Sanne en steff

Een jonge vrouw werkt in het ziekenhuis omdat ze helende krachten heeft (hele sterke krachten) en omdat haar oudere broer liever heeft dat ze daar werkt dan dat ze zich teveel bemoeit met het bende leven al houd hij het niet verborgen voor haar hij houd haar wel verborgen voor andere bendes. Hij is namelijk de leider van de bende geworden toen zich jaren geleden een drama afspeelde waardoor hij erg beschermend naar zijn zusje is geworden. Dan je beurt er iets waardoor hij haar wel er bij moet betrekken meer dan eerst.

Een jonge van de andere bende is de beste sluip schutter die er is. Hij heeft geen magische gaven zoals de meeste andere mensen maar dat boeit hem niet. Hij kan zich niks herinneren van voor zijn 10e levensjaar, maar hij wordt gekweld door vreemde dromen waardoor hij steeds vaker naar het ziekenhuis moet.
‐-------------‐--

Axel is een jonge van 23 jaar.
Axel woont vanaf zijn 10e al bij de bende die hebben hem discipline bij gebracht al kan hij heel soms zich nog wel eens rebels gedragen maar de meeste wilde haren heeft hij niet meer. Daarbij is hij de beste sluip schutter die er is.Hij wordt door andere bendes de hond genoemd omdat hij altijd bij het zusje van de leider te vinden is. Hij weet dat zij hem toen gevonden heeft toen iemand hem voor dood heeft achter gelaten nadat er iets gebeurt is. Iets wat hij zich niet kan herinneren maar zijn dromen lijken dat wel al kan hij altijd alleen maar flitsen zien.

Nathan is 27 jaar en leider van de bende geworden nadat zijn ouders en jongere broer om zijn gekomen bij een grote brand in hun flat des al meer dan 13 jaar geleden. Hij probeert niet te beschermend te zijn over zijn zusje maar kan het soms niet laten. Nu probeert hij zijn ouders werk voort te zetten.

Dacota 25 jaar
Is het zusje van de andere leider en best snel jaloers.
Zij heeft axel onder haar hoede genomen nadat hij zwaar gewond uit het brandende gebouw is gehaald. Haar broer wilde hem als nog doden maar daar had ze een stokje voor gestoken. Ze heeft er voor gezorgd dat hij voor hun nut heeft en wellicht in de toekomst nog van pas komt. Zij weet het nog een paar andere alleen hoe axel bij hun is gekomen.
‐-----------

Rosalinde, roepnaam Rose, is een jonge vrouw van 23 jaar. Toen ze 10 was verloor ze haar ouders en jongste broer. Haar oudste broer, die het met haar overleefde, heeft haar opvoeding op zich genomen en was er altijd voor haar wanneer ze hem nodig had. Ondanks dat haar broer de leider van de bende is geworden, heeft hij haar altijd geprobeerd buiten het benden leven te houden. Sinds haar 16de, sinds dat haar krachten zich begonnen te ontwikkelen, is ze aan het werk gegaan in het plaatselijke ziekenhuis. Eerst als loopmeisje, nu als arts. Ondanks dat ze buiten het benden leven gehouden wordt zorgt ze soms wel voor de verzorging van gewonden leden van haar broers bende. Maar nooit buiten het ziekenhuis, zodat ze niet teveel zou opvallen. Een familielid is immers een zwakte punt van een leider. Rose is wat dat betreft wel eigenwijs. Ze traint zichzelf zodat ze zich kan verdedigen en zodat ze met een wapen om kan gaan wanneer dat nodig zou zijn.

axel rende van zijn bed naar de badkamer waar hij nog net de wc haalde om in over tee geven. hij hield de wc met twee trillende armen vast terwijl zijn haren die nat aren van het zweet voor zijn ogen vielen. hij had de haren expres zo lang naar een kant laten groeien niet dat het hem alleen goed stond maar zodat de mensen ook zijn litteken die naast zijn slaap liep niet zouden zien. zijn hoofd bonkte zo erg nu vooral op die plek. alles leek weer even te draaien. axel begon weer te spugen. deze keer was hij gewoon wakker geworden snakkend naar adem alsof hij stikte in een band. als hij zijn ogn sluit zag hij nog even het rood va de vlammen. sommige nachten werd hij schreeuwend wakker. sommige nachten kwam hij niet uit de droom die gebeurde gelukkig maar heel zelden dat was af kloppen. hij wreef zijn mond droog met de rug van zijn hand en liep naar de was tafel om zijn hoofd onder de kraan te doen. het koele water gaf hem een rust gevend gevoel. de pijn leek er door minder te worden in zijn hoofd. daarna pakte hij wat water met zijn handen op en spoelde zijn gezicht er mee. daarna pakte hij een handdoek en droogde zijn haren en gezicht af. stiekkem hopend dat hij niemand had wakker gemaakt hij wilde niemand tot last zijn.

nathan lag op de bank te slapen met de laptop nog op zijn schoot liggend en die bijna al op de grond lag. hij hand een lange werkdag gehad e was daar op de bank in slaap gevallen.

Zonder voorzichtig te doen of bang te zijn dat ze haar broer wakker zou maken, zette Rosalinde een dampende kop koffie op de tafel voor Nathan neer. Ze plofte op de bank tegen over hem met haar eigen kop en gooide een balletje papier naar zijn hoofd toe om hem wakker te maken. Ze wist wat voor een lange dagen hij had en dat hij vaak tot vroeg in de ochtend weg was om bende zaken te regelen en het was niet de eerste keer dat hij op de bank in slaap gevallen was. Hoe vaak het wel niet voorkwam dat ze hem zo aantrof, maar ze had geen zin dat hij ineen stortte dus ondanks dat hij de oudste was en de dwang had om zijn "kleine" zusje te beschermen, moest zij het soms ook bij hem doen. "Als je nu eens op je bed ging zitten met je laptop, viel je tenminste nog een beetje comfortabel in slaap. Dan hoef ik ook niet elke dag je spierpijn te laten verdwijnen" grapte ze terwijl ze een slok van haar koffie nam. Ze keek op de klop achter Nathan, ze had nog een paar minuten voordat ze richting het ziekenhuis moest voor haar ochtend shift en die gebruikte ze graag om haar broer wat te stangen.

Met een diepe zucht bonkte Luca op de deur naar de gedeelde badkamer van het appartement waar hij en Axel samen met nog een paar andere bende leden woonde. "Gaat alles goed daar?" Het was niet de eerste keer dat hij gestommel hoorde in het huis, nog de eerste keer dat hij het gevoel had dat Axel een aanval van het een of andere had. Sinds de dag dat Luca Axel onder het puin vandaan getrokken had en daarmee zijn leven gered had, of juist niet omdat hij nu midden in een oorlog tussen verschillende groepen terecht was gekomen, had hij wel vaker het gevoel gehad dat Axel na golven van het ongeluk had overgehouden. Ondanks dat ze best een goede band hadden, wilde hij hem er echter niet mee lastig vallen zonder dat het van Axel zelf kwam. Maar hij wist ergens, diep vanbinnen, stiekem ook wel dat Axel te eigenwijs zou zijn om ergens aan toe te geven. En dat zorgde er voor dat Luca nu, veel te vroeg in de ochtend, met een arm tegen de deur naar de badkamer leunde en wachtte op een reactie van zijn vriend.

nathan was zich in eerste instantie niet bewust van de bekende geluiden om zich heen van zijn zusje. de geluiden waren bekend en vertrouwd waardoor hij gewoon lekker door sliep al zag je wel zijn neus lichtjes bewegen door de geur van koffie die zijn neus gaten binnen drong. maar dan voelt hij een plofje en hij doet een oog ligtjes open om te kijken wat de oorzaak was. natuurlijk zijn lieve kleine maar toch o zo bijdehante eigenwijze zusje. er kwam een kleine glimlach rond zjn lippen terwijl hij zich langzaam uit rekt."ik wil je niet te vaak gelijk even in bepaalde dingen. maar in deze kwestie zal ik denk ik toch wel moeten.'zegt hij tussen het uit rekken door. dan snapt hij snel de laptop vast die bijna op de grond lag.'bedankt voor de kop koffie, en doe voorzichtig'zegt hij met een knipoog terwijl hij zijn laptop inwisseld voor de kop koffie maar hij had rose wel zien kijken naar de klok en hij wist hoe graag ze mensen deed helpen dat was haar roeping net als hun moeder. hij was zo blij da hij haar nog had. bijna niemand van de bende wist dat ze hier samen woonde misschien maar 4 andere gewoon voor het geval van nood.

axel keek even verschrikt op naar het gebonk op de deur, hij had nog zo gehoopt dat hij niemand zou wekken maar toch was het gebeurt voor hem was het enkel een kleine troost dat hij luca zijn stem hoorde. hij had hem wel eens gezegt over zijn dromen. niet heel uit gebreid maa toch kleine stukjes. hij had hem alleen nooit verteld dat hij die intense pijn voelde in zijn hoofd en soms nog op andere plekken van zijn lichaam, al zou luca het best kunnen weten want ze wisten allen bij dat hij het soms uit schreeuwde van de pijn. hij kon zich nog herinneren dat luca naast hem zat toen hij wakker werdt dat was nu al zo lang geleden. langzaam liep hij naar de tussen deur van hun gedeelde bad kamer en hij draaide het slot er van af. hij maakte de deur langzaam open en hij keek luca aan langs hem door keek hij naar de klok om te zien hoe laat het was. zijn hoofd bonkte nog steeds en hij liet de hand doek vallen. normaal zou hij hem met een glimlach die al klaar stond rond zijn mond zeggen dat het goed ging en hij weer kon slapen. maar hij kon de getallen niet zien op de wijzer. zijn zicht leek troebel. dat kon en mocht hij niet hebben als sluip schutter.' zou je me geloven als ik zeg dat er een probleem is.'zegt hij daarom zachtjes tegen hem terwijl hij zich goed vast heild aan de deur post

Rose rolde met haar ogen terwijl ze haar laatste slok koffie nam en overeind kwam om de mok weg te zetten in de gootsteen. "Je kent me toch?" zei ze terwijl ze speels haar tong naar hem uit stak. "Altijd alleen maar het beste voor je." Ze maakte de mok schoon en zette hem in het afdruip rek zodat deze later opgeruimd kon worden waarna ze naar de hal liep en haar jas aan trok. "Zolang jij belooft dat je niemand mijn kant op stuurt met meer dan een enkele schaafwond, zal het wel goed moeten komen." Nog geen paar dagen geleden waren er 2 zwaar gewonde mannen binnengebracht waarbij ze na, na verder onderzoek, een kleine tatoeage gevonden had in de vorm van een rising phoenix, al was deze nog zo klein zoals alle vertrouwde bende leden deze droegen. Een symbool wat haar dierbaar was geworden na de brand die ze samen met haar broer overleefd had en wat daarnaast verweest naar de bende die haar broer leidde in het dagelijks leven. "Verder hou ik wel van je hoor" ze blies hem een kus toe en verliet het huis. Op weg naar het ziekenhuis, wat niet ver bij hun vandaan gelegen was, begon de zon langzaam op te komen. Ze hoorde de vogels fluiten en ze genoot van de stilte en rust voor de storm. Want dat was het dagelijkse leven in het ziekenhuis wel.

Toen Luca de klik van het slot hoorde, kwam hij overeind zodat hij niet face forward de badkamer in zou vallen wanneer de deur open zou gaan. Hij trok zijn wenkbrauw bedenkelijk op toen hij Axel eerst naar hem en toen naar de klok zag kijken. De huid van de man tegenover hem was bleek en zag er ongezond uit. 'Ik zou je zeker geloven als je zei dat het goed met je ging.' zei hij op sarcastische toon. Afkeurend kruist hij zijn armen over elkaar en bekeek Axel eens goed. "Hoelang probeer je jezelf nog voor de gek te houden?" vroeg hij rustig. Luca wist ook wel dat Axel eigenwijs was en dat hij niet zomaar toegaf aan iets wat ook maar enigszins op zwakte leek. Maar die jongen moest toe gaan geven dat het zo niet langer kon. 'Wat als iemand anders hier had gestaan?" Hij slaakte een diepe zucht en liep rustig richting het woonkamer gedeelte waar hij op de bank plofte en wachtte tot Axel bij hem kwam zitten. 'Wanneer zet je die koppigheid eens opzij en laat je jezelf nakijken in het ziekenhuis?' vroeg hij op een veel serieuzere toon dan dat hij normaal gesproken aansloeg tegen Axel. Meestal was het sarcasme en grappen. Maar nu niet.

axel keek van de klok naar luca en hij zag al aan zijn gezicht dat hij er alles behalve goed uit zag deze ochtend. de toon en houding van luca vertelde hem wel het tegen deel, als hij zijn gezicht niet zo goed kende. hij sloeg zijn ogen naar de grond over hoe lang hij zich zelf nog voor de gek bleef houden . hij wist dat hij gelijk had maar naast dat de dromen hem pijn deden en meer nacht merrie's waren was het ook het enige wat hem aan zijn verleden deed denken en toch een connectie voor hem wat met de persoon die hij zelf ooit was. soms zag hij een kleine glimp van iets. door de vlammen heen zag hij ze nu weer even voor zich een auto en een meisjes pop.'als iemand anders daar had gestaan had ik gelogen, was het de baas geweest had ik niet open gedaan.'zegt hij hard maar eerlijk terwijl hij luca langzaam aan volgde om duidelijk niet om te kiepen en hij plofte niet neer maar ging voorzichtig op de leuning zitten. axel had niet graag dat mensen naar hem keken hij wilde liever de mensen bekijken wat ze deden hoe ze zich gedroegen. dat was zijn sterkste punt hij ha dan wel geen krachten maar hij kon vechten als geen andere en schieten als de beste dus vele met krachten legde ook vaker bij hem het loodje, in het ziekenhuis werd hij bekeken maar nu hij ineens niet zo goed kon zien werd het een ander verhaal.'alleen als je het de baas niet' zegt dat ik er heen ga.'zegt hij dan net zo serieus als zijn vriend die normaal de grappen maakt maar hij wist dat het niet ander kon. dan komt ineens een lichte grijns rond zijn mond'kun je me wel af zetten....ik zie een beetje slecht vandaag.'geeft hij toe, maar hij liet er in ook blijken dat hij graag alleen naar binnen ging. hij wist niet wat hij kon verwachten als ze hem gingen onderzoeken, hij wilde geen last zijn voor luca en sommige digen heild hij liever geheim dat was gewoon en feit. hij kwam recht om rustig naar zijn kamer te lopn en schone kleren aan te trekken. niet veel later kwam hij terug met de auto sleutels en gooide ze luca zijn kant op.

nathan moest glimlachen om zijn zusje rose het deed hem goed om te zien hoeveel plezier en liefde ze stopte in haar werk. soms maakte hij zich wel eens zorgen over het feit dat er wel eens gewonde van hun bende werden binnen gebracht. gelukkig zag bijna niemand een paar kleine gelijkenissen die ze hadden. hij verslikte zich half in de koffie toen ze begon over de gewonde haar kant op sturen. hij zwaaide naar haar nog half hoestend van de koffie als teken dat hij haar had gehoord en hij ook van haar heild. nu hij toch wakker was kon hij beter aan het werk gaan. hij pakte de laptop om het laatste af te kunnen maken waar hij gisteren laat mee bezig was geweest.

Rose liep via de personeelsingang het ziekenhuis in. Ze ademde diep in en nam zo alle verschillende luchten in zich op. De lucht van desinfecterende schoonmaakmiddelen en koffie op de vroege ochtend. Sommige kregen er hoofdpijn van. Andere, zoals zij, vonden het de perfecte lucht om de dag mee te begonnen. Ze glimlachte naar de beveiliger die met een druk op de knop en een buzzend geluid de veiligheids sluis opende toen hij haar zag. Helaas was het nodig. Met de bendes die elkaar in de haren vlogen bij elke kans die ze kregen en medische middelen die verdwenen uit winkels en ziekenhuizen was het helaas nodig om ervoor te zorgen dat er geen overval zou gebeuren. Helaas zorgde het ook voor spanning en veel patienten en medewerkers konden niet ontspannen door het ziekenhuis lopen. Helaas snapte ze het wel. Het was een van de redenen dat ze zichzelf trainde in zelf verdediging en het gebruik van wapens. Ze liep richting haar werkkamer op de 3de verdieping waar ze haar spullen neer legde en zichzelf omkleedde naar haar werk kleren. Een witte jas met naam badge en haar blond met roze lokken samen gebonden in een hoge paardenstaart die over haar schouders danste wanneer ze bewoog. Daarna nam ze plaats achter haar bureau en nam haar planning voor die dag door.

Luca hielt zijn handen omhoog. "Als niets zeggen tegen de big boss ervoor zorgt dat jij je eindelijk na laat kijken, dan zijn lippen verzegeld." hij leunde naar achter en bestudeerde Axel nog eens aandachtig. Het was hem eerder al opgevallen dat hij naar de klok keek en nu weer. De grijns rond Axel zijn lippen en de vraag die daarna kwam hadden hem licht verbaast, maar ergens kwam het toch niet geheel onverwachts. Hij knikte. "Maak je klaar. We gaan meteen nu het nog vroeg is en niet te druk."
Toen Axel niet veel later terug de kamer in kwam en hem de sleutels van de auto toewierp ving hij ze uit de lucht en kwam hij overeind. "Lets go". Luca ging Axel voor naar de garage en nam plaats achter het stuur van een zwarte SUV. Hij starte de motor en nadat Axel plaats had genomen reed hij richting het ziekenhuis. Het was een korte rit, maar des al niet te mij was hij op zn hoede. Leven in een bende deed dat met je.

axel was dan niet altijd helemmaal open en eerlijk tegen luca over hoe hij zich precies voelde en dat in de loop der jaren de dromen en pijn alleen maar erger was geworden. hij had veel aan hem te danken, als eerste zijn leven, als tweede een plek dat hij thuis kkon noemen. wat er toen ook gebeurt was zou waarschijnlijk nooit aan het licht komen. hij volgde luca naar de zwarte suv en toen hij eenmaal zat ontsnapte een zucht aan zijn lippen. hij was zo moei maar zo gauw hij zijn ogen dicht deed kwamen er beelden. waarom wist hij niet maar hij had al bijna 3 dagen niet geslapen. misschien als hij een keertje goed zou kunnen slapen dat zou hem weer eens goed doen. onbewust beet hij aan zijn nagels van zijn hand terwijl de korte rit volgde en ze bij het ziekenhuis stopte. hij keek er met een zuur gezicht tegen op. daarna keek hij naar luca. 'ik ga wel alleen, ik bel je wel als je me kunt komen halen als we samen gaan wekken we te veel aandacht.'zegt axel met een beetje spijt want aan de andere kant was hij bang voor wat ze gingen doen en luca mee nmen zou hem troost geven. maar ze mochten niet op vallen....zeker niet hier. voordat luca daar antwoord op kon geven stapte hij uit en goide de deur dicht. al was het ook voordat hij zich zelf kon bedenken en hij liep rustig naar binnen toe. axel was een keer ooit in een ziekenhuis geweest toen hij pas bij de bende was gekomen, sommige dingen waren veranderd zoals de beveiliging en sluizen, maar de stank was het zelfde binnen. onbewust begon zijn hand wat te trillen en hij probeerde zo recht mogelijk te lopen. het velle ligt en alles wat wit was deed zijn hoofd pijn alleen maar erger maken. hij melde zich bij een balie. de vrouw vroeg waarvoor hij kwam en zijn naam. kon hij zeggen dat dromen hem kwelde. ze zou hem voor gek verklaren. 'emh,ik...kan moeilijk slapen...en nee slaap tableten werken niet,,,meer.'begon hij en net iedere keer toen de vrouw iets wilde vragen had hij al antwoord gegeven. de dromen liet hij achter wegen dat zou hij tegen de art zeggen. de vrouw achter de balie keek naar hem en begon wat te tikken op haar computer.'u mag plaats nemen.' zagt ze. axel knikte draaide zich om maar na drie stappen viel hij als een lappen pop in een tegen de vlakte aan. axel zag meteen weer het vuur, vuur en de auto.

Rose had rustig haar planning voor de dag doorgenomen. Niet teveel afspraken, wat verdere onderzoeken, mooi dagje al met al, toen haar buzzer afging. Verbaast keek ze naar het kleine apparaatje op haar bureau. Het was nooit te vroeg voor spoedjes, maar dit was wel heel erg vroeg. Officieel was haar dienst nog niet begonnen, maar dat boeide haar niet. Ze pakte haar stethoscoop van haar bureau en haastte zich de deur uit in de richting van waar de melding vandaan gekomen was. Iemand  bij de regulieren incheck had op de 'help' knop gedrukt zoals ze het zelf noemde. Aanwezige artsen die niet bezig waren met operaties of iets anders waar ze niet bij konden stoppen met wat ze aan het doen waren werden opgebliebt met een code wat er aan de hand was en een code voor de locatie. In de hal aangekomen zag ze meteen de jongeman op de grond liggen. Ze hoefde niet eens te vragen wat er gebeurt was en sprong meteen in actie. Ze begon met een algemeen onderzoek van zijn polsslag om zeker te zijn dat hij niet zo weg zou vallen en begon toen rustig een paar mensen te instrueren om een brancard te halen en hem naar een lege onderzoekskamer te brengen zodat ze zonder te veel bekijks, de wachtkamer zat immers vol en iemand die ineen zakt is heel  interessant, verder onderzoek kan doen. Rose doet een stap naar achter als 2 verplegers met een brancard aankomen om zo de man te verplaatsen zonder dat ze zijn situatie erger maakte. Ze volgde hen naar de lege kamer en toen de jongen overgelegd was op het bed en de verplegers weg waren ging ze op de kruk naast hem zitten. De stethoscoop legde ze aan de kant. Zonder teveel bekijks kon ze rustig haar ding doen. Haar rechter hand legde ze, met nauwelijks contact, op het voorhoofd van de man en haar andere hand op zijn borst net boven zijn hart. Een warme gloed verspreidde zich vanuit haar handen over het aangeraakte oppervlak terwijl ze haar kracht zijn werk liet doen. Met gesloten ogen nam ze rustig zijn status op.

Axel was zich niet bewust van de omgeving rond zich . Hij was in zijn droom waar alles omringd was door voor hij zag de speelgoed auto liggen zoals wel vaker met de pop er naast. Zijn hoofd bonkte pijnlijk en hij kreunde van de pijn net voor rosalinde haar handen hun werk liet doen. In zijn droom voelde hij ineens de pijn minder worden en hij hoorde een stem een vrouwelijke stem. Dan schrikt hij snikkend naar adem wakker en zijn gezicht was nat van het zweet voor de tweede keer deze morgen. Hij keek verwilderd rond en zag handen bijzich in de buurt onbewust duwde hij ze weg (als hij haar vast pakt krijgt rosalinde beelden te zien die hij in zijn dromen heeft gezien goed?) en kwam wat recht. Hij wilde snauwen dat de gene van hem af moest blijven maar dan ziet hij de jonge vrouw zitten. Hij merkte dat het kloppen in zijn hiofd ietsjes minder was geworden en zijn zicht al weer ietdjes beter maar nog niet helemaal scherp. Dus hield hij het snauwen maar binnen ze had hem waarschijnlijk geholpen. hij wreef even door zijn gezicht om het zweet weg te vegen. Hij wist dat hij haar handen hard handig had weg geduwd. ' sorry.' Zegt hij dan langzaam om zijn excuusaan te beiden.'ik neem aan dat jij een arts bent, wel een beetje jong of niet.' Zegt hij beetje bij de hand maar hij wilde wel weten of dit een arts was voordat hij zijn verhaal begon. Hij was niet heel erg goed van vertrouwen.

Prima wat die beelden betreft
---------------------------------------------

Rosalinde bleef geconcentreerd zitten met haar handen nauwelijks in contact met de jongeman. Ze tinteling die ze in haar handen voelde liet haar merken dat haar magie z'n werk deed en wat de jongeman ook mankeerde het werd langzaam uit zijn lichaam getrokken. Als ze zijn hartslag voelt versnellen opent ze haar ogen, net optijd om te zien dat hij wakker schiet, maar niet snel genoeg om haar handen weg te trekken. Deze slaat hij van zich af. Ze hielt haar hoofd een beetje schuin terwijl ze de jongeman in zich opnam en hem de tijd gaf om aan zijn omgeving te wennen. Ze wacht op enig reactie van de man wanneer hij naar haar kijkt en begint te praten. Met enige afkeur slaat ze haar armen over elkaar heen. 'Als ik te jong ben voor jou idee, wil ik best een van de oude bromberen halen' zei ze met enige irritatie in haar stem. Ze strijkt een lok achter haar oor en kijkt hem uitdagend aan. 'Maar de laatste keer dat ik het controleerde stond er toch nog echt Dokter op mijn naam badge." Ja ze hielp graag mensen, maar alleen als mensen haar hulp accepteerde. In de jaren dat ze hier in het ziekenhuis werkte had ze een beste naam voor zichzelf weten te maken en ze was niet van plan om een ondankbaar iemand te helpen terwijl er mensen op haar zaten te wachten omdat gewone geneeskunde hun niet kon helpen. Genezende kracht was zeldzaam in deze omgeving en ze was er trots op dat ze mensen die ongeneselijke ziektes of kwalen had toch kon helpen. "Dus wat wordt het? vroeg ze na een korte stilte. ""Ga je me vertellen waarom je in het midden van de gang in elkaar gezakt bent of moet ik 'een oudere arts halen?" vroeg ze lichtelijk geamuseerd. Ze keek hem met haar groene ogen uitdagend aan. Wat hij kon, kon zij ook.

Axel zag hoe de jonge vrouw met een schuilhouden naar hem keek en haar armen over elkaar heen slaat alsof ze beledigd was, maar de mannier waarom ze tegen hem deed spreken was het alsof hij zich zelf hoorde spreken als hij normaal was en geen pijn had. Hierdoor kwam er een lichte grijns op zijn gezicht. Ze was iemand die zich niks liet zeggen daar heild hij wel van zo was hij ook. Al wist hij nu ook wel wanneer hij moest luisteren. De geïrriteerde blik er bij maakte het helemaal af. Misschien waren allen dokters nog niet zo slecht maar toch was hij nog niet op zijn gemak. Kon hij haar wel vertouwen. Hij voelde een pijnlijke steek in zijn hoofd. Hij wist day hij geen keuze had en hij keek de dokteres recht in haar ogen aan. Ze gaf hem de keuze of hij haar ging vertellen waarom hij er was en hij in de gang in elkaar was gezakt. Axel slaakte een diepe zucht als hij geholpen wilde worden moest hij beginnen met praten. Hij wende zijn blik af." Ik heb al meer dan 3 nachten niet geslapen tot vannacht, ik probeerde slapen te vermijden omdat ik wordt gekweld door dromen."begon hij langzaam zijn verhaal. Luca wist van zijn dromen en beetje er van maar hem wilde hij niet tot last zijn deze vrouw was een dokter en die zou toch beroeps geheim hebben hoopte hij." Het zijn niet zomaar dromen ze zijn levens echt de pijn die ik toen voelde wat er toen ook ge beurt is achter volgt me en ik voel die pijn alsof het dan gebeurt. Alleen weet ik zelf niet wat is gebeurt.' Het laatste zegt axel met een zucht en langzaam kijkt hij op naar de dokteres. Je zag aan axel hoe moe hij was." Mijn hoofd doet zoon pijn ik kan er niet meer helder door zien en zien is belangrijk als ik gewoon eens droomloos kon slapen.' Geeft hij toe aan haar dan kon hij misschien weer beter zien. Hij keek haar hoopvol aan. Hij gaf zich niet meteen helemaal prijs maar hij stelde zich zeker open voor hulp. Hij wist als ze hem ging onderzoeken ze er wel achter zou komen dat hij bij een bende zat maar beroeps geheim was beroeps geheim hoopte hij van harte.

Rose wachtte geduldig af totdat de man zou toegeven aan wat het belangrijkste voor hem was. Dat hij geholpen moest worden was wel duidelijk, het was aan hem de keuze of zij degene zou zijn die hem zou behandelen of dat het iemand anders zou zijn. Toen hij begon te praten ontspande ze wat qua houding. Als hij haar zou moeten vertrouwen, was belangrijk was als ze hem ging behandelen, zou ze niet afstandig of sarcastisch moeten zijn maar professioneel. Ze pakte er een stoel bij terwijl de man zijn zegje deed. 3 nachten zonder slaap waren slopend en ze begreep dat hij oververmoeid was hierdoor, dat was ook aan hem te zien. Wat ze niet begreep waren de dromen. Wat was er zo erg dat deze dromen ervoor zorgde dat hij niet wilde slapen? Hij leek even te twijfelen voordat hij verder ging. Dromen die pijn doen, het leek wel of hij gekweld werd door zijn nachtmerries, maar hoe? Nadat hij was uitgepraat en haar aankeek kwam ze overeind. "Wat de reden van de nachtmerries zijn, kan ik met een kort gesprek niet beoordelen helaas. Wat ik wel kan proberen is om nu de pijn en onrust weg te nemen. Zodra je iets bij gekomen bent door de onrust en slapenloosheid in je hoofd, kunnen we verder gaan kijken wat de oorzaak zou kunnen zijn en hoe we deze kunnen aanpakken." Ze keek naar haar handen en toen weer naar de man. "Mag ik?" vroeg ze terwijl ze haar handen aan hem liet zien. Ze wilde hem niet zomaar overrompelen en had het gevoel dat als ze hem wilde helpen, ze het voorzichtig moest aanpakken. Iets in de houding van de man gaf haar het gevoel dat hij haar niet vertrouwde, maar het een kans wilde geven en dat wilde ze goed aanpakken. Daarnaast kon het, als mensen niet bekend waren met haar gave, spannend of zelfs eng zijn als ze die gebruikte.

Axel had niet door gehad dat ze bij hem was komen zitten om naar zijn verhaal te luisteren toen hij pas op het einde naar de vrouw had op gekeken zag hij dat ze wat dichter bij hem was komen zitten. Hij hield er niet van als hij in de belangstelling stelling stond als er iets mis was. Als hij rebels was vond hij het geen probleem. Hij keek even verbaasd als ze overeind komt en een hele uitleg begon. Alleen al tot ze zei dat ze de pijn en onrust weg kon nemen leek als muziek in zijn oren te klinken, dan zou hij gewoon weer eens een keertje goed kunnen slapen. Zonder bang te hoeven zijn waarschijnlijk maar echt hopen durfde hij ook weer niet. Ze stelde ook voor dat ze verder gingen kijken dit vond hij niet zo leuk maar tja soms moesten dingen en het kon zo niet door gaan luca had dat zelfs gezegt. Hij zag de jonge vrouw naar haar handen kijken en dan naar hem en vragen of ze mocht om daarna haar handen te laten zien. Axel keek haar vragend aan. Wilde ze hem gaan onder zoeken of wat en hij bekeek haar even uit gebreid maar als zijn blik weer naar haar handen gaat dring het tot hem door. Ze had niks naast zich liggen geen spuit niks toen hij bij was gekomen, hij had haar haar handen zien weg trekken meer niet. Ze had waarschijnlijk een gave iets wat hij niet had behalve met een geweer of pistool in zijn hand. Sommige mensen hadden een gaven en er waren heel veel verschillende hij had nooit aan iemand in het zieken huis gedacht die een gaven zou hebben om hem te kunnen helpen. Misschien had hij eerder naar luca moeten luisteren. Hij knikte langzaam. Hij slikte even de brok in zijn keel weg want hij was toch wel wat zenuwachtig. " doe wat je moet doen." Zegt hij tegen haar als teken dat ze haar gang kon gaan als hij maar gehopen werd.

Rose knikte hem bemoedigend toe. Ze rolde haar mauwen op en liep naar de lichtknop om het licht iets te dimmen in de hoop dat de schemer ervoor zou zorgen dat de man iets meer zou ontspannen. 'Zodat je het weet. Ik zal voorzichtig een hand op je voorhoofd leggen en een hand op je onder rug. Het kan zijn dat je een tinteling voelt en dat het warm wordt. Hoe raar het gevoel ook is, het is belangrijk dat je je ontspant.' Ze liep terug naar het bed en keek hem kort direct aan. 'Probeer te ontspannen, denk niet na over wat er gebeurt of over wat er gebeurt als je nachtmerries niet zouden ophouden. Denk aan de rust en kalmte die je hoort te krijgen wanneer je slaapt. Ze veegde een losgelaten blond roze lok achter haar oren waarna ze voorzichtig een hand onder op zijn rug legde. Ze focuste haar energie op het lichte contact van haar hand waarna ze zelf de warmte en de speelse tintelingen begon te voelen. Nadat ze genoeg van haar energie richting die connectie gestuurd had legde ze haar tweede hand voorzichtig op zijn voorhoofd. Ze herhaalde de focus tot ook haar tweede hand zachtjes begon te tintelen. Een fonkeling speelde op in haar vel groene ogen wat ervoor zorgde dat haar ogen nog feller leken te worden. Ze sloot ze langzaam waarna ze haar energie zijn lichaam in stuurde en de spanning uit zijn lichaam geleiden.

Axel keek toe terwijl de dokteres zich begon voor te bereiden en het licht wat zachter deed zetten. Dit vonden zijn ogen al een heel stuk prettiger dan het velle witte ligt dat de witte kamer nog vellen deed maken. Hij hoorde haar uitleg aan over dat hij zich moest ontspannen, dat was een beetje lastig door de hoofdpijn maar dat zei hij niet hart op natuurlijk. Nog een keer legde ze de druk op ontspanning. Dat het heel belangrijk was en hij niet moest denken aan de nachtmerries die niet zouden op houden. Dit gaf hem geen ontspannen gevoel en hij beet op zijn lip. Hij wist waar hij ontspannen van werd. Als hij zijn sluipschutters geweer klaar maakt. Als hij daar aan dacht kon het misschien wel helpen zodat zij haar werk kon doen. Hij ademende gespannen in en beelde zich in dat hij de losse delen voor zich had liggen en hij ze een voor een pakte en vast klikte. Het vertrouwde geluid dat altijd het zelfde was in zijn oren.hij voelde een hand op zijn rug die een beetje warm voelde en hij ademde al iets ontspannender uit terwijl hij bleek denken aan zijn geweer die hij in zijn hoofd in elkaar was aan het zette. Dan voelt hij een hand op zijn hoofd onbewust voelde je zijn spieren aan spannen het was een gevoelige plek voor hem. Hij concentreerde zich weer op het geweer dat hij denk beeldig in elkaar was aan het zetten . Ineens voelde hij een tinteling door zich heen gaan en een vreemd warm gevoel op zijn rug en voorhoofd maar het voelde niet on prettig aan. Heel even kwam er een flits van de vlammen voor bij komen met het speelgoed autootje en de pop maar hij was ook zo weer weg en de pijn die er normaal bij kwam was er niet enkel even het beeld. Er was een gevoel alsof de spanning van hem af leek te glijden dit gaf hem zoon goed gevoel. Langzaam begon hij helemaal te ontspannen omdat de pijn weg ging met de gespannen heid die hij al een heletijd met zich mee droeg."dankjewel" fluisterde hij zo zachtjes naar haar dat hij niet zeker wist op ze het wel gehoord had maar hij had er een beetje vertrouwen in dat hij wel eens een keertje weer goed zou kunnen slapen.

Rose voelde hoe de spieren van zijn lichaam zich onder haar handen ontspande. De twijfeling in zijn lichaam toen ze hem aanraakte had ze opgemerkt maar er niets over gezegd. Ze wist dat als ze hem even de tijd zou geven om er aan toe te geven, hij bijna zeker uit zich zelf zou gaan ontspannen. Ze hielt haar ogen gesloten en ging nog een 5 tal minuten door met het naar buiten geleiden van de spanning en pijn in zijn lichaam. Ze voelde geen abnormale stres of andere gevoelens bij de man, de vermoeidheid had veel met hem gedaan en zodra hij hiervan bij gekomen was zou het al beter met hem moeten gaan. Helaas was het probleem hiermee niet verholpen, daarvoor zou ze hem moeten laten terug komen. Langzaam opende ze haar ogen en nadat ze de magie gestopt had trok ze haar handen terug. Een glimlach speelde zich om haar lippen toen hij zachtjes dankjewel toefluisterde.
Dan schiet een flits van een beeld voor haar geest langs. Een beeld wat ze zelf niet kende maar wat zich bij de aanraking net naar voor had weten te worstelen, al was het maar een fractie van een seconde. Ze draaide zich van hem af zodat hij niet zou merken dat er iets was wat haar zorgen baarde. Het beeld, de vlammen... De auto en de pop heeft ze in de vluchtigheid niet eens gezien, maar het beeld van de vlammen. Een huivering ging door haar liggen heen en onbewust sloeg ze beschermend haar armen om zich heen. Ondanks haar leeftijd had ze de brand waarbij ze haar ouders en broertje verloor bewust meegekregen en vuur was sinds die dag nooit meer haar favoriet geweest, ze sloeg dicht bij het idee alleen al. 'Niet je zwakte tonen' hoorde ze haar broer in haar achterhoofd zeggen. Dus ze herpakte zich en draaide zich terug om naar de man. 'Ik heb je geest en spieren helpen rusten, de spanning weggenomen, zodat je als alles goed gaat tenminste een paar dagen goed zou moeten kunnen slapen.' Haastig pakte ze een notitie blokje en pen uit haar zak. 'Ik wil je over 2 dagen terug zien en horen hoe de nachtrust is geweest. Geen leugens, heeft het niet geholpen dan moeten we dieper graven om de spanning uit je lichaam te zien te verwijderen.' Een lichte trilling in haar hand hielt aan terwijl ze tijd en datum voor een nieuwe afspraak noteerde.'

Axel merkte hoe ze hem los liet meteen en hij deed langzaam zijn ogen open en k ipperde een paar keer waarna een speelse grijns meteen op zijn gezicht kwam hij kon weer goed zien dat merkte hij meteen. Hij was nog wel moe. Maar het voelde nu een heel stuk anders aan dan toen hij binnen kwam. Hij had niet door dat ze zich zo snel van hem af had gedraaid en hij keek even naar zijn handen die niet trilde. Dan haalt haar stem hem weer bij de les en hij keek naar haar, wat hem op viel waren haar ogen die stonden anders dan toen straks ze begon haar uitleg wat ze gedaan had. Dat maakte hem niet veel meer uit hij was blij dat de pijn even weg was.' Dankje alvast want slaap dat klinkt als muziek in mijn oren.' Zegt hij met een kleine glimlach. Hij hoorde aan hoe hij over twee dagen moest terug komen. Hij wist dat het nodig was en diep van binnen twijfelde hij of de nachtmerries weg zouden blijven maar voor nu was hij blij dat de pijn en onrust weg leek te zijn. De rest zou hij achter 2 dagen wel weer zien. Axel zag nu wel dat haar hand trilde misschien had ze het geweer gezien waar hij aan dacht toen hij probeerde te ontspannen. Hij pakte het blaadje aan en deed hem zorg vuldig in de jas.' Nauw dok, sorry voor de vallende entree. Maar bedankt en toto achter een paar dagen....de naam is axel' Zegt hij terwijl hij recht komt. Zijn houding was meteen een stuk steviger iets wat hij al een paar maanden net meer gehad had. Hij knikte naar de dokter waarna hij het pand begon te verlaten. Hij pakte de telefoon op en belde luca op.' Hey man. Kun je me op halen.' Vraag hij opgewekt.

Rose knikte enkel als reactie. Ze toverde een gedwongen glimlach op haar gezicht terwijl hij tegen haar sprak. 'Als je er eerder last van hebt kan je natuurlijk altijd langskomen, dan kijk ik of ik een gaatje in mijn agenda kan maken voor je.' zei ze terwijl ze de trilling in haar hand onder controle begon te krijgen. 'Elke situatie is natuurlijk anders, geen patiënt is hetzelfde, maar dit zou goed moeten zijn voor tenminste 2 goede nachten slaap. Ze gaf het briefje aan hem en ze zag hoe hij hem zorgvuldig in zijn zak stopte. Ze schudde haar hoofd toen hij begon over de vallende entree. 'Liever hier dan buiten op straat' zei ze eerlijk. Ze wist hoe gevaarlijk het soms buiten kon zijn. 'Zie je over 2 dagen, Axel' zei ze terwijl hij de deur al uit liep.
Toen hij weg was slaakte ze een diepe zucht. Het was lang geleden dat ze aangedaan was door het jeugdtrauma dat ze had overgehouden aan de brand, maar iets bij Axel had beelden doen opkomen en ze kon niet achterhalen wat dat was geweest. Heel even bleef ze zonder doel staan in de lege, schemerduistere kamer. Maar ze raapte zich op. Ze keek op de klok, bijna pauze tijd maar ze voelde zich vermoeid door de hoeveelheid energie die ze gebruikt had. Met snelle passen liep ze terug naar haar bureau waar ze de dienstdoende telefoniste oppiepte. 'Ik ga naar buiten voor wat rust. Als er een noodgeval is kan je me bellen' Snel kleedde ze zich om waarna ze haar broer een berichtje stuurde. -Ben naar de schietbaan. X Rose- Ze moest haar hoofd legen anders zou ze de dag niet doorkomen, maar ze wist dat als Nathan niet wist waar ze was hij nog wel eens in paniek zou kunnen schieten en daar had ze ook geen zin in. Ze stopte haar telefoon in haar zak en verliet het ziekenhuis.

Luca voelde zijn telefoon trillen in zijn zak. Hij stond op een parkeerplek bij het park met een grasspriet in zijn mond terwijl hij naar de voorbij komende mensen in de gaten hielt. Controle shifts vond hij maar niets, maar ze moeten hun gebied in de gaten houden voor het geval iemand onrust wilde stoken, of erger. Hij zag de naam van Axel op het scherm en nam op. 'Zo iemand klinkt vrolijk' zegt hij met een grijns. 'Geef me 10 minuten, dan ben ik er.' zei hij waarna hij snel iemand contacteerde om zijn ronde kort over te nemen en in de auto stapte richting het ziekenhuis.

Axel wachten buiten rustig af tot de zwarte suv stopte en hij bij luca in stapte hij keek hem met een grijns aan.' Ik voel me een stuk beterder, ik moet wel achter een paar dagen nog eens terug, maar weetje ik denk dat ik heel goed kan slapen op het moment.' Zegt hij terwijl hij gaapte. Hij was dood moe dat wel maar de spanning en pijn waren weg op het moment dat kan je zien aan zijn gezicht. Hij was blij dat luca had gezegt dat hij toch eens naar het ziekenhuis toe moest, hij was blij met een vriend als hem. Hij keek eventjes stilletjes naar buiten onder het rijden." Bedankt dat je er altijd voor me bent" Zegt hij zachtjes 'ik heb vannacht dienst kun je me thuis af zetten.' Vroeg hij als teken dat hij van te voren toch nog even wilde gaan slapen maar na nog geen paar minuten rijden was hij al in slaap gevallen in de auto met zijn arm tegen de raam zijn hoofd weer op zijn arm. Gewoon zorgeloze slaap.

Nathan zat achter in een auto met wat papieren in zijn hand die hij was door aan het bladeren als hij zijn gsm hoort af gaan dat er een berichtje was. Het was het geluidje dat Rosa een berichtje stuurde. Hij had zijn gsm zo afgesteld dat bij iedereen een ander geluidje ging. Hij las het berichtje hij fronste zijn voorhoofd. De schietbaan ging rosalinde alleen heen als ze zich ergens zorgen over maakte. Hij keek in zijn agenda er was een afspraak maar die kon hij later op de avond doen. Hij belde even om dat te regelen daarna stuurde hij rosalinde een berichtje terug.- We eten vanavond samen voordat ik moet werken. Be save, nathan-. Als ze haar hart wou luchten dan was hij er deze avond te minsten. Nathan vertelde sommige zorgen over de bende ook met haar. Hij was hard en eerlijk tegen haar geweest. Als ze iets wilde moest ze er voor werken en hij was trots op haar want dat had ze gedaan ook. Ze begon steeds meer op hun moeder te lijken mooi maar ook zorgelijk na de vergadering van net waar hij iets te weten was gekomen wat hij al een hele tijd vermoede. Hiervoor moest hij Rosa waarschuwen. Hij keek naar de documenten op zijn schoot waar een foto te zien was van de andere leider van de bende. Gij klapt de documenten dicht als hij thuis aan komt bedankt de chauffeur om dan naar binnen te gaan om alvast te koken. Gewoon makkelijk en het enige wat hij kon maken spaghetti wat ook echt goed smaakte was toch dit wel.

Luca bestudeerde Axel eens goed toen die instapte. Hij zag er, raar gezien een stuk beter uit dan toen hij hem afgezet had een paar uur terug. 'Hey, ik weet niet wat de dokter met je gedaan heeft, maar als je over een paar dagen terug moet komen en je ziet zo een verschil als nu, dan teken ik ervoor en zet ik je persoonlijk elke keer af.' Een gigantische grijns speelde over zijn gezicht waarna hij weg reed. Hij was ook blij met Alex als vriend al konden ze elkaar soms ook wel het bloed onder de nagels vandaan halen. Hij knikte. Zijn eigen dienst zat er nu ook bijna op en hij zou die avond nog wat clubs moeten controleren. Als een van de enige bende leden die schaduw magie als kracht had en nog eens goed was met getallen, had hij vaak diensten om hun inkomen in de gaten te houden en mensen mensen eraan te helpen herinneren dat ze dag en nacht in de gaten gehouden werden. Nog voordat hij kon reageren op Axel merkte hij dat de man naast hem al in slaap gevallen was. Rustig reed hij door naar het huis waarna hij de SUV parkeerde in de garage en Axel zachtjes wakker schudde. We zijn thuis.'

Rosa voelde haar mobiel in haar zak trillen en las het bericht. Ze bleef even staan en slaakte een zucht. Ze wist dat ze die avond een kruisverhoor zou krijgen. Als Nathan zijn plannen omgooide om samen te eten was er iets waar hij het met haar over wilde hebben en ergens had ze het gevoel dat dat nu kwam doordat ze hem had laten weten dat ze naar de schietbaan ging. Ze stopte haar telefoon weg. 'Broers...' mompelde ze geïrriteerd maar ze wist dat ze van hem hielt en ze begreep het ook wel. Hij wilde haar niet ook verliezen. Dat was ook de enige reden dat ze hem liet weten waar ze was, dat of ze wist dat hij haar op een of andere manier een gps zou toe dwingen zodat hij haar locatie in de gaten kon houden. Ver vervolgede haar weg naar de schietbaan.
Bij de schietbaan begroette ze de man aan de balie. Ze wist dat deze schietbaan eigendom was van haar broers bende, wat de mensen hier niet wisten was dat zij zijn zusje was. Enkel een paar van de hoge rang leden wisten van haar bestaan af. Andere dachten gewoon dat ze interesse had in schieten, een random iemand. En dat wilde ze graag zo houden. 'Baan 5 is vrij' riep de man aan de balie haar toe en ze knikte dankbaar. Ze liep naar de wapenkast om daar een leenwapen te pakken. Ze had zelf wel een geweer, maar die droeg ze niet bij zich naar het werk. De mensen zouden wel denken, daarnaast kon ze naast haar kracht om pijn af te nemen ook mensen pijn toe dringen bij haar aanraking. Dat was genoeg verdediging wat ze op het werk nodig had. Ze controleerde het magazijn van het geweer, pakte gehoor en oog bescherming en liep naar baan 5 waarna ze het magazijn begon te legen op de schietschijf. Na 5 schoten drukte ze op de knop om de schietschijf naar haar toe te laten komen. 3 in het hart, 2 ernaast. Ze vloekte. Ze kon beter dan dat.

Axel voelde dat iemand aan hem schudde en een stem zeggen dat ze thuis waren. Hij keek slaperig op. Hij had helemaal niet eens gemerkt dat hij in slaap was gevallen. Hij keek luca aan die hem gewekt had. Hij had nog gehoort dat hij blij was en dat hij hem iedere keer zou af zetten als het steeds beter met hem zou gaan als die er heen ging. Hij stapte uit de auto.' Mijn dokter was trouwens geen oude dokter maar als ik het mag toe geven een knapje jonge vrouw dus ik vind het niet erg als ik nog een paar keer moet gaan.' Grapt hij nog even naar luca terwijl hij naar binnen ging. Als ze boven komen in hun gedeelde woon kamer bleef axel in de deur opening staan hij heild luca eerst tegen want hij zag iemand zitten, maar als hij beter kijkt en ziet wie er in het donker in hun woonkamer zit maakt hij plaats maar bleef wel bij de deur staan. Hun baas was hier. Het was geen geheim dat axel het niet zo goed met hem kun vinden waarschijnlijk door zijn rebels karakter. Als waren er ook momenten dat hij een blik in de leiders ogen naar hem zag wat hij slecht kon plaatsen een bepaalde minachting of zo. Misschien omdat hij geen krachten had en hij werdt graag omringd met mensen die apparte gaven hadden. Maar gelukkig voor hem kon bij heel erg goed schieten en miste nooit een doel. Hij keek even naar luca en dan weer naar de persoon die op de stoel zat.
"Dacht wel dat ik jullie het snelste hier zou vinden" begon hij een beetje verveeld want axel had hier moeten zijn en lca zijn dienst zat er eigelijk net pas op en ze zouden bijde dienst hebben vanavond.
"Er zijn verandering van plannen vanavond er is iets waar ik snel een waarschuwing signaal aan moet af geven" Zegt hij en je hoorde aan zijn stem dat hij ergens boos om was om iets wat gebeurt was.

Nathan was gewoon thuis het eten aan het bereiden en de tafel aan het dekken en die probeerde zich vooral niet te veel zorgen te maken.

Luca had lachend zijn hoofd geschud op de reactie van Axel over zijn dokter. Aan alle nadelen zaten blijkbaar voordelen en als een knappe arts ervoor zorgde dat Axel genas van zijn nachtmerries, was hij alleen maar meer voor. Hij volgt Axel naar boven, naar de woonkamer en knalt bijna tegen hem aan als hij even niet oplet en Axel ineens stil blijft staan. 'Hey, kijk eens uit wa.......' Hij stopte midden in zijn zin toen hij een persoon in de woonkamer zag zitten. Hij voelde de gespannenheid terug komen over Axel zijn lichaam dus stapte hij snel naar voor voordat die iets zou zeggen wat hen beide in problemen zou brengen. Hij knikte kort naar hun leider. 'Wat kunnen we voor je betekenen? Wat is er veranderd?' vroeg hij rustig. Hij had het gevoel dat, wanneer hij het voortouw zou nemen in het gesprek, er het minste problemen zouden komen. Hij nam plaatst op de bank tegen over hun leider. Wat kon voorgaan boven de controles in de clubs?

Rosa na nog een paar rondes geschoten te hebben, zelfde als bij de eerste ronden waren niet alle schoten raar slaakte ze een diepe zucht. Ze deed de oor bescherming af en legde de bril weg. "Niet je dag vandaag?" vroeg de man aan de balie toen Rosalinde het wapen terugbracht zodat deze nagekeken kon worden en de munitie aangevuld. Ze haalde haar schouders op. "Helaas niet, kan niet altijd m'n dag hebben." zei ze met een lach. Ze nam afscheid en ging daarna terug richting huis. De terugweg was rustig en ontspannen, ondanks dat ze haar omgeving goed in de gaten hielt was er niets verdachts waar ze voor moest oppassen.
Ze opende de voordeur. ''Ik ben thuis!" riep ze terwijl ze haar jas ophing en haar schoenen onder de kapstok zette. Ze trok een paar comfortabele sloffen aan en liep richting de keuken. Ze hoorde geluid vanuit die richting en rook de geur van Nathan's pasta. "Ruikt goed hier" zei ze met een grijs waarna ze het tafeldekken overnam zodat Nathan zich op het eten kon richten. Ze wist dat Nathan haar toch wel ging overhoren tijdens het eten, dus hielt ze zich voor nu stil. Ze was benieuwd wat er zo belangrijk was dat hij zijn werk verzette om vanavond met haar te kunnen eten.

Nathan hoorde de voordeur open gaan. Daarna hoorde hij de stem van zijn zusje die aan deed kondigde dat ze weer thuis was. Niet veel later kwam ze de keuken in en zei dat het hier goed rook. Hij moest hier een beetje zenuwachtig om lachen. " je weet dat ik alleen dit kan koken.' Zegt hij tegen haar en hij liep naar de pannen om daar door heen te roeren het was bijna klaar. Hij staarde in de pan hij wilde meteen met iets in huis vallen maar aan de andere kant kon hij dat ook weer niet maken. Maar vroeg of laat moest hij dat zeggen maar hij wilde eerst weten wat er met haar was dus schraapte hij zijn keel. Normaal zou hij wachten totnonder het eten maar dan wilde hij zelf over iets anders beginnen. " hoe was jou dag aangezien je bent gaan schieten.' Vraagt hij haar recht voor de raap als hij de pasta gereed maakt en daarna de pan op tafel zet. Hij veegde zijn handen af aan de handdoek. Om daarna aan tafel te gaan zitten. Hij was al na aant denken over het volgende onderwerp en keek zijn zusje toch aan. Hij was gewend om vaker dan hem lief was twee dingen tegelijk te doen.

De leider keek naar het tweetal. Luca zat al heel lang bij hun en zijn gave kwam je bijna niet tegen iets wat hij graag verzamelde mensen met bijzondere gaves. Axel daar was luca een keer mee aan komen zetten iemand waarvan hij dacht dat hij dood was gegaan maar gezien de wond op zijn hoofd des tijd besloot hij maar dat luca voor hem mocht zorgen en de jongen had het overleefd en was de beste schutter die er was. Hij hoorde luca zijn vraag en keek hem aan. Gooide twee foto's op tafel.' die met het rode haar die jonge man die moet zwijgen als het graf. Die andere ik wil dat je hem raakt als je de andere neer schiet. Ik regel zelf de rest wel. Zo gauw jullie dat gedaan hebben maken jullie dat je weg komt begrepen." Zegt hij op een toon die geen tegen spraak dulde.' Hier zijn jullie oortjes ik geef jullie wel een teken rond de klok van 10 uur bij de hell rouge' legt hij nog uit en stond al op en trok zijn jasje goed.
Axel was achter luca komen staan niet alleen om mee te luisteren maar hij was altijd wel waakzaam. Hij zag de foto's en herkende de leider van de andere bende maar dat was de gene die hij niet mocht doden maar wel moest raken dat vond hij vreemd.' Waarom maak je de andere niet af...dat wil je toch.' Vraagt hij hem recht voor de raap.' Ik wil jou vragen niet jochie, ik heb mijn redenen er voor doe wat je moet doen.' Zegt hij streng tegen hem. Daarna keek hij luca aan. ' jij zorgt er voor dat hij doet wat hij moet doen en dan weg is daar. Oke' Zegt hij streng waarna hij naar de deur liep.