Gezichtslozen - Sanne en Steffie

Delihla schudde haar hoofd. 'Ik heb gewoon gedaan wat het juiste leek in deze situatie. Niemand moet door een ander gebruikt worden terwijl hij of zij dat niet wil. Zelfs als wilde je me gevangen nemen en doden, ook jou gun ik die gevangenschap niet.' Ze knikte begrijpend toen Axel zei dat het waarschijnlijk niet zo lang meer zou duren voordat de overheid zou gaan zoeken. Dat betekende dat ze beter kon gaan nu ze nog een voorsprong had. 'Geloof me, ze krijgen me niet te pakken al willen ze het nog zo graag. Het lukt ze al 15 jaar niet, het gaat ze deze dag ook niet lukken.' Ze grinnikte en kwam overeind met de schoongemaakte spullen in haar hand. Ze legde ze terug in de kast. Ze schud haar hoofd. 'Als ik je hier niet wilde hebben had ik je mijn grot nooit laten zien. Blijf zolang je wilt, tot je denkt dat het veilig is, al duurt het een week dat maakt mij niet uit. Maar begrijp dat ik hier niet altijd zal zijn om je gezelschap te houden en je handje vast ze houden.' ze grinnikte. 'Ik heb taken die ik moet volbrengen, anders dan overleef ik en sommige andere niet.' Ze pakte haar schoudertas en begon daar een aantal spulletjes zoals verdoving en medicatie in te doen, pijnstillers en zalfjes. Ze liep naar het water en keek om. 'Doe alsof je thuis bent, ik ben met een uurtje, hooguit 2 terug.' zei ze en met die woorden dook ze soepel in het water, in de lucht veranderde ze in de kleine otter en met een plons verdween ze uit het zicht waarna ze weg zwom. Eenmaal weer aan land veranderde ze in een hert en rende terug in de richting van de bunker. Gelukkig had ze een goed gevoel voor richting.

Axel luisterde naar de delihla haar woorden en het voelde toch goed tot iemand hem anders bekeek normaal hoorde hij alleen maar tot hij uitschot was. Hij glimlachte lichtjes naar haar als ze zegt tot ze haar niet te pakken krijgen.hij hoo4de haar verdere uitleg en k ikte hier op.' Je hoef me geen handje vast te houden ik ben al blij met de keuze die je me hebt gegeven.' Zegt hij eerlijk tegen haar.' Laat je door mij niet op houden.' Zegt hij en hij keek toe hoe ze spullen begon te pakken en hij wist tot ze weg ging en eerlijk gezegt vond hij dat niet zo erg dan kon hij alles laten bezinken en even rustig slapen. ' Doe ik dankje.' Zegt hij tegen haar daarna als hij haar ziet verdwijnen. Het water golfde nog even en hij staarde er na. Als het water rustig is werd hij weer een vos en ging g opgerold in een hoekje liggen en dacht na.

Bodhi was er achter gekomen tot delihla weg was en had met 3 anderen de gangen afgezocht of ze niet hopeloos verdwaald was en zoals verwacht was ze gewoon weg gekomen. Ze had de uitweg gevonden. Hij vond het alleen spijtig op wat voorn manier ze weg was gegaan. Hij had gevraagd om 24 uur te wachten dat had ze niet gedaan zelvergeld hadden ze de buurt kerk gevonden dan was al dit harde werk voor niks geweest. Nu was Bodhi al lang weer terug en lach op zijn bank met zij dochtertje bij zich die vredig sliep.

Delihla wist, iets waar met moeite, de plek terug te vinden waar ze via naar buiten was gekomen en veranderde in een jaguar. Rustig liep ze naar binnen terwijl ze de omgeving goed in de gaten hielt. De schouder tas met medicatie bungelde om haar nek. Rustig liep ze door tot ze ineens staande werd gehouden. Voor haar stond een tijger net als 2 achter haar. Ze gromde naar ze en de tijgers gromde op hun beurt terug. Ze wist dat die 3 sterker waren dan zij alleen, daarbij kwam dat ze behoorlijk groot waren wat moest doelen op mannen. Iets wat verslagen en overgevend liet ze haar kop zakken en toen de voorste begon te lopen volgde ze gedwongen. De 2 achter haar zorgde ervoor dat ze niet stiekem kon terug blijven. Niet veel later liep het viertal een grote open ruimte in. Delihla hielt halt en de twee die eerst achter haar liepen bleven nu naast haar staan terwijl de voorste in een jongeman veranderde. Hij liep in de richting van Bodhi en knielde bij hem neer. 'We hebben haar gevonden.' zei hij iets wat ijzig. Je merkte aan zij houding dat hij niet blij was met haar verschijning. 'Ze liep door de gangen van de bunker te dwalen.' Hij draaide zich terug naar Delihla en hielt haar goed in het oog.
Delihla begon nu toch wel wat zenuwachtig te worden. Ze voelde de haat die van de 3 was afgekomen en ze kon ze geen ongelijk geven. Dit ging nog moeilijker worden dan dat ze verwacht had. Ze liet haar kop wat hangen en haar staart hing tussen haar achterpoten. Met haar grote ogen keek ze naar Bodhi.

Bodhi was in gedachten verzonken terwijl zijn arm beschermend om zijn dochter heen hing. Hij dacht aan allerlei dingen die hem dwars zaten en wat hij er aan kon doen. Maar hij werd uit zij gedachten gehaald als een jongen neer knielt voor hem. Hij had zo vaak gezegt tot hij dat niet wilde als hij laaiend was zou hij iemand op de knieën willen zien anders niet. ' sta op ik ben geen koning.' Zegt Bodhi nogelant en hij kwam voorzichtig recht en legde mika zo neer tot ze gewoon rustig verder kon slapen.hij keek op naar de jaguar verder op tussen de twee tijgers in en hij moest lachen om de jongen zin woorden terwijl hij recht ging staan.' Ze was niet aan het dwalen. Ze kwam extra terug. Als ze was aan het dwalen zou dat niet in deze gangen zijn.' Legt hij de jongen uit. Bodhi liep dichter bij en keek delihla aan.' Ik hoop tot het Tot je door is gedrongen tot je de mensen hier in deze bunker in gevaar hebt gedacht met je weg loop actie. Je snapt toch wel als ze deze bunker vinden de helft die hier benden zit om komt en de andere helft gevangen wordt genomen.' Bijt hij haar dan toch nog even hart toe. Het moest wel ze moest het weten hij leefde niet voor niks al jaren zo.' Ik snap jou wel. Maar snap mij ook.' Zegt hij dan minder boos tegen haar en hij keek naar de tas.' Kom je het daarmee goed maken of wat.' Zegt hij dan wat lachend en hij deed zijn handen in zijn zakken. Bodhi kon streng zijn maar was ook niet onredelijk.

De jongen mompelde wat toen Bodhi zei dat hij niet wilde dat hij knielde. Delihla moest er stiekem wel om grinnikten toen Bodhi zijn woorden vervolgde en zei dat ze hier was met een rede en niet omdat ze liep te dwalen. Hij kende haar beter dan ze verwacht had. En zo vaak hadden ze elkaar nog niet gezien. Delihla hief haar hoofd op toen hij tegen haar sprak en keek hem recht aan. Ze vond zijn toon maar niets, dacht hij nu echt dat ze zich zomaar gewonnen gaf omdat ze hier in de minderheid was? Als het erop aan zou komen zou ze zich niet zomaar gewonnen geven, zeker niet zonder een gevecht. Ze veranderde in een mens en keek hem nog altijd rustig aan. 'Denk je nu werkelijk dat ik zonder ook maar enig idee hier weg ben gegaan? Dat ik niet wist of de vijand in de buurt was of niet?' Ze trok haar wenkbrauw op. 'Dan denk je lager over me dan ik dacht.' De jongen deed een stap naar voor. 'Praat met wat meer respect tegen hem grietje. Dankzij hem zij wij hier alleen nog in leven, ben jij in leven.' beet hij haar toe. Delihla wende haar blik naar de jongen toe en nam hem in zich op. Ze had hem niet eerder gezien maar ze merkte dat hij niet ver onder Bodhi stond. Ze keek terug naar Bodhi en deed alsof ze de jongen niet gehoord had. 'Als ik echt zo onvoorzichtig was als jij nu zegt dat ik ben, dan was ik toen ik 6 was al opgepakt en gedood door de overheid. Geloof me, zodra ik die misselijkmakende geur van hen ruik ben ik al weg. Er was echt geen kans dat ze mij of deze bunker zouden vinden. Ik weet dat je me pas net kent. Maar als je mijn moeder kende zoals je beweerd, dan weet je ook wel een beetje hoe ik te werk ga.' Ze keek naar de tas en toen naar de inhoud die er in zat. Nonchalant haalde ze haar schouders op. 'Ik weet hoe moeilijk het is om aan operatie en geneesmiddelen te komen. Ik dacht dat jullie hier vast ook wel wat voorraad van konden gebruiken. Maar als het zo moet dan neem ik het wel weer mee. Ik weet genoeg andere die het kunnen gebruiken. Ze keek vanuit haar ooghoeken naar de jongen in de hoek die nu toch duidelijk moeite moest doen zich in te houden. Hij vond haar houding maar niets.


De jongen heet Raven. Hij is al 5 jaar de rechterhand van Bodhi. Wat niemand weet, zelfs Bodhi en Alexander niet, is dat hij werkt voor de overheid en zo veel mogelijk informatie doorspeelt aan hen.
http://i.pinger.pl/pgr68/e32a487500138a33517aab37

Bodhi keek delilha neutraal aan, maar je zag zijn ogen twinkelen. Ze deed hem zo erg aan alice denken haar moeder. Maar toch ook weer anderster.bodhi zag tot ze mens werd en moest nu zelf lachen om haar eerste zin.’doe niet zo stom tuurlijk dacht ik dat niet. anders was ik nooit bij je weg gegaan. Ik had gehoopt tot je niet weg zou gaan maar je deed het toch en ik zou je niet vechtent hier hebben gehouden.’geeft bodhi toe wnt hij wist tot hij haar vertrouwen die maar minimaal was dan had kwijt gespeeld. Langzaam sloeg bodhi zijn armen over elkaar heen en bekeek de jonge vrouw voor zich. Ze hoorde hem zeggen tot hij haar te laag in deed schaten maar voor hij er op kon reageren reageerde raven al voor hem en hij keek zijn rechter hand aan.’raven rustig.’zegt hij koeltjes maar delilha begon al te spreken en hij richte zijn blik weer naar haar. Je zag zijn ogen vernauwen.’ik heb niet beweerd tot je niet voorzichtig bent ik zeg alleen tot door jou actie je mensen in gevaar kunt brengen, het ging niet precies om de daat maar om wat de gevolgen kunnen zijn van een bepaalde daat. Ik moet niet alleen rekening houden met mijzelf alleen delilha, maar met 10 talle mensen.’legt hij haar uit. Je merkte tot hij het meende tot hij hen wilde beschermen hoe dan ook. Dan hoort hij haar over de geneesmiddelen en nu bevel hem haar toon niet en hij bleef haar enkel strak aan kijken. Dacht ze tot hij een idioot was waar een spelletje mee gespeelt werd dus hij ging er niet op in en keek haar afwachtend aan.

Delihla keek hem aan. 'Sorry daarvoor. Ik had gehoopt dat het anders had gekund, maar als ik hier ook maar een minuut langer was gebleven was ik gek geworden. Zeker van die starende blikken van sommige mensen.' Haar stem werd wat feller toen ze dat laatste zei en keek naar Raven. Deze haalde zijn schouders op. 'Sorry schoonheid, maar je komt niet elke dag een meisje tegen met de instelling van een vechter. Sommige vinden dat interessant en willen graag weten hoe ver ze kunnen gaan.' Hij grinnikte om Delihla toen deze met haar ogen rolde.
Delihla richtte zich weer op Bodhi. Ze knikte begrijpend. 'Als ik niet voor honderd procent zeker ben van wat de gevolgen van mijn acties zijn, handel ik niet.' zegt ze rustig. 'Als je denkt dat ik niet om andere geef dan heb je het mis. Ik snap dat je hier mensen hebt die op je rekenen en waar je voor vecht. Die heb ik ook.' vervolgd ze. 'Ik ben dan wel een persoon die op zichzelf is en die niet van gezelschap houd. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet om mensen geef.' Hij moest eens weten wat ze vandaag gedaan had. Ze wist zeker dat wanneer ze hem zou vertellen dat ze Axel geholpen had, ze hier niet levend weg zou komen. Ze schatte haar kansen in, maar misschien was het beter hem het niet direct te vertellen. 'Je weet in welk gebied ik leef toch?' vroeg ze rustig. De meeste mensen hier in het bos wisten ongeveer waar ze woonde, maar niemand had haar grot ooit kunnen vinden, behalve Axel nu en dat kwam omdat ze hem zelf had getoond waar ze woonde. 'Ik zou het fijn zijn als er zo min mogelijk mensen van jou in die omgeving komen. Niet voor mezelf. Maar het kan zijn dat er binnenkort agenten van de overheid rond zullen neuzen. Ik denk dat ik ze misschien een beetje boos heb gemaakt vandaag door een van hun mensen uit te schakelen van hun communicatie.' Een speelse lach verscheen op haar gezicht. Ze vond het altijd geweldig om de overheid tegen te zitten. 'Mij gaan ze niet vinden, maar als er mensen in de buurt van het meer komen lopen ze meer gevaar dan normaal.
Raven trok zijn wenkbrauw op en keek geboeid naar het meisje. Wat bedoelde ze hiermee? Had ze iemand gedood die voor de overheid werkte? Hij keek naar Bodhi, misschien snapte hij wat ze vertelde want voor hem was het een raadsel.

Bohdi luisterde naar delihla en raven die even kort woorden wisselde en naar de verdere uitleg van delihla. Hij bekeek haar aandachtig en vergat soms tot ze ook dingen van haar vader weg had deze kende hij minder goed dan Alice maar dan nog hij zag bekende dingen.' Dat hoor je mij ook weer niet zeggen of wel. Ik zeg alleen tot je meer iemand op jezelf bent zoals je net bevestigd.' Zucht hij en langzaam liep hij naar haar toe hij had helemaal geen kwaad in zijn zin. Hij knikte op haar vraag. Bohdi luisterde naar haar verdere uitleg en hij fronste.' Wat heb je gedaan.' Vraagt hij ademloos want hij moest meteen aan de jongen van eerder denken. En delihla zou hem nooit wat aan doen dat wist hij zeker.' Wat heb je gedaan....' herhaalt hij nog eens hij moest meer weten. Want als de overheid hier kwam wilde hij weten waarom.

'Ik heb ervoor gezorgd dat jullie geen last meer van hem hebben. Geen zorgen, hij leeft nog, maar is geen zorg meer voor jullie. Hij zal jullie niet vangen en uitleveren aan de overheid.' zei ze rustig. Ze kon maar beter niet zeggen dat hij momenteel in haar huis doorbracht en vrij was om te gaan en staan waar hij wilde omdat hij niet meer werd gecommandeerd en gevolgd door de overheid. 'Beloof me alleen een ding. Ga niet naar hem opzoek.'

Raven trok zijn wenkbrauw op. Hij dacht door te hebben wat ze bedoelde en keek naar Bodhi. 'Bodhi kan ik je even onder 2 ogen spreken?' Hij knikte naar de 2 mannen die nog altijd tijgers waren dat ze op Delihla moesten passen. Dan loopt hij naar de andere kant van de kamer en wachtte tot Bodhi bij hem stond. Hij boog zich naar hem toe. 'Je denkt toch niet dat ze hem onderdak bied?' zei hij zacht. 'Als je verhalen waar zijn heeft ze het al eerder voor dat ongedierte opgenomen. Ze zal onze dood worden als ze niet oppast en hem deze kant op leid zonder dat ze het doorheeft.'

bodhi luisterde naar wat delilha vertelde over de jongen van de overheid die waarschijnlijk uit haar verhaal niet meer voor hen werkte. Maar hij wist niet of die jonge te vertrouwen was wie weet speelde hij dit ook wel gewoon om delilha haar vertrouwen te winnen en hij fronste zijn voorhoofd. Hij wist tot alice ooit een fout had gemaakt ergens welke wist hij niet maar die was haar fataal geworden, daar wild hij delilha voor behouden. Hij twijfelde lichtjes net als hij wat tegen haar wat wilt zeggen hoort hij raven en hij keek naar hem.’excuseer me.’zegt hij tegen haar en buigt lichtjes met zijn hoofd. daarna loopt hij naar raven toe en buigt zich wat naar hem toe nieuwschierig over wat hij mede te delen had. Als hij zijn vraag hoort glimlacht hij naar hem. Hij stond met zijn rug naar delilha toe.’eigelijk weet ik dat wel zeker.’stelt hij vast. Aangezien ze hem eerder had geholpen zou dat nu ook het geval zijn hij wist alleen niet waarom ze uitgrekend deze jongen deed helpen terwijl er nog zo veel andere waren die meer hulp nodig hadden dan deze jongen in zijn ogen. Bodhi dacht na over de woorden van raven en hij vond de jongen ook gevaarlijk heel gevaarlijk eigenlijk.’ Ik weet het, daarbij als hij hier in het bos rond loopt en onze mensen ook is het enkel een kwestie van tijd voor hij een van de vele sporen volgt.’zucht hij en hij sloeg zijn armen over elkaar.’ik zal maat regelen nemen, ik wil die jongen niet hier in het bos hebben, ik zet jou en nog een paar er op als jullie hem zien verjagen jullie hem uit het bos als hij jullie dreigt te doden heb je mijn toestemming om hem te doden.’stelt hij langzaam en beetje droevig vast. Dan loopt hij terug naar delilha en keek haar strak aan. ‘ik vertrouw jou delilha maar de jongen vertrouw ik niet, het is een huisdier als pntje bij paaltje komt rennen ze altijd terug naar hun baas.’legt hij haar uit en hij schud met zijn hoofd. ‘maak niet de zelfde fout als je moeder ooit deed.’zegt hij zachtjes tegen haar en hij stond nu recht voor haar.’ik weet niet wat je van plan bent maar laat de jongen niet in dit bos blijven,’zegt hij tegen haar. Hij keek met zijn groene ogen haar recht aan als je hem een beetje kon wist je tot hij hier mee bedoelde als die jonge bleef en hij hem vond hij hem zou doden. Je zag ook tot het hem pijn deed om deze beslissing te nemen maar zoals altijd moest hij nooit alleen aan zichzelf denken.’ga naar huis delilha of als je tijd rijp is en je mee wilt doen met de opstand die ik wil gaan houden mag je je bij me voegen.’ Zegt hij

Raven luisterde rustig naar Bodhi en naar wat hij te zeggen had. Dan knikt hij rustig. 'Laat dat maar aan mij over.' zei hij rustig waarna hij Delihla haar kant op keek. Als zij het voor dat ongedierte zou opnemen zou hij geen seconde twijfelen om haar ook wat aan te doen. Bodhi mocht haar dan wel vertrouwen, wat wilde zeggen dat hij haar vanuit zijn zichtbare kant ook moest vertrouwen, maar vanuit zijn ware ik, de ik die voor de overheid werkte was ze een gevaar voor hem en voor hen waar hij voor werkte. Ze moest uitgeschakeld worden en wel zo snel mogelijk. Hij volgde Bodhi terug maar bleef op een gepaste afstand staan van het 2 tal. Dit was zijn gesprek niet, dus moest hij zich er verder ook niet mee bemoeien. Hij zou dat grietje later nog wel laten weten wat hij ervan vond en dat ze dan misschien wel hoog stond bij Bodhi omdat haar moeder veel van hun soort geholpen had, maar haar moeder had niets voor hem gedaan dus waarom zou hij dat wicht moeten behandelen alsof ze een of andere heilige was? Hij walgde ervan. Des al niet te min moest hij toegeven, dat grietje had lef. Hij bleef rustig kijken naar het tweetal en toen hij tranen in de ogen van het meisje zag opkomen wist hij alvast een zwak punt van haar, haar moeder.

Delihla wachtte rustig terwijl Raven en Bodhi in gesprek waren. Ze keek naar de 2 tijgers die aan weerskanten van haar nog altijd een oog op haar hielden. 'Ik probeer echt niet te ontsnappen hoor.' beet ze de twee toe, maar die leken het niet uit te maken hoe ze tegen hen praatte of tekeer ging. Ze keek op toen Bodhi terug liep naar haar en luisterde zonder hem te onderbreken, al wilde ze dat meteen doen toen hij begon want ze kon gewoon aan hem zien dat hij iets wilde zeggen wat zij anders zag, maar ze wist zich in te houden. Delihla zuchtte. 'Hij is hun huisdier niet, hij was hun gevangene en als hij niet deed wat hem opgedragen werd zouden ze hem martelen.' zei ze rustig toen Bodhi klaar was. 'Maar dat maakt niet uit. Je zult nooit het goede in hem kunnen zien, je zult hem nooit kunnen vergeven voor wat hij gedaan heeft. Dat snap ik wel, maar snap van mijn kant dat ik vind dat hij een kans verdient om zich te bewijzen. Als hij echt het huisdier was dat je beweert dat hij is, dan zou ik hier allang niet meer staan en lag ik ondertussen weg te kwijnen op een stapel lijken ergens net buiten de omheining van de stad.' zei ze rustig. Ze trok haar fout. 'Als je me niet verteld wat voor een fout dat is, zal ik nooit kunnen voorkomen niet zo een zelfde fout te maken niet?' vroeg ze zacht. Ze keek Bodhi aan en ergens zag je lichtjes tranen opkomen in haar ogen omdat het over haar moeder ging. 'Hij zal niet lang blijven, maar blijf gewoon bij het meer weg, dan beloof ik dat jullie geen last van hem zullen hebben.' Ze opende haar tas en haalde de medicatie en dergelijke dingen eruit. Ze gaf ze aan Bodhi. 'Gebruik het nuttig. Ik zal kijken of ik meer kan regelen.' Ze wist niet goed hoe ze het moest afkappen. Ze werd wat onzeker toen hij haar vertelde over de opstand en om niet onhandig uit de hoek te komen sloot ze het gesprek zo af. Ze knikte naar hem en draaide zich om om vervolgens in de tunnel te verdwijnen.

Raven ging naast Bodhi staan en keek het meisje na. 'Ik zal haar en die knul en beetje in de gaten houden zij hij rustig. Ik ken geen van beide maar als die jongen van de overheid was kunnen we hem zeker niet vertrouwen. Als zij dan nog eens onderdak bied aan dat ongedierte, dan weet ik niet of het zo slim is om haar alles te vertellen over de opstand.' Hij keek Bodhi even doordringend aan, veranderde toen in een tijger en draafde achter Delihla aan terwijl hij gepaste afstand van haar hield.

Bodhi kende raven nu al jaren en net als bij allen anderen was hij in het begin heel voor zichtig geweest over hoe hij over hem moest denken en of hij te vertrouwen was. Maar hij was hem gaan vertrouwen en goed ook daarom was raven ook zijn rechterhand geworden. Nu deelde hij zijn gedachten en zorgen met hem, soms ook om raad. Hij hoorde tot raven het op zich nam en glimlachte even naar hem voor hij zich weer naar delilha had gericht. Hij hoorde haar eerste zin.’nou dat klinkt in mijn oren als een huis dier, die straf je als die niet doet wat je zegt.’ Wijs hij haar de les. Hij hoorde haar weer uitleggen hoe zij over de jonge van de overheid dacht. Hij schudde zijn hoofd.’wellicht heb je aan een kant gelijk, maar dan nog eens een huisdier altijd een huisdier delilha, wie weet wacht hij het juiste moment af om iets te doen.’ Zegt hij nog tegen haar, en hij zag weer alice in haar, de vrouw die iedereen wilde helpen ook de gene die niet geholpen konden worden. Bodhi keek haar aan toen ze tranen in der ogen zag verschijnen en hij slikte even om sterk te blijven want hij wist tot dit niet alice was maar haar dochter. Vroeger had hij haar een knuffel gegeven. Hij wilde haar zeggen wat haar moeder had willen doen maar hij heild zijn mond dat was te gevaarlijk voor nu dat kwam later, want hij wist waar aan ze was gestorven.’ik hoop het want een stap in mijn gebeid en je weet wat ik met hem zal doen.’zegt hij erlijk maar spijtig tegen haar. Hij nam voorzichtig de medicatie aan waarna hij nog wat woorden kreeg waarna ze weer weg ging. Hij zag raven verschijnen in zijn ooghoek terwijl hij haar nog na keek.’het zal haar nog meer aan het denken zetten, vertrouw me raven. Daarbij denk ik niet tot ze zo iets aan die knul vertelt.’zegt hij langzaam en daarna keek hij raven na.

Axel schrok wakker van een droom en hij keek verbaast rond. dit was zijn kamer niet nog de stad waar in hij rond zwierf. Het duurde even voordat hij besefte tot hij in de grot was. Hij voelde snel met zijn poot aan zijn oor waar geen ringen meer in zaten. Het was geen droom geweest het was waar hij was vrij, vrij om te gaan en staan waaar hij maar wilde, nou dat eigelijk niet maar hij kon eigen keuzes maken. Niemand heild hem meer zo nou in de gaten. Hij kwam recht en begon zich tevreden te wassen. Hij moest delilha nog maar eens bedanken.

Op het punt dat Delihla de buitenlucht rook veranderde ze in een jaguar en snoof de omgevingslucht op. Ze rook niets wat haar niet bekend voor kwam, geen mensen van de overheid die de omgeving aan het afzoeken waren naar gezichtsloze. Wel rook ze een andere geur die haar lichtjes wel bekent voor kwam maar ze kon hem niet plaatsen. Op het punt dat ze achterom keek, omdat daar de geur vandaan kwam, sprong er een gedaante uit de schaduw op haar af. Ze rolde met de tijger over de grond en hoe ze eerder Axel tegen de grond had gepind werd ze nu zelf tegen de grond gepind. De tijger gromde naar haar en ontblote dreigend zijn tanden. Hij keek haar doordringend aan, alsof ze een stuk ongedierte was en hij bedacht of hij haar nu zou doden of later. Delihla probeerde zich te verzetten maar ze merkte dat het weinig kans had, hij was sterker dan haar. Ze veranderde in een mens en de jongen volgde haar voorbeeld. 'Raven.' siste ze zachtjes. De jongeman grinnikte. 'Ik weet niet of ik me nu vereerd moet voelen dat je me naam kent of eerder bedreigd.' Hij zat boven op haar en hielt haar stevig tegen de grond gepind terwijl hij een hand om haar keel had gesloten.
Raven keek haar doordringend aan. 'Luister eens schoonheid. Ik weet niet goed hoe je het vertrouwen van Bodhi zo snel hebt gewonnen, of het te maken heeft met dat stuk ellende van een moeder van je, waarschijnlijk wel. Maar dat hij je vertrouwd wil niet zeggen dat iedereen dat doet. Daarbij kan ik je verzekeren dat niet iedereen er blij van word te horen dat je dat ongedierte van de overheid ons bos in hebt gehaald en helpt.' Delihla probeerde zich verwoed los te trekken. Ze ademde zwaar. Haar ogen schoten vuur terwijl ze naar Raven kijk. 'Jij bent hier eerder het ongedierte dat zijn eigen soort bedreigt die andere proberen te helpen. Raven lachte kil. 'Heb je het nou over jezelf?' Hij boog zich iets naar haar toe. 'Ik ben niet degene die door zijn of haar acties de overheid naar het bos toe trekt. Ik ben niet de persoon die een hond van de overheid heeft geholpen van zijn chips af te komen en daarmee hun aandacht te trekken.' fluisterde hij zacht in haar oor. Hij trok zijn gezicht wat terug en grinnikte. 'Denk je echt dat je met deze actie vrienden hebt gemaakt?' Delihla wilde wat zeggen maar in plaats van te antwoorden met woorden tufte ze Raven in zijn gezicht. Raven op zijn beurt gromde kwaad en haalde met zijn hand uit naar Delihla haar gezicht. Een rode afdruk van zijn hand verscheen op haar wang. Hij trok een dolk en legde dat tegen haar keel aan.
Delihla hielt haar adem in terwijl ze hem angstig aankeek. 'Ik waarschuw je een keer meisje, daarna maakt het me niet uit hoe veel Bodhi in je terug ziet van je geliefde moeder. Het maakt me niet uit hoeveel die 2 om elkaar gaven of ze geliefde waren of wat voor een band die 2 ook hadden. Voor mij ben je gewoon een persoon als niemand anders en als je een gevaar bent voor ons, zal ik je doden, net als die hond van de overheid die je onder je hoeden hebt. Een verkeerde beweging en jullie zijn van mij.' Het dolk van Raven schraapte langs haar sleutelbeen als dreigement, als teken dat hij niet zou twijfelen haar te doden als het moest. Ze kreunde zacht toen er een stekende pijn bij haar hals te voelen was, gevolgd door een warm straaltje vloeistof. Raven kwam overeind en keek dreigend naar Delihla. 'Elke beweging die je zet word in de gaten gehouden meisje, vergeet dat niet.' Met die woorden draaide hij zich om en liep hij terug de grot in.
Delihla kwam overeind. Haar hand ging uit een reflex naar haar hals. Toen ze naar haar vingertoppen keek zag ze dat deze rood zagen van het bloed. Ze keek Raven hatelijk na en tufte nog een keer op de grond. Ze wist wel bij wie ze zich meer bedreigd had gevoeld. Als ze moest kiezen tussen toen Axel nog voor de overheid werkte of Raven, dan was het toch echt Raven voor wie ze bang was. Daarbij had ze het gevoel dat deze man die onder Bodhi stond een groot geheim met zich mee bracht. Ze draaide zich om en liep terug naar de grot. Ze moest de wond schoonmaken en verbinden voordat hij ging ontsteken. Niet veel later verscheen het kleine ottertje met haar kopje boven water en piepte begroetend naar Axel.

Axel was nog bezig met zich te wassen als hij het water hoordt bewegen hij keek op en hoorde de piep. Die piep had hij eerder gehoord dat was delilha. In het water zag hij de kleine otter. Axel werdt een mens en keek op de otter neer terwijl hij in kleer makers zit in een hoekje zat.’alles goed gegaan.’vraagt hij langzaam en wat twijfelend hij wilde niet onbeleefd zijn. Hij keek snel weg en was eventjes stil. Dit was vreemd voor hem normaal mocht hij geen vragen stellen alleen jah of nee zeggen, of een verslag geven. Bij dez gedachten viel hem wat in en hij keek weer op naar de otter.’ik wil je nog maals bedenken, en als ik iets voor je kan betekenen moet je het me zeggen.’zegt hij tegen haar en hij bekeek haar. Je merkte tot hij echt dankbaar was je merkte ook niks van leugens of verdraaing in zijn doen, (want dat merkt delilha). Hij was gewoon oprecht dankbaar wegens haar.

Delihla piepte nog een keer naar de jongen, als teken dat alles goed was gegaan en zwom toen naar de oever. Ze klom aan wal en schudde zich uit waarna ze naar de kast begon te lopen, halverwege veranderde ze in een mens en verborg haar wond met haar hand. Ze haalde een gaasje en ontsmettingsmiddel uit de kast en drukte dat erop. 'Stomme takken.' grapte ze in de hoop dat Axel er niet naar zou vragen. Als hij ging vragen hoe ze eraan kwam kon ze moeilijk gaan vertellen dat ze was bedreigd omdat ze hem hielp. Ze wilde Axel helpen om wie hij was en omdat ze vond dat hij een tweede kans verdiende, ze wilde niet dat hij op de vlucht zou slagen omdat zij problemen kreeg door hem. Hij zou niet lang overleven in dit bos zolang hij de regels van de natuur niet kende. Ze wuifde zijn woorden weg. 'Niets te danken. Iedereen die een ander een normaler leven gunt had het gedaan.' ze keek om naar hem en glimlachte. 'Hoe goed ben jij in jagen?' Ze keek hem iets wat uitdagend aan. Ze kon wel wat plezier gebruiken om haar hoofd vol zorgen leeg te maken. Ze moest alleen zorgen dat ze de pijn bij haar sleutelbeen niet erger zou maken door rare dingen te doen.

Axel keek naar de otter in het water die nog eens naar hem piepte voordat die de oever op kwam. Hij volgde haar met zijn blik en zag haar weer mens worden. Hij zag haar naar een kast lopen waar een van de vele medische spullen stonden. Hij ademde diep in door de neus en hij rook bloed en instinctief stond hij op. maar dan zei ze tot het door de stommen takken kwam en hij ontspande weer wat. Hij hoorde haar woorden terwijl hij weg keek.’die jongen waar je nu net naar toe was niet.’zegt hij dan en keek haar langzaam weer aan. hij wist wel hoe mensen over hem dachten tot hij een huis dier was zonder denk vermogen maar hij kon wel zeker denken. Als hij wet woord jagen hoort keek hij op en glimlachte langzaam.’daar ben ik eigelijk wel goed in.’geeft hij toe want het was waar hij kon dat ook goed. Hij had op zijn eigensoort gejaagt en als hij wilde eten moest hij het toch zelf vangen afgezien van de keren tot hij dagen opgesloten had gezeten.’tegen een potje jagen zeg ik geen ne.’zegt hij en hij liep naar het water en veranderde weer in een slang en ging door het water heen onder de grot door en kwam heel voorzichtig en waakzaam boven water.

Delihla schudde haar hoofd. 'Bodhi zou me nooit aanvallen om iets wat ik doe. Of ik moet het wel heel bond maken.' verzekerde ze hem. 'Oké ik geen toe dat hij niet blij wat toen hij hoorde dat ik je hielt en onderdak bood. Maar dat maakt me niet uit.' zei ze rustig. 'Ik ben het ook niet helemaal eens met wat hij doet.' Ze draaide zich wat van Axel af. 'En wie hij helpt' mompelde ze. Ze voelde aan haar sleutelbeen. Het stak behoorlijk. Raven had een diepere snee gemaakt dan ze in eerste instantie dacht. Maar dat kwam wel weer goed. Ze ging niet dood van een wondje meer of minder, maar ze moest wel oppassen dat het niet ging ontsteken. Voordat ze terug naar het water liep, dekte ze de wond af met een gaasje en een stel pleisters om het gaasje op zijn plaats te houden. Ze liep naar het water, veranderde in de otter en dook achter Axel aan. Toen hij boven kwam, volgde ze hem. Ze klom de oever op toen ze zeker wist dat de kust veilig was.

axel luisterde gewoon naar wat delilha vertelde over de jongen die blijkbaar bodhi heete. Hij hoorde ook tot zoals hij verwacht had hij er niet blij mee was. En hoe delilha ook weer niet blij was met bepaalde dingen die hij deed. Hij had willen vragen wat dan. Maar daarvoor kende hij haar en hun idialen nog niet goed genoeg dus had hij zijn mond gehouden. Als hij boven komt als slang blijft hij in het water tot delilha ook boven water komt. Axel volgde delilha de over op en werdt daar een rode vos terwijl hij zijn vacht deed uit schudden keek hij naar delilha en hij was klaar voor de jacht. Met zijn neus begon hij de grond af te speuren terwijl hij laag tegen de grond bleef. Je merkte aan zijn houding tot hij toch naast deze handelingen op zijn omgeving deed letten. Dat moest hij in de stad of as hij op zoek was naar de gezichtloze ook altijd want tja hij was wel eens vaker bijna zelf ter prooi gevallen. Hij vroeg zich veel dingen af terwijl hij zijn dierlijk instinct zijn gang liet gaan

Delihla veranderde in een kleine wolf en schudde haar vacht uit. Ze baalde en beetje toen de verwonding ook als wolf zichtbaar was maar zo was het nu eenmaal, moest ze maar geen mensen uitdagen die sterker waren dan zij. Haar medaillon hing om haar hals en gaf een zacht pulserend rood licht af, maar Delihla negeerde het. Ze had geen idee wat het betekende dus ze dacht dat het zo hoorde. Ze keek om naar Axel die zijn omgeving duidelijk heel goed in de gaten hielt. Het eten wat ze vandaag zouden vangen zou hopelijk genoeg zijn voor een paar dagen, zodat ze niet telkens naar buiten hoefde om te jagen. Elke dag op jacht was behoorlijk vermoeiend en nu ze met zijn tweeën waren viel het wat meer op. Delihla volgde het voorbeeld van Axel en begon ook te kijken of ze een geur spoor op kon vangen. Het beste zou een grote haas of een klein hert zijn. Daar kon ze 2 dagen op leven en als Axel dan zijn eigen eten kon vangen zou het helemaal makkelijk zijn.
Al snel pikte ze een geur op en begon die langzaam en oplettend te volgen. Het was duidelijk de geur van een konijn of haas. Het zou een lekkere maaltijd zijn. Haar maag begon te knorren.




Axel die Bodhi vraagt Delihla te redden als die gevangen is, thats gonna be amazing
Sorry kwam er ineens op. Wil niet weten hoe dat afloopt.

axel bleef zijn omgeving en delilha in de gaten houden terwijl hij zich liet leiden door zijn geur. hij keek even naar delilha die duidelijk een spoor had gevonden. het was niks voor hem om iemand te volgen hij was iemand die meestal alleen ging. en hij wilde haar eten niet af pakken. dan blijft hij staan als hij iets ruikt en hij snoof het nog eens goed op en dan begon hij te rennen door de struiken heen snel en lenig. hij had honger hij had al bijna 2 dagen niet gegeten dus dan nam zijn dierlijke kant het over en hij rende door en door tot hij een steen martel vind en rook nog eens en het hat alleen een dierlijke geur niet de geur zoals hijzelf bodhi of delilha hadden en hij rende er heen sprong er op af en voor het diertje het goed en wel door had had hij zijn nek gebroken. axl was tevreden en pakte het diertje beter beet en begon terug te trippelen naar het meer.



ooh jah ik zie het al voor me.(denkt aan honderde films dor elkaar.) dan wat eindig axel die door zijn knieen heen gaat en smeekt volgens mij.
arme delilha.

Delihla sloop in de richting van het konijn dat ergens in de bosjes op een wortel zat te knabbelen. Op een paar meter afstand hielt ze stil en schatte haar kansen in. Als ze in een sprong het konijn te pakken had zou het haar lukken met haar gewonden poot, als ze miste zou het konijn ontsnappen en zou ze met een knorrende maag terug moeten keren naar haar grot. Of ze moest verder zoeken maar na het opstootje met Raven wist ze niet of dat ging lukken of niet, ondanks dat ze volle kracht had, maakte de verwonding het haar allemaal niet makkelijker. Ze bleef even liggen, plat tegen de grond aan en dacht na. Ze moest het proberen. Goed eten, geen bladeren en bessen, zouden haar krachten doen aansterken waardoor haar wond sneller zou genezen. Ze sloop langzaam dichterbij en maakte zich klaar voor de sprong. Met een sierlijke boog zette Delihla zich af en stortte ze zich op het konijn. Dat maakte een geluid van schrik toen het de wolf door had en probeerde te ontkomen, maar Delihla was sneller. Ze greep het dier bij zijn nek en beet. Op het punt dat ze een krak van de nek hoorde, hoorde ze ook het geratel van een katrol en niet veel later hing ze in de lucht in een net. Ze liet het konijn los en probeerde verwoed los te komen. Haar vermoeidheid had haar onoplettend gemaakt waardoor ze de jagers val had gemist.



Anders word het zo saai, ik hou van actie (A)
Btw ik pas het medaillon iets aan. Het gaat harder pulseren wanneer het niet meer om Delihla haar hals hangt. Als ze te lang van de ketting gescheiden is, dan verliest ze het bewustzijn en kan ze makkelijk beïnvloed worden als ze bij komt.

axel was op de terug weg als hij ineens bleef staan. hij rook een sterke konijnen hazen geur een geur die je maag deed water tanden van de honger. maar deze geur was veel te sterk om hier thuis te horen en hij liet zijn prooitje los. dit was fout dit gebruikte mensen en hijzelf om vallen te zetten voor dieren. delilha viel hem in met die gedachten begon hij te rennen achter het spoor aan zo snel hij kon.
toen de val dicht klapte ging er bij de overheid meteen een alarmpje af zodat ze wisten waar ze moeten gaan kijken op hun motoren. die kwamen natuurlijk meteen in beweging. je hoorde de motoren al snel naderen.
axel kwam aan rennen en bleef staan bij het doden konijn en keek al snel omhoog naar delilha daar was ze hij werd een mens en rende naar het touw toe om haar los te mken maar net voor hij bij haar kwam zag je een moter voor hem stoppen en hem de pas versperren. ineens zag je de dappere moedig jonge die je de heletijd in hem zag verdwijnen als sneeuw voor de zon n een bang jong kind. als hij een staart en oren had gehad lagen zijn oren in zijn nek en zijn staart tussen zijn benen.'kijk eens aan als we hier niet de wegloper hebben.'zegt een van de agenten en hij trok een stok waar bliksem bij het uiteinde cirkelde. je zag tot axel bang was er voor want hij ging achter uit maar dan wordt hij weer een vos en rent tussen de benen van de man door net voor de stok hem raakt en hij rent naar het touw toe. meer net voor hij er aan komt wordt hij geraakt door een andere agent met zoon stok. axel stoote een hoog jankend pijnlijk gekrijs uit dat meer van de angst kwam dan van de echte pijn zelf. de andere agent liep op delilha af met de stok en gaf haar er een schok mee. axel kwam weer recht en zette het op een lopen en keek om naar delilha. hij was bang maar dat was het niet alleen hij kende zijn vijand te goed. hij had hulp nodig want dit redde hij niet alleen. hij had iemand nodig die niet bang was voor de overheid....bodhi. hij begon te rennen richting de keer toen hij delilha voor het laats had gezien zo snel zijn pootjs konden.

Delihla probeerde verwoed weg te komen maar het touw was te strak. Het net waar ze in gevangen zat sloot zich om haar heen en gaf haar een soort claustrofobisch gevoel. Ze veranderde in een mens toen ze Axel rook en probeerde hem te roepen dat hij weg moest gaan, maar er kwam geen geluid uit haar keel. Ze was verstijfd van angst. Ze slaakte een kreeg van angst toen ze de motoragent bij Axel zag naderen en merkte hoe ook zijn hele houding veranderde. Dit waren natuurlijk wel de mensen waar hij zijn hele leven voor gewerkt had, wel is waar tegen zijn wil in. 'Hij is niet weg gelopen.' beet Delihla de agent toe. Ze had de moed en haar stem terug gevonden. 'Het was nooit aan jullie om hem zo te behandelen!' Ze keek naar de stok en kreeg alleen al de kriebels bij het idee dat ding tegen zich aan te krijgen. Ze wilde niet weten hoe het voelde. Ze keek machteloos toe hoe de agent dichter en dichter bij Axel kwam met de stroomstok en toen zag ze niet meer de jongen, maar een vos. Het ene moment stond hij zo goed als klem, het volgende moment rende hij weg. Waarschijnlijk wist hij dat hij dit niet ging reden en moest hij hulp hebben. Ze knikte naar hem toen hij kort naar haar om keek. Dan voelt ze een schok door haar lichaam gaan en schreeuwt het uit van de pijn. Nijdig keek ze op naar de agent. 'Durf je wel, misselijkmakend misbaksel.' siste ze hem toe. Maar ze wist dat ze in geen positie was, zij was alleen en de agenten met 5. Ze hoopte dat Axel wist te ontkomen en dat hij hulp kon halen. Hij was haar enige kans om nu vrij te komen. Ze voelde hoe de wond op haar schouder weer open ging en begon te bloeden. 'Ook dat nog.' mompelde ze geërgerd.

Axel rende door en door tot in de buurt van de eik en dan laat hij zich leiden door zijn instinct en aderaline die ineens de overhand hadden genomen nu er geen stemmetjes in zijn hoofd waren om te zeggen wat hij wel en niet mocht doen. Hij vond het spoor ook al was die goed geprobeerd te verbergen. Hij begon het te volgen en niet veel later rende hij een grot in waardoor hij nog sneller begon te rennen als de kleine rode vos die hij was. Ineens voelde hij iets en zonder te denken sprong hij aan de kant voor een aanval van een tijger. Hij was niet bang hiervoor en hij rende gewoon door. na een 5 minuten kwam hij de grote bunker ingerend. Hij werd een mens en kwam slippend tot stilstand. Bodhi die op zijn bank was aan het uitrusten kwam meteen overeind als hij de vos ziet en hij herkende hem niet meteen. Maar dan als die gene een mens wordt verandert zijn houding wegens hem. Dit was die knul van de overheid.’sluit iedere uitgang af.’zegt hij tegen een paar anderen want deze jongen mocht hier niet weg komen. Axel hijgde en keek naar de uitgangen die gesloten werden.’luister ik kom voor.’begon axel maar ver kwam hij niet want bodhi rende naar voren en haalde naar hem uit met een vuist die raakte zijn gezicht waardoor hij op de grond viel maar deze rolde weg voor een volgende aanval en hij probeerde afstand tussen hem en bodhi te bewaren.’ik wil niks van je horen huisdier.’kaatst hij naar axel. Axel keek bodhi aan en schudde zijn hoofd. ‘ik kom niet om te vechten bodhi…ik kom voor hulp.’zegt hij tegen hem als bodhi weer de linx word gaat hij meer achter uit. Hij moest mens blijven om tot hem door te kunnen dringen.’bodhi alsjeblief.’smekt hij maar bodhi sprong naar hem en axel sprong weg maar werd bij zijn arm gekrabt. Hij liet niks merken van pijn en bleef naar bodhi kijken die gevaarlijk deed blazen. Hij zag tot een groepje hem omcirkelde zodat hij niet weg kon komen maar dat maakte hem niks uit. Hij moest tot bodhi door dringen maar hoe.’ik ben niet gekomen om je te veraden anders had ik dat al gedaan en waren nu agenten van de overheid hier binnen.’zegt hij tegen hem als bodhi weer aan valt en hij weer weg duikt. Hij wilde niet luisteren, wat zou hem doen luistere…..maar dan schreeuwt hij het uit als de linx zijn zij open haalt en hij wist nog net recht te blijven staan.’het is delilha, ze…ze liep in een val, ik wilde haar helpen…..maar…maar ik kon het niet…i…ik was bang.’zegt hij dan zachtjes en bodhi wilt aan vallen en axel ging langzaam door zijn knieen heen.’alsjeblief geloof me, delilha zit in moeilijk heden en ik wil haar helpen en ik heb daarbij hulp nodig. Help mij en ik ben vanjou dood me daarna maar help haar. i…ik smeek het je.’zegt hij terwijl hij rilde over zijn hele lichaam hij had iemand nodig die niet bang was voor de overheid zoals hij was. Hij kijkt op en ziet bodhi als mens staan. Je zag hem twijflen.’waar is ze.’zegt hij bits. je zag aan bodhi tot hij liever de jongen deed doden dan in leven laten alleen delilha liet hem er van weerhouden die naam hij wilde haar ook helpen.

De agend keek axel na en keerde zich naar het meisje dat in hun net was gelopen.’wij bepalen wat we met je doen.’zegt hij simpel tegen haar. Hij liep dichter bij haar en bekeek het meisje aandachtig. Dan valt zijn oog op de ketting en hij kreeg een brede grens op zijn gezicht.’zo te zien hebben we de jackpot, logies tot jij de gene bent die alexander tot inkeer kon brengen.’zegt hij tegen het meisje hij pakte de stok van de andere agent aan en keek het meisje aan.’jou hebben we levend nodig.’ Zegt hij en met die worden stak hij de stok weer naar haar uit richting haar nek. Als ze bewusteloos was ging ze beterder mee.

Delihla haar ogen schitterde vel. 'Probeer het maar. Ik sterf nog liever dan me over te geven aan jullie.' sist ze. Ze voelde hoe de inspecterende blik van de agent over haar heen ging en bleef hangen op de ketting die ze droeg. Weer die vervloekte ketting dacht ze. Waarom gaf dat ding zoveel prijs? Waarom kende iedereen die ketting?!
Ze grinnikte toen ze hoorde wat de agent over Axel zei. 'Hij is beter af zonder jullie schoften. Hij verdient het om vrij te zijn en zijn eigen leven te leiden! Iemand als wij hoort niet naar de overheid te luisteren en zijn eigen soortgenoten in te reken. Dat is barbaars!' Haar ogen schoten naar de stroom stok toen de agent die overnam van zijn collega en ze blies er naar als een kat. 'Haal dat ding uit mijn buurt.' ze probeerde de stok weg te slaan en kreeg daardoor een schok tegen haar hand. Ze vloekte luidkeels. 'Godver!' Een schroeiplek verscheen op haar hand waar de stok haar geraakt had. Ze merkte dat de agent haar bij haar nek probeerde te raken. Wat ze niet door had was dat een tweede agent haar zachtjes van achter benaderde en haar met en tweede stok in haar nek raakte. Voordat ze doorhad wat er gebeurde werd het zwart voor Delihla haar ogen en viel ze weg. De ketting om haar nek begon gevaarlijk snel en vel te pulseren.