Someone's watching (Maaike en Anniek)

Als ze wakker worden, weten ze niet waar ze zijn. Ze bevinden zich op een verlaten plek in de wereld, ver van de beschaving vandaag. Een groot, akelig huis omringd door een donker bos met uiteindelijk een hoog hek met prikkeldraad en stroom. Niemand weet waarom ze hier zijn. Maar het wordt al snel duidelijk dat ze gedwongen zijn met elkaar te leven en er maar beter het beste van kunnen maken.

Rollen:
Audrey Emerald is een jonge vrouw van 21 jaar oud. Ze heeft enigszins wild zittend, lang bruin haar en haar ogen zijn heldergroen. Audrey is een vriendelijk persoon al kan ze behoorlijk pittig zijn in de omgang. Ze zal niet zomaar over zich heen laten lopen als iemand onrecht doet. Ze zal altijd de conversatie met de ander aangaan en deze een spiegel voorhouden als at nodig is. Ze heeft een goed hart en zal de ander altijd eerlijk behandeld worden, als een ander dat niet bij haar doet zal ze deze daar zeker mee confronteren. Audrey heeft een aangeboren voorliefde voor verschillende creatieve onderdelen zoals muziek en schilderen. Ze blinkt nergens echt in uit, maar is graag bezig en kan daar vol van genieten.

Hugo is een man van 25 jaar. Hij heeft een licht gespierde mannelijke bouw, een bos donkerbruin haar en lichte ogen. Hugo is een dromer en denkt veel over zaken na. Over wat er speelt in zijn omgeving maar ook in de wereld. Hij houdt zich bezig met grote vragen en is daarom ook zeker geïnteresseerd in filosofie. Hugo is dol op rust en ontwijkt plaatsen waar veel mensen zijn. Dat wil niet zeggen dat hij niet van wat actie en plezier met anderen houdt zo nu nu dan. Hugo kan erg spontaan zijn en is op zijn best met één op één contact. Dan zit hij vol energie en is hij tot alles instaat. Hij vind het heerlijk om uitdagende dingen te doen en het avontuur aan te gaan.

Raven is een enigszins mysterieus type. De man van 28 jaar is moeilijk emotioneel bereikbaar en het imago badboy kan goed dekken wie hij is. Hij heeft zwart haar en een getinte houd. Als je door zijn leren jasje heen weet te prikken vang je soms een glimp op van het grote hart wat eronder verscholen zit. Maar over het algemeen komt hij wat onverschillig over, al kan hij zeker vriendelijk zijn. Het is gewoon moeilijk hoogte van hem te krijgen.

Rollen:

Floor, ook wel Flo genoemd, is een meisje van 23 jaar oud. Ze heeft rode haren die in een wat korter kapsel tot haar schouders vallen met een lichte slag er in, en sproetjes op haar gezicht (lichte sproeten op haar armen). Haar ogen hebben een lichtblauwe kleur, en ze heeft een bleke huid. Qua bouw is ze niet lang, klein zelfs, en slank gebouwd. Ze heeft een stralende uitstraling en wordt door haar vrienden vaak vergeleken met een jonge hond. Ze is vrolijk, impulsief en vooral erg vriendelijk. Ze houd ervan om het voortouw te nemen, mits anderen dat doen, dan kan ze ook heel erg goed luisteren. Ze is een initiatief brenger in een groep, en is altijd wel zin voor een activiteit (van wandelen, tot sportievere dingen). Ze kan naast het druk zijn ook goed luisteren en probeert altijd het goede in te zien van mensen, ze is positief ingesteld en heeft een hekel aan ruzie. Soms kan ze daardoor wat naïef overkomen, terwijl ze in werkelijkheid erg slim is. Ze denkt echter (en heeft gemerkt in haar thuis omgeving) dat haar mening totaal niet belangrijk is en ook niet telt, dus deelt ze hem niet snel. Ze zal sneller met de stroom meegaan, vandaar dat haar bijnaam ook Flo/Flow is. Nieuwe mensen noemen haar uiteraard Floor, want zo stelt ze zich voor.

Adrian is een koppige jongen van 26 jaar oud, die bijna overal wel een mening over heeft. Hij is echter ook ontzettend charmant en weet zijn mening altijd precies goed te brengen, doordat hij zo vriendelijk en charmant is kan hij mensen prima manipuleren (al zullen ze dat pas veel later doorhebben), en krijgt hij zo een hoop voor elkaar. Hij maakt veel grapjes en heeft een losse, luchtige uitstraling. Hij probeert ruzies vaak te sussen, al kan hij ook wel eens flink uitschieten als hij vind dat mensen naïef/dom/irritant/gemeen bezig zijn. Zijn keerzijde is dat hij niet snel in serieuze gesprekken beland en nooit de binnenkant van zichzelf laat zien, maar altijd meer een gezellige, charmante en grappige versie van zichzelf die de groep een beetje 'bijeenhoud'. Vraag hem iets serieus, en hij zal altijd ontwijkend antwoord geven. Hij is een jongen met een normale lengte en een licht gespierde bouw van zichzelf, hij sport echter ook wel veel waardoor hij daarnaast ook gewoon goed in vorm is. Hij heeft blonde haren, een vrolijke lach en twinkelende blauwe ogen. Ook al sport hij veel en eet hij gezond, rookt hij wel, een manier om zijn stress te uiten.

Elise is een in zichzelf gekeerd en op het eerste gezicht wat arrogant of juist verlegen lijkend meisje. Ze is 24 jaar oud, heeft licht bijna witblond haar dat in krullen langs haar gezicht valt, maar bijna altijd ingevlochten is. Ze heeft daarentegen bruine ogen, een erg bijzondere combinatie met haar haar. Ze heeft een normale lengte en normale bouw en lijkt op het eerste gezicht niet erg bijzonder. Ze springt er niet uit zoals Floor, en mensen hebben al snel een verkeerde indruk van haar. Ze kan kortaf zijn, naar sommige mensen wellicht gemeen, en het lijkt al snel alsof het haar allemaal niks interesseert. Ze is echter gewoon verlegen en ontzettend onzeker, maar wil wel graag haar standpunt maken. Ze pakt dit niet altijd handig aan en daarom schatten mensen haar verkeerd in.
Diep van binnen is ze natuurlijk gewoon lief (:

Floor opende haar ogen en bevond zich in een vreemde kamer die ze niet kende. Ze probeerde zich te herinneren hoe ze hier gekomen was, maar niks schoot haar te binnen. Nadat ze haar eerste gevoelens van paniek had onderdrukt en gewend was aan de omgeving, besloot ze dat dit waarschijnlijk een bizarre droom was en dat ze dus nog sliep. Dat was de meest logische verklaring die ze op dit moment kon verzinnen. Voorzichtig ging ze overeind zitten en stapte ze van het bed af waar ze op lag. Ze had wel schoenen aan, wat vreemd was gezien ze net nog in bed had gelegen, ergens een soort bevestiging dat ze droomde. Want wie ging er nou slapen met schoenen aan?
Ze opende de deur en liep nieuwsgierig de gang op, om haar heen hoorde ze geluiden en ze was benieuwd in wat voor omgeving ze nu beland was.

Adrian stond tegen een keukenkastje aangeleund, hij was al een tijdje bij z'n positieven en had zijn armen over elkaar geslagen. Bedachtzaam keek hij de grote open woonkeuken rond, met een lichte frons op zijn gezicht. Hij was er al vrij snel achter gekomen dat dit géén droom was, en dat hij zich op een totaal onverwachte plek bevond. Gezien zijn verleden kon het hem echter niet veel schelen of hij hier was, of in zijn eerdere omgeving, vandaar dat hij maar gewoon op onderzoek uit was gegaan. Het laatste wat hij zich vaag kon herinneren was een gesprek met een man geweest, en dat probeerde hij nu terug te halen, terwijl hij wachtte op een ander teken van leven.

Elise lag op een soort bankje/grote stoel samen bij iemand anders op een grote kamer op zolder. Ze had haar ogen nog gesloten en haar borst ging langzaam op en neer, een teken van leven. Ze was in een rustige slaap, waaruit mensen die haar kende hadden kunnen opmaken dat dit geen 'natuurlijke' slaap was. Elise sliep nooit rustig, en dit was dus eigenlijk een teken van het feit dat ze in slaap waren gebracht door anderen. Haar witblonde haren lagen voor haar gezicht, en ze had zichzelf opgekruld tot een klein balletje, in de foetus houding.

Audrey's ogen schoten open, maar ze zag niks. Vanaf het moment dat ze bij bewustzijn was voelde ze zich beklemd, dit gevoel liep vrijwel meteen over op paniek. Ze taste om zich heen, maar overal waar ze haar armen wilde brengen stootte ze tegen iets hards aan. Het gevoel van desoriëntatie en vastzitten maakte de paniek erger. Ze bleef om zich heen voelen maar ze was helemaal omringt door hout. Het lukte Audrey niet om te plaatsen waar ze was, pure angst nam haar over. Ze begon te schreeuwen, "Help! Laat me eruit!". Maar ze kreeg weinig lucht, maar hoeveel energie het haar ook koste, ze moest en zou hieruit komen, anders werd ze gek.

Hugo lag in een groot bed in een grote kamer op de zolder. Hij werd wakker met een vreemd en leeg gevoel vanbinnen. Hij voelde om zich heen in het bed, wat niet vertrouwd aanvoelde. Langzaam opende hij zijn ogen en keek hij om zich heen. Hij herkende deze ruimte helemaal niet. Zijn blik viel op een meisje dat rustig aan het slapen was op de bank in de kamer. Wie was ze? Waarom sliep ze op dezelfde kamer? Hij zou toch niet met haar mee naar huis zijn geweest gisteravond? En als dat wel zo was, waarom lag ze dan niet in het bed? Hugo probeerde terug te halen wat hij had gedaan gisteravond en besefte zich dat hij helemaal niet uit was geweest of gedronken had. Hij kon zich nog herinneren hoe hij een groot deel van de avond in de bibliotheek had doorgebracht en vervolgens koffie was gaan drinken in het koffiehuis. Hoe kon het zo zijn dat hij niet wist wie dit meisje was?

Raven opende zijn ogen. Hij was wakker geworden door de grote hoeveelheid ligt die door het raam naar binnen scheen. Zijn eerste reactie op de ongewenste ontwaking was kreunen en de zon de rug toekeren. Een paar seconde later schoot hij overeind en keek hij de kamer rond. Dit was niet zijn kamer, onmogelijk. Raven stormde de kamer uit en stond midden in de grote gang. Hij keek ongelovig om zich heen. Waar was hij?

Adrian stond nog steeds rustig te bekomen van wat er gebeurd was toen er een aantal dingen tegelijk gebeurde. Hij hoorde een deur slaan, iemand een gang op rennen én iemand om hulp roepen. Ondanks dat hij niet wist waar hij was was zijn eerste instinct nog altijd om mensen te helpen. Hij duwde zichzelf af van het kastje en liep op het geluid af dat uit een of andere kamer een stukje verder weg leek te komen. Onderweg kwam hij langs een roodharige meisje dat verdwaasd, maar verbazend rustig, in de gang stond. Hij liep langs haar heen, gezien hij gewoon het geluid wilde volgen, en opende deur naar een kamer. Hij keek de kamer rond maar zag niemand, toch kwam het geluid hier vandaan. 'Hallo?'

Floor liep door de gang en probeerde in zich op te nemen waar ze was, ze had wel vaker door dat ze aan het dromen was, maar meestal probeerde de dromen haar dan iets te vertellen, of bevond ze zich op een bekende plek, nu al helemaal niet. Terwijl ze daar een beetje aan het schuifelen was hoorde ze plotseling vaag iemand roepen, en vrij snel daarna verscheen er een jongen in de gang die regelrecht op het geluid af liep. Vreemd genoeg scheen ze deze jongen totaal niet te herkennen, maar kon ze zijn uiterlijk, zijn bewegingen en zelfs zijn geur wel degelijk in zich opnemen. Het ging helemaal niet traag, of vaag zoals in dromen. Ze schudde even met haar hoofd en besloot niet op het geschreeuw af te gaan, als het al een droom was, dan was het beter van het gevaar weg te blijven.

Elise rekte zich langzaam uit en begon een beetje te bewegen nu ze langzaam wakker werd. Haar hoofd bonsde een klein beetje, maar daarbuiten voelde ze zich eigenlijk prima. Ze deed haar ogen open en knipperde tegen het licht. Daarna gaapte ze en kwam ze overeind, ze liet haar ogen door de kamer glijden en besefte nu dat ze de ruimte helemaal niet kende. Haar ogen bleven rusten op een groot bed dat tegen de muur stond, waar een jongen in lag. Ze verstijfde meteen en keek met grote ogen naar de jongen, die ze niet kende. Was ze bij hem blijven crashen? Ze lag in elk geval niet in zijn bed, dus dat was mooi. De jongen keek ook bedenkelijk, en terwijl Elise langzaam door haar haren streek om ze uit haar gezicht te halen, keek ze hem behoedzaam aan.

Audrey kon door het gevoel van paniek amper horen dat iemand de kamer in kwam. Ze bleef om zich heen voelen op zoek naar een uitweg. Het materiaal om haar heen leek op houten platen, alsof ze in een soort kist was opgesloten. Het was pikdonker wat de situatie alleen maar beangstigender maakte. "Laat me eruit!" riep ze opnieuw. Ze was nog nooit zo bang geweest.

Hugo bekeek het meisje wat inmiddels wakker was geworden. Misschien lag het aan hem maar ze leek net zo gedesorienteerd als hij zich voelde. Wat ongemakkelijk krapte hij aan zijn achterhoofd terwijl hij de woorden zocht om de situatie te kunnen verhelderen. "Sorry, ik kan er niet zo goed bij wat hier aan de hand is." zei hij. "Is dit jou kamer?"

Raven beende met grote passen door het huis maar er was niks wat hij kon plaatsen. Hij wilde weg hier. Dus hij zocht naar de uitgang. Al snel vond hij de voordeur en probeerde hij deze te openen. Maar dat lukte niet. Hij besteedde er niet veel tijd aan en zocht verder naar een andere uitgang.

Adrian keek de kamer rond en zijn blik viel op een grote houten kist ergens in de hoek, met wat dingetjes erop gezet alsof het een tafeltje was. Hij liep erheen en hoorde nu duidelijk het gedempte geschreeuw. Hij klopte tegen de kist aan om haar aandacht te krijgen. 'Ik heb je gehoord!' Zei hij luid. 'Ik zal je er uit halen, rustig maar.' Sprak hij met een kalmerende stem, waarna hij rond de kist keek naar een opening.

Elise keek naar de jongen tegenover haar, hij keek haar verbaaasd aan. 'Ehm nee..' Begon ze een beetje geïrriteerd, al was het meer verbazing en angst. Het was toch niet zo dat deze jongen ook niet wist waar hij was? Dit was belachelijk. 'Ik dacht dat het jou kamer was.' Sprak ze uiteindelijk stil, en een beetje kortaf.

Floor liep de gang uit en bevond zich in een grote hal, zo te dien aan de achterkant van het huis. Ze liep naar een deur toe die naar de tuin zou moeten leiden en probeerde deze te openen. Nadat ze een aantal keer flink aan de deur gerammeld had zuchtte ze geïrriteerd, ze haatte dt soort dromen. Al bekroop haar steeds meer het gevoel dat het misschien wel helemaal geen droom was. Ze draaide zich om om naar de voordeur te lopen.

Audrey hoorde een stem, en hoewel ze nog steeds heel bang was stopte ze met schreeuwen. Ze hoopte dat hij haar kon bevrijden want ze werd helemaal gek hier. "Alsjeblieft, snel" zei ze smekend. Ze voelde zich verschrikkelijk kwetsbaar. Ze had zich nog nooit zo machteloos of bedreigd gevoeld.

Hugo wist genoeg, dit meisje zat in hetzelfde schuitje als jij. "Oke.. Dus we weten niet waar we zijn en ik neem aan dat jij net als ik niet weet hoe we hier gekomen zijn? Kan je je nog iets herinneren? Wat deed je gister?" wilde hij weten. Misschien konden ze er samen uitkomen. Terwijl hij dat zei ging hij op de rand van het bed zitten.

In zijm haast om een andere uitgang te vinden liep Raven tegen een meisje op. Hij keek haar verward aan, ze leek totaal niet op de wereld te zijn met haar gedachten. Hij keek haar in de ogen, "heb je enig idee hoe ik hieruit kan komen?" vroeg hij op dringende toon.

Aidan zuchtte toen hij niks kon vinden, dit was wel echt heel erg vreemd. Waar was hij, en waarom was er in hemelsnaam een meisje (tenminste, hij verwachtte dat het een meisje was) opgesloten in een grote houten kist? Hij zag uiteindelijk een soort ijzeren slot, maar het zat vast. Zoekend keek hij de kamer rond en vond een ijzeren kandelaar. 'Niet schrikken, ik ga het slot open breken.' zei hij. Hij pakte de kandelaar en sloeg een paar keer tegen het slot aan wat daardoor brak. Snel tilde hij de deksel van de kist, die nogal zwaar bleek te zijn. Waarschijnlijk had het meisje het zelf niet eens op weten te tillen. Hij liet de deksel met een dreun op de grond vallen en veegde even met zijn mouw langs zijn voorhoofd waarna hij zich over de kist boog om er in te kijken.

Elise keek hem een beetje verbaasd aan, ging hij haar nu serieus allerlei vragen stellen? Er was nog steeds een kans dat ze gister naar een feest was gegaan, te veel gedronken had, en nu bij een of andere persoon was beland, met deze jongen op haar kamer. Gewoon omdat er anders niet genoeg ruimte was. Het was dan wellicht wel vreemd dat ze zich niks kon herinneren, maar goed.
Ze probeerde aan gister te denken, maar besefte dat er een groot deel van haar herinnering miste. Ze kreeg een verwarde uitdrukking op haar gezicht terwijl ze diep nadacht. 'Ik... ik ben naar het strand geweest geloof ik.' mompelde ze.

Floor viel bijna achterover nu er een jongen tegen haar aanrende en haar van haar sokken liep. Ze greep hem aan zijn arm vast zodat ze kon blijven staan en trok zich overeind. De klap had haar best pijn gedaan, en hierdoor besefte ze pas echt dat ze niet droomde, dat kon gewoon niet. 'Kunnen we niet door de voordeur dan?' vroeg ze. Ze hield haar hoofd een beetje schuin en keek hem met vragende ogen aan. Ze was nog redelijk rustig, gezien ze ergens diep van binnen nog hoopte dat dit een droom was. Maar de jongen leek zo in de war, paniekerig haast, als een wild dier dat plotseling gevangen was dat het onwaarschijnlijk leek. 'Luister, als er geen deur open gaat dan slaan we toch gewoon een raam kapot..' mompelde ze.

Zodra er beweging in de deksel kwam schoot Audrey omhoog en probeerde haar bevrijder enigszins te helpen. Enigszin uitgeput en verbluft bleef ze rechtop in de kist zitten. Dankbaar dat ze weer fatsoenlijk kon ademen en de benauwde ruimte weer open was. Na een tijdje kwam ze een beetje tot rust en keek ze naar haar bevrijder. "Bedankt", zei ze met een diepe opgeluchte zucht.

Hugo bekeek het meisje bedachtzaam. Hij had zich zoveer hij wist gisternog niet eens een beetje in de buurt van een strand bevonden. Het was inmogelijk dat ze elkaar waren tegengekomen. "Deze situatie os absurt.." mompelde hij. "Ik weet niet wat er gebeurt is maar ik stel voor dat we gaan uitzoeken waar we zijn".

Raven keek verward naar het meisje, "niet door de deur.. Het raam". Momempelde hij, verbaasd door de vanzelfsprekendheid die in haar stem doorklonk. Dat hij daar niet zelf aan had gedacht. Hij nam een keer diep adem, hij moest tot rust komen, dit was niks voor hem. Hij leek wel een idioot. "Je hebt gelijk". Beaamde hij en hij keek om zich heen. Zijn blik viel op een stoel, dat moest welnwerken. Hij tilde de stoel op en ramde ermee tegen het raam. Er gebeurde niks.

Sorry voor de kortheid, zit op me telefoon dus lukt niet heel geweldig:p

Adrian deed een stap naar achter zodat ze uit de kist kon klimmen. 'Graag gedaan.' Zei hij. Hij keek haar bezorgd aan. 'Hoe ben je daar in gekomen?' Vroeg hij dringend.

Elise stond op van de bank, ze had haar kleding van gister nog aan. Ze streek de rok van haat jurkje glad en keek naar de jongen. 'Ja.' Zei ze enkel. Dit was sowieso de raarste situatie waar de ooit in had gezeten en ze voelde zich steeds onveiliger en ongemakkelijker.

Floor bleef rustig staan kijken, en haar gezicht vertrok niet eens toen hij met luid lawaai tegen het raam bonkte. Er gebeurde echter niks en nu verscheen er een verbaasde uitdrukking op haar gezicht. 'Hoe kan dat nou weer!' Zei ze lichtelijk geïrriteerd. 'Is dat vijfdubbel glas ofzo?'

Ik zit ook op m'n telefoon haha dus ik ken het

Audrey klom de kist uit en wankelde even maar vind snel evenwicht. Ze voelde zich nog steeds wat rillerig. Ze dacht na ovet zijn vraag, hie was ze in vredesnaam in die kist gekomen? Ze herinnerde dat ze 's avonds op een verlaten treinstation aam het wachten was. Toen ze dieper probeerde te graven werd ze geconfronteerd met een flits van een achtervolging. Ze schudde. Het verward van zich af. "Ik weet het niet".. Mompelde ze. "Ik was op het station... En iets vaags alsof ik vluchtte.. Meer weet ik niet".

Hugo zag hoe bang het meisje was. "Maak je maar geen zorgen, er is vast een logische verklaring." hij stak zijn hand naar haar uit. "Mijn maam is Hugo, hle heet jij???"

Raven vloekte en ramde nog een aantal keer met de stoel in het raam, er gebeurde niks. "Verdomme! We zitten vast". Riel hij gefrustreerd en hij gooide de stoel weg en ramde met zijn vuist tegen het raam.

Adrian keek haar eerst verbaasd aan, en zijn blik werd steeds serieuzer. 'Dit is bizar.. Ik kan me niks meer herinneren van gister, werd wakker in een vreemd huis.. Ik probeerde rustig te blijven en een web naar buiten te vinden, tot ik jou hoorde..' Hij voelde automatisch met zijn hand in zijn zak. 'Ik heb m'n telefoon hier niet.. Ik weet niet eens hoe laat het is.'

Elise durfde hem niet te vragen hoe hij dat wist, of wat ze moesten doen als het niet zo bleek te zijn. Ze keek hem behoedzaam aan en stak toen vlug haar hand uit en schudde die van hem. 'Ik ben Elise.' Mompelde ze. Ze trok haar hand verlegen maar abrupt terug en sloeg haar armen voor zich over elkaar heen, als een soort zelf bescherming.

Floor bleef toekijken naar hoe hij het nogmaals probeerde en zuchtte diep. Ze keek naar de grond en stak haar handen in haar zakken. 'Toch geen droom dus.' Mompelde ze bijna onverstaanbaar. 'Ik ga op zoek naar een teken, van wat dan ook.' Zei ze. Een brief, een aanwijzing. 'Er zijn ook anderen, ik zag een jongen en ik hoorde iemand om hulp roepen: we moeten hier uit kunnen komen.'

Audrey keek naar Adrian en liet zijn woorden op haar inwerken. Hij wist het ook niet wat hier aan de hand was. Een onbehagelijk gevoel bekroop haar, wat was er gebeurt? "Ben je al lang hier? Zat je ook vast toen je wakker werd? Is er een weg naar buiten?" alle vragen die in haar opkwamen stroomden meteen naar buiten. Ze konden hier toch niet zomaar zonder reden vastzitten?

"Laten we maar gaan dan", zei Hugo. Hij hoopte dat zijn optimisme de vruchten zou afwerpen, want hij vertrouwde niks van de situatie. Hij wilde de deur openen zodat ze konden uitzoeken waar het huis zich bevond, maar deze zat op slot. Hij rammelde een paar keer aan de deurknop maar dat hielp niet. "Er moet een sleutel zijn" concludeerde hij. "Kom we gaan zoeken".

Raven keek naar het meisje naast zich. Verbaasd door de apathie die ze uitstraalde. Hoe kon ze zo rustig blijven? Hij besloot dat samenwerken de beste manier was. "Je hebt gelijk, ik ga ook kijken of me wat opvalt", zei hij tegen haar. Hij had geen idee waar hij naar moest zoeken, maar iets anders konden ze niet doen.

Adrian keek naar de kist en voelde aan de sluiting, dit meisje was er gewoon ingesopt en anderen hadden hem op slot gedaan. Hij kon het bijna niet geloven. 'Ik ben ook pas net wakker, en ik heb één ander meisje gezien, geloof ik.' Hij keek op de bodem van de kist en zuchtte. 'Ik heb geen idee.. Maar mijn gevoel zegt dat het niet zo makkelijk is.'

Elise keek geïrriteerd naar de deur. 'Wat is dt nou weer!' Zei ze bozig. Ze rammelde zelf ook aan de deur maar hij zat inderdaad op slot. Ze liep naar een kastje en begon lades open te trekken en te rommelen. 'Wat nou als andere mensen ons hadden moeten komen halen of bevrijden maar dat vergeten zijn?'

Floor liep naar de woonkeuken en begon de tafels en kastjes te doorzoeken, lades te openen en goed te kijken naar een eventueel briefje of aanwijzing. Ze had continu het gevoel bekeken te worden, en de rest van de sfeer hier vond ze ook niet prettig. Ze hoefde niet perse ergens heen, en naar huis hoefde nu ook niet, maar dit was ook niet fijn. Toch bleef ze rusig tijdens het zoeken.

Audrey keek naar de jongen en dacht na. "Dit is zonder twijfel het vreemdste en meest beangstigende wat ik ooit in mijn leven hem meegemaakt". mompelde ze. Ze draaide zich naar de kist en begon deze te inspecteren. Het moest iets betekenen dat ze in deze kist zat opgesloten. Ze voelde langs de randen en inspecteerde het hout, maar niks viel op. Vervolgens deed ze hetzelfde met de deksel. Aan de binnenkant op de hoogte van haar hoofd zat een kleine opvallende kleine zwarte cirkel. "Wat is dit?" vroeg ze aan de jongen.

Hugo inspecteerde de deur maar kon daar niks aan ontdekken, dus hij ging opzoek door de rest van de kamer. Hij kon niets vinden waarvan hij dacht dat hij er iets mee zou kunnen. Dus hij begon op de deur te kloppen. "Hallo?! Is daar iemand? Hoor je me?"

Raven liep door het huis op zoek naar iets wat ze zouden kunnen helpen, maar hij vond niks. Hij keek naar het meisje. "Je zei dat je anderen had gezien toch? Misschien moeten we die eerst gaan zoeken, ze weten misschien wel iets meer". zei hij toen tegen haar.

Adrian draaide zich om van de kandelaar die hij opgeraapt had en daar nu de onderkant van bekeek. Er stond een of andere rare inscriptie maar hij wist niet of het het merk was of iets anders. Hij keek naar de kist en fronste. 'Geen idee.. Een camera? Een merk?' hij schoof dichterbij en bekeek het eens goed. 'Ik kan het niet goed zien.' mompelde hij.

Elise was nu onder het bed gekropen en keek of daar iets lag, ze schoof een klein kistje vanonder het bed vandaan en legde het vervolgens op de dekens. Ze ging ernaast zitten en probeerde het te openen, maar het lukte niet. Ze hield het in de lucht en schudde ermee, er zaten wel degelijk spullen in. 'Wat is dit dan..' mompelde ze in zichzelf. Ze keek naar Hugo die op de deur klopte en zuchtte diep, ze zou hier toch niet voor altijd zitten?

Floor knikte en draaide zich al om, om naar de andere kant te lopen. "ja we hoorde iemand roepen en die jongen ging er op af.. Ik dacht eerlijk gezegd nog dat ik droomde toen dus ben een andere kant uit gelopen.' zei ze een beetje beschaamd, maar ze glimlachte lichtjes naar hem. Ze liep de gang door. "ik hoop dat zij wat wijzer zijn, of hier wonen ofzo.'

Audrey bekeek het zwarte ding. "Ik denk dat het inderdaad een camera is... Wat is dit voor iets zieks?" Ze voelde de angst weer toenemen. "Wat denk jij wat dit te beteken is? Heb je enig idee?"

Hugo keek om naar Elise. "Heb je wat gevonden?" vroeg hij aan haar en hij liep naar haar toe om te kijken. Ook hij rammelde aan het laatje maar het ging niet open. Hij keek om zich heen. Op een kastje stond een boek overeind. Hij raapte het op. Toen hij het opensloeg viel er een foto uit van het bed. Hij dacht even na en begon het bed te inspecteren. Onder de kussens vond hij niks. Toen hij onder het bed keek vond hij een sleuteltje. "Misschien helpt dit" en hij gaf de sleutel aan haar.

Raven was blij dat het meisje al wat dingen was opgevallen en hij liep met haar mee door de gang. Hij opende de deur van de kamer waar ze dacht dat de anderen waren en hij zag daar een jongen en een meisje.

Adrian pakte de kandelaar en sloeg die een paar keer hard tegen de camera, daarna rilde hij resoluut de zware deksel weer op de kist. 'Ik heb geen idee maar dit bevalt me helemaal niks. Welke idioot stopt een meisje in een dichte kist met een camera, wat hoopte ze te zien?' Hij draaide zich om toen er twee mensen binnen kwamen. Het roodharige meisje dat eerder in de hal had gestaan, en een andere oudere jongen.

Elise pakte de sleutel aan en keek naar het kistje. 'Ik kan me niet herinneren dat ik me voor een room escape met vreemden heb opgeheven.' mompelde ze. Ze opende het laatje met het sleuteltje, maar de leek op het eerste gezicht leeg. Gefrustreerd hield ze het op z'n kop en merkte toen dat het laatje dieper was dan het nu leek. 'Het is een valse bodem.' Ze probeerde hem er uit te halen maar het lukte niet. 'We hebben iets scherps nodig.' Zoekend keek ze rond. Wat was dit voor een onzin?

Floor keek naar de mensen in de kamer, een jongen en een meisje, die over een kist gebogen stonden. 'Hoi.' Zei ze maar gewoon, met een stevige stem. 'Wonen jullie hier? Want aan jullie gezicht te zien denk ik niet, helaas. De deuren willen niet open..' Ze wees naar Raven. 'En zelfs hij kon het glas niet kapot slaan.' Hij zag er wel uit als een sterke jongen dus ze was nogal verbaasd. 'Wat is dat?' Ze wees naar de grote kist. Zelfs nu leek ze niet erg bang, meer nieuwsgierig. Ze was nog steeds optimistisch dat dit wel op te lossen viel. Natuurlijk vond ze het niet leuk, maar aan paniek had je niks dus die kon ze beter onderdrukken.

Audrey keek naar de mensen die binnenkwamen. "Daar werd ik net in wakker.." zei ze tegen de twee. "Hebben jullie enig idee waar we zijn of wat hier aan de hand is?" ze wilde inmiddels wel eens antwoorden en ze kon alleen maar vurig hopen dat iemand in deze ruimte die had. Helaas wist ze diep van binnen dat dit een hele messed up situatie was en ze zich misschien minder moest focussen op wat er was gebeurt en meer op wat er nu moest gaan gebeuren.

Hugo keek naar Elise. Haar opmerking klopte, het leek hier wel een damn escaperoom. Maar als dat is wat het was, dan moest er dus een uitweg zijn. Hugo rommelde wat rond en vond een stuk karton. Hij gaf het aan haar. "Misschien dat het hier mee moet lukken". zei hij.

Raven keek vol ongeloof naar de kist. "Dan dacht ik dat wij het heftig hadden". mompelde hij. "Wij hebben ook geen idee wat hier aan de hand is, helaas. We kunnen niet naar buiten, dat staat vast. Weten jullie ook meer?"

Floor keek verbijsterd naar de kist, dit was wel echt heel erg bizar. 'Dat meen je niet..' zei ze ontzet. Ze liep naar de kist en bekeek hem even. 'Wat belachelijk..' ze keek naar Audrey. "Gaat het wel?' vroeg ze, ze kon zich voorstellen dat het niet erg prettig was om wakker te worden in een kleine ruimte, misschien wel op slot, en vervolgens te belanden in een situatie als deze, waar ze nu allemaal in zaten.

Adrian trok zijn wenkbrauwen op en keek naar Floor. 'Nee.. ' antwoordde hij op haar vraag. Hij keek even naar de kist en bestudeerde toen Floor en Raven langzaam. Hij kon zich echt niet voorstellen wat dit allemaal te betekenen had. Ergens had hij gehoopt iets te kunnen ontdekken aan de mensen die er zich hier allemaal bevonden, maar er leek nergens een lijn in te zitten. Nergens een verbinding.. 'Er zat een camera in het deksel' zei Adrian tegen Raven, gezien Floor sprak met Audrey. 'Hebben jullie iets ontdekt, in de andere kamers? Behalve dan dat de deuren en ramen niet open kunnen.'

Elise keek naar Hugo en weer naar het kistje terwijl hij de kamer doorzocht. Uiteindelijk gaf hij haar een stuk karton. Ze pakte het aan en stak het tussen de gleuf van de dubbele bodem die ze er op die manier uit probeerde te wippen. Na een tijdje lukte het, en ze hield het laatje op z'n kop. De bodem viel er uit, en op de sprei van het bed viel ook een spiegeltje, een grote sleutel met een houten sleutelhanger eraan met daarop het nummer 11, en een zwarte foto. 'Wow.' mompelde ze.

Audrey keek het meisje aan, ze voelde een soort van ontlading vanbinnen door de erkenning die het meisje gaf. Ze hield zich sterk. "Ja het gaat, gelukkig was hij er snel bij", en ze knikte naar Adrian. "Maar het was goed schrikken.. ben nooit zo bang geweest", gaf ze toe. "Maar we zitten dus opgesloten hier? Zouden wij de enigen zijn?"

Raven keek naar de jongen voor zich en schudde zijn hoofd. "We hebben zitten zoeken maar konden niks vinden wat ons meer informatie gaf. Daarom gingen we jullie zoeken. Hopend op meer informatie. een camera zeg je? Dat is wel bizar.. Zouden er meer zijn denk je?"

Hugo keek naar de spullen. Het enige wat hem echt opviel was de sleutel en hij liet het spiegeltje en fototje voor wat ze waren. Hij griste de sleutel van het bed en stopte hem in de deur. Tot zijn grote opluchting paste hij en hij gooide de deur met een harde zwaai open. Blij dat hij er eindelijk uitkon.

Floor knikte begrijpend, het zou verschrikkelijk zijn om plotseling in een kist wakker te worden. 'Gelukkig maar' zei ze, nu ze ook naar Adrian keek. Ze voelde zich ergens wel schuldig dat ze het geschreeuw in het begin had genegeerd, gezien ze dacht dat ze nog droomde. Gelukkig had hij dat niet gedaan. 'Ik heb geen idee, ik heb nog geen anderen gezien.' zei ze. Twee jongens en twee meiden, waar waren ze in beland?

Adrian fronste en schudde zijn hoofd uit verwarring. 'Ik snap er niks van.' mompelde hij. Hij haalde zijn schouders vervolgens op. 'Ik heb geen idee, ik heb nog niet echt gezocht. Waar werden jullie wakker? Daar zouden we sowieso kunnen zoeken naar camera's, en verder onze ogen open houden.' zei hij. Hij keek even naar de meisjes en toen naar de deur. 'Als we hier vast zitten, zijn er dan wel andere dingen om ons in leven te houden? Of is het de bedoeling dat we hier ook verhongeren.'

Elise keek naar hoe Hugo de sleutel oppakte en de deur opende, en voelde haar hart een sprongetje van opluchting maken toen die open ging. Ze konden in elk geval de kamer uit, al was het antwoord op een belachelijke manier verstopt geweest. Omdat ze dacht dat het toch wat zou betekenen stopte ze de foto en het handspiegeltje in haar zak en stond toen ook op. Ze liep naar de deur en liep de kamer uit. 'Denk je dat er nog iemand is hier?' fluisterde ze, en ze ging automatisch een beetje achter Hugo staan. Nu ze de kamer uit was wist ze eigenlijk niet wat te verwachten, en of het wel veilig zou zijn.

Audrey keek naar het gezelschap om haar heen. "Ja laten we onderzoeken wat hier is, als de helft gaat kijken of ze meer camera's vinden of misschien wel andere opvallende dingen, dan kan de andere helft kijken of er levensmiddelen zijn zodat we in elk geval wat kunnen eten. We moeten gewoon goed opletten of we iets zien waarmee we doorkunnen".

Raven knikte op het voorstel. "Oke, ik ga in de andere kamers de boel doorzoeken, wie doet er mee?" vroeg hij terwijl hij de groep doorkeek. Hij wilde inmiddels wel eens antwoorden en was bereid een moord te doen om even naar buiten te kunnen, de muren kwamen nu al op hem af.

Hugo zette zijn zintuigen op scherp en liep over de gang met Elise achter zich. "Hoor je dat ook? Volgens mij hoor ik stemmen, we zijn dus niet de enige hier" zei hij en hij begon -redelijk op zijn hoede- langzaam op de stemmen af te lopen en hij opende de deur van waar ze vandaan kwamen. Tot zijn verbazing zag hij wel vier anderen.

Floor knikte langzaam. 'Dat lijkt me een goed plan.' zei ze. Ze wilde er eigenlijk niet aan denken dat ze de komende tijd hier nog vast zou zitten. 'Ik ga wel met je mee.' zei ze tegen Raven. Hij zag er nogal opgefokt uit, en ze had het idee dat als hij met Adrian ging dat de jongens elkaar niet echt rustiger konden maken. 'Ik kan overal onder kijken, en jij overal bovenop, dus lekker makkelijk.' Ze wilde weglopen toen Hugo en Elise binnenkwamen en trok haar wenkbrauwen op. 'Hoi..' zei ze voorzichtig, hopend dat zij hier wél zouden wonen.

Elise liep een beetje achter Hugo aan, bang voor wat er komen ging. Ze was niet heel erg dapper, en trok zich veel liever ergens terug. Ze stak haar hoofd om Hugo heen toen ze zei dat er nog meer mensen waren en bekeek het groepje van vier mensen. Ze waren ongeveer van hun leeftijd, dus dat was wel fijn. Verder leken ze net zo in de war en gefrustreerd als zij zich voelde. Ze zei niks.

Adrian zat met zijn gedachten bij de camera die ze hadden gevonden, en wat strategische (of juist sneaky) plekken waren om er nog meer te verstoppen. Hij luisterde vaag naar Audrey en de rest terwijl hij bestuderend naar de ramen keek. Plotseling hoorde hij geluid en stonden er nog twee mensen in de deuropening. Een jonge en een niet echt iets zeggend meisje met witblond haar dat zich een beetje achter hem verschuilde. Hij zuchtte diep, nog meer mensen, het begon steeds meer op een raar soort complot te lijken. 'He' zei hij tegen Hugo, gezien het meisje niks zei. 'Waar komen jullie vandaan?' hij had ze beneden niet gezien, maar boven was hij niet geweest. Waren daar nog meer mensen?