The battle of the tower!

lyra keek naar shade en haalde haar schouders op. "het is mij om het even. ik vind wel een ander speeltje. ik ben onsterfelijk dus ik heb de tijd."

zevran roerde in wat er over was van de soep. "wat zal ik hier mee doen...t is zeker zonde om het gewoon onder een boom te gooien?"

Lólindir knikte, "oke, laten we gaan" zei hij, en hij liep in de richting van het gezang.

Gabe drentelde een beetje rond, hij had absoluut geen honger dus bleef hij lopen, er was een enorm bos dus hij ging er van uit dat hij nog lang niet op de vlakte zou uitkomen.

Emma reed een tijd door en steeg weer af. Ze pakte wat te eten en begon op een traag tempo te eten, ze verveelde zich

'Ik kan je wel van je onsterfelijkheid af helpen hoor.' Shade keek Lyra met een scheve grijns aan. "Mijn aanbod om je te onthoofden, te besprenkelen met wijwater of een staak door je hart te rammen geld nog altijd hoor. Je roept het maar.' Hij was altijd al recht toe recht aan geweest als het om moorden ging. En hierbij was hij dus niet veel anders. Hij liep rustig door.

Sherapine krabbelde helemaal overeind en schudde het zand van haar vacht. Ze keek naar Lólindir en begon, iets wat voorzichtig en op haar hoede, in de richting van het geluid te lopen. Ze wilde weten wat ze er konden aantreffen maar aan de andere kant wist ze niet zeker of het wel veilig genoeg was. Het liefste draaide ze zich om en ging opzoek naar de kleine keizerin. Maar en Gabrerial en Lólindir zouden een sterke bondgenoot kunnen zijn. Ze kon ze wel gebruiken in haar zoektocht.

Emma reed verder, ze was op zoek naar een dorp, of ander gezelschap, fantasia was enorm en toch kwam ze nergens andere levende wezens tegen, ze werd er gek van. Ze wist dat ze eventual ook kon rennen, misschien zou ze dan zelfs sneller zijn en meer opschieten, maar door met een paard te reizn had ze terminate het gevoell dat ze niet helemaal alleen was.



Jezus wat is autocorrectie vervelend, zeker als hij opeens op Engels staat o_O

Toen Lólindir dichter bij het gezang kwam, zag hij wie het had gezongen. Het was een andere elf, alleen was er iets merkwaardigs aan hem, iets wat Lólindir niet helemaal kon plaatsen "Mára aurë"(=Hallo) riep Lólindir en hij versnelde zijn pas, verheugd op de ontmoeting met iemand van zijn eigen volk.

zevran keek op toen hij iemand in een vreemde taal hoorde roepen...hij herkende het als elfs en zag vervolgens een van zijn soort genoten aan komen lopen. "ah, gezelschap...sorry ik spreek het hoge elfs niet." hij stond op en boog sierlijk. "Andaran atish’an(wees welkom in de taal van de 'wilde' elven) vreemdeling" en toen zag hij de centaur. "en u ook, vrouwe van het paarden volk." hij gebaarde hen rond het vuur te komen zitten. "en neem vooral wat soep."

lyra keek hem quasi-emotioneel aan. "zall je toch nooit doen? wat moet je nou zonder je allerbestigste vriendin?"

Shade keek Lyra met opgetrokken wenkbrauw aan. 'Daag me niet uit Lyra, je weet dat ik het doe.' Hij liep de tuinen in en keek naar de donker grauwe lucht. Hij dacht na. Waar zou hij zijn als hij vluchtte voor iemand? Waar zou de kleine keizerin zijn?

Sherapine boog lichtjes maar bleef toch op enige afstand staan. Een elf oke. Geen probleem. Maar 2? En dan zag deze er nog heel anders uit dan Lólindir. Ze keek hem wantrouwig aan. 'Wat doet u hier zo alleen in het bos?' vroeg ze met een duidelijke stem die wantrouwen uit sprak. Ze keek de elf recht aan.

Lólindir bleef even staan."oké, een elf die niet echt elfs kan....hmmm" dacht hij, toen hij boog nam hij de elf even op en zei: "als ik zo onbeleefd mag zijn.. waarom spreek jij geen goed elfs en wacht, je kan waarschijnlijk ook niet de 'goede' elfen groet... of doe je dat weer wel?" het klonk misschien een beetje lullig, maar hij kon er slecht tegen als een Elf de rituelen van zijn eigen volk niet kende en al helemaal niet als hij zo nonchalant werd gegroet.

zevran schudde zijn hoofd en lachte. "nee sorry ik ben opgevoed door piraten en ben het overgrote gedeelte van mijn leven dat geweest. ik ken de taal van de wilde elven omdat mijn pleegvader me had verteld dat ik daar vandaan kwam. ben er eigenlijk niet zeker van." hij ging zitten en begon met een mes vuil onder zijn nagels vandaan te halen. hij richtte zich tot sherapine. "oh, ik ben op de vlucht voor kevroar...ben een belangrijk man weet je. jaren lang zullen er nog verhalen verteld worden over de dappere boekanier Zevran Arriani, die met gevaar voor zijn leven de keizerin waarschuwde voor de aanval op de ivoren toren." vertelde hij flamboyant. hij grijnsde.

lyra lachte. "oh shade krijg toch een gevoel voor humor. alsof jij mij om zou kunnen leggen...ik ben niet incapabel hoor." ze grijnsde ondeugend. "raak maar gewend om altijd in mijn 'schaduw' te staan." ze lachte maar bleef op haar hoede. ze had wel vaker een schermutseling gehad met shade...een paar keer had hij haar zelf bijna echt verwond...

Shade trok enkel een sluwe grijns op zijn gezicht waarna hij in een zwarte waas verdween. 'Ik ga op verkenning uit.' hoorde je in de lucht. 'Ik zie je later Lyra.' met die woorden trokken de schaduwen langzaam weer weg en was Shade verdwenen.

Sherapine deinsde achteruit toen ze piraten hoorde. Toen ze het dolk zag bleef ze staan, klaar om weg te rennen als hij er iets mee zou doen, maar toen hij zijn nagels schoon begon te maken trok ze een wenkbrauw op. Raar volk die elven. Allemaal. Ze keek naar de elven voor haar en schudde afkeurend haar hoofd. 'Nou nu de 2 soort genoten elkaar gevonden hebben. Ik ga opzoek naar bondgenoten om samen met mij het maankind te vinden en haar terug te krijgen op haar troon.' Ze draaide zich om.

hij ging zitten en zei"hmmm piraten zeg je ... nou hoe erg ik je fout ook vind ik zal het je ... vergeven" hij keek naar het mes en glimlachte wolfachtig "Vecht je met je messen, of je maak je er alleen maar je .. onverzorgde nagels mee schoon"
hij keek naar Sherapine en vroeg "gaat u alweer weg vrouwe. is het wel veilig om alleen op weg te gaan... ik bedoel met uw gebroken vleugel enzo".

Zevran keek sherapine aan. "ah u gaat op zoek naar het maankind. vraag maar naar zev, dan weet ze wie je bedoeld....bij nader inzien...zou ik met je mee mogen zoeken...ik krijg nog een beloning." hij grijnsde. vervolgens richte hij zich tot de elf. "oh zolang ik jou goed keuring maar heb is mijn leven een stuk beter. ga toch iemand anders vervelen met je etiquette." hij grijnsde weer.

lyra rolde met haar ogen. "als je dr vind, laat dan toch ook wat voor mij over?"

Sherapine keek naar de 2 elven. Dan richt ze zich op Lólindir. 'Ik zal wel moeten. Ik heb al teveel tijd verspilt door hier te zijn en me zorgen te maken over mijn wond. Ik heb een taak te volbrengen waar ik hiervoor in gefaald ben. Het is mijn plicht als hoofd van de lucht brigade.' zei ze terwijl ze probeerde haar vleugels te spreiden. De rechter ging maar de linker wilde niet meewerken en begon te prikken en te steken. Haar gezicht vertrok van de pijn maar ze probeerde dat weg te bijten.

Lólindir keek van sherapine naar Zevran en zei toen "Hmm in dat geval vrouwe denk ik dat u een wat hulp kunt gebruiken en ik verveel me al een tijdje dus....als. het niet erg vind ga ik met u mee, om u te helpen en...." hij keek naar Zevran en glimlchate wolfs "om hem in t oog te kunnen houden en misschien zelfs wat dingen van z'n volk bij te brengen, want ondanks zijn afkomst ......." hij slikte even maar zei toen "vind ik t toch fijn om na zo'n lange tijd alleen , weer een elf te zien ...die mij niet wil doden in ieder geval" zijn gezicht werd vriendelijker toen hij dat zei

Sherapine knikte dankbaar. 'Ik vind het prettig dat u met mij mee wilt gaan. Maar in de lucht ben ik sneller als op de grond. En ik kan niet u beide tillen.' Ze keek naar de 2 elven en beet toen zachtjes op haar lip.

Mijn rollen verveelde zich en liepen alleen rond, maar om een of andere reden vond ik dat ik toch moest reageren.

haha
ik zal kijken of ik iets kan bedenken om ze wat te laten doen

"Maar vrouwe" zei lólindir "ik denk niet dat u met een gebroken vleugel kunt vliegen en daarbij komt nog dat elfen kunnen erg hard rennen."

zevran knikte. "als ik daar zin in heb dan.."

Lólindir keek naar zevran en zei een tikkeltje geïrriteerd "je Hoeft niet mee hoor, niemand dwingt je en ik zei kunnen niet moeten...." maar daarna zei hij "maar inderdaad"

Winter zag een haas en ze richtte haar boog en schoot het dier door zijn kop. Vervolgens liep ze naar de haas toen en pakte het aan zijn achterpoten. Voor vanavond had ze weer eten. Ze zocht een beschutte plek uit en maakte daar een vuurtje. Toen dat lekker warm was begon ze het dier te villen en haalde ze zijn ingewanden eruit.

Gabe rende door het bos als wolf, op een gegeven moment kreeg hij ech honger. Hij besloot
In zijn wolven gedaante te eten, dat zou hem gewoon heel erg veel gedoe schelen. Hij stopte met rennen en verschool zich in de struiken.

Winter prikte de haas aan een stuk en hield hem boven het vuur. Ze keek hoe het vlees van het konijn langzaam maar zeker gaar werd. Het begon al lekker te ruiken en Winter besefte nu pas hoe honger ze had. Ze had alweer twee dagen niet gegeten. Het was vreemd dat er zo weinig wild te vinden was deze tijd. Normaal kon ze makkelijk elke dag meerdere dieren schieten.

Gabe probeerde zich net op zijn dierlijke instincten de richten toen hij iets rook.
Hij kon zich gewoon niet concentreren nu, hij wist niet goed wat te doen, opde geur af gaan als mens of wolf? Of blijven jagen?....