Anniek & Maaike

Anna knikte en ging hem voor. Ze reed richting een verborgen open plek, waarvan niet veel mensen wisten dat hij er was.

Nate lachte zachtjes, ze had gelijk. Hij had nu niet echt iets over zichzelf verteld, over wie hij was. 'Ik lees veel.. ' zei hij toen. 'En ik heb altijd van muziek gehouden.. ' hij fronste. 'Maar dat is natuurlijk niet iets voor iemand van hogere stand om te leren.'

Hugo volgde Anna. Hij merkte dat het bos steeds dichter en donkerder werd. Hij was benieuwt waar ze hem mee naartoe nam.

Winter glimlachte. "Ik vind het anders wel bij je passen." zei ze toen.

Anna reed naar een aantal bomen die dicht op elkaar stonden, ze steeg af en duwde een paar takken weg. Via deze weg kwamen ze bij een grote open plek met een meertje. Ze kwam hier graag.

Nate glimlachte. 'Ik beschouw dat als een compliment.' zei hij. 'En jij?, hoe zit het met jou?'

Hugo volgde haar voorbeeld en kwam naast haar de staan op de plek. Hij keek verwonderd om zich heen. Enkele seconden was hij even sprakeloos. "Wow.." bracht hij toen uit. "In één woord, wow!"

Winter glimlachte. "Ik vind het heerlijk om alleen door de bossen te rijden. Me even vrij te voelen." zei ze toen tegen hem.

Anna glimlachte tevreden, ze hoopte al dat hij positief zou reageren. Ze bond haar paard vast aan een boom maar gaf hem wel de ruimte om te grazen. 'Ja, het woud zit vol met geheimen.' zei ze.

Nate keek haar even aan. "je voelt je niet vrij thuis?'

Hugo glimlachte en plofte neer in het gras. "Is dat zo? Vertel!" zei hij nieuwsgierig tegen haar.

Winter haalde haar schouders op. "Ik moet er altijd aan denken hoe ik loop, hoe ik praat, wat ik zeg, hoe ik kijk. Ik moet de perfecte prinses zijn en zorgen dat iedereen me aanbid.. Dat noem ik niet vrij zijn. Als ik alleen ben kan dat wel."

Anna ging naast hem zitten, ze streek haar rok goed, en glimlachte. 'Er zitten overal dingen verborgen, dit soort plekken, grotten. Dat komt vooral omdat het woud samen met de rotsen verbonden is.' Ze keek naar het meertje. 'Ik ken niet alle geheimen, en de gene die ik wel ken moet ik natuurlijk niet allemaal verklappen.' ze lachte. "Maar ik kan je de ijsgrotten laten zien, die zijn in de winter prachtig.. Maar de rest van het jaar ook mooi.'

Nate dacht aan Anna, die hoefde daar waarschijnlijk nooit perse op te letten, zij was gewoon elegant, en geboren als een prinsesje. Maar hij kon zich goed voorstellen dat niet iedereen zo was. 'Ik snap het denk ik..' zei hij. 'En nu, wat ben je nu?'

Hugo grinnikte. Hij vond het leuk dat ze niet alles prijs wilde geven, al was zijn nieuwsgierigheid natuurlijk wel geprikkeld. "We kunnen voorlopig hier wel blijven. Ik vind het heerlijk hier." zei hij toen. "Maar ik zou het leuk vinden als je die grotten me een andere keer zou willen laten zien."

Winter keek naar hem en haalde haar schouders op. "Ik ben een beetje neutraal geloof ik.." zei ze bedachtzaam.

Anna knikte 'Natuurlijk, we hebben tijd geloof ik.' ze plukte automatisch wat bloemetjes en gras uit de grond, zodat ze iets te doen had met haar handen, anders werd ze onrustig.

Nate knikte maar ging er verder niet op in.

Hugo keek naar haar met een halve grijns op zijn gezicht. Hij had het wel naar zijn zin. "Dus, vertel me eens iets, wat doe je bijvoorbeeld het liefst?"

Winter keek weer voor zich uit en zei ook even niks meer.

Anna keek bedachtzaam voor zich uit. 'Rondlopen.' besloot ze. Ze lachte even. 'Door het kasteel, door de stad, door het bos.. Het liefste buiten, en het liefste alleen. Omdat ik dan ergens uren kan zitten, zonder de vragen te krijgen of alles wel goed gaat.'

Nate keek een tijdje ongemakkelijk voor zich uit, hij wist niet wat te zeggen of te doen. Hij keek even opzij naar Winter, hij vroeg zich af wat er zou gebeuren als een van hun vaders nu zou langslopen.

Hugo knikte. "Dat klinkt herkenbaar." zei hij tegen haar. Hij glimlachtte. "Ik ben blij dat we zo makkelijk kunnen praten."

Winter zuchtte toen. "Het spijt me." zei ze tegen hem. "Ik voel me zo ongemakkelijk.. terwijl dat helemaal niet nodig hoeft te zijn toch?"

Nate knikte langzaam. 'Ik neem er je niet kwalijk.. Het komt omdat we ons in een ongemakkelijke situatie bevinden.. Waar we ook nog eens zijn in gestopt. Misschien went het wel, na een tijdje' opperde hij. Maar misschien zou het altijd wel zo ongemakkelijk blijven, zo stil..

Anna lachte naar hem. 'Daar ben ik ook blij mee.' Zei ze. Hopelijk konden ze op deze manier hun broer en zus ook helpen. 'Vertrl me eens wat over jullie thuis..' Ze was benieuwd naar de omgeving daar. 'Waar kom je graag buiten?'

Winter keek naar hem en dacht na. Toen glimlachte ze naar hem. "Ik heb een idee, we moeten gewoon iets leuks samen gaan doen. Even alles erom heen vergeten. Een ijsbreker.. Heb je misschien zin me de stad te laten zien?"

Hugo glimlachte. "Ons kasteel ligt aan de rand van de stad, ik kan vanuit mijn kamer uitkijken over de bossen en in de verte kan ik zelfs de zee zien. Ik vind het heerlijk om door de bossen te rijden of over het strand te gaan. Daar kan ik pas echt van genieten."

Nate knikte naar Winter en stond op van het bankje. "Dat is een goed idee.' zei hij. Hij liep haar vooruit. 'Ik neem aan dat je je eigen paard bij je hebt? Het is beter te paard te gaan dan te voet..' legde hij. 'Het is meestal druk in de stad.'

Anna keek naar een boom verderop, hij was groot en ongelooflijk oud. Haar vader had verteld dat de boom er al had gestaan toen haar opa nog een klein jongetje was geweest. Ze keek opzij naar Hugo. 'Wij hebben hier geen strand.' zei ze. Ze had nog nooit een strand gezien.. de zee. Alleen maar beekjes, meertjes, rivieren..

Hugo keek naar haar. "Als je ooit in ons rijk langskomt zal ik je het laten zien. Ik weet zeker dat je het geweldig vind." hij hield van het strand en de zee. Het was de beste plek om uit te waaien.

Winter schudde haar hoofd. "Nee ik heb helaas geen paard, vader wilde me die vrijheid niet geven." zei ze.

--
Maaike, er moet iets gebeuren maar ik weet niks:(

Inderdaad! Ehm, we kunnen een stukje doorspoelen en de jonges op oorlog uitzenden ofzo? En dat de meiden dan mee gaan, stiekem.. Of tja..


Nate keek verbaasd naar Winter. 'Oh..' zei hij, hij dacht even na. 'We hebben genoeg paarden in de stallen.'

Anna glimlachte naar hem. 'Dat lijkt me fantastisch!'

Hmm, ik denk niet dat de meiden zomaar mee zouden gaan op oorlog. Maar misschien kunnen we een kleinere missie bedenken waarin ze per ongeluk verzeild in raken?

Hmm ok.. Eehm.. Even kijken of GOT iets heeft waar we het op kunnen baseren..

What about the wedding day?:)


Winter stond voor de grote spiegel in haar kamer. Haar meid werkte aan de prachtige sneeuwwitte jurk die ze droeg en zorgde dat deze perfect zat. De sfeer was prettig al voelde ze zich onrustig. Nate was een goede man, ze kon het niet anders zeggen. Maar ze kende hem nog kort en trouwen was een hele grote stap. Ze was er nog niet aan toe. Maar waarschijnlijk zou ze dat voor haar gevoel nooit zijn. Haar lange golvende haar werd opgestoken en een lange witte sluier van enkele meters werd in haar haar vastgemaakt.
"Het is zo ver" zei de meid.

Hugo had zich netjes gekleed en ijsbeerde door de gang van Anna's kamer. Ze waren gekozen om getuigen te zijn van hun broer en zus deze dag. Hugo had voorgesteld Anna op te halen en samen nog even alles door te nemen. Hij mocht Anna graag en vond het leuk tijd met haar te spenderen. Hij vond het niet erg dat hij even moest wachten tot ze klaar was.

Anna kwam haar kamer uit, ze had een lange groende jurk aan die paste bij de kleur van haar ogen. Haar rode haar zat half los en half opgestoken, en een paar krullen vielen rond haar gezicht. Ze had een paar juwelen om, maar was erg simpel gekleed, ze mocht natuurlijk niet de aandacht van de bruid stelen. Buiten zag ze Hugo staan, en ze schonk hem een stralende lach. Daar hoefde ze niet eens moeite voor te doen, als ze hem zag ging het vanzelf. 'Zo jij ziet er netjes uit.' zei ze en ze glimlachte naar hem.

Nate ijsbeerde door een van de studeerkamers waar hij moest wachten. Hij probeerde meerdere keren zijn haren plat te strijken, maar het mislukte uiteraard. Er was hem goed ingeprent aan welke regels hij zich moest houden, welke tradities hij moest houden. Het was zo veel, te veel om zich op te concentreren terwijl hij met zijn gedachten heel ergens anders zat. Een paar dagen geleden had hij opgevangen dat de twee 'landen/gebieden' in het Zuiden in een soort oorlog waren uitgebroken. Er was gedoe geweest over bepaalde beveiliging van de gebieden aan de overkant van de zee daar. Hij maakte zich zorgen, over de hoofdstad en de mensen die hier woonden, en over het aandeel van alle mensen om hem heen. Maar nu was hem verteld dat hij zich moest richten op een bruiloft, die in de eerste plaats niet eens zijn keus was geweest.

Hugo keek Anna grijnzend aan en hij nam als een echte gentle man haar hand en drukte daar een kus op. "Jij ziet er anders ook niet verkeerd uit." zei hij tegen haar. "Laten we maar vast naar de zaal gaan, ik denk dat ze bijna zo ver zijn."

Winter herhaalde voor de spiegel de rituelen die deze dag aan bod zouden komen. Ze wilde geen fouten maken. Ook herhaalde ze in haar hoofd haar eed, alles wat ze onthouden moest duizelde haar, zoveel tradities. Maar ze wist dat ze goed was voorbereid en dat het goed zou komen. Er werd op haar deur geklopt, het was zo ver.

Anna lachte even naar hem, dat hij dat soort dingen gewoon zei. Ze konden normaal met elkaar om gaan, en dat was erg fijn in deze tijden. Ze hield zijn arm vast en liep met hem mee. 'Dat denk ik ook.' zei ze. 'Hoe ging het met Winter toen jij haar voor het laatst zag?'

Nate werd uit zijn kamer gehaald door een soort lakei die hem er aan herinnerde dat het tijd was. Hij liep een beetje zenuwachtig mee richting de grote zaal in de kerk waar ze zouden trouwen. Hij zwiepte een beetje zenuwachtig met zijn handen langs zijn lichaam en bedacht zich toen dat hij ze beter stil kon houden.

"Zenuwachtig, maar dat is natuurlijk begrijpelijk, dit is niet niets. En met Nate? Is hij er klaar voor?" vroeg Hugo terwijl hij op een rustig tempo door de gang liep. Op een dag als deze kon je niet door de gangen haasten als je van stand was.

Winter ging haar kamer uit en werd begeleid naar een kamer bij de kerk. Daar moest ze wachten tot iedereen binnen was en de bruiloft zou beginnen. Ze kon bijna niet recht lopen van de zenuwen.

Anna dacht even na. 'hij laat het niet zien, maar hij is zenuwachtig. Niet voor zichzelf, maar voor anderen. Voor Winter, de familie. Of hij het goed doet, dat soort dingen.' zei ze. Ze keek even naar hem. 'En jij? Hoe sta jij in dit alles?' Ze keek onderzoekend in zijn ogen.

Nate stond te drentelen voor de deur, hij moest nog even wachten. De gasten zaten nog niet, etc. Pas als iedereen zat, iedereen er was inclusief Anna en Hugo, dan kon hij klaar gaan staan. Zodra hij stond kwam de grote entree van de bruid. Hij voelde opeens vlinders in zijn maag tegelijkertijd met een golf van misselijkheid. Zijn bruid.. Over een aantal uur was hij echt getrouwd en kreeg hij nog meer verantwoordelijkheden dan hij al had. Hoe moest hij een echtgenoot zijn? En misschien wel een vader... Bij deze gedachtes vond hij het moeilijk nog overeind te blijven staan. Het had iets simpels geleken, iets dat je doet voor je land, je familie. Maar pas nu besefte hij hoeveel impact het had op zijn leven.