstraks zo sterk onrustig was geweest en ze had gelijk nu was het bos heel erg stil. Ze had zich terug getrokken zich sterk gemaakt aan de rand. Iedereen hier in de stam kon dit voelen maar niet zo sterk als luna en haar vader.' Als het bos ze niet buiten kan houden moeten we haar helpen en ze zo snel mogelijk verjagen. Voordat ze met meer komen of het bos in komen.' Zegt dacota en ze beet op haar lip. Dacota was niet altijd meteen van in de aanval schieten maar dit was een uitzonderlijke situatie en hun wapens leken erg gevaarlijk. Ze moesten hun stam beschermen en het bos als ze zichzelf niet kon beschermen.


Alexander voelde een opluchting toen hij rowan hoorde zeggen dat hij die mening deelde. Dat was wel een opluchting dat was hij niet de enige. Als ze iemand met een klapper komen en keek een beetje mee tot rowan hem uitleg gaf over wat ze hadden als voorraad tot ze zouden kunnen jagen. Al leek dat jagen hem nu niet meteen een goed idee naar wat zich vannacht had afgespeeld. Zijn blik ging naar de jeeps om de banden te bekijken van een afstand. Eentje was totaal gesprongen die kon hij niet repareren.  De andere zou moeten kunnen de pijn stak er in die zeer sierlijk was. Als hij die er uit trok kon hij het gaatje plakken . ' eentje die is niet meer te redden dat zie ik zo. De andere met de pijl moet makkelijk te doen zijn. De andere moet ik van dichtbij bekijken. ' Zegt hij tegen rowan terwijl hij naar de jeep loopt met de pijl er in. Ondertussen denkt hij na over de gil die hij gehoord had. Van wie was die afkomstig en hadden hun die alleen gehoord of had Hassan die ook gehoord als die hem ook had gehoord dan hadden ze een probleem. Bij de jeep haalde hij gereedschap uit de auto en hij trok de pijl uit de band om daarna aan het werk te gaan met de band te repareren.

Luna snoof. 'Als zij met stenen gaan gooien, kunnen wij dat ook.' zei ze ijzig. Ze wist dat ze niet zo een krachtig wapen hadden als dat de indringers hadden, hoe dat steentje genoeg vaart had gehad om zich door haar lichaam te boren, geen idee, maar ze hadden andere wapens. Ze moesten alleen oppassen. Zelf had ze niet gezien wat ze gebruikt hadden om haar te verwonden, anders dan die steen die in de wond zat, dus ze kon de stam ook niet inlichten waar ze op moesten letten als het op een gevecht kwam tegen de indringers. Ze moesten voorzichtig te werk gaan. Toen de helers klaar waren kwam ze koppig overeind uit het bed, ze negeerde de lichte pijnsteken die de wond veroorzaakte. 'We moeten terug. Ze waren nog niet in het bos, dat geeft ons een voordeel. Ze moeten eerst door het eerste stuk dicht beboste gedeelte zien te komen voordat we dat voordeel niet meer hebben." Ze liep naar Dacota toe, legde haar hand op diens schouder en verliet daarna de tent. Ze knipperde met haar ogen tegen het felle zonlicht dat langzaam steeds meer werd. Dat het licht was was een voor en een nadeel. Zij konden hun tegenstanders nu beter zien, maar hun tegenstanders hun ook. Ze zouden niet langer het voordeel van verrassing hebben.

Rowan knikte. Hij pakte de pijl op die Alexander uit de band had getrokken. 'Ik breng deze naar Chloe, misschien kan zij wat halen uit de manier waarop de pijl gemaakt is en wat voor veren er gebruikt zijn." Hij liet de pijl in zijn vingers rond draaien. "En dan kan ik er voor zorgen dat Hassan zich niet teveel met je zus bemoeit." mompelde hij er nog achteraan waarna hij zich omdraaide en naar de tent toe liep. Hij liet niet eens weten dat hij er was. Hij liep gewoon naar binnen. Keek kort naar Hassan, knikte en richtte zich toen op Chloe. Hij overhandigde haar de pijl. 'Komen deze veren voor in een van de tekeningen die we hebben?' vroeg hij rustig. "En van wat is de punt gemaakt?" hij had de punt aandachtig bekeken. Het leek niet op metaal of steen, eerder op een soort van bot of ivoor. Het was spits en aan de wond op Hassan zijn wang te zien, scherper dan je zou verwachten.