The Wheel Of Time

Arianna rolde met haar ogen, stomme sukkel. 'Leren mij te respecteren?' ze stond stil en keek hem aan. 'Daar zou ik dan maar mee beginnen.' ze ging bij de anderen lopen en hoopte dat de boodschap zo duidelijk was, arrogante sukkel.

Allen voelde haar schrikken, trok zijn hand daarom snel weer terug en hoorde haar naam. Dahlia en Kirye dus. Hij liep rustig naast haar verder, luisterde naar wat ze zei. 'De eerste ontmoeting was wat chaotisch, ja. Het is nu zo dat we elkaar nog niet helemaal kennen maar op den duur bedaren we wel. Dat moet wel, anders vinden de soldaten ons met gemak.' zei hij.

Dahlia keek Allen aan. 'Weet je dat zeker? Weet je zeker dat ze ons dan niet alsnog zullen vinden? Ik bedoel 6 mensen die met magie kunnen werken, het valt op. Waar we ook zullen zijn. Het zal opvallen. Zeker omdat we zo verschillend zijn. Als de magie er niet was geweest, hadden we elkaar nooit ontmoet en zouden we nooit proberen vrienden van elkaar te worden.' Ze beet op haar lip en keek naar de grond. 'Ieder van ons was zijn of haar eigen leven gaan leiden zonder de rest. We waren bij mensen gekomen die om ons heen horen.' Ze slaakte een diepe zucht. 'Het klinkt misschien zwak. Maar voor nu wil ik het proberen, maar heb er niet veel vertrouwen in.' Ze keek Allen aan. 'Het spijt me. Maar zoals sommige tegen elkaar doen, lukt het vertrouwen niet..'




loop hier te janken door de film warhorse dus vandaar beetje drama stukje XD

david rolde met zijn oog. dat ging lekker....hij keek de groep rond en zag Kirye. 'das eigenlijk best wel een gaaf beest.' dacht hij. 'waar zou ze die vandaan hebben?'....hij kon het nu echter niet vragen aangezien ze in gesprek was, en erg gespannen leek. dus ging hij maar wat dichterbij lopen om de kat wat te bewonderen.

das toch die film over dat paard?....van wat ik er van gezien heb (alleen voorfilmpjes dus XP) leek het mij een ongelofelijke faal-film XD maar nu bergijp ik dat ik hem eigenlijk wel een keer moet zien?

Hij keek Dahlia weer aan, luisterde naar de woorden die ze sprak. Het wekte ook iets bij Allen op. Hij wist niet precies wat maar het was zeer zeker niet positief. Hij beet lichtjes op zijn lip, sloeg zijn ogen neer. Als de magie er niet was geweest zou hij nog leven... Hij zou nog steeds naast hem staan, ze zouden nog steeds samen reizen door het hele land. Ze zouden gelukkig zijn, zoals ze altijd al waren ook al moesten ze zo voorzichtig mogelijk doen. 'Het geeft niet. Het is ook... vreselijk hoe ons lot door alleen maar wat sieraden en magie word bepaald... Maar we moeten het proberen. Niet alleen voor onze levens maar ook voor deze wereld. Oude verhalen vertellen het allemaal, Dahlia. Zonder ons zou er geen wereld zijn om op te leven. Deze bomen,' Hij keek omhoog naar het bladerdek boven hun. 'Zouden met de grond gelijk zijn. De steden zouden ruïnes worden en noch mens noch dier zou in staat zijn om te overleven. Iedereen zou geketend zijn aan zijn of haar wanhoop... Het is waar dat onze levens hieronder lijden maar het is nog veel erger als deze hele wereld eronder lijdt...'

Arianna hoorde wat hij zei en zuchtte diep, hij had natuurlijk gelijk. En misschien was dat wel de enige reden dat zij hier nog liep, met deze mensen die ze eigenlijk helemaal niet kende. Het voelde volslagen idioot, ongevaarlijk zelfs, maar ze wist dat deze mensen haar niks zouden doen. Want ze hadden haar 'nodig'. Zodra het klusje geklaard was zouden ze allemaal opbreken. Arianna knikte terwijl ze in zichzelf aan het denken was. Ja hierna zou alles weer hetzelfde worden, en ze hoefde niet bij deze vreemden te blijven.

ik heb war horse van het weekend gezien en vond hem echt geweldig! het boek is ook echt supergoed. Maarja, ik ben een diehard paardenfan dus ik weet niet of dat voor andere mensen ook geldt

Kyara schudde haar hoofd toen Dahlia dat zei. "Maak je niet druk, hij raakt er wel aan gewend," zei ze en sprak zachtjes kalmerende woorden in Topthorn's oor. Stilletjes bestudeerde ze de anderen en probeerde in te schatten wat voor soort mensen het waren.

Voor klaas niet gok ik zo..

Arianna zonderde zich nu een beetje van de groep af, ze luisterde niet echt meer naar gesprekken, maar was in gedachte verzonken. Zachtjes neuriede ze, terwijl meneer Augurk op haar hoofd heen en weer wiegde. Er was zoveel gebeurd de laatste paar maanden, en het leek zo gevaarlijk om alles in een keer om te gooien, maar toch was dit een goede beslissing, dat moest wel.

Gaberial liep maar een beetje mee, zijn paard liep naast hem. Hij bemoeide zich niet met gesprekken maar dacht aan verschillende vecht technieken en de soldaatjes.

WHaaaa die film moet ik zien had hem in de bios willen zien maar dat is niet door gegaan helaas. maar heb hem nu dus XD
----

rat luisterde half naar de mensne omdat hij de gedachtens van de mensen rond om hem aant bestuderen was vooral die van de soldaten hij wilde zich er wel voor afsluiten maar een instinkt in hem heild dat tegen, en hij liep niet ver van gaberiel af en hij zuchte eens diep, en hij balde zo nu en dan zijn vuisten hij had geen rust hij wilde omkeren en hij wilde ze doden hij wilde rust hebben en tja zolang die tiran leefde wilde hij dood hebben

Gabe keek even naar Rat, hij was duidelijk nogal opgefokt, en hij vroeg zich af wat die jongen toch dwars zat. Omdat hij bang was voor een uitbarsting en blij was dat hij hun gewoon mocht helpen en niet meer alleen was zei hij niks en liep gewoon door.

rat liep steeds langzamer en zijn spieren spande zich sterk. maar dan keek hij gabe aan. waarom wil jij helpen. vraagt hij dan omdat hij dan afleiding had.

Gabe keek naar Rat, hij had geen zin hele verhalen te vertellen, voornamelijk omdat hij absoluut geen zin had in medelijden. 'Ik ben een van de velen wiens ouders zijn omgekomen in deze strijd' zei hij. 'Ik ben vertrokken uit het weeshuis om jullie te zoeken.' hij hield het zo neutraal mogelijk, geen medelijden, geen aandachtszoeker, hij was niet zielig absoluut niet! Waarschijnlijk hadden al deze mensen ook erge dingen meegemaakt, bovendien waren ze goed voor hem geweest in het weeshuis.

rat luisterde zo goed mogelijk naar gabe en hij merkte ook tot hij niet echt veel zin had om te vertellen daar over, sorry tot ik het je vroeg...zegt hij kort want hij had een vleugje van zijn gedachten opgevangen. en hij beet op zijn lip tot hij wat bloed proefde toen keek hij gae weer recht aan. kun je goed vechten...ik kan redelijk met een zwaard m gaan...maar en eter met magie denk ik, begon hij dan een ander onderwerp, hij moest praten anders ging hij terug...

Gabe knikte. 'Jawel' zei hij. 'Ik kan goed met een zwaard omgaan, maar ik heb geen magie dus ja' hij grijnsde. 'Daar zal ik het neit van moeten hebben. Tenzij ik met emmers water kan gooien, maar ik geloof dat een van jullie het dan waarschijnlijk beter kan.'

rat grijnsde lichtjes, daar en ik helemaal mee eens, zegt hij, het klopte wel meerdere konnen met magie zeker omgaan en niet met een zwaard. het gelde wel voor hem. en hij zag gae al met emmers gooien en hij grinnikte bij de gedachten

Dahlia keek naar Allen. Mooie wereld, dacht ze. Door de magie die in haar schuilde moest ze op de vlucht. Door dit hele gedoe was ze uit haar dorp verstoten. En waarom? Omdat mensen bang waren, bang voor wie ze was en wat ze andere kon aan doen. Tranen welde op in haar ogen maar ze verborg ze door weg te kijken. Mooie vredige wereld. Ze kon het andere niet kwalijk nemen, ze was doodsbang geweest toen ze erachter was gekomen dat het hekje wat spontaan vlam had gevat bij een ruzie haar schuld was geweest.
Kirye keek om naar David. Ze voelde zich begluurd.



Ons internet licht eruit dus zit op mijn mobiel... maar dat typt rottig...

Arianna merkte dat Kirye naar David keek en niet bepaald blij leek. Ze grinnikte, tenminste nog iets of iemand die hem niet prettig von om erbij te hebben. Meneer Augurk vloog van haar hoofd af en kwetterde vrolijk, hij vond het geweldig, al die mensen! Hij vloog (terwijl hij nogsteeds heel erg lawaai maakte) vrolijk op de anderen af, en botste zo nu en dan tegen iemands hoofd.

Gabe grijnsde. 'Dan kan ik dus sowieso met jou trainen?' vroeg hij.

rat grijsnde nu uitdagent, ik ga je wel een trukje je vertellen die je oet toepassen want anders kan je me niet trainen want dan win ik nog...ik kan je gedachten horen ook soms als ik het niet wil...dus je moet aan iets denken voorbeeld een liedje gedicht. als je daar op konsentreert als je wilt tot ik iets niet weet hoor ik alleen dat, zegt hij en hij bleef staan hij hoorde de gedachten van daliha, nu wilde hij wel terug gaan naar de soldaten en hij draaide zich om

Gabe keek verbaasd. 'He wat ga je doen?' vroeg hij, het was zo abrupt gebeurd, en dan na die uitspraak van hem.. Hij deed een stap in zijn richting. 'We moeten verder lopen voor we de rest kwijtraken ofzo' zei hij rustig.

Dahlia draaide zich om en keek naar het gebeuren bij Rat en Gabe. Wat was er aan de hand? Ze waren het er toch over eens geweest dat ze samen moesten blijven en vooral niet los van elkaar dingen gingen doen? Dat was waarom ze tegen haar principes in mee was gegaan. 'Wat is er?' vroeg ze zacht maar toch wel duidelijk hoorbaar. Ze bleef naar de 2 jongens kijken terwijl ze haastig een traan die over haar wang gleed weg veegde.

Gabe zag Dahlia en ook de traan en hij fronste. Kennelijk zat ze echt ergens mee, hij had te doen met haar. De geleiders hadden er niet voor gekozen, ze waren er gewoon ingegooid. Hij wou helpen, had daar voor gekozen, maar had niet echt de middelen of nouja de magie om goed te kunnen helpen. Hij keek weer naar Rat en wachtte af.

rat keek naar gabe en zijn handen trilde en hij wilde graag terug gaan maar dan knikt hij langzaam en hij egon weer mee te lopen. ik probeer de gedachten weg te duwen, maar het is moeilijk, zegt hij tegen gae dan en hij zuchte. en hij keek gae aan en hij glimlachte somer, je weet wel wat ik graag wil doen. zegt hij dan en hij liet de beeelden zien aan gabe van toen hij hem het eerst zag toen hij die soldaten doden. dan keek hij daliha aan, eeen instinkt die moeilijk te beheersen is. zegt hij tegen haar wat ongemakkelijk en hij edoelde zijn kracht

Dahlia knikte langzaam. 'Ik denk dat ik het begrijp.' ze moest moeite doen om een glimlach tevoorschijn te toveren maar het lukte. 'W...wat is je kracht?' Ze keek hem met een meelevende blik aan. Ze hadden allemaal te kampen met een naar verleden en een kracht waar ze niet om vroegen. Ze was niet de enige al zag ze dat nog geen 2 uur geleden wel zo. Het was moeilijk, voor iedereen hier. Zelfs voor die jongen. Ze keek naar Gabe. Hij was moedig vond ze. Niet iedereen ging uit vrije wil mee om jongeren met magie te helpen...

Kyara was diep in gedachten verzonken en had zich afgesloten van de mensen om zich heen. Hoe dichter ze naar het noorden toetrokken, hoe dichter ze bij huis kwam. Er ging geen dag voorbij dat ze niet aan haar familie dacht, of de dag dat ze weg moest vluchten van Shai'tan's soldaten, maar juist nu werden de herinneringen sterker dan ooit. Ze wilde niets liever dan nu omkeren en de tegenovergestelde richting oprijden, maar ze kon de andere geleiders niet alleen laten.

Mijn dubbelrol, James, reed op zijn paard door het bos. Hij was volledig gekleed in het zwart met op zijn mantel het teken van Shai'tan, hij was één van zijn soldaten.

op een of andere manier mag ik james wel en niet....