Mythical Liberation

Gabe richtte nu zijn kop op en keek haar in haar ogen, hij schrok er een beetje van. Toch keek hij niet weg, zijn ogen hadden een bruine kleur, niet vaak voorkomend bij een simpel dier als een wolf. Hij wou zich graag voor haar veranderen, hij voelde dat ze wist dat hij geen echt dier was, toch was het niet verstandig en hij maakte opnieuw een brom geluidje, want ja hij kon niet praten.

tristan steeg ook soepel op en keek zijn zusje aan en dan geeft hij zijn donkerbruine hengst de sporen en hij begon te rijden door de poorten die bij de muur lagen die weer rond het kasteel lagen en hij begon te rijden door de stad met emma naast zichh, we moeten eerst de stad uit zegt hij zachtjes en hij spoorde het dier aan tot draf.

jesse sprong nu op en rende half struikelent en snakkent naar adem richting de uitgang

Emma knikte. "We kunnen de bekende weg via het bos nemen maar daarna een andere weg inslaan.' mompelde ze. Ze kon altijd wel goed met haar broer opschieten maar ze merkte dat er iets anders was aan hem. Toch vroeg ze er niet naar, dat was vaker zo geweest bij hun broer/zus relatie, ze vroegen niet heel veel aan elkaar.

is goed, zegt tristan en hij glimlachte waterig naar naar emma...hij merkte aan haar tot ze ook iets merkte aan hem maar dat zou hij bij haar ook niet ontkennen en hij spoorde het paard aan toen ze in de hoofdstraat waren.

florian had altijd een bundeltje met basis benodigd heden achter de hand in de stal...een gewoonte die hij had overgehouden van zijn jaren als soldaat. hij sprong op zijn paard en volgde tristan en emma op enige afstand.

Drogo draaide zich weer naar de taverne waar een voor een de soldaten uit kwamen. naast hem hadden Thalin, Dofun (een magere dwerg met kort blond haar een lichte baard en een kruisboog) en Fragi (vrouwelijke dwerg met lang bruin haar en een twee zwaarden) ook hun wapens getrokken. de soldaten stelden zich voor de taverne op. drogo keek gretig naar de mensen. "zo varkenstjes...eens zien hoe jullie er vanbinnen uit zien..." net toen hij op hen af wilde rennen hoorde hij paarden aankomen....

tristan was er met zijn gedachten niet bij en alles stond op de automatiche piloot bij hem maar dan uit het niets zag hij dwergen over de hoofdweg komen en zoldaten toen hij de bocht om ging en zijn paard stijgerde. normaal bleef tristan makkelijk zitten maar hij was zich zef gewoon niet en hij viel met een verbaasde kreet uit zijn mond van zijn hengt af op de grond

Daenerys steigerde toen de jongen opsprong en naar de uitgang rende. Ze keek hem na en probeerde daarna te kalmeren. Ze keek naar de uitgang van de grot en bedacht zich wat er net gebeurd was. Ze was serieus bang voor een jochie van 10? Een mensen kind die haar niets aan kon doen? Ze slaakte een diepe zucht en ging met een hand door haar lange haar. Hoe was haar angst ooit zover gekomen dat die totaal bezit van haar had genomen?

Rosemarie keek naar de wolf. 'Ik weet dat je geen dier bent.' zei ze zachtjes. Ze aaide de wolf gevoelig over zijn snoet. 'Ik zal mijn ogen sluiten. Dan heb jij de kans je te laten zien als wie je bent of om weg te rennen. Het is jou keuze. Maar zo als wolf kan ik niet tegen je praten. Ik heb een beetje behoefde aan gezelschap.' haar stem klonk uitdagend. Maar ze wist dat hij niet weg zou rennen als ze haar ogen sloot. Hij zou het niet kunnen. Geen van de mannen kon het. En zeker niet als ze zong of praatte. Ze draaide zich weg van de wolf en sloot haar ogen. Wel begon ze zachtjes te neuriën. Het geluid vulde de lucht. Het was niet hard maar mannen voelde altijd hetzelfde erbij. Ze bleven bij haar...

Gabe zuchtte, hij deed een paar stappen achteruit en met een ploppend geluidje veranderde hij terug, hij trok zijn broek aan, zijn enige kledingstuk. Hij keek naar haar, die aantrekkingskracht was er nog steeds, sterker, maar niet enorm sterk. Doordat hij half dier was was de aantrekkingskracht anders en hij kon wel degelijk weggaan als hij dat wou. Al voelde het dan onnatuurlijk. Hij liep van haar weg en ging een paar meter verderop tegen een boom zitten terwijl hij naar haar keek. "Ben je eenzaam?' vroeg hij toen, zijn stem klonk laag.

Rosemarie draaide zich om. Ze keek de jongen aan en haalde haar schouders op. 'Soms.' gaf ze eerlijk toe. 'Al heb ik van tijd tot tijd wel gezelschap.' ze keek de jongen aan en glimlachte. 'Verdwaalde soldaten, reizigers, mannen die op jacht zijn en dan aangetrokken worden door mijn stem.' Ze grinnikte erom. 'Ik moet toegeven het is meestal er gezellig. Het nadeel is veel van hen komen hier niet levend weg.' Ze keek hem met haar vel blauwe ogen strak aan. 'Maar ik merk dat jij weerstand bied.' ze bekeek hem nieuwsgierig van top tot teen.

florian had gezien wat er was gebeurd en stapte van zijn paard. langzaam trok hij zijn zwaard uit de schede. "een beschamend gezicht voor alle soldaten die daar...zomaar stomdronken een gevecht gaan uitvechten." mompelde hij in zichzelf.

verrast keek drogo naar de rijk uitziende ruiter die van zijn paart viel, en kon het niet helpen dat hij bulderend begon te lachen. hij veegde de tranen uit zijn ogen en liep naar de jongen toe. "ok heer big...jou mag ik wel...heb in geen weken zo gelachen." hij stak een hand naar hem uit om hem overeind te helpen.

'Het zit niet in mijn aard om door jou soort wezens verleid te worden.' zei Gabe rustig, niet op een beledigende manier, maar gewoon naar waarheid. 'Of heb je wel vaker dat dieren op je reageren?' vroeg hij nieuwsgierig. En hij trok een paar grassprietjes uit de grond om maar iets te doen te hebben. Over het verhaal van de reizigers reageerde hij niet.

Emma keek met toegeknepen ogen toe, ze sprong van haar paard af waardoor ze naast Tristan stond, ze zei niks maar keek met een zelfverzekerde houding en een beetje dreigend voor zich uitl.

Daenerys liep met een deken terug naar het vuur waar ze ging liggen. Ze trok de deken over zich heen en ontspande zich wat meer. De jongen was weg. Niemand wist verder van de grot. Ze was veilig. Met die gedachten sloot ze haar ogen en viel ze langzaam in slaap.

Rosemarie lachte. 'Het zit niet in mijn aard.' ze keek Gabe uitdagend aan. 'Weet je dat zeker?' vroeg ze met een zangerige stem. 'Bij echte dieren niet.' gaf ze eerlijk toe. 'Maar jij.' ze wees naar hem. 'Jij bent een gedaanteverwisselaar, een shapeshifter. Je bent geen echt dier, niet helemaal.' Ze glimlachte naar hem. 'Er is iets dat je naar dit meer heeft toegetrokken. Iets wat je aantrok en dat was niet de dorst. Niet met al die beekjes in de buurt. Niet met een stad met schoon drink water op loop afstand.'

jesse kroop weer door de uitgan heen en keek nog even vluchtig naar binnen en hij keek rond en verstopte zich in een groepje struikent wetent tot mensen hem zochten in het bos en hij hyperfentileerde nog steeds en hij probeerde te kalmeren

tristan zag even wat sterretjes maar dan zag hij florian en niet veel later een man die er anders en kleiner uitzag dan een normaal menns en hij wist meteen tot het een dwerg was en hij nam zonder aarzelen zijn hand aan en hij kwam overeind. fijn tot u het het vermaakelijk vond...mijn hoofd was er minder blij om en hij pakte zijn dier bij de teugels en hij legde met een zijn andere hand op de schouder van emma. we moeten verder, sist hij en hij steeg op zijn paard en keek de soldaten aan. verdwijn....sist hij bevelend tegen hen

Gabe grijnsde licht en keek naar Rosemarie. 'Je hebt gelijk, iets trok mij hier naar toe. " gaf hij toe. En hij gooide het grassprietje weer weg. 'Maar ik kan er ook voor kiezen weg te lopen, en dat gebeurd niet vaak, of wel?'

Emma knikte en besteeg haar paard direct weer.

een van de soldaten waggelde hu righting op met geheven zwaard. "ben jij een vriend van die dwerg? ik zal jou ook een kopje kleiner maken!" de andere soldaten schreeuwden instemmend en begonnen ook naar hen toe te lopen. Drogo keek verontwaardigd naar de soldaten. "nou dat is geen manier om te praten tegen jullie heer big..." hij hield zijn bijl voor zich en ging voor tristan staan.

florian rende naar tristan, emma en de dwerg toe en ging klaar staan om zijn prins en prinses te beschermen.

Rosemarie haar gezicht vertrok wat een duidelijk nee naar boven bracht. 'Dat waar.' ze draaide zich van hem af en keek naar het water. 'Dat gebeurt niet vaak. Laat ik het maar houden op dat de kans heel klein is dat het wel gebeurt.' Ze rolde met haar ogen. 'Soms heb je er van die mannen tussen zitten die beweren dat ze zich kunnen verzetten en vervolgens toch verdrinken als ze me achterna gaan. Maar soms.' ze keek weer terug naar Gabe. 'Heb je er ook tussen zitten die het beweren en echt kunnen.' Ze zei het zacht. Niet iedereen bleef achter haar aan lopen en dat wist ze. Aan de ene kant gaf het een fijn gevoel. Dat er ook mannen bij haar bleven omdat ze het wilde en niet omdat ze het moesten.


Daenerys viel in een ondiepe en onrustige slaap. Het vuur knetterde zachtjes en hielt haar warm. Ook zou het wilde dieren weg houden. Soldaten niet. Maar die kwamen in dit dichtbegroeide gedeelte van het bos maar zelden. Ze had niet door dat het kleine jongetje zich in de beurt van de grot bevond. Ze wist nog steeds niet wie nou banger was voor wie. Zij voor hem of hij voor haar.




de heer big XD
ik zie het al voor me XD

XD hahahh echt he


Gabe keek naar haar, hij glimlachte. 'Je zal wel veel mannen hier tegenkomen.' het was geen vraag, hij wist het. "Toch heb ik nog nooit gehoord dat je hier in de buurt was.' hij keek omhoog naar de blauwe lucht, hij hield van de natuur en kon er niet aan denken om binnen vier muren te leven.

hahahaha lich dubbel.

tristan keek naar de soldaten en zijn gezicht veranderde en hij kreeg er een kille en boze uitdrukking op, en op dit moment leek hij veel op zijn vader en hij trok zijn zwaard en spoorde het dier aan die langs de dwerg heen liep.flarian emma, en...dwerg weg hier nu. emma wacht op mij je weet waar, zegt hij en hij dreef de soldaten wat naar achteren toe, hoe durverven jullie een bevel tenegeren gromt hij en hij haalt dan met zijn zwaard ergens anders na uit en een groep tonnen kwam los van hun kar...dat blokkeerde de weg van de soldaten.

jesse zat daar garem alleen en kalmeerde langzaam

Emma keek achterom naar Florian en de Dwerg, ze fronste, reed langs een soldaat en griste een zwaar uit zijn hand, die zo verbijsterd was door de actie van de prinses dat dit redeijk makkelijk ging. 'Kom mee' siste ze tegen de Dwerg en Florian en ze reed vooruit, toch wel redelijk bezorgd over haar broer.

Rosemarie keek naar Gabe. Ze giechelde. 'Dat is dan een geluk voor jou, of niet, ik weet het niet. Is maar net hoe jij het ziet.' Ze kwam overeind en staart veranderde in benen. Ze streek haar jurk glad. 'Ik blijf dan ook niet altijd alleen maar hier als je begrijpt wat ik bedoel.' Ze wenkte naar het meertje. Het was niet groot maar ook niet klein maar had geen stoom die ergens anders naar leidde. Het was diep genoeg en er was een plek waar ze alleen kon zijn zonder dat er mannen achter haar aan zwommen, het was te diep. Maar ze moest hier toch echt via het land gekomen zijn.

Gabe knikte, hij begreep het. Hij keek naar haar terwijl ze overeind kwam, en naar haar benen. Hij gaf geen reactie en keek weer naar de lucht, al was het dit keer met enige moeite. 'Het maakt niet uit of ik niet van je gehoord heb, ik zie je nu.' zei hij.

whaaa sanne ik wil tot tristan jou tegen komt, XD

florian knikte naar emma en keek tristan na. hij wist wat hij deed dacht hij.

drogo keek verontwaardigd naar wat tristan deed. "he ho eens even heer big, houd er ook een paar over voor mij!!!" hij negeerde emma totaal en stormde achter tristan aan. hij signaleerde naar de andere dwergend dat zij achter emma en florian aan moesten.

tristan had meteen achter de rest willen aan gaan toen de toonnen de soldaten af leiden maar hij zag de dwerg en hij keerde zijn paard om en hij zag een soldaat achter de dwerg hij sprong van zijn paard op de soldaat en stak hem neer en hij begon behendig ze een voor een te verwonden zodat ze niet achter hun aan konden gaan

Rosemarie keek naar Gabe. 'Ik zei ook niet dat het uitmaakte.' Ze glimlachte lief. 'Ik ben blij dat je er bent.' Ze keek naar de grond en hem toen weer aan. 'Je bent anders. Ik merkte het toen je hier kwam maar toch vraag ik me af. Wat brengt je hier?'

Daenerys sliep. Ze draaide zich een paar keer om in haar slaap en mompelde wat als: blijf bij me uit de buurt en laat me met rust. Toen sliep ze rustig verder.