Sanne & steffanie RPG

Dahlia kijkt op naar Amoir als die haar hand op haar schouder legt. Was het een troostend gebaar? Dat wist ze niet zeker. Ze knikte. Het drankje had haar altijd geholpen, maar deste vaker het gebeurde, des te hardnekkiger het werd. Daarom hoopte ze in een van de boeken in andere dorpen uit te kunnen vinden wat er met haar aan de hand was. Waarom haar ouders altijd rond gereisd hadden met het gevoel dat ze achtervolgd werden en waarom ze haar verscholen hadden. Dat was het gevoel wat Dahlia altijd gehad had. Toen Amoir haar hand terug trok keek ze haar recht aan. Het viel haar op dat de jonge vrouw tegenover haar wat bleekjes was geworden. Ze wilde nog wat zeggen maar Amoir had al afscheid genomen. Zonder nog een woord tegen haar te zeggen keek Dahlia toe hoe de vrouw zich omdraaide en weg liep, gehaast alsof ze door de duivel achtervolgd werd. Ze schudde haar hoofd en liep de herberg in waar ze de ward vertelde dat Tristan had gezegd dat ze hier kon overnachten en dat hij de kosten op zich zou nemen. Ze werd naar een klein kamertje op de eerste verdieping geleid waar ze haar tas neer legde. Ze haalde er het boek met de witte cirkel en haar notitie boek uit en liep weer naar benende. Toen ze het dorp binnen was gekomen had ze een kleine heuvel gezien die uitzicht had op een weide vlakte. Rustig liep ze hier naar toe. Het viel haar op dat de meeste mensen zich al hadden terug getrokken in hun huizen. Zo levendig als het eerst was geweest zo rustig was het nu. Ze schudde haar hoofd. Ze vond het maar een raar dorp. De meeste dorpen waren rumoerig tot in de vroege uurtjes wanneer de mannen van de kroegen naar huis liepen en de vrouwen en kinderen hun dag begonnen. Bij de heuvel aangekomen ging Dahlia zitten en sloeg ze het boek open.

Raven had in wolf vorm bij het raam gelegen sinds Tristan weg was gegaan. Toen hij Amoir haar stem in zijn hoofd hoorde opende hij sloom een oog en hief zijn kop op. "Ja ik ben nog bij Tristan's moeder. Hij is naar buiten, de omgeving onderzoekend. Ik heb hem gezegd dat ik de boel hier in het oog zou houden." Hij slaakte een geeuw terwijl hij zich uitrekte. "Je klinkt alsof je door de duivel achtervolgd word. Is alles in orde?"

Amoir rende door de straten van het dorp. Ze hoorde tot haar opluchting dat raven nog daar was. Alleen dat tristan weg was. Ze wist nog niet os ze dat als een probleem moest zien want ze wist niet of raven nog met hem gesproken had.' Oké. Ik ben onderweg naar jou. Ik wordt niet na gejaagd door de duivel. Maar ik heb nieuws.' Zegt ze terug via de band. Ondertussen stormde ze hem huis binnen en gooide de deur met een klap doch om de trap met twee treden tegelijk op te rennen. Ze wilde bijna de deur binnen stormen als haar invalt dat er een ziek iemand ligt. Ze hield zich in en ging rustig naar binnen maar hijgde wel nog lichtjes van de snelle inspanning. Ze keek naar raven die zich net was uit aant rekken als een wolf. Ze had hem zeker wakker gemaakt onder een dutje.'der moeder gaf haar wolfs kruid.' Begon ze hijgend.' We waren bij de handelaar en ze vroeg mij dingen dus ik begon over wolfskruid dat ze het dronk en waarvoor.' Begon ze nog wat verhit en een beetje vaag te vertellen en heel snel achter elkaar. 'Haar ouders zijn dood...dus die kan ze het niet vragen.' Begint ze van de hak op de tak. Ze keek raven aan terwijl ze nog lijk bleek zag en ze ademde diep in en uit om vervolgens op nieuw te beginnen bij het begin. Nu rustiger dan ze net als een kapel kip had gedaan.' Dahlia vertelde me na een vraag van mij dat ze wolfskruid drink op advies van haar moeder. Ze heefd hoofspijn en pijn aan haar botten vanaf haar 13e alsof er iets naar buiten wilt zei ze me.' Zegt amoir dringend. Ze begon een beetje rond te lopen terwijl ze de rest vertelde wat dahlia haar vertelde.' Ik denk dat ze een weerwolf is net als ons maar dat wat ze doet het veranderden tegen houd.' Sluit amoir af terwijl ze op de stoel neer plof. Ze keek raven aan verwachting vol wat hij van haar rare theorie vond. Ze hoopte dat hij haar theorie begreep en haar niet stom vond.

Try liep nooit het zelfde altijd anders en ook nooit de zelf de tijd. Dat was gevaarlijk. Nu liep hij op een drafje als wolf rond rook aan verschillende dingen tor hij bleef staan als hij weer die geur ruikt...Dat was dahlia was ze niet in de herberg op dit tijd stil zachtjes vloekte try werd mens en begon er heen te lopen

Een gedaante met kort rood haar kwam uit de bosjes een man van rond de 30. Die liep op dahlia af.' Een meisje met zulk kleur blond haar heb ik maar een keer eerder gezien.jou moeder toch.' Zegt hij al op geruime afstand tegen haar zonder blikken of blozen en hij kwam langzaam dichter bij.

Raven keek Amoir aan toen die zo ongeveer de kamer binnen kwam stormen. Hij moest er lichtjes om grinniken. "De duivel volgt je niet zegt hij maar toch ben je opgejaagd." lacht hij. Als hij nog iets wilt zeggen word hij meteen af gekapt door Amoir die de woorden eruit begint te gooien. Hij veranderd terug in zijn menselijke gedaante en slaat zijn armen over elkaar heen terwijl hij luistert naar de woordenstroom die uit haar mond komen zonder haar te onderbreken. Toen Amoir eindelijk klaar was met haar hele uitleg over hoe zij dacht dat Dahlia een wolf zou kunnen zijn die onderdrukt werd door het wolfskruid dat ze dagelijks dronk sinds haar 13de verjaardag fronste hij zijn wenkbrauwen. "Waarom zou iemand die, als ik jou zo begrijp een wolf zou kunnen zijn, door zijn of haar ouders wolfkruid te drinken krijgen? Dat zou betekenen dat ze de wolf in zich onderdrukt en die er nooit uit gelaten is? Iedereen die in een pack leeft en zelfs dwalende wolven weten dat het ongezond is om een wolf die voor het eerst moet veranderen tegen te houden. We worden niet voor niets als we puberen er langzaam op voorbereid om wolf te kunnen worden. Het is de natuur, het is ons. Dat tegenhouden is gevaarlijk." Hij keek op naar Amoir. "Denk je dat we het bij Try moeten voor leggen?"

Dahlia was zo diep in de lijst met namen verdiept dat ze niet merkte dat er iemand op haar af gekomen was. Ze keek op naar de man. Zijn woorden zorgde ervoor dat ze wat ongemakkelijk werd. "Sorry maar kennen wij elkaar?" Ze fronste haar voorhoofd. Ze had haar moeder nooit over iemand horen praten anders dan haar vader, haar of patiënten die ze gehad had. Daarnaast was haar moeder er niet meer, hoe kon iemand weten wie zij was. Ze was nooit aan iemand voorgesteld. Langzaam kwam Dahlia overeind, ze klapte het boek dat ze in haar handen had dicht en raapte haar notitie boek op. Langzaam deed ze een paar passen naar achter terwijl de man op haar af kwam.

Amoir had onder haar praten wel gemerkt dat raven mens was geworden. Hij nam in haar ogen zijn typische ik luister houding aan door haar aan te kijken met zijn armen over elkaar geslagen. Nu was het amoir haar beurt om naar raven te luisteren ze beet onder tussen wat op haar onder lip.' Dat snap ik ook niet. Ik zou dat een kind laat staan mijn eigen kind nooit aan doen. Als kind doet veranderen pijn de eerste keer laat staan als je volgroeid bent...je lichaam is dat toch niet gewend.' Zegt amoir. Ze keek raven met groten ogen aan denkend aan hoeveel pijn dat moest doen.' Ik weet het het klopt wat je zegt misschien zit ik er ook wel naast maar de pijn die ze beschrijft lijkt heel veel op de pijn die ik voelde een paar dagen voor ik veranderde...Dat moet jij toch ook wel weten nog.' Sist amoir op niet op een onaardige manier. Maar iedere wolf wist wanneer die voor het eerst was veranderd. ' Ik weet dat het onze natuur is en dat je natuur niet kan tegen houden...Maar wat zal het doen met haar als het gebeurt als we wellicht gelijk hebben. Ze heeft dan iemand nodig anders raakt ze in paniek met nog meer gevaren.'ratelde amoir weer eventjes snel door. ' lijkt je dat verstandig. Hij keek toen straks al een verliefde puppy wat als hij hoort dat ze onze soort is. Maar ik weet ook dat tristan altijd eerlijk is...deze is moeilijk.' Zegt ze nog na denken. Amoir was vaker wat druk en wild maar als ze ging jagen was ze de rust zelf. Van deze informatie werd ze wat onrustig en ze friemelen met haar handen.

De rood harige man had gele ogen en keek naar het meisje alsof hij een hele interessante prooi had gevonden terwijl hij glimlachte. Hij hoorde haar vraag waar door hij vreugdeloos moest lachen.' Nee we kennen elkaar niet. Daar zorgde je moeder wel voor dat mijn Alpha jou niet vond.' Zegt hij en kantelde zijn hoofd terwijl hij haar nog wat beter bekeek. Ze was sprekend haar moeder. Hij zag haar opstaan en naar achteren lopen.' Kom kom biet zo verlegen doen.' Zegt hij dwingend en deed nog een stap naar voren.
Maar dan verschijnt het ineens voor dahlia en zijn haren leken recht op zijn hoofd te staan. De rood harige man nam een dreigende aanvallende houding aan.' Waarom sta jij me altijd in de weg van mij en mijn alpha.' Snauwt hij. Try liet een grommend geluid onbewust horen.' Omdat jullie altijd dingen doen die niet deugen. Nu een vrouw lastig vallen.' Begon try gevaarlijk. In zijn geest waarschuwde hij raven " raven Devos is hier." Zegt hij als teken dat de beta van de andere Alpha hier was. Waarom wist hij niet maar hij had gezien en geroken dat dahlia zich onaangenaam voelde. Hierdoor kon hij niet enkel toe kijken zijn aard zei dat hij moest helpen. ' verdwijn devos voordat je op de blaren zit.' Zegt try en hij deed wen stapje naar voren waar door dag in naar achteren ging maar hij keek van hem naar dahlia. Dan beginnen zijn ogen te glimmen terwijl hij wat heen en weer begint te lopen zoekend naar een open plek. Try zorgde er voor dat hij bij dahlia bleef. Hij was aant twijfelen niet weten of hij moest veranderen in een wolf en devos aan te vallen of nog moest wachten. Wij wilde dahlia geen angst aan jagen maar haar ook beschermen. Normaal zou hij wolf worden en hem meteen op zijn plaats zetten.

"We weten niet zeker of ze bij onze soort hoort. Alles wat je nu verteld lijkt er verdacht veel op, maar laten we niet op de feiten vooruit lopen en van iets uitgaan wat misschien zo blijkt te zijn. Jij en ik weten allebei dat Tristan heel hard een Luna naast zijn zij nodig heeft. Ik wil hem niet zien breken als hij denkt dat hij zijn zielsverwant heeft gevonden en dat blijkt niet zo te zijn. Hij en de pack hebben dat nodig, ik wil hem niet onbewust valse hoop geven." zei Raven serieus. Pas wanneer ze hadden gezien dat Dahlia inderdaad kon veranderen in een wolf zouden ze door gaan naar het gedeelte waar ze misschien de zielsverwant van hun alpha bleek te zijn. Als ze dachten en zouden handelen alsof zij de Luna van de pack was zou het de pack alleen maar meer breken en open leggen voor rivaliserende packs in de buurt. Terwijl hij met zichzelf aan het dubben was over wat het beste was om te doen hoorde hij Tristan zijn stem in zijn hoofd. Hij voelde de woede van zijn alpha door zijn aderen stromen terwijl hij naar Amoir keek. "Devos is hier. We hebben een probleem." Met grote passen liep hij naar de deur en vloog hij de trap af. "Wolf of geen wolf?" vroeg hij nog aan Tristan terwijl hij door de buiten deur heen stormde en in de richting van Tristan rende.

Dahlia voelde dat ze duizelig werd van angst en van de informatie waar ze niets mee kon. Haar moeder zorgde ervoor dat hij en zijn alpha haar niet konden vinden? Wat was een alpha? Waar beschermde haar ouders haar voor? "Blijf bij me uit de buurt!" riep ze uit naar de man. Ze wilde zich net omdraaien en kijken of ze weg kon rennen toen Try voor haar verscheen. Hij ging tussen haar en de man staan wat er voor zorgde dat ze niet meer een directe prooi van die vreemde was. Weer kwam dat woord alpha voorbij alsof het een status was die de baas van die man, en Try blijkbaar ook, had. Dahlia bleef zo dicht mogelijk achter Try staan, wetende dat als ze afstand van hem zou nemen ze de vreemde man een kans zou geven om haar te grijpen. Ze wist niet waarom, maar blijkbaar wilde hij haar heel graag te pakken krijgen. Zijn heen en weer geloof gaf haar de kriebels, haar nekharen gingen recht overeind staan terwijl haar ogen angstig stonden. Jaren had ze altijd heel graag willen weten waarom ze altijd alleen waren. Zij met haar ouders. Waarom ze van stad naar stad reisden, waarom ze nooit vrienden maakte en op een plek bleven. Maar nu? Nu vroeg ze zich af waarom ze überhaupt ooit op het idee was gekomen om achter haar verleden aan te gaan. Waarom wilde ze zo graag weten waar ze vandaan kwam en wie haar ouders echt waren. Als ze gewoon stilletjes in een dorpje ver weg was blijven wonen, zoals haar ouders hadden gedaan voordat ze ze dood in de hut had gevonden, was dit dan ook gebeurd? Was er dan ook een vreemde achter haar aan gekomen? Had ze dan überhaupt nog geleefd of was ze net als haar ouders in koele bloede vermoord?

Try merkte hoe dicht dahlia bij hem in de buurt bleef staan en voelde en rook dat haar obzekerheid was omgeslagen in angst voor de man al bleef de onzekerheid wel aan wezig. Try bleef mer devon mee bewegen zodat hij de heletijd tussen hem en dahlia in bleef staan. Try snapte niet hoe durfde hij zomaar het dorp in te komen. Normaal als ze kwamen was devos niet alleen als ze aanvalde. Dan was hij nu waarachijnlijk alleen informatie komen zoeken. Maar wat maakte dahlia dan zo bijzonder dat hij handelde. Devos baalde dat hij niet bij dahlia kwam. Je zag hem even twijfelen maar dan langzaam een wolf worden met een donker bruine rode vacht. Hij schudde zich eventjes uit en likte zijn tanden af. Try hoorde raven terug antwoord." Wolf Devos is net verandert. " antwoord try terug en die keek niet weg van Devos.' Sorry dat je er zo achter moet komen. Niet weg rennen ik weet niet of er meer van hem in de beurt zijn.' Zegt try snel tegen dahlia en als Devos naar hen toe springt wordt try ook een wolf sneller dan Devos was geweest hij pakte hem bij het nek vel en trok hem weg bij dahlia door hem op de grond te gooien.als de rode wolf weer recht komt zie je dat tristan een grotere wolf is dan die rode voor hem ook al was die ouder. Verder op uit de struiken kwamen nog 2 wolven gerend die naast de rode gingen staan. Devis was echt niet alleen geweeat. Nu gromde try wel vel met ontblote tanden. Hij ging zo staan dat hij weer voor dahlia beschermend.

Amoir luisterde naar hoe raven over dit gebeuren dacht en was blij dat ze met hem er over kon spreken en dat hij altijd de rust zelf was.hij had gelijk ze moesten het zeker weten voor try en voor de pack hun veiligheid. Raven had gelijk try had een luna nodig maar wel de goede. Ze konden niet riskeren dat hij nu gebruikt werd met al die vijanden op de loer had hij het al zwaar genoeg. ' je hebt gelijk dit houden we onder ons. Sorry dat ik zo reageerde ik was nogal geschrokken ' Zegt ze eerlijk ze wist niet dat zo iets bestond. Ze was even stil net als raven maar ze keek meteen op als ze hoort dat Devos er is. Raven kwam in beweging. Zij volgde hem meteen in de gang riep ze een van de andere jagers dat die bij tristan moeder moest blijven. Dan rent ze achter raven aan.

Raven hoorde Try zijn woorden in zijn hoofd weergalmen. Binnen twee tellen rende er geen man meer maar een roest bruine wolf door de straten van het dorpje. Zo snel als zijn poten hem dragen konden rende hij naar de plek waarvan hij voelde at Try daar was. Hij zag dat Devos niet alleen was. Tegenover zijn alfa en het meisje stonden nu drie wolven, allemaal kleiner dat Try, die klaar waren om in de aanval te gaan. Hij ging naast Tristan staan, blijkbaar waren ze hier voor haar, maar waarom? Hij gromde naar Devos. "Wat doe jij hier?" leek hij wel naar hem te grommen.

Dahlia slaakte een gil toen op de plek waar net nog de man had gestaan ineens een wolf stond. Haar ogen stonden groot van angst en haar handen trilden. Waar was ze in godsnaam in terecht gekomen. Ze draaide haar hoofd langzaam in de richting van Try die haar vertelde dat ze niet weg moest rennen omdat hij niet wist of er nog anderen waren. Andere wat? Andere wolven? Ze zag hoe de wolf tegenover hen op hen afkwam gesprongen maar geschept werd door Try die ook in een wolf was veranderd. Voor dat ze het zelf echt door had wat er nu allemaal gebeurde zakte ze door haar benen heen. De boeken die ze in haar arm hadden gehad vielen met een zachte bonk op de grond. "Wa...Wat is dit?" De woorden kwamen als een piepend geluid uit haar keel. Het ene moment werd ze lastig gevallen door een vreemde, het volgende moment stonden er ineens vijf wolven tegenover elkaar, voor haar. Ze keek naar de twee wolven voor haar. Een zwarte en een roest bruinen, de vacht van de tweede leek op de kleur haar van die vriend van Tristan, Raven als ze het goed had gehoord. Naast Devos waren nog twee wolven verschenen die blijkbaar aan dienst kant stonden, waren ze er alle drie om haar mee te nemen? Mee waar naar toe? Ze sloot haar ogen, bang om te zien wat er zou gaan gebeuren. "Laat het een droom zijn, dit is niet echt." mompelde ze zachtjes. "Dit is allemaal een nare droom en ik word zo wakker, in het huisje van mijn ouders. En er was niets aan de hand." Ze had het gevoel alsof ze gek werd.

Try stond nog steeds beschermend voor dahlia die hij had horen gillen toen had hij willen om kijken maar het niet kunnen doen door Devos. Het was ook maar goed dat hij het niet gedaan had anders was hij niet zo snel kunnen veranderen. Niet veel later hoorde hij naast zich een bonk en wat zachts...Ze was in ieder geval niet weg gerend. Hij hoorde haar wat stamelen waar hij nu niet op kon reageren. Try voelt een opluchting als raven naast zich verschijnt. Devos alleen zou hij nog wel aan kunnen maar met twee andere er bij werd het ineens moeilijker. Nu was dat een ander verhaal. Raven was zijn beta die maakte hem altijd sterker als hij in de beurt was. Hij ging nu groter staan want hij hoefde dahlia niet meer alleen te beschermen en je zag wat voorn status tristan had.

Amoir kwam ook aan gerend als een bruine wolf met lichte plekjes hier en daar maar ze ziet dahlia zitten waardoor ze mens werd. Ze wist dat de jongens de drie andere wel aan konden als het op vechten aan kwam. Dahlia zat er door heen dat kon zien omdat ze op haar knieën zat en haar spullen lagen op de grond. Ze leek ook een beetje gebogen te zitten. Langzaam knielt ze bij haar neer.' Niet schrikken ik ben het amoir. Wij. Tristan raven en ik doen je niks...probeer rustig te blijven. We leggen je het zo uit.' Zegt ze gerustellend op te proberen haar niet nog meer van streek te maken of dat ze het als nog op een rennen zou zetten. Langzaam legde zij een hand op haar schouder.' Het komt goed.' Beloofd zE haar dan.

Dry voelde en hoorde amoir niet zo lang na raven aan komen nu hoefde hij zich geen zorgen meer te maken en hij deed twee stappen voor uit.' Ik weet niet waar voor je eigenlijk hier was devos maar het meisje wilt duidgelijk niet mee nu je het net voor stelde dus ik wil dat je verdwijnt.' Zegt hij tegen hem waarna hij dreigend zijn tanden liet zien.
Devos gromde vel naar raven toen die in het zicht kwam omdat zijn grootste rivaal was als andere beta. Hij zag hey zijn houding veranderen. Hij speelde liever vals dan eerlijk en wist dat hij nu het na kijken had.'doe de groeten aan je moeder als je kunt...we zien elkaar nog wel onder andere omstandig heden.' Snauwt hij dan gaat zijn blik naar dahlia die duidelijk van de kaart was.' Kijk maar uit blonde meid met wie je vertrouwd. ' Zegt hij om te zorgen dat ze try niet meteen meer vertrouwde. Hoopte hij.
Try sprong naar voren bij de woorden met een dreigende bijtende hap. Maar de 3 wolven rende meteen er vandoor terwijl eentje maakte en eentje huilde.

Raven gromde kwaad naar Devos. Dat hij het waagde zijn gezicht hier te laten zien, daar zou hij voor boeten. Hij was een stukje kleiner dan Try wat niet zo raar was maar dat wilde niet zeggen dat hij minder sterk was. Hij ontblootte waarschuwend zijn tanden naar de andere twee wolven die aan Devos zijn zijde stonden. "Beter iemand vertrouwen die je beschermd dan iemand die je lastigvalt, je angst in brengt en die een vuile hielenlikker is" bijt hij Devos toe terwijl hij onrustig wat heen en weer beweegt op zijn poten. Hij was klaar om aan te vallen indien nodig. Maar hij zag aan het gedrag van Devos en de andere dat die duidelijk door hadden dat ze in de minderheid waren en niet veel later, na nog wat woorden tegen Try en Dahlia gezegd te hebben draaien ze zich dan ook om en rende ze weg terug het bos in. Hij kijkt om naar Tristan. "Ik zorg ervoor dat ze niet in de omgeving van het dorp blijven hangen." Met die woorden huilde hij zachtjes, zijn roep werd beantwoord door drie andere. Met die reactie rende hij het bos in, wetende dat er een aantal jagers waren die zijn roep gehoord hadden en achter hem aan zouden komen. Ze zouden er voor zorgen dat hun gebied, tenminste voor vanavond veilig zou zijn, dat ze geen last meer zouden hebben van Devos en zijn diens schoothondjes.

Dahlia zag alles in een waas voorbij gaan. De woorden, de daden, het gegrom van de wolven voor zich. Dat alles kwam maar moeilijk tot haar door. Vaag op de achtergrond merkte ze dat iemand bij haar was neer geknield, de woorden van Amoir waren een waas in haar gedachten. Probeer rustig te blijven, het word zo uitgelegd. Het komt goed. Het drong niet tot haar door. Pas ze een waas zag bewegen, half door had dat Devos en zijn maten weg waren, gevolgd door Raven begon ze weer een beetje helder te denken. Ze voelde de hand van Amoir op haar schouder maar ze sloeg hem weg. "Blijf van me af." zei ze zachtjes. Trillend kwam ze overeind, ze raapte de boeken op en hield die als een soort schild voor haar lichaam ookal wist ze dat als Tristan en Amoir echt kwaad in de zin hadden, en Amoir ook een wolf was zoals de andere, die boeken haar geen bescherming zouden zijn. Ze deed trillend een paar stappen naar achter. "Dit is niet echt." herhaalde ze nog een keer. "Het is allemaal niet echt!" riep ze gefrustreerd uit. Een traan rolde over haar wang. De laatste woorden van Devos drongen ineens door tot haar gedachten. Doe de groeten aan je moeder, had hij gezegd. "Ze is dood..." Langzaam hief ze haar hoofd op en keek ze naar de grote zwarte wolf die voor haar stond. Ze draaide haar hoofd naar Amoir. "Ze is dood.... door... door jullie soort. Is het niet?" De blik in haar ogen werd hard. "Jullie soort heeft er voor gezorgd dat mijn ouders er niet meer zijn. Waarom?" wanhoop klonk door in de woorden. "Waarom hebben ze het niet gewoon afgemaakt?"

Try keek met grommende ontblote tanden toe als Devos met zijn met gezellen weg rennen. Zij waren waarschijnlijk komen neuzen of ze gehuil hadden gehoord van een afscheid. Dat hadden ze niet gehoord maar wat bracht Devos hier heen. Dacht tristan als hij het drietal na kijkt. Hij wordt uit zijn gedachten gehaald als raven naar hem kijkt. Zoals try verwachte was raven meteen klaar om actie te onder nemen.' Dank je dat waardeer ik.' Zegt hij zachtjes terwijl hij zijn spieren wat ontspant maar zijn haren staan nog recht overeind. Hij keek hoe raven huilde om als zijn roep beantwoord wordt er rustig van door te rennen.

Amoir was waakzaam naast dahlia gebleven terwijl ze de drie indringers in de gaten hield en ze haar hand op dahlia haar schouder hield. Als ze weg gaan kijkt ze naar de jonge vrouw die in haar eigen wereldje bleek te zitten. Voor amoir was het duidelijk ze had dit nog nooit gezien dus samen werken met de vijand deed ze niet en hoe Devos naar haar had gekeken. Ze kreeg er beetje de rillingen van. Dan hoort ze hoe dahlia ineens zegt dat ze van haar af moest blijven om vervolgens haar hand weg te slaan. Amoir keek try even aan van wat moet ik ik wil alleen maar helpen maar als dahlia op staat en begint over van alles en nog wat en ineens over de dood van haar moeder en ouders en dat het hun schuld was deed haar mond open om er tegen in te gaan.' Amoir laat mij maar. Ga raven en de andere maar helpen dit is mijn verantwoording.' Zegt hij rustig maar op een toon die geen tegen spraak dulden. Amoir knikte waarna ze afstand werd om een wolf te worden. Als ze het bos in rent laat ze een zachte huil horen als teken dat ze mee deed.

Try keek naar dahlia hij had mee gekregen hoe ze tegen amoir had gedaan. Hij vond dat niet echt fijn om te zien omdat amoir alleen maar wilde helpen laat staan dat ze hun beschuldigde. Maar hij kan het dahlia niet kwalijk nemen. Hij zag hoe ze trillend wat achter uit was gegaan net. Hij liet haar begaan terwijl tristan goed luisterde wat ze allemaal zei maar als amoir op het punt stond wat te zeggen als dahlia haar beschuldigde had hij pas gesproken zodat amoir weg ging en hij alleen was met dahlia.langzaam werd try weer mens en hij deed zijn handen wat omhoog als teken dat hij geen kwaad in de zin had. ' Sorry van alles nu net. Ik snap dat alles nogal verwarrend is maar dit is echt.' Begon hij rustig.'ik weet niet of mijn soort jou ouders heeft gedood maar ik weet wel honderd procent zeker dat het mijn roedel niet was zo zijn we niet.' Zegt hij wat streng omdat ze hem meteen beschuldigde terwijl ze haar net beschermd hadden zijn blik was eventjes hard maar werd al snel zachter ' het spijt me van je ouders en van dat karwei afmaken misschien was devos daarom naar je toe gekomen...Normaal is die niet zo roekeloos.' Legt try haar rustig uit en gebaarde naar waar de 3 wolven net verdwenen waren. Try keek naar dahlia. ' Ik ben de Alpha de baas van deze roedel het dorp. De bewoners hier bekeken je zo omdat je een mens was en omdat hun vorige Alpha hun heel veel leed heeft bezorgd jaren geleden daar waren die wolven die net kwamen lid van. Het spijt me als we gekeerd op je over komen.' Zegt hij steeds wat ongemakkelijker en hij ging eventjes met een hand door zijn haren heen. Hij bleef wel staan waar hij stond om haar niet nog meer angs aan te jagen. Hij wachte geduldig af hoe ze ging reageren op zijn woorden.

Raven rende door de bossen heen. Als hij het geluid van Amoir hoort als teken dat ze hen volgde huilde hij even terug maar zijn ogen bleven gefocust op de omgeving. Als een van die drie zich ook nog maar zou laten zien zou die dood zijn. Na nog een minuut of tien rond gezocht te hebben zonder resultaat draaft hij langzaam naar een open plek. Hij bleef hier staan en huilde zachtjes als teken dat het klaar was, dat de andere weer naar huis konden gaan. Hij veranderde terug in een mens en ging op een boom stronk zitten. Wat een gedoe was dit allemaal. Hij wist dat Amoir naar hem toe zou komen, dus wachtte hij geduldig tot ze er was.

Dahlia keek toe hoe de vierde persoon die dag voor haar ogen een wolf werd en weg rende, het bos in. Ze bleef alleen achter met Tristan, nog niet helemaal wetende of ze hier blij mee moest zijn of niet. Als dit echt was wist ze niet of ze hier wel langer wilde blijven. Ze had zo graag gewild dat ze het raadsel van haar ouders kon oplossen, dat ze het kon los laten zodra ze de waarheid wist en door kon gaan met haar leven, een gezin kon beginnen. Maar nu wist ze het niet meer. "Ze zijn geslacht door een wild dier...." zei Dahlia zachtjes. "Nu snap ik de bijt wonden." Ze wist niet helemaal waar ze haar blik moest richten omdat ze ergens een beetje bang was om Tristan aan te kijken. "Ik beschuldig je roedel, je groep, je dorp of hoe je het ook noemt niet. Ik zeg alleen dat het iemand was als jullie.... een... een wolf." Nu hief ze haar hoofd op en keek ze hem recht aan. Een mengeling van emoties, angst en onzekerheid. Dan schud ze haar hoofd. "Als hij me had willen doden had hij dat gedaan toen ik in mijn boeken verzonken was. Ik was een makkelijk target voor hem geweest. Het leek alsof hij wat anders wilde." Ze schudde haar hoofd. Bij de gedachten aan de manier waarop hij haar had aangekeken, tegen haar gesproken had gaf haar de rillingen maar ze wist ook dat ze hier niet langer wilde blijven, ondanks dat het dorp misschien een van de veiligste plekken was. Ze hadden haar tenslotte beschermd. "Ik zal jullie met rust laten. Jij en je mensen hoeven me niet langer te argwanen." Ze keek even om naar het landhuis dat uitstak boven de andere huizen. "Ik zal morgen je moeder onderzoeken. Als het goed gaat en ze de nacht overleefd heeft, zal ik weg gaan en jullie niet langer tot last zijn."

Try keek met zijn groene ogen naar dahlia die over haar ouders begon ze keek hem niet aan. Ze wilde hem zeker biet aan kijken. Ze had haar ouders verloren hoelang geleden wist try niet maar het deed haar nog pijn. Zoon dingen bleven pijn doen zeker als hij hoort hoe ze er aan toe waren. De pijn zou normaal ooit wel minder worden maar nooit weg gaan dat eist hij uit ervaring. Hij hoort haar zeggen dat ze hun niet beschuldigd maar dat ze wel wist dat het een wolf was geweest. Nu keek ze hem aan en hij zag de vele emoties in haar ogen. Hij hoorde er over hoe zij dacht over de aanval van Devos, ze had gelijk waarom had Devos haar niet meteen aan gevallen. Waarom was hij naar haar gekomen. Try voelde een steek in zijn hart als dahlia zegt dat ze haar niet meer hoefde te argwanen hij had dat niet gedaan. Nu keek try een beetje verbaast en gekwetst als ze zegt dat ze morgen weg gaat en geen last meer zal bezorgen. Hij deed zijn mond open om daar iets van te zeggen maar bedacht zich door even stil te zijn.' Als dat is wat je wilt dan is het goed. Maar ik breng je naar het volgende dorp Devos zal terug komen voor je. Ik wil niet hij je in het bos treft' Zegt hij simpel weg want hij had diens blik wel gezien naar haar. Hij liep voorzichtig dichter bij.' Kom we gaan wat thee drinken bij mij thuis als je me nog genoeg vertrouwd. En nee je bent er niet tot last.' Zegt hij rustig en keek dahlia aan. Hij wilde haar helpen.

Dahlia legde haar hand tegen haar hoofd. Ze voelde een bonkende hoofdpijn op komen terwijl haar gedachten nog op volle toeren draaide. Haar andere duim draaide gedachteloos rondjes over de maanvormige aftekening op het boek in haar handen. Ze knikte. "Ik denk dat dat het beste is. Ondanks dat jullie erg gastvrij tegen me zijn geweest, maakt het idee dat er iets kan gebeuren me bang. Ik wil niet in angst blijven leven." zei ze zachtjes. "Ik wil niet zo blijven leven als mijn ouders die van dorp naar dorp reisde, vrijwillig of op de vlucht." ze wist nog niet hoe ze dat veilige voor elkaar zou kunnen krijgen, maar ze wist vast wel iets te vinden. Desnoods zou ze voor een rijke heer of in een klooster gaan werken. Dahlia keen op naar hem toen hij over thee begon. "Oke.... " zei ze langzaam. "Dan kan ik je moeder nog even controleren." ze begon in de richting van het huis te lopen. Zich ervan bewust dat Tristan aan haar zeide bleef. "Ze is niet aangevallen door een wild zwijn he?" haar stem klonk zacht, bijna niet te horen.

Try keek naar dahlia die met haar hand naar haar hoofd gaan. Het was waarschijnlijk allemaal wat veel informatie. Hij hoorde dahlia en knikte langzaam dat hij het begreep.' Ik snap het. Ik moet hier altijd nadenken wel 3 keer voor ik iets moet doen als Alpha zijnde. Ik moet de roedel in dit dorp beschermen tegen gevaar van buiten af. Er zijn roedels die mijn vrijheid naar de roedel toe afkeuren. Van te voren werden ze onderdrukt en ik heb hem verslagen en verjaagd ik was toen jonger er niet bij stil gestaan dat ik hem beter had kunnen doden.' Legt hij zachtjes aan dahlia uit. Het gebeurde gewoon bij haar. Hij liep rustig en keek haar aan. Reisde jij met je ouders veel toen ze nog leefde en waarom...vrijwillig of op de vlucht.'
Vraagt hij terwijl hij weer rond keek. Hij liep naast dahlia en keek soms ook naar haar. Hij hoorde dat ze zijn moeder deed controleren.' Dat zou ik fijn vinden. ' Zegt hij tegen haar. Dan wordt zijn blik somber.' Ik denk het niet nee. Ik denk dat ze door een van hun is aangevallen maar dat heeft ze mij niet verteld.om me te beschermen.' Zucht hij diep als ze voor het huis zijn blijft hij even staan de deur was open.

Amoir kwam aan gerend bij raven waarna ze weer mens werd. ' Ik kon niet meteen iets vinden maar het spoor van die 3 achter door waar ze richting de berg gaan daar voegde een vierde geur zich bij hun.' Zegt amoir tegen raven waarna ze haar haren even goed in een staarde deed. ' Ik denk dat eentje op de uitkijk heeft gestaan. Wat denk jij.' Vraagt ze aan raven terwijl ze naar hem keek hoe die op de steen zat. Het viel zeker niet mee om beta te zijn.

"Fouten maken is menselijk. Je kan van tevoren niet weten hoe het afloopt. Ik weet niets van jullie gebruiken als eehm... Als wolf zijnde. Maar als je verbannen word is het over algemeen duidelijk. De een blijft weg. De andere wil het tegengaan." ze voelde dat hoe langer ze met Try praatte, des te makkelijker ging het. Al bleef haar hoofdpijn opspelen. Ze moest snel haar kruiden innemen anders kon de pijn nog wel eens uit te hand lopen. Maar ze hielt het stil. Ze had het gevoel gekregen dat de drie nogal geschokt waren toen ze eerder die dag de kruiden had gedronken. Deed de kruiden hun naam eer aan? Was het gevaarlijk voor hun soort? Ze twijfelde even bij de vraag over haar ouders en het reizen. Ze wist niet waarom maar ergens had ze zo iets van het maakt niet uit. Ze hadden haar beschermd om wat voor reden dan ook. Misschien was ze het hen wel verschuldigd. "Mijn vader zei dat het vrijwillig was. Dat ze wilde dat ik met zoveel mogelijk gewoontes op zou groeien. Maar ik kan het niet negeren dat het er altijd op leek dat ze op de vlucht waren, weg rennend voor het verleden." Ze knikte begrijpend over zijn punt dat hij het fijn vond als ze zijn moeder in het oog hield. Als haar ogen naar de voordeur van het huis glijden ziet ze dat deze op een kier staat. "Ik weet niet... Maar ik neem niet aan dat je een huis waar een patiënt ligt open laat.... " ze kreeg een misselijkmakend gevoel in haar maag.

Try vond het fijn als ze uitlegde dat fouten maken menselijk is en hij moet glimlachen als ze over het wolf Zijn begint. Op een of andere manier leek ze er niet heel erg mee te zitten. Hij knikte over het feit dat sommige er tegen in gingen. Deze deed dat zeker weten.hij keek dahlia aan als ze over haar ouders begint het leek er op alsof dahlia soms wat met haar ogen kneep alsof ze pijn hand maar hij kon niks zien of ruiken. Ze had dus toch het gevoel dat ze gevlucht waren.' Ouders gaan ver om hun kinderen te beschermen. Heel ver.' Zegt hij tegen haar als een kleine troost. Dry was best benieuwd naar de ouders van dahlia geworden het leken hem sterke personen. Hij stond naar de deur te kijken die op een kier stond als hij dahlia vaagjes hoofd.' Nee dat klopt' Zegt hij zachtjes en met een brok in zijn keel liep hij naar de voordeur toe en duwt de deur open. Op de trap zag hij een van amoir haar jagers liggen met haar nek in een vreemde hoek. Tristan slikte. Ze had waarschijnlijk de aanval niet eens gemerkt nog gevoelt. Try keek naar de trap rende hem met 2 treden tegelijk op rende naar zijn moeders kamer waar de deur open stond. In de deur opening zag hij het geen waar hij al bang voor was toen hij de deur open zag staan. Zijn moeder lag levenloos in bed met een aantal bijt wonden over haar lichaam nee . Langzaam zakte try snikkend op de grond terwijl hij de deurpost vast heild. Even liet hij zijn schild varen al wist hij dat er nog iemand dicht bij was, maar diep van binnen vond hij het niet erg dat dahlia deze emotie van hem zag. Hij vertrouwde haar gewoon. "R...Raven....Amoir....kom naar huis alsjeblieft." Antwoord hij in hun geest. Langzaam keek tristan op denkend aan dahlia die hem waarschijnlijk gevold was...Ze had al zoveel mee gemaakt vandaag dit kon ze er misschien niet bij hebben. Hij draaide zich om zijn groene ogen gingen naar de blauwe van dahlia. ' Je kunt beter niet kijken.'zegt hij zachtjes en waarschuwend tegen haar. Ze had zo haar best gedaan een paar uur geleden voor zijn moeder en nu was ze er niet meer. Daarbij had ze al genoeg te verwerken van wat ze net gezien had.

Dahlia haalde haar schouders op. "Ik vraag me soms af wat er gebeurd was als ze gewoon gebleven waren waar ze vandaan komen. Waren ze er dan ook niet meer geweest? Was ik er dan wel geweest? " ze beet zachtjes op haar lip. Ze had zelf nooit het gevoel gehad dat haar leven zoveel meer waard was dan dat van haar ouders. Dat die altijd op de vlucht waren om haar te beschermen had ze dan ook nooit echt geaccepteerd. Dahlia riep hem nog na, dat hij moest wachten. Maar voordat ze het door had was hij al naar binnen verdwenen door de deur, de trap op, richting de kamer van zijn moeder. Ze volgde hem. Bij het levenloze lichaam van de vrouw op de trap moest ze zich inhouden niet over haar nek te gaan. Het lichaam van de vrouw lag zo anders dan gezond was. Ze liep door richting de kamer waar ze Tristan in de deuropening vond, duidelijk aangeslagen door wat hij zag. Zijn groene ogen vonden de hare maar ze schudde haar hoofd "het is goed." zei ze zacht terwijl ze even zijn hand op zijn arm legt en er zachtjes in knijpt. Dan glipt ze langs hem de kamer in en liep naar het bed toe. Ze huiverde even bij het aanzicht maar ging toen op de bedrand zitten. Met twee vingers sloot ze de ogen van de vrouw en hielt ze een poosje dicht zodat die eindeloze blik niet op het plafond gericht bleef. Ze pakte een van de doeken die nog lag van haar controle, doopte die in het koude water en begon de bloedvlekken van het gezicht, hals en armen schoon te maken zoals ze ook bij haar ouders had gedaan toen ze ze gevonden had.

Raven schudde zijn hoofd. Hij had de geur ook geroken maar zijn neus was niet zo goed als die van Amoir. Hij had slechts een vage glimp opgevallen van de lucht en gedacht dat het zijn verbeelding was geweest. Hij dacht even na. "Het leek er meer op of hij zijn geur heeft geprobeerd te maskeren. Alsof hij verstopt wilde blijven." zei hij bedenkelijk. "De geur kwam via een omweg bij het dorp uit. Alsof hij langs ons heen geglipt is. Maar waarom heeft niemand de geur opgemerkt toen we in het dorp waren?" hij keek haar aan maar hoorde dan de stem van Try in zijn hoofd. Die klonk verslagen, van slag. Hij keek haar kort aan. "Kom" zei hij waarna hij ee sprintje begon te trekken, het was niet ver dus van gedaante veranderen was nutteloos. Hij sprintte door het dorp heen richting het huis van Try.

Try had dahlia gehoord maar niet meer bij stil gestaan om er antwoord op te geven toen de deur open stond hij zou haar later daar nog wel over spreken want haar leven was altijd wat waard ook al waren haar ouders er niet meer. Hij keek naar dahlia terwijl er nog wat verdwaalde tranen over zijn wang heel liepen als dahlia nee schud. Hij hoorde haar zachte woorden en haat aanraking die hem gerustelde, trooste maar ook kippenvel deed geven. Ze liep langs hem door richting zijn moeders bed.ze huiverde even maar deed dan iets wat try niet had verwacht ze sloot zijn moeders ogen en begon haar te verzorgen. Dat raakte zijn hart nog mee. Ze deed het zonder blikken of blozen. Hij veegde zijn met de rug van zijn hand de tranen weg om daarna langzaam op te staan en naar dahlia toe te lopen om vervolgens naast haar te gaan zitten. Hij twijfelde eventjes als zijn hand trillende de andere doek pakt begon hij haar te helpen het bloed af te vegen. Samen was dat niet zoon lang werk. Als ze klaar zijn kijkt hij dahlia aan.' Bedankt. Niet schrikken.' Zegt hij als hij even een hand op dahlia haar hand legt en dan neemt hijbeetje afstand van dahlia want hij had net dicht naast haar gezeten. Langzaam werd hij weer een wolf en hij voelt dat raven zijn beta dicht bij was. Hij gaat zitten als wolf legt zijn hoofd in zijn nek om een klaagelijke droevige huil te laten horen .

Amoir knikte naar raven. ' daar heb je gelijk in het rook er sterker naar een paar bomen en planten die in de buurt groeien daarom viel het me eigenlijk pas op dat er die geur tussen zat.' Zegt ze bedenkelijk ze hoorde raven Zijn op werking.' We merkte het niet omdat we bezig waren met Devos die kwam ineens.' Zegt ze langzaam en het drong tot haar door. Devos was een afleiding geweest. Voor ze het kon zeggen zei raven dat ze mee moest komen ze stond op en sprinte met hem mee naar het huis van try als ze stoppen voor de deur staat die helemaal open. Ze hoort net een klaagelijke huil als ze in de deur opening verder op de trap een lichaam ziet liggen. Langzaam loopt ze er heen en knielt bij een van haar jagers neer.ze wist het en ze werd een wolf om zich bij de klaagelijke huil van try te voegen. Terwijl ze verder in het boek ook andere wolven zich bij hen hoorde aansluiten.

Dry hoorde hoe steeds meer zich bij hem voegde en na een aantal minuten stopte hij om daarna weer mens te worden en hij keek dahlia aan.'je bent sterk. Weet je dat.' Zegt hij dan tegen haar.'je bent het leven waard door de goedheid die je uitstraalt. Jou ouders zijn niet voor niks gestorven en ze wisten wat ze achter lieten dat dat niet mooier kon zijn dan de toekomst.' Zegt hij tegen haar.

Dahlia keek kort op toen Try naast haar ging zitten en haar hielp met het schoonmaken van de wonden. Toen ze klaar waren met het schoonmaken stond hij op en legde een hand op haar schouder. Hij zij dat ze niet moest schrikken. Heel even verstijfde ze omdat ze wist wat hij ging doen. Een rilling ging door haar heen toen ze naar hem keek. Ze zag hoe hij in een wolf veranderde. Ze vond het eng, kon zich niet echt voorstellen hoe een lichaam dit aan kon, maar het had ook iets majesteus. Hij was prachtig om te zien. Ze had haar hand uit gestoken naar hem, ze wilde zijn vacht voelen, maar trok hem terug toen ze een andere wolf de kamer binnen zag komen.

Raven volgde Amoir het huis binnen. Al snel had hij het lichaam van de jager in de gaten. Hij vloekte zachtjes binnensmonds. Hij veranderde naast Amoir in een wolf en begon mee te huilen toen hij Try's gejank hoorde. Hij wist wat het betekende, ze was overleden. Toen het gehuil stopte liep hij als wolf door naar de kamer waar Tristan's moeder had gelegen. Toen hij binnen kwam rook hij de ijzige geur van het bloed. Hij keek naar Tristan en liet zijn kop zakken. Langzaam veranderde hij terug naar een mens. Hij keek naar zijn alfa. "Ze zullen boeten." zei hij zacht.

Dahlia bleef op het randje van het bed zitten. Ze schudde haar hoofd. "Ik ben niet sterk. Ik ben laf en probeer het te verbergen. Ik kan niet voor mezelf opkomen, ik kon hen niet helpen. Niet anders dan hun wonden verzorgen toen ze overleden waren en ze begraven daar waar ze het liefste waren. In het bos." Ze keek naar de moeder van Tristan. "Als je wilt kan ik de wonden hechten. Dat het niet zulke gaten zijn. Dan kan je haar begraven zonder dat ze er.... zo uitziet." Ze keek naar haar handen toen Try begon over dat ze het waard was. "Ik ben alleen. Zonder dat ik echt weet wie ik ben, waar ik vandaan kom en wat mijn doel is."

Try keek zo nu en dan naar dahlia. Hij kon niet ontkennen dat hij haar wel zag zitten ook al was ze een mens ze mocht er wezen. Maar Haar karakter deed het hem gewoon bij try. Ze was aardig behulpzaam en zette ander voor haar eigen wensen. Hij zag dat ze hem wilde aaien maar dan komt raven binnen als een wolf. Tristan draaide zich naar zijn beta toe als mens niet veel later keek raven hem aan als mens.' Dat zullen ze. Het liefst meteen maar ik ben ouder en wijzer dan de vorige keer.' Begon hij tegen hem en hij keek hem droevig aan maar je zag ook boosheid er in.' Ze hopen dat ik meteen kom, om een val op te zetten en me dan het Alpha schap te ontnemen.' Zegt hij hoofd schuddend.' We brengen een steek toe binnen kort als ze het niet verwachten.' Stelt hij raven gerust.ook een beetje zich zelf. Het had hem veel moeite gekost om niet meteen er achter aan te gaan. Try keek van raven weg als hij dahlia hoort zeggen dat ze niet sterk is. Hij hoort haar verhaal aan om daarna voor haar te gaan staan en op haar neer te kijken.' Er zijn verschillende manier van sterk zijn. Jij deed net waar ik eerst de kracht niet voor had. Haar verzorgen.' begon try tegen dahlia. Hij keek met zijn groene ogen neer op het meisje dat naast zijn moeder zat.' Jij deed dat zelfs bij je eigen ouders en ze begraven wat vele niet kunnen dat is ook een manier van sterk zijn.' Zegt hij streng tégen haar. Hij legt een hand op haar schouder.' Ik vind het lief wat je wilt doen maar ik wil dat je het hechtdraad bewaard voor een volgende patiënt die het nodig zal hebben dat zou mijn moeder ook gewild hebben.' Zegt hij zachtjes en zijn ogen gingen even naar zijn moeders lichaam en hij slikte. Hij hoorde dahlia en keek weer naar haar en zag haar naar haar handen kijken terwijl ze sprak. Tristan pakte dahlia bij haar kin en zorgde dat hij haar aan keek.' Was dat de reden dat je naar de bibiotheek wauw die hier niet is.' Vraagt hij aan haar doelend op dat ze boeken zocht van genees kunde maar dat ze ook naar meer zocht dan dat. Hij was nieuwschierig naar haar.
Amoir kwam in mensen vorm naar binnen.' Ik heb mia buiten neer gelecht. ' Begon ze wat aarzelend tegen try. Try keek op weg van dahlia en liet haar kin langzaam los.' Het is goed amoir. Drink wat thee de rest regel ik wel.. wil je dahlia ook wat thee brengen. ' Zegt hij dan waarna hij zich naar zijn moeder buigt en haar een kus op haar voor hoofs geeft om haar dan op te tillen om haar buiten te gaan begraven.' Ik kom straks nog even bij je langs. Amoir regelt wen kamer voor je voor vannacht hier.' Zegt hij waarna hij met zijn moeder de kamer verliet.
Amoir keek naar de moeder van try die in zijn armen lag en beet op haar lip als try naar onder loopt kijkt ze naar dahlia.' Ga je mee...Voor wat thee.' Vraagt ze zachtjes

Raven knikte. "Wanneer en waar jij het zegt zullen we klaar staan." zei hij rustig. "Je denkt dat Hael hier achter zit?" hij keek even naar Tristan zijn moeder die in het bed lag. Hij vond het lastig naar te kijken omdat ze hem had behandeld als haar eigen zoon. Hij voelde niet dezelfde pijn als Tristan, maar hij snapte het wel. Ze zouden wraak nemen wanneer Tristan de tijd rijp zag. Op hun tempo, niet op het tempo dat Hael wilde en dan zou Devos ook boeten doen voor wat hij hen vandaag geflikt had. Op het punt dat Tristan zijn aandacht terug ging naar Dahlia verliet hij zachtjes de kamer. Raven had Tristan nog wat willen vragen, maar niet waar Dahlia bij was omdat het over haar ging. Dat zou later wel komen. Hij liep naar beneden, naar buiten om daar op Tristan te wachten. Hij knikte kort, meelevend naar Amoir toen hij haar zag passeren waarna zijn blik naar haar jager ging die ook vermoord was. Withete woede borrelde in hem op terwijl hij zijn vuist balde.

Dahlia luisterde rustig naar Tristan en Raven die het hadden over hoe ze zouden handelen. Het waren haar zaken niet dus bleef ze stil op de achtergrond. Toen Tristan zijn aandacht weer op haar richtte zag ze hoe Raven zachtjes de kamer verliet om hun wat privacy te geven. Ze hoorde hem aan. De enige rede waarom ze dat gedaan had was vanwege haar respect voor de doden. Niemand verdiende het om zo afgeslacht te worden en zo achter gelaten te worden. "Ik ben een genezer. Ik verzorg mensen. Levend en dood, het zorgt voor respect. Zelfs van de overledenen." zei ze rustig. Ze knikte begrijpend toen hij haar aanbod om de wonden te hechten afsloeg. Het was zijn keuze en daar zou ze respect voor hebben. Ze voelde hoe hij zachtjes haar kin pakte en haar dwong hem aan te kijken. Ze probeerde haar ogen af te wenden toen hij haar vroeg of dat een rede was waarom ze hier was. Om te zoeken naar wie ze was. Ze beet op haar lip. "Ja... Ik ben hier niet alleen om te genezen." bekende ze. Ze twijfelde even of ze nog meer moest zeggen maar haar gedachten werden onderbroken door Amoir die binnen kwam. Ze voelde hoe Tristan haar kin losliet en zag hoe hij zijn aandacht op haar richtte. Na een paar woorden gewisseld te hebben verlaat Tristan de kamer met zijn moeder in zijn armen. Ze keek iets wat ongemakkelijk naar Amoir. "Ja is goed..." zei ze langzaam. "En als het kan heb ik mijn tas nodig voor het wolfskruid." Ze vond het erg ongemakkelijk om dat te zeggen omdat ze al door had gehad dat het drietal het niet zo fijn vonden dat ze het dronk."

Try voelde van alles tegelijk door zijn lijf geen gaan terwijl hij het zijn moeder de trap af liep. Hij werd verscheurd van verdriet en wanhoop dat hij haar niet goed had kunnen beschermen. Daarbij kwam ook nog eens een meisje kijken die hier in het huis was die hij begon leuk te vinden en ook nog eens mens bleek te zijn.ze was hier met wen reden om te zoeken naar iets hij was benieuwd naar wat het was. Hij zuchte diep. Als hij zich buiten bij raven voegd legt hij zijn moeder op het gras neer en keek van haar naar raven.' Sommige dagen dan zit alles je tegen dit is zoon dag.' Zucht hij diep om daarna wolf te worden en te beginnen met graven. Hij graaf de snel en verwoed om zijn woede en wanhoop ergens op kwijt te kunnen. Nu was het de grond die hij verscheurde onder zijn poten. Ooit zou hij heal te grazen nemen. Hem laten boeten voor wat hij met de roedel had gedaan en zijn moeder.

Amoir had stil zwijgend naar alles geluisterd wat zich had af gespeeld en ze keek dahlia aan als try weg is en ze knikt.' Dat regel ik wel.' Zegt ze en gebaard dahlia haar te volgen als ze naar onder loopt bij de trap bleef ze eventjes staan mia haar lichaam had ze naar buiten gebracht maar toch zag ze even weer hoe ze had gelegen. Dan loopt ze door richting de keuken. Deze was wit van kleur en best groot. Ze pakte een fluit ketel en vulde deze met water om hem dan op het vuur bij de haart te zetten die branden.' Wacht hier even ik haal je tas in de herberg.' Zegt ze tegen dahlia en wees naar de stoel. Zonder verder af te wachten verdween amoir.
Nu een tal minuten kwam ze terug met dahlia haar tas en legde die op tafel. De ketel begon net met fluiten. Amoir pakte een doek en haalde hem van het vuur om dan voor hun twee water in een mok te doen. Ze gaf dahlia een mok.' Jij zult er wel kruid in doen he.' Vraagt ze als ze zelf bij die van haar Camilla in doet. Ze kon er niks aan doen om een vies gezicht te trekken. ' Sorry...zoals je weer kan onze soort er niet tegen.' Zegt ze.

Raven kon niet anders dan alleen maar knikken. Geruisloos garandeerde hij ook van vorm en hielp hij Tristan met het graven van de kuil. Zwijgend ging hij te werk terwijl zijn gedachten op volle toeren draaide. Uit respect zei hij niets. Toen ze klaar waren sprong hij uit de kuil en tilde de moeder van Tristan op. Zachtjes legde hij haar neer in de kuil. "Ze is terug bij je vader. Ze zijn weer samen." zei hij. Toen Tristan klaar was met zijn afscheid nemen begon hij voorzichtig de kuil weer te dichten met het zand. "Tristan... " begon hij aarzelend. Het gebeurde niet vaak dat hij zijn alfa bij zijn volle naam noemde, vaak gebruikte hij Try, tenzij het iets serieus was. "Vind je het niet vreemd dat nu Dahlia hier is Devos ineens opduikt? Ik denk niet meer fat zij hier is om de roedel neer te halen voor iemand. De manier van haar doen en laten maakt het wel duidelijk dat ze van niets weet. Maar ik denk dat we voorzichtig moeten zijn. De manier waarop Devos deed, hoe hij op klaar lichte dag het dorp binnen kwam. Hoe hij over haar praatte. Misschien moeten we haar helpen uit te vinden wie ze is en hoe de onrust van Hael zijn pack, de moord op je moeder, de aanval op jou eigenlijk, hoe die samenhangen."

Dahlia volgde Amoir naar de keuken. Ze zag hoe Amoir even stil bleef staan op de trap, op de plek waar haar jager overleden was. Toen Amoir weg was slaakte ze een diepe zucht. Ze ging zitten op een van de stoelen en legde haar hoofd in haar handen. Wat een gedoe allemaal. Ze hoorde hoe de ketel zachtjes begon te fluiten. Ze wilde opstaan om de thee in te schenken maar Amoir kwam net weet binnen met haar tas. "Dankjewel." ze nam de mok aan en haalde het potje tevoorschijn waarna ze een paar blaadjes in het glas liet vallen. Ze roerde in de mok. De stilte in de keuken overheerste. "Het spijt me van je jager en van het feit dat ik zo tegen je uitviel" zei ze uiteindelijk zacht. "Het is vreselijk om iemand op zo een manier te verliezen." Dahlia nam een slok van de thee. Het proefde bitter op haar tong, ranzig eigenlijk, maar ze voelde wel meteen hoe de hoofdpijn weg begon te trekken. "Als jullie niet naar mij hadden moeten komen om te helpen met Devos en zijn mannen was dit nooit gebeurd. Dan leefde Mia en Tristan zijn moeder nog. " ze slikte een brok in haar keel weg. Ze kon niet anders dan zich schuldig voelen voor wat er gebeurd was. Ze nam nog een slok. "Is wolfskruid echt zo gevaarlijk voor jullie? Ik weet helemaal niets van... Mensen die in wolven kunnen veranderen. "
Haar nieuwsgierigheid begon de overhand te krijgen

Try graafde zo verwoed door dat hij pas later door had dat raven hem was komen helpen. Hierdoor begon hij iets rustiger te worden. Na nog even graven waren ze klaar. Tristan aarzelde even maar dan ziet raven het waar hij de kracht niet voor had haar in haar graf leggen. Hij voelde wat tranen uit zijn ogen ontsnappen.hij knikte dankbaar en ook dat raven gelijk had zijn ouders waren weer samen. In zijn gedachten begon hij afscheid te nemen van zijn moeder hij knikte als hij klaar is naar raven die begon de kuil dicht te gooien. Nu aarzelde try niet en begon te helpen met het zand in de kuil toe doen. Hij keek naar raven met zijn groene ogen als raven zijn volle naam zegt hij luistert met gespitste oren. Hij schudde zijn hoofd.' Dat klopt dat heb ik ook gemerkt. Vooral Devos blik die naar dahlia keek alsof ze een verloren schat was. Hij begon over haar moeder.' Zegt hij tegen raven. Terwijl hij het laatste zand op het graf gooide. Even schudde hij zijn vacht uit.' Ik ben van plan morgen met haar naar de oudste inwoner van het dorp te gaan die weet misschien iets. Ze is hierheen gekomen voor informatie heeft ze toe gegeven net toen ik het vroeg.' Legt hij zijn beta uit.' Ik denk dat ze als genezer roet in het eten heefd gegooid anders was mijn moeder eerder overleden daarom vielen ze aan. Uit gerekend bij haar...devos was blij verbaast haar te zien.' Zucht hij na dekend. Hij gebaarde raven hem te volgen. Misschien konden ze nog wat dingen vragen aan dahlia. Ondertussen moesten ze ook waken over haar.

Amoir roerde door haar Camille thee terwijk ze plaats nam op een stoel. Ze keek dahlia aan en glimlachte waterig.' Get was jou schuld niet.en dat uitvallen kan ik wel begrijpen.' Stelt ze haar gerust en nipt van haar thee. Ze keek naar de mok van dahlia maar ging er verder niet op in. Ze huiverde wel als dahlia een slok neemt.ze schud gaar hoofd.' Dan was het anderster gebeurt maar ook gebeurt. Ze hadden gehoopt dat tristan handelde als toen met zijn vader. Dat deed hij gelukkig niet.' Zegt ze tegen dahlia .' Tristan is Alpha als hij uit de weg is kan de oude Alpha weer terug komen.' Legt ze uit en keek droevig bij die gedachten dat de Alpha heal weer terug kon komen. Ze keek dahlia weer aan als ze het vraagde over wolfs kruid.' Het ligt er aan ik welke vorm je het toe dient. Je kan er veel mee down. Soms worden ze alleen ziek maar kan ook dodelijk zijn. Zilver als dat onze huid aan raakt kunnen we niet veranderen in een wolf en het geeft een licht branderig gevoel.' Tristan kan je meer vertellen over wolf zijn. ' Zegt ze met een glimlach en legt wen hand op die van dahlia.'Bedankt je bent heel aardig.' Zegt ze gemeend

"Wat weten zij over haar wat wij niet weten?" Raven keek bedachtzaam naar Try. "Wat weet hij over haar wat ze zelf waarschijnlijk niet eens weet als ik het zo mag geloven?" Zijn ogen werden groot toen hij hoorde wat Tristan zei. "Naar de oudste? Weet je dat wel zeker? Je weet hoe die oude tang kan reageren op mensen die ze niet kent." Raven moest terug denken aan de paar keer dat de dorps oudste helemaal geflipt was toen er een paar toeristen, om ze zo maar even te noemen, door het dorp heen waren gereisd en haar tegen het lijf waren gelopen. Het had dagen geduurd voordat de oude vrouw weer gekalmeerd was en zich een beetje normaal en niet als een kluizenaar gedroeg. "Ze krijgt dadelijk nog een hartverzakking." Hij trok zijn wenkbrauw op toen Tristan bekende dat Dahlia hier heen was gekomen voor antwoorden. "Hier heen gekomen voor antwoorden? Hoe is ze überhaupt achter het dorp gekomen? Je komt hier maar op twee manieren Tristan. Alleen als je bij de pack hoort of als je per toeval verdwaald bent en de rand van het dorp tegenkomt." Hij volgt Try als die hem wenkt.

Dahlia voelde gewoon dat Amoir ongemakkelijk werd bij het idee dat ze de thee dronk. "Ik kan ook kijken of ik wat anders kan vinden tegen de hoofdpijn en het pijn van mijn botten...." begon ze langzaam. "Het word alleen even zoeken naar wat." Ze huiverde bij het idee om de thee niet te drinken en met de pijn te moeten leven. Maar ze was nu wel een dorp waar het blijkbaar niet prettig of zelfs gevaarlijk was om wolfskruid in de buurt te hebben. Ze luisterde aandachtig naar Amoir haar uitleg over hoe Tristan alpha was geworden, hoe hij toen gehandeld had en hoe sommige blijkbaar hoopte dat hij nu weer zou handelen zodat ze zijn plaats konden in nemen. Ook luisterde ze naar Amoir haar uitleg over wolfskruid en zilver. Het was wel handig om te weten wat voor spul ze zeker niet moest gebruiken tijdens haar verblijft hier. Voordat ze mensen onbedoeld pijn zou doen. Dat wilde ze niet. "Dat is vast heel interresant. Maar ik denk niet dat ik nog lang blijf. Ik wil voorkomen dat jullie aangevallen worden omdat ik hier ben." Ze keek naar de hand van Amoir die nu op de hare lag. "Er zijn al twee mensen gestorven waar ik om geef zonder dat ik ze kon helpen. Dat wil ik niet nog eens mee maken."