The Wheel Of Time

"Een leider is nodig om beslissingen te maken als ergens over gestemd moet worden. Natuurlijk hebben we allemaal wat te zeggen maar er moet iemand centraal staan." zei Hope tegen Arianna en ze keek vervolgens naar Gabe. "Elke hulp is welkom." zei ze.

Gabe glimlachte naar Hope, daar was hij blij mee. "mooi!'

Allen keerde zijn ogen naar Kyara, keek haar verbijsterd aan. 'Ik een leider? Waarom?' vroeg hij, knipperde verbaasd.

Hope richtte haar blik weer op Allen en Kyara. "Ik denk ook dat je een goede leider zou zijn." zei ze zacht.

"Je ziet eruit als iemand die als leider zou kunnen functioneren," zei Kyara schouderophalend. "Je bent kalm en denkt rationeel, toch?" zei ze met een glimlach.

'Je blijft kalm en weet mensen over te halen.' zei Dahlia zacht toen Allen zijn vraag aan Kyara vroeg. 'Een goede leiders eigenschap.' Kirye gromde zachtjes terwijl ze Dahlia haar benen al spinnend kopjes begon te geven. Dahlia keek Allen kalm aan. 'Als we hier met z'n alle door heen moeten denk ik dat jij dat het beste kan doen. Je hebt wat mee gemaakt, maar toch laat je je er niet door verslaan.' Zijn woorden hadden haar net diep geraakt. 'Ik denk dat jij de beste bent om ons allemaal bij elkaar te houden. En nog een belangrijker punt: je geeft mensen iets om over na te denken, een keuze. Dat doet niet iedereen.'

rat dacht eve na. je geest is erg helder, ik ben het met ze eens...zegt hij langzaam en hij kwm van de boom weg en hij keek rond. jongens ik stel voor verder te trekken een groepje soldaten heeft de doden soldaten gevonden, zegt hij dan langzaam

Allen keek van Kyara naar Hope en weer terug. Hij peinsde, dacht er even over na. Vaak waren leiders vastbesloten sterke personen, geen miezerige pubers met trauma's van zijn jeugd. Niet dat hij een autoriteit moest uitstralen maar toch. Het was wel een persoon die de teamgeest hoog hield, optimistisch was. Hij was daarentegen nogal pessimistisch. Hij keek op toen Dahlia sprak, zag haar erbij staan. Hij glimlachte om haar woorden en als extra aanmoediging kreeg hij ook nog eens Rat's peptalk erbij. 'Ik probeer het. Laten we eerst maar maken dat we wegkomen, zoals Rat zegt, voordat de soldaten nóg dichterbij komen.'

Hope glimlachte tevreden, ze had wel vertrouwen in hem, hij zou een goede leider zijn dat wist ze zeker. "Oke, laten we vertrekken. Als jullie een heel klein momentje hebben.." zei ze. Ze liep nog even naar het meer. Ze zou waarschijnlijk een lange tijd niet meer hier kunnen komen, ze wilde nog één blik op het water werpen om Rudolf te voelen, ze zou hem nodig hebben. Ze knielde bij het water neer en keek naar haar spiegelbeeld. "Blijf bij me." fluisterde ze.

rat zag het meisje naar het meer lopen en hij werd ongeduldig en hij begon wat heen en weer te lopen, ze zijn kwaad omdatde andere soldaten dood zijn , zegt hij zachtjes en meer tegen zich zelf dan tegen iemand anders en hij keek allen aan. welke kant gaan we op...vraagt hij dan

'Wie kent de omgeving hier genoeg om te weten waar we kunnen schuilen?' Dahlia keek de andere nog iets wat wantrouwend aan maar ze deed haar best. Zelf wist ze het bos bijna op haar duimpje, maar haar plekken waren haar plekken. Als ze die ging vertellen kon ze zich niet terugtrekken in stilte als ze dat wilde. Kirye was naar de andere geleiders heen gelopen en besnuffelde ze een voor een. Bij Allen probeerde ze Tim weer te pakken te krijgen maar Dahlia mompelde wat en de kat keek haar met grote ogen vol spijt aan. 'Dat is beter.' zei ze rustig. 'Geen duiven, uiltjes en andere vliegende dingen eten.' ze wist niet precies wat Tim was dus noemde ze het maar een vlieg ding.

Hope bleef nog even bij het water zitten. "Ik kom terug zo snel als ik kan." fluisterde ze zacht. Langer kon ze niet blijven wist ze. Daarom stond ze op en liep ze terug naar de rest. "Ik heb hier in de omgeving lang geleefd. We kunnen het beste naar het noorden, daar is een afgeschutte open plek, je kan het alleen vinden als je weet waar het is."

Kyara besteeg Topthorn en keek naar Hope met een glimlach. "Ik woon al maanden in het bos en ken de weg ook goed, we hebben dus in ieder geval het voordeel dat sommigen van ons hier bekend zijn." zei ze.

rat keek de 2 meiden aan, hij welf konde weg hier niet, en was blij tot hope iets wist. laten we gaan dan voor ze hier zijn zegt hij

ik moet gaan DX doei

Hope ging naast Kyara lopen en keek naar haar. "Raar dat we elkaar niet eerder tegen het lijf zijn gelopen." glimlachte ze. Ze vond Kyara wel aardig, misschien zouden ze vriendinnen kunnen worden. "Weet je welke plek ik bedoel?"

Arianna keek naar de twee meisjes. 'Ik kom vanaf de andere kant dus ik heb geen idee maar ik volg jullie wel,' zei ze rustig. Tegen hun zou ze aardig doen. Opeens kwam meneer Augurk uit haar zak, Arianna glimlachte.

Goed, er waren gelukkig mensen die het hier kenden. Zelf was hij ook vaak in het bos te vinden maar hij kende het nog half niet zo goed, grotendeels omdat hij zich hier nog niet zo heel lang had gevestigd. Hij was en bleef nog steeds een reiziger, was nog steeds niet te vinden op een locatie maar in dit geval moest het wel. Hij begon te lopen, ging naast Dahlia lopen en legde zijn hand rustig op haar schouder. 'Fijn dat je meekomt. Ik ben Allen.' zei hij glimlachend.

Rat keek naar de meisjes en hij keek weer rond zich. Het maak me niet uit welke plek jullie bedoelen als we maar na gaan vertrekken. De soldaten zijn dichter bij. Zegt hij wat onrustig en hij onderdrukten braaknijging als hij denkt aan hoe hij die andere soldaten had gedood. En hij keek even naar allen en dan weer naar de meisjes

Gabe keek verwonderd naar Rat, hij zat kennelijk met heel wat informatie in zijn hoofd en leek nogal rusteloos.

Arianna slofte wat achter de andere aan, haar handen in haar zakken. Ze staarde voor zich uit, diep in gedachte, en meneer Augurk zat nu op haar hoofd.

Bij de aanraking van Allen ging Dahlia 2 tellen snel ademen maar toen ze zag dat hij het was kalmeerde ze weer een beetje. 'Dahlia.' zei ze rustig 'En die eigenwijze poes hier is Kirye.' Kirye keek Allen aan en gromde zachtjes. Ze hielt hem goed in de gaten. Ondanks dat Allen niets deed mocht ze hem niet echt maar dat had ze altijd met vreemde. Dahlia keek vooruit. 'Weetje, als het waar is wat jullie beweren dan hebben jullie me nodig. Zolang ik maar gewoon rustig kan blijven, soms alleen, dan probeer ik het gewoon. Gaat het niet, dan zien we het wel.' Ze glimlachte lichtjes.

Kyara glimlachte lichtjes naar Hope. "Ik ben een meester in het verbergen geworden. Bovendien kom ik nooit in het noorden," zei ze. Ze kwam nooit in het noorden omdat dat dicht bij huis lag. "Maar ik weet waar het is." Topthorn keek met grote ogen naar Kirye, hij voelde zich niet op zijn gemak.

Kirye bleef netjes naast Dahlia lopen terwijl ze hun weg volgde. Wel moest ze zich duidelijk inhouden omdat er 1 duif, 1 uiltje, 1 ander vliegding en een groot stuk biefstuk oftewel Topthorn. Dalhia keek opzij naar haar luipaard. "Waag het niet kleintje. Je mag jagen, maar die 4 zijn niet om op te peuzelen. Dahlia keek naar Kyara en haalde haar schouders op. 'Sorry.' mompelde ze toen ze zag dat het rijdier van het meisje zich duidelijk niet op zijn gemak voelde met Kirye zijn aanwezigheid.

david shokte achter de groep aan. hij kende het bos niet echt...hij had ook nooit echt de moeite genomen om het te verkennen. als ze de stad in gingen echter, zou hij elke hoek en elke steen kunnen vinden. hij wist waar je je kon verbergen, en hoe je moest lopen als je soldaten af wilde schudden....niet dat ze hem de kans ervoor zouden geven...nadat hij zich zo gedragen had.....hij moest het goedmaken, ze moesten blijkbaar samenwerken en dat ging niet met gemengde gevoelens. david keek naar arianne die alleen liep met die uil op haar hoofd. hij zuchtte en ging naast haar lopen. "onzo eerste ontmoeting is mischien wat ruig vergaan....en we moeten tenslotte samenwerken dus....zullen we de strijdbijl begraven? in ieder geval tot dit hele gedoe voorbij is. en een beetje concurrentie bij een training kan nooit kwaad toch?"

'Nee' zei Arianna alleen maar kalm, geen vijandigheid in haar stem. 'Jij mag normaal tegen me doen als je dat wilt. maar jij verdient niet dezelfde behandeling vanuit mijn kant.' Ze had haar beide handen in haar zakken en keek alleen maar strak voor zich uit.

david zuchte. "ik zeg ook niet dat we vrienden moeten zijn. maar ik kan leren je te respecteren...serieus...ik ben de ergste niet.....wat heb ik je überhaupt ooit aangedaan?....op dat incidentje van daarnet na dan..." hij keek haar aan en zag dat ze strak vooruit bleef kijken..."tsss...ik probeer het tenminste...." hij staarde ook vooruit.