Hibrid experiments (Sanne & Freek)

Half dier half mens, deze hibrids zijn expirimenteel te wereld gekomen...zo iets :p

Mijn rol heet Delilah. Het is een meisje van 19 jaar, zonder enige herinneringen over hoe ze in het lab gekomen, wat er gebeurt is en hoe ze vroeger leefde. Ze is erg op zich zelf en kan goed van zich af bijten. Delilah is half mens, half kat. Dit zorgt ervoor dat ze erg lenig is en een goed gehoor en goede blik heeft gekregen. Ze heeft dan ook totaal geen probleem om in het donker te zien. Ze heeft katten oortjes een een pluizige staart (mijn avatar). Verder heeft ze gif groene katten ogen en best wel scherpe nagels.
Ze probeert zo snel mogelijk uit het lab te ontsnappen maar het is een gevangenis en veel te streng bewaakt. Toch weet ze dat het haar ooit zal lukken. De vraag is alleen wanneer en hoe.

Xd ik wilde een ook een kat haha

Mijn rol heet Chris, hij is een 20 jarige jongen, hij werd wakker in het laboratorium en het enige wat hij weet is zijn naam en leeftijd, maar dat komt omdat hij dog-tags (van die leger kettingen...voor t geval je t niet wist ) om zijn nek heeft hangen, hij is haf mens, half wolf, wat er voor zoorgt dat zijn zintuigen, uithoudingsvermogen, snelheid en kracht vlink veel zijn toegenomen. Hij heeft maan blauwe ogen, en een vriendelijk gezicht zijn oren zijn puntig en bedekt met donzig haar. Hij heeft ook een staart die met mooi wit bont bedekt is, hij heeft wolvwn poten wat hem erg lang maken, in plaats van handen heeft hij scherpe klauwen (wel gewoon een duim en 4 vingers aan elke hand). Hij is heel schichtig en praat niet snel met andere, maar hij is een erg trouwe vriend (zo trouw als een hond ^^) en heel erg beschermend voor zijn vrienden, het enige wat hij aan heeft is een leger broek, hij heeft vlarden van herinneringen maar daar is hij zo bang voor dat hij nauwelijks durft te slapen, zelf denkt hij dat hij in het leger heeft gezeten, door de dog-tags, de leger broek en vlarden van zijn herinneringen.

Sorry!! Ik heb eigenlijk standaard deze rol, alleen soms is ze dan ook nog blind... Denk eigenlijk dat ik dat er nu ook bij ga doen omdat zij een kat is en hij een wolf. Dat gaat leuke situaties opleveren (A).

Een harde schreeuw galmde door de gangen waar de mutanten in cellen zaten opgesloten, gevolgd door het venijnige geblaas van een kat. 'Ik heb je nog zo gewaarschuwd, ik weet de weg naar mijn cel. Blijf met je fikken van me af griezel.' Twee bewakers liepen door de gang, tussen hen in liep een meisje. Een meisje met zwart witte katten oren. Door een van haar oren droeg ze een klein zilveren ringetje en om haar nek droeg ze een zwarte band met daaraan een klein belletje bevestigd dat zachtjes klinkelde toen het meisje uithaalde naar een van de bewakers. De man had geprobeerd haar vooruit te duwen maar ze was hem te slim af geweest. Ze hoorde alles en dat wilde de bewakers nog wel eens vergeten. Het meisje, Delilah, grinnikte zacht toen ze de bewaker hoorde kreunen. Net goed. Ze was dan wel rustig en probeerde zoveel mogelijk problemen te voorkomen, maar je moest niet met je handen aan haar komen als ze dat niet wilde. De bewaker achter haar kreunde van de pijn en hielt zijn hand voor zijn gezicht terwijl de voorste stopte bij een cel. De bewaker haalde een reusachtige bos met sleutels tevoorschijn en opende de deur. ' Naar binnen.' Gromde hij. Het meisje rolde met haar katten ogen. ' Ja ja ik snap hem al. Nu zit ik weer vast tot laat. Prima,' ze liep zonder problemen de cel in. De rillingen liepen over haar rug toen ze het gepiep van de deur achter zich hoorde en een harde klik toen die in het slot viel. Ze liep naar de wasbak die in de hoek van de kamer stond en leunde met haar handen op de porseleinen kom. Ze slaakte een diepe zucht en keek omhoog in de spiegel. Delilah balde haar vuisten terwijl ze niets ziende in de spiegel staarde. Ze vocht tegen haar tranen. Tranen die vaak op kwamen de laatste tijd. Waarom? Omdat ze nog altijd niet wist wie ze was en geen manier had gevonden om te ontsnappen. Daarbij vroeg ze zich elke dag weer af hoe ze zou kunnen ontsnappen. Ze zag niets, noppes, nada....

Chris lag met zijn handen op zijn oren op de grond van een lab, hij keek weer naar de dog-tags: Christopher Siege, 20. Hoe kan hij nou niks weten. Hij voelde een schok in zijn rug, en een branderig gevoel op zijn huid, hij droeg geen boven kleding dus was er niks om de pijn te minderen, Hij gromde laag, maar stond wel op. Hij werd weer geduwd door de stroom stok. Hij maakte een piepend geluid, deed zijn staart tussen zijn benen, en liep met zijn hoofd naar beneden de deur door de gang in, hij hoorde geblaas, zijn oren gingen naar voor staan, hij snoof en rook iets nieuws maar bekents, hij kon het niet plaatsten. Hij werd in een cel geduwd, ging in een hoek zitten en keek niet naar de deur die dicht sloeg met de woorden, "ga slapen jij slap exuus voor een hond" een traan rolde over zijn wang, hij hoorde gesnik uit de cel naadt zich, de bekende geur kwam ook uit die cel, merkte Chris. "Hebben ze jou ook zo'n pijn gedaan" vroeg hij aan het gesnik

Geschrokken spitste het meisje haar oren. Ze hoorde iemand praten. Was het tegen haar? Of waren het stemmetjes die ze in haar hoofd hoorde? Begon ze dan nu al gek te worden... Zolang zat ze hier nog niet. Delilah liet de koude porseleinen rand van de wasbak los en draaide zich in de richting van waar het geluid kwam. Ze hoorde een droevigheid in de stem van de jongen. Ze wilde wel tegen hem praten, hem antwoord geven. Maar instinct zei haar dat niet te doen. Zijn stem was dan wel zacht maar zijn geur schrok haar af. Het was de geur van een roofdier, een vijand, een wolfachtige. Ze blies zachtjes en dreigend, niet om hem angst in te jagen maar omdat ze zelf bang was. Ze wist dat er meerdere soorten dieren hier zaten, ze had zoveel verschillende geuren ondertussen al wel geroken in de tijd dat ze hier was. Maar deze geur maakte haar banger dan de bewakers haar maakte. Was dat omdat ze kattengen in zich droeg en hij een wolf was?

Chris horde het blazen, hij dacht even na, veegde de traan van zijn wang en vroeg "ben jij ook half dier?"

"Je hoeft niet bang voor me te zijn, ik doe niks...ik zou niet eens weten hoe" voegde hij eraan toe. Hij liep naar zijn deur, "Als hier nog andere zijn!" begon hij, maar er kwam al snel een bewaker aan lopen, die gaf hem een harde stood tegen zijn neus met een wapen stok, hij piepte bij de klap, het piepen ging vanzelf, "Niet praten jij, dat doe je maar wanneer je je 'luchtings' periode hebt" zei hij streng.

Chris, ging weer bij de muur zitten en zei , te zacht voor mensen oren, maar duidelijk genoeg voor dieren, "ik wil hier weg...maar kan dat niet alleen, ook wil ik weten wie ik ben." hij pakte zijn dog-tags "wie ik echt ben"

Luna had de jongen zo goed als genegeerd. Waarom praatte hij überhaupt tegen haar, ze kende elkaar niet eens. Ook toen hij piepte omdat hij pijn had gaf ze geen kik. Het was hier ieder voor zich. Maar toen ze hem hoorde zeggen dat hij weg wilde spitste ze haar oren iets. Ze was dus niet de enige die naar huis wilde, waar dat dat ook was. Zolang het maar ver weg was van hier. Ze kwam overeind en liep, met moeite naar de andere kant van haar cel waar ze tegen de muur aan ging zitten. Boven haar zat een klein raampje van tralies. 'Hoe wil je dat gaan doen?' vroeg ze zachtjes. 'Het is te goed beveiligd, je komt hier nooit ongezien weg.'

Chris probeerde door het raampje te kijken "de mensen hier, die deze experimenten doen, zijn normale mensen toch, en ze kunnen ons alleen in bedwang houden doordat ze meestal met z'n 4e zijn en wij in ons eentje...dat is dus 4 tegen 1 maar als het bijvoorbeeld 2 tegen 4 is, maken ze geen kans meer...als we meerdere gevangenen kunnen optrommelen voor dit idee...maken de mensen geen kans" zei hij sreeds opgewekter. Tegen de tijd dat hij klaar was stond hij met zijn neus tegen het raampje.