Sanne & steffanie RPG

Try keek raven aan.' Dat wil ik ook maar al te graag weten.' Zegt hij instemmend op de eerste twee dingen die raven benoemd had. Dry lachte zo ver hij dat als wolf kan als hij over de oudste begon en raven zijn blik er om deed hem toch eventjes goed. Langzaam werd het mens hij keek even naar zijn handen die hier en daar gebarsten waren van het snelle graven maar steekt ze al snel in zijn zakken.' Ik weet hoe die oude tang kan reageren. Maar ik heb haar liever dan dat ik het aan Devos of heal moet gaan vragen. Ik denk dat ik je dan geen antwoord meer kan geven.' Zegt hij bitter. Heal speelde liever vals dan dat hij eerlijk speelde. Hij zou hem nu op een valse manier proberen om te brengen om om een val te zetten voor hem om het Alpha schap terug te krijgen.' Ik kan proberen eerst naar binnen te gaan en haar gerust te stellen. ' stelt hij voor hij keek raven van over zijn schouder aan. Hij luisterde naar hem terwijl hij weer richting het huis ging.' Dat weet ik ook. Misschien zijn haar ouders de aanwijzing. We vragen het haar gewoon.' Stel hij simpel vast. Niet dat try dat nou meteen simpel vond om haar dat te vragen. Maar dahlia wilde zelf ook weten wie ze was. Hij keek naar raven en knikte even voor hij de deur open maakte en naar binnen ging. Als hij en raven binnen zijn maakt hij hem goes op slot.

Amoir begon te blozen als dahlia voor stelde om iets anders te pakken.' Ben je gek...je hoeft geen pijn te leiden omdat ik me er wat ongemakkelijk bij voel. Zolang je het me maar niet geeft.' Zegt ze snel tegen dahlia.' Maar doe het wel binnen niet buiten.' Zegt ze een beetje dwingend omdat ze niet het hele dorp van slag wilde maken en ze knipoogde naar dahlia. Amoir keek dahlia wat verbaast aan als ze verklaar weg te gaan omdat ze niet wilde dat iemand werd aangevallen omdat ze hier was. Ze glimlachte waterig en wat droevig naar haar.' Ze blijven terug komen dahlia ook als jij weg gaat. De andere Alpha wil zijn roedel terug nemen. Alleen tristan staat hem in de weg.' Zegt ze. Ze hoorde geluiden beneden maar hoorde dat het tristan was met raven en ze ontspande weer.'we verliezen allemaal dierbaren. Maar het is aan ons zelf of we er voor weg rennen of er sterker door worden.' Zegt ze tegen dahlia en kneep eventjes in haar hand als ze hem daarna los laat.

Tristan kwam binnen en knikte naar de dames. Hij pakte een mok en deed er wat warm water in en pakte ook wat Camille om die er in te doen.' Dahlia mag ik je vragen hoe je precies van dit dorp te weten bent gekomen.' Vraagt hij recht voor de raap zoals hij altijd deed bij dingen die belangrijk waren er niet om heen draaien.

Dahlia grinnikte. Ze wist heel goed dat Amoir niet de enige was die zich er ongemakkelijk bij voelde als ze het wolfskruid dronk. Als deze drie wolven waren, moest waarschijnlijk heel het dorp anders zijn. Wolven, zoals Amoir. "Natuurlijk zal ik het jullie niet geven, en ik zal zorgen dat ik de thee alleen drink in dit huis. Zodat andere niet het gevoel gaan hebben dat ik ze kwaad wil doen. Want dat is zeker niet mijn bedoeling. Ze keek in haar kopje toen ze hoorde wat Amoir zij, over Devos en zijn mannen, dat ze zouden blijven komen. Ook als zij weg was. Maar ergens had ze het gevoel dat ze hen, of in ieder geval Devos wel eens met zich mee kon lokken als ze het dorp zou verlaten. Hij leek er nog al zeker van dat hij haar kende, en ergens had ze het gevoel dat hij of degene voor wie hij werkte, zijn alfa misschien, haar graag zou willen zien. Ze keek bedenkelijk in haar mok met thee terwijl ze het liet rond draaien. "Een alfa, is dat net zoiets als een leider? Die is niets zonder zijn volgers. Als jullie je tegen hem verzetten. Dan zou hij toch moeten inzien dat de pack hem niet wilt als leider."

Raven volgde hem terug naar het huis. Try had wel een punt. Als Hael ook maar de kans kreeg zou hij Try vermoorden. Ze konden het betere aan de dorp oudste vragen. Kijken wat die te geen had. Hadden ze dan nog geen antwoord dan zouden ze altijd nog kunnen proberen een van Hael zijn roedel gevangen te nemen en wat dingen uit hem los te trekken. En als puntje bij paaltje kwam konden ze altijd nog het gevecht met Hael en Devos aangaan. Ze waren misschien ouder en sterker. Maar Raven wist dat zij sneller en slimmer waren. Ze maakte een grote kans. Hij knikte. "Gerust stellen en rustig vragen stellen lijkt me een goed plan. Val haar niet aan, ze leek eerder nogal van slag." Hij zag hoe Tristan de deur op slot draaide. Met haar in het huis was het misschien maar goed, voordat die slaafjes van Devos hen weer probeerde wat te doen. Raven volgde Tristan de keuken in, knikte even begroetend naar Amoir en Dahlia en ging toen in de hoek van de keuken staan, armen over elkaar heen geslagen en ogen gesloten, maar oren gespitst. Hij hoorde hoe Try de vraag stelde, zonder gerust stelling en meteen er vol in. Hoe kuchte zachtjes. "Erg geruststellend." mompelde hij zachtjes.

Dahlia keek op toen de twee mannen de kamer in kwamen. Ze glimlachte lichtjes naar Try en knikte terug toen Raven dat deed naar Amoir en haar. Ze nam net een slok thee toen Tristan haar vroeg hoe ze over het dorp te weten was gekomen. Langzaam liet ze het kopje zakken terwijl ze naar de inhoud bleef kijken. "Ik neem aan dat het tijd word voor de waarheid..." zei ze langzaam. Ze haalde een klein notitie boekje uit haar tas. Ze bladerde er door heen tot ze bij een lijst kwam met verschillende dorp namen. Het was een lijst, op volgorde, met de namen van de dorpen waar ze doorheen gereisd waren Het was een lange lijst die jaren terug ging met datums erbij van de periode dat haar ouders er gewoond hadden. Ze draaide het boekje om en schoof het over de tafel naar Tristan. Bovenaan de lijst stond het dorp vanaf waar het begonnen was. Het dorp waar ze nu waren..... Het dorp van Tristan zijn roedel.

Amoir glimlachte.' Dat vind ik fijn. ' Zegt ze op het wolfskruid want ze wilde niet dat se roedel zich bedreig voelde door haar en ze wilde eigenlijk ook niet dat dahlia wat over kwam want ze vond haar wel aardig. Daarna was amoir eventjes stil als dahlia in gedachten is. Zo nu en dan drinkt ze van de Camille thee. Na een tijdje hoort ze dahlia haar vraag waardoor ze zelf naar haar mok kijkt.' Ja dat klopt. Maar de heetste zijn doodsbang voor heal en zijn naaste. Toe hij de macht had durfde niemand iets. Als je wat deed liet hij vaker het hele dorp zien wat er gebeurde als je hem niet gehoorzaam was. Toen heal tristan zijn vader dode had try mensen verzameld die hij stiekem bijeen had verzameld in een paar weken en daagde hij heal uit om het Alpha schap. Toen durfde de mensen weer voor zich op te komen toen hij won. Maar vele zijn nog steeds bang voor heal.' Zegt amoir half in gedachten verzonken. ' het boeit heal niet wat andere willen.' Sluit ze af. Dan keek ze naar raven en tristan die binnen waren gekomen raven nam afstand zoals normaal om alles te observeren in haar ogen. Ze moest haar lach in houden als weer zo recht voor de raap is en raven kucht om hem ergens aan te herinneren. Dan kijkt ze naar dahlia en haar handelingen.

Tristan hoorde hoe amoir het verhaal afsloot van toen heal hier jaren geleden nog het Alpha schap had. Even zag je try zijn ogen donker worden denkend aan die dag wat hij goed had gedaan en fout. Toen hij de vraag had gesteld keek hij naar raven als die kucht. Hij was vergeten dat ze een mens was en hij de dingen gerustellend moest aan pakken. Hij was dit niet gewend daarbij had hij soms het gevoel dat dahlia sterker was dan een gewoon mens." Sorry ik vergeet gewoon soms dat ze mens is." Antwoord hij in raven zijn hoofd als teken op het gekuch.Hij hoorde dahlia zeggen dat het tijd was voor de waarheid. Waardoor hij weg keek van raven naar dahlia die wat in gaar tas rommelde.hierdoor kwam tristan wat dichter bij en zette de thee op de tafel neer. Hij zag een notitie blokje hij hield zijn hoofd vragend wat schuin als dahlia er wat door heen bladert tor ze bij een pagina komt. Dan schrijft ze het over de tafel naar hem toe. Het was een lange lijst met namen en datums. Als hij beter kijkt merkt hij dat het plaatsen zijn en waar ze nooit heel lang bleven. Dan ziet hij waar het begint bij hun dorp. Hij keek naar de datum die er bij stond.geel even keek tristan stilletjes er naar.'mijn moeder begon ooit over die datum tegen mijn vader dat is de eerste en laatste keer dat ik hem echt kwaad heb zien worden op mijn moeder. Hij vroeg er zelfs bij of ze dood wilde omdat ze er over begon.' Zegt try die het boekje terug schoof.' Daarom herken ik de datum. Meer zeg het me niet want daarna spraken ze er nooit meer over en ik durfde er ook niet meer over te beginnen.' Geeft try toe aan dahlia. Hij keek eventjes naar raven raven kun jij de roedel bewaken ik en dahlia gaan nu naar het dorp oudste dit kan niet wachten...' Zegt hij tegen zijn beta dan keek hij dahlia weer aan.' Zij weet veel misschien nog iets maar daarvoor moeten we naar haar toe. Neem je tas en dat boekje mee....Als je wilt weten wie je bent natuurlijk.' Vraagt tristan aan haar.

Dahlia keek naar het boekje. Blijkbaar had het meer los gelaten dan ze had verwacht. Hoe kon zo een klein schrift met enkel wat datums en plaatsen haar vertellen wie ze was? Wat had deze plek en de tijd dat haar ouders hier vertrokken waren te maken met haar dood. Ze was zelf pas een paar jaar na hun vertrek geboren en haar ouders hadden haar verboden ooit te vragen naar waar ze vandaan kwamen, omdat het te gevaarlijk was. Ze stopte het boekje terug in haar tas en knikte. "IK weet niet hoe jullie dorp oudste zou kunnen weten wie ik ben. Maar oke. Als jij denkt dat het belangrijk is dat ik haar zie en dat zij mijn kan vertellen waarom mijn ouders op de vlucht waren. Laten we het dan doen." Ze keek op naar Raven toen die knikte als bevestiging dat hij de roedel in de gaten zou houden. Ze dronk de laatste slok van haar thee op en kwam overeind. Ze trilde lichtjes. Zou ze nu eindelijk er achter komen wie ze was? Wie haar ouders echt waren? Ze knikte naar Try. "Breng me naar haar toe."

Try keek nog eventjes naar het boekje en die specifieke datum er in. Hij hoorde dahlia zeggen dat ze niet wist hoe het boekje en een oude samen konden vertellen wie ze was. Try glimlachte naar haar.' Die oude damen weet veel als je ouders ooit hier zijn geweest weet zij het wel.' Zegt hij beetje globaal hij wilde niet meteen tegen dahlia zeggen dat ze heel misschien iets van wolven bloed had. Hij wilde haar niet bang maken. Maar hij wist nog niet hoe het kon dat ze niet verandert was als het zo mocht zijn misschien om dat ze niet 100% wolf was. Hij hoorde dat ze konden gaan. ' als er wat is ben ik zo terug.' Zegt hij tegen raven waarna hij de keuken uit liep en het huis uit. Hij keek of dahlia hem volgde en hij ging dan naast haar lopen. De dorp oudste was graag op zich zelf en woonde net aan de bos rand klein beetje bij het dorp vandaan. Ze hield van haar rust op haar 85 jaar. Try ging wel eens langs voor een praatje met haar. Ze wist veel.misschien dit mysterie ook.'ze kan soms beetje vreemd doen. Zeker als ze een mens ziet.' Waarschuw hij dalhia met een gerustellend glimlach. Tristan voelde zich steeds meer op zijn gemak bij haar. Na een 10 minuten lopen kwamen ze bij een klein huisje tussen een aantal bomen. Ze was nog wakker want er branden kaarsen.try klopte 3 keer beleefd om daarna voorzichtig naar binnen te gaan. 'Mevrouw Nona ' Begon try vragend als hij binnen komt hij wenkte naar dahlia dat ze mee kon komen.

Dahlia knikte. Dat moest ze dan van hem aannemen. Misschien kreeg ze dan nu verlossende woorden. "Ze zijn hier geweest." zei Dahlia stand vast. Het boekje maakte dat alleen maar duidelijker. De vraag was nu nog waarom. Ze volgde Tristan de keuken en het huis uit waarna ze hem volgde richting het bos aan de rand van het bos. Ze volgde Tristan de keuken en het huis uit waarna ze hem volgde richting het bos aan de rand van het bos. Dahlia keek naar opzei toen Tristan haar waarschuwde dat de vrouw nog wel eens raar kon reageren. Ze moest hier om grinniken. "Ik denk dat ik vandaag wel genoeg rare dingen heb gezien. Ik denk niet dat ze me nog kan verbazen." zei ze ligt cynisch. Ze schudde haar hoofd. "Als je me had verteld dat er mensen zijn die half wolf zijn, zonder dat ik het gezien had, dan had ik je vierkant uitgelachen en voor gek verklaard. In de verte zag ze een klein hutje opdoemen. Het zag er rustig en knus uit. Eigenlijk een typisch hutje voor een alleen wonende oude vrouw die graag bij de natuur wilde zijn. Ze hielt een beetje afstand terwijl Tristan op de deur klopte en die daarna opende. Ze volgde hem naar binnen. De binnenkant van het huis zag er even knus uit als de buiten kant.

Try had ook zachtjes even moeten lachen als dahlia zegt dat het oude vrouwtje haar niet meer zou verbazen naday ze had gezien dat mensen in wolven konden veranderden. 'Daar kan ik niet tegen in gaan.' Zegt hij tegen haar want ze had gelijk. Een maal binnen in het huis sloot try de deur achter hun. 'Mevrouw Nona ' Vraagt try nog eens beleefd en keek rond. Dan komt er beweging in de fuite uil die in de kamer stond bij de open haard. Een klein oud vrouwtje met wen knotje op haar hoofd en een ronde bril rende zich lichtjes uit. Ze keek eerst naar try.' Gecondoleerd met je verlies.' Zegt ze droevig. ' Dank u.' Antwoord try beleefd. ' Ik heb iemand mee genomen. ' Zegt hij vervolgens en hij gebaarde naar dahlia. Mevrouw Nona kwam.uit de fuite uil en keek met grote ogen naar dahlia alsof ze iets niet kon geloven.' Rosalind Rosewood, ik wist wel dat je terug zou komen als heal geen Alpha meer is.' Zegt ze blij ze liep met haar wandel stok op dahlia af en gaf haar een dikke knuffel. 'Je lijkt niet ouder geworden mijn kind...en waar is die leuke vent van je. ' Begon ze opgewekt. Try die veel verwacht had keek met stomheid geslagen toe hoe de vrouw reageerde.'Rosewood.' Bracht hij zachtjes uit en hij keek naar dahlia als hem die naam in valt.' Je stamt af van Rosewood' Zegt hij ongelovig tegen haar.
Mevrouw Nona leek heel erg in haar nopjes maar dan vernauwt ze haar ogen en slaat met haar oude stok tegen dahlia haar arm. ' jij bent roselind niet....die ogen die blauwe waren van die van die beta. ' sist ze dan en ze gaf try een tik tegen zijn hoofd met haar stok. 'tuurlijk is ze dat dat zie je aan haar haren. Altijd wit blond.' Zegt de vrouw nors. Dan went ze zIch weer met een live lach naar dahlia.' Waar is je moeder mijn kind...is ze met je mee gekomen. ' Vraagt ze en pakt haar handen vast. Try had de tik wel gevoeld maar niet echt op gereageerd hij was met stom heid geslagen. Hij wist niet dat er nog Rosewood waren geweest. Hij keek van dahlia naar de oude vrouw die vroeg waar dahlia haar moeder was ze had haar niet alleen gezien maar ze kon haar ook nog.

Dahlia bleef een beetje op de achtergrond toen de oude vrouw uit haar stoel kwam en niet Tristan toe liep om hem te condoleren. Toen hij haar gebaarde deed ze een stapje dichterbij, iets meer in het licht. Ze keek de oude vrouw met een lichte glimlach aan maar die verdween heel snel toen ze haar noemde naar haar moeders meisjes naam. Toen de vrouw haar omhelsde keek ze wat ongemakkelijk naar Try. "Wat moet ik doen." vormde haar lippen geluidsloos. Ze knikte. "Van mijn moeders kant ben ik een Rosewood." Op dat moment voelt ze hoe een hard voorwerp haar arm raakt. Een brandende blauwe plek verscheen op haar arm. Ze wreef er overheen met haar hand. "Auw." mompelde ze. Ze hoorde hoe Nona de verwensingen een beta naar haar hoofd slingerde. Ze hoorde lichte woede in de stem van de oude vrouw. Nona richtte zich even met irritatie tot Try en toen ze haar aandacht weer op haar richtte zag ze weer de vriendelijke oude vrouw. Ze voelde hoe de oude vrouw haar handen in de hare nam en toen de vraag sprak of haar moeder meegekomen was. Ze schudde haar hoofd terwijl er een traan over haar wang begon te glijden. "Mijn moeder en vader zijn niet meer." zegt ze zachtjes. "Ze zijn vermoord een paar jaar geleden en ik heb sinds dien geprobeerd uit te zoeken door wie en waarom. Ze nam haar handen terug en haalde het kleine notitie boekje van haar vader tevoorschijn. Ze gaf het met pagina's open geslagen op de pagina met de dorpen en stedennamen aan de vrouw. "De naam van dit dorp staat boven aan. Ik hoopte hier antwoorden te kunnen vinden." Ze slikte een brok in haar keel weg. "Mijn vader, Gideon Lighthart, heeft altijd heel precies bij gehouden waar we geweest waren en hoelang. Alsof ze nooit veel langer dan een jaar op de zelfde plek mochten blijven." Ze keek de oude vrouw vragend aan."Mevrouw Nona.... Waar kent u mijn moeder van?"

Try had dahlia aan gekeken van ik heb je gewaarschuwd toen ze beide die klap met haar stok hadden gekregen en dahlia hem geïrriteerd had aan gekeken. Maar al snel nam de de droevige sfeer het over try luisterde voor namelijk naar de twee hun gesprek. Al wist hij al meteen bij de naam rosewood dat dahlia eigelijk een wolf hoorde te zijn maar waarom was ze dat dan niet.
Mevrouw Nona keek een beetje hoopvol naar de deur alsof ze verwachte dat rosalid rosewood met haar man binnen zou komen maar dit gebeurde niet. Nona zag hoe er een traan over dahlia haar wang rolde en haar blik werd nu ook somber.ze veegde voorzichtig de verdwaalde traan van de wang van het meisje. Ze luisterde naar wat ze te vertellen had en zoals Nona verwachte door de reactie van het meisje waren de twee vermoord. Dit kwam voor Nona helemaal niet als een verrassing want ze wist dat heal de twee was blijven zoeken in het geheim want die was niwt vergetend hoe ze hem had bedrogen met zijn beta. Maar nona had niks gehoord. Dus had ze hoop dat ze ergens gelukkig leefde. Maar sinds heal weg was had ze daar ook niks meer van mee gekregen. Nona keek op als dahlia het notitie boekje te voorschijn haald. Ze pakte het met trillende handen aan en aaide eventjes liefdevol over het boekje heen. Ze luisterde naar hwt meisje en keek haar langzaam aan.' Tuurlijk deed je vader dat. Hij kende heal en qisr dat hij niet zou rusten tot hij je moeder vond kindje.' Zegt ze wat droevig en ze liep naar haar stoel toe om er plaats te nemen.' Ga zitten kindje dan vertel ik je een lang verhaal.' Zegt ze terwijl ze haar wandelstok op borg.
Try ging nu ook ergens zitten maar hield zich stil en op de achter grond met gespitste oren naar het verhaal dat ging komen want Dit had hij ook nog nooit gehoord.
' Ik kende je moeder goed, ze is namelijk in dit dorp op gegroeid. Een meisje on bevreesd en zorgzaam tegelijk. Die langzaam een zelfverzekerde jonge vrouw werd. Ze stamt af van de oudste en eerste bloedlijnen van de weerwolf jullie zijn te herkennen aan jullie haren. ' Begon ze en gebaarde naar de haren van dahlia.' Je moeders vader was een man van regels en stond er op dat je moeder met een geschikte Alpha zou trouwen. Dus in plaats van naar zijn dochter te luisterde huwelijk te hij haar uit aan iemand die hij geschikt vond. Dat was heal. Na een jaar kwam die hier heen om het van rosalids vader over te nemen als Alpha en met rosalid te trouwen. Rosalid werd er ongelukkig door en kwam vaak naar me toe om haar verhaal kwijt te kunnen en bij een van haar vriendinnen. Heal begin steeds bezitteriger te worden over haar tot ze het huis niet meer uit mocht door haar bewaakt op te sluiten. Jouw moeder werd verliefd op haar bewaker en hij op haar jouw vader was de beta van heal op dat moment. Jouw moeder was de vrouw van de Alpha. Maar jouw moeder is een ware luna. Alpha bloed waardig." Begin mevrouw Nona haar verhaal maar ze was nog niet klaar dat zag je aan haar.

De hand van de oude vrouw voelde warm op Dahlia haar wang toen de traan werd weggeveegd. Ze schudde haar hoofd. "Ik begrijp het niet. Waarom zat hij achter ze aan? Waarom konden mijn ouders niet in vrede leven?" Dahlia volgde Nona naar de kleine woonkamer en nam plaats in een van de lege stoelen tegenover de oude vrouw. Toen Nona begon met vertellen sloeg Dahlia alle mogelijke details op in haar hoofd. Dat haar moeder uit dit dorp kwam, dat ze van de oudste en eerste bloedlijnen van de weerwolven afstamt. Zonder dat ze het door had haalde ze een hand door haar zilver witte lokken die los langs haar gezicht vielen. Ze had ze altijd mooi gevonden, maar nu had ze het gevoel dat ze door die kleur haren een soort vloek over zich heen had gekregen. Ze hoorde aan hoe haar moeder uitgehuwelijkt was aan een man die de plek van haar grootvader zou overnemen als alfa van de roedel en haar moeder zou trouwen. Hoe haar moeder werd opgesloten in huis en hoe ze haar vader had leren kennen, de beta van Hael. "Maar... als zij dochter van een alfa was en hij een beta.... Dan zou dat betekenen dat.....'' Ze kon de woorden niet over haar lippen krijgen en schudde haar hoofd. "Ik ben gewoon een jonge vrouw. Een mens. Mijn ouders kunnen geen wolven zijn geweest. Ik heb ze nooit gezien als een." Ze keek de oude vrouw aan. "Maar als het klopt wat u zegt, hoe kan het dan zijn dat ze het dorp konden verlaten. Hoezo zijn ze niet tegen Hael en mijn grootvader ingegaan? Waarom moesten ze dood?"

Nona keek goed met haar oude wijze woorden wat vooen effect haar woorden haar verhaal op de jonge vrouw voor zich had die zo op rosalid leek en uit de woorden van de jonge vrouw had ze kunnen op maken dat ze haar dochter was. Blijkbaar had dit kind nooit van deze plek en diens inwoners geweten. Ook niet dat haar ouders weerwolven waren. Of zijzelf want daar was geen twijfel over mogelijk. ' dat betekend mijn kind dat jij een weerwolf bent zoals je ouders. Maar ik kan zo aan je zien dat je nog nooit veranderd bent....waardoor dit komt weet ik niet. Ik weet alleen dat je moeder genezer was en heel heel goed met kruiden.' Zegt ze en haar blik ging van dahlia even naar try die zwijgzaam voor zich uit staarde en diep na dacht. Nona haar blik ging terug.' Heal heeft een tijdje niks in de gaten gehad en dacht door zijn beta dat je moeder weer luisterde en zich netjes gedroeg. Toen ze weer naar buiten mocht greep je moeder met je vader de kans en vluchten weg uit het dorp ze vertelde het alleen haar beste vriendin en mij. Hela was buiten zinnen en vermoorde je moeders vriendin toen hij je moeder en vader niet meer kon vinden. Dat is de eerste datum in dit boekje.' zegt nona. ' de roedel was toen al bang voor heal die een sterke jonge Alpha was toen. Hij had een heel kort lontje niemand durfde tegen hem in te gaan. De mensen waren nogal van de oude stempel. Daarbij doet angst veel met mensen.' Zegt ze droevig als ze terug denkt aan die duistere tijden. Het waren geen makkelijke tijden geweest.' Er warenntoenngeen andere die durfde op te staan tegen heal of je groot vader...daarom vluchten de twee. Verder weet ik alleen dat heal bleef zoeken stiekem naar ze...want het was een schandaal waar niemand over durfde te spreken.' Sluit ze af en ze keek naar try.' Jij had wel de kracht en de moed om tegen heal in te gaan en je kreeg mensen bij je staan. Haar ouders hadden dat niet.' Zegt Nona tegen tristan. Hij knikte wat afwezig en keek dahlia aan. Hij wilde zo veel dingen zeggen maar waar moest hij beginnen.' Je weet nu wat je bent...het is aan jou wie je wilt zijn.' Zegt hij dan tegen haar want het zou haar keuze moeten zijn wat ze wilde. Nona glimlacht naar tristan.' Antwoord van een zorgzame Alpha...geen dwingende.' Zegt ze dan keek ze naar dahlia.' Vertel me heeft je moeder je ooit gegeven...Toen je pijn klachten kreeg.' Vraagt Nona bezorgd

Dahlia kwam overeind. "Nee." zei ze kort. "Ik ben geen wolf. Dat had ik wel geweten. Dan had ik al lang moeten voelen dat er iets in me broeide." Ze keek naar de grond, naar haar handen en toen weer naar Nona. "Toch?" haar woorden klonken onzeker. Ze was 25, zonder dat ze wist wie haar ouders echt waren en wie zij was. Als ze een wolf was geweest had dat zich op een of andere manier moeten uiten. Het was niet dat ze een of ander iets had gehad waardoor het tegen gehouden zou kunnen zijn. Als haar ouders hadden geweten wie ze waren en wie zei daardoor was, vanaf geboorte al, dan hadden ze haar wel voorbereid op de dag die zou komen. Nu hadden ze haar alleen maar achtergelaten met raadsels en vraagtekens in haar hoofd. Als haar moeder wist dat ze achterna gezeten werden, had ze ook moeten weten dat ze nooit veilig zouden zijn, dat zei nooit veilig zou zijn. Zelfs niet als haar ouders uit eindelijk zouden overlijden door ouderdom. Ze staarde in de open haard terwijl Nona doorging met haar verhaal. De oude vrouw vertelde hoe haar moeder vluchtte met haar vader, zonder dat iemand echt wist waar ze naar toe zouden gaan. Dat de datum in het boekje dat dag was dat ze het dorp hadden verlaten om nooit meer terug te keren. Haar moeder had haar alfa uitgedaagd door te vluchten door tegen hem en haar vader in te gaan, dat is hen niet gespaard gebleven en nu waren ze er niet meer. Dahlia schudde haar hoofd. "Ik ben niet wie jullie denken dat ik ben. Ik ben geen wolf, ik kom niet van een krachtige bloedlijn. Ik ben gewoon ik..." Ze keek van Tristan naar de vrouw en terug. "Sorry ik moet alleen zijn, ik moet nadenken." Ze haalde uit haar tas het potje wolfskruid tevoorschijn, liet de rest liggen en verliet het huisje zonder nog een woord te zeggen. Ze liep terug in de richting van het dorp tot ze een steen vond en daar op ging zitten. Ze liet het potje door haar handen heen gaan, alsof ze voelde, alsof ze wist dat dat er al die jaren voor gezorgd had dat ze nooit had geweten dat ze een wolf was. Ze dacht terug aan de woorden van Amoir. Dat de kruiden gevaarlijk waren voor hun soort, voor haar soort? Ze slaakte een gefrustreerde kreet en smeet het potje kapot tegen een boomstam. Het viel aan diggelen op de grond.

Nona zag hoe de jonge vrouw voor haar in de stoel nog onzekerder werd dan doen ze binnen was gekomen.dat was haar bedoeling niet geweest.' Je moet ook iets gevoelt hebben mijn kind. Pijn aan botten of hoofdpijn, maar ik weet niet waarom je geen wolf bent. ' legt ze dahlia voorzichtig uit. Omdat ze merkte hoe onzeker ze was geworden terwijl Nona blij was de dochter van rosalid te zien. Na een lange stilte die volgde en dat Nona soms naar try had gekeken zag ze hoe dahlia haar hoofd schudde. Waarna de ontkenning fase begon. Na een stroom van onzekere woorden verliet ze de kamer Nona keek droevig na de deur die open stond.
Tristan was op de plek blijven zitten en had dahlia recht aan gekeken toen haar woorden van onzekerheid er uit vlogen maar als ze weg rent was hij gaan staan maar haar niet achter na gerend hij wilde haar niet op jagen." Bedank mevrouw Nona het heers veel opgehelderd ik ga bij haar kijken.' Zegt hij dankbaar en beleefd tegen haar. Nona knikte en gebaarde hem weg te gaan achter dahlia aan. Try wilde weg lopen maar pakte dan de tas op vervolgens naar buiten te lopen. Hij volgde dahlia haar spoor rustig en ziet haar dan verder op op een steen zitten met het potje wolfskruid dat ze met een luide kreet kapot slaat. Net als hij naar dahlia toe wilt lopen springen om met haar te gaan praten voelt hij hoe zijn benen onder hem vandaan worden getrapt. Tristan viel op de grond als een paar vage bekende in zijn blikveld kwamen om hem vast te houden. hij schrok hoe kon het dat hij ze niet geroken had.'DALHIA RENN....' maar verder kwam tristan niet als een flesje tegen zijn mond gedrukt word. Hij proeft iets bitters en hij probeerde niet te slikken maar eentje stampt hem waardoor hij zich verslikte en het wel dronk hij voelde een blokkade hij kon raven niet waarschuwen en als hij wolf wilt worden lukt het hem niet hoe kwam dat.
Devos kwam uit de andere kant van de struiken gelopen en liep op dahlia af.' Daar zijn we weer schoonheid.' Zegt hij tegen haar.

Dahlia smijt het potje kapot tegen de boom. Op dat moment beginnen ook haar tranen te rollen. Ze was toch alleen, het kon haar niet meer schelen. Haar hele leven was een grote leugen geweest. Haar ouders waren wolven, gevlucht vanwege een verboden liefde en zij was daardoor vervloekt. Ze had nooit echt in vrede kunnen leven, ze was altijd op de vlucht geweest zonder dat ze wist waarom of voor wie. Haar schouders schokte zachtjes terwijl ze naar de grond keek. Haar tranen drupte zachtjes op het mos. Een wolf? Nee ze was geen wolf. Of toch wel? De laatste woorden van Nona echode zachtjes in haar hoofd. De hoofdpijn, de drukkende pijn op haar lichaam, elke dag weer sinds haar dertiende verjaardag. En haar moeder die haar vertelde dat het een lichamelijk kwaaltje was wat ze weg kon werken met een drankje. Ze keek met een schok op toen ze Try zijn stem hoorde die werd afgekapt terwijl hij haar ergens voor wilde waarschuwen. Ze zag hoe hem iets toegediend werd. "Tristan!" ze riep naar hem, maar voelde zich machteloos. Ze kon hem niet helpen. Ze waren met teveel en zij... zij was in haar eentje. Een bekende stem bezorgd haar kippenvel. Ze keek op naar Devos en huiverde. "Laat me met rust...." was het enige wat ze wist uit te brengen. Maar ze wist dat ze in de val zat.

DDevos keek naar het meisje voor zich. Hij had zo veel verhalen van heal over rosalid gehoord maar dit meisje leek nog niet het vuur te hebben wat haar moeder had. Ze zou makkelijk te vormen zijn.' Ik ben hier niet om je iets te doen schoonheid. Ik kom je naar mijn Alpha brengen.' Zegt hij gemaakt vriendelijk terwijl hij weer wat dichter bij kwam.
Try hoorde hoe dahlia zijn naam schreeuwde. Maar daarna was het stil te stil. Dit wakkerde try weer aan hij trapte naar wen van zijn belagers waardoor die hem los liet en hij de andere met zijn vuist te lijf kon gaan wolf of geen wolf hij zou blijven vechten. Als de andere hem ook los laat springt hij recht en rent wat wankelend naar voren toe richting dahlia. ' dahlia....' riep hij maar als hij weer wat passen zet word hem de weg verspert door twee wolven. Tristan probeerde weer wolf te worden maar het lukte hem niet. Hij keek naar dahlia en Devos die bij haar stond hij moest haar helpen. Dan valt hem niets in.' Dalhia jij bent Alpha door jou bloed.jij hebt Alpha bloed als jij beveeld moeten ze luisteren als je je ware stem gebruikt.' Roept hij naar haar. Hij had het ooit gehoord in een mythe dat de eerste wolvin kon bevelen met haar ware stem. Als dahlia echt rosewood bloed had kon zij hun laten stoppen als ze haar innerlijke wolven stem vond.daar was tristan van overtuigd allen mythes hadden waar heden en de eerste Alpha was geen man geweest vroeger maar een vrouw.
Devos grinnikte als hij tristan naar dahlia hoort roepen." Hij kan je niet helpen lieverd. We vonden je moeders boek heel handig. Ze had er veel nuttige dingen in geschreven. Zoals hoe je geur van een wolf minder maakt of dat je een terug dringt.' Zegt hij duivels en je zag hem eventjes op de tas kloppen die hij bij zich had. Dan hoort hij tristan weer roepen iets onnozele in zijn oren. 'Grijp hem...levend heal moet hem af maken.' Behaald Devos de andere .
Tristan keek naar de twee wolven voor hem die dreigend dichter bij kwamen. Als eentje naar hem toe springt bukt hij en graait een stok van de grond en haalt naar hem uit. Maar dan voelt hij een stel tanden om zijn boven arm heen klemmen. Hij schreeuwt kort en pijnlijk om dan naar die belager uit te halen met de stok.

"En dan wat? Me opsluiten als een hondje net zoals je met mijn moeder hebt gedaan? Nona heeft me alles verteld. Hoe Hael mijn moeder gevangen hielt, bang was dat ze weg zou lopen van hem en bang dat ze niet met hem zou trouwen. De lafnek hielt haar vast in haar kamer, verbood haar om naar buiten te gaan." beet Dahlia hem toe. Ze balde haar vuisten terwijl de tranen nog altijd over haar wangen stroomde, niet meer van verdriet maar van woede wat haar ouders was aangedaan door deze mensen. Elke stap die Devos dichterbij haar deed, deed Dahlia er een naar achter. Ze zou zich niet laten vangen door hem, ze zou zich verzetten tot het einde. Ze voelde een lichte hoofdpijn in haar hoofd opzetten maar negeerde die zoveel mogelijk. Ze hoorde hoe Tristan op de achtergrond aan het vechten was met zichzelf om bij haar te komen. Hoe hij haar dingen toeriep. Alfa door haar bloed, maar ze had niet eens haar wolf. Hoe kon ze dan dingen bevelen? Haar ware stem gebruiken. Wat was haar ware stem? Hoe kon ze die naar boven halen? Ze keek weer naar Devos die haar moeders boek, haar boek, uit haar tas haalde die om zijn schouder hing. "Geef dat terug." zei ze zachtjes. Ze werd afgeleid door Tristan, ze zag in haar ooghoeken hoe hij aangevallen werd, een wolf wist te vloeren en dan gebeten word in zijn arm. Ze huiverde, dat zou een lelijke wond worden. Haar ogen schoten weer naar Devos, een flits ging er door heen terwijl ze huiverde van de woede die door haar lichaam heen gierde. De woede die de pijn in haar hoofd probeerde te onderdrukken evenals haar botten die begonnen te protesteren. Haar vuist was nog altijd gebald, ze voelde hoe ze haar nagels in haar eigen vel boorde terwijl ze haar vuist hield als het was. Haar focus ging naar de pijn in haar hand, onderdrukte de pijn in haar hoofd en de rest van haar lichaam. "Laat. Hem. Los." beet ze Devos toe. Een lichte grom weerklonk in haar stem terwijl ze dat zei. "LAAT ONS MET RUST!" schreeuwde ze woedend naar de andere wolven die Tristan in bedwang probeerde te houden. "LAAT ONS MET RUST EN MAAK DAT JE WEG KOMT!" De woorden klonken niet meer menselijk. De haat, de woede en een lichte vorm van dwang klonken er in door. Ze kon de woorden nog net uitspreken voordat het begon te duizelen voor haar ogen. Haar beeld flikkerde en ze zakte op de grond. Zwaar hijgend en vechtend om bij bewustzijn te blijven.

Devos keek naar dahlia en zijn ogen vernauwde eventjes als hij haar hoort op noemen waarom ze niet mee wilde gaan. Dat oude vrouwtje had alles vertelt jammer anders was ze misschien mee gegaan. Bijna niemand wist dit verhaal nog misschien een paar oudere in het dorp maar de meesten waren bang om te spreken over het verleden. Hij merkte ook met elke stap die hij deed dahlia weer eentje bij hem vandaan deed hij ontblootte een beetje ergerlijk zijn tanden. Maar dan lacht hij als ze het boek terug wilt hebben. ' dan moet je mee gaan lieverd.' Zegt hij uitdagend naar haar. Devos merkte dat ze werd afgeleid door wat er verder op met tristan gebeurde waardoor hij wist wat dichter bij te komen. Net voor hij bij haar is hoort hij haar bevelen waardoor hij hart moet lachen.' Dacht het niet.' Zegt hij eerst en hij hoort dahlia lichtjes grommen. Dan hoort hij haar schreeuwen de wolven keken nog niet op. Maar dan klinkt een stem die Devos deed huiveren de klank er in was niet menselijk meer het was wolf....nee een Alpha bevel maar hoe kon dat. Devos ogen werden groot en hij wilde dahlia aan raken maar zijn lichaam wilde niet. Hij keek om naar de andere die tristan met rust lieten en achter uit gingen. Devos keek dahlia woedend en beetje verbaast aan als hij een stap achter uit doet.'We komen terug voor je.' Waarschuw hij haar waarna hij een wolf wordt en met de andere langzaam weg gaat gedwongen want hij keek nog vaker achter om als dahlia op de grond zakt.
Tristan had alles van een afstand mee gekregen en hij had ook de lichte trilling gevoelt die door de lucht was gegaan toen dahlia hen beveeld had. Als ze op de grond zakt. Loopt hij half struikelend naar haar toe. Hij voelde Izich niet zo goed maar dat waren zorgen voor later hij moest dahlia helpen.hij knielt naast haar neer.' Rustig ik ben het.' Zegt hij zachtjes en hij legt een hand op haar schouder. Try huiverde lichtjes hij kon geen wolf worden en zijn gedachten.....Hij zich te diep. Aalde diep adem en zijn lichaam protesteerde hevig. Maar toch ging try door als er ineens een wolven gehuil uit zijn keel komt een roep voor hulp. Daarna hoest hij eventjes en keek naar dahlia.' Geef er naar aan toe hulp is onder weg...' Zegt hij terwijl hij gerustellend over haar rug aait. Hij vond het knap wat dahlia had gedaan.

Dahlia keek moeizaam op. Ze zag hoe Devos en zijn bende langzaam maar zeker in het bos verdween. Zijn woorden weerkaatste in haar hoofd. Hij zou niet rusten tot hij haar had, voor zijn alfa. Maar zei zou niet toegeven. Ze wist wat er met haar ouders gebeurd was, dat hij en Hael verantwoordelijk waren voor hun dood. Ze zakte op de grond. Haar handen trilde terwijl ze haar overeind hielden. Ze huiverde, het koude zweet liep over haar rug heen terwijl de hoofdpijn en het pijn in haar lichaam aanwakkerde. Tranen rolde over haar wangen. Wat gebeurde er met haar? Ze merkte dat iemand bij haar neer knielde, de rest was weg dus het kon niet anders dan dat het Tristan was. Ze hoorde hem huilen, een geluid dat door merg en been ging. "Het doet z'n pijn." wist ze moeizaam uit te brengen. Ze wist niet wat er met haar gebeurde, haar lichaam leek een eigen leven te lijden terwijl ze daar geknield op de grond zat. Ze voelde zijn geruststellende hand op haar rug waarna het donker voor haar ogen werd en ze ineen zakte, bewusteloos.

Raven keek op toen hij een gehuil hoorde. Hij was verbaast, het klonk zwak, alsof het allemaal maar heel moeizaam ging. Maar hij had eerder geen waarschuwing van Tristan gehoord dat er wat aan de hand was. Hij kwam overeind en rende als wolf op het geluid af. Bij de open plek leek het wel een slag veld. Hij zag het kapotte glas dat glinsterde in de zonneschijn, een stukje verderop was de hele grond omgewoed alsof er gevochten was. Dan ziet hij Tristan bij Dahlia geknield zitten. Hij erg gehavend en zwak, zei bewusteloos. "Wat is hier in godsnaam gebeurd?" Hij haastte zich naar hen toe en knielde naast Tristan neer.

Tristan voelde onder zijn hand dat dahlia trilde en nat was van het zweet. Het zou goed kunnen doordat ze haar Alpha stem had gebruikt. ze de wolf in haar had aan gewakkerd die al die tijd al verborgen in haar zat. Hij hoorde haar zeggen dat het zoon pijn deed terwijl hij haar medeleven aan keek.'ik weet het. Laat de wolf in je toe...Dan gaat het weg.' Zegt hij nog maar al snel daarna zakt dahlia in een op de grond. Tristan wilde haar wel helpen maar kon dat nu niet. Maar hij bleef trouw bij haar zitten.

Amoir hoorde een zacht gehuil en keek vragend op was dat tristan....en ze keek naar raven die meteen na het gehuil in beweging kwam. Amoir kon hem niet bij houden maar zijn spoor wel ruiken. Ze komt bij de open plek aan en bleef versteend staan kijken naar wat ze kon zien. Al snel rook ze weer die rare dampende geur wat haar bijna de wolf niet deed ruiken. Ze schudde haar hoofd als ze raven hoort die bij tristan is en ze voegde zich snel bij hem. Ze hield zich stil nu.

Tristan keek naar dahlia en dacht aan Devos hij had hem wel gehoord. Dan hoort hij voet stappen en hij keek wat suff op. Zweet druppels stonden op zijn voorhoofd terwijl hij wat deed klapper tanden.' Hinder laag. Ik...Ik kon ze niet ruiken. ' legt hij uit als hij zijn beta aan kijkt.' Het gebeurde zo snel, ze hebben me wat gegeven raven. Ik kan geen wolf worden. Ik kan mijn gedachten niet delen.huilen deed zelfs pijn en het brand van binnen.' Ratelde hij door. Tristan keek langzaam naar dahlia en streek een pluk haar uit haar gezicht. 'Zij...zij heeft ze weg gestuurd. Ze stamt af van de eerste weerwolf. Ze heeft Alpha bloed.' Zucht hij en hij zakt tegen raven aan.'laat...Laat ze ...dorp bewaken....niet veilig.' Stottert hij als hij probeert weer recht te gaan zitten.
Amoir kon haar oren niet geloven wat ze hoorde over wat er gebeurt was en ze keek met grote ogen naar dahlia die nat was van het zweet.'jullie brengen we eerst naar binnen.' Zegt amoir voor het eerst streng tégen tristan als die bevelen begint te geven. Normaal zou ze dat niet doen maar het was ongezond voor hen beide nu.amoir liep naar dahlia en tilde haar zorgvuldig op.' Je bent veilig bij ons...je hoort hier.' Fluisterde ze haar toe terwijl ze naar het huis van tristan toe loopt wetend dat hun wel zouden volgen. Ze had het geweten dat dahlia wolf was meteen toen ze de klachten beschreef. Niet wetend dat ze van zoon oude bloed lijn was.

Raven knikte kort. "Het maakt niet uit, het is goed ze zijn weg en jullie zijn veilig." zei hij rustig terwijl hij de omgeving afspeurt op onbekende geuren, om te kijken of Devos en zijn mannen nog in de buurt waren maar dat was niet het geval. Hij bleef rustig luisteren, wetende dat Tristan in een soort van shock was geraakt door wat er gebeurd was, doordat hij geen contact kon maken met zijn wolf. Hij keek naar Dahlia toen Tristan over haar begon. Hij had wel eens gehoord van een legende dat er een hele sterke vrouwelijke bloedlijn was die gelijk stonden aan alfa's. Maar het verhaal ging dat die lijn uitgestorven was, dood tot de laatste vrouw. Daarbij kwam dat het over het algemeen de mannen waren die sterk genoeg waren om Alfa te worden. De vrouwen aan hun zeide werden Luna maar dat stond qua rang lang niet gelijk. Ze waren gelijk met een beta, zeker niet met een alfa. Hij knikte naar Tristan toen die begon over het bewaken van het dorp. Dat was al gebeurd toen de twee waren verdwenen bij Nona en ze de lichte geur van vreemde hadden opgevangen. Hij hielp Tristan overeind en strompelde met hem terug naar het dorp, achter Amoir aan die Dahlia droeg.

Dahlia was ineen gezakt toen Tristan tegen haar zei dat ze moest stoppen met vechten, maar ondanks dat ze buiten bewustzijn was ging haar innerlijke gevecht gewoon door. Achter haar gesloten oogleden schoten haar ogen wild heen en weer terwijl ze beelden van het verleden voorbij zag flitsen. Beelden van haar ouders toen die nog leefde, maar ook beelden van wolven, van gevaar, van de dood die hen achtervolgde. Toen het gezicht van Devos en van een duistere figuur die achter haar aan zat terwijl ze weg probeerde te rennen. Ze probeerde te schreeuwen, maar er kwam geen geluid over haar lippen. Dan een zachte stem, een bekende stem, de stem van Amoir die haar vertelde dat ze veilig was, dat ze was daar waar ze hoorde. Maar was dat zo? Ze wist nu wat er gebeurd was in het verleden, wat er was gebeurd met haar ouders. Dat ze waren gedood uit haat en jaloezie omdat ze elkaar gevonden hadden en waren gevlucht. Ze wist nu dat ze bij een van de oudste weerwolf families hoorde, terwijl ze nog nooit een wolf was geweest. Maar wat zou er gebeuren als ze hier zou blijven. Hael zou niet stoppen met mannen achter haar aan te sturen totdat hij haar had, en ze wist ook dat hij Tristan dood wilde. Dus als hij het dorp kon overnemen zou hij twee vliegen in een klap slaan. Het zweet bleef over haar gezicht lopen terwijl ze zachtjes namen mompelde terwijl de beelden voorbij schoten. Trsiatn. Rosalind. Gideon. Hael. Devos....

Tristan hoorde raven zeggen dat het niet uit maakte en dat ze nu veilig waren. Voor hem maakte het veel uit hij moest zijn roedel beschermen tegen gevaar. Net had hij dat niet gekund dat drankje wat het ook was had daar voor gezorgd. Tristan hoopte dat het niet lang aan hield. Daarbij voelde hij zich steeds beroerder er door.hij voelt hoe raven hem overeind helpt. Hij probeert zo goed mogelijk mee te lopen wat niet echt mee viel en het wakker blijven. De pijn aan zijn arm voelde hij totaal niet. Als ze bij het huis komen voelt hij zich zwaarder worden en hij viel eventjes weg. Maar na een paar seconde kwam hij al weer bij.'met op dahlia...Ik denk dat ze gaat veranderen amoir.' Zegt hij nog suf en dan vallen zijn ogen dicht en was hij weg.

Amoir liep met dahlia in haar armen naar tristan zijn huis ze hoorde wel de jongens achter zich en hoe tristan er aan toe was was amoir niet gewend en ze was blij dat raven bij hem was. Als ze het huis in gaan hoort ze hoe tristan tot haar sprak. 'Ik let op haar.zorg jij maar even voor je zelf en niet voor andere.' Zegt ze en ze keek bezorgd naar raven. Dan loopt ze met dahlia naar boven terwijl ze hoort hoe ze bepaalde namen op noemt sommige kon amoir maar andere ook weer niet. Ze legde dahlia op haar eigen bed neer en deed zo veel mogelijk kleren uit. Daarna haalde ze wat water om dahlia wat verkoeling te geven door haar hoofd en hals nat te deppen.normaal kon het dagen duren maar amoir had een vermoeden dat dit sneller ging want dahlia was geen puber meer.

Raven voelde dat Tristan steeds moeilijker in beweging kwam. Hij moest een paar keer stoppen met lopen om te zorgen dat hij niet onderuit ging en wist maar met moeite Tristan zijn evenwicht te laten bewaren. Langzaam strompelde ze verder terwijl hij hem langzaam naar zijn kamer begeleide. Hij knikte even naar Amoir die Dahlia naar haar eigen kamen bracht voordat hij Tristan zijn kamer binnen ging toen die het bewustzijn verloor. Moeiteloos tilde Raven Tristan over zijn schouder. "Sorry." mompelde hij nog even, waarna hij hem op zijn bed legde en iemand riep om Tristan zijn wonden te verzorgen. NU de Alfa tijdelijk was uitgeschakeld was het zijn taak om ervoor te zorgen dat het dorp veilig bleef en dat was dan ook wat hij ging doen. Hij riep twee man op om Tristan zijn kamer te bewaken en zodat ze hem konden waarschuwen als Tristan weer bij kwam. Dan loopt hij weg om de beveiliging bij het huis en de dorps toegangswegen te verhogen.

Dahlia zweefde met haar gedachte tussen bij komen en weg vallen. De pijn in haar lichaam was alarmerend geweest, maar toen ze het huis binnen kwamen begon het langzaam weg te ebben. Alsof haar lichaam wist dat ze nu veilig was en ze zichzelf niet meer hoefde te beschermen. Ergens op de achtergrond voelde ze dat ze in een zacht bed werd gelegd en dat er wat kleren uitgetrokken worden om haar ruimte te geven. Ze voelde hoe een koelde doek tegen haar huid aan word gedept om het zweten te laten stoppen. Een paar minuten later begon ze al minder zwaar te ademen, het trillen was zo goed als gestopt en de hoofdpijn was alleen nog een zeurend gebonk in haar achterhoofd. Ze opende langzaam haar ogen, knipperde een paar keer tegen het felle licht van de lamp in de kamer en keek toen opzij naar Amoir. "Wat is er gebeurd?" haar stem klonk schor en het praten activeerde een hoestbui. Toen ze uit gehoest was zette ze haar handen tegen het matras aan en probeerde ze zichzelf wat omhoog te duwen. Ze keek rond. "Waar is Tristan? Is hij in orde?"

Amoor depte rustig op de plekken waar dahlia zweette vooral haar voorhoofd en hals. Ze merkte dat het effect had op dahlia die minder zwaar begon te ademen en het trillen was eigenlijk zo gestopt toen ze haar op bed had gelecht. Amoir vroeg zich wat dingen af terwijl ze rustig door ging met haar bezigheid maar dan gaan dahlia haar ogen open leek het of verdeelde amoir zich dat nauw. Maar nee dahlia keek haar net veel later aan met haar blauwe ogen waardoor amoir stopte met deppen. Haar ogen stonden verbaast. Ze was wakker geworden en begon te praten. Ze gooide het doekje in de kam en pakte een glas water en hield die dahlia voor. Ze was koppig heel koppig net als tristan dacht amoir meteen als dahlia recht wilt komen.' Rustig. Ik weet niet alles alleen dat tristan zei dat jij ze weg beveeld hebt.' Begon amoir rustig ze pakte het doekje weer wrong hem uit en depte dahlia haar wang weer even.' Hij is in zijn kamer. De wond valt wel mee. Maar er is iets niet in orde wat weet ik niet ik moest me over jou ontfermen.' Legt amoir dahlia uit. Ze bleef eventjes stil.' Dahlia...het leek net of je wolf ging worden buiten maar nu...je bent nog wat zwak maar...het lijkt te minderen.' Zegt ze eerlijk en duidelijk verbaast.

Tristan had niks meer mee gekregen toen hij het bewust zijn verloor. Het enige waar hij zich van bewust was de brandende pijn van binnen, Een iemand was zijn wond schoon aan het deppen dat moest eerst gebeuren dan moesten ze kijken wat ze konden want ze hadden alle geen genezing gevolgd. Daarom hadden ze toen zijn moeder ziek was eentje gezocht. Try begon nu steeds meer te zweten en langzaam wat te bewegen. Dan kreunt try an gooit zijn hoofd naar achteren en zijn arm werd even de poot van een wolf en daarna weer een mensen arm. De gene die hem aant verzorgen was ging wat angstig achter uit. Ze liet de doek vallen en snelde naar amoir haar kamer.' Kun je komen kijken.' Vraagt ze en verdween de kamer weer uit.
Try bewoog zo nu en dan en dan had hij even een staart en dan was die weer weg.

Dahlia legde haar handen op haar schoot en keek ernaar. "Iets in me voelde dat ik in gevaar was. Het probeerde me over te nemen, me te beschermen. Maar het kon niet naar buiten. Alleen via woorden wist het iets te kunnen doen." Ze dacht terug aan de helse pijn alsof alle botten in haar lichaam aan het breken waren zonder dat er iets gebeurde, zonder dat ze er iets tegen kon doen. Dahlia nam het glas water aan van Amoir en nam een slok waarna ze het terug zette op het nachtkastje. "Ze hebben Tristan iets toegediend. Iets wat in mijn moeders notities stond." ze wist nog steeds niet hoe Devos aan haar spullen kwam. Ze vloekte. "Mijn tas... Ze hebben mijn spullen gestolen. " Dahlia keek op toen er een meisje de kamen in kwam gehaast. Ze sprak een paar woorden, vroeg om hulp, en verdween toen weer. Dahlia sloeg de dekens aan de kant en kwam iets wat wankel overeind. Ze raapte haar kleren op en begon die aan te trekken terwijl ze vloekte als haar lichaam even niet mee werkte. "Breng me naar Tristan zijn kamer alsjeblieft. Ik moet de wond bekijken en zien of hij iets overgehouden heeft aan het drankje dat ze hem hebben toegediend. Hij zei dat hij zijn wolf niet meer op kon roepen."

Amoir luisterde naar de uitleg die dahlia haar gaf over hoe ze zich gevoeld had en het zich leek te uiten. Amoir keek goed keukens toe als dahlia het water dronk dat was altijd goed. 'Je herstelt snel.' Zegt ze met een glimlach maar die verdwijnt als dahlia over tristan begint.' Dat boek mogen ze niet lang hebben....' Zegt amoir met een ernstige blik en hoort dan dat dahlia haar tas ook weg is.' We verzinnen wel wat.' Zegt ze maar amoir keek op als iemamd vraagt of ze kon namen kijken ze stond al recht en wilde naar de deur lopen als ze dahlia hoort. Ze keek om en was verbaast dat ze recht stond vloekend maar deed het wel. Ze vroeg om hulp om te gaan kijken bij tristan en of ze hem kon helpen.'tuurlijk help ik je.' Zegt amoir met een glimlach liep naar dahlia toe sloeg een arm om haar heen om haar te onder steunen.ze was volhouden en beschermend.ze leek op tristan maar toch ook weer anders. Ze liep met dahlia rustig naar de kamer van tristan waar de deur van open stond. ' tristan wilt veranderen...hij is alpha eb wilt beschermen.' Zegt ze. Ze hoorde een kreun als ze binnen komt. Ze liep met dahlia richting het bed.
Try krulde zijn rug en kreunde. Je hoorde botten kraken terwijl tristan even wat groter leek te worden maar dan word hij weer kleiner.'ik was de wond aan zijn schouder schoon aant maken maar ineens begon hij te veranderen en terug.' Zegt ze en keek naar amoir. Amoir keek verbaast en slikte eventjes.'Dit heb ik nog nooit gezien.' Zegt amoir zachtjes terwijl ze niet wist wat ze moest doen.
'Wij ook niet, de wolven waar we het op geprobeerd hebben bleven een aantal uren mens.' Zegt de valse stem van Devos die in de deur opening stond met heal achter Zich en nog twee wolven. Dit was hun moment om toe te slaan zodat heal weer Alpha kon worden. Amoir trok dahlia achter zich, ze hoopte dat ze raven niet gedood hadden. Ze wist wel dat ze voor tristan kwamen omdat hij een makkelijke prooi was voor heal om weer Alpha te worden.
Try hijgde zwaar als Zijn arm weer dat van een wolf wordt. Als Devos een stap dichter bij zet word amoir wolf en stormt op hem af. Devos word ook een wolf en niet snel daar na heeft hij amoir gevloerd bij haar nek vast terwijl ze piept.

(Nu is het aan dahlia ♡.♡ tristan heeft alleen kalmerings middel nodig om dat andere drankje uit te zitten. Speel jij heal of.moet ik het doen of samen?)