Twisted mind fuck hunt

Julia ontweek het schot en hield haar pistool op hem gericht. "Je kan me niet veranderen Axel, ik ben wie ik ben. Meer niet. Gewoon een agent. Je bent omsingeld en kan geen kant meer op. Geef je over. Anders is dit misschien wel het laatste wat je doet." ze was weer op de automatische piloot. Deed wat er van haar verwacht werd. Was sterk. Ze kon niet die andere Julia zijn. Die had zich nooit echt ontwikkeld. Dit leven was makkelijker.

Axel keek Julia aan hij had zijn pistool opnieuw ook haar gericht en hij voelde zich vreselijk hij had dit meisje vertrouwd en haar geheimen vertelt. Hij hoorde tot hij omsingeld was maar dat kon hem niks schelen. Hij wilde die medicijnen naar emilo brengen en hij zocht met zijn ogen een uitweg maar hij bleef op Julia richten. Hij kon haar niet veranderen dat klopte en dan voelt hij een pijn steek door zijn hand en hij liet zijn pistool los i mand had op zijn hand geschoten. Hij had geen wapen meer hij moest hier weg maar was heen. En hij rende recht op Julia af....misschien kon hij nog weg komen.

Wasje. Geslaagd met auto rijden

Nee ik ben gezakt...

Julia zag hoe Axel op haar af rende. Domme zet. Ze schoot op zijn voet zodat hij niet verder zou kunnen. De agenten waren klaar om hem van alle te kanten te pakken te nemen. Hij had verloren, zij had gewonnen. Dit keer tenminste wel. Ze had een naar voorgevoel dat dit niet het einde van de strijd zou zijn.

Ow wat jammer. Volgende keer beter xxx

Axel voelde weer een steek nu in zijn voet maar hij moest door gaan. En hij beet zijn tanden ook elkaar maar hij was minder snel en hij voelt dan een hand rond zijn arm maar hij reageert meteen en hij greep de agent bij zijn blouse en slingerde hem tegen een andere aan en dan ontwijkt hij iemand zijn vuistslag. En hij knalt hem neer met eentje maar dan schopt Kay hem tegen zijn zij en hij valt op de grond maar als hij recht springt valt een van de flesjes van de medicijnen PPC de grond d maar hij bleef wel heel. Maar hij was afgeleid hij wilde het hebben. Voor emilo.

Julia zette haar voet op het flesje. Raapte het op en stopte het in haar jaszak. "En nu is het uit met het circus." zei ze tegen hem. "Begrijp je het niet? Het is gameover, na al die jaren ben je eindelijk verslagen." vier brede mannen omsingelde hem en grepen hem stevig vast. Eentje maakte handboeien zodat hij niets meer kon.

Axel zag de voet van Julia en hoe ze het flesje op pakte hij hoorde haar woorden wel maar hij wilde het flesje en hij ging op haar sfeer als hij word vast gegrepen. Nee laat dat. Snauwt hij en hij stribbelt wilt tegen en hij voelde hoe hij ha boeien kreeg en hij probeerde los te komen en hij keek daarna woedent Julia aan. Jah jij wint ik hoop tot je blij bent en je beloning krijgt. Een ding heb je al op je geweten. Sist hij denken aan emilo die het medicijn hart nodig had e. Hij voelde hoe ze weg liepen en hem mee stuurde richting de auto. En hij begon te vloeken en proberen los te komen hij voelde nog geen pij. Door de adrenaline en de woede voor Julia.

Julia voelde een steek door haar heen gaan toen ze zag hoe hij werd afgevoerd. Maar ze probeerde het te negeren. Ze kon niks met gevoel. Ze moest voor zichzelf kiezen. Een veilige toekomst. Waarom alles weggooien? Ze stapte zwijgend weer in de auto en staarde voor zich uit. Ze voelde zich niet echt blij met haar succes. Misschien zou het nog wel komen.

Axel zat in de auto en zijn hoofd werd omlaag geduwd door een van de 2 mannen naast hem zodat hij niet kon zien hoe ze reden. Maar axel luisterde naar de omgeving en voelde de bochten daar moest hij zich mee helpen. Dadelijk zou hij weer proberen weg te komen hij moest emilo helpen.

Kay stapte bij Julia in hij had een blauw oog door axel maar hij grijnsde wel. Goed gedaan Julia dat speldje krijg je wel. Zegt hij tegen haar en hij reed achter de auto aan.

Max kwam. De kamer in en keek may aan. May...axel ze hebben hem te pakken...zegt hij zachtjes.

Julia reageerde niet op wat Kay zei een staarde een beetje afwezig uit het raam. Wie was ze? Waarom deed ze dit?

May keek geschrokken naar Max. Eigenlijk geloofde ze het niet eens. Want Axel was in haar ogen altijd ongrijpbaar geweest. "Wat bedoel je? Wat is er gebeurt?"

Max keek may aan. Ze lieten het zien op de tv. Tot ze hem te pakken hebben gekregen. Zegt max en hij kon het ook moeilj jk geloven maar toch was h t zo hij had het gezien.

Kay hoorde de niks maar eed wel gewoon. Door

Axel voelde de auto stoppen en daarna werd hij er uit gehaald en hij begon zich weer te verzetten en een half uurtje later zat hij in een cel en hij had alleen zij. T-shirt en zij. Broek aan.

May keek naar Max. "We moeten iets doen.. We kunnen hem niet aan zijn lot overlaten, niet na alles wat hij gedaan heeft." zei ze vastbesloten. "Weet je waar ze hem heengebracht hebben."

Julia was in innerlijke strijd met zichzelf/

Max knikte. Je hebt gelijk we moeten wat doen. Nee ik weet niet waarheen hij gebracht is maar misschien. Kan. Ik wat rond vragen en het te weten komen. Zegt hij en hij knikte en hij liep op een drafje weg.

Kay keek Julia aan. Wil je naar huis of wil je nog even met hem praten. Vraagt hij aan haar.

Axel zat in de cel zijn hand en voet klopte door de schot zijn voet was flink geraakt maar zijn hand had een schram schot. En een kant van zijn lichaam voelde gekneusd aan vast door de klap o p het dak en hij keek naar de tralies. Hij voelde zich niet veilig.

Julia schrok op uit haar gedachten en dacht na over zijn vraag. "Nou, ik wil hem nog even zien." zei ze toen. "Breng me naar hem toe."

May knikte en bleef achter. Ze ging naar Emilio kijken die in diepe slaap was.

Kay knikte en deed wat Julia vroeg

Axel dacht na over o ontsnapping plannen en probeerde de pijn te negeren en zijn niet gewonde voet trilde zenuwachtig.

Max trommelde nog wat mensen op e n.b ze gingen. Op i forma tie jacht.

Julia reed met Kay mee naar de cellen. Daar stapte ze uit en ging ze naar binnen. Ze kreeg een bezoekerspas en werd begeleid naar de cel van Axel. Ze wachtte tot iedereen weg was en keek hem slechts zwijgend aan.

axel hoorde voetstappen een paar die kwamen en hij keek pas op toen hij weer een paar hoorde en hij zag meteen wie het was en hij had haar ook verwacht en hij sprong meteen op en zakte bijna door de pijn van zijn voet heen maar hij greep de tralies vast en stond zo dicht mogelijk bij julia en je zag een woede in zijn ogen een die de meeste pijn die hij voelde deed verbergen. je hebt wel lef om hier te komen agente meisje, sist hij tegen haar en hij keek haar door dringent aan en zijn handen trilde van de ingehoude woede.

Julia keek een tijdje zwijgend naar hem. Ze nam geen afstand, ze was niet bang voor hem. "Het spijt me van je voet." zei ze na enige stilte. "Ik had niet echt een keus." ze haalde het flesje uit haar zak en gaf het aan hem zonder er iets over te zeggen. "Ik hoop dat je begrijpt dat je vele misdrijven gepleegd hebt."

axel spuugde julia in het gezicht. en griste het flesje uit haar hand en hij hinkte weg bij de tralies en keek naar het flesje en tranen welde op in zijn ogen. arme emilio die was dood ziek nu...wie wist wat hij had en hij kon geen medicijne brengen nu en zijn woede borelde op en hij sprong weer weg bij de muur tegen de tralies aan en greeep julia bij de keel beet. ik had een goede rede...eentje die ik je vertelt heb...en...en daar door....heb ik hen in gevaar gebracht...door een meisje een agent een tweede kans te geven. schreeuwt hij en de tranen liepen langs zijn wangen.

Julia was totaal niet onder de indruk van zijn dreigende houding. Noch van het feit dat hij haar bij de keel greep. "Ik wil het hem ook zelf wel brengen, maar ik weet nu al dat ik hem niet thuis ga vinden. De scharnieren van deze cel zijn zwak. Je bevind je op de begane grond. Onder de stenen is zacht zand. De beveiliging hier zal niet echt een uitdaging voor je zijn. Ze liet een propje papier in zijn cel vallen. "Als je nu zo vriendelijk kan zijn me los te laten. Ik moet nog wat doen."

dat heb je goed geraden schat. sist axel tegen julia en hij liet haar los met een duw en hij ging weg van de tralies hij vertrouwde haar helemaal niet meer en hij bekeek haar argwanend. hij ging het niet doen dat zag je al aan hem. doe wat je niet laten kunt, zucht hij en hij ging naar een hoekje van de cel waar hij zich langzaam op de grond laat glijden en hij draait zich weg van julia. en hij keek naar het flesje medicatie. hij zou en moest dit weg brengen vanavond.hij had het propje nog niet gezien.

Julia bleef even staan en ging toen weg. Ze stapte weer in bij de auto van Kay. "Kom, naar het hoofdkwartier." zei ze kortaf tegen hem. Ze had Axel alles gegeven wat hij nodig had te ontsnappen. Vanaf nu lag het bij hem wat hij er mee deed, haar schuld was verheven.

kay keek julia aan en glimlachte naar haar. zoals je wilt. zegt hij en hij reed nadat hij de moter had gestart weg. oh ik had net het hoofdburau aan de lijn en je krijgt morgen een speldje uitgerijkt. zegt hij met een glimlach

axel bleef een tijdje zitten en hij stond op en zijn voed deed pijn en hij pakte het blaadje van de grond en keek even rond voor hij het open maakte en het bekeek.

De ene kant van het propje was een kaart van de stad en de zwakke punten in de beveiliging. Aan de andere kant had Julia een haastig briefje gekrabbeld. "Het spijt me. Ik heb mijn hele leven al een robot voor de FBI gewerkt. Ik denk niet dat ik in staat ben vrienden te hebben. Dat heb ik nooit geleerd. Zorg dat je eruit komt en zoek een veilige plek. Wij kunnen niet samen zijn. Dat spijt me. Bedankt voor de mooie tijd. Liefs Julia."

Julia glimlachte naar Kay. "Dat is geweldig. Bedankt." zei ze tegen hem.

nee jij bedankt jij heb de grootste lastpak in de stad opgepakt. zegt kay tegen haar. en hij reed terug naar het kantoor en hij stopte daar. ik zie je straks nog ik moet een brief ergens afgeven en hij heild eentje omhoog waar een zegel op zat.

axel bekeek het uitbundig en stopte de 2 briefjes goed weg. daarna bekeek hij de tralies en de deur en na wat pogingen wist hij hoe hij het kon open breken en dat deed hij en hij ging vlug de cel uit en rende wat strompelend door de gangen heen en hij vond de goede uit weg en hij bodste tegen een agent op en ze vielen tegelijk op de grond en axel kwam als eerste recht en rende naar de eerste uitweg de raam en hij maakte hem open en klom er door heen als een schot klinkt en hij een helse pijn voelt en hij slaakt een gesmoorde kreet en hij rent er vandoor ondangs de pijn en hij wist de weg door de kaart waar hij nu wel blij mee was en hij zag een bus bij de stoplichten en hij rende er heen rolde zich er onder elgreep de onderknt vast en trok zich omhoog tot die begon te rijden zo kon niemand hem zien.

Julia ging naar binnen en liep de kantoorruimte in waar ze meestal werkte. Ze zag dat er een heleboel pers verzameld had. Dat was natuurlijk wel te verwachten. Opnieuw trok ze haar werkgezicht aan en ze verscheen voor de camera's. Ze beantwoorde vragen en glimlachte. Het was maar een vreemd spelletje wat ze aan het spelen was. Zo hoopte dat ze niet in de war zou raken. Maar het was tijdelijk. Binnenkort zou ze zich weer volledig op het werk kunnen storten.