Gezichtslozen - Sanne en Steffie

Bodhi keek naar delihla toen ze duidelijk kwaad begon te worden over zijn harde woorden over haar ouder en haar. Misschien had hij het beter niet kunnen zeggen. Nee ze mocht het best weten ze was oud genoeg. Haar ouders hadden zo veel betekend.hij hoorde haar brullen toen ze weer een jaguar was en hij keek haar na weten haar nu metrust te laten en zeker niks mee te zeggen. Het waren pijnlijke wonden die zouden met de tijd hopelijk helen en aanvaard worden als littekens. Hij zuchte en liep weg naar iemand d toe om met die gene te praten. Hij keek nog heel even naar delihla en haar ketting als hij met die gene weg loopt.

Alexander liep door de dunne gang heen die in een steeg uit kwam. Toen die in een steeg uit kwam keek hij voorzichtig rond. Hij zag niemand toen liep hij Pas verder. Alles deed hem pijn daarom liep hij langzamer dan normaal. Ook bleef hij deze keer de oranje lapjes kat. Zijn oorbellen steken af op zijn oren. Maar zijn snuit trok de meeste aandacht waar 4 geoten krassen door heen liepen. De woorden van zijn meester spookte door zijn hoofd heen terwijl hij rond keek.

Ik wil iets aan die ketting koppelen maar ik weet niet wat.

Delihla liet zich in het hoekje zakken en legde haar kop op haar poten. Ze sloot haar ogen. Eigenlijk meteen nadat ze Zo tegen Bodhi was uitgevallen had ze spijt van wat ze gedaan had, maar ze kon er helaas niets meer aan veranderen. Gebeurt was gebeurt.
Delihla bleef een hele poos zo liggen piekeren. Toen was ze er klaar mee. Ze snapte best dat ze hier de regel hadden dat ze 24 uur lang binnen moesten blijven wanneer er een aanval geweest was maar ze kon zich daar echt niet aan houden. Ze voelde zich nu al gek worden. Drie uur was ze nu in dit hol, waarvan ze we 2 geslapen had en ze had al lopen schreeuwen tegen de persoon die haar geholpen had. Nee, ze bleef hier geen seconde langer. Delihla keek goed om zich heen of niemand, en zeker Bodhi, haar niet in de gaten hield. Toen ze zeker wist dat dat niet het geval was veranderde ze van jaguar naar cerval en sloop zo on op gemerkt mogelijk naar een van de poorten in de kamer die hopelijk naar een van de vele gangen leidde. Eenmaal in de gang zette ze het op een rennen. Het uurtje slapen en eten had haar zeker goed gedaan, grotendeel van haar kracht was weer terug. Nu moest ze alleen vertrouwen op haar zintuigen en hopen dat ze een uitgang kon vinden.

Alexander liep stilletjes over de straten heen en zijn blauw groene ogen keken oplettend rond. Hij liep weliswaar langzaam door de pijn maar als hij zou moeten rennen om een gezichtloze te pakken of iets anders zou hij het doen ook al had hij pijn. Door gaan tot hij er door zou bezwijken was hem geleerd. Als axel een paar straten gepasseerd is bleef hij staan op een hoek. Hij ging langzaam zitten terwijl hij de omgeving in zich op nam terwijl zijn staart gevaarlijk heen en weer zwiepte. De meesten mensen liepen hem gewoon voorbij alsof hij een van de vele dood normale katten was. Maar dit was hij niet. Hij moest iets verzinnen om die gezichtloze te vinden het liefst een groter groepje zodat hij het goed kon maken met zijn daden van vandaag. Hij stond op en begon wat sneller weg te lopen een steeg in. In de steeg sprong hij op een vuilnisbak en daarna van daar uit zo op het dak. Niet zo soepel als normaal maar toch hij haalde het. Weer begon hij verder te lopen met zijn oren plat in zijn nek. Dan op het einde van het dak ging hij weer zitten terwijl hij naar beneden keek. Zijn ogen gingen de straten af alsof hij naar een stel muizen was aan het kijken en hij ieder moment kon toeslaan. Alexander ging naar een heletijd zitten op het dak liggen dat deed hem wat beter dan het zitten. Hoe moest hij dit gaan aan pakken dat meisje wist hoe hij er uit zag net als die jongen dus die twee kon hij wel vergeten. Wat verslagen niet hij zijn hoofd hangen terwijl hij zijn hoofd was aan het uit spitten. Hij keek nog altijd naar beneden maar dan valt zijn blik op een stel huizen. Dat was het huizen. Hij moest langs de huizen gaan en gewoon hier en daar naar binnen kijken. Daar zouden zich het meest veiligheid en soms zo stom zijn om te veranderen. Als ze dat deden gaf hij de locatie door en werden ze ruw weg op gepakt en verdwijnen voor altijd. Langzaam kwam axel recht en liep langs het dak. Tot hij een gezicht plek vond. Daar sprong hij naar beneden en lande soepel. Axel bleef even staan want het deed pijn daarna schudde hij zich uit waarna hij begon te lopen. Bij ieder huis begon hij naar binnen te kijken.

Delihla bleef door de gangen dwalen in de vorm van een serval. Elke gang rook en oogde het zelfde. Nergens vond ze enig teken dat op een uitgang leek. Na een half uur rondgedwaald te hebben bleef ze staan en keek ze in de verschillende gangen waar haar gang op uit monde. Hoe konden ze hier in god nam hun weg vinden. Het was een groot doolhof van gangen hier. Daar kwam je toch never nooit niet uit. Ze veranderde terug in een mens en vloekte zachtjes. "Laat me er gewoon uit." mompelde ze geërgerd. Ze gooide haar armen in de lucht van frustratie. "Ik wil gewoon naar huis!" riep ze moedeloos uit. Was dat nou echt teveel gevraagd. Uiteindelijk maakte ze een keuze en ging in de meest linker gang. Ze liep deze door tot ze op een gegeven moment en zachte bries door haar haren voelde gaan. "Eindelijk" mompelde ze opgelucht. Ze zette een sprintje in en een paar minuten later stond ze in het warme middagzonnetje. Bijna opgelucht liet Delihla zich op haar knieën vallen. Ze was weer vrij. Weg uit de gevangenis. Even keek ze met een schuldgevoel. Ze hoopte dat ze door haar actie Bodhi en de andere niet in gevaar zou brengen. Dat zou ze zichzelf nooit kunnen vergeven. Maar als ze naar hem toe was gegaan en hem gevraagd had of ze mocht gaan dan had hij haar tegen gehouden. Dus dit was de beste optie geweest. "Het spijt me. Ik beloof dat ik ook mijn gedrag goed kom maken." zei ze tegen de tunnel ingang waarna ze weer in een wolf veranderde en probeerde de weg naar haar eigen huis te vinden. Ze had geen idee waar ze was. De ketting om haar hals pulseerde niet meer maar glansde mooi rood op in de zonnestralen die erop kaatste.

Axel liep verschillende huizen langs en bij ieder huis keek hij door de raam naar binnen of via de deur die op een kier stond. Voor veel mensen was het etens tijd en gingen rond een tafel zitten om te eten. Het was niet veel wat de meesten mensen aten maar het was eten. Nog erger ze zaten bij elkaar gezellig, hij zag maar een enkeling alleen eten. Hierdoor voelde alexander zich nog meer alleen dan hij zich de afgelopen uren al gevoeld had. Zijn gedachten gingen naar dat meisje die dwars door zin leugens heen had gekeken, de jongen was wantrouwig geweest maar het meisje, had hem bekeken en daarna glas helder gezegt wat zij dacht over hem. Dat had pijn gedaan maar ook begrip al hoopte hij tot ze er begrip voor had. Axel keek weer een huis in waar niks leek te gebeuren. Het was een jong stel die duidelijk blij en opgelucht waren om iets, hij werd er wat nieuwschierig door en bleef langer bij de deur die op een kier stond. Toen de jonge vrouw hem zag slaakte ze een gilletje en hij zag de jongen zich om draaien. Axl keek de jongen aan en zijn ogen waren geel kat achtig geel en hij wist genoeg. Vervolgens zie hij de jongen een pan naar hem toe gooien en axel liet ich bewust raken en liet een pijnlijke kreet horen. Waarna hij over de grond heen schoof. Axel bleef roerloos liggen en heild zijn adem in. Terwijl er voetstappen dichter bij kwamen. Dan als ze dichtbij genoeg zijn springt hij als kat op maar komt als tijger op de jongen neer en krabt genade loos zijn hals open waardoor de vrouw nog harder schreeuwt. Axel wist tot hij stil moest zijn om net allen aandacht van de buren te trekken dus zonder verder geluid te maken sprong hij op de vrouw af n beet in haar nek waarna je een knak hoorde en haar lichaam slap werdt. Axel liet haar op de grond vallen en hij hoorde de man hesten in zijn eigen bloed.dan werdt hij zich zelf zijn handen en helft van zijn gezicht zaten onder het bloed.’meester…ik..ik heb bij sector 5,1,9 huis 5 een stel gevonden die gezichtlozen zijn, de vrouw is overleden de man leeft nog.’zegt hij een tonig terwijl hij naar het levenloze lichaam van de vrouw keek.’mooi werk, we laten ze ophalen jij verdwijt daar ik wil geen argwaan van anderen’ krijgt hij als bevel terug. Axel draaide zich om en keek even neer op de man. Daarna werd hij weer een kat en ging via de achter deur weg. een maal buiten begon hij te rennen door de stralen heen. Dan als hij bij de muur komt hoort hij een paar knallen schoten die er o duiden tot ze zijn werk af maakte. daarna ging hij via een klein gaatje door de muur heen en hij rende door het gras heen. Richting het bos, daar was hij alleen had zijn baas gezegt voor de eerst komenden 24 uur. Een paar uurtjes rust konden geen kwaad. wellicht het bloed van zich af wassen.

Delihla dwaalde opnieuw zoekend rond. Ze kon zichzelf momenteel wel vervloeken. Eerst verdwaald in het vervloekte labyrint van Bodhi en nu had ze geen elke idee waar ze naar toe moest. Zachtjes jankte ze terwijl ze door bleef zoeken naar een geur of pad dat haar bekent voor kwam. Ze wilde naar huis, ze wilde ontspannen en alleen zijn totdat ze volledig hersteld was van haar krachten. Ze vroeg zich af of Bodhi er al achter was dat ze weg was bij de bunker. Zou hij achter haar aan komen? Zou hij haar ooit nog helpen nu ze zijn hulp zo genadeloos had misbruikt en zijn vertrouwen geschonden? Wat als ze nu alleen tegenover de overheid zou komen. Ze wilde er niet aan denken. Delihla zette de gedachten aan de kant, ze zou er vanzelf achter komen. Dan vind ze een geur die haar bekent voor kwam en het zachte geruis van een waterval. Haar ootjes spitste zich en ze begon te kwispelen met haar staart toen ze richting haar meertje draafde. Of haar meertje. Het was natuurlijk een stuk van het bos maar bijna iedereen die hier in de buurt hoorde wist dat zij hier altijd was. Toen Delihla bij het meertje aan kwam werd ze vrolijk beroet door een paar van de vaste bewoners, gewone dieren. Ze piepte begroetend waarna ze naar het meertje liep en aan de oever ging liggen. Ze liet haar voorpoten in het water bungelen en sloot haar ogen waarna ze langzaam weg dommelde.

Alexander rende door het veld heen als een kleine kat hij voelde zijn spieren protesteren er tgen maar hij bleef door gaan. Toen hij het bos in rende werd hij een vos. Een rode vos met weer 2 zilvere ringen in zijn oren die als een gek bleef door rennen. Hij hoorde nog de vrouw gillen in zijn hoofd en hij zag de jonge man met zijn keel half open liggen voor zich. Dat had hij gedaan hij had hun verraden en nu nu waren ze dood dat wist hij wel. Maar hij kon niet anders zo was hij gemaakt, hij was er voor om hun op te sporen hij kon helemaal niks anders. Hij durfde zic zelfs niet tegen zijn meester te keren. Dit had hij natuurlijk een keer geprobeerd net zoas iedere hond een keer de grenzen pzoekt van zijn baas maar deze grenzen werden hem pijnlijk duidelijk gmaakt. Hij bleef rennen tot hij water hoorde dit leek hem uit zijn vluchtende trance te halen en hij rende richting het geluid en zonder er bij na te denken rende hij het water in terwijl hij mens werd. Alles wat hij de afgelopen uren bij zich had gehouden zodat zijn meester het niet zag, maar hier kon niemand hem zien. Axel stond tot zijn middel in het water terwijl zijn blonde haren wat vochtig waren geworden van het water maar ook van het bloed van de vrouw. Axel keek naar zijn handen en duwde ze onder water en begon ze terillerich schoon te maken. Dit was niet het eerste bloed hij had ondertussen zo veel mensen van het leven beroofd, maar het bleef hem toch pijn doen. Axel keek naar zijn handen en maakte er een kommetje van om zijn gezicht schoon te spoelen die onder het bloed zat. Na een paar keer gespoelt te hebben met het water bleven er alleen de 4 kratsen van de linx over. Alexander hijgde nog wat na van het rennen en liet zich nu op zijn knieen in het water vallen en keek naar zijn eigen spiegelbeeld in het water.

Delihla bleef ontspannen aan het water liggen. Ze dommelde verder en verder in tot ze in een droom belandde. Rustig liep ze door de gangen van de bunker waar ze eerder die dag uit ontsnapt was. Naast haar liep een jongen man met zwart haar. "Het ziet er goed uit Bodhi. Ik weet zeker dat veel van ons hier onderdak kunnen vinden wanneer ze op de vlucht zijn voor de overheid." Ze jongen knikte naar haar. "We hadden dit alles niet zonder jou en je man kunnen doen Alice, ik weet zeker dat vele van ons je voor altijd dankbaar zullen zijn." Al snel had Delihla door dat ze niet zelf daar liep maar dat ze in de gedaante van haar moeder door de tunnels van de bunker liep, naast haar liep een jongere versie van de man die haar geholpen had. Dit moest zijn geweest vlak voordat haar ouders waren overleden. "Als het mee zit dan vertrekken Keven en ik binnen een week uit de stad. Samen met de kinderen zijn we van plan elders onder te duiken. Tristan heeft zijn krachten onder controle, maar Delihla begint er nu pas achter te komen wat ze is. Het is te gevaarlijk om haar haar krachten te laten onderzoeken in het hartje van de overheid." Het beeld vervaagde, toen het weer duidelijker werd zag ze de laatste beelden die ze van haar ouders kon herinneren. Haar moeder die haar op haar schouder naar beneden tilde waar haar vader en broer op hun stonden te wachten en toen haar moeder die haar in de tas stopte in de hoop dat ze veilig zou blijven wanneer de overheid eerder bij hun waren dan dat zei de stad zouden zijn onvlucht. Delihla lag nog altijd als wolf aan de oever van het meertje als wolf. Ze piepte zachtjes terwijl haar nachtmerrie voortzette en de overheid een inval deed op hun huis.

axel keek naar zijn spiegelbeeld in het water. hij zag zijn as blonde haren en zijn groen blauwe ogen. ook zag hij iets nieuws de kratsen in zijn gezicht net als de blauwe plekken op verschillende plaatsen die zou hij waarschijnlijk ook her en der over het lichaam nog hebben, maar een ding was bekent zijn blik in zijn ogen gewoon zoals altijd staarde hij in de ogen van iemand die hij niet kon. Alexander sloeg boos in het water zodat zijn spiegelbeeld deed vervagen, waarna hij langzaam op stond. hij schudde zijn haren uit terwijl hij terug liep naar de oever. axel blijft staan als hij iets hoort. zijn ogen keken de oever rond op zoek waar het vandaan kwam. al snel had hij het gevonden en liep er heen naar de wolf en hij knielt er neer. net als hij wat wilt doen ruikt hij een geur die hij eerder had geroken. dit was dat meisje van een paar uur geleden. het meisje dat hem door had, het meisje dat hem eergister had geholpen. zijn hoofd zij tot hij geen vragen moest stellen en haar in aar nek moest bijten om daarna zijn baas in te lichten, maar diep van binnen zei hem iets dat niet te doen.'ben je echt zo dom of doe je dit alleen maar om mij te kwellen,'fluistert axel in de oor van de wolf waarna hij boven op de wolf ging zitten met zijn knieen tegen haar lijf aan gedrukt en met zijn arm tegen haar nek aan duwt zodat ze geen enkelen kant uit kon. zijn ogen keke haar dodelijk kill aan het iets van medeleven van een paar uren geleden was er duidelijk en zichtbaar uit geslagen.'geef me een duidelijke reden waarom ik je nek niet in een keer omdraai.'zegt hij dodelijk

De nachtmerrie van Delihla zette zoch voort. Maar hij liep anders dan dat hij normaal zou lopen. Als het haar normale nachtmerrie was geweest Zou de zwarte gedaante langs de tas zijn gelopen en had hij haar nooit opgemerkt. Nu echter liep de zwarte gedaante op haar af en ritste de tas open waarna hij haar bij haar nekvel greep. Haar ogen schoten wijd open. Dat zelfde moment voelde ze een gewicht op haar rug wat ervoor zorgde dat ze haar spieren spande en begon te grommen. Ze voelde twee benen strak naast haar lichaam die haar op haar plek hield. Ze hoorde een dreigende, maad al te bekende stem boven zich en veranderde terug in het meisje dat ze was. "Ge.. een adem. " bracht ze moeizaam uit. Ze luisterde naar zijn vraag waarom hij niet meteen haar nek om kon draaien. Ze bleef een poos stil. "Doe maar. " zei ze zachtjes, bijna on hoorbaar. Het was haar eigen stomme schuld geweest. Als ze gewoon in de bunker was gebleven was ze nu niet in de problemen.

Axel hoorde Hoe de wolf begon te grommen maar daar was hij totaal niet van onder de indruk. Niet veel later werd de wolf het meisje waar hij de geur van herkende. Het meisje dat hem 8n de problemen had gebracht. Ze zei iets van gwen lucht maar Hij verslapte zijn greep echt niet. Zolang ze nog kan praten kreeg z3 ook nog genoeg lucht in haar longen. Hij bleef zijn knieën stevig op zijn plek houden zodat ze niet weg kan komen. Haar spieren waren nog gespannen maar dan hoort hij iets wat hij niet had verwacht. Hij had verwacht tot ze met een smoes kwam een smeekbede om niet dood te hoeven gaan. Nee zij wist hem te verbazen. Terwijl hij zich er op voor bereide om haar nek om te draaien. Nu kon hij het niet netzoals hij haar eerder niet had kunnen aangeven uren geleden.je zag zijn kille ogen even wat verlichte.' W.waarom zeg je dat. Kun je niet met een smoes komen. ' gromt hij boos naar terwijl hij haar even door elkaar schudde maar hij heild de arm bij haar nek in de buurt. Dit meisje bracht hem van de kaart terwijl hij niet van de kaart mocht raken.axel keek het meisje dodelijk aan maar je zag de twijfel bij hem toe slaan waarom kon hij haar niet doden....

Heeft even geduurd maar ik had tijd gevonden
---------------------------------------------------

Delihla sloot langzaam haar ogen en wachtte erop dat de jongen haar keel zou dichtknijpen zodat ze zou stikken. Maar dit gebeurde niet. Verbaast opende ze haar ogen weer toen ze hem hoorde twijfelen. Ze had hem van slag gebracht. Een kleine twinkeling verscheen in haar ogen en op het punt dat ze voelde dat zijn grip op haar middel, armen en nek iets verlichte draaide ze zich om zodat ze hem aan kon kijken. Haar handen glipte langs zijn benen waardoor die vrij kwamen te liggen en met haar handen greep ze zijn polsen vast zodat hij haar niet zou kunnen wurgen. In ieder geval niet zonder gevecht terug. Ze keek hem doordringend aan. "Als je ergens mee dreigt, doe het dan ook, ga niet twijfelen" siste ze hem vel toe. "Ik gaf je geen rede om het te doen, nog stribbelde ik tegen. En toch doe je het niet." Ze trok haar wenkbrauw op terwijl ze hem aan bleef kijken. "Komt niet echt zeker over hè." grapte ze waarna haar blik serieus wilt. 'Dus wat ga je nu doen? Je baas roepen zodat hij je taak kan uitvoeren, toch zelf een einde maken van mijn leven? Maak een keuze jongen. Ik heb nog meer te doen vandaag en ik moet zeggen je bent niet echt de lichtste." Hij hielt haar natuurlijk nog altijd tegen de grond gedrukt en ze begon er last van te krijgen.

Axel voelde zich zelf zwaar adem halen. Waarom twijfelde hij nu dat mocht niet. Een half uurtje geleden had hij dat niet gedaan. Hij was dat huis binnen gegaan had de jonge man aan gevallen en de vrouw gedood. Daarna hun locatie verdenking zodat Ijn baas de andere zou doden en geen argwaan kwam in de buurt.alexander ontwaakte uit zijn gedachten als het meisje zich om draait en hij keek delihla aan. Ze greep zijn polsen vast en hij spande zijn spieren meteen aan. De woorden van haar kwamen hart aan omdat hij nooit twijfelde en daar werd hij zich heel erg van bewust.' Het komt door jou...jij bent de schuldige waardoor ik twijfel. Er is iets aan jou waardoor ik twijfel stop daar mee.' Snauwt hij vijandig en hij duwde haar weer hardt tegen de grond en je zag de twijfel nog steeds in zijn ogen maar ook woede en wanhoop. Waarom lukte het hem niet. Hij spande zijn spieren toen ze dingen begon voor te stellen aan hem wat hij met haar zou kunnen doen. Dingen die hij normaal al had gedaan.' Ik heb een half uur geleden mensen gedood en aan gegeven d..dat kan ik ook met jou.' Bluft hij tussen haar zinnen door hij pakte haar na wat worstelen bij haar nek beet spande zijn spieren om hem om te draaien maar hij leek te breken van binnen. Hij schreeuwt het uit en springt bij haar vandaan en slaat met zijn vuisten tegen de boom aan. Waarom kon hij het niet bij haar. Hij sloeg nog eens tegen de boom aan en gromde luis. Dan keert hij zich naar delihla toe.' Ik.kan.het.niet.' Zegt hij ineens kwaad en langzaam. ' maak me af....ik smeek je.' Sist hij terwijl hij op zijn knieën zakt.

Delihla grinnikte. 'Natuurlijk komt het door mij.' zei ze zachtjes. Op een of andere manier kon die jongen tegenover haar haar niet doden, hij kon het niet verklaren en daarom gaf hij haar maar de schuld, wel zo makkelijk. 'Luister eens vriend. Er is niets anders aan mij dan die andere gezichtsloze die je normaal gesproken vangt en aangeeft. Ik ben maar gewoon een meisje, geboren met magie waar de overheid bang voor is. Ik ben mijn hele leven op de vlucht voor jou en de agenten van de overheid. Ik ben de gene die hier bang moet zijn, niet jij.' Ze voelde het kort licht worden in haar hoofd toen hij haar hard tegen de grond duwde. Een kreun ontsnapte haar lippen en ze kneep haar ogen kort dicht. Haar blik werd zachter toen ze hoorde dat hij haar net zo goed ook aankon geven. Als dat klopte dan had hij al lang gemeld dat hij haar gevangen had. Ze geloofde niet dat hij dat kon en zijn gestotter maakte het niet echt geloofwaardig. Ze voelde hoe zijn handen zich weer om haar nek gleden en ze probeerde met alle kracht die ze had zijn grip losser te maken. Hij was wel een stuk sterker dus het ging een klein beetje, maar moeizaam, ze kon nu tenminste adem blijven houden. Ze voelde zijn gewicht verdwijnen toen hij opsprong. Ze pakte deze kans en krabbelde overeind, klaar om te vechten. Maar hij kwam niet op haar af. Ze trok een pijnlijk gezicht toen hij tegen een boom aan sloeg. Ze kon zich in denken hoe pijn dat deed. Hij draaide zich naar haar toe en viel op zijn knieën. Ze keek verbaast naar hem en wachtte af wat hij zou doen. Ze hoorde zijn woorden en schudde afkeurend haar hoofd. Rustig liep ze naar hem toe en knielde bij hem neer. Ze scheurde een stuk van haar rok af en begon dat om de schaafwonden op zijn hand te binden. 'Dat je iets niet kan moet niet meteen een rede zijn dat je een einde aan je leven wilt maken.' Ze bleef geconcentreerd naar zijn hand kijken terwijl ze deze verbond en dit zij. 'Ze hebben iets onmenselijks bij je erin geslagen en er is iets wat nu naar boven wilt komen en zich verzet.'

Alexander had de helft maar mee gekregen van wat delilha tegen hem had gezegt over haar en hij schudde zijn hoofd terwijl hij rustig probeerde te blijven. Maar zijn hoofd leek wel een storm die op het punt stond een orkaan te worden.’ne….nee niet waar jij weet niet wat er door mijn hoofd gaat. Ik kan iedeeen doden zonder mede leven ik heb KINDEREN GEDOOD.’ Barst hij los tegn haar en waaom wist hij zelf niet het kwam er zo makkelijk uit. Hij keek naar zijn handen die bloede bij zijn knokkels omdat hij ze had open geslagen op de boom. Hij keek langzaam heel even delilha aan maar al snel weer naar zijn handen.’maar bij jou kan ik het niet.’zegt hij zachtjes en niet begrijpend alsof hij het over een bepaalde reken som had. Axel zijn handen trilde lichtjes en zijn spieren waren gespannen. Axel hoorde voet stappen hij had niet gezin tot delhia had geschud met haar hoofd. als ze bij hem neer knielt sluit hij zijn ogen wachten op het gene wat hem zou verlossen van deze kwelling. Maar in plaats daar van hoort hij geritsel en hoe ze zijn handen pakt en ze begon te verbinden. Zijn ogen gingen geschrokken open. Hij had haar willen doden aan willen geven en ze hielp hem gewoon. Hij hoorde haar woorden en hij trok zijn handen weg.’je snapt het niet, jij was vrij en op de vlucht, bang maar vrij.’ Zegt hij tegen haar en hij keek naar zijn handen.’ik ben gevangen en bang.’fluistert hij meer tegen zich zelf. Even staarde hij voor zich uit en keerde zich naar delilha.’dat wil ik niet dat levert alleen maar problemen, als jij me niet dood maken hun me half dood wekken me weer tot leven om het nog eens, en nog eens, en nog eens te doen tot ik weer doe wat ze willen.’ Brengt hij paniekerig uit. Hij had dit eerder gedaan toen hij 16 was in de puberteit en hij had het lang vol gehouden maar daarna was hij ook geratbraakt geweest.’waarom help je me……ik wilde je doden en nog steeds.’sist hij tegen haar en hij spande zijn spieren en greep haar bij haar schouders beet zette zijn nagels in haar huid. Maar weer leek van binnen hem iets te weerhouden.’waar ben jij mee bezig alexander.’klint ineens in zijn oor. Axel greep met een hand naar zijn oor terwijl zijn ogen groot werden van angst.’dood me of ga weg.’ sist hij geluid loos tegen delilha en hij keert zich wat van haar af.’jah meester.’zegt hij dan zachtjes. Axel kromp zichtbaar ineen.’ik vrog waar ben je mee bezig.’zegt zijn meester nog eens.’axel ademde diep in en keek delhila aan.’sorry…ik..ik was in gedoezeld ik was aan het dromen.’loog hij ineens glas helder tegen hem.’ga verder met je werk.’siste de stem terug.’ja mneer.’zegt axel zachtjes en hij liet zijn oor los en bleef naar de grond staren en keek langzaam naar delilha,

Delihla trok zijn hand terug en maakte het verbinden af. Toen ze zijn hand weer los liet keek ze hem aan. Ze zat nog altijd op haar knieën tegenover hem. 'Luister eens. Ik begrijp dat je het idee hebt dat ik vrij ben. Zeker doordat ik weet hoe jou leven in elkaar zit. Maar dat is niet waar. Ik ben totaal niet vrij, ik ben zelfs gebonden aan de overheid weet je.' Ze sloeg haar ogen neer. 'Wij gezichtsloze krijgen geen werk, we krijgen geen geld en moeten stelen om te kunnen overleven. Het is gevaarlijk om ergens binnen te dringen en medicatie of iets anders te stelen. De gebouwen zijn goed beveiligd en elke keer is het maar de vraag of je het er levend vanaf zal brengen of niet. Als dit de vrijheid is die je wilt, dan zou ik graag met je willen ruilen, ik hoef dit leven niet. Echt niet.' Langzaam kwam ze overeind en stak haar hand uit naar de jongen.
'Je hoeft niet terug.' zei ze langzaam en met een glimlach. 'Iemand heeft me vandaag verteld dat ik veel op mijn moeder lijk. Ze hielp mensen zoals wij, totdat het haar dood werd en haar dochter alleen achter liet. Ik kan me niet veel van haar herinneren maar ik weet zeker dat als zij tegenover je gestaan zou hebben ze je ook een tweede kans zou hebben gegeven. Je wilde me doden, maar deed het niet.' Ze voelde hoe hij haar bij haar schouders greep en zijn nagels erin zette. Ze moest haar tanden op elkaar klemmen om niet te schreeuwen van de pijn. Ze schudde haar hoofd opnieuw toen hij haar vroeg hem te doden of weg te gaan. Voorzichtig legde ze haar hand op de hand waarmee hij nog altijd haar schouder vast hielt.
Toen hij zich van haar afwende bleef ze rustig staan. Ze bleef naar hem kijken terwijl hij tegen iemand pratte die duidelijk contact met hem had via zijn oor. Toen hij zich weer naar haar toe wende stak ze haar hand naar hem toe. 'Ik geef je de keuze. Ga met me me, verzet je tegen hen die je gevangen hebben en je gebruiken je soort te doden. Of ga naar ze terug. Jij kan mij misschien niet doden maar er zijn hier genoeg in dit bos die jou zonder te twijfelen van je leven zullen beroven. Ik kan je helpen, je verstoppen.' Haar gele ogen keken doordringend in de zijne. 'Het is jou keuze.'

Alexander keek delilha aan terwijl ze begon te spreken. Hij luisterde naar haar woorden over hoe haar deel van de vrijheid er uit zag. Hij snapte het best tot ze er zo over dacht maar ze wist niet hoe zijn leven er binnen die muren uit zag.’ik snap je wel tot het bij jou niet makkelijk is,maar dan nog jij kunt bepaalde dingen toch zelf kiezen.’zegt hij zachtjes en hij keek naar de hand die ze uitstak en na even twijfelen pakte hij die aan om recht te komen. Als hij recht is hoort hij haar zeggen tot hij niet terug hoefde en hij sloeg zijn blik neer. Hij kreeg van haar een tweede kans, nog nooit had iemand zo iets aan hem voor gesteld. Ze hadden hem gesmeekt hun te sparen of hem uitgescholden, maar nog nooit gaf iemand hem een keuze, iets wat haar moeder ook zou hebben gedaan. Maar toch had hij weer geen keuze. Hij voelde tranen in zijn ogen prikken als hij langzaam weer naar haar op kijkt.’dan leidt ik ze regel recht naar jou. Ik…ik heb een volg chip ergens in mijn lichaam.’ Zegt hij zachtjes tegen haar als uitleg tot dat zelfs geen optie was want hij wist niet waar die zat. Hij schrok als het meisje zijn hand weer vast pakt en keek haar aan. maar nadat hij zich met zijn baas had bezig gehouden en weer naar haar keek hoorde hij haar weer vertellen over tot het zijn keuze is om voor zijn vrijheid en soort te kiezen of terug te gaan. Axel beet op zijn lip en keek naar zijn handen. Zijn gedachten werkte op vollen toeren. Er moest een manier zijn. Hij schraapte zijn keel langzaam.’ik ga alleen mee als je die chip uit me kunt halen op de een of andere manier, als je dat niet kunt ga ik niet mee jij verdient geen dood, jij verdient een kans om mensen samen te voegen.’zegt hij langzaam en hij keek delilha aan en naar haar ketting en hij pakte hem zonder na te denken vast en bekeek hem aandachtig. Alsof hij het eerder had gezien in een of andere droom. Maar hij liet het al snel weer los.’ Volgens mij kan jij zeeen uit een drijven en landen laten bewegen als je er voor gaat. Jou moeder heeft je niet voor niks verborgen gehouden.’zegt hij na denkent en hij probeerde zich dingen te herinneren van gesprekken tussen zijn lessen en pakken slaag door. maar het kwam niet aan en hij schudde verwardt zijn hoofd.’kun je dat het verwijderen, ‘vraagt hij met een heel klein beetje hoop.

Delihla glimlachte naar hem en knikte toen. 'Ik heb behoorlijk wat wonden operaties gedaan bij mezelf en bij andere die de hulp hard nodig hadden. Als je denkt te weten waar de chip zit kan ik altijd een poging wagen om hem eruit te krijgen en anders weet ik zeker dat iemand wel een manier weet om hem te deactiveren.' Ze keek hem verbaast aan toen hij haar ketting vastpakte en er naar keek alsof hij het herkende en er iets over gehoord had. 'Is er iets?' vroeg ze iets wat onzeker terwijl ze zelf ook naar de ketting keek. Voor haar was het gewoon een erfstuk dat haar moeder haar gegeven had voor haar dood. Daarom droeg ze het. Ze wist niet dat ze door die ketting waarschuwingen doorkreeg zonder het zelf echt te weten. Ze wist niet dat ze door die ketting te dragen dwars door mensen hun gedachten en acties heen kon kijken en weten of ze logen of niet. Met een schok keek ze op. 'Mijn moeder? Wat weet je van mijn moeder? Laat ook maar, dat komt wel een keer. Kom dan gaan we proberen die chip kwijt te spelen.' Ze liep naar het meertje terug en keek achterom. 'Volg me snel en zonder twijfelen, doe wat ik doe anders kom je er niet. Achtervolging chip of niet, ik woon onder de grond, ze zullen je hier nooit kunnen vinden.' Met die woorden veranderde ze in een otter en dook het water in. Heel even kwam ze met haar kopje boven en piepte naar hem dat hij haar voorbeeld moest volgen. Dan dook ze onder en begon ze richting de ingang van haar grot te zwemmen. Ze kroop door de kleine opening heen en zwom terug naar het wateroppervlakte. Toen ze boven kwam bevond ze zich in de afgesloten ruimte waar ze al haar spullen bewaarde. Ze kroop de oever op en veranderde weer een een meisje waarna ze naar het kampvuur liep en dat aanstak.

Axel zijn gezicht klaarde meteen wat op toen ze een poging ging wagen om hem er uit te halen. Dat gaf alexander toch wel wat hoop na al die jaren. Vroeger had hij geprobeerd weg te lopen. Toen was hij achter die chip gekomen. Dit betekende veel voor hem.hij zag tot delihla schrok toen hij ineens de ketting g had gepakt.' Sorry.' Zegt hij ongemakkelijk weten tot het onbeleefd was om zomaar wat te doen. Hij hoorde ook hoe ze zei tot dat later aan bod ging komen. Hij beet op zijn lip bij het volgende en keek naar delihla en knikte langzaam.haar bemoedigende woorden en gevoel van vertrouwen waren genoeg voor hem om hem over de rand heen te trekken. Hij bracht zijn handen naar zijn oor en zonder te twijfelen trok hij de ringen er hard handig uit terwijl hij eventjes kreunde. Hij pakte een steen en legde de ringen op een andere steen en sloeg ze er mee kapot daarna gooide hij ze in het water. Zij oor was aan het bloeden maar dat deerde hem nu niet. Hij dook het water in als mens toen de otter naar hem piepte. In het water veranderde hij in een slang met een platte staart zo kon hij zich moeiteloos en snel door het water heen bewegen. Hij volgde de otter door de kleine opening om daarna in een grot boven water te komen. Dit zou hij ook nooit gevonden hebben. Alexander werd weer een mens en klom uit het water als hij ademloos rond kijkt dit was een grote verzameling.' Allemachtig.' Brengt hij langzaam uit als hij op het droge komt en rond kijkt. Hij bleef wat ongemakkelijk staan.' Ik denk tot hij ergens op mij nek, rug of schouder moet zitten. Dat is namelijk de plekken waar ik zelf niet bij kan.' Vertelt hij langzaam en hij keek nog steeds rond en zijn blik ging weer naar de ketting.' Was die van je moeder...ik heb hem eerder gezien.' Zegt hij en hij keek gefascineerd er naar. Nieuwschierig en bewonderend. Axel was wel nog wat waakzaam en bang dat merkte je aan zijn lichtelijk gespannen spieren. Hij deed iets wat hij totaal niet mocht als ze hem nu vonden.

Delihla was na het aansteken van het vuur naar de medicijn kast gelopen om ontsmettingsmiddel en naald en draad te halen. Ze wenkte dat de jongen op een van de grote stenen moest gaan zitten en knielde bij hem neer om eerst de wond op zijn oor te ontsmetten en te hechten. Ze grinnikte om zijn verbaasde blik. 'Toen ik die medicijnen stal was het echt niet de eerste keer dat ik de overheid tegenwerkte.' grinnikte ze. Ze deed wat ontsmettingsmiddel op een watje en depte dat tegen het oor van de jongen. 'Dit kan even prikken.' zei ze rustig terwijl ze te werk ging. Toen de wond schoon was haalde ze de hechtingsdraad door de steriele naald en begon het wondje dicht te maken. Je kon merken dat het niet de eerste keer was dat ze dit deed. Toen ze klaar was knipte ze de draad door en liep terug naar de kast. 'Ja het was de ketting van mijn moeder. Ze heeft hem mij gegeven toen de overheid ons huis binnenviel en ze me verstopte in een tas.' Ze slaakte een zucht en bleef even roerloos staan. 'Ze had gezegd dat ze me zo terug zou kunnen vinden. Maar na 5 jaar kwam ik erachter dat ze dood was. Ik wilde hem eerst weggooien of begraven, maar ik heb het uiteindelijk niet gedaan. Iets hielt me tegen, ik weet niet wat.' Ze pakte de spullen de ze nodig had om de chip uit de jongen zijn lichaam te verwijderen. 'Doe je shirt uit.' zei ze rustig terwijl ze zich omdraaide en terug liep. Ze schoof een van hout gemaakt tafeltje naar hem toe en legde daar de spullen op die ze nodig zou hebben.

Axel kon het niet laten en ging dicht bij het vuur zitten terwijl delihla spullen was aan het verzamelen. Maar hij gehoorzaamde meteen toen ze hem wenkte.' Dat heb ik wel door nu.' Zegt hij terwijl hij nog eens rond keek naar wat hier allenmaal stond. Axel voelde het watje en spande zijn spieren maar gaf verder geen een kik van pijn of wat dan ook.als ze klaar was volgde hij haar met zijn blik en luisterde naar het verhaal.' Het spijt me voor je.' Fluistert hij zachtjes en keek naar de grond. Hij meende het toen hij dat zei. Hij wou tot hij kon helpen als dit ging lukken. Maar hij was ook wel ergens bang.' Het is een mooie ketting.' Zegt hij nog en hoort daarna tot hij zijn shirt moet uit doen en hij slikte even. Maar na een tijdje keert hij haar de rug toe en doet zijn shirt uit.je zag verschillende littekens die al een behoorlijke tijd oud waren en 2 die nog aan het helen waren. Verder had hij nog wat blauwe plekken van vandaar er bij zitten.' Ehm ik denk tot je naar een klein mooi litteken moet zoeken. ' Zegt hij dan tegen haar en hij maakte zich klaar voor de eventuele pijn die hij kon gaan voelen.'ku...Kun je me iets vertellen...of zingen. ' Vraagt hij wat ongemakkelijk en gespannen.

Delihla ging achter de jongen staan en keek naar zijn rug. Ze had niet anders verwacht dan dat er een aantal littekens zouden zijn, net als de blauwe plekken die ze zag zitten verbaasde ze zich er dus niet om. Ze bekeek zijn rug aandachtig tot ze een klein litteken vond net onder zijn nek in het midden van zijn rug. Zachtjes ging ze erover heen met haar vingers om te voelen of er iets hards zat. Ze voelde een hard schijfje zitten en zuchtte. 'Dat was makkelijker te vinden dan ik dacht.' zei ze opgelucht. 'Oke dit gaat even pijn doen. Ik ga je onderhuids verdoven zodat ik je verder geen pijn doe.' zei ze. Ze dacht even na toen ze het verzoek van de jongen hoorde.
Delihla was geen kei in verhalen vertellen maar ze kende nog wel wat liedjes die haar moeder vroeger voor haar zong. Ze had die liedjes altijd gebruikt om zichzelf in slaap te krijgen als ze bang was. Ze wist zeker dat hij er ook wel van zou ontspannen. Zachtjes en met een zuivere stem begon ze te zingen. Ze wachten een paar minuten zodat de jongen zou ontspannen en zette toen de koude naald tegen zijn huid, net onder het plekje waar de chip verborgen zat. Ze verdoofde de plekken rond om de chip en legde de naald aan de kant. Ze bleef zachtjes door zingen terwijl ze een paar minuten wachtte. Verdovingen hadden altijd even nodig om in te werken. Als ze meteen zou gaan snijden zou de verdoving ook niets uit maken. Ze begon aan een nieuw nummer toen er een paar minuten voorbij waren en pakte de scalpel van de tafel. Voorzichtig maakte ze een snee in de vorm van een X op de plek van de chip, net diep genoeg zodat ze erbij zou kunnen. Haar handen trilde geen moment terwijl ze de huid iets aan de kant hielt en de chip bekeek. Hij zat met 2 draadjes aan zijn weefsel vast. Dat zou makkelijk los te krijgen zijn. Ze pakte een klein schaartje en knipte de draadjes door waarna ze met een pincet de chip uit zijn rug haalde. Het was alsof ze dagelijks dit soort operaties deed.
Een paar minuten later lag de chip op de tafel naast hen en was de wond netjes gehecht. Kleine druppeltjes zweet liepen over Delihla haar voorhoofd terwijl ze haar laatste nood zong. Een zucht van opluchting ontsnapte uit haar keel terwijl ze naast de jongen op de grond neer zakte en haar ogen sloot. 'Die is eruit. Ik denk dat je hem het beste kan vernietigen net als je met het microfoontje in je oor hebt gedaan.' zei ze terwijl ze haar blik op hem richtte.

Axel zat op de steen met zijn shirt in zijn handen. Hij merkte Hoe delihla h3m bekeek omdat hij zoon raar gevoel kreeg eentje wanneer iemand je was aan het bekijken. Hij voelt dan een beetje koude vingers op zijn rug die op een plekje duwen. Hij voelde ook meteen iets hardt onder zijn houd doordat ze er op duwde. Hij knikte enkel en durfde niks te zeggen en heild zich stil.' Oke.' Zegt hij emotie loos toen delihla hen waarschuwde voor de prik en hij spande zijn spieren automatisch aan. Maar de prik kwam niet en hij hoorde de stem van delihla neuriën terwijl hij er naar luisterde ontspande hij langzaam wat.het was mooi en hij herkende het ergens van maar de herinnering kwam niet genoeg naar boven. Dan voelt hij iets koud prikken in zijn houd maar dat was niet het erge. De vloeistof deed pijn en hij kreunde luid terwijl hij zijn spieren weer spande en hij beet op zijn lip maar zon snel de pijn gekomen was ging hij ook weer weg. Hier door begon axel weer wat te ontspannen en H8j luisterde naar het volgende nummer van delihla. Na een tijdje voelde hij iets aan zij rug een druk maar voelde geen pijn. Axel liet delihla haar werk doen en hij heild zich stil. Hij had kippenvel er van gekregen waarom wist hij ook niet en hij bleef zelf op zijn ademhaling te Letten om rustig te blijven en het lukte goed met het geneurie er bjj. Axel bleef stil zitten tot delihla in zijn blikveld kwam en hij keek naar haar op en je zag een kleine glimlach rond zijn mond.was het haar gelukt. Maar dan kijkt hij snel om naar de achter kant en ziet op het tafeltje de chip liggen. Zonder er lang bij na te denken griste hij de chip van de tafel af legde het op de steen waar hij zelf nog net op had gezeten en sloeg met een andere er hardt boven op en nog een keer tot hij eigelijk in meerdere stukjes gebroken was. Dan kijkt hij delihla aan hij had hem stuk geslagen toen ze er over begonnen was.hij kwam wat dichter bij en je zag ineens een druk van zijn schouders af vallen. Hij vloog delihla in de armen en k uffelde haar dankbaar.' J...je weet niet...h...goe veel. Het. .goe veelte voor mij betekent. Wat j..jij nu net hebt gedaan.' Brengt hij huiverend uit tegen haar en hij liet haar vlug los.' Sorry ik ben zo blij....I. ..ik kan eigen k...keuzes maken.' Zegt hij tegen haar en je zag nu tranen blinken van geluk en een echte lach op zijn gezicht.' Oh trouwens mijn naar is alexander wings. Maar noem me axel.' Zegt hij snel. Alexander zo noemde ze hem bij de overheid daar wilde hij zich niet meer mee linken.

Delihla keek toe terwijl hij de chip een paar fikse meppen gaf met een steen en hij in duidend stukjes uiteen spatte. Ze moest er stiekem om grinniken terwijl ze wist dat het eigenlijk een heel serieuze zaak was en er niet om te lachen zou moeten vallen. Ze zag hoe hij ontspande, dat voelde goed. Was dit dan hoe het voelde om andere direct te helpen, terwijl ze het wisten, niet in het geheim? Ze schrok toen hij haar ineens omhelsde, wist niet helemaal hoe ze erop moest reageren. Iets wat onhandig klopte ze hem op de rug. 'Het.. het is al goed.' zei ze onhandig. Ze was niet zoveel mensen gewend en dan was dit zeker niet iets wat ze dagelijks mee maakte. Ze wist dan ook niet hoe ze moest reageren.
Ze ging met haar vinger langs zijn ogen en haalde daarmee zijn tranen weg. Ze keek hem lief aan. 'Ik ben blij dat ik je heb kunnen helpen.' zei ze zacht. Ze knikte toen ze zijn naam hoorde. 'Ik ben Delihla.' zei ze waarna ze de spullen pakte die ze gebruikt had en naar het water liep om ze schoon te maken. Ze ging voorzichtig te werk zodat ze zichzelf niet zou snijden of prikken met de naald die ze gebruikt had. 'Hoe lang denk je dat het gaat duren voordat ze erachter zijn dat je je chip niet meer draagt?' Ze grinnikte toen ze zichzelf bedacht dat ze de chip eigenlijk bij een dier hadden moeten implanteren om de overheid op een vals spoor te leiden. Nadeel was geweest dat ze waarschijnlijk naar het bos zouden komen. Maar als ze merkte dat de chip vernietigd was zou dat ziezo gebeuren. Ze keek om naar Axel. 'Ik moet Bodhi nu wel waarschuwen. Misschien is het beter als jij je daar nog even niet laat zien totdat ik de situatie heb uitgelegd.'

Axel keek delihla aan terwijl het nog steeds langzaam bij hem Door drong tot hij eigen keuzes kon maken. Hij was niet meer gebonden en hoefde geen verklaringen meer af te leggen. Maar het allerbelangrijkste hij hoefde zijn eigen soort niet meer te doden.' Ik sta voor altijd bij je in het krijt door wat je voor me hebt gedaan bedankt. ' Z3gt hij tegen haar terwijl hij knikte op het horen van haar naam.hij keek delihla even na terwijl ze de spullen begon schoon te maken hoorde hij haar vraag.' Dat zal niet lang duren ze houden me nou Letten in de gaten.' Zegt axel wat stilletjes terwijl hij terug dacht aan die keren tot hij weg was gerend of zich verstopt had ergens. Hij keek delihla aan.' Doe je wel voorzichtig als ze weten tot het laatste signaal hier vandaan kwam gaan ze hier in het bos zoeken. Ik wil niet tot je in de problemen komt.' Legt hij haar uit. Maar dan kantelt hij zijn hoofd als hij Bodhi hoort maar al snel heeft hij door tot het die jongen is die hij aan had gevallen.' Moet ik weg gaan. ' Vraagt hij ineens zachtjes. Hij wist tot hij eigelijk haar leven binnen viel nu. Axel keek delihla aan hij wilde eigelijk niet alleen blijven. Hij was zo lang alleen geweest wat gezelschap kon geen kwaad maar als zei het niet wilde zou hij het accepteren.