quest of Maaike en Anniek

"Tuurlijk komen ze terug. We hebben elkaar nodig voor deze reis. Of we dat nou leuk vinden of niet. Het is duidelijk dat Riven gewend is alleen te zijn. Komt goed." zei Hugo kalmpjes en hij keek ook richting de twee.

Riven keek Gabe aan en knikte toen. "Okee, ik zal wel mee komen." gaf ze uiteindelijk toe en ze liep met hem terug naar de andere. Ze zweeg want ze durfde niet zo goed de confrontatie met Hugo aan te gaan. Ze was slecht in gesprekken voeren.

Arianna reageerde er niet op, ze kwamen alweer aangelopen. Riven leek niet al te blij met de situatie, ze keek een beetje ongemakkelijk. Ze wachtte een klein beetje ongeduldig af op het antwoord/gesprek van of Gabriel óf Riven. Ze had haar armen over elkaar geslagen en keek ze nu om de beurt aan.

Gabe keek naar Hugo, die moest voornamelijk omgepraat worden. 'Riven zegt dat ze het woud kent, dat ze hier vaker komt.' begon hij. Hugo kwam vast niet vaak in dit woud. 'Ze zegt dat er geen Noord of Zuid is, dat het altijd verandert.' hij keek naar Riven, wachtend tot ze zelf zou uitleggen dat ze naar het woud moest 'luisteren; en dat zij dus weet waar ze heen moesten.

Riven keek naar de andere. "Luister, het woud is betoverd, de enige manier je weg te vinden is door het kennen en begrijpen van de planten, dieren, aarde, water en rotsen. Ik kan jullie helpen ze te leren kennen. Maar het kost een tijdje voordat je echt het bos kent en je weg kan vinden. Ik heb hier een tijd geleefd, ik heb alles ontdekt."

Hugo zei niks en vroeg zich af wat de andere daar van vonden. Hij hield niet van magie en vertrouwde niet op fabeltjes. Hij was iemand van de feiten. Dit verhaal kon hij niks mee en als het waar zou zijn zou hij machteloos staan.

Arianna glimlachte,ze geloofde prima in haar verhaal. Ze knikte "ik vind het goed om die kant op te gaan" zei ze, ze was het er sowieso mee eens geweest.

Gabe haalde zijn schouders op. "Ik weet het niet precies, ik ken dit woud niet zo goed als het woud bij mij thuis. Dus ik wil je best geloven en die kant op gaan.." zei hij. Hij keek naar Hugo, die had gelijk, ze moesten met elkaar werken en reizen, dus was het niet de bedoeling dat ze ruzie zouden krijgen

Hugo begreep dat de rest haar wilde volgen. Het koste hem enige moeite maar hij knikte. "Ik vertrouw jullie op deze." zei hij toen en hij draaide zijn paard de kant waar Riven op gelopen was. "Riven, ik stel voor dat je voor op gaat. Wij zullen je volgen."

Riven zuchtte opgelucht. Blij dat er eindelijk iets was waar ze het over eens waren. "Bedankt." zei ze en ze glimlachte lichtjes naar de andere en begon opnieuw de richting die ze had gekozen in te lopen. Dit was in ieder geval een begin.

Arianna reed rustig achter Riven aan, ze dacht na over de huidige omstandigheid. Ze vroeg zich af of ze ooit een echte band van vertrouwen op zouden kunnen bouwen. Ze keek naar Hugo, die duidelijk een andere kant op had gewild, en naar Gabriel die ondanks dat toch met Riven was gaan praten. Ze had eigenlijk geen idee met wat voor mensen ze nu aan het reizen was, en ze vroeg zich af of ze daar achter zou komen.

Gabe volgde de rest in de richting, hij reed/liep/whatever als laatste en hield in de gaten of ze eventueel gevolgd werden. Hij vroeg zich af wie van hen er goed konden vechten. Van Hugo nam hij dat gewoon aan, maar de meiden?..

Riven baande zich moeiteloos een weg door het woud en je merkte dat ze hier vaak zat geweest was. Hoe dieper ze het bos in gingen hoe wilder de begroeiing werd. Je moest goed uitkijken voor uitstekende wortels en afgebroken takken. "Blijf op je hoede, het bos zit vol met leven." vertelde ze.

Hugo merkte dat zijn paard onrustig begon te worden en bij stapte af. "Rustig maar." mompelde hij tegen het dier maar deze kalmeerde niet. "Misschien is dit inderdaad geen plek voor paarden. Ga maar." als de begroeiing zo zou blijven zou zijn paard misschien vallen of gewond raken. Hij sloeg het dier op zijn kont en zijn paard rende weg.

Gabriel liep achter de anderen aan en keek nieuwsgierig om zich heen, hij vroeg zich af of het woud wist wie ze waren. Hij twijfelde er niet aan dat het woud zou kunnen voelen of ze misschien wel iets kwaads in de zin zouden hebben. Hij keek naar Riven die nogsteeds voorop liep en duidelijk wist waar ze heen moest.

Arianna liep mee, ze twijfelde. Niet dat ze Riven er niet op vertrouwde dat die de weg wist, maar wisten ze nou eigenlijk wel waar ze allemaal heen moesten? Het was een redelijk moeilijke taak die ze allemaal gekregen hadden, en ze had zo het gevoel dat er nog een lange reis zat aan te komen. Het werd ook steeds donkerder, en op een gegeven moment moesten ze dan toch iets van een kamp op slaan.