Dragons War rpg

Galbatorix keek op toen zijn rijder de zaal in kwam lopen, iets wat hij niet echt verwacht had sinds dit zijn nacht met Arya hoorde te zijn. Hij legde zijn perkament weg. 'Lucas.' zei hij kort maar krachtig, zijn stem bulderend door de zaal als een hevige onweersbui. Hij volgde Lucas met zijn ogen en hoorde dat er een nieuwe rijder was. Hij ging iets rechter zitten en luisterde aandachtig naar Lucas, zijn gezicht zo ijzig en statig als een standbeeld. 'Een nieuwe rijder... Eindelijk.' sprak hij meer tegen zichzelf dan tegen Lucas. Een nieuwe rijder betekende dat zijn rijk nog veel groter zou gaan worden. De enige rijders op het moment waren hij en Lucas. Dat er nog een derde rijdet was... Hij had niet verwacht dat er nog een ei gelegd zou gaan worden. Of het ei lag er al een tijdje... Nee, dat kon niet. Hij tikte bedenkelijk met zijn nagels op de armleuning van zijn stoel en besloot er later over na te denken. Hij grijnsde en stond op. 'Fantastisch, het lijkt wel alsof het lot wilt dat ik dit land ga regeren. En dan ook nog eens een onervaren rijder voor onze voeten neergooien... Het moet onze geluksdag zijn. Oke, ik wil dat je die rijder opspoort en hem hierna toe brengt. Het maakt me niet uit hoe, zolang die verachtelijke Varden of elven hem maar niet krijgen. Dus haal hem snel, nu hij nog kwetsbaar is.'

lucas luisterde naar de woorden die galbatoberix sprak. hij sprak hem geen moment tegen en hij lette ook op diens bewegingen. dan ineens krijgt hij toestemming om alles te doen om die rijder te pakken te krijgen. 'ik zal er voor zorgen mijn heer.'zegt hij met deze woorden boog hij weer en liep hij weg uit de troonzaal. dan loopt hij naar de stallen waar zijn paard al staat en hij stijgt op en rijdt weg hij had de nodige wapens aan zijn riem hangen en ook nog wat messen verstopt op een aantal plaatsen. hij spoorde het dier aan over de binnen plaats en dan het bos in. hij wist waar de varden lagen als hij daar in de buurt bleef zou die jonge wel naar buiten komen en mocht dat niet zijn ging hij een weg naar binnen zoeken koste wat kost hij had een opdracht. en door het schild kon niemand hem voelen nog zijn magie en hij wilde nog altijd verbergen tot hij een rijder was.

Toen hij zijn ogen opende, zag hij geen houten plafond zoals hij gewend was, maar juist een rieten. Hij fronste licht. Sinds wanneer was het houten plafond van hun huis vervangen door een rieten, maar toen hij zijn blik op iets anders vestigde, herrinerde hij zich weet dat hij bij de Varden was aangekomen. Hij ging rechtop zitten en zag dat Night nog steeds sliep, opgekruld als een kat en licht snurkend. Hij glimlacht en klom langzaam uit bed. Hij was zweterig, ook lichtelijk buiten adem. Zijn dromen hadden zo hun werking op hem. Niet dat dat nog vreemd was. Hij had dit al een tijdje, het verraste hem niet eens meer als hij zeiknat wakker werd. Hij zuchtte diep en keek even naar buiten. Aan de lucht kon hij zien dat het nog maar net ochtend was. De zon stond op het punt op te komen. Hij kon nog wel wat slapen, maar hij voelde niet dat hij meer slaap nodig had. Alec kon functioneren op zowel twaalf uur slaap als zes uur slaap. Hij besloot zich te wassen, iets wat hij dagen niet had gedaan door het rondzwerven. Hij pakte een handdoek en liep de badkamer in.
Niet veel later kwam hij eruit en bedacht zich dat hij afgezien van de kleding die hij gisteren aanhad, helemaal geen kleding bij zich had. Zijn blik bleef even hangen op de kleedkast. Zou er iets in liggen waar hij in zou passen, of moest hij zijn stinkende vieze kleding weer aan? Of in een handdoek rondlopen? Hij schudde grinnikend zijn hoofd en trok de kast open. Hij vond wat hij zocht: een schone boxer, een donkerbruine broek, donkergroen overhemd en wat sokken. Hij deed de kleding aan, die hem eigenaardig goed zaten en droogde zijn haar af met de handdoek. Toen pas merkte hij iets raars... Er miste iets in de kamer. Of beter gezegd, iets op zijn bed... Night! Op sokken en al rende hij naar buiten, gelijk doodongerust over Night. Hij voelde niks eigenaardigs, dus hij wedde dat Night aan het ronddwalen was... Maar waar? Zo'n miniscuul draakje en zo'n grote plaats!

In werkelijkheid waggelde Night over een bekend pad, jagend achter een muis. Hij merkte het zelf niet, tot hij de Varden uiteindelijk uit waggelde, tevreden over zijn vangst die nu in zijn bek hing en even niet denkend aan zijn bezorgde baasje.

lucas was even voor de zon uit brak al in de buurt van de varden hij was af gestegen en had zijn paard weer vast gemaakt en hij liep door het bos op zoek naar iets wat hij kon gebruiken hij had al gemerkt waar de wachters bij de rotsen stonden en vermeed die ook. niemand merkte hem op zeker niet omdat zijn geest zo goed beschermt was tot een magier hem nog niet eens op merkte. hij had al een paar keer het zelfde patroon af gelecht en liet iedere keer een hf uurtje er tussen voor hij het weer liep. maar dan blijft hij staan op een plek als hij een draakje ziet en niet zomaar een draakje het draakje dat hij gisteren ook had gezien. er kwam weer een grijns op het gezicht van lucas en hij keek rond hij zag niemand en hij kwam de struiken uit en ging op zijn knieen op het pad zitten. hij keek het draakje aan. 'hey shublaka.' zegt hij zachtjes en hij stak zijn hand rustig uit.

alice stond op de open plek bij de varden te oefenen met messen werpen op bepaalde oefen patronen. ze ging er helemaal in op al bleef ze alles binnen de 2 meter van haar in de gaten te houden met magie. achter een paar uurtjes zou ze bij alec gaan kijken die volgens haar nog wel zou slapen hij had er gister nogal moe uit gezien.

'Niiiiight, kom hier!' begon Alec na een tijdje lopen - waarin hij toch maar schoenen had aangetrokken omdat de steentjes pijn deden aan zijn voeten - te roepen. Hij had Night nergens knnen vinden en het baarde hem zorgen. Hij wist dat Night oke was doordat hij niks eigenaardigs in zijn geest voelde, maar toch was hik bezorgd. Wat als hij zometeen in een meertje zou vallen of iemand hem zou meenemen? Wat als Night in de problemen kwam en hij hem al kwijt zou raken voor hij ook maar opgegroeid was? Hij raakte lichtelijk in paniek en begon sneller te lopen, tot hij Alice vanuit zijn ooghoeken zag. Hij snelde op haar af. 'Alice, Alice! Heb je Night gezien? Ik... Ik ben hem kwijt.' zei hij licht hijgend en duidelijk in paniek en schaamte.

Night zag Lucas en uiteraard wist hij niet dat hij juist niet naar hem toe moests gaan. Hij zag alles als een spelletje, zag alle mensen als aardige mensen tenzij ze zijn rijder pijn deden. Piepend liep hij op Lucas af met grote nieuwsgierige ogen.

alice gooide het laaste mesje weg zo in het hart van het doelwit. ze kijkt op als ze een paniekerige stem hoort en keek rond maar dan ziet ze wie het was alec die naar haar toe rende duidelijk in paniek en ze maakte zich meteen zorgen. 'rustig...rustig.'zegt ze tegen hem en ze keek hem aan terwijl hij haar het probleem vertelde. ' dan gaan we hem zoeken.' zegt ze en zonder nog verder wat te zeggen trok ze alec mee en begon te rennen en ze liet hem onder het rennen los en begon met haar geest de omgeving af te zoeken. en dan voelt ze een sterke brond dat moest hem zijn en ze keek alec aan. 'hij is buiten de poort van de vaarden net in het bos'. zegt ze tegen hem en ze versnelde haar pas richting de uitgang ze had lucas niet gevoeld.

lucas keek het draakje aan en glimlachte en toen hij hem zo nieuwschierig aan keek met grote ogen werd hij weer milder en de rode circel rond zijn pupil verdween en hij aaide het draakje liefde vol. 'dag kleintje.' zegt hij en hij tilde hem op en hij aaide hem nog steeds en hij heild hem voorzichtig vast en bekeek night. 'was de muis lekker jochie.'vraagt hij want hij had gezien hoe hij de muis had op gepeuzelt

Hij kon zijn paniek niet helpen. Er kwamen teveel scenario's in zijn hoofd, bedacht zich teveel dingen die er met Night konden gebeuren. Immers had hij er genoeg gezien en gevoeld om een brede en kleurrijke fantasie te hebben. Hij snelde achter Alice aan toen ze besloot hem te gaan zoeken en hem mee nam. Hij keek rond, zoekend naar enig teken van een klein grijs draakje. Hij kon nog vrij weinig met zijn kracht, dus hij kon Night niet opsporen met zijn geest. Alice kon dat waarschijnlijk wel, want ze vond hem al redelijk snel. Hij keek haar aan en knikte toen ze vertelde waar hij was. 'God, dat kleine ettertje...' Hij wachtte niet op Alice en rende naar de uitgang toe, waar hij tussen de rotsen door liep en weer terecht kwam in het bos. Hij liet zijn ogen even rondgaan en zag zijn draakje in de armen van een man... De man die hij eerder nog ontmoet had. Een schot van geluk ging door hem heen, een gedeelte daarvan kwam door Night's gevoelens - het draakje was nogal blij door zijn vangst en door de ontmoeting met de vriendelijke man, en een gedeelte behoorde aan hemzelf toe uit pure opluchting. Tot hij zich plots bedacht dat Lucas niet eens van Night's bestaan had geweten... Hoewel, Lucas was erg aardig geweest dus vond Alec het minder erg. 'Oh, gelukkig heb je hem gevonden... Dat ettertje verdwijnt uit mijn buurt zodra ik een minuut weg kijk.' zei hij met een opgeluchte glimlach en liep op Lucas af. Night piepte gelukkig en speelde met Lucas' vingers, sabbelde aan eentje.

alice rende achter alec aan die blijkblaar blij was tot ze hem gevonden hadden en ze glimlachte ook alec begon sneller te rennen wetent tot hij naar zijn draak ging.

lucas merkte tot het draakje aan zijn vinger sabbelde. en aaide het liefkozend. lucas wist veel over draken en hij bleef de wezens waarderen. hij keek op toen hij een stem hoorde en hij zag alec de draken rijder en hij kreeg eer een rode cirkel rond zijn pupil. ' jah dat heb ik in de gaten hij is blijkbaar heel erg nieuwschierig.'zegt hij rustig en hij aaide night weer en hij keek naar alec. ' waarom vertelde je me gister niet tot je een rijder bent dan had ik je graag verder geholpen.'zegt hij en hij liep op hem af terwijl hij zijn draakje nog vast had.

op dat moment kwam alice aan rennen en ze stopte meteen toen ze lucas zag. ' ALEC BLIJF UIT ZIJN BUURT.' roept ze naar hem en ze pakte meteen twee messen vast klaar om aan te vallen ze kende deze jongen maar al te goed en aan een kant ook weer niet. deze jongen kon je niet voelen dus ze dachten tot hij een soort demoon as en hij kon goed zwaard vechten en soms leek er nog iets te zijn rond hem maar niemand kon het verklaren en een hogere elf dan haar had zijn weg nog niet gepasseerd. ALEC...HIJ HOORT BIJ DE KONING....

lucas keek meteen op en deed een stap achter uit. 'kom , kom, alice moest je het weer verpesten.'sist hij en hij aaide het draakje en keek dan naar alec. 'ga je met mij mee rijder...de koning kan je veel meer leren dan die zielige varden.' zegt hij

Sorry dat ik zo lang schrijf, maar ik ben het helemaal gewend geraakt xD
---

'Iets té nieuwsgierig.' meende hij, met een ietwat verwijtende blik op Night gericht, maar die werd al snel vervangen door een lichte glimlach. Hij keek weer naar Lucas en merkte gelijk iets vreemds aan hem op. Hij mocht dan nog onbekend zijn in dit wereldje, hij was echter niet dom. Lucas's blik was anders, anders dan die op hun eerste ontmoeting. Zijn ogen waren ook anders, er lag een rode kring om zijn donkere pupillen. Hij wist dat dit óf iets heel slechts kon betekenen, óf... Nee, hij kon niks anders bedenken. Hij werd ietwat nerveus door Lucas en dat was goed zichtbaar in zijn ogen. Nog een reden waarom hij de bril droeg: zijn ogen waren extreem expressief. Helaas lag zijn bril nog op zijn nachtkastje en waren zijn ogen zichtbaar als die van een hert in de koplampen van een voertuig. 'Eh... Een vrouw had me verteld dat ik... niet aan iedereen moest vertellen dat ik een rijder ben, vanwege uh... de aanhangers van de koning.' zei hij en stak zijn handen toen uit naar Night. 'Mag ik Night terug...?'
Alec keek om toen Alice hem toeriep dat hij uit Lucas' zijn buurt moest blijven. Ze trok haar wapens en de vijandigheid van haar kant kwam zijn geest binnenstromen. Hij keek weer naar Lucas en hoorde dat hij bij de koning hoorde. Oh shit, foute boel, foute boel. Hij liep een paar stappen achteruit en beet op zijn onderlip. Wat moest hij nu? Hij kon niet vechten, Lucas had Night vast en hij kon alleen maar rekenen op Alice, hoewel hij haar niet alleen wou laten als Lucas besloot aan te vallen. Alec keek Lucas aan toen hij begon te spreken en trok toen zijn geribbelde jagersmes uit zijn riem. Niet dat hij wist wat hij ermee moest doen, afgezien van dieren doorsteken en villen, maar goed. 'Nee, ik ga niet mee. G-Geef me Night terug!'

lucas keek naar alec die zo te zien nog niks door had bij wie hij hoorde en tot hij night graag terug wilde hebben maar lucas bleef hem vast houden. hij zag alec denken over iets maar wist niet wat maar toch deed het hem grijnzen. hij hoorde hoe alice alles verperste en hoe alec achter uit ging en zei tot hij niet mee ging en night terug wilde. lucas grinnikte en heild zijn hoofd schuin. 'als je je draakje terug wilt, moet je met me meekomen of hem komen opzoeken bij de koning.' zegt hij simpel weg. en hij draaide zich om terwijl hij night vast heild en dan hoort hij wat hij eerder had verwacht een scherp zouvend geluid iets wat groter was dan een pijl en hij ontweek het behendig en schud seels met zijn vinger. 'tututu alice.'zegt hij kleinerend. maar dan begint alice meet mesen op hem af te gooiend en lucas ontweek ze allenmaal even behendig en keek even met een grijns naar alec.

---

is niet erg ik probeer het ook al luk het niet allenmaal. sorry tot het bij mij zo lang duurde was naar de winkel centrum bij ons die heropent werd.
en je zie iets over tot alec wist tot lucas een rijder is. maar hoe wil je hem er achter laten komen

Ik had een idee, maar het was onlogisch dus laat maar xD
---

Het mes trilde licht in zijn hand. Hij zou liegen als hij zou zeggen dat hij niet wist waarom, want hij wist het dondersgoed. Hij was bang dat Lucas Night pijn zou doen, hij was bang dat hij hem zou meenemen naar het Rijk en hem zou doden. Er waren zoveel factoren waar hij bang voor was en het ergste was dat hij er niets tegen kon doen. Behalve één ding en dat was meegaan met Lucas. Alec keek even naar Alice en dan weer naar Lucas. Hij wou niet mee naar de koning, hij wou Night gewoon terug! Maar er was geen twijfel over mogelijk dat de koning hem aan zijn kant zou nemen en dat wou Alec dus echt niet. Had hij een keuze? Naar zijn mening niet. Hij ging Night niet alleen laten in dat spelonkenhol. Net toen hij iets wou zeggen, begon Alice messen te gooien. Als Lucas Night niet in zijn armen had gehad, had hij dat prima gevonden, maar nu was hij vooral doodsbang dat Lucas een streek zou uithalen en ze per ongeluk Night zou raken. 'Alice, stop!' riep hij uit en keek naar Alice. 'I-Ik... Ik ga met hem mee. Ik kan Night niet alleen laten.' zei hij dringend en stopte zijn mes terug in zijn riem. Hij liep op Lucas af, zijn blik verraadde alles wat hij voelde: angst, vijandigheid, woede, paniek, vanalles.

Alice wilde weer aanvallen maar ze stopt als ze alec hoort en draait zich verbaast naar hem. Maar als ze zijn uitleg hoort kan ze het wel begrijpen, het was zijn draakje die hij had zijn ziels verwand. En ze stopte haar aanval ze kon het niet ze wilde alec geen pijn doen nog de draak. Ze keek lucas aan. 'Lafaard dat je der bent.' Snauwt ze naar hem.

Lucas hoorde wat alec zei en grijnsde triomf vol. ' kijk dat wilde ik horen.' Zegt hij tevreden en hij aaide night. ' kijk je rijder gaat met je mee. Dat is fijn toch.' Zegt hij tegen hem. Maar dan hoort hij alice en hij stopte met aaien en hij hoorde hoe ze hem lafaard noemde. Hij pakte zijn zwaard en heild night in zijn ansere arm vast en dan rent hjj op haar af best wel snel en dan haalt hij uit alice ontweek het met een lichte gilletje en haalt naar hem uit. Lucas ontweek het en haalt weer uit en alice blokkeerde het wn haalt uit en ze raakte night bijna per ongeluk maar lucas draait wn hij werd geraakt. Dan laat hij night los en pakt hij alice vast gooit haar tegen de grond en slaat haar met de plattekant van zijn zwaard alice bewusteloos. Lucas hijgde lichtjes en ging met een ha d door zijn blonde blauwe haar.

----

We kunnen wel doen tot alec er dadelijk achter komt. En wil je tot lucas alec mee neemt of iets anders.

Hmh, Alec gaat sowieso niet evil worden en er is geen betere plek dan het Rijk om evil te worden xD
Maar goed, die twee moeten elkaar wel leren kennen... Hmh, eens zien wat er na deze post gaat gebeuren~
---

Met een frons op zijn gezicht stond hij voor Lucas, zijn ogen niet gericht op de jongen maar op zijn draakje. Night leek onrustig te worden, wat Alec kon zien aan zijn bewegingen, kon voelen aan zijn geest. 'Lucas, Night is onrustig hierdoor. Geef hem aan mij.' zei Alec in een onvaste stem en keek even achterom naar Alice met een spijtige blik, eentje die "het spijt me" zei. Hij keerde zijn hoofd weer en stak zijn handen uit. Hij wou niet dat Lucas hem vasthield. Hij wou Night zelf vasthouden, gerust stellen. Maar helaas werd het nog iets erger. Alice noemde Lucas een lafaard, waar niet alleen Lucas maar ook Alec negatief op reageerde. Alice had het woord niet op hem gericht, absoluut niet, maar dat woord had voor hem een behoorlijke betekenis. Niet haar schuld, ze wist het gewoon niet. In tegenstelling tot Lucas bleef Alec vooral staan, terwijl dat o zo bekende woord door zijn hoofd spookte... Lafaard. Lafaard. Lafaard. Een zware stem bleef het woord maar in zijn oor schreeuwen en heel even dacht hij dat zijn vader weer naast hem stond en hem met een blik van afgunst aan keek. 'De heilige goden konden mij elk kind geven, behalve jouw soort. Je bent geen jager of strijder, je bent een lafaard, Alexander. Je hebt het recht niet om mijn naam te dragen.' Het gekluns van de zwaarden maakte hem enigszins wakker uit zijn herrinering, maar het was maar half. Waar hij geen beelden meer zag, voelde hij die gruwelijke drang weer om zich te bewijzen. Zijn hand ging naar zijn mes, die hij uit de houder trok. Hij keerde zich met een ruk om en snelde op Lucas af, die net Alice bewusteloos sloeg. Hij hief zijn mes in de lucht en haalde uit naar Lucas' rug, een vastberaden en koude uitdrukking op zijn gezicht.

---
Man, wat houd ik van Alec. Hij is zo lekker onstabiel =w=

Alice lag bewusteloos op de grond. Lucas keek op haar neer en stopte zijn zwaard weg. Dit was op gelost nu alleen nog die rijder. Maar dan hoort hij wat en dan een stekende pijn in zijn rug. Lucas schreeuwde niet maar snakte naar adem het deed duidelijk pijn. Deze aanval had hij niet verwacht omdat hij net nog zo versteend had gestaan. Deze jonge had duidelijk meer in zijn mars dan hij had gedacht en hij zakte op een knie en hij ademde hijgend door de pijn of doorde wond. Hij keek nu alec aan. ' een rijder waardig.' Zegt hij tegen hem als tteken tot hij niet meer versteend was blijven staan.
---

Haha oke

Van het ene op het andere moment sloeg Alec opnieuw om. Het was sowieso een feit dat er sinds zijn geboorte al wat mis was in zijn hoofd, dat hij niet de controle had over noch zijn acties, noch zijn geest. Voor een klein momentje voelde hij zich krachtig toen hij Lucas raakte. Maar niet lang daarna begon er opnieuw iets te veranderen, waardoor Alec zijn mes liet zakken en uiteindelijk liet vallen. Hij staarde naar het rode bloed op Lucas' rug en werd zich langzaam bewust van wat hij had gedaan. En voor een plattelandsjongen die geen dier noch mens pijn wou doen, was dit een hoop. Hij schudde zijn hoofd en knielde bij Lucas neer, keek hem verder niet aan. 'Nee,' fluisterde hij zacht en legde zijn trillende hand tegen de wond. Ergens vond hij dat Lucas dit verdiende, maar opnieuw sprak iets in hem tegen en zei: nee, je moet hem helpen. 'Ik ben niet rijder waardig.' vervolgde hij ietsje harder. Hij scheurde de mouw van zijn shirt af en drukte de stof tegen de wond. Op dit moment haatte hij gewoon wat zijn eigen brein met hem kon doen. 'Ik weet niet eens wat ik nu aan het doen ben, verdomme.'

Lucas zat nu op twee knieen de wond deed pijn maar hij kon en mocht het niet geneze zolang mensen hem in de gaten hadden anders wiste ze van zijn magie. En dan zouden ze weten tot hij magie had en dat wilde hij niet dan was arya in gevaar. Dan hoort hij alec en hij keek hem verbaast aan. En hij kreun als hij de hand op de wond legt hij was echt verbaast waarom heilp alec hem hij had hem net willen mee nemen en hij had hem net zelf verwond. Dan duwt alec met stof tegen de wond aan. En hij beet op zijn lip. ' nouw je verdedigde jezelf net en dat is toch belangeijk.' Zegt hij tegen hem. En dan grinnimt hij en hij voelde zich weg zakken in de duisternis. Dat kwam door het bloed verlies.

Alice egon kreunend wakker te worden

Alec keek naar de grond terwijl hij het bloeden probeerde te stelpen met het stuk van zijn shirt. Hij beet licht op zijn lip en hoorde Lucas' woorden. Dat was inderdaad wel belangrijk, maar het was niet alsof hij het met plezier deed. Ondanks dat zijn geest niet in die van Lucas kon dringen, kon hij zich toch voorstellen hoe godsgruwelijk pijn dit moest doen. Zijn mensenkennis was te breed om het zich niet te kunnen voorstellen. Hij wist zeker dat als hij Lucas' geest had kunnen voelen, hij zich nog veel erger had gevoeld. 'Maar dat laat het niet beter voelen.' zei hij zacht en haalde het stukje stof weg. 'Hoewel, volgende keer zal ik je waarschijnlijk niet helpen. Dus blijf voortaan van mijn draak af.' Lucas begon weg te zakken en in de tussentijd werd Alice wakker. Oh shit, dit mocht ze niet weten. Alec stond op van zijn plek en raapte Night van de grond. Het bebloedde stukje mouw smeet hij weg. Hij keek opnieuw weer even naar Lucas. Het was raar, zijn geest reageerde zo vreemd, alsof Lucas één van die dieren was waar hij medelijden mee had wanneer ze afgeschoten werden, lijdend in pijn. Hij raakte alleen maar meer verward daardoor, dus keek hij weg en knielde hij bij Alice neer. 'Alice, Alice, gaat het?' vroeg hij zacht en legde zijn hand tegen haar hoofd.

Lucas had enkel en allee geluistert naar wat alec zei en sloeg dat goed op in zijn geest misschien kon hij ooit die di gen nodig hebben voordat hij bewusteloos raakte.

Alice ging recht zitten en zag dan ineens alec bij zich en tot hij haar naam riep deed pijn aan haar hoofd en ze legde haar hand er tegen aan. ' jah het gaat wel...zegt ze nog suf maar dan ziet ze iemand liggen dat was lucas dan had alec haar gered e hij keek hem aan. ' bedankt...en je hebt jezelf beschermt.' Zegt ze tegwn hwm en ze kwam recht en rende er heen en knielde bij hem neer. Lucas mocht niet dood gaan hij had te veel informatie die zij konden gebruiken. Ze plaatste haar handen op zijn rug. Weise hail. Sist ze en er komt een wit licht en de wond ging dicht. Dan keert ze zich naar alec. ' hebben jij en je draak niks. ' vraagt ze bezorgt en ze was na aant denken wat ze met lucas moesten. Dit moest ze vragen aan een andere elf/magier wetent tot lucas moelijk te houden of peilen was door dat vreemde schild. Dan keek ze alec aan. Kun jij (naam van die persoon.) Gaan halen binnen. Zegt ze dri gen.

Sorry, was even druk
---

De opluchting was van hem af te lezen toen Alice recht ging zitten en op hem reageerde. Hij zuchtte even en haalde zijn bebloedde hand weg van haar hoofd. Als ze eens wist wat er gebeurd was... Nee, dat hoefde ze niet te weten. Ze hoefde niet te weten hoe zijn empathie weer de meester over hem was geworden. 'Gelukkig.' reageerde hij zacht en hield Night intussen onder zijn arm, die niet zo goed wist wat hij nu moest doen. Hij ging recht staan en keek even achterom naar Lucas. '... Wel, ik had geen keuze...' mompelde hij toen Alice hem bedankte. 'En hij lette niet helemaal op, dus ik heb geluk dat ik hem überhaupt heb weten te raken.' Hij hielp Alice overeind en ging achter haar aan, om bij Lucas te staan. Hij keek neer op de jongen en beet even op zijn lip. Ondanks dat hij hem alsnog niet had durven neersteken als hij dat dominante gevoel om zich te bewijzen niet had gehad, wist hij dat er gewoon geen andere keuze was. Lucas zou hem hebben meegenomen naar de koning en hoe hij zich daaruit zou moeten redden, zou hij niet weten. Hij keek ietwat geïntrigeerd naar hoe Alice hem heelde. 'Nee, niks aan de hand.' antwoordde hij en knikte als antwoord op haar volgende verzoek. Hij keerde zich om en rende de Varden weer in. Hij wist niet wie ze bedoelde, dus vroeg hij aan een bewaker waar de persoon was. Met hulp van de bewaker, vond hij die persoon. 'Er uh... ligt iemand buiten de Varden, iemand van de koning.' meldde hij slechts en de persoon volgde Alec al snel mee naar de uitgang.

Alice keek naar lucas en hoe hij zich verontschuldigden. Ze snapte niet waarom hij dat deed hij had geen andere keus gehad en ze glimlacht naar hem geruststellend. ' je had geen keus en ik ben blij tot je het deed anders zat je bij de koning nu.' Zegt ze tege hem en had even een hand op zijn schouder gelecht. En ze keek hem na toen hij weg ging. Toen hij weg was keek ze naar lucas ze hoopte vurig tot hij net wakker werd en ze bleef gespannen zitten voor minuten. Lucas slieo door maar begon wel al wat te bewegen. Alice zag alec en de magier terug komen en ze wenkte hem snel naar zich toe. ' wil je hem over haren en zo jah waar moet die heen als die bij komt weet ik niet waar hij toe in staat is. ' legt ze kort en krachtig uit.