Someone's watching (Maaike en Anniek)

Hugo keek naar Adrian. "We zaten opgesloten in een kamer. Na wat puzzelwerk konden we de sleutel pas vinden en naar buiten. Ik denk dat we door de hints te zoeken hier uit kunnen komen". vertelde hij. Gezien de sfeer en onrust in de kamer wist Hugo zeker dat de anderen ook niet wisten waar ze waren of hoe ze naar buiten konden. Hij hoopte dat als ze zouden samenwerken er een uitweg was.

Raven knikte naar Floor als tegen dat hij het allemaal prima vond. Door de binnenkomst van Elise en Hugo veranderde dat. Hij luisterde naar wat Hugo te vertellen had. "Als dat zo is stem ik ervoor om de sleutel van de buitendeur te zoeken. Het kan me niet schelen hoe maar ik moet echt frisse lucht hebben. De muren beginnen nu al op me af te komen".

Audrey volgde het gesprek. "Dat zou tof zijn, maar persoonlijk denk ik dat we een open mind moeten hebben en bij het begin moeten beginnen en moeten zien waar het uitkomt. Ik verhonger liever niet omdat alle aandacht op de voordeur ligt. Laten we maar gewoon gaan beginnen en niet nog meer tijd verspillen aan deze discussie."

Adrian luisterde naar de rest en probeerde alle verschillende richtingen van het gesprek te volgen. Hij haalde uiteindelijk zijn schouders op, hij twijfelde er aan of het daadwerkelijk een grote puzzel was, en of ze er op die manier uit moesten komen. Hij knikte op de woorden van Audrey. 'Laten we gewoon allemaal op onderzoek uit gaan, we zien wel wat we vinden en waar de focus op ligt.' zei hij. 'Nou ik ga naar de kamer hier naast.' hij liep de kamer uit zonder perse op antwoord van anderen te wachten.

Floor keek ondertussen de kamer rond. 'Ik vraag me af of het zo makkelijk is, een sleutel.' zei ze zacht. En wie zegt dat als we buiten zijn we ook daadwerkelijk weg kunnen? We hebben niet eens een idee waar we zijn. De gedachtes spookte door haar hoofd maar ze had geen zin ze uit te spreken. Ze zou gewoon wachten tot de anderen een keuze hadden gemaakt en dan kijken waar ze nuttig kon zijn.

Elise keek een beetje geïrriteerd, er werden meteen al plannen gemaakt terwijl ze niet enig idee had wie er nu tegenover elkaar stonden. Ze keek naar een grote kist in de kamer en fronste, wat had dit allemaal te betekenen? Ze knikte langzaam bij de woorden van de andere. 'Oke.' zei ze dus alleen maar toen iedereen uit gepraat was.

Audrey knikte en liep ook de kamer uit. Ze keek om zich heen. De gang was breed met hoge muren. Er was een glanzende houten vloer en de muren waren netjes met af en toe een houten pilaar. Aan de ene kant had het een luxieuze uitstraling die haar sterk deed denken aan een soort kasteelgang, maar het voelde ook eng en ze had sterk het gevoel dat er naar haar gekeken werd.

Hugo keek naar Elise die zich duidelijk een beetje ongehoord voelde, dat kon hij zo goed vaststellen omdat het het hem ook wat aan de snelle kant ging. "Kom, dan gaan wij samen op onderzoek uit", zei hij zacht tegen haar en zonder verder nog iets te zeggen liep hij de kamer uit en keek om zich heen. Tegenover de kamer was een mooie witte deur. Hij opende hem en zag de grootste badkamer die hij ooit had gezien. Een prachtige marmeren vloer en een groot rond bad in het midden van de ruimte.

Raven keek hoe de kamer langzaam leegdruppelde en keek naar de camera op de deksel van de kist waar het andere meisje in had gezeten. "Wat wil je van ons?" vroeg hij zacht terwijl hij aandachtig keek. Hij kon er echter niks uit opmaken. Ze werden bekeken, dat stond vast. Misschien door 1 persoon, misschien door honderden. Wat het ook was, dit was ziek.

Adrian had de deur van de kamer hiernaast geopend, en was naar binnen gegaan. Nu keek hij rond, niet naar ongebruikelijke voorwerpen, maar naar hints van een camera of ander afluisterapparatuur. Hij vond het verschrikkelijk dat ze wellicht afgeluisterd of bekeken werden. Hij bukte en keek langs de plint van de vloer, hij wilde niks missen.

Elise keek even verbaasd op naar Hugo, maar volgde hem toen toch. Ze liep met hem mee en zag toen de grote badkamer. Ze opende haar ogen in verbazing en fronste. 'Wat bizar.' mompelde ze. Zo'n grote badkamer was toch bijna onzin, waar ging dit allemaal over, en waar waren ze? Ze opende een kastje en rommelde er wat in, het enige dat ze zag was dat alle producten van hetzelfde merk waren, een merk dat ze niet kende of nooit eerder van had gehoord.

Floor stond voor het raam, met haar handen ertegen aan gevouwen zodat ze er beter uit kon kijken. Haar voorhoofd was zo ongeveer tegen de ruit geplakt. 'Ik kan niet echt wat zien.' mompelde ze. 'Het is een soort bos, daar verderop.. Of nouja daar lijkt het op.' mompelde ze gefrustreerd.

In eerste instantie kon Audrey niks vinden. Maar hoe langer ze zocht hoe duidelijker het werd. In allemaal plaatsen waren kleine camera's verstopt. Heel veel camera's. Ze werd er bang van. Dit was ziek. Ze ging naar de keuken. Het was een must dat er eten in huis was. Ze begon kastjes open te trekken. Borden, glazen, bestek, alles was er. De koelkast ging niet open en nog wat andere kasten waren ook op slot. Je hoefde geen genie te zijn om te begrijpen dat daar het eten te vinden zou zijn.

Hugo liep rond en nam elk hoekje uitgebreid in zich op. Het viel hem op dat in het deel van de wasbakken zwarte puntjes op de muur zaten. Waren dit camera's? Hij zei nog even niks want hij wilde geen paniek zaaine.

Raven ging naast Floor staan en keek met haar mee. "Er is geen einde te zien..." mompelde hij. Zaten ze dan echt in the middle of nowhere opgesloten\?

Adrian kwam weer overeind en keek peinzend naar het kleed waar alle banken en meubels in deze kamer stonden. In een opwelling besloot hij alle meubels te verplaatsen. Nadat hij klaar was begon hij het kleed te verschuiven en op te rollen. Langzamerhand verscheen er een leuk. Er stond een raar teken op, dat hij niet herkende, en het zat dicht met een groot ijzeren slot. 'Hé ik heb iets gevonden. ' riep hij in de wilde weg, misschien zou iemand het horen. Hij ging op zijn knieën zitten en bekeek het slot, uiteraard dicht.

Elise keek naar de producten en fronste. 'Kan jij dit lezen?' vroeg ze aan Hugo en ze wilde hem een shampoo flesje geven. De instructies waren in elk geval niet in een schrift dat ze kon lezen of meteen herkende. Ze zag Hugo nogal in zichzelf gekeerd kijken, met een vreemde uitdrukking op zijn gezicht. 'Wat?'

Floor keek opzij, omhoog naar Raven. 'Ik snap er niks van. Denk je dat we omringt zijn, en ons in een bos bevinden?' vroeg ze. Misschien konden ze een tv aan de praat krijgen, ergens op een of andere manier op een wifi netwerk, GPS aanzetten. Er moest toch een mogelijkheid zijn?

Audrey hoorde de stem van Adrian en beende met grote passen zijn kant op naar de kamer waar hij zat. Nieuwsgierig knielde ze naast hem neer. "Wat heb je daar dan?" vroeg ze terwijl ze het luik bekeek. "Zou het een uitgang zijn?"

Hugo keek naar Elise en nam de verpakking van haar aan. Hij keek naar de inscriptie maar hij had geen idee wat er nou werkelijk stond. "Ziet er vreemd uit.. Geen idee wat het is, het heeft iets weg van grieks maar toch weer niet.." mompelde hij. "Wat denk je dat die zwarte gaatjes overal zijn?"

"Ik denk niet dat we in de buurt van de bewoonde wereld zijn.." gaf Raven toe en hij bleef naar buiten kijken. "Laten we maar hopen dat we snel een manier vinden om in elk geval naar buiten te kunnen om wat frisse lucht te halen. "Waarom denk je dat ze ons hebben gekozen?"

Adrian haalde zijn schouders op. 'Ik heb geen idee' mompelde hij. 'Het zit sowieso op slot.' hij keek geïrriteerd en probeerde nogmaals het luik te openen, maar naast dat het zwaar was, zat het zeker weten op slot. 'Wellicht een uitgang, of een bizarre kelder hieronder, ik zou het niet weten.' zei hij. 'We moeten eigenlijk op zoek naar een sleutel of zoiets..' hij keek opzij naar Audrey. 'heb jij nog iets gevonden?'

Elise keek naar de muur, de gaatjes waar hij het over had. Ze bewoog zich er dichter naartoe en probeerde het te bestuderen. 'Ik kan het niet goed zien..' ze voelde erover heen met haar vinger, maar het voelde niet alsof het oppervlak van de muur ook maar iets veranderde als ze dat deed. 'Camera's, of censoren ofzo?' opperde ze. Ze keek weer naar de verpakking. 'In welk land zijn we in godsnaam..' mompelde ze in zichzelf. Dit werd steeds vreemder. 'Ik vraag me ook af wie die anderen zijn eigenlijk.' zei ze. Het was gek dat ze van alle mensen om haar heen Hugo nu het meest 'vertrouwde', maar het kwam waarschijnlijk omdat hij net zo hard zijn best had gedaan om uit de kamer te komen als zij, en ze had niet het idee dat hij geacteerd had toen hij haar verward had gevraagd waar ze waren. De anderen had ze geen idee van hoe lang ze hier al waren, of wat ze hadden gedaan toen zij boven opgesloten zaten.

Floor zweeg enkel na die opmerking en keek nog even naar buiten, waarna ze zich omdraaide. Lang blijven kijken had duidelijk ook geen zin, ze moesten een oplossing vinden. 'Gekozen? Geen idee. Ik begin in elk geval wel het gevoel te krijgen dat dit niet allemaal per toeval is gebeurd.' Misschien hadden ze allemaal iets gemeen. Ze wist dat haar thuis situatie niet de beste was, maar ze durfde niks te zeggen over de anderen.

Audrey knikte. Ze hoopte dat er voor alle sloten een sleutel te vinden was in dit huis. Maar waar? "Ik heb een aantal gesloten keukenkastjes gevonden, denk dat er eten ligt opgeslagen. Als we daar de sleutel van vinden hoeven we in elk geval niet te verhongeren"

Hugo keek naar Elise. "Laten we ervan uitgaan dat we in een ander land zijn, een land waarin veel misdaad is en waarin ze ons niet zouden zoeken. Laten we er ook vanuit gaan dat we in de gaten gehouden worden en diegene ons de oplossingen geeft wanneer hij dat wil. Misschien is het dan oke om nu even te stoppen met zo heftig zoeken en te kijken wat opvalt als we op een andere manier ertegenaan kijken. Misschien liggen de oplossingen zo voor de hand dat we ze op deze maneir niet vinden"

"Wie het ook was moet een plan hebben.. Ik kom er alleen niet uit wat". mompelde Raven. "Er is zoveel te vinden in dit huis dat ik denk dat ze verwachten dat we hier gaan leven..."

Adrian slaakte een diepe zucht. 'Nou dus dat is fijn om te weten, al hebben we geen sleutel en kunnen we nu alsnog verhongeren.' zei hij bitter. Maar het was duidelijk bitterheid gericht op de situatie, en niet op haar. 'Nou laten we maar sleutels zoeken, zien we daarna vanzelf wel waar ze van zijn of niet?' Dit kon nog wel eens heel lang gaan duren.

Elise keek verbaasd naar Hugo, hij benaderde het nu vanuit een hele andere logica, en daar was ze eigenlijk wel blij mee. Het zoeken was vermoeiend en raadselachtig. 'Ja je hebt gelijk.' zei ze. 'Misschien als we niks doen, dat ze ons dan een bericht geven, een hint, of .. nouja iets.' zei ze. Ze opende de deur van de badkamer weer en liep naar de gang. 'Laten we alle kamers anders maar gewoon gaan bekijken.' opperde ze.

Floor keek opzij naar Raven en beet even op haar lip, dat had zij zich ook al bedacht en ze knikte. Plotseling hoorde ze gezoem achter zich en ze draaide zich om. Ze probeerde er achter te komen waar het vandaan kwam en liep richting een kast. Toen ze die opendeed zag ze een klein tvscherm staan dat een soort gloed uitstraalde, alsof hij langzaam aanging. Het gezoem ging door, en plotseling kwam er 'sneeuw' in beeld, en daarna een logo. 'Hé!" riep ze verbaasd uit en in een onwillekeurige beweging trok ze Raven aan zijn arm naar de tv toe.

Audrey keek naar Adrian die het even verloor. "Luister, ik snap dat je de situatie wat stressvol vind maar dat hoef je niet op mij af te reageren oke?" zei ze enigszins gepiekeerd. Ze kon er niet tegen als mensen zo aan het mopperen waren, daar was ze erg gevoelig voor.

Hugo liep achter Elise aan en hield haar tegen. "Wacht, moeten we dat echt gaan willen?De hele tijd maar rond lopen en ons doodstaren op alles? Ik weet niet of dat wel zin heeft.." zei hij langzaam. Het koste hem stress en hij wilde een moment om even tot rust ge kunnen komen.

Raven werd aan zijn arm naar de tv getrokken en keek verbaast naar het scherm. Dit zou een hele boel informatie kunnen geven, bedacht hij. Dat zou fijn zijn want hij kon wel wat antwoorden gebruiken inmiddels. Gespannen wachtte hij af.

Adrian zuchtte, maar hij ging er verder niet op in. Het was niet handig om uitgebreid in discussie te gaan. 'Sorry' zei hij enkel. Hij keek om zich heen in de kamer. 'En nu maar eens de volgende stap bedenken.' mompelde hij en hij streek nadenkend door zijn haar.

Elise keek hem verbaasd aan. 'Ik weet het niet, maar als ik niet elke kamer heb gezien, elk kastje geprobeerd.. Dan blijf ik denken dat ik de uitweg gewoon had kunnen vinden. Denk je ook niet?' vroeg ze. 'Je hoeft niet mee hoor.' zei ze vriendelijk. Ze kon ook alleen de kamers bekijken.

Floor keek verbaasd naar de tv, het logo bleef een tijdje in beeld samen met een soort muziekje dat begon te spelen. Langzamerhand kwam er een vrouw in beeld, ze zag er nogal streng uit en keek met een soort kwaadaardige uitdrukking de kamer in.

Audrey zuchtte, het begon buiten al donker te worden en ze hadden nog steeds geen flauw idee waar ze waren of hoe ze hier terecht gekomen waren. Ze begon zich met de minuut kwetsbaarder te voelen en de angst bekroop haar dat ze zonder twijfel hier zouden slapen vannacht. Ze keek naar Adrian en wist dat hij het ook niet wist. Ze had genoeg van de spelletjes hier. "Klinkt het heel gek als ik zeg dat ik een douche wil nemen? Ik kan echt niet meer denken hier.." zei ze zacht tegen hem.

Hugo knikte. "Je hebt gelijk", zei hij. "Laten we alle kamers nog afgaan". Hij gnig weer verder met het openen van deuren en laatjes.

Raven keek naar de vrouw die in beeld was en haar aanblik alleen al bezorgde hem kippenvel. Ze begon te spreken. "Welkom in Yunesburg, het landhuis waar jullie met elkaar gaan wonen. Maak je maar geen zorgen, alles om een leven te leiden is hier aanwezig. Ik weet dat jullie enige gedachten is dat jullie weg willen, maar alles zal duidelijk worden. Neem maar van mij aan dat jullie niet weg kunnen en dat jullie beter elkaar kunnen gaan leren kennen en het leven hier kunnen oppakken".

Misschien had Adrian kunnen lachen, maar hij hoorde de wanhopigheid en verslagenheid in haar stem. 'Nee dat is niet raar.' zei hij. 'In principe is er zelfs de mogelijkheid voor.' hij zuchtte. 'Misschien is het wel goed om eerst hier tot rust te komen, gezien we hier toch niet weg lijken te kunnen.' hij keek op toen hij vage geluiden uit een andere kamer hoorde, als van een televisie. 'Hoor je dat?'

Elise knikte 'Ik ga boven kijken.' zei ze. Ze liep de kamer uit richting de hal en liep de trap op, terug naar waar zij en Hugo vandaan waren gekomen. Al had ze niet gekeken naar of er daar boven nog meer kamers waren, het huis was zo groot dat ze er eigenlijk wel van uit ging.

Floor keek verbijsterd naar de televisie, haar opwinding was verdwenen en had plaats gemaakt voor onbegrip en angst.
'Wees niet bang, we hebben jullie hier niet gestopt om jullie kwaad te doen. In tegendeel, jullie zullen hier veilig zijn. ' vervolgde de vrouw. Er kwam een digitale plattegrond van het huis in beeld en de vrouw zei: 'Er zijn genoeg kamers voor iedereen, maar vergeet niet om contact te maken met elkaar. Tenslotte zitten jullie hier alleen, en is de rest de enige die je hebt.'
De vrouw kwam weer in beeld en keek met een soort nep moeder glimlach de kamer in, waar Floor een beetje misselijk van werd. 'Houd de televisie in de gaten voor updates. Er zal langzaamaan meer informatie verschijnen, maar meer dan dit kan ik op dit moment niet zeggen.
Dus, Florine, Audrey, Elisabeth, Hugo, Adrian en Raven, wees behoedzaam en vertrouw elkaar.'
Het beeld werd langzaam zwart, en Floor stond aan de grond genageld nadat ze de vrouw langzaam al hun namen had opgenoemd, heel doelbewust, alsof het een soort waarschuwing was. Ze wisten alles.

Audrey knikte. "Kom, we gaan kijken" zei ze tegen hem en ze liep de kamer uit op het geluid af. Ze hadden alleen het eerste stuk van de boodschap gemist en luisterde aandachtig naar wat er gezegt werd. Dit was misschien wel de enige informatie die ze voorlopig zouden krijgen. Ze kreeg kippenvel van de vrouw die zo gemakkelijk aan het praten was over dit. Ze zaten hier vast en die vrouw en wie ze dan ook aan haar kant had, wist alles wat er gebeurde. "Wat betekend dit?" vroeg ze zacht.

Hugo had geknikt en ging weer verder met het openen van kastjes. Toen alles uitgebreid doorzocht was ging hij de gang op en de kamers van de onderverdieping af.

Hugo had even enkele minuten nodig gehad om het bericht te laten bezinken. Hij had amper gemerkt dat Audrey en Adrian waren binnengekomen.Hij schrok op uit zijn gedachten toen ze hardop vroeg wat het bericht betekende. Wist hij het maar. Waarschijnlijk spookte die vraag in allemaal. "Ik denk dat het betekend dat we de situatie moeten accepteren en hier een leven moeten opbouwen..." zei hij met tegenzin. Het voelde te zwak om dit waar te maken.

Adrian staarde schamper naar het scherm met één opgetrokken wenkbrauw. 'Ja of ze willen juist dat we dat denken. Wat een onzin, ons hier stoppen en dan zulke rare informatie geven. Ik kan me niet voorstellen dat hier niet een heel doel achter zit. Hier blijven oke, maar accepteren dat ik hier zit ga ik niet doen. Ik blijf gewoon zoeken naar een uitweg.' hij haalde zijn schouders op. 'Of we nou in de gaten worden gehouden of niet' mompelde hij nors. Hij was er nu wel klaar mee.

Elise had een een van de kamers doorzocht en zat daar nu op het bed, nog een keer alles na te gaan wat er gebeurd was. Dit was werkelijk bizar, ze kon zich ook niet voorstellen dat er geen mensen naar hen op zoek waren. Of misschien was daar ook wel iets mee gebeurd, opeens voelde ze zenuwen en ongerustheid. Ze liet zich achterover vallen op het bed en liet een zucht van ergernis ontsnappen. 'Wat een onzin dit.' zei ze hardop. 'Ik ken deze mensen niet eens.'

Floor keek naar de rest in de kamer maar zweeg, ze wist het antwoord niet en in haar hoofd hoorde ze continu te stem van de vrouw. Het tv scherm was zwart geworden, maar het stond duidelijk niet uit. In het lichtgrijs was hetzelfde logo als eerst te zien, en er klonk een zacht geruis van het apparaat. Ze bleef geboeid naar het logo kijken, het voelde alsof ze het herkende, maar ze wist niet waarvan, en eigenlijk kende ze het ook niet. Het was meer een soort vermoeden dat ze het hoorde te kennen.

Audrey keek naar de anderen. Het was te bizar voor woorden. Ze wilde meer informatie. Ze wilde alles weten, maar ze had het vermoeden dat ze het hier voorlopig mee moesten doen. Ze haalde een keer diep adem om rustiger te worden. Haar hoofd bonkte door alle stress die de situatie haar deed. "Dit is waanzin" mompelde ze en ze keek naar Adrian. "We gaan ook niet opgeven", verzekerde ze hem.

Hugo had een voorraadkast gevonden. De kast stond helemaal vol met houdbaar eten. Alles wat je maar kon bedenken was aanwezige. Blikkengroente, ontbijtwaren, lunchspullen, grote bakken rijst, echt alles wat je wilde eten was aanwezig. Zou zouden hier lang van kunnen leven, maar dat idee joeg hem angst aan.

Raven ging op een stoel zitten en zette zijn handen in zijn gezicht. Het lukte niet om helder te denken, wat werd er bedoeld met wat er gezegd werd? Er moest iets achter zitten, dat kon gewoon niet anders.

Adrian keek naar Audrey en glimlachte even. 'Nouja, laten we anders maar beginnen met normaal leven hier. Dan krijgen we wellicht vanzelf meer informatie, denk je ook niet? Die vrouw zal ons wel blijven checken. Hoe zei ze nou dat ze heette? Of zei ze dat niet?' hij zuchtte en liep een beetje rond door de kamer. 'Die kastjes zitten trouwens wel op slot, dus hoe moeten we hier verder leven.. Of zijn er ook kastjes die open zijn?' hij liep de kamer uit, richting de keuken en zag daar Hugo bij een kans met conserven staan. 'Wow..' mompelde hij, dat was nog eens een voorraad.

Elise bleef zo een tijdje op het bed liggen maar kwam uiteindelijk toch maar overeind. Misschien kon ze proberen uit te vinden wie die anderen waren, zo op een oplossing komen waarom ze hier zat met hen. Wat was hun verleden, hun situatie?

Floor keek opzij naar Raven. 'Ken jij dat logo?' vroeg ze. De anderen waren met elkaar in gesprek en ze had niet geluisterd naar wat er gezegd was. 'Het doet me aan iets denken, maar ik weet niet aan wat.' mompelde ze.

Audrey was Aiden gevolgd en zag net als hem de gigantische voorraad aan eten. Ze was er helemaal stil van en na een minuut verbrak ze de stilte door te zeggen; "Nou we zullen in elk geval niet verhongeren als we insneeuwen" zei ze sarcastisch aangezien ze al ingesloten waren. "Oke, misschien moeten we maar gewoon gaan koken want ik ben niet van plan te verhongeren voor het vermaak van die vrouw"

Hugo keek naar Aiden en Audrey en weer naar het eten. "Niks is vers.." mompelde hij, dat vond hij lastig want hij was zwaar tegen bewerkt voedsel. "Als we nou naar buiten konden, dan konden we in ieder geval groente verbouwen" mopperde hij meer tegen de ruimte dan tegen de rest.

"Ik zou niet weten waarvan dat logo zou kunnen zijn" gaf Raven toe. Het maakte hem ook niet echt uit van wie dat logo was aangezien dat ze er niet uit zou helpen. Het zou hem een rotzorg zijn. "Vertrouw er maar op dat we later wel meer antwoorden zullen vinden of krijgen"

Adrian keek opzij naar Audrey en zweeg, hij wist eigenlijk niet goed hoe hij hierop moest reageren. Hij keek vervolgens naar Hugo en knikte langzaam, het was inderdaad niet vers. 'Misschien komt dat later, lijkt me ook niet dat ze ons alleen blikvoer willen geven toch, tenzij het een heel experiment is over hoe wij reageren op geconserveerd eten.' hij zuchtte. 'Ja laten we inderdaad maar koken.' zei hij tegen Audrey. 'Er zit niks anders op, en ik heb trek.'

Elise besloot na een tijdje weer naar beneden te lopen, ondanks dat ze de anderen niet kende vond ze het ook niet fijn om alleen boven te zitten. Ze stapte de kamer uit, sloot de deur achter zich en liep richting de trap om naar beneden te gaan. Halverwege viel haar blik echter op een wat kleinere deur, en Elise vermoedde dat er een trap achter zat. Ze duwde het deurtje open, bukte een beetje en ging een smal trappetje op naar boven.

Floor haalde nu ook haar schouders op, hij had gelijk. 'Dus waar kom jij eigenlijk vandaan?' vroeg ze in een poging een gesprek te starten.

Audrey grinnikte vanbinnen kort om die opmerking, hij was ook heel gevat als de situatie niet zo heftig was geweest. Ze ging het eten af en pakte een pot pastasaus en een zak spagetti. "Nou ik zal vandaag wel koken", zei ze tegen de jongens en ze nam alles mee naar de keuken. Ze begon in de kastjes te rommelen en zette wat pannen op het vuur. Ze probeerde rustig te blijven maar van binnen kookte ze. De situatie was belachelijk en ze hoopte dat ze snel zou ontwaken uit deze vreselijke nachtmerrie.

Hugo's blik was gevallen op de hoek met voedingssuplementen. Een mengeling van ongeloof en walging ging door hem heen. Dachten ze echt dat ze hen gezond konden houden met pillen? Daar hield hij dus helemaal niet van. Hugo was iemand die erg bewust en gezond leefde, het feit dat deze plek dat beperkte maakte hem erg gefrustreerd. "Jullie kunnen maar beter zorgen dat hier groenvoer komt" zei hij kwaad, hij wist zeker dat ze in de gaten gehouden werden en dat iemand dit wel zou horen.

"Ik woon in een kleine stad in een wat rustiger deel van het land, er zijn veel bossen omheen en het ligt vlak bij een verlaten stad'', vertelde Raven die het ergens ook wel fijn vond dat de aandacht weg werd gehaald van hetgeen waar het in dit huis om ging.