Sanne en steff

Axel liep die avond in een spijkerbroek en een zwart jack door de straten van de stad die grotendeels verlaten waren omdat het regende. Gewoon door de buurten die hij aangewezen had gekregen maar nooit specifiek door een straat dat wou Hassan niet. Ze mochten nooit voorspelbaar zijn dus ze kregen nooit straten. Ze kregen meestal alleen een plaats als er iets gebeuren moest. Bij hem was dat meestal iemand uit de weg ruimen. Hij had een capuchon over zijn hoofd getrokken maar dat voorkwam niet dat zijn haren en gezicht toch nat werden. Hij was er helemaal niet bij met zijn hoofd terwijl hij dacht aan het vreemde gevoel van deze middag. Het voelde zo vertrouwd dat het bijna eng wordt hij was normaal niet zo, hij was normaal heel achterdochtig tegen over vreemde. maar bij haar was alles zo anders. hij schudde zijn hoofd waardoor er wat druppels rond vlogen maar hij niet echt helderder van ging denken. misschien als hij maandag naar het ziekenhuis ging moest hij haar eerlijk zeggen wat hem dwars zat en of ze iets wilde proberen met haar magie. onbewust ging zijn hand naar zijn litteken bij zijn slaap. hij wist van luca dat hij erg gewond was toen die hem vond maar de levensbedreigende wond die hij had was toen al grotendeels geheeld. hij was al een stuk aant lopen als hij bij het park komt en besluit om onder een boom bij een bankje even te schuilen voor de regen die leek al wat minder te worden.

nathan werd ook bij het safe house afgezet waarna hij naar binnen ging. hij baalde er van niemand had de schutter tot nu toe gezien, maar vroeg of laat zouden ze hem vinden. maar voor nu was hij voornamelijk moe en wilde hij gewoon lekker slapen. maar er moest nog een beetje papier werk gedaan worden dus pakte hij zijn laptop om daarna naar de bank te lopen en daar neer te ploffen zoals hij heel vaak deed alleen in een ander huis.

Nadat Rosalinde bijna een uur tegen de boksbal aan had lopen beuken bleef de rusteloosheid door haar lichaam gieren. Als er een ding was waar ze niet tegen kon dan was het gevangen zitten op een en dezelfde plek en zo voelde het momenteel. Gevangen in hun safe house. Ze begreep het wel, maar dat maakt het er niet minder erg. Na de boksbal nog een keer een flinke klap gegeven te hebben verliet ze de garage. Ze ging tegenover Nathan zotten en legde haar wapen voor hem neer. "Ik weet wat je gaat zeggen. Dat het te gevaarlijk is. Maar ik blijf hier niet nog een avond als show hond opzitten en pootjes geven." Zei ze met een toon die geen discussie duidde. Hij was de oudste hier, maar naast zijn werk kon hij tenminste nog buiten komen. Voor haar was het de afgelopen dagen niet anders geweest dan huis - werk en weer terug. "Het regent en gaat dadelijk waarschijnlijk onweren. Er is geen hond op straat en Killian blijft bij de ingang van het park. Ik heb een wapen mee en kan mezelf verdediging. Ik ga hardlopen. Als ik met een uur niet terug ben mag je de tracker op mn telefoon volgen." Ze zette locatie share via haar nieuwe gsm aan zodat ze haar locatie met haar broer deelde en die kon zien waar ze was. "Als je het met me wilt hebben over veiligheid en verantwoordelijkheid. Mag dat daarna." Met die woorden kwam Rosalinde overeind. Ze pakte het wapen van de tafel en stopte het in het holster dat om haar heup hing zodat ze er makkelijk bij zou kunnen. Zonder op antwoord, of eigenlijk weerwoord, te wachten verliet ze het huis waarna ze Killian opdracht gaf haar naar het park te brengen. "Wacht hier. Als ik met een uur niet terug ben, mag je de alarmbellen luiden." Zei ze waarna ze oordopjes indeed die haar muziek afspeelde maar waarmee ze oog geluiden van de omgeving kon blijven horen. Rustig begon ze te rennen. Warming up had ze thuis bij de boksbal al gedaan.

Nathan keek op van zijn werk op zijn laptop als hij voetstappen hoort hij wilt weer verder gaan als rosalinde tegen over gem komt zitten en haar wapen neer legt. Hij kon haar te goed hij wist wat ging komen en voor hij zelf ook maar hallo kon zeggen begon ze haar preek over dat ze zo niet langer kon binnen blijven. Diep van binnen wist hij ook dat hij haar los moest laten hoeveel pijn het ook deed want gevangen zitten was geen leven zeker niet voor haar. Hij schudde zijn hoofd toen ze over de regen begon. Hij kwam recht zitten deed zijn mond open om ook maar iets te zeggen maar ze ging maar door waarna ze al wel liep. Die koppigheid van hun vader deed ze nog een keer de das om. Hij slaakte een diepen zucht.' Let op haar' had hij tegen killian gezegt. Als ze terug was zou hij het hebben over veiligheid maar dan over hoe ze zich moest verdedigen als ze in problemen kwam zodat ze zich nog beter kon redden dan nu.

Axel stond o der de boom en keek op zijn horloge. Hij had hier al bijna een half uur gestaan maar het leek nauw niet dat het minder ging worden met regenen dus begon hij verder te lopen. Hij was bijna helemaal nat van de regen maar met dit weer ronde doen gaf een voordeel er was bijna niemand buiten. Als hij een stukje door loopt hoort hij wat van rennende voetstappen op de grond hij spande zijn spieren klaar om te vechten maar als hij zich half om draait om te kijken ziet hij een jonge vrouw. Niet zomaar eentje maar de dokter van hem.' Enne dok hou je ook zo van de regen' Zegt hij tegen haar. Door zijn dromen over het vuur had hij toch wel een bepaalde liefde voor de regen. Het geluid gaf hem een bepaalde rust. Nu was ze hier en kon hij het haar vragen maar hij twijfelde of hij het haar kon vragen zeker nu ze buiten het ziekenhuis waren.' Ik wilde je wat vragen.. maar het kan wel wachten tot maandag als je geen tijd hebt....' Zegt hij langzaam. Je merkte dat hij wel direct tot de zaken kwam dat zat bij hun in de familie.

Rosalinde had een aantal minuten hardgelopen toen ze geritsel van struiken hoorde en daarna een stem die haar vaag bekend voor kwam. Ze stond abrupt stil, met haar hand op haar geweer op haar heup. Ze trok hem nog niet. Enkel wanneer het echt nodig zou zijn. "Axel..." Zei ze langzaam toen ze de man herkende die tegenover haar stond. Ze scande vluchtig de omgeving. Ondanks dat ze deze man behandelde in het ziekenhuis, was ze nu buiten en kende ze hem verder niet. Ze wist dat ze voorzichtig moest zijn. Ze trok haar wenkbrauw op bij de vraag maar wat kon het ook kwaad? "Vertel."

Axel zag hoe de dokter hem langzaam herkende als axel een van haar patiënten. Hij zag haar even een beweging maken misschien naar haar pepper spray of zo want het was al laat op de avond en het regende dus er waren nauw niet bepaald veel mensen op de been. Hij zag even hoe ze rond keek waardoor hij zelf ook even rond keek waarna zijn blik weer naar haar toe ging. Hij kon het haar vertellen hoorde bij.' Ik heb je niet alles verteld in het ziekenhuis. Het is niet enkel dat ik me het ongeluk niet kan herinneren ik kan me de 10 jaar daarvoor ook niet herinneren en ik weet dat jij geen psychische krachten hebt maar ik vertrouw jou. Ik krijg sinds jij 'm behandelen meer beelden te zien. Waardoor ik me afvroeg als jij misschien een oudere wond behandeld ik....ik wellicht misschien nog wat meer te zien krijg want het niet weten maakt me gek.' Legt hij haar in totaal uit. Ze zou hem wel voor gek verklaren maar toch iets diep van binnen zei dat ze het niet zou doen dat hij haar kon vertrouwen.

Rosalinde ontspande een klein beetje toen ze merkte dat ze alleen waren, maar bleef de omgeving goed in de gaten houden. Ze luisterde naar zijn woorden over dat hij, sinds dat ze hem behandelde meer beelden te zien kreeg over vroeger, over de jaren die hij zich niet herinnerde. Ze hielt haar hoofd een beetje schuin en dacht na over de beelden die ze de eerste keer voorbij had zien komen, maar begon er niet over. Ze kende de man amper en ze zou haar leven niet zo open en bloot met hem delen. Zelfs Nathan vertelde ze enkel wat nodig was zodat hij haar geen vragen zou gaan stellen. "Ik behandel een wond diep van binnen, een beschadiging wat lijkt op geheugenverlies." zei ze rustig. "Maar meer dan prikkels doorsturen en pijnprikkels wegnemen kan ik niet." zei ze heel eerlijk. "Ik kan niet beloven dat ik je kan helpen." zei ze waarna ze op haar horloge keek. Het uur was bijna om en ze waren diep in het park. Ze moest niet hebben dat Killian of Nathan dadelijk echt een team zouden gaan sturen omdat ze niet optijd terug was van haar ronde hardlopen. Ze begon wat zenuwachtig op haar voeten heen en weer te dansen. "We hebben het er overmorgen over in het ziekenhuis, ik moet verder." zei ze en ze begon aanstalten te maken om verder te rennen. Het zou niet te verklaren zijn waarom een team van bewapende mensen haar zou gaan zoeken in een parkje en daar had ze ook totaal geen behoefde aan. Zeker niet in de preek van Nathan die dan nog groter zou zijn dan dat die al zou zijn als ze thuis kwam.

Axel bekeek zijn dokteres die haar hoofd na denkend schuinheild. Maar hij keek vooral naar haar reactie op zijn vraag, aan de ene kant voelde hij zich stom dat hij het haar vroeg, maar aan de andere kant had hij het gevoel dat hij het haar kon vragen. Hij luisterde naar haar uitleg over wat ze kon en wilde doen.hij knikte daar op en zag haar zenuwachtig toch op haar horloge kijken omdaarna te zeggen dat het iets voor overmorgen was. Nu deed axel zijn mond open om te protesteren en wilde haar hand pakkken om haar tegen te houden,maar hij sloot hem ook weer en trok zijn hand terug. Hij mocht niet ongeduldig zijn en daarbij ze was nu niet aan het werk.' Sorry dat ik je lastig viel buiten het werk.' Begon hij een beetje zijn excuses te maken. Het was gestopt met regenen en hij deed zijn capuchon af.' Trouwens wat is je naam, maar als je die niet wil zeggen is het ook goed dan begrijp ik het.' Zegt hij snel hij wilde niet opdringerig zijn tegen over haar.

Nathan had een telefoontje gekregen zoon half uurtje geleden dat iemand van zijn bende de jonge schutter gezien had ik de buurt van het park. Hij had killian gebeld of die iets gezien had maar die verzekerde hem dat hij niemand gezien had. Eerst wilde hij naar rosalinde toe gaan maar dat zou verkeerd zijn en haar geen tertrouwen geven. Ze was een grote meid die voor haar zelf kon zorgen. Maar toch knaagde iets aan hem. Hij pakte zijn gsm om Rosa te bellen hij moest haar waar schuwen dat iemand die schutter had gezien in de buurt van het park.' Kop op roos neem op.' Zei hij verhit terwijl de gsm over ging.

Hassan was zijn eigen dagboeken na aant kijken waar hij van alles in bij heild. Niemand wist dat hij die bij heild en hij had eentje gepakt van jaren geleden. Hij was over die keer dat hij axel en diens familie zo goed als had uitgeroeid op Nathan na dan omdat hij iets wilde hebben maar niet kreeg. Hij had eerst gedacht dat hij axel gedood had tot luca ineens met hem aan kwam. Maar nu twijfelde hij nog meer aan het feit dat het meisje dat des tijds bij axel was hem duidelijk aant helpen was misschien ook had overleefd net als axel en Nathan. Het zou geen toeval meer zijn. Hij dacht diep na en haalde het beeld voor zich van vandaag terwijl hij naar de letters op zijn pagina's keek. Het gebouw was in vuur en begon in te storen maar er was een vel groen ligt geweest. Hij had weg moeten gaan het vuur was geen probleem voor hem geweest want dat beheerste hij maar het gebouw storten in. Hassan sloeg zijn dachtboek boos dicht. Zij was dat meisje...rosalinde de arts van vandaag.

Rosalinde keek op van haar horloge. "Geen zorgen, normaal maakt het niet uit, maar ik heb een afspraak vanavond. Ik wil niet te laat zijn." loog ze. Ze kon moeilijk tegen hem vertellen dat als ze niet op tijd terug was bij haar 'oppasser', haar broer een melding zou krijgen en hij zijn hele bende op de been zou zetten om haar te zoeken. Ze voelde hoe haar telefoon in haar broekzak begon te trillen maar haalde hem nog niet tevoorschijn. "Ik zie je maandag om 10 uur." zei ze, haar rooster uit haar hoofd kennende. Ze draaide zich om om weg te lopen toen ze de vraag hoorde en even stil hielt. Ze glimlachte en keek de jongeman aan. "Rosalinde." zei ze waarna ze van hem weg liep en haar telefoon op nam. "Nathan, er is nog geen uur voorbij, wat is er?"

Axel was gerust gesteld dat het normale niet uit maakte maar dat ze vandaag geen tijd had. Iets zei hem dat dat niet de hele waarheid was maar het kon hem niks schelen. Maandag 10 uur zou hij weer daar zijn en hij hoopte dat hem dit antwoorden zou gaan geven waar hij op hoopte. Daarbij was hij nog altijd blij het het geen dat de pijn weg was al waren de dromen anders geworden. Hij zag dat ze weg wilde gaan maar dan bleef ze staan en hoorde haar naam.' Dan zullen ze je vast vroeger vaak roosje tegen je gezegt hebben' grapt hij waar na hij ook begon met weg te lopen.

Nathan wachten ongeduldig en net als hij wilde op hangen hoorde hij rosalinde haar stem en was blij te horen dat ze net zo geprikkeld als normaal was als hij eens over bezorgd was een teken dat ze veilig was.' Roos luister. Als je in het park bent de schutter is daar ook.' Begon hij snel.ze moest weten dat het ernstig was want als die het op haar had voorzien als die al wist dat Rosa bij hem hoorde want dat wisten ze op het moment niet. Maar beter safe dan sorry.' Blijf uit de buurt bij een jonge met zwart haar, zwart jacket en een spijkerbroek aan. Met grijze ogen. Ik stuur dadelijk mensen er op af om hem te pakken dus ga naar killian, alsjeblieft ' Zegt hij tegen haar niet dringend want hij wist dat dat bij haar niet hielp. Anders ging ze hem dadelijk zelf zoeken dit wilde hij voorkomen.

Hassan voelde zijn bloed koken waarna hij richting zijn auto ging nadat hij iemand geroepen had om met hem mee te gaan met nog 2 andere. Dit meisje was ooit eens door zijn handen geglipt dit gebeurde hem niet nog eens.

Rosalinde liep rustig weg van Axel toen ze lichtelijk verstijfde. De schutter die Nathan geraakt had, maar niet gedood. Ze balde haar vuist maar begreep dat ze niet op zoek kon gaan. Die man was beter met een geweer dan zij en als hij gewapend was, maakte ze helemaal geen schijn van kans. "Ik snap het." Zei ze zonder haar stem te laten trillen. Ze luisterde naar de de kenmerken waar ze op moest letten. Waarom kwamen die zo bekend voor. Ze draaid zich langzaam om, terug naar Axel. Zwart haar, zwarte jacket, spijkerbroek en zijn ogen had ze ondertussen al een paar keer gezien. "Ja.. Oke, ik let op. Zie je thuis." Zei ze waarna ze ophing zonder op antwoord van Nathan te wachten. Zo geruisloos mogelijk trok ze haar wapen waarna ze die op Axel richtte. Met een zacht klik haalde ze de safety van haar wapen af. "Wat dacht je? Als ik hem niet raak, probeer ik het via haar?" Haar stem had niets meer weg van de vriendelijkheid die ze eerder had gehad terwijl ze sprak. Ze klonk nu ijzig en kil. "Was het allemaal een test om te kijken wat ik kan en hoever ik zou gaan?" De waarschuwende woorden van haar broer een paar nachten terug gingen door haar hoofd heen. Ze zochten haar, was ze er met beide ogen ingetrapt?

Nathan hoorde rosalide aan en was blij dat ze luisterde daar leek het heel erg op deze keer.'tot zo' Zegt hij nog waarna hij op hangde.

Axel hoorde rosalinde wat mompelen maar luisterde niet af dat was onbeleefd had luca hem al heel erg vaak gezegt maar meestal deed hij het toch. Deze keer liet hij voor wat het was dit was zijn dokter. Axel had nog geen paar passen gezet als hij een gevaarlijk bekende klik hoorde wat zijn spieren deed aan spannen. Een klik die hij kon dromen. Hij hoorde rosalinde deze had hij niet verwacht en hij keek voorzichtig waakzaam over zijn schouder zijn blik was dodelijk waakzaam richting haar.' Ik schiet nooit mis dus een test was het niet ik krijg alleen een opdracht dok meer weet ik niet.' Sist hij tussen zijn tanden door maar hij bewoog verder niet. Hij bleef naar rosalinde kijken ze was boos dat was duidelijk en dan was iedereen gevaarlijk wist hij als de beste. Zij had haar wapen vast die van hem zat in zijn broek. Hij maakte geen aanstelling om die te pakken. ' Mijn problemen zijn echt anders was ik niet naar het ziekenhuis gegaan en zeker niet als jij bij die andere bende hoort. Was ik nooit gekomen.' Zegt hij zelf ook wat fellen want hij wist toen ze over de schot begon het over die leider ging want die had hij opzetten lijk gemist. Ze was van de andere bende als die je zwaktes kende was het foute boel dit had hij nooit gewild. Maar waarom had ze zo vertrouwd gevoeld. Hij moest weg ze had gebeld dan waren andere onder weg en hij deed behoedzaam een stap achter uit.

Hassan zat in de auto terwijl hij na dacht waar ze beste konden beginnen met zoeken weer het ziekenhuis daar wacht houden vroeg of laat kwam ze daar heen.

Rosalinde hielt het wapen gericht op Axel. Ze zag hoe zijn blik verschoot naar ijskoud zoals haar eigen blik ook veranderd was toen ze één en één samenvoegde in haar hoofd. En nu bekend hij het zonder blikken of blozen aan haar. Hij was degene die haar broer verwond had. Hij was degene die de trekker overgehaald had waardoor ze naast haar ouders en broertje ook bijna haar broer verloren was. Hij had gelijk en dat wist ze. De brand, de bekende vlammen die ze gezien had na de eerste behandeling en duidelijkere en bekende beelden bij de tweede keer. Ze had een gedeelte van de scenografie herkend maar ze snapte niet waarom hij die trigger aangespannen had waardoor er bij haar herinneringen naar boven kwamen. Ze hielt het geweer zonder trillende handen op hem gericht. "Ik ben niemand." zei ze rustig. "Ik maak geen deel uit van een bende, nu niet, nooit niet" siste ze. "Bendes zijn de reden dat ik altijd achterom moet kijken. Nooit, maar dan ook nooit, sluit ik me vrijwillig bij hun aan." Maar hij had wel bekend, hij wist zonder blikken of blozen waar ze het over gehad had. Maar haar band met Nathan, wist hij kennelijk niet. Ze zag hoe hij langzaam en voorzichtig een stap achteruit deed. Iets in haar zei haar dat ze hem moest doden voor wat hij haar broer had aangedaan, maar aan de andere kant zei iets haar dat ze spijt zou krijgen als ze dat deed. Ze keek hem aan terwijl ze in de verte voetstappen hoorde naderen. Twijfel overkwam haar en terwijl ze naar hem keek, hem recht in zijn grijze ogen keek, schoten beelden van de brand voor haar ogen. Een gil van haar moeder terwijl de vlammen haar langzaam tot zich namen. Een smeekbeden om haar zoons te redden, dat ze elkaar redden. Ze had niet doorgehad dat ze het zelf ook uitgegild had terwijl ze op de grond gezakt was. Haar wapen lag een paar meter bij haar vandaan, gevallen uit haar handen terwijl de herinnering van 10 jaar terug zich eigen maakte aan haar gedachten. "Ga.." zei ze zachtjes. Met moeite wist ze haar hoofd op te tillen en keek ze Axel weer aan. "GA!" riep ze nu harder. Ze wist niet waarom, maar iets in haar zei dat ze de juiste keuze maakte door hem te laten gaan.

Axel keek met zijn grijze ogen kill en behoedzaam naar rosalinde de warme ,lieve behulpzame jonge vrouw had plaats gemaakt voor een afstandelijke kille versie. De manier waarop ze het wapen op hem gericht hield zonder ook maar te trillen gaf hem aan dat ze dit vaker had gedaan, een pistool vast gehad. Het bleef een tijdje gespannen stil en axel durfde niet nog een stap weg te zetten want hij wist niet of ze ging schieten. Hij overweegt wel even de optie om zijn eigen wapen te trekken. Hoe dom waarschijnlijk ook maar hij kon altijd haar been raken makkelijk en snel. Maar ze begon te spreken en hij luisterde. Ze maakte nergens deel van uit en zou dit ook nooit doen niet vrijwillig althans daar zag hij haar wel voor aan nu want ze was koppig en vel. Axel hoorde voet stappen naderen maar bleef naar rosalinde kijken als haar groene ogen zich in zijne boren. Even leek de wereld stil te staan. Maar de gil die rosalinde slaat laat hem geen stap achter uit zetten maar vooruit in de richting van haar terwijl hij zijn arm naar haar uit strekt. Het deed hem pijn haar zo te horen gillen alsof hij het eerder had gehoord en zijn hand ging naar zijn hoofd daarna. Zijn blik dwaalde af naar het wapen. Als hij de woorden ga hoort. Meteen kijkt hij rosalinde weer aan. Hij voelde een brok in zijn keel komen ze liet hem gaan. Hij kon het wapen pakken en haar wat doen of naar zijn baas brengen maar dat...dat zou hij nooit doen. Dan hoort hij harde ga.' Hou je wapen bij je en....aarzel de volgende keer niet.' Zegt hij tegen haar waarna hij het meteen op een rennen zet. Hij keek een keertje om naar rosalinde voordat hij zijn pas meer versneld onder het rennen trekt hij zijn jas uit om hem in een struik te gooien. Daarna ging hij niet richting de uitgang van het park maar naar een put waar hij de deksel vanaf tilde er in ging en hem terug legde om via het riool verder te gaan. Axel had dan wel geen krachten maar hij was niet voor niks zo lang uit zicht gebleven. Daarna rende hij een hele lange tijd daar door heen tot hij wist dat hij op bekend terein was en er uit klom om een put uit te klimmen en te zien dat hij jou een straat van hun huis af was. Maar hij op een draf naar toe ging.

Hassan was niet echt bepaald geduldig en begon al wat mensen te bellen die informatie konden hebben over Nathan of diens zusje. Hij was nog steeds laaiend. Hij zou en moest dat meisje hebben. Maar dan kwam een telefoontje dat er iets gaande was in het park waar hij zijn chauffeur meteen heen stuurde. Hopelijk kwam hij op tijd.

Rosalinde zat met gebalde vuisten op de grond. Een traan rolde over haar wang. Met geheven hoofd, haar vochtig van de gevallen regen, keek ze Axel na terwijl hij bij haar vandaan rende en langzaam uit het zicht verdween. De voetstappen klonken steeds dichterbij en toen ze om keek zag ze Killian aankomen rennen. Op de voet gevolgd door een paar mannen die ze vaag wel kende qua gezicht maar niet bij naam. Hij knielde bij haar neer maar ze schudde haar hoofd en raapte zichzelf bij elkaar. Met een vastberaden gezicht kwam ze overeind waarna ze haar geweer van de grond raapte en terug stak in het holster. Nog even keek ze in de richting waarin Axel verdwenen was dan draait ze zich om en loopt ze in de richting van de uitgang. Ze pakte haar mobiel en draaide het nummer van Nathan. Een aantal keer hoorde ze de telefoon overgaan. Toen ze hoorde dat er verbinding gemaakt werd gaf ze hem niet eens de tijd om te reageren of te vragen waarom ze belde. "Roep je mannen terug. Staak de jacht op de scherpschutter. Hij mag niet dood." zei ze met een ijzig kalme stem. Het werd tijd dat ze zich met het bende leven ging bemoeien. Onbewust had de man die een paar dagen terug haar behandelkamer in gekomen was, haar hele leven om gegooid. Ze moest en zou er achter komen waarom hij ervoor zorgde dat ze beelden van vroeger, van de brand, bij haar op riep en dat zou ze alleen doen. Zonder Nathan.

Nathan zat achter een tafel met een telefoon bij zijn hand terwijl hij naar de laptop keek maar niet echt hij was op het moment nog afwezig omdat hij met zijn gedachten was bij wat zich in het park had kunnen afspelen of wat nog kon gebeuren. Diep van binnen was hij bang om Rosa te verliezen net als zijn vader moeder en broertje. Hij keek op vanuit zijn gedachten als hij zijn gsm hoort af gaan. De naam van rosalinde stond er op. Als hij op neemt kreeg hij geen kans om iets te vragen. Rosalinde die hem een bevel gaf iets te doen. Maar dan niet op de dokter manier eerder de manier waarop hij vaker zijn mannen deed toe spreken. Als ze thuis kwam zou hij haar wel het lijf af vragen waarom, maar voor nu moest hij haar vertrouwen. ' hier wil ik nog uitleg over maar ik staak de actie voor nu. Tot zo meteen' Zegt hij tegen haar waarna hij ophong en naar het scherm bleef kijken wat had Rosalinde ineens.

Axel ging het appartement een beetje waakzaam in maar eenmaal binnen wist hij dat hij goed en veilig was, hij bleef even op de gang staan terwijl hij zich liet bezinken wat net gebeurt was. Het eerst in een hele lange tijd had hij een moment van onwaakzaamheid gehad wat hem bijna de kop gekost had. Ze was echt heel boos geweest, iets zei hem dat ze bijna die trekker had over gehaald omdat hij dat normaal deed en het een paar dagen terug die andere leider had neer geschoten...maar waarom. En die ogen had hij die niet eerder gezien. Vroeg hij zich verschillende dingen af als hij naar de deur van zijn appartement loopt. Tuurlijk in de behandel kamer waar ze hem had geholpen daar had hij die ogen eerder gezien toch. Axel kwam binnen als een verzopen kat hij keek naar luca en begroeten hem zoals gewoonlijk.' Ik ga douce want het was me een pokken weer en naar bed.' Verklaart hij hem met een speelse grijns zoals de afgelopen dagen allenmaal had gedaan. Hij ging zonder veel te zeggen de badkamer op gooide alles uit om dan onder een warme douce te gaan staan en probeerde alles op een rijtje te zetten onder het warme water.

Hassan zat in de auto en keek met een gefrustreerde blik naar buiten. Als hij deze middag geweten had wat hij nu wist had hij nooit haar zo door zijn vingers heen laten glippen. Niet zo als hij dat jaren geleden had laten gebeuren toen hij dacht dat ze dood gingen omdat dat gebouw het begon te begeven. Hij wist het nog heel erg goed hoe hij het huis in brand had gestoken midde in de nacht in de hoop om bewaring te scheppen en die kleine meid te pakken. Maar dat rotjoch had in de weg gestaan en hem neer geschoten maar hij had hem toen geraakt met bliksem. Toen als die vlammen kwamen was dat geen probleem voor hem. Toen hij haar ogen zag op lichten. Hij had haar toen bijna gehad maar hetgebouw kon verdomme niet tegen die vlammen en hij sloeg op de plek waar zijn arm op leunde. Wat een stomme domme grap leek het wel. Nathan had gedaan alsof hij iedereen kwijt was geraakt. Maar die wist niet dat hij hun broertje had. Nu vroeg hij zich af wat axel deze middag daar had gedaan. Met de tijd zou hij dat weten. De auto stopt bij de ingang van het park net als hij en zijn paar man uit stappen ziet hij de dokteres staan en een glimlach speeld om zijn mond heen als een roofdier die zijn prooi had gevonden.' Het meisje is van mij.' Fluisterde hij naar de andere waarna hij op rosalinde af liep. Zijn mensen die hij bijzijn had bekommerde zich om killian en de andere die bij rosalinde waren.' Mag ik je vragen om met mij mee te gaan.' Zegt hij on zoon kalme toon terwijl hij langzaam op rosalinde af liep.

Luca was bezig met administratief werk achter de laptop in de woonkamer. Helaas hoorde dat er ook bij, maar hij haatte het. Hij keek op toen hij geluid hoorde en keek toe terwijl Axel zeiknat binnen kwam lopen. Een beetje afkeurend keek hij naar de plasjes water die precies het pad van Axel lieten zien, maar hij zei er verder niets over. Gelukkig was het geen modder, anders mocht hij het zo nog op gaan ruimen ook.
Hij had niet eens tijd om te reageren of Axel was al zijn eigen kamer in verdwenen met de melding dat hij ging douchen en naar bed. 'Ook leuk jou gezien te hebben! Moeten we vaker doen, erg gezellig!' riep hij hem na waarna hij zijn focus weer verlegde naar zijn papier werk.

"Zal ik doen, tot zo" bevestigde Rosalinde aan de telefoon voordat ze ophing. Ze snapte dat hij vragen had, zeker na de manier waarop zij hem net een bevel gaf. Normaal was ze totaal niet zo, maar ze kon niet hebben dat Nathan zijn mannen Axel zouden oppakken of doden voordat ze antwoorden had op haar vragen. Ze moest het weten. Maar wat zou ze doen als het zo zou zijn? Ze keek naar het zwarte scherm van haar telefoon. Zou hun broertje nog leven? Had ze dan toch zijn leven gered tijdens de brand?
Ze had niet op de omgeving gelet omdat Killian en de versterking van Nathan bij haar waren. Dan hoort ze een stem die ze een keer eerder gehoord had en keek op, recht naar Hassan. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe Killian en de andere hun wapens getrokken hadden en richtte op wat leek de mannen van Hassan? Ze zag hoe hij langzaam op haar afliep terwijl hij haar kalm opdroeg met hem mee te gaan, maar dat weigerde ze. Terwijl hij een stap in haar richting deed, deed zij een stap naar achter, haar hand schoot terug naar haar wapen. Klaar om deze te trekken wanneer hij haar iets zou willen doen. "Ik denk dat ik oversla" zei ze rustig zonder enige teken van angst door te laten schemeren.

Axel stond onder de douche onder het water dat heerlijk warm was na die koude regen. Niet dat hij dat echt erg had gevonden. Hij was wel wat gewend kwam weer. Hij had luca net wel gehoord en wist dat hij de afgelopen dagen de nodige slaap in had gehaald die hij de laatste tijd zo weinig had gehad. Hij draaide de kraan dicht droogde zich snel af ruimde alles op om daarna jogging broek met een grijs t-shirt om daarna terug de kamer in te lopen.' Zal ik je helpen met papier werk. Aangezien ik mij. Slaap wel een beetje heb ingehaald deze dagen kan ik je net zo goed even helpen dan ben je zo klaar.' Zegt hij met een grijns. Hij wist wat voorn hekel luca aan papier werk had. Hem maakte het niet zo heel veel uit.

Hassan had gemerkt dat ze helemaal diep in gedachten was en hem pas op merkte als hij tegen haar doet spreken. Dit gaf hem een zelf voldane glimlach. Hij bekeek haar nu beter dan hij toen straks had gedaan want toen moest hij subtiel zijn. Nu hoefde dat niet meer. Haar krachten had ze al een beetje laten zien en hij had geruchten gehoord over een aantal dingen dat ze kon doen. Dit zou een pareltje zijn voor zijn verzameling dat wist hij zeker en ook een aanwinst als ze gewonden kon genezen. Hij zag hou ze achteruit ging terwijl hij dichterbij kwam, Hassan werd waakzamer als rosalinde naar iets grijpt dat lijkt op een wapen. Hij maakt wat bewegingen met zijn handen waarna over de grond langs Hassan vuur omhoog kwam zo naar rosalinde toe en dan achter haar langs tussen haar en de andere die bij hun waren in zodat die niet tussen hem en rosalinde in konden gaan staan . Maar ook zodat rosalinde geen enkele kan op kon gaan dit keer. Er waren nu geen broers in de buurt die hem nog eens lastig konden gaan vallen.' Dat antwoord hoor ik niet graag.' Legt hij haar ijzig uit waarna hij op haar af liep maar haar hand goed in de gaten heild hij was getraind om snel te reageren mocht dit nodig zijn.' Ik vraag het je dus nog een keertje aardig. Ga met me mee.' Zegt hij en er vormde zich een balletje vuur in zijn handen.

Luca keek op toen Axel terug de woonkamer in kwam. Hij schoof zijn laptop aan de kan. "Naah, ik ben bijna klaar. Gewoon een overzicht met klein verslag van de afgelopen dagen. Hassan had wat informatie op gevraagd over verschillende locaties in de stad waaronder het ziekenhuis, het park en een paar clubs en sportverenigingen die van de andere groep zijn. Wat die er mee moet geen idee, maar zodra die het heeft, ben ik van het gezeur af.' Hij ging wat achterover zitten in de zetel en keek naar Axel. "Niet echt een goede tijd om op onderzoek uit te gaan he, het weer werkt niet echt mee. Verbaast me dat je nu pas terug bent gekomen en niet eerder de handdoek in de ring hebt gegooid." Hij wist dat, wanneer Axel de kans kreeg, hij de orders van Hassan graag liet waaien en zijn eigen gang ging.

De vlammen weerkaatste in Rosalinde haar ogen toen die op haar af schoten en zich als een blokkade om haar heen bleven hangen. Ze zag hoe Killian en de andere probeerde bij haar te komen maar tevergeefs. Ook de regen had verder geen effect op het vuur dat Hassan had laten verschijnen. Ze trok haar wapen en schoot gericht op zijn schouder in de hoop dat, als zijn concentratie zou verbreken, de vlammen ook zouden verdwijnen. Ze was ingesloten door het vuur en door de man die voor haar stond. Ze kende hem niet, maar gezien de situatie kon ze wel gokken wie hij was. "Dat maakt me niet uit" snauwde ze hem toe toen hij zei dat hij niet graag nee hoorde. "Waarom zou ik met je mee gaan. Zodat je mijn broer kan raken op zijn zwakke punt? Waarom heb je hem niet neergeschoten toen je schutter de kans had?" Ze probeerde zo lang mogelijk tijd te rekken in de hoop dat ze ene uitweg kon bedenken. De redenering die Nathan haar had gegeven nadat hij was neer geschoten, dat het niet om hem maar om haar ging, was ze vergeten. Het kwam door de adrenaline niet meer in haar op dat de man tegenover haar voor haar hier was en niet voor haar broer. Ze schoot nog een keer, deze keer gericht op zijn knie.

Axel keek met een schuin hoofd op toen luca nee zei, dus hij maakte het zich meteen gemakkelijker op de bank want over het algemeen deed hij niet graag klusjes maar het schieten daar was hij heel goed in en vond hij stiekem leuk om te doen gewoon het onmogelijke op een verre afstand. Axel keek zijn vriend aan dat Hassan informatie nodig had uit het ziekenhuis dat vond hij best vreemd en sportclubs dan was hij vast iemand aant zoeken maar wie.' Je weet net zo goed als ik dat de baas me haat om wat voorn reden dan ook en dat hij me liever weg zag maar dat ik mocht blijven doordat jij me vond. Maar als hij de kans krijgt me een rot klusje te laten doen dan doet hij dat.' Zegt hij recht voor de raap want zo was het iedereen kon het zien en voelen zo gouw die twee in de beurt van elkaar kwamen leek het wel een elektrische lading tussen hun in te hangen.' Daarbij baalt hij als een stekker dat ik ook nog eens de beste schutter in de stad ben geworden.' Zegt hij tegen luca en hij legde zijn benen gewoon op de salon tafel.' Ik ben niet eerder terug gekomen omdat ik toevallig iemand tegen kwam' Zegt hij dan zachtjes terwijl hij naar buiten keek.

Hassan was tevreden dat de andere niet bij hun konden komen nu kon het spel pas echt beginnen.hij hield onder tussen iedere beweging in de gaten van rosalinde en wist die van de schouder gemakkelijk te ontwijken hij was namelijk nog niet dichtbij genoeg en hij wist dat haar doet haar geleerd had haar te verdedigen dat was instinct. Hassan hoorde haar te keer gaan terwijl hij langzaam dichter bij komt. Heel even was hij verbaasd niet omdat ze nee zei dat had hij verwacht. Wat hij niet verwacht had was dat ze dacht dat hij haar wilde gebruiken als aas voor haar grote broer. Hierom grinnikte hij eventjes.' Ik speel graag spelletjes.' Zegt hij tegen haar ze moest eens weten dat die broer van haar moest blijven leven zodat hij haar kon zeggen wat ze moest doen want anders zou hem wel wat gebeuren. Maar dat ging hij haar nu nog niet vertellen. Hassan zag de schot draaide maar deze keer schramde het zijn been. Hij maakte een sissend geluid maar het deed geen extreme pijn. Dan schiet hij ineens naar voren duwt het pistool van rosalinde aan de kant zodat die hem niet kon raken en pakt haar dan bij haar nek beet met een hand om ververvolgens wat stroom los op haar te laten." Hebbes.' Sist hij tegen haar. Hij wilde haar niet te erg verwonden hij had haar nodig.

Luca knikte. 'Klopt, wilt niet zeggen dat hij weet dat als hij je niet zou hebben we heel veel niet zouden kunnen doen.' Luca volgde Axel zijn blik uit het raam. Het was stormachtig en het zou hem niets verbazen als het straks weer met bakken uit de lucht zou komen. 'Hij houdt niet van weerstand en dat is niet meer dan raar in zijn positie. Iedereen die tegen hem is is tegen zijn bende en die probeert hij in leven en beschermd te houden.' Hij haalde zijn schouders op. 'Ik zou het niet veel anders doen als ik hem was.' gaf hij eerlijk toe.

Het gebeurde in een fractie van een seconde. Rosa haar geweer werd uit haar handen geslagen, hij grijpt haar bij haar nek en ze voelt een schok door haar lichaam gaan. Van de pijn knijpt ze kort haar ogen dicht en kreunt ze zacht. 'Dacht het niet' bijt ze terug waarna ze met haar been uithaalt naar hem. Met een soepele beweging trapt ze zijn benen onder hem vandaan waarna ze een rollende beweging van hem af maakt om zo uit zijn greep te ontkomen. Ze liet zich niet zomaar meenemen door iemand, niet zonder gevecht en ze kon zich net zo goed zonder wapen verdedigen, al werd het wel lastiger gezien ze geen elementen beheerste maar enkel geneeskundige magie.

Axel keek naar luca die in tegen stelling tot hem eigelijk altijd de rust zelf leek te zijn. Meestal ook de goede antwoorden klaar had. Nu dacht axel wel ietsjes vaker na voor er iets uit kwam al lukte dat ook niet altijd dat was een van de redenen waarom axel vaak of alleen of met luca samen werkte hij mocht niet op vallen als de schutter als andere bendes wisten dat hij het was was er zeker een probleem. ' klopt iemand magische krachten kan niet iemand doden zo ver weg als ik kan' Zegt hij tegen zijn vriend met een speelse grijs. Hij keek even zwijgend naar buiten waar het leek alsof de hemel zou zou beginnen met onweren. Hij keek naar luca als die over Hassan en zijn positie begint en hij maakt een pfff geluid. ' misschien is hij bang dat ik ooit zijn bende over neem met mijn karakter en mijn vindingrijkheid' Zegt hij plagend tegen luca want hij wist wel zeker dat luca het ook zo zou doen als hij een beetje manieren had geleerd was het van luca. Om het plagen kracht bij te zetten gooide hij een kussen van de bank naar hem toe.

Hassan was verbaasd dat ze het niet uit schreeuwde van de pijn. Hij gaf dan nog geen stroom op volle kracht maar toch.hij hoort haar woorden waarna ze naaar hem trapt soepel als een damen maar ook met de nodige kracht waardoor hij valt. Hij moest haarnlos laten om zijn val grotendeels te breken.' Jij ...' Sist hij maar omdat hij afgeleid was werd het voor een stuk minder waardoor er nu wel mensen door heen sprongen. Hij was nu niet meer in het voordeel en hij liet het vuur voor nu doven terwijl hij recht kwam zodat zijn mensen die van rosalinde weg kon houden. Dit gin lastiger worden want het begon nu harder te regenen. Hij had dan wel vuur magie maar hij wist donders goed wanneer hij in het nadeel was. Dit was zoon moment hij zou het anders aan moeten pakken.' Zeg tegen je grote broer dat nu de oorlog pas echt begonnen is,.' Zegt hij tegen haar hij floot hart tussen zijn tanden door waardoor zijn mannen zich terug deden trekken. Zijn ogen bekeken het meisje. Ze dacht dat ze zijn grote broer wilde hebben dat moest zo blijven. De andere leden zouden dat bevestigen want hij verklaarde haar broer de oorlog. Hij wist niet of die al wist dat hij rosalide zocht maar hij zou haar krijgen. Hij had trouwens iemand die schaduwen magie had die kon nu van pas gaan komen.het kwam nu met bakken er uit terwijl het begon met onweren.' Tot gauw en doe je broer de groeten' Zegt hij op een kille manier dat zijn spelletje nu geen spelletje meer zouden zijn. Daarna ging hij terug naar de auto. Dit moest anders aan gepakt worden een keer als er niet zo veel mensen bij waren of als hij met meer mensen was en in het voordeel. Zijn mannen stapte in terwijl ze hem dekking gaven. Daarna stapte ze in en reden ze er van door.