Sifra&Maaike (Versie 2 XD)

Arianna stond eventjes stil en keek om zich heen, sommige jongens konden het echt niet aan. In deze korte tijd probeerde ze op adem te komen en de steken te negeren die opkwamen.

Gabe rende door, hij zag in zijn ooghoeken Andrew gemeen toekijken.

Dan stopte ineens met rennen. Hij liep naar het eerste de beste bosje toe omdat hij moest overgeven. Hij leunde voorover en kreunde zacht van de pijn in zijn maag en het brandende gevoel in zijn keel. Pas toen zijn hele maaginhoud eruit was hield het op. bah ><

Andrew keek met overeen geslagen armen toe. Toen hij zag dat het allemaal niet zo makkelijk ging, ging hij zelf meerennen en begon tegen de jongens te schreeuwen dat ze door moesten zetten.

Arianna zag de jongen die haar had aangesproken overgeven in de bosjes. Ze wou eigenlijk naar hem toe gaan maar dat kon niet zomaar. Ze stopte toen ze eindelijk bij het eindpunt was en sloeg haar armen om haar buik en middel heen. Ze sloot haar ogen en bleef zo staan.

Gabe rende en keek naar Andrew, wat een idioot was dat. Hij rende en bleef uiteindelijk staan. Hij keek hijgend rond, moest moeite doen alles binnen te houden. Gelukkig had hij goede controle over zijn lichaam.

Dan bereikte uiteindelijk ook het eindpunt maar voelde zich nog steeds ziek en kwam nu rillend tot stilstand. Hij leunde met zijn op zijn knieeen om op adem te komen.

Andrew bekeek de jongens van top tot teen, maar zei niets. "Jullie mogen gaan," zei hij uiteindelijk. "Het ontbijt morgenochtend wordt om zes uur geserveerd."

Arianna keek naar Dan, hij was niet de enige. Er waren meer jongens ziek geworden. Ze liep niet naar hem toe, maar bleef vanaf een afstandje kijken.

Gabe hijgde en keek Andrew na die wegliepen. Om zes uur ontbijt.. Hij rolde met zijn ogen en ging maar even zitten

Dan spuugde op de grond om de vieze smaak uit zijn mond weg te krijgen. Hij wreef verwoed met zijn hand over zijn mond. Uiteindelijk ging hij weer rechtop staan en zag hij Arianna.

Gabe zat op de grond, zijn armen leunde op zijn knieën en zijn hoofd op zijn armen. Hij reageerde eventjes niet op alles om hem heen maar nam even de tijd om bij te komen.

Arianna keek naar Dan en zag hem kijken. Ze durfde niet te glimlachen, of andere blijk van herkenning te geven, hij zat dichtbij het herkennen van wie ze werkelijk was.