The wrath of the Half God

ik heb een bbq dus ben later op de avond pas weer on. maar vertrek pas rond 8 uur dus XD
------

beta voelde hoe het schild brak en ze vloekte zachtjes en voelde hoe de klauwen van lyra haar beet namen in der armen. in haar ooghoeken zag ze iets wat haar goed deed en ze kreeg een valse glimlach. 'jammer maar ik heb schaak gespeeld' zegt ze en ze draaide haar hoofd naar bodur en gorth die axel had. ze waren bij elkaar dat was makkelijker. en ze knipte met haar vingers en die drie verdwenen. ' ik win gedeeltelijk.'zegt ze dan als teken tot die drie weg waren.

axel was bewusteloos en had niks door (en ik maak hem jonger dan 20 dat past meer bij hem 18)

Chrathionwilde net aanstalten maken om Gorth bewusteloos te maken, toen ze verdwenen "SHIT!" riep hij boos uit, "We waren zo dicht bij!" Hij liep naar Lyra "Volgende keer, maak ik het in 1 keer af, geen gespeel meer, geen gewacht, ik vaag ze van deze wereld..Nu Zijn we Axel ook nog kwijt" zei hij Woedend. Hij ademde snel, maar kreeg het weer onder controle, "sorry" zei hij rustig, "ik denk dat het handig is, als we nu naar het kamp van de half god reizen zodat we hem kunnen halen...misschien eindigt het ook meteen" zei voegde hij eraan toe

bedankt XD

axel was nog bewusteloos nadat ze in het kamp waren aangekomen door beta die gorth, bodur en hem daar heen had gestuurt. zelf was ze daar gebleven terwijl lyra haar nog vast had. axel hing slap over de schouder van gorth heen.

Devlin vloog door de lucht, het kamp van de Half god kwam inzicht.
Hij keek rond en zag 2 kleine figuurtjes, hij lande. "Bodur, is bewusteloos en Beta is niet hier..Gorth, ik ben erg teleurgesteld in jou" hij keek naar de jongen op Gorths schouder. "Ah de mens die bij het groepje hoorde, goed gedaan Gorth, ik ben erg trots op je...maar geef hem maar hier, en ga je broer verzorgen, die heeft het hard nodig zo te zien..." hij pakte de jongen van Gorths schouder, en nam hem mee naar zijn tent, hij gooide hem op zijn bed, "jij kan niet voor de half god verschijnen wanneer je helemaal, bewusteloos en bebloed bent" zei hij. Hij keek de jongen aan, geen reactie, hij richte zijn hand op de jongen, er verscheen een helder, rood-wit licht, de wond op de voor hoofd van de jongen verdween. Devlin pakte een emmer water, en smeet de inhoud over de jongen heen. "Wakker worden!" bulderde hij

axel voelde eerst helemaal niks niks drong tot hem door tot hij iets voelde iets wat bekent leek alsof hij eerder zoiets gevoeld had en hij moest denken aan lyra die hem deed genezen jah dat was het wellight maar dan voelt hij iets koud en nat en zijn ogen gaan open terwijl hij naar adem habt en hij schoot recht en hij knipperde even het water uit zijn ogen en keek rond hij zat op een bed en zijn spieren spande zich. er was hier iets dat niet klopte hij was niet meer bij lyra en chrathion en hij keek verder rond en hij verstijfde toen hij devlin zag staan.

De demoon lachte "Goed geslapen prinsesje" zei devlin, "Ik wil dat je me alles verteld wat je weet over je reisgenoten en hun krachten...je mag ook over jou krachten vertellen..maar daar weet je niet veel over...of wel" zei hij met een gemene grijns, terwijk hij zijn Bijl pakte en die begon te slijpen.

axel ging aan de rand van het bed zitten en zo ver mogelijk van devlin af, hij keek heb rebels aan met zijn blauwe ogen. 'ik vertel jou helemaal niks.' sist hij en de kaarsen die de tent deden verlichten werden groter maar axel stond er niet bij stil hij keek devlin nog steeds aan. hij zou zijn reisgenoten niet verraden nooit.

Devlin lachte, "oke mooi, dat word 1 vijandje minder" zei hij met een boosaardige grijns. Hij vloog naar de jongen toe en greep hem bij de keel hij tilde hem op, "het eerste wat je me gaat vertellen is je naam...mietig mensje"

axel keek devlin nog steeds aan. en toen devlin op hem af kwam sprong hij overeind maar hij was niet snel genoeg want de hand van devlin had zijn keel al gevonden en tilde hem van de grond. axel schopte met zijn benen maar kwam niet aan devlin. hij hoorde hem zeggen tot hij als eerste zijn naam moest zeggen. maar axel vertikte het ook al kreeg hij bijna geen lucht. 'ik weet de jouwe wel...halfbloed.' snauwt hij schar als beledeging naar hem.

Devlin keek boos naar de jongen "Wat zei jij daar" zei hij kil "er zijn meerdere manieren om achter jou naam te komen onderkruipsel" zei hij, hij gooide de jongen hard in een hoek, "nu ben je niet zo stoer meer he, wanneer je bescherm elf en zijn half elf vriendin in de buurt zijn, he" zei hij spottend

axel bleef devlin aan kijken rebels dan voelt hij tot er de tweede keer met hem gegooit werd vandaag en hij kwam in een hoek terecht en hij wist een schreeuw in te houden als hij op zijn gewonde schouder terecht komt en hij kwam al snel weer recht. 'laat die manieren dan maar komen.'daagt hij hem uit en hij vernauwde zijn ogen toen hij het laatste zei want devlin had gelijk zij moesten hem steeds helpen iets wat hij niet wilde. en de vlamen laaide nog meer op. maar hij zei niks

Devlin lachte "mij best," zei hij, hij liep naar de jongen toe en pakte hem bij zijn , blijkbaar, gewonde schouder, huj tilde hem eraan omhoog, toen de jongen op oog hoogte was, kneep hij er met veel kracht in , zijn scherpe nagels drongen zich in de huid. Je kon botten horen kraken en er stroomde bloed over Devlins hand. Devlin was bijna bij het gewricht. Devlin lachte "wat is je naam" vroeg hij kil

Axel ging toch automatisch wat achter uit toen devlin op hem af kwam maar bleef hem rebels aan kijken. Dan pakt hij zijn schouder beet en hij kreunde lichtjes. Maar die werd al luoder toen hij op werd getilt en hij keek met een half dicht geknepen oog naar devlin. Toen devlin er in kneep schreeuwde hij pijnlijk en die werd steeds harder naar maten hij kneep. Dan hoort hij weer de zelfde vraag. Hij twijfelde over antwoorden. Voor nu was dat beter het was alleen zijn naam. Wings...alexander wings. Zegt hij schor en pijnlijk tegen devlin.

Devlin lachte "zie je nou wel...het is niet zo moeilijk" zei hij terwijl Alexander op het bed gooide. "Denk er over na of je vrijwillig verteld over je beschermers of dat het weer pijnlijk moet" zei hij, terwijl de tent uit wou lopen? Hij draaide zich om, hij hief zijn hand op, zei wat in een demonen dialect van elfs, er schoten donker rode stralen uit zijn hand , die wikkelde zich om de benen van alexander en gingen de grond in " nu kan je vrij rondlopen maar niet weg " zei hij, hij liep de tent uit en ging naar een beekje om zijn hand te wassen.

Axel kreunde en grewp met zijn hand naar zijn bebloede en pijnlijke schouder. Hij keek naar devlin en hoorde zijn woorden hij beet op zin lip wetent tt hij die twee niet ging verraden. Nee dat mocht hij niet. Dan hoort hij iets vreemds en keek op en dan ziet hij een donkerrode straal en hij bereide zich voor op een pijn maar die kwam niet en hij keek en zag wat rood rond zijn benen en dan de grond in gaan. Hij kon lopen maar niet weg en hij zuchte diep toen devlin weg was keek hij naar zijn schouder die nog was aant bloeden dat moest stoppen. Hij ademde diwp in en dan uit en stak een vinger uit en daar liet hij een vlammetje uit komen met moeite en dan duwt hij het tegen de plek waar het was aant bloeden langzaam over de gehele wond tot die stopte met bloeden. Het was niet veel maar tenminste iets. Dacht hij dan kijkt hij rond op zoek naar een wapen dan ziet hij een brief opener en hij loopt er heen pakt die en stopte die in zijn schoen.

Lyra keek verdooft voor zich uit. Ze hadden Axel verloren...Door de tirade van Chrathion knapte ze er weer uit. Ze stond op. "Ja je hebt gelijk...maar niet alleen...In mijn reizen heb ik genoeg mensen zoals ik ontmoet, en we hebben besloten contact te onderhouden voor als dat nodig is....Ik denk dat het tijd is om te stoppen met vluchten, en in actie te komen." Ze zocht in haar tas naar een kleine kristallen hanger. Ze hield het in haar hand, en sloot haar ogen. Ze prevelde een paar woorden in een vreemde taal, en het kristal begon rood te gloeien. Overal door het land gingen kristallen gloeien met dezelfde kleur, en de eigenaren van die kristallen wisten precies wat hen te doen stond. Kom direct naar het kamp van de halfgod....

Gorth had Bodur meegenomen naar hun tent. Zijn broer had alleen wat rust nodig, het krachtveld had veel van hem geijsd. Zelf ging hij ook op bed zitten, terwijl hij zijn kruisboog poetste.

Devlin gooide nog wat water in zijn gezicht , deze ...alexander, is een vervelende jongen, misschien met ik m gewoon afmaken. .dat is veel makkelijker. ..ja ik ga hem gewoon zo ver pushen dat als hij het niet zegt gewoon, ik hem vermoord. Hij liep terug naar zijn tent "heb je bedacht dat je het gaat zeggen?" Vroeg hij. Hij keek even naar de schouder van alexander. " tu tu tu waarom deed je dat nou" hij pakte hem bij de schouder, zijn hand lichte op en hij heelde de schouder, zelfs de botten waren weer heel. Devlin lachte en pakte alexaner nu bij bijde schouders, grijnsde kwaadaardig. Begon magie het lichaam van alexander in te pompen, kwaadaardige magie, hij liet de magie koken.

Chrathion knikte "goed idee, ik ga wat elfen halen, ik heb genoeg soldaten onder mijn comando om.." chrathion stopte plotseling toen hij erachter kwam dat hij teveel had gezegd. "Eehm...ik bedoel" hij groede vleugels en stoof weg, "we zien elkaar hier weer morgen avond" riep hij na

Lyra wist beter dan verder te vragen over Chrathion. Ze knikte simpel en liep toen naar haar paard. "Sorry jongen, maar je bent net niet snel genoeg nu. Ik roep je wel weer als ik je nodig heb." Ze haalde het bit uit de mond van het paard en gaf hem toen een tik op zijn flank. Het paard rende ervandoor. Toen keek lyra zelfverzekerd in de richting van waar ze gekomen waren. Ze begon te rennen, en veranderde toen mid-air in een wolf. Met ongelofelijke snelheid rende ze richting het kamp van de halfgod.

Axel keek op als hij de tent vlap hoort er n hij ziet devlin die weer ee vraag stelde. ' jah niks. ' zegt axel simpelweg e zijn blik bleef op hem gericht en hij kwam weer dichter bij pakte zijn schouder beet en axel beet op zijn tanden maar dan was de pijn weg devlin had hem genezen. Axel had weg gekeken bang tot hij de pij zag in zijn oge maar nu keek hij hem aan en hij wist tot niks goeds ging komen en hij werd bij bijde schouders gepakt en dan vot hij iets vreemds iets on naruurlijks en hij stribbelde tegen. ' wat doe je. ' sist hij. Maar dan als het beging te koken schreeuwt hij weer. Hij stopte met tegen stribbelen trok zijn voet wat omhoog en pakte de drief opener uit zij schoen en stak devlin op de eerste de beste plek waar bij bij kon i de hoop tot die los zou laten. (Oke dit is dom van axel maar dat wordt zo nog do..er...of gevaarlijker wat hij doet.)

Deblin voelde een steek in zijn zij, hij keek er rustig naar en keek toen weer naar alexander, hij hield zijn hoofd schuin "Serieus Alexander, in welk universum zou dat gewerkt hebben" hij keek naar het steek wapen "oow en ook nog met mijn favoriete brieven opener" devlin zuchte, hij heelde met gemak de wond. Hij keek weer naar alexander "Jongen begrijp het dan, als je chrathion niet aan kan ..waarom mij dan wel...ik snap mensen soms echt niet, ik begin chrathion steeds meer te begrijpen zo" zei hij zuchtend. Hij pakte alexander aan de boven kant van zijn hoofd vast, tilde hem met 1 hand omhoog, van zijn andere hand strekte hij zijn vinger, hij legde de gestrekte hand met zijn nagels tegen alexanders buik en begind kangzaam te duwen, eerst bewoog de huid mee, maar langzamer hand gingen de flijm scherpe nagels door de huid heen "nu wil ik dat je me verteld over je half elf vriendin, wat zijn haar krachten, en haar zwakheden'" zei hij met een boosaardige lach op zijn gezicht.

Chrathion was bijna bij het elfen bos, ik moet zo veel mogelijk elfen zien te verzamelen, dacht hij

Axel was onder de indruk tot hij nog noet eens reageerde van pijn of wat dan ook. Dit maakte axel zelfs nog wat bang. Hij ging niet verder tege zij woorde in hij keek enkel rebels naar hem. Waarom ging hij chrathion begrijpen zo vroeg hij zich af maar die gedachten stopte metee toen devlin hem anders pakte. Wat gi g hij doen. Maar da voelt hij een hand op zijn buik. En niet veel later de scherpe nagels en hij kreunde.hij voelde hoe het zijn buik in ging en hij stribnelde wild tegen sloeg zelfs met zijn handen naar devlin. Hij hoorde zij vraag wel maar daar gaf hij geen antwoord op. Hij mocht niet zijn vrienden verraden. Allerlei emotie kwam omhoog maar vooral paniek om wat devlin deed. Dan spat hij zich helemaal. CHEZA. schreeuwt hij en achter hem lijken uit zij rug een wervelende vlamen zee te komen maar niet veel later staat er duidelijk een vos met negen staarten. Het was de geest va axel die duidelijk ee sterke krachtbron had. Ze was een paar koppe groter dan axel en duidelijk nog niet vergroeit omdat ze nu pas voor het eerst verschenen was.

Devlin keek naar de vos, hij hield zijn hand uit de buik van alexander, gooide die weer op het bed, en klapte in zijn handen,  "Bravo, knap hoor dat je nu al je geest kan oproepen...alleen vraag ik me af waarom...je hebt duidelijk nog wat meer training nodig" hij liep naar de vos en knielde neer, stak zijn hand uit naar de vos, trok hem terug en grijnsde "Maar, als je het zo wild spelen...zal ik de mijne ook oproepen. ..kunnen we kijken of je misschien kan winnen" zei hij bulderend van het lachen, heel snel werd hij weer serieus "nee maar serieus, zal ik die van mij oproepen? " vroeg hij em hij keek alexander aan.

Chrathion had de elfen stad bereikt, hij zette zijn handen tegen zijn mond en zei met magisch versterkte stem, in het elfs, "eflen, de slag om de aarde komt in de buurt,  de magiërs van de andere rassen befeven zich naar het kamp van de half god, en zoals jullie weten, heeft iedereen de hulp van de elfen nodig" hij keek rond, de meesfe elfen verzamelde zich bij de plek waar chrathion in de lucht hing. "Ga u nu klaar maken en ontmoet mij morgen om 12u s' middags bij grote poort" veel elfen riepen vrolijk en krijgslustig naar chrathion,  verschillende vormen van magie vlogen door de lucht. Velen schreeuwde zijn naam, of hoera voor de Prins. uugh 'de prins' chrathion haate dat woord... dacht hij, vooral omdat zijn zus vond dat hij die titel moest dragen waarom was hij nou als 2e geboren en niet zijn zus dacht hij. Hij vloog richting het paleis, hij wilde zijn zus toch nog even spreken.

Axel werd weer op het bed gegooit nu bleef hij even liggen voor hij recht kwam en hij keek verbaast naar de vos . En dqn naar devlin waar had hij het over zij geest. 'Wat...hoe bedoel je mijn geest. ' zegt hij verbaast en hij keek naar de vos die nu naar axel liep en voor hem ging staan zodat devlin niet aan hem kon. Axel keek naar devlin. Hij wist ook tot hij meer training nodig had maar daar ging hij niet op in. Dan hoort hij of hij zij geest moest op roepen en axel schud zijn hoofd. Nee...zeg hij snel en hij keek naar de vos die begon te grommen en zich klein maakte klaar om axel te beschermen. Axel voelde zich vreemd alsof een deel van zij ziel verplaatst was.

Lyra racete door het bos heen, tot ze bij een verlaten dorp kwam. Het was ooit een mensen dorp geweest, maar de halfgod had iedereen gedwongen te verlaten omdat het te dichtbij zijn kamp lag. Ze veranderde weer terug. Je zag niemand, maar Lyra voelde dat er mensen waren. Tot ze door wat over was van een poort liep. Alsof ze door een gordijn was gelopen was opeens het dorp weer levendig. Overal zaten mensen, elven, dwergen en alles daartussen in. Ze begroeten haar toen ze binnen was gekomen. Ze herkende iedereen, zelfs de waard Elmann was gekomen. 'Farodin had hier altijd zo naar uit gekeken...' dacht ze. Toen liep ze naar de tempel die in het midden van het dorp stond. Het was het enige gebouw wat nog enigszins beschutting bood tegen pottenkijkers, dus hier zaten de grote namen van de groep. Een grote negroïde man zonder haar zag har als eerste toen ze binnen kwam. "Lyra, goed dat je er bent. Zou je alsjeblieft willen uitleggen waarom we perse NU de halfgod aan gaan vallen?" De andere mensen rond de tafel knikten instemmend. Lyra ademde even. "Omdat een vriend van mij is ontvoerd door een van zijn hoogste officieren...EN omdat een andere vriend van mij nu de elven aan het halen is om met ons mee te vechten." Ze keek rond de tafel. "Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik heb schoon genoeg van het vluchten. De constante onzekerheid over de veiligheid van je vrienden...Geen plek hebben dat je thuis kan noemen....Ik vind dat we lang genoeg hebben gewacht. We gaan hem stoppen, of we sterven tijdens het gevecht. Maar hoe dan ook, WE ZULLEN NOOIT MEER VLUCHTEN!!" Na die laatste woorden kreeg ze gejoel van de meeste personen daar. De donkere man lachte alleen maar. "Het zei zo..."

Devlin keek Alexander aan, "Beta had gezegd dat je hem al is eerder had opgeroepen...hmm, waarschijnlijk was dat impulsief geweest" hij liep naar de vos toe, liet een rode glans over zijn hand komen en aaide het over zijn ( of haar ik weet niet wat je doet xD) vurige kop heen, pakte het toen vast en smeet het in een hoek, "ik vind het heel knap dat je het kan oproepen maar je hebt er geen controle over..dus dit kost jou nu alleen maar energie" zei hij.

De half god zat weer over een kaar gebogen toen er opeens iemand zijn tent in stroomde, "uwe hoogheid, er is activiteit waar genomen in sa'tlake, het dichtstbijzijnde dorp vanaf hier" zei hij, het was een van zijn spionnen, de half god keek op "doe niet zo gek, dat dorp staat als jaren leeg, en ik weet waar het ligt..." zei de half god, de jonge man boog diep "mijn excuses maar ik heb het met eigen ogen gezien, wezens gaan de poort van de stad in en verdwijnen dan...ik denk dat er een aanval komt" zei de jonge man weer. De half god keek hem aan, toen gleed er een sluwe glimlach op het gezicht van de half god, "dat zou toch mooi zijn" zei hij en hij stormde de tent uit, liep naar het generalen kwartier, "DEVLIIN!" schreeuwde hij "HIER KOMEN!"

Devlin verstijfde toen hij de stem van de half god hoorde, hij keek naar Alexander, hij begon te lachen, draaide zich om en snelde de tent uit, hij knielde voor de half god neer "mijn heer" zei hij. De half god keek hem aan, "ga je mannen gereed maken, ik heb informatie dat er een strijdmacht deze kant op komt, waarschijnlijk van magische afkomst want... ze zijn niet te zien" zei hij sluw. Devlin knikte, "komt voor de bakker" Hij liep terug naar zijn tent, deed de flap open, en richte zijn hand op Alexander, "ik heb jou niet meer nodig, zo te zien komen er mensen hier heen". Er kwam een straal uit de hand van devlin, die wikkelde zich om Alexander heen, en toen was de jongen uit zijn tent, Devlin zuchte, "eindelijk rust" (hij teleporteerd hem weg )

Chrathion was bij het paleis aangekomen, hij snelde zich door de deuren heen tot hij bij de troonzaal kwam, daar liep hij naar binnen met de worden "gegroet uwe majesteit" hij ging voor haar staan, er gleed een glimlach over zijn gezicht "hoe is het met mijn favoriete zus?"