Grimm (Sanne en Stef)

Geef niet ik heb avond dienst dus berichten zijn kort
zeg me als ze een ware emotie laat zien.

--

Axel grijst breed.' Nee ik opereer altijd alles vroeger ook daarom ben ik agent geworden.' Verklaart hij en hij pakt de koffie en loopt naar de tafel gaat er zitten en hij pakt de laptop en begon er op te werken en hij dronk soms van de koffie. Soms keek hij naar delihla.

Delihla keek op naar Axel. 'Het geef me de rillingen, alsof er iets aan de hand is en iemand elk moment binnen kan stormen en een geweer op ons kan richten ofzo.' Er liep een rilling over Delihla haar rug en heel kort voelde ze hoe het Wezen in haar een beetje naar boven kwam toen ze de emotie van haar angst voelde. Gelukkig trok het snel weer weg. Ze richtte zich weer op haar werk.

‘als ik eerlijk ben denk ik niet tot dat hier zo snel gebeurt naast een politie bureau.’ bekent axel. Hij wist tot het een tik was van hem om alles in de gaten te houden, waarom wist hij niet. hij keek naar delihla en hij zag haar veranderen. In wat wist hij niet en het was ook maar voor 2 seconden maar hij had het gezien. Hij stoote de koffie om en hapte verschrikt naar adem. Wat was dat wat hij had gezien het leek delihla wel maar ook weer anders. Zijn gezicht was wat witter geworden en zijn ademhaling ging sneller. Het drong even niet tot hem door tot hij de koffie had om gestoten. Maar dan voelt hij de koffie tegen zijn hand en hij schrok en hij pakte servetjes en begon de tafel schoon te deppen. Nog steeds wat van slag.

Delihla had geen idee wat ze zag. Ze schudde met haar hoofd, wilde het niet geloven. Hij kon er niet een zijn. Dat mocht niet! Niet iemand die ze eindelijk mocht. Ze keek Alexander aan maar zij was weer normaal dus zijn ogen waren dat ook voor haar. Ze zag hoe hij zijn kopje om stootte en vloekte zacht. Snel pakte ze een doekje en begon de koffie van de grond te halen. Langzaam kwam zo overeind. 'Kom maar dat doe ik wel.' zei ze terwijl ze de servetjes in het lege kopje van Alexander zijn Espresso stopte en de restjes koffie schoonmaakte. Ze pakte het kopje haastig op en liep terug naar de toonbank. 'Ik pak wel een nieuwe voor je.' zei ze waarna ze zich kort van hem weg draaide. Haar gedachten werkte op volle toeren. Was hij echt een Grim? Nee dat kon niet. Die waren er niet meer! Alle Grim's waren dood. Daar had haar vader voor gezorgd. En toch wist ze zeker de zwarte ogen van een grim te hebben gezien. Geen weerspiegeling, alleen een groot zwart gapend gat in elk van zijn 2 blauwe ogen. Ze draaide zich om en pakte het nieuwe volle kopje alsof er niets gebeurt was. Haastig zette ze het op de tafel bij hem en ging verder met schoonmaken. Ze wilde hier weg en wel nu. 'Ik ga met 10 minuten dicht.' zei ze tegen hem nadat ze op de klok had gekeken. Het was nog vroeg, pas 10 voor 7, normaal sloot ze af om 9. Maar ze wist zeker dat haar baas het niet erg zou vinden. Als ze zei dat ze zich niet lekker voelde snapte ze het wel.

Axel twijfelde over het geen wat hij gezien had. Hij zag delihlla de rotzooi op ruimen die hij had gemaakt. ’sorry.’ brengt hij wat verslagen uit. Hij keek even naar delihla nog eens goed en hij fronste even maar ze zag er echt gewoon uit als een meisje. Hij keek haar na en hij deed de laptop dicht en hij reeg een nieuw kopje koffie.’jah is goed, ik bedenk me net tot ik iets vergeten was te doen.’zegt hij tegen haar en hij dronk de koffie snel uit en hij deed de laptop in zijn tas.’ik zie je morgen vroeg wel weer delihla.’zegt hij en hij zwaaide naar haar gooide de tas over zijn schouder en hij ging naar buiten. Maakte zijn fiets los van het slot stapte op en begon te fietsen. Wat was er gebeurt, dat kon niet echt zijn hij had het zich verbeeld heild hij zich zelf voor.

Delihla werkte snel alle overige gasten uit het café en sloot de deuren achter zich. Ze draaide het bordje "open" om naar "closed" en zakte tegen de deuren aan op de grond. Ze haalde haar handen door haar haar en keek naar de grond. Ze probeerde te kalmeren, alles op een rijtje te zetten van wat er net gebeurt was en wat ze gezien had. Ze wist het zeker. Wist ze het zeker? Delihla loste een geërgerde grom. Waarom gebeurde dit nu? Net nu ze dacht een goede vriend gevonden te hebben. Moeizaam kwam ze overeind, ruimde de rest van de spullen op en schreef een briefje naar haar chef. Ze zou het later wel haarfijn uitleggen zodra ze zeker was van wat er was.

In het park plofte Delihla neer naast de vijver. Ze keek naar haar spiegelbeeld in het water en veranderde naar haar ware ik. Ze keek met droevige ogen naar haar spiegelbeeld. Had ze eindelijk het gevoel dat er iemand was hier met wie ze het nog wel eens goed kon gaan vinden. Gebeurde dit. Was hij een grimm. Ze wist het zeker. Ze had hem recht aangekeken in zijn zwarte ogen. Met een diepe zucht liet ze zich achterover vallen in het water en keek naar de lucht. Ze zette haar muziek harder en begon mee te zingen met de muziek. I am sorry i don´t understand where all of this is coming from,i thought that we were fine

Axel probeerde zijn hoofd leeg te maken. Maar steeds da het hij aan delihla en hoe ze er ineens uit had gezien. Axel moet ineens vors remmen op zijn fiets als hij laat merkt tot hij rood had. Hij hijgt lichtjes en wachten tot hij groen kreeg. Dan fietst hij verder. 5 minuten later kwam hij bij hem thuis en hij stapte af. Hij keek rond en maakte zij deur open maar dan ziet hij weer iets vreemds ook heel even maar en hij ging snel naar binnen. Wat was er gaande.... Misschien moest hij het aan delihla vragen.

Delihla bleef een hele poos in het park liggen. Ten eerste had ze geen zin om naar huis te gaan en ten tweede voelde het hier veilig en rustig. Ze bleef naar de lucht staren, naar de wolken die voorbij dreven en dacht na. Misschien was het toch haar verbeelding geweest. Misschien moest ze gewoon naar Alexander toegaan en kijken wat er gebeurde als ze veranderde. Misschien was het wel allemaal een grote vergissing en had ze het verbeeld. Ze hoopte dat het zo was. Delihla kwam overeind en pakte haar spullen. Ze liep naar de uitgang van het park en toen naar het politie bureau. 'June ben je daar?' vroeg ze toen ze bij de balie stond en niemand zag.

June stond bij het koffie apperaat in de gang en hoorde wat en dan de bekende stem van delihla die haar riep. Ze liep met haar mok koffie terug naar de balie en zag delihla inderdaat.’hey delihla wat kan ik voor je doen.’vraagt ze terwijl ze achter de toonbank gaat staan en een slok van haar koffie neemt.

Axel zette zien fiets tegen de muur van de gang van zij appartement en hij liep naar binnen en plofte neer op de bank en ging met zijn handen door zijn haren heen. Eerst dacht hij tot hij het zich verbeeld had. Dat hij delihla zag veranderen in iets wat hij nog nooit had gezien. Maar nu hij het net ook buiten had gezien kon het geen toeval meer zijn. Wat moest hij doen. na even twijfelen pakt hij de telefoon. Doet hij zien laptop open en opent een progamma en na even zoeken vind hij delihla haar nummer en hij toetst het nummer in. hij hoort hem over aan. hij wist niet wat hoe moest zeggen dadelijk vond ze hem gek.

Delihla zag June verschijnen en haalde diep adem. 'Heb je het adres van die nieuwe jongen? Alexander? Hij heeft iets vergeten in het café en ik wilde het terug brengen. Maar ik weet niet waar hij woont.' loog ze snel. Ze hoorde haar telefoon afgaan maar negeerde die. Dit was belangrijk en ze had geen zin dat haar vader haar belde omdat hij bezorgd was en haar terug wilde laten komen naar de villa. Ze had nu wat beters te doen. Ze zou niet eerder terug gaan dan dat ze zeker wist of Alexander een gevaar voor haar was of niet. Al was ze bang voor de waarheid.

june glimlachte. 'weetje je bent soms te goed voor deze wereld.' zegt ze tegen delihla en ze pakte een blaadje. tikte wat in op de computer en schreef vervolgens snel het adres op.' hier ik heb het je op geschreven. 'zegt ze tegen haar en gaf haar het papiertje. 'ik hoop voor hem tot het niet zijn pistool wa dat hij vergeten is.' grapt ze en ze begint weer op de computer te werken.

axel liet hem een aantal keer over gaan maar als ze niet op neemt doet hij duwt hij het gesprek af. hij gooide de telefoon op de bank en hij stond op en zette de laptop op de salon tafel. later probeerde hij nog wel eens te bellen. hij ging de keuken in en rommelde wat in de kastjes. niet veel later stond hij te komen wat afwezig en zich afvragend wat het was geweest vandaag.

Delihla glimlachte. 'Ik weet het. Zit in de aard van dit beestje.' Ze glimlachte en nam het papiertje aan. 'Dankjewel meid. Ik zie je later.' ze zwaaide toen ze weg liep en keek naar het papier waar het adres op stond. Ze stopte het in haar jaszak en begon er heen te lopen.
Eenmaal bij het huis aangekomen belde ze aan. 'Alexander!' riep ze, hopend dat hij haar hoorde. 'Ik moet met je praten. Het is dringend.' Alsjeblieft laat hem thuis zijn.

June keek delihla na.'hij. ' riep ze haar nog na en na een slok koffie ging ze weer verder met haar werk.

Axel had het eten zo goed als klaar als hij de bel hoort en hij keek op. Hij hoort de stem van delihla er achter aan komen en hij zette het fornuis uit en hij liep op een draf naar de deur. Hij hoorde tot ze wilde praten. Hij wilde dat ook graag. En antwoorden en hij trok de deur open.'hey. Ik had je gebeld.' Zeg hij tegen haar en hij gebaarde haar tot ze binnen kon komen en hij ging al naar binnen. Hij ging met een hand Door zijn haren en keek delihla aan.

sorry was in een guild versus guild war in mn spel
---------------------------------------------------

Delihla wilde zich net omdraaien, denkend dat hij er niet was toen ze voetstappen hoorde en de deur zag opengaan. Ze keek om en zag Alexander. Iets wat onzeker glimlachte ze. 'Sorry ik dacht dat het mijn pa was. Ik wilde hem niet spreken dus heb niet opgenomen.' zei ze verontschuldigend. Ze volgde hem naar binnen en sloot de deur achter zich. Ze keek rond. 'Het ziet er hier gezellig uit.' zei ze toen ze de kamer in zich had opgenomen. Ze wilde weten waar eventuele uitgangen waren en ze had al snel een deur gevonden waardoor ze kon vluchten mocht hij gevaarlijk worden.
Delihla zette haar tas op de tafel en keek naar Alexander. 'We moeten praten over wat er gebeurt was in het café' zegt ze beslist. 'Ik hoop dat ik het gedroomd heb, alsjeblieft vertel me dat ik het gedroomd heb.' ze keek hem aan. Je kon aan haar stem merken dat ze onzeker was maar ze wist zich in te houden en haar ware ik bleef nog verscholen.

Axel keek delihla oplettend aan.' Dankje ik heb alles nu een beetje klaar denken ik.' Zegt hij en hij sloeg zijn armen over elkaar.' Jah daar wilde ik ook over praten.' Zegt hij ongemakkelijk en hij keek delihla aan vragend.' Ik weet niet wat er gebeurde maar...maar het leek alsof je veranderde in het café. .heb je wat in mijn koffie gedaan..Want net gebeurde het weer voor ik hier binnenkwam en die zag er weer anders uit.' Zegt hij en hij keek weg.' Wat zag jij dan.' Vraagt hij zachtjes zich af vragend waarom ze hoopte tot zei gedroomd had.

Delihla schudde haar hoofd. 'Ik heb niets in je drinken gedaan. Geloof me.' zegt ze eerlijk. Ze was opgelucht dat hij haar niet meteen aanviel maar hij had dus wel degelijk gezien. Ze slikte. 'Ik eehm. Moet je denk ik iets laten zien voordat je helemaal doordraait.' Ze liep naar de bank en ging zitten. Ze klopte op het kussen naast zich. 'Hier ga zitten en kijk me goed aan.' zei ze rustig. Toen Axel zat pakte ze zijn handen vast en keek hem recht aan waarna ze veranderde in haar ware ik. Ze keek hem aan, zag hoe zijn ogen zwart werden voor haar maar weerstond de drang weg te rennen.

Axel geloofde delihla en hij liep met haar mee en ging zitten. Ze wist er blijkbaar meer van en hij liet haar zijn handen vast nemen. Nou als politie agent draaide hij gelukkig niet snel Door. Axel keek van zijn handen recht naar delihla en hij zag haar veranderen en hij ademde even scherp in. ' mag ik vragen wat je bent.' Zegt hij even later.' En waarom zie ik dit ineens.' Vraagt hij en je merkte tot hij wat rustiger werd hij was blijkbaar niet gek.

Delihla keek Axel aan. Oké, hij draaide niet door dat was een goed ding. Ze bleef zoals ze was en dacht even na. Hoe kon ze dit het beste uitleggen. 'Je bent een grim Alexander.' begon ze rustig. 'Je kan mijn soort zien zonder dat we ons laten zien.' legde ze rustig uit. Ze begon te vertellen over haar soort en dat er allerlei mensen als zij waren maar dan anders. Verschillende rassen als dat er verschillende soorten mens bestonden, blanken, bruine, dikke, dunne enzovoort. 'We zijn een soort mensen met dierlijke trekken.' besloot ze uiteindelijk te zeggen. Ze kwam overeind en liep wat heen en weer door de kamer. 'Grims zijn... de enige die ons zien en normaal gesproken meestal ook de laatste die wij zien als je begrijpt wat ik bedoel.' ze slikte een brok uit haar keel weg toen ze dacht aan haar moeder die door een grim was gedood. 'Het is dat ik je vertrouw en je me waarschijnlijk zou neerhalen voor ik de kans had je iets aan te doen maar anders was ik je aangevallen.' zei ze zacht.

Axel luisterde ademloos naar wat delihla te vertellen had. Soms wilde hij wat vragen maar deed dit niet. Als delihla het laatste zegt word hij bleek en hij springt op.' Ik zou je nooit kwaad doen. Je bent een vriendin geworden iemand bij wie ik me eindelijk thuis voel.' Zegt hij zachtjes tegen haar en hij meende het. Hij beet op zijn lip. Oke dus ik kan jullie zien. Waarom nu net pas.' Vraagt hij dan en hij liep rond en keek haar weer aan.'zijn er veel van jullie in de buurt en hoeveel grim zijn er. ' barst hij los met vragen en hij keek uit het raam als zijn soort hun deed doden wat deden ze dan met hem.

Delihla haalde haar schouders op. 'Ik heb geen idee. Van wat ik gehoord heb is het zo dat als de ene grim sterft de andere ontwaakt. Maar ik heb geen idee of het klopt. Mijn vader heeft altijd gezegd uit de buurt van een grim te blijven, ze zijn gevaarlijk.' zegt ze zacht. Ze draaide zich om naar hem. 'Er zijn veel van ons. Ik denk dat de helft van de bevolking Wezen is. Maar iedereen is anders. Net als bij de... eehm.. gewone mensen. Er zijn rangen, regels, van alles.' Ze haalde haar schouders op. 'We zijn een tweede volk op deze wereld om het zo te zeggen.'

Axel voelde zich voor het eerst niet goed worden en hield de vensterbank vast.hij was dus alleen hij had niemand die op hem leek.' Zeg me tot ik niet de enige ben...niet tot ik wil Tot die andere jou of je soort iets aan doen.' Zegt hij er snel achter aan en hij draaide zich om en liep naar haar toe.' Oke een tweede bevolking. Das niet erg zolang ze mij niet willen doden. Maar hoe wist je Tot ik het was je schrok net als ik in het café. ' herinnert hij zich hardop er aan. Hij begon Door de kamer te lopen wat moest hij doen als ze hem wilde vermoorden. Hoe moest hij zich gedragen nu buiten nu hij waarschijnlijk rare dingen kon zien.

Delihla schudde haar hoofd. 'De wereld is groot Alex, er zijn er meer zoals jij, maar waarschijnlijk niet hier. Dat is alles wat ik er mee zeg. En de grim die gestorven is was waarschijnlijk oud.' ze haalde haar schouders op. Ze wist het zelf ook niet zo goed. Ze grinnikte om zijn opmerking. 'Maak je geen zorgen. De meeste zullen eerder van je weg rennen dan je iets aan willen doen. Maar het is waar, er zijn een aantal soorten die de grim zullen aanvallen. ' Ze liep terug naar de bank en ging weer zitten. 'Je hebt nooit iets gehoord hierover? Een familielid die raar deed en geheimen hielt? Niets?' Als hij alles zelf moest gaan uitzoeken zou er veel werk aan de winkel zijn. Misschien kon ze hem een van de wezen boeken bezorgen die ze thuis hadden. Daar stonden de meeste soorten in, waar ze leefde, hoe ze woonde, zwakke punten. Maar niet hoe je ze kon doden als ze gevaarlijk werden. Daar moest hij zelf achter komen. Ze kon hem helpen waar ze wilde, maar ook zij had haar limits...

axel liep door de kamer heen en zuchte van opluchting en keek delihla weer aan en hij moet dan ook lachen om het geen tot ze van hem weg zouden rennen. hij liep naar haar toe en ging bij haar zitten.'misschien schrikt het zo ook af tot ik een agent ben.'glimlacht hij en hij ging met een hand door zijn haren heen. 'nee, ik ben met mijn zusje opgegroeit in een pleeg gezin, onze ouders zijn namelijk dood.'legt hij uit. hij ging tegen de rugleuning zitten en hij slaakte een zucht.'hoe wist je tot ik een grim was.'vraagt hij aan haar en hij staarde naar zijn handen en hij vroeg zich zo veel af.

Delihla trok haar wenkbrauw op. 'Ik denk niet dat sommige wezens van je zullen schrikken omdat je een agent bent. Weetje niet alle wezens kun je verslaan met een geweer. Sommige hebben meer nodig dan dat.' zegt ze rustig. Ze knikte begrijpend. 'We komen er ooit wel achter wat er gebeurt is en waarom jij het gekregen hebt.' Ze hoorde haar telefoon afgaan en keek op het scherm. Ze rolde met haar ogen en drukte het gesprek weg. Ze keek naar Alexander. 'Ik zal zorgen dat je morgen een boek hebt wat je iets kan helpen met begrijpen in wat voor een wereld je terecht bent gekomen.' zegt ze. Ze keek hem aan toen hij de vraag stelde over hoe ze het wist. 'Je ogen.' zei ze rustig. 'Ze worden zwart als ik je aankijk als wezen.'

axel grinnikte vreugdeloos. 'dat had ik al gedacht en bedankt tot je me zoveel wilt helpen. maar ik heb wel nog een vraag. kom jij hierdoor niet in de problemen.' vraagt Alexander dan serieus en hij zag hoe ze haar gsm afduwde terwijl ze gebeld werd en hij keek haar vragend aan. 'je vader...misschien kun je beter gaan dan kunnen we beide alles even laten bezinken.' zegt hij en hij pakte een blaadje en schreef zijn nummer op.'hier mocht er iets zijn of als je langs wilt komen kun je altijd bellen.' zegt hij tegen haar terwijl hij het blaadje aan haar gaf.'nogmaals dankje en er zijn gelukkig zonnebrillen voor de ogen zo zal ik niet extreem opvallen denk ik voor de wezens .'zegt hij. axel kwam recht van de bank en keek delihla aan.'zie ik je morgen vroeg weer in het cafe.'vraagt hij