Dragons Quest

Ons middeleeuws land wordt in vrede gehouden door ridders van een ronde tafel of eigenlijk rijders die na het vinden van hun ziels verwand een magische edele draak die hen heeft uit gekozen voor wat voorn rede dan ook. Dat niet alleen elke ridder aan deze tafel heeft niet alleen geluk gehad gekozen te zijn door een draak. Nee ze hebben ook een training door moeten staan om hun plek te verdienen. Andere die met hun draken dit niet verdiende kregen een andere belangrijke rol zoals smid of zo.
Deze maand is er helaas een van de rijders van de ronde tafel overleden waardoor er een plek als rijder aan deze tafel vrij is gekomen. In het land is daarom bekendt gemaakt dat ze zich kunnen op geven om rijder te worden voor de enkeling die een draak of jonge draak aan hun zijde hebben.(ze weten dat dit er nooit veel zijn meestal een stuk of 5 a 10 mensen.)
De rijders van de ronde tafel en hun draken bekijken en trainen de kandidaten om te kijken of ze geschikt zijn en in hun orde passen. Er is echter een regel die speelt vrouwen mogen zich niet opgeven (waarom weet ik nog niet)

Ons verhaal begint op de dag dat er kandidaten worden gekozen na een eerste dag trainen om daarna zeker een maand te trainen om te kijken wie er een plek verdient.

Dahlia Rosewood is een meisje van 23 die al jaren alleen door het land reist. Haar vader was ooit een ridder van de ronde tafel voordat hij stierf toen hij het land beschermde. Sindsdien is het altijd haar droom geweest om in haar vader zijn voetstappen te staan. Een stap in de goede richting werd gezet toen ze een aantal jaar terug een drakenei vond en Luna niet veel later in Dahlia haar leven kwam. Een aantal dagen geleden bereikte haar het woord dat een van de ridders was overleden en de overige ridders een nieuwe zochten om de lege plek aan de ronde tafel te vullen. Dahlia is toen op weg gegaan om mee te doen aan de selecties in de hoop dat ze de lege plek als eerste vrouw ooit in kon nemen. Ze wist dat het voor vrouwen verboden is mee te doen, dus heeft ze zich vermomd.

Luna is een jong volwassen vrouwtjes draak. Ze is heel zachtaardig maar alleen naar Dahlia. Ze moet het niet van mensen hebben en zeker niet van andere draken die haar de baas willen zijn. Omdat ze een vrouwtje is en nog vrij jong is ze wat klein van stuk, maar als je haar kwaad hebt dan is ze echt vel. Daarnaast is ze heel beschermend tegen Dahlia.

https://i.servimg.com/u/f70/17/02/05/09/s_dyul10.jpg
https://i.servimg.com/u/f70/17/02/05/09/atheky11.jpg

De eerste afbeelding is Dahlia, de tweede is Luna. De afbeelding van Luna is ongeveer. Haar buik schubben zijn de zelfde lichte kleur blauw als de vliezen tussen haar hoorns. Die verloop van paars naar blauw zie je ook terug in de vliezen bij haar vleugels en staart.

Tristan skywalker is een jonge van 26 die nu al 8 jaar bij de ronde tafel is hij was de jongste ooit die zich bij hun mocht voegen. Tristan is heel vinding rijk en kan heel goed na denken. Zijn draak heet Arrow en is een mannetjes draak die nogal wild is. Hij laat duidelijk merken dat hij een draak is en geen huisdier. Tristan rijd dan ook zonder zadel op hem. Hij heefd zijn broeken een beschermlaag gegeven tegen het schuren van de schudden.

Dahlia legde de veer neer en verliet de rij nadat ze haar alias, Damian Rosewood, op het rol perkament had geschreven. De man die aan de andere kant van de tafel had gestaan had haar wat argwanend aangekeken en geprobeerd onder haar kap te kijken toen ze naar voor was gekomen maar gelukkig verder geen vragen gesteld. Ze slaakte een opgeluchte zucht terwijl ze naar de andere kant van het trainingsveld liep, terug naar Luna die zachtjes grommend naar een van de andere draken keek die haar genade sloeg. Dahlia klopte de draak zachtjes op haar hals. "Rustig maar Luna, hij is gewoon nieuwsgierig." zei ze zacht zodat niemand haar stem hoorde. Luna draaide haar kop langzaam naar haar rijdster en blies een rookwolkje uit. Misschien als jij het niet zo hoog in je hoofd had en probeerde bij een orde te komen waar je eigenlijk helemaal niet bij mag komen. Hoefde ik nu niet de hormonen van alle mannetjes draken hier om me heen af te weren. Dahlia lachte zachtjes terwijl ze op een rots ging zitten en naar haar competitie keek. "De mannetjes draken zijn niet de enige die graag laten zien wie er de baas is. Ze moesten eens weten." Dahlia haalde haar zwaard tevoorschijn en begon die te slijpen en te poetsen. Nog even en de eerste test zou beginnen. Ze hoopte maar dat ze door kon komen naar de volgende ronde. Dan was de jaren training in geheim niet voor niets geweest.

Tristan wist wat er komen ging. hij had in de afgelopen jaren hier in de orde al twee eerdere straf gevallen dus ook de voorrondes mee gemaakt. Daarnaast had hij er zelf ooit aan mee gedaan. Dat leek nu wel heel erg lang geleden. Toen wist hij niet wat hij nu allemaal wist. Tristan deed zijn wapen riem om waar hij zijn zwaard aan had hangen die een groene knop bevatte. Hij maakte hem vast om daarna zijn kamer te verlaten terwijl te veel gedachten door zijn hoofd heen spookte.sommige gangen waren zo vertrouwd dat hij nog niets eens door had dat hij er door heen liep. Maar dan als hij de binnenplaats op komt verdwijnt de mist in zijn hoofd net als bij missies of als hij in gevaarlijke omgeving komt. Hij bekeek met zijn grijze ogen de mensen die zich al verzameld hadden op de binnen plaats ook bekeek hij de draken al kon hij niet ontkennen dat eentje meteen op viel een vrouwtjes draak. Niet meteen door haar kleur maar hoe een paar andere draken naar de jonge draken keken. Rustig liep tristan door als hij eventjes keek naar de rijder van de vrouwtjes draak maar dan keek hij al snel weer naar de andere rijders. Uit eindelijk sluit hij zich aan bij de andere rijders waarvan nog eentje ontbrak dat was mooi dan was hij niet de laatste. Tristan ging staan met zijn armen achter zijn rug. Dan hoor je een luide brul waardoor sommige draken of zelfs rijders op kijken Balkenende van de ronde tafel niet die waren de draak die de brul veroorzaakte al gewend. Arrow kwam achter een van de torens vandaan om met een duikvlucht naar beneden te komen om vervolgens naast tristan te landen. Hij schudde zijn kop even en bekeek de draken eventjes net als tristan bleef zijn blik een seconde langen op de vrouwelijke draak hangen. Maar daarna gaat hij gemakkelijk liggen.' Uitsloven.' Mompelde tristan naar arrow.
De oudste rijder zag dat de laatste rijder van de ronde tafel was gekomen.' Goede dag heren en edelen draken.' Zegt hij met een luide stem. ' we weten waarvoor jullie allemaal gekomen zijn. Dus we wikkelen er geen doekjes rond. Als we je naam noemen kom je naar voren en je vecht tegen eentje van ons alleen. Alleen wapens magie komt later deze dag aan bot.' Zegt hij luid en duidelijk.

Dahlia volgde de bewegingen van de deelnemers en van de huidige ridders zonder een beweging te missen. Ze wist niet of ze tegen een andere deelnemer of tegen een van de ridders moest sparren dus besloot ze iedereen die aanwezig was in zich op te nemen. Haar hersenen draaide op volle toeren. Ze nam elk klein detail in zich op om zo te bekijken hoe ze tegen elke mogelijke tegenstander zou vechten als het daarop neer kwam. Ze trok haar kap iets verder over haar ogen toen ze voelde dat de ogen van een van de ridders over haar en Luna heen gingen. Luna hief haar kop rustig op en haar knal blauwe ogen namen de ridder argwanend op. Ze siste zachtjes en waarschuwend naar hem. Dat word er nog een waar je voor moet oppassen Dahlia, ik voel het in mijn vliezen Toen de jongeman op zijn plek was gaan staan waagde Dahlia de gok en keek ze onopvallend in richting van de ridder die nu opgesteld stond met zijn handen op haar rug. Haar aandacht werd echter weg getrokken door het gebrul van een groenige draak die aan kwam vliegen. Opschepper mompelde Luna in haar gedachten. Toen Dahlia op keek naar haar draak zag ze dat het vrouwtje overeind was gekomen en dreigend met haar staart zwaaide terwijl ze de draak in de gaten bleef houden. Dahlia en Luna keken tegelijk naar de oudste ridder die het woord nam toen alle andere aanwezig waren en iedereen getekend had. Ze stopte haar zwaard terug in de schede en kwam overeind. Ze was duidelijk kleiner en wat tengerder gebouwd dan de rest van de kandidaten, maar ze wist dat ze hier ook haar voordeel uit kon halen. Ze durfde al haar geld erop te verwedden dat ze sneller en leniger was dan de meeste hier. Rustig wachtte Dahlia af tot ze haar naam zouden noemen. Elk ander gevecht hielt ze nauwlettend in de gaten.

Tristan hoorde de oudste rijder de uitleg geven die hij al van hem verwacht had. Hij was niet snel iemand die van dingen deed af wijken al stond hij wel altijd open voor nieuwe ideeën. Ondertussen bekeek hij de nieuwelingen sommige waren jonger dan hem en andere weer ouder. Het was een interessante mix. Arrow maakte een nogal verveelde uitdrukking al keek hij zo nu en dan wel eens met zijn ogen op al deed hij meestal ze met een zucht weer dicht. Ze waren verplicht hier met hun allen bij te zijn. Want het ging ook over hun toekomst.'Damian Rosewood.' Wordt er na de eerste 2 gevechten om geroepen. Arrow tilt zijn hoofd op en keek rond wie was die rijder.' Herken je die naam ook knul.' Vraagt hij tristan.' Nou en of.' Zegt hij zachtjes. Hij wist dat die rijder zich extra tegen die oudere moest bewijzen want die rijder zijn vader had hier gediend die stond tussen de namen van rijders.'skywalker.' Hoort hij dan waardoor tristan weg keek van de rijders en naar de oudste keek. Fijn waarom had hij dit geluk nu om te vechten in plaats van te observeren bij deze belangrijke naam. Je zag arrow bijna grinniken er om. Tristan gaf geen commentaar en haar de zijn handen van zijn rug om daarna rustig naar voren te lopen en zijn zwaard te trekken. Hij leek er wat speels mee te zwaaien maar eigenlijk was dat een controle van hem op verschillende vlakte. Tristan keek naar de rijders wachtend welke naar voren zou komen.

Dahlia observeerde de eerste twee deelnemers aandachtig terwijl ze in de trainingsring stonden om het op te nemen tegen een van de ridders. Het viel Dahlia op dat beide ridders ongeveer het zelfde te werk gingen, maar ze wist dat ze er niet op mocht gokken dat haar tegenstander het hetzelfde zou doen. Altijd uitgaan van het onverwachte was een van de belangrijke regels die haar vader haar had geleerd. Dahlia hoorde dat haar alias werd omgeroepen en meteen rees er gemompel op onder de deelnemers en ook sommige ridders keken verbaast op. Ze merkte dat de jongeman met zijn draak nieuwsgierig rond keken opzoek naar de persoon die naar voor zou komen. Ze wist zeker dat niemand zou verwachten dat zo een tenger iemand als zij naar voor zou komen. Toch deed ze het. Ze liep de ring en bleef staan tegenover de jongen die haar nieuwsgierig had opgenomen. Luna ging er iets beter voor liggen terwijl ze heen en weer keek tussen Dahlia, de jongeman en de andere rijders die aan de zijkanten staan. Iedereen leek extra geïnteresseerd. Delihla trok haar zwaard en maakt een lichte buiging voor de rijders. Ze had altijd met respect naar haar vader opgekeken en het was niet meer dan logisch dat ze hetzelfde koesterde voor de mannen die deel hadden uitgemaakt van haar vaders leven.
Dan draait ze zich om naar Tristan. Ze bleef rustig staan terwijl ze hem in zich opnam en probeerde zijn sterke en zwakke punten uit te vogelen. Dit kon nog wel eens een leuk oefengevecht worden, maar ze was zeker niet van plan om als eerste aan te vallen. Die eer liet ze aan hem. Ze wilde het niet overhaasten. Daar kwam nooit iets goeds uit.

Tristan had veel verwacht van een rijder met deze achter naam maar als ziet dat de kleinste van alle rijders die vandaag aanwezig waren naar voren kwam. Hij had iemand grote verwacht. Waarom wist hij niet maar toch iemand anders dan Deze rijder hij was klein en fijn gebouwd maar tristan zag meteen hier aan dat deze rijder sneller was dan de andere dus moest uit kijken. De manier hoe de rijder de andere rijders respecteerde deed tristan goed. Als die gene zich naar hem keer wacht tristan eventjes en hij merkte dat hij wachtte.. Dus tristan haalde snel van lijkt huis om daarna te draaien en dan ook meteen van rechts aan te vallen. Zijn ogen bekeken de rijder om te zien of hij iets zag wat hij kon gebruiken tegen deze rijder. Tristan was meestal beheers en altijd aant berekenen. Arrow was de echte wilde bras van hun twee. Maar als tristan controle verlies was er een goede reden voor. Arrow keek half liggend toe en zijn staart zwiept op en neer tegen de rond terwijl hij hun observeerde. Hij hield ook de vrouwtjes draak van haar in de gaten. Niet omdat ze een vrouwtje was maar hoe ze op het gevecht reageerde.

Dahlia wachtte geduldig af tot het moment dat de rijder tegenover haar zou uithalen. Ze wist dat als zij de eerste beweging maakte ze in het nadeel zou zijn, dit was immers wel een goed getrainde rijder en zij was enkel wat ze zichzelf aangeleerd had. Ze zag hem uithalen naar links, die blokkeerde ze soepeltjes waarna ze doordraaide om ook haar rechterkant te beschermen. Waar veel vechters elkaar recht in de ogen zouden kijken, keek Dahlia in dit geval naar de man zijn voeten om zijn bewegingen te doorgronden. Ze wist dat als ze hem recht aan zou kijken het gedaan was, hij zou erachter komen dat ze een vrouw was, ze zou verbannen worden. Ondanks dat ze een verband om haar borst had gewikkeld om haar vormen te verbergen, en haar haar in een vlecht opgestoken had op haar hoofd om haar lange haar onder de kap te houden, wist ze dat haar ogen boekdelen zouden spreken. Haar gezicht was duidelijk niet mannelijk namelijk. Na de bewegingen van haar tegenstander geblokkeerd te hebben haalde ze met haar zwaard uit naar zijn schouder om vervolgens met haar voet uit te halen naar zijn enkels om hem te tackelen en neer te halen. Luna bekeek het gevecht van een afstand. Ze was gaan zitten en haar blauwe ogen gingen rustig heen en weer tussen Dahlia en haar tegenstander. Ze wist dat Dahlia een voordeel had van wegen haar bouw en behendigheid maar ze had niet gelogen toen ze tegen haar had gezegd dat Dahlia moest oppassen voor hem. Hij was dan wel jonger dan de andere ridders van de ronde tafel, maar dat zou een reden hebben. Ze keek even naar de draak aan de andere kant van het veld, de draak die van Dahlia haar tegenstander was. Ze zag dat hij haar in de gaten hielt en keek toen weer naar haar rijdster in de ring. Ze zag hoe Dahlia haar tegenstander probeerde te tackelen en grinnikte zachtjes.

Tristan bekeek hoe de rijder de uithalen van hem soepel wist te blokkeren. Hierbij bekeek hij hoe die gene het zwaard vast hield en dat deed deze goed, een zwaard verliezen door het verkeerd vast te houden bevoorbeeld kon je dood betekenen en was belangrijk. Alles wat een rijder deed was belangrijk zij moesten namelijk de zwakkere beschermen en doen wat goed was en vaker hun eigen belangen laten varen. Tristan merkte op dat de rijder hem niet aan keek iets wat hij heel vreemd vond. Iemand niet aan kijken kon heel gevaarlijk zijn maar het kon je ook beschermen want sommige blikken waren te lezen. Maar blijkbaar wist die door iets anders zijn bewegingen te pijlen. Tristan kon dan wel goed denken al deed hij in het begin er wat langer over dan vandaag de dag. Nu dacht hij veel sneller over alles na. In het begin was hij vaak gewond geraakt er door dan leerde je dat wel van zelf. Hij zag de rijder zijn zwaar op hem af komen dus hij bukte en zag diens voeten op zijn enkel af komen waardoor hij op sprong maar dan voelt hij de tackle en hij pak de gene vast en trekt hem mee naar onder om te draaien waardoor de rijder op de grond valt. Maar tristan land op zijn knieën boven de gene met zijn zwaard boven diens borst een paar centimeter. Hij zag de uitdrukking niet op de rijder zijn gezicht omdat de cap nog steeds goed over zijn hoofd heen zat. Je hoorde wat gemompel onder de rijders van de ronde tafel. Tristan was niet de gemakkelijkste om het tegen op te nemen en dat was niet on op gemerkt gebleven. Tristan kwam langzaam recht en stak zijn hand uit om de rijder omhoog te helpen.' Netjes.' Zegt hij met een knik om zich daarna naar arrow te begeven die wel leek te grijnzen. ' dat gaat nog leuk worden als die sprinter wordt toe gelaten. ' Zegt hij plagend tegen zijn rijder.

Dahlia voelde hoe haar tackel zijn doel raakte. Ze had er echter niet op gerekend dat hij haar mee naar de grond zou sleuren. Ze eindigde onder hem en je zag haar en ook Luna heel even verstijven. Was het zo snel al gedaan? Ze draaide haar hoofd weg toen ze zijn hand aannam en overeind kwam. Of hij had niets gezien, of ze had geluk gehad. Ze hoopte het eerste. Dahlia klopte het stof van haar kleren af en stak haar zwaard terug in zijn schede waarna ze naar Luna toe liep. Heeft hij je gezien kleintje? De woorden van Luna drongen door in Dahlia haar hoofd. Ze legde haar hand zachtjes tegen Luna haar snoet aan en schudde haar hoofd. "Ik denk het niet." zei ze zachtjes. Ze draaide haar hoofd en keek, net als Luna, naar het tweetal aan de andere kant van de ring. "Zowel, dan had ik er nu chaos ontstaan." Dahlia ging tegen Luna aanzitten terwijl ze de overige gevechten genade sloeg. Er waren een paar die er duidelijk meer moeite mee hadden, maar ook een aantal die het er makkelijker vanaf brachten dan zei. Ergens had ze het gevoel dat de Ridder die de leiding bleek te hebben het haar moeilijker had gemaakt vanwege haar afkomst. Ze hoopte het niet Luna duwde haar neus zachtjes tegen Dahlia haar schouder aan alsof ze leek te voelen wat Dahlia dwars zat. Je pa was een goede rijder, dat heb je zelf gezegd. Het is niet zo raar dat ze het je moeilijk maken. Wacht maar tot je bij de laatste paar hoort of dat ze erachter komen dat je een vrouw bent. Dan word het allemaal nog veel lastiger. Dahlia slaakte een zucht. Ze wist dat Luna gelijk had. Voor nu moest ze haar best doen, maar vooral proberen om haar identiteit geheim te houden. Dahlia haar blik dwaalde weer af naar het veld. Ze keek toe terwijl de laatste kandidaat ontmanteld werd, het zwaard vloog door de lucht en lande met een kling op de grond.

'Heel erg grappig arrow.' Zegt tristan terwijl hij zijn zwaard veilig op borg terug tegen zijn edele vriend die weer makkelijk ging liggen nu voor hem het interessante gevecht voorbij was. Hij deed ook weer zijn ogen dicht al bleef zijn staart nu wel tevreden heen en weer zwiepen. Tristan had een goede band met arrow opgebouwd al waren de twee wel eens boos op elkaar en maakte ze net als beste vrienden ook wel eens ruzie. Voor elkaar klaar staan deden ze meteen. Tristan keek wel goed naar de laatste paar die deden vechten. De laatste had zijn zwaard verkeerd vast waardoor zijn zwaard uiteindelijk uit zijn handen werd geslagen en verder op terecht kwam. Hierbij schudde tristan afkeurend zijn hoofd. Zijn blik gaat weer eventje naar de rijder en diens draak, hij was nieuwschierig naar de techniek die de gene gebruikt had om het gevecht te lezen zonder naar hem te kijken. Dat zou hem ook ooit van pas kunnen komen in een gevecht. Hij vond het knap en vroeg zich af of de andere dat ook hadden gezien. Tristan keek weg als hij de stem van de oudste rijder hoort.' Goed gedaan deelnemers. Voordat we dadelijk naar jullie draken gaan kijken wie vlieg kunsten wil ik eerst nog zien wat jullie rijders van magie weten. Dit is een vrije opdracht en jullie mogen om beurten laten zien wat jullie beheersen en denken wat jullie goed vinden.' Zegt hij en je zag hem lichtjes glimlachen. Arrow deed zijn ogen open maar bleef wel liggen. Dit vond hij leuk om te zien want hij wist waar die oude man mee bezig was. Tristan keek even naar arrow en gaf hem een lichte duw. 'Geef toe jij vind dit net zo leuk als ik sommige van die halve haren gaan zich nu helemaal geven en daar draait het niet om...jij wist dat toen. Ik ben benieuwd hoeveel er zo slim zijn. Ik zeg maar eentje.' Zegt arrow verdedigd over zichzelf. Tristan schudde zijn hoofd om de uitleg van zijn draak die dit een leuk spelletje vond. Dit was heel serieuze zaak. Magie was net zo krachtig als gevaarlijk voor een rijder. Tristan had zijn handen achter zich als de eerste weer naar voren komt die laat zien dat ze een beschermend schild kan op roepen.

Dahlia schudde afkeurend haar hoofd toen ze de deelnemer zag worstelen nadat hij zijn zwaard verloren had. Dat was er alvast een die niet geslaagd was. Ze voelde een blik op haar en wilde die blik maar wat graag beantwoorden maar deed dat niet. In plaatst daarvan hief Luna haar kop op en staarde Tristan uitdagend aan. Het was dat ze niet kon praten maar anders had ze hem toegebeten dat hij z'n blik bij zich moest houden. Ze vond het maar niets als iemand Dahlia in de gaten hielt. Noem het een moedergevoel, misschien kwam het wel omdat het ze een vrouwtje was die net volwassen geworden was en iemand had om op te letten zodat die niet in teveel sloten tegelijk liep. Dahlia aaide Luna zachtjes over haar vleugel. "Rustig maar Luna. Hij doet me niets." Luna brieste en keek toen naar de oudste die naar voor gestapt was. Dahlia richtte haar aandacht weer op de taak. Dus de volgende opdracht was magie. Prima, dat kon ze wel. Maar ze wist ook uit eigen hand hoe gevaarlijk het kon zijn als je het niet onder controle had. Ze was benieuwd hoever de andere deelnemers zouden gaan om te bewijzen wat ze konden doen. Ze wist dat er minimaal een tussen zou zitten die te ver zou gaan en daarvoor voor gestraft zou worden. Rustig komt ze overeind en rolt ze haar schouders los terwijl de kandidaten een voor een naar voor worden geroepen om hun "kunstje" te tonen. Haar naam werd opgenoemd en ze liep naar voren tot ze voor de rij ruiters stond die naar haar keek. Ze boog dit keer niet. Ze had haar respect getoond, het was niet nog een keer nodig. Dat zou er alleen maar slijmend uitzien. Ze keek even rond naar een goed target wat ze kon gebruiken. Toen ze er een had gevonden hief ze langzaam haar hand op en mompelde een paar woorden waarna ze fakkels links en rechts van de rij ruiters van de orde vlam vatte. Luna hief haar hoofd op, keek toe wat er gebeurde en toen ze zag wat Dahlia deed brieste ze een aantal rookwolkjes uit in een soort van lachbui. Kan je nou nooit eens iets normaal doen kleintje? mopperde ze geamuseerd in Dahlia haar gedachten. Een kleine glimlach verscheen om Dahlia haar lippen toen ze zich omdraaide en terug liep naar de lijn waarachter de andere kandidaten stonden opgesteld. Een paar keken Dahlia verbaast aan alsof ze niet net een fakkel vlam hadden zien vatten maar alsof ze helemaal gek geworden was. Dahlia daar in tegen was niet van plan nog iets anders te laten zien. Ze had getoond dat ze haar vuurmagie zo beheerste dat ze een fakkel zachtjes kon laten branden zonder de hele omgeving in brand te steken, ze had een kleine hoeveelheid van haar magie gebruikt om aan te tonen dat ze er voorzichtig mee was en er niet mee rondslingerde alsof het een ongevaarlijk iets was. Het was genoeg voor haar. Als de ridders dat niet vonden, dan wist ze niet hoe onverantwoordelijk sommige van de ridders met hun magie om gingen, en dat wilde ze dan eigenlijk ook niet weten.

Tristan keek naar de rijders die lieten zien wat ze met hun magie konden. Daarbij probeerde tristan op te letten of ze het gewoon deden uit spreken of alleen hun gedachten gebruikte. Iemand die niks zei was verder.met magie dan iemand die sprak want het koste tijd dat onder de knie te krijgen. Hij hoort dat rosewood weer naar voren moest komen en hij was benieuwd naar wat hij nu ging laten zien zijn grijze ogen gingen naar de rijder en volgde diens bewegingen nauwkeurig. Arrow keek naar de rijder maar ook even naar diens vrouwtjes draak hij had wel gezien hoe ze toen strakjes naar tristan had gekeken alsof hij een gevaar was die elk moment haar rijder kon aan vallen. Dat stond arrow niet zo zeer aan. Dan kijkt hij weer weg en ziet hoe de fakkels bij de rijders een voor een allemaal aan springen. Tristan glimlachte lichtjes net als nog een paar rijders. Vuur was een belangrijk element voor rijders. Ze liet zien dat ze het kon oproepen zonder al te veel energie te gebruiken. Je zag zelfs de oudste rijder een tevreden knikje gebruiken als hij naar de fakkels keek maar daarna roept hij alweer de volgende naam om. Tristan bekeek deze rijder en hij kon het meteen voelen deze was magie naar zich toe aant trekken te veel magie. Dit was gevaarlijk voor rijder maar ook voor de gene die er dichter bij in de buurt stonden. Arrow schudde lichtjes afkeurend zijn hoofd. Het liefst wilde tristan deze rijder meteen de les lezen over hoe gevaarlijk dit was maar deed het niet de oudste was daar voor. Tristan verzamelde ook wat magie uit voorzorg. Dan probeert de jongeman zijn magie te sturen maar je hoort een knal en een golf van magie komt vrij. Tristan en nog 3 andere handelen meteen oor een schild te maken voor hen en voor de andere rijders die allemaal aan wazig waren. De oudste rijder stond op.' Dit mijn beste rijders is binnen gevaarlijk en roekeloos. Sommige vragen zich af hoe demonen zich kunnen ontstaan dat komt door on gecontroleerde magie en te veel in een keer te qillen zoals deze rijder....u kunt gaan. Maar ik wil u volgende week wel spreken.' Zegt de oudste rustig maar streng. Hij keek de andere rijders aan als waarschuwing.

Dahlia voelde een nare rilling over haar ruggengraat lopen toen de volgende rijder naar voor werd geroepen. Ergens had ze het gevoel dat dit wel eens compleet mis kon gaan. Zonder er teveel bij na te denken haalde ze lichtjes de magie naar haar gedachten toe. Op het punt van de knal en de wild vliegende magie verscheen er om Dahlia en Luna een schijnende gloed. Dahlia wist dat ze niet sterk genoeg was om iedereen hier te beschermen, maar Luna was een van de belangrijkste in haar leven, ze kon haar niet verliezen door zo iets stompzinnig als een rijder die zijn magie niet onder controle heeft. Het schild om Luna en Dahlia heen glom helder wit in de stofwolk die de andere rijder had veroorzaakt. Toen ze om zich heen keek zag ze dat er meerdere rijders waren die of zelf, of door iemand anders er nog bij, een schild om zich heen hadden. Dahlia keek geschrokken naar de rijder in het midden van de ring die nu door de oudste weg gestuurd werd. Misschien maar beter ook. Die man is een gevaar voor zichzelf en andereDahlia knikte instemmend met haar draak. Een zacht gemompel rees op onder de andere kandidaten, maar Dahlia hielt zichzelf afzondig. Ze voelde een steek van haat in zich op komen die ze probeerde weg te duwen. Haar vuist balde zich naast haar lichaam toen er een beeld voor haar ogen voorbij schoot. Hun dorp werd aangevallen, haar vader was druk in de weer om iedereen in veiligheid te brengen toen haar moeder en zij aangevallen werden. De lichtflits van ongecontroleerde magie die hun kant op kwam en haar vader die ervoor sprong en geraakt werd. Ze huiverde maar wist de rest van de beelden weg te duwen. Haar vader was niet dood geweest door de klap, maar wel ernstig verwond, zijn dood volgde niet lang daarna. Ze keek naar Luna. "Het is zo jou beurt om te laten zien wat je allemaal kan meisje. Gedraag je een beetje oke?" Luna duwde zachtjes met haar snuit tegen Dahlia haar schouder. Je kent me toch kleintje. zei ze spinnend

Tristan had met een stale blik toe gekeken hoe deze rijder weg ging van de binnenplaats met zijn draak. Hij begreep heel goed waarom hij weg moest van de oudste en helemaal waarom hij terug moest komen van hem. Hij zou gaan bespreken hoe hij zijn magie moest gebruiken en hem leren wat beheersing is daar in. Dat hoorde hij te doen om te voorkomen dat er een dan in uit hem zou gaan kunnen ontstaan. Tristan keek naar de andere rijders. Sommige waren met elkaar in gesprek geraakt over dit voor van andere spraken weer met hun draak. Arrow was recht gekomen en duwde eventjes aan tristan als hij te lang kijkt naar een rijder van de ronde tafel die een lichte glimlach op zijn gezicht had.' Je doet het weer.' Leest hij zijn rijder de les.' Stop er mee anders gaat het op vallen.' Waarschuw arrow hem en hij gaapt ondertussen eventjes. Tristan keek naar arrow en legde een hand tegen zijn borst aan en voelde zijn hart kloppen er onder. Tristan kon zich geen leven meer voor stellen zonder arrow er in. Ze hadden al zo veel mee gemaakt.' Sloof je zelf niet te veel uit bij de jonkies.' Zegt hij dan tegen hem.' Zou ik dat doen.' Vraagt arrow zogenaamd verbaast aan hem waarna hij zijn vleugels uit slaat om op te stijgen. Een paar andere draken van de rijders hadden dit al gedaan. De oudste rijder schraapte zijn keel eventjes.' Ik nodig jullie rijders binnen uit voor wat warms te drinken.' Zegt hij en gebaarde naar het kasteel. Deze was groot genoeg gebouwd zodat de draken er door konden lopen op hier en daar wat kleine gangetjes na dan die voor bediende gelde. Iedere ridder had zijn eigen kamer met zijn draak die groot genoeg was om er goed in te wonen. Al kozen sommige ridders er voor om in het boek te blijven wonen of gingen er wonen om willen van hun vrouw of gezin. Maar er waren wel ridders in het kasteel mocht er ooit iets zijn bij de koning dan konden ze hem bij staan. Tristan keek nog eventjes om naar arrow voor hij wat achter aan de rest richting het kasteel liep. Hij bekeek de rijders weer die vandaag gekomen waren en zijn blik bleef hangen op de kleinste van hun. Hij ging uit eindelijk naast hem lopen.' De vrouwtjes draken hebben het op jullie bloedlijn voorzien volgens mij want jou vader had volgens mij ook een vrouwtjes draak.toch.' Vraagt hij beleefd.

Luna keek omhoog naar de andere draken die al waren opgestegen. Ze kon zelf ook wel een kleine vlucht gebruiken om haar spieren wat beweging te geven. "Ga maar meisje, ik red me wel. Ik hou me gedeisd." Luna keek Dahlia even kort aan met haar doordringende blauwe ogen. Toen ze zeker wist dat Dahlia op zou letten en ervoor zou zorgen dat ze niet ontmanteld zou worden sloeg ze een paar keer met haar vleugels voordat ze opsteeg. Ze steeg op, om zich vervolgens op de wind zachtjes te laten voor bewegen. Ze spinde bij het voelen van de wind in haar vleugels, de mannetjes draken negeerde ze volledig.
Dahlia was ondertussen de rest van de groep gevolgd. Ze wist dat Luna haar mannetje wel zou staan bij de rest. Ze was een pittige tante als ze je haar net kende maar ging voor je door het vuur als het nodig was. Dahlia was zo blij geweest toen Luna voor haar uit het ei gekomen was, maar ze had ook de nodige brandwonden gehad bij het leren kennen van haar draak en haar ontbrandbare gedrag. Ze liep een beetje afgezonderd van de groep. Ze wilde proberen zoveel mogelijk contact te vermijden. Als ze met iemand zou moeten praten zouden ze er al snel achter komen dat ze hier heel wat regels aan het breken was. Er ging een lichte rilling door haar ruggengraat heen toen ze een stem naast zich hoorde. Ze hoorde zij vraag een dacht even na over hoe ze zou kunnen antwoorden zonder zichzelf te verklikken. Uiteindelijk knikte ze alleen maar ter bevestiging. Ze kon nou niet bepaald een heel gesprek met haar gaan voeren dus liep ze zwijgend door achter de rest aan en dacht terug aan Amethist, haar vaders draak. Ze was prachtig geweest en heel zachtaardig. Helaas is ze kort nadat haar rijder was overleden ook overleden. Dahlia wist nog altijd niet of het was door het verdriet om het verlies van haar rijder of omdat ze toch zelf ook gewond was geweest. Het bleef een raadsel. Dan ineens blijft Dahlia staan. Ze draaide zich om naar een schilderij in de hal waar ze waren aangekomen. Haar ogen werden groot toen ze een levensecht portret van haar vader zag, met naam en overlijdings jaartal er onder.

Arrow vloog door de vlucht heen en trok zich in eerste instantie vrij weinig aan van de jonkies. hij profiteerde eerst eventjes van deze vrije vlucht. de meeste draken deden eigenlijk wel hun eigen ding al waren er wel een paar onder hun die deden letten op de jonge vrouwtjes draak. Arrow vond haar interessant maar hij was niet iemand die zoals sommige als een bij rond de honing ging zoemen. `goed even luisteren allenmaal.´ zei de draak van de oudste rijder die een gele bruine kleur had en duidelijk groter was dan allen anderen onder hun.´we testen niet alleen jullie rijders maar ook jullie. we vliegen nu dadelijk van hier naar het grote meer om daarna weer terug te vliegen. dit moeten jullie zo snel mogelijk doen, wij bekijken jullie onder de vlucht.´ legt hij uit en keek even naar Arrow. die maakte een snuivend geluid om daarna verder te vliegen. hij ging echt wel mee hard vliegen opletten kon hij tussen door ook nog wel. de oudste draak brulde als teken dat ze konden beginnen.


tristan had veel zien aan komen maar dat deze jonge rijder hem geen antwoord gaf maar een enkel knikje als teken dat hij gelijk had deed hem zelfs met een mond vol tanden staan. hij bleef dan ook eventjes stil staan om de jonge na te kijken. hij was klein en niet zo fors als de andere misschien was hij gewoon verlegen...dacht tristan bij zich zelf en hij begon weer te lopen als hij ziet dat de jonge bij het grote schilderij stil bleef staan. dat moest moeilijk zijn, dat kon ook de reden zijn waardoor hij niet had geantwoord .misschien miste hij zijn vader nog steeds erg, hij wist dat het door een magie aanval was gebeurt en dat hij niet lang er na was overleden. over zijn familie wist hij niet zo veel. tristan kon zich het niet heel goed voor stellen een familie als kon hij het misschien met Arrow vergelijken hij was zijn familie.
tristan liep langs de jonge.´ kom anders zijn we zo te laat in de grote zaal.´zegt hij tegen hem in het voorbij lopen richting de grote zaal. de meesten waren al de grote hal door en bij de grote eikenhouten deur. als tristan binnen komt krijgt hij een beker nes als de andere in de zaal.´ op onze draken.´ zegt de oudste en hief het glas bracht hem naar zijn mond maar dronk niet. tristan hief alleen zijn glas en keek toe wat de rest deed.

Luna liet zich nog een klein stukje door de eind mee voeten waarna ze haar vleugels spreidde en naar de rest toe vloog. Ze siste nijdig naar een van de mannetjes die te dicht bij kwam voor haar smaak en luisterde dan aandachtig naar wat de oudste draak die uitlegde wat ze te doen hadden. En snelheid test dus. Al wist ze zeker dat er meer bij kwam kijken dan alleen maar snelheid. Luna spreid haar vleugels lichtjes om de stand van de wind te voelen en te kijken hoe ze hier het beste gebruik van kon maken. De heen weg zouden ze hem mee hebben, maar de terug weg was wind tegen. Dat zou het lastiger maken om vaart te maken op de weg terug. Maar daar had ze we een idee op. Op de brul van de oudste draak schoten de meeste draken naar voor, luna daar in tegen maakte een schuine weg naar boven zodat ze hoogte zou hebben als ze het straks nodig zou hebben. Rustig vloog Luna richting het meer zo zorgde ze er wel voor dat de afstand tussen haar en de andere draken niet te groot werd.

Dahlia keek kort achter zich. Ze merkte dat ze de ruiter verbaast had achter gelaten door hem geen antwoord te geven. Ze wilde niet te lang stil staan bij de dood van haar vader en merkte dat ze alleen was overgebleven. De rest was natuurlijk gewoon doorgelopen. Dahlia draaide zich van het schilderij af toen ze de stem van de jongeman hoorde en knikte. Ze volgde hem naar de zaal en ook zij kreeg een glas in haar handen gedrukt. Ze knikte dankbaar en liep door. Waar de andere groepjes vormde bleef zij wat op de achtergrond staan. Ze rook aan de vloeistof. De geur was apart, ze kon er niet echt aan polsen wat voor iets het was. Maar het was zeker geen wij waar het wel op leek. Toen de oudste ruiter toosten legde ze haar hand boven het glas en liet haar magie door de vloeistof heen stromen. Toen er lichte kleurverandering op trad goot ze de vloeistof onopgemerkt in de plantenbak die naast haar stond. "Sorry als je het niet overleefd" mompelde ze verontschuldigend naar de groene bladeren. Toen de oudste zijn toost af had gesloten en de andere ruiters een slok namen, deed Luna alsof ze hetzelfde deed terwijl ze haar ogen de zaal rond liet gaan om te zien wie er allemaal dronk, wie niet en wat er gebeurde met de mannen die wel een slok van de vloeistof namen.

Arrow vloog op een goed stempo mee, hij vloog best wel goed maar niet voor aan hij wilde de jongere draken niet het na kijken geven , daarbij moes hij ze wel nog kunnen zien. ondertussen maakte hij wat uitslovende bochtjes en draaien. in een van zijn draaien ziet hij dat eentje hoger was gaan vliegen. de jonge vrouw in hun midden. hij was nieuwsgierig en bleef eventjes kijken maar al snel kijkt hij ook weer naar de andere hij moest ze allenmaal in de gaten houden, al was hij was hier niet zo goed in als zijn rijder. hij was liever bezig. daar vulde ze elkaar eigelijk bes wel op aan. ze bereiken al snel het meer. Arrow bekeek de eerste die aan was gekomen die was nu duidelijk wat uit geput. zijn blik ging naar de oudste draak die rustig kwam aan vliegen nu de eerste zich weer afdraaiden van het meer en richting het kasteel terug gingen.´ jij verliest nooit je wilde haren Arrow. ´zegt hij tegen hem als teken op de draaien en stunten die hij net had uit gehaald.´dat weet je toch.´ bijt hij hem terug waarna hij weer terug begin te vliegen en keek naar de andere draken en hij ging langer vliegen tussen de bomen door.

tristan bekeek de rijders en hun drink bekers. hij was benieuwd welke rijders het door hadden. tristan had het al door gehad toen hij de beker kreeg, de geur die er vanaf kwam was duidelijk een slaap middel. een slaap middel had een sterkere geur dan andere middelen die gebruikt konden worden. tristan zag eentje de beker laten vallen waarna hij zelf op de grond viel. hij had sommige niet zien drinken eentje had gedaan alsof die dronk eentje gaf het de plant. en een andere viel met beker en al op de grond.´jullie moeten altijd na denken, zeker als je iets krijgt. heel vaak is het gewoon onschuldig goed bedoelt.´legt tristan uit.´en een enkele keer kan het een val zijn.´zegt een andere rijder met sneeuw witte haren aan de andere kant van de zaal. tristan keek hem eventjes aan en dan naar de oudste rijder die instemmend knikte. `jullie kunnen de bekers af geven en nu echt wat drinken krijgen.´zegt hij met een glimlach. tristan zag je nu ook voor het eerst glimlachen. de oudste hield wel van zoon soort lesjes. hij gaf de beker af en pakte een nieuwe en raakte in gesprek met een andere rijder.

de andere rijder met het sneeuw witte haar die in het begin van zijn 30 was. kwam met een nieuwe beker aan en gaf die aan de kleinste rijder die hier was.´mocht je morgen de training hier moeten verlaten en je wilt toch wat betekenen laat het me weten.´zegt hij met een zelfvoldaande glimlach als hij de jonge rijder de beker overhandigt.´een rijder met jou bloed lijn...hoordt geen smid te worden toch.´fluistert hij zachtjes waarna hij weg liep en hielp de oudste met de rijders die in slaap waren gevallen.

Luna keek rustig naar de draken om zich heen. Ze merkte dat een aantal al behoorlijk wat van hun energie hadden gebruikt om die opschepperige groene draak bij te houden en dan moest het zwaarste nog komen. Ze had zich bewust ingehouden om daarna een aantal andere het nakijken te geven. Rustig draaide ze om het meer heen. Zodra ze voelde dat ze wind tegen begon te krijgen legde ze haar vleugels strak tegen haar lichaam aan en schoot ze naar beneden. Doordat ze hoogte had gewonnen, hoefde ze zich nu alleen maar zo klein mogelijk te maken om er voor te zorgen dat ze niet teveel weerstand van de wind had, de vaart hielt ze er hierdoor in. Ze zoefde een paar andere draken al zigzaggend voorbij en spinde van plezier. Ze genoot van de wind in haar vliezen en vond het daarnaast geweldig om een aantal mannetjes verbaast achter te laten. Een was zelfs zo van slag dat hij, nadat Luna voorbij was gezoefd en even speels met haar staart had gezwiept, in het midden van de lucht was blijven stil hangen en niet meer wist wat hem overkwam. Luna brulde zachtjes en triomfantelijk om vervolgens door te vliegen naar de "finish" voor zover je het een finish kon noemen. Luna wist dat het geen echte wedstrijd was, maar ze kon er altijd een spelletje van maken. Het moest wel leuk blijven.

Dahlia zag een aantal rijders op de grond zakken. Maar goed dat ze het niet vertrouwd had. Anders was haar geheim eerder uitgekomen dan haar lief was geweest. Als iemand haar weg gesleept had was het zeker geweest dat ze achter haar vermomming waren gekomen. Ze zette de lege beker op een tafel en keek naar de jongeman die haar eerder aansprak. Ze trok haar wenkbrauw op. Een slaapmiddel of iets ergers goed bedoeld? Alleen mensen die je vijand waren zouden ooit iets in je drankje doen. Ze draaide haar blik naar de ander kant van de zaal waar een rijder met sneeuw wit de eerste rijder zijn uitleg onderbrak en zelf het woord nam. Ergens had ze het vermoeden dat doe twee een kleine probleem met elkaar hadden. Zeker door de blik die ze elkaar gunde. Het verbaasde haar dat de rijder met het witter haar met een nieuwe beker haar kant op kwam. Iets wat verrast nam ze de beker aan. Ze luisterde naar zijn woorden en knikte. Ze keek hem iets wat verbaast na. Een rijder met haar bloedlijn? Iet betekenen als ze niet door zou zijn naar de trainingen? Ze bleef roerloos staan terwijl ze naar de beker in haar hand keek. Ergens kon ze het niet laten om ook deze beker te controleren met haar magie, toen die veilig bleek te zijn nam ze iets wat verward een slok. Waarom zou die rijder haar aanspreken over een mogelijkheid iets te betekenen als ze niet gekozen zou worden als rijder? Dat was toch het belangrijkste wat je kon doen als rijder? De orde en de koning dienen. "Vreemd...."

Arrow vloog laag bij de bomen waar niet zo veel windt op het moment was, het was ook nog eens zo als hij raar een boom moest ontwijken de oudste hem niks kon zeggen van zijn draaien. hij keek achter zich naar de draken een paar die vermoeid begonnen terug te vliegen en eentje die van de hoogte gebruik maakte door als een speer te dalen. hij zag ook hoe ze een paar andere zigzaggend voorbij vloog. hij zag de oudste goedkeurend knikken op hoe ze het deed. hij zag een paar andere mannetjes probeerde te versnellen om haar bij te houden en eentje die wel heel verbaast was. dat was heel stom zo verbaast zijn en stil blijven hangen. Arrow begon weer verder te vliegen als hij haar hoort brullen niet hart maar toch. hij kon het niet laten om ook een brul te laten horen. gewoon omdat hij het leuk vond. hun leven was de lucht hun waren daar de baast en de meeste gevechten voor hun speelde zich ook daar af. andere wezen moesten weten dat zij wezens waren waar je niet zomaar de spot mee moest drijven. zeker mensen niet. Arrow wist hoe sommige mensen konden zijn er waren veel gelukkig goede mensen maar er zaten sommige bij die niet mis waren. hij vloog tussen de bomen door achter Luna aan die nu voor aan lag. ze was een slimme damen.


de wit harige rijder hiel de oudste met eentje weer bij brengen en begon hem een uitleg te geven terwijl zijn helder blauwe ogen even naar de kleine rijder in hun midden ging. hij zag dat hij deze kant op keek en hij ging weer verder met de andere rijder.

tristan was met een rijder in gesprek maar had wel stiekem het tweetal verder op gekeken hij zag hoe Dario de rijder een nieuwe beker gaf en hem wat zeggen.om daarna ook weer weg te lopen. hun blikken hadden eventjes gekruist waar door je de tempratuur in de kamer kon voelen dalen. ze hadden het nooit zo op elkaar gehad en na een jaar geleden was tristan er van overtuigd als Arrow hem niet te hulp was geschoten bij een missie hij om was gekomen door iets wat Dario had gedaan en op een ongeluk had moeten lijken. vanaf die tijd bleef hij hem wat sterker in de gaten houden vanzelf. iets wat hij van Arrow moest laten, maar wat niet altijd lukte .tristan nam een laatste slok van zijn beker om het daarna aan een bediende te geven.'goed de draken komen zo terug en dan zit het er op voor vandaag. jullie mogen vannacht hier slapen morgen geven we jullie te horen welke 3 ruiters te training volgen waar uiteindelijk maar eentje van hier bij ons zal blijven.'geeft de oudste rijder een korte uitleg.en hij went de bediendes die zich wende naar de nieuwe rijders om hun hun logeer plek van deze nacht te brengen. tristan wist dat hij zo nog even naar Arrow ging en dat hij en de rest achter een uurtje zouden gaan vergaderen over welke drie kandidaten ze gingen uit kiezen.

Luna vloog nog een stukje door met het voordeel van de afdaling die ze in zette. Toen ze merkte dat ze snelheid aan het verminderen was klapte ze haar vleugels uit om lange slagen te maken en telkens wanneer een slag klaar was de vleugels tegen haar lichaam te klappen om zo min mogelijk tegengehouden te worden door de wind die het laatste stukje recht van voren kwam. Ze hoorde een gesmoorde brul, iets tegen gehouden door de luchtstroom die ervoor zorgde dat de brul eerder naar achter ging dan naar haar toe, maar hij was toch duidelijk hoorbaar. Er zat genoeg kracht in. Ze keek even achterom naar de rest om daarna bij het einde te landen. Ze klapte haar vleugels in en ging bij een van de bomen liggen aangrenzend aan het trainingsveld van het kasteel.Kleintje, ik ben terug Ze wist dat zodra Dahlia de kans kreeg ze naar op zou zoeken. Ze hielden er geen van beide van om lang gescheiden te blijven. Zeker niet omdat ze elkaar beschermde van ongewenste activiteiten. Luna sloeg haar vleugel om haar lichaam heen en keek naar de andere draken die nu langzaam een voor een terug begonnen te komen. Ze keek even naar de oudste draak en naar de groene draak die bij de rijder hoorde die tegen Dahlia moest sparren in de eerste ronde. Ze vroeg zich af hoe die draken de dagen hier rond het kasteel versleten als er niets gebeurde. Ze had er zelf altijd van genoten de omgeving te verkennen als zij en Dahlia niet trainde of op reis waren. Ze was benieuwd of dat nog zou kunnen als ze straks hier trainden en misschien wel deel uit zouden maken van de rijders van de ronde tafel.

Dahlia nam voorzichtig een paar slokken van haar beker terwijl ze de andere rijders in zich op nam. Ze vroeg zich af wie van de aanwezigen uitgekozen zouden worden om te blijven trainen. Ze hoopte maar dat haar aanwezigheid hier niet voor niets geweest was. Als ze niet zou mogen blijven wist ze niet hoe ze zich daarbij zou voelen. Ze zou teleurgesteld zijn. Meteen dacht ze terug aan het aparte gesprek met de witharige rijder die haar gevraagd had hem te volgen wanneer ze niet door zou zijn naar de trainingsrondes met de andere ruiters. Ze vroeg zich af wat hij van haar zou willen. Zelfs al zou ze niet gekozen worden, dan nog moest ze er achter proberen te komen wat hij precies van haar wilde. Dahlia zette haar beker weg en volgde de bediende die haar naar haar verblijf zou brengen voor die avond. De bediende boog voor haar en verliet de kamer toen om haar alleen te laten. Ze sloot de kamer zorgvuldig af zodat niemand haar zou kunnen storen en er achter zou kunnen komen wie ze daadwerkelijk was en liep naar het raam om over de binnenplaats van het kasteel heen te kijken. Op dat punt hoorde ze Luna haar stem in haar hoofd. De draken waren terug. Dat was mooi, dan kon ze Luna vragen wat die vond van de woorden van de witharige ruiter. Snel deed ze haar haar goed, een aantal plukken waren losgelaten uit de vlecht tijdens het gevecht, en deed ze de kap weer zorgvuldig op. Ze haalde de deur van het slot nadat ze haar spullen zorgvuldig had weg geborgen onder het bed, en liep terug naar de trainingsvelden waar ze de draken achter gelaten hadden.

Arrow vloog tussen de laatste bomen door en ging vlak langs de muur omhoog om daar na er vlak achter te landen. hij zag een stuk verder op achter bij het trainings veld de drakin liggen bij de bomen. misschien zou Arrow als ze mocht blijven voor de training haar eens uit dagen voor een echt wedstrijdje nu had hij ook moeten op letten op de andere en hij hoorde eentje over vliegen en zag hem op het trainings veld landen. even daarna volgde ook de andere. met de oude draak. als laatste kwam een draak die door zijn poten heen zakte als die land. Arrow schudde zijn hoofd even af keurend. je moest je krachten verdelen als er nu een aanval was gekomen had die draak geen enkele waarde voor iets bij te dragen. hij bekeek allen draken eventjes hij liep naar de oude draak uiteindelijk.' de dame was het slimste en is nu een van de fitste nog na de vlucht' zegt hij tegen hem. de oudste knikte naar Arrow om daarna naar haar toe te wandelen. 'het was fijn om te zien hoe je gebruik maakte van je omgeving en ook nog eens heel slim van je.' zegt hij eerbiedig tegen haar als compliment.
Arrow keek op afstand naar ze maar keek al snel weg als hij voelt dat tristan dicht bij is. als hij naar de poort kijkt ziet hij hem komen aan lopen en hij loopt hem tegen moet. 'lekkere vlucht gehad.' vraagt tristan hem. 'je het was nog best interessant .'geeft hij aan hem toe. tristan glimlacht eventjes om daarna via Arrow zijn voorpoot omhoog te klimmen tot hij goed op Arrow zijn rug zat. hij had nu handschoenen aan gedaan die had hij bij het zwaard vechten niet aan gehad. tristan had veel moeten oefenen met vliegen in het begin omdat Arrow niet zo weg was van een zadel hadden ze samen naar oplossingen gezocht en uiteindelijk gevonden. hiervoor droeg tristan beschermende kleding. hij pakte zich aan een van de uitstekende hals schubben vast. Arrow sloeg zijn vleugels uit om daarna op te stijgen met zijn rijder op zijn rug. tristan keek beneden naar de draken sommige hadden er vermoeid uit gezien en eentje niet echt.' ik weet al wie ge wonnen heeft.'zegt hij plagend tegen Arrow. Arrow snuift luid. 'soms is het best irritant dat je zoon oog hebt om in alles wat te zien.' kaatst hij terug waarna hij rond het kasteel begint te vliegen. Arrow genoot van het vliegen en zijn rijder bij hem in de buurt, tristan genoot er net zo van al bleef hij weer alles in de gaten houden. als ze het grote kasteel zijn rond gevlogen duikt Arrow naar benden richting het bos om op het allerlaaste moment zijn vleugels uit te slaan op een rustige open plek in het bos een stukje bij het kasteel en het dorp vandaan. tristan aaide Arrow zijn hals eventjes om daarna af te stijgen om even met hem gewoon van de natuur te genieten. voor hij dadelijk weer aan de bak moest.