Sanne en steff

Rosa staakte in waar ze mee bezig was toen Nathan haar vroeg hoe haar dag was geweest. Ze wist dat de vraag zou komen, maar ze had gehoopt iets meer tijd te hebben, of tenminste dat ze zaten en waren begonnen met eten voordat het kruisverhoor zou beginnen. 'Interessant.' zei ze langzaam. Ze ging zitten en begon voor hen beide pasta op te scheppen waarna ze de tijd nam om de saus eroverheen te doen. 'We hadden een nood geval in het ziekenhuis.' zei ze rustig. Ze kon hem in grove lijnen wel vertellen wat er gebeurt was, maar details waren beroeps geheim. 'Er was een patiënt die nadat hij zich aangemeld had, ineen gestort was.' zei ze rustig terwijl ze haar bestek pakte en Nathan vooral niet aan keek. 'Oververmoeid. Nadat ik hem opgeknapt had was er verder niet zo veel aan de hand dus ik verveelde me en wilde wat energie kwijt.' loog ze. Ze wist niet goed hoe ze Nathan moest vertellen over de brand die ze gezien had of hoe dat beeld haar meer deed dan dat zou moeten. Ze beet zachtjes op haar lip terwijl ze de beelden weer voor zich zag en nam haastig een hap spaghetti om te voorkomen dat Nathan zou zien dat ze gespannen raakte. Toen haar mond leeg was keek ze hem glimlachend aan. 'En hoe was jou dag?' vroeg ze haastig om van onderwerp te veranderen.

Luca pakte de foto's van tafel en bestudeerde ze aandachtig. De man met rode haren moest dus dood, de blonde man niet. Dat was wel interessant. Normaal als ze twee targets kregen, moesten ze beide zwijgen. Hij knikte en bekeek de foto's nog eens goed. De blonde man was duidelijk iemand die ze kende. Dan valt het kwartje. Het was de leider van een andere bende in de stad. Axel had blijkbaar dezelfde conclusie getrokken al hij. Waarom de leider niet doden? Dan waren ze van dat ongedierte af. Maar het mocht niet zo zijn. Hij pakte de oortjes en overhandigde een aan Axel waarna hij knikte naar hun baas toen die zei dat hij ervoor moest zorgen dat Axel deed wat er van hem gevraagd werd. "We zullen er zijn." zei hij voordat hun baas de kamer verliet.
Hij draaide zich om naar Axel en gaf hem een tik tegen z'n hoofd. "Heb jij een doodwens ofzo" siste hij om te voorkomen dat hun baas hem misschien nog zou horen. "Ik heb je beter geleerd dan vragen te stellen wanneer je een opdracht krijgt. Nee het is niet logisch in onze ogen, maar hij zal z'n reden hebben." Hij liep naar de koelkast in de keuken en pakte wat drinken waarna hij ook een flesje naar Axel gooide. "Soms he... soms leek het beter dat ik je niet meegenomen had. Al had ik dan wel mijn maat gemist." mompelde hij terwijl hij het flesje opende en een grote slok nam.

nathan had meteen gezien hoe rosa haar actie staakte toen hij haar zijn vraag stelde. hij vond het een raar antwoord interessant want in zijn ogen was haar werk iedere dag wel interessant maar dat was ook omdat het zijn werk niet was. hij wist el bij sommige wonden hij het beste kon doen en tja dat had hij van zijn jongere zusje geleerd. maar hij kon weer zeggen dat hij haar met een pistool had leren omgaan. wat ze er nu mee deed was aan haar zelf. stiekem vond hij het fijn dat ze geregeld deed oefenen dat gaf hem een goed gevoel. nathan kek naar zijn pasta en eventjes op naar rosa'dat is intressant dat iemand daarvoor naar het zieken huis komt. maar dan heb jij makkelijk verdient dan slaap pilletje voor schrijven en klaar.'zegt hij al twijfelde hij eigelijk wel of het enkel een slaap probleem was en hij wist zeker dat ze haar kracht had moeten gebruiken maar hij vroeg er niet naar door. hij begon met eten en prikte wat vaker in zijn eten dan normaal. doordat hj met zijn eten bezig was had hij de twijfel van rosa niet gezien. hij nam net een hap als rosa vroeg hoe zijn dag was geweest en hij at eerst zijn mond leeg.'zorgzaam. een man is nog wat voor me na aant trekken die ontmoet ik om 10 uur in de hell rouge. maar...'bgon hij langzaam maar eerlijk. hij wilde haar zeggen dat hij een slech voor gevoel had over de ontmoetting. hij wilde haar niet ongerust of bang maken maar toch.'deze ontmoeting is belangrijk zeker na de vergadering van vanmiddag. ik wil dat jij hier standby staat vanavond 'zegt hij dan tgen haar dat had hij haar nog nooit gevraagd en hij nam snel een slok van zijn drinken. hij had eerst haar willen mee nemen maar daar zag hij van af da durfde hij niet te vragen aan haar en hij wilde haar verbrgen houden zeker als het ging kloppen wat hij deze middag gehoor had. nathan raakte zijn eten niet meer aan.

axel keek de baas met scherpe ogen na er was wat aan hem wat axel dwars zat. maar dan ineens draait luca zich om en kreeg een tik tegen zijn hoofd.'hallo, ik heb net geen hoofd pijn meer als je dat plekje raakt ga ik nock out.'waarshuwt hij hem. dan kijkt hij schaap achtig nar zijn vriend.'niet perse maar misschien zoet de dood mij gewoon.'geeft hij schouder ophalend toe. hij bekeek hoe luca de keuken in liep om daarna een flesje drinken naar hem toe gegooid die hij behendig op vangt. hij hoorde de preek over geleerd aan. dat klopte luca had hem veel geleerd. maar soms kon hij zich niet bedwingen. dat gebeurde ook soms met dingen die hij uit haalde. luca was altijd de gene naar wie hij luisterde en die hem dingen kon laten doen of zorgen dat hij het niet deed. wat afwezig nam hij de slok van zijn drinken. hij hoorde luca wel over de dag dat hij hem vond. gelukkig kwam er de zin van maatje er achter aan.'anders beleefde je zeker niet zo veel leuke dingen, en geef toe ik maak de beste ontbijtjes als ik niet ziek ben.'zegt hij tegen hem waarna hij een paar sloken achter elkaar nam en het oortje in zijn oor deed en terug liep naar de foto's om ze te bekijken. slapen moest helaas gaan wachten voor nu en hij liep naar zijn bed om daar onder vandaan zijn schaje te pakken zijn geweer zat in een speciale tas en hij haalde hem er onder vandaan om daarna naar de kamer te lopen en hem uit de zak te halen terwijl hij hem begint na te kijken. di deed hij altijd voor een klus. hij moest soepel zijn geen geluid maken en vooral schoon zijn. hij miste nooit al was hij zich wel aant bedenken hoe hij het voor elkaar ging krijgen eentje te raken en de andere te doden met een schot.

Rosa snoof. "Je weet beter dan dat ik medicijnen voorschrijf Naat". Ze keek hem met haar doordringende groene ogen aan. "Je beledig me" ze legde een hand op haar hart maar je zag haar ook grijnzen terwijl ze haar broer in de zeik nam. Zo nu en dan mocht dat wel. Haar blik veranderde naar serieus bij de toon van Nathan als hij zegt dat zijn dag zorgzaam was. Dat was niet iets wat ze graag wilde horen natuurlijk. Ondanks dat ze wist dat hij een gevaarlijk leven leidde, wilde ze het niet horen. "Lieg niet tegen me Nathan. Ik zie het aan de manier waarop je kijkt en hoor het aan de manier waarop je praat." Ze legde haar bestek neer en leunde achterover in haar stoel waarna ze haar broer doordringend aan bleef kijken. "Je wilt dat ik stand-by sta maar de club is een half uur rijden hier vandaan. Als je je echt zo een zorgen maakt kan ik beter in de club zijn voor het geval dat het mis gaat. Niemand kent me, ze zullen de link niet leggen tussen jou en mij zolang we niet bij elkaar in de buurt zijn." haar blik werd zachter. "Ik weet dat je dan zorgen om mij gaat maken, maar ik ben een grote meid Naat, ik zal m'n wapen meenemen ter verdediging." Ze vond het maar niets dat, als hij zich al zo een zorgen maakte om vanavond, ze thuis zou moeten blijven zitten afwachten. Stel dat het mis ging, dan zouden ze nooit optijd hier zijn zodat ze kon helpen.

Luca rolde met z'n ogen. "Het was maar een zacht tikje, ik kijk heus wel uit." zegt hij rustig waarna hij nog een slok drinken nam. "Als je zo graag danst met de dood, had ik je in dat gebouw moeten laten liggen." zegt hij serieus. Maar hij en Axel wisten beide dat hij loog. Hij had hem daar niet achter kunnen laten. Schaduwen en de dood waren dan wel deel van hem, maar ergens diep van binnen gaf hij wel om mensen. Hij grijnsde. Zonder Axel had hij zeker niet zoveel meegemaakt als dat hij nu had gedaan, maar ja soms wat minder mocht wel.
Hij keek naar de foto's terwijl Axel opstond en even later terug kwam met zijn scherpschutters geweer in dienst draagtas. "Hoe wil je het gaan doen?" vroeg hij ineens op een veel serieuzere toon. Luca had er geen twijfels bij dat Axel de enige was die deze klus kon klaren. Maar iemand doden en de andere enkel gewonden met 1 schot, dat kon best een klus zijn. Zelf speelde hij nog met het oortje in zijn hand. Hij had een hekel aan die dingen en hielt ze het liefste zo lang mogelijk uit. Hij keek even naar de klok terwijl Axel bezig was met zijn voorbereidding. Zelf had hij die niet nodig. Ze hadden nog een paar uur.

nathan hoorde hoe rosalinde tegen hem begon te zeggen dat hij nit mocht liegen, maar hij kon haar op het moment nog niet alles vertellen hij moest eerst zeker weten of het klopte daar voor zou hij niks zeggen, dat was iets anders dan liegen. hij keek haar niet aan maar hoorde haar haar bestek neer leggen ook zonder op te kijken wist hij dat ze met haar groene door dringende ogen naar hem keek. hij hoorde haar aan waarna hij langzaam op keek. ze stelde precies voor wat hij gedacht had. dit was ook het gene wat hem het meeste bang maakte.'ik weet dat niemand jou daar kent, ik wil er voor zorgen dat niemand jou kent. stel er gebeurt iets dan weet ik dat je jezelf kan verdedigen met een pistool, het is het feit als je mij of iemand anders midden op straat te hulp schieten anders is dan in een ziekenhuis.dat heb ik liever niet nu waar mensen je kunnen zien zoals een club. in een ziekenhuis is het normaal dat mensen vaker gezond naar buiten komen. er zijn meer mensen met krachten maar als jij ineens in de club op duikt en me te help schiet, vreemde of niet in iemands ogen.... de ogen zijn op jou gericht dan rosalinde....daar maak ik me op het moment zorgen om.'geeft hij uitendelijk toe. hij slaakte een diepen zucht en liet zijn hoofd op zijn handen rusten om daarna naar rosalinde te kijken. hij wist dat hij haar niet eeuwig kon gaan verbergen en ze had gelijk als er iets gebeurde dan was ze in de buurt hij schudde zijn hoofd'.als ik je zou verbieden mee te gaan zal je me toch gewoon na komen of niet dan.'sprak hij meer tegen zich zelf dan tegen rosalinde.'rosa je mag alleen mee als je in een auto blijft met getinte ramen. oke....je mag onder geen beding de club in komen beloof me dat.'zegt hij op een dringende toon en in de toon hoorde je dat hij zich echt erge zorgen maakte.

axel was geconcentreerd bezich met schoon maken en keek met een scheef oog even naar luca die vroeg hoe hij het ging aan pakken en die speelde met het oortje.'tja daar was ik al even over na aant denken'moest hij bekennen tegen hem want een moest dood de andere leven.'ik dacht er aan om van een laag punt te gaan staan of liggen en dan de gene die moet blijven leven door de onderboven arm te schieren waar alleen wat vel is zal even goed bloeden omdat het vel is zal het er door heen gaan en de andere raken. misschien de snelheid ook iets hoger zetten dan normaal het zal dan een beetje geluid maen maar dan weet ik zeker dat het door het vel heen gaat.'zegt hij zonder ook maar echt te twijvelen want hij wist al dat hij het zo ging doen. het stommen was ook nog dat hij wsit dat het ging lukken. dat had hij altijd gaf hem maar een pistool, geweer en hij raakte alles wat je hem vroeg. axel bekeek zijn geweer die was er klaar voor en hij poetste alleen nog de enkele verre kijker die er boven op kwam. hij vroeg zich nog wat dingen af maar duwde die naar de achter grond zoals luca hem gevraagd had. hij glimlachte want zijn hoofd pijn bleef weg. z had een wonder verricht want de laatste tijd had hij alleen maar pijn gehad en toch was het hem iedere keer gelukt om gewoon zijn werk te doen.'ik kleed me even om in makkelijkere kleren om in te rennen.'gaf hij toe. als hij dadelijk moest maken dat hij weg kwam had hij liever jogging kleren aan dan een spijker broek. hij deed alles zwart aan zoals dat het beste was dan was hij niet te zien.

Rosalinde was het er nog niet helemaal mee eens. "Ik ben een arts van beroep. Mensen kennen me. Niemand zal verbaast opkijken als ik je te hulp zou schieten wanneer er iets gebeurt. Dat we op dat punt niet in het ziekenhuis zijn, wilt niet zeggen dat ik geen eed gezworen heb toen ik arts werd. Waar ik ook ben, ik zal mensen die hulp nodig hebben altijd een helpende hand toereiken en proberen hun leven te redden als er iets gebeurt." Ze stond op en begon de borden af te ruimen. Iets zei haar dat Nathan, net als zij zelf, ook de eetlust verloren had. Na een lange stilte terwijl ze de borden schoonmaakte gaf ze toch toe. "Prima, als jij wilt dat ik in de auto blijf, dan blijf ik in de auto. Maar op het punt dat er iets gebeurt, maakt niet uit wat, maak je dat je bij de auto komt en dat we in veiligheid kunnen komen. Daarnaast, neem ik mijn wapen mee. Niets wat je zegt kan me van die mening doen veranderen." Ze draaide zich van hem weg. Hij kon haar niet voor eeuwig beschermen, als hij dat wilde doen dan zou hij het bende leven achter zich moeten laten en zouden ze ver weg moeten trekken waar niemand hun kende. Waar niemand van hun geschiedenis af wist, van de brand die hun levens had verwoest. Een traan rolde over haar wang terwijl ze aan haar ouders dacht. "Ze zouden niet gewild hebben dat we ons voor eeuwig moesten verschuilen in een leugen een geheim." zei ze zacht, bijna onverstaanbaar.

Luca luisterde zonder Axel in de rede te vallen en knikte dan. "Zodra ik oog op ze heb, kan je je positie innemen. Niemand gaat me opmerken als ik me verschuil in de schaduwen van de nacht." zei hij rustig. Toen Axel klaar was en zei dat hij zich ging omkleden kwam Luca zelf ook overeind. Ook hij ging naar zijn kamer om iets makkelijker aan te trekken voor het moment dat ze moesten maken dat ze weg kwamen. De schaduwen zouden een deel zijn van hun ontsnappingsroute, maar deste donkerder gekleed ze waren, deste makkelijker zou het voor hem zijn om hun onzichtbaar te houden. Toen ze beide omgekleed waren en terug in de woonkamer, keek Luca nog een keer op de klok. "Tijd om te gaan, dan kunnen we een paar straten van de club af parkeren zodat niemand de auto ziet staan." hij pakte de sleutels van de tafel af, samen met de twee foto's en ging Axel voor naar de auto. Toen ze beide ingestapt waren startte hij de motor en reed hij in de richting van de club.

nathan was hier al op voorbereid geweest maar toch was het zoon zuter broer rusie discussie moment die hij liever niet had met rosalinde maar in dit opzicht was ze net als haar vader en hun broertje....die was zo roekeloos geweest. gelukkig dacht zij nog na. hij liet haar uit razen zoals hij het zelf noemde en hij wist dat ze de zin ik ben arts van beroep al vaker tegen hem gebruikt had maar toch vond hij het altijd vervelend als ze dat deed. dat deed hem er altijd aan herinneren dat ze dus echt niet meer dat kleine meisje was dat huilend bij hem in ded kroop na de brand incident. hij liet haar in stilte de borden op ruimen en machte rustig af tot ze weer begon te spreken. ze bleef in de auto god zij dank had ze het gezegt en een kleine zucht verliet zijn lippen terwijl hij naar de rest luisterde.'ik zorg dat ik dan zo snel mogelijk naar de auto kom.'beloofd hij haar hij zei zelfs niet als. hierna stond hij op. hij liep naar haar toe en pakte haar schouders liefde vol vast.' dat weet ik dat ze dat niet gewild hadden maar ze zouden ook willen dat hun kinderen bleven leven. we moeten gaan en praten er strakjes nog wel over oke.'zei hij en hj gaf een kus op haar wang waarna hij naar boven liep op een drafje en zich ging om kleden voor nette losse kleren maar onder de kleren maakte hij een harnas van staal dat zo valt dat het niet leek dat iets zijn belangrijkste lede maten zou beschermen, dit was een voordeel van aarde beheersen nu hij ook staal kon beheersen. ook hij pakte wapens en liep naar onder toe.'jou chauffeur is 5 minuten na mij er ik heb hem gebeld.'zegt hij tegen haar dus dan was het iemand die van hun situatie wist. daarna verdween hij door de deur.

axel keek zijn maat aan toen hij over de schaduwen begon en hij sloeg zijn geweer om. soms was hij toch jaloers op krachten van mensen. hij schudde die gedachten snel van zich af er was werk aan de winkel. hij wachte rustig terwijl luca zich klaar maakt tot die zei dat hij klaar was om te gaan. hij grijnsde naar hem'jij bent de baas he.'zegt hij en gaf hem een speelse duw waarna hij hem meteen volgde. zo de auto in naast hem als bij rijder. alles was vertroud met luca hij had nooit argwaan bij hem zoals hij bij de baas had en zelfs soms bij andere bende leden. misschien moest hij dat toch eens hard op zeggen tegen luca na de missie. al zou luca vast weten dat ze elkaar niet moesten maar er leek meer achter te zitten. hij keek naar luca.

Rosa voelde hoe Nathan achter haar kwam staan en haar een kus op haar wang gaf. "Dat is je geraden." zei ze zachtjes terwijl ze de verdwaalde traan op haar wang weg veegde. Zelf liep ze ook naar boven om wat anders aan te trekken, iets soepels wat geen weerstand zou bieden wanneer er iets zou moeten gebeuren en waarmee ze zichzelf ook nog zou kunnen verdedigen mocht het in de soep lopen. Ze bond haar holster om haar middel en stopte haar geweer zorgvuldig weg nadat ze het magazijn gecontroleerd had op kogels. Terug in de woonkamer wachtte ze op haar broer. Ze knikte en keek hem na terwijl hij het huis verliet. Er waren maar een paar die van haar bestaan afwisten en die vertrouwde Nathan hun haar leven toe. Ze wisten wat er gebeuren zou als haar wat overkwam terwijl ze haar moesten beschermen, want dat was het. Rosa wist ook wel dat haar chauffeur er niet allen was om haar van a naar b te rijden. Ze controleerde alles nog een keer, stak haar haar op in een hoge paardenstaart en liep toen naar buiten. De auto die voor haar bedoeld was kwam net aanrijden. Kort keek ze om zich heen of echt niemand haar in de gaten hielt waarna ze in de auto stapte en kort knikte naar de man achter het stuur. "Hallo Killian." zei ze rustig. De man knikte haar toe en reed toen in de richting van de club.

Luca snoof. "Laat de baas dat niet horen. Dadelijk krijg ik nog gezeur" mompelde hij als reactie op Alex zijn grap. Want hij wist dat dat was, maar de baas kon zo een grap niet waarderen wist hij. Hij hielt de muziek uit, de spanning voor een opdracht kon je altijd voelen in de lucht, net als deze keer. Hij had zijn oortje ondertussen in en aangezet zodat hij het kon horen als de baas hun op zou roepen. Hij reed richting de club en parkeerde de auto een paar straten verder op zodat ze geen aandacht zouden trekken. "En nu is het wachten op woord van de grote baas" zei hij terwijl hij de omgeving goed in de gaten hielt. De radars in zijn hoofd werkte op volle toeren terwijl hij alle mogelijke ontsnappingsroutes en sluipweggetjes verkende door uit te rijken naar de schaduwen om hen heen. Hij kreeg zo een heel mooi netwerk aan wegen, doodlopende steegjes en vrije routes in zijn hoofd te zien.

nathan keek naar het shortje als iemand tegen over hem komt zitten. de jonge met de rode haren. mike.'fijn dat je zo snel kon komen ik dhad al iets door gegeven aan iemand voor bij de vergadering.'begon hij snel en beetje koorts achtig alsof hij bang was. zo had nathan hem nog nooit gezien.'rustig, niet gehaast.'zegt hij kalmerend tegen hem maar de man keek angstig rond zich heen.'hij zoekt ze...alles wat appart is.' begon mike weer als een waarschuwing
axel keek toe hoe de persoon er bij was gekomen en hij draaide zijn geweer een centimeter of twee.
dan gaat nathan zijn gsm onbewust als altijd neemt hij meteen op waardoor mike van schrik recht op gaat staan.'hou je er buitn ik waarschuw maar een keer.'zegt een stem. alles in nathan leek te verstijven.
axel die precies de zelfde woorden hoorde en daarna nu er achter aan wist dat de persoon waar hij op schoot niet het woordje nu zou gehoord hebben maar hij haalde de trekker over en je hoorde dit keer zachtjes een geluid er vanaf komen omdat hij hem wat anders had ingesteld hij keek niet of hij doel trof maar meteen naar luca'weg wezen hier.' fluisterd hij.
. nathan die recht stond en alles koud voelde worden van binnen hoorde glas kapot springen en dan een helse pijn in zijn onder arm waar hij de gsm in had vast gehad die hij liet vallen. hij slaakte een pijnlijk kreet maar stopt als hij ziet dat mike levenloos op de grond ligt. hij moest naar rosalinde......

Luca hielt de boel rustig in de gaten terwijl Axel zich klaar maakt voor zijn taak. Een zachte klik, een doffe plof en daarna gegil. Hij knikte naar Axel en duwde het gas in waarna de auto de steeg uit schoot, weg van de club, niet direct naar hun huis, dat zou opvallen. Nee hij zou naar een verlaten loods een stukje van de stad weg vandaan gaan totdat ze zeker wisten dat ze niet gevolgd waren en ze veilig naar huis konden gaan. Hij had gezien hoe de kogel van Axel doel geraakt had, hij had de woorden van hun baas gehoord maar had geen idee wat het betekende. Hij wilde het niet eens weten. Het enige waar hij voor doelde was om ervoor te zorgen dat ze veilig weg konden komen. De schaduwen trokken zich om hun auto heen in een straal van een kleine 500 meter zodat niemand kon zien wie ze waren en waar ze onderweg naartoe waren voordat ze al verdwenen zouden zijn.

Rosalinde zat in de auto met een lok haar te spelen. Ze zat wat onderuit gezakt maar keek door de geblindeerde glazen naar de straat waarachter de club zich bevond. Ze had geen idee wat er speelde en dat haatte ze. Als er wat was zou ze het niet zien en daar kon ze niet tegen. Ze mompelde wat in de richting van 'ik maak hem zelf nog een keer af'. Ze zag dat Kilian, die de motor draaiende hielt grinnikte en zijn hoofd schudde maar ze negeerde het. Dan ziet ze een gedaante de steeg uit komen, ze herkende hem meteen. "Nathan!" zonder er over na te denken opende ze de deur en rende ze naar haar broer toe. Ze zag meteen dat hij gewond was. "Wat is er gebeurt?" vroeg ze terwijl ze hem ondersteunde en in de richting van de auto geleidde. In de auto sloot ze het portier achter zich nadat Nathan was gaan zitten en draaide ze zich naar hem toe. "Kilian rijden!" riep ze naar de chauffeur die zich dat geen twee keer liet zeggen. Zelf lette ze al niet meer om de omgeving. Ze richtte zich op Nathan zijn verwonding. Zonder te vragen ontdeed ze hem van zijn jacket en scheurde de mauw kapot die doordrenkt was met zijn bloed. Ze bekeek de wond. "De kogel is er recht doorheen gegaan maar heeft wel wat spiermassa geraakt. Dit gaat steken." gaf ze eerlijk toe waarna ze haar handen om zijn arm, en om de wond sloot. Ze liet haar magie zijn gang gaan terwijl die langzaam de beschadiging van de kogel ongedaan begon te maken.

nathan kwam de steeg uit gestrompeld hij had eerst zijn gsm laten vallen en hem kapot getrapt. daarna was hij naar buiten gegaann waar rosalinde meteen uit de auto kwam gevlogen. hij was toch wel blij dat ze er was nu want hij had het geweten dat er iets zou gebeuren maar dat iemand anders het met de dood moest bekopen deed hem pijn. hij liep met haar snel naar de auto en liet een pijnlijke zuch ontsnappen.'scherpschutter.'zegt hij met een pijnlijke kreun. hij voelde dat de auto vol gas gag.'gooi allebij jullie telefoon uit de raam nu.'commandeerdt hij hun bijde en hij maakte een sissend geluid als rosa hem zijn jacket uit doet. hij hoorde haar vast stellen wat hij zelf al wist en hij voelde een zure smaak in zijn mond als hij er aan terug denkt.'rosalinde....begon hij waarna hij even een krretje slaat als rosa haar werk doet waar ze goed in is. hij voelde de wond dicht begon te trekken.'rosa'zegt hij nu dringender. waarna hij haar vertelde wat er net was gebeurt binnen en dat zijn gsm was af gegaan.'de andere bende leider rosa die verzameld mensen met gaves niet zo maar gaves maar die iets apparts hebben...deze informant bevestigde het net voor hij stierf.'begon hij zijn verhaal en je hoorde angst in zijn stem voor het eerst in een lange tijd. hij wilde zo graag dat hij het anders kon zeggen maar er waren geen andere worden voor dan die hij nu ging ge bruiken.'hij zoekt al een tijdje naar jou.'

axel was blij als de auto meteen in beweging kwam wanneer dat nodig was. op dit gebeid waren hij en luca een team. de aderaline ging door zijn lijf heen terwijl hij mee keek naar de ogeving ze zouden dadelijk ergens gaan schuilen dat was altijd zo meestal een loods. hij dacht on willekeurig aan de woorden van hun baas. iets er in zelfs d klank er van leek hij eerder gehoord te hebben maar hij on er zijn vinger voor nu niet op leggen. ook niet waarom hij de andere leider niet mocht dood schieten. wel had hij zich vreemd gevoeld toen hij de trekker had over gehaald. hij keek naar luca.'nauw missie geslaagd'zucht hij waarna hij zijn geweer begon op te bergen. dadelijk kon hij wellicht gewoon eindelijk lekker slapen.

Rosalinde gooide haar telefoon uit het raam toen Nathan haar dat commandeerde waarna ze het raam dicht deed en verder ging met waar ze mee bezig was. "Zit stil anders heb je dadelijk weefsel waar je dat niet wilt hebben." mopperde ze tegen haar broer. Maar ze wist dat het geen fijn gevoel was om de wond dicht te laten groeien. Ze had de eerste 'Rosa' genegeerd en probeerde eigenlijk ook de tweede te negeren maar Nathan klonk zo dringend dat ze wel op moest kijken. Ze stopte even waar ze mee bezig was. Ze luisterde terwijl hij haar vertelde wat er gebeurt was en dat ze hem op zijn telefoon gebeld hadden. Dan hoort ze zijn laatste woorden, dat ze opzoek zijn naar haar. De tijd leek even stil te staan. Ergens diep van binnen wist ze het, het kon bijna niet anders dat iemand mensen met bepaalde krachten wilde hebben om zo een zo sterk mogelijke groep bij elkaar te krijgen. Ze schudde koppig haar hoofd. "Mogen ze willen. Mij krijgen ze niet." zei ze vel waarna ze afmaakte waar ze mee bezig was.
Toen Nathan zijn arm genezen was, de wond niet meer dan een klein litteken waar de huid aan elkaar getrokken was, liet Rosa zich onderuit zakken in de zitplaats. "Vandaag in het ziekenhuis.." begon ze langzaam. "Ik zag de brand voor me. Dat is de reden dat ik naar de schietbaan ben gegaan." zei ze langzaam. Ze wist dat ze het nu wel moest vertellen, ze zou niet meer alleen over straat kunnen als het echt zo was. Ze zou zich niet meer alleen kunnen wegtrekken wanneer er nog een keer een herinnering getriggerd zou worden.

Nathan was een blik spanning op het moment door de pijn maar ook door het gebeuren. Maar hij leek wel een beetje te ontspannen toen de gsm uit de auto waren dat was op dit moment even het aller belangrijkste.'safe house 2' zegt hij nog snel tegen killian voor in de auto en hij keek naar Rosa hij zou haar later wel spullen laten gaan op halen. Hij kreunde weer. Hij voelde hoe ze bezig was en wist dat ze goedl was daar twijfelde hij jiet aan maar dat nam niet weg dat het geen fijn gevoel was. Hij was ook blij dat ze eindelijk naar hem keek en luisterde naar waarvoor hij haar waarschuwde. Hij hoorde haar te keer gaan zoals ze dat kon weer typisch hun vader op zoon moment maar toch blijven helpen zoals hun moeder dat deed. Hij slaakte een verlichtende zuch als rosalinde klaar is en hij keek haar een beetje moe aan van de spanning van net. Hij keek even naar zijn arm terwijl hij dacht aan de schutter, die had hem al vaker problemen bezorgd de laatse tijd, maar het ergste was dat die vent nooit miste geen enkel schot en het schot van vandaag deed hem huiveren. Hij keek met een ruk naar rosalinde als ze over de brand begint. Iets wat hun beide eigelijk niet meer zo over deden spreken omdat het soms gewoon weg een pijnlijke herinnering was. Dat moest moeilijk zijn geweest voor haar. Hij pakte haar hand en kneep er zachtjes in." Dat moet pijnlijk geweest zijn en niet makkelijk voor jou." Zegt hij tegen haar terwijl hij haar aan keek. Hij kon haar niet altijd beschermen maar wel de pijn delen." We gaan kijken wat we kunnen doen en gaan vanavond naar een safe house. Morgen brengen ze al onze spullen wel of beetje bij beetje. Van mij ......mag je naar je werk toe gaan als iemand je schaduw of brengt. In het ziekenhuis is alles toch goed beveiligd ' Zegt hij tegen haar ook als teken dat hij haar en haar krachten vertrouwde. ' nu moeten we dingen gaan voorbereiden en op lossen. Als eerste die verdomde schutter.' Zucht hij vermoeid het was hem ondertussen wel een dagje geweest. Maar omdat hij wist dat er iets ging gebeuren had hij 2 an de opdracht gegeven of ze een foto van de schutter konden maken want ze wisten niet wie het was en dat was het grootste probleem maar daar kon hij pas strakjes achter komen of dat was gelukt. De auto stopte uiteindelijk bij een safe house.

Luca reed zonder stop, zonder enige twijfeling door naar hun safe house. Zodra ze daar een paar uur waren konden ze zonder probleem terug naar huis, maar eerst moest er duidelijkheid zijn dat ze niet gevolgd waren. Hij parkeerde de auto voor de loods en stopte de motor. Het licht van de koplampen dimde en liet hun achter in de verlaten duisternis van het industrieterrein. "Er staan een paar bedden, neem wat rust. Je hebt het verdient" zei hij waarna hij uit de auto stapte en de loods binnen liep. Hij wist dat hun baas contact met ze zou opnemen over hoe het gegaan was, maar Axel had in geen dagen goed geslapen. Hij kon beter het gesprek voeren voordat Axel tegen hun leider in zou gaan en voor problemen zou zorgen. Zelf liep hij naar een hoek van de loods die diende als zit plek. Het oortje deed hij uit, maar zijn telefoon hielt hij op geluid voor het geval dat hij gebeld zou worden. Nu was het tijd voor wat rust.

Rosa haalde haar schouders op. "Het erge is nog wel dat ik niet weet wat het getriggerd heeft na al die tijd. Waarom nu? Waarom zo onverwacht?" Ze keek naar haar handen en toen wat verslagen naar Nathan. Ze was moe, de spanning had haar energie op gemaakt maar ze moest door gaan. Ze wist dat, zolang ze niet binnen waren, het gevaarlijk was voor hen beide en als ze Nathan mocht geloven.... Voor haar nog het meeste. Ze keek hem aan. Hoe zou ze kunnen werken als ze continue in de gaten gehouden werd? Zij zou zich er onprettig bij voelen, haar collega's nog meer. "Wie ben je van plan te sturen?" vroeg ze rustig. Gelukkig waren ze een paar dagen van het weekend af, het zou maar voor 2 dagen zijn en als het niet zou lukken, dan zou ze daarna thuis blijven maar ze wilde die jongeman van eerder op de dag helpen. Ze hoopte dat haar kracht zijn nachtmerries weggenomen zou hebben. Ze wist niet waarom, maar iets diep van binnen trok haar naar hem toe, moest hem helpen of ze zou zich ellendig gaan voelen alsof ze zich zorgen over hem maakte. Toen de auto tot stilstand kwam keek ze naar het huis dat voor hun lag. Met enige tegenzin kwam ze overeind en liep ze er naar binnen. Hun onderdak voor wie weet hoelang.

Axel is blij als ze na een tijdje bij hun safe house zijn. Hij was toch wel moe ook al voelde hij nog een beetje adrenaline door zijn lichaam. Hij volgde luca de auto uit en nam zijn geweer mee je wist maar nooit. Hij hoorde luca over de bedden dat klonk als muziek in zijn oren. " Bedankt." Zegt hij tegen hem en zonder verder langer te treuzelen liep hij naar het veld bed legde het geweer er onder in om daarna te gaan liggen normaal zou hij liever horen wat de baas zei maar hij wist ook wel dat luca hun twee liever uit elkaar heild. Veel tijd om na te denken had hij niet. Hij was zo moe dat hij al heel erg snel sliep.

Nathan keek rosalinde aan die er echt mee zat dat ze nu die beelden had gezien.hij ademde diep in ' daar heb ik de antwoorden niet op. Maar misschien heb je de afgelopen tijd te hart gewerkt ....of je was gewoon toevallig moe. Onbewust natuurlijk dat kan op je magie werken of op je gemoed toe stand. Die jonge storten toch ook in omdat hij geen slaap kreeg.' Zegt hij tegen haar als uitleg. Daarna als ze binnen zijn in de safe house keek hij rosalinde aan.' Niemand kijkt met je mee op de werk vloer zelf daar is beveiliging genoeg zoals je zei...alleen buiten. Je mag zelf kiezen wie je mee neemt. Je mag mij alleen niet kiezen voorlopig.' Zegt hij met een knipoog.hij was moe maar kon nog niet slapen hij moest eerst gaan bellen. " sorry ik moet dingen regelen, maak het je maar gemakkelijk" Zegt hij waarna hij weg liep om een gsm te gaan pakken die hier lag als reserve.

Axel had 2 nachten goed geslapen met eigelijk geen pijn al was de laatste nacht wel wakker geworden van een stukje droom er waren dit keer geen vlammen geweest wel veel rook hij rende een trap op terwijl hij riep naar zijn moeder en vader. Daarna was hij wakker geworden dit had hij volgens hem niet eerder gezien nog dat hij zich zelf om iemand had horen roepen. Nu stapte hij uit de auto en draaide zich om naar luca die hem af had gezet voor de afspraak. " ik kom wel terug lopen. Mocht ik toch last krijgen van pijn waar ik niet van uit ga bel ik je wel.' Zegt hij tegen hem. Hij was een stuk opgewekte en oplettende nu hij geen pijn had van de dromen of over vermoeid was. Als kind na het ongeluk had hij het eerst zwaar gehad maar na zijn herstel eerste nergens last van gehad zo nu en dan eens een nachtmerrie. Maar met de jaren kwamen ze vaker tot dit jaar nu was het erger geworden.Tot dat deze dokteres hem geholpen had was hij even vergeten hoe goed het voelde om gewoon weg te kunnen slapen. Hij gooide de deur dicht en liep naar de sluis om het ziekenhuis in te komen. Hij had zijn wapens in de auto bij luca gelaten net als de vorige keer. Met alle bendes hier in de stad deden ze toch wel goed op letten. Daarna liep hij naar de aanmeld balie waar hij zich deed melden. Gelukkig had iemand anders dienst dan een paar dagen terug. Hij ging in de wacht kamer zitten en bekeek de mensen.

Nathan had gisteren de dag thuis door gebracht om wat aan te sterken maar zou deze ochtend weer aan het werk gaan. Hij printe net de foto's uit die hij net gestuurd had gekregen. De foto was wat onscherp maar je kon wel zen wie het was. Zijn bende had geen foto kunnen maken helaas . maar nadat zijn leden een beetje rond waren gaan vragen hadden ze gehoort dat de keukenhulp van de hell rouge een foto had gemaakt van iets verdachts toen ze gingen kijken hadden ze de foto mee gekregen. Deze kreeg hij nu net door gestuurd. Hij was ze aant uit printen voor in een map. Hij pakte de blaadjes en liep met een drankje de trap op hij gooide ze op de tafel en begon zijn veters te strikken. Zijn gsm ging af." Jah...klopt ik heb ze binnen gekregen ik ga dadelijk mensen opdracht geven naar hem uit te kijken." Zegt hij waarna hij op hing en iets mompelde over nog niet eens veters kunnen strikken en rustig.

Rosa had de eerste dag in hun safe house wat moeite gehad om zich aan te passen, zeker omdat overal waar ze naar toe wilde, ze werd geschaduwd door Killian. Moest ze ergens naar toe, dan reed hij haar rond. Zelfde nu op weg naar haar werk. Ze snapte niet dat Nathan het fijn vond als iemand hem overal naartoe reed, zelf vond ze de wandeling alleen al heerlijk ontspannend. Nu stapte ze in de ochtend in een auto en werd ze in de avond weer thuis afgezet. Ze vond het maar niets, maar ze snapte Nathan. "Zie je om 5 uur, als ik eerder naar huis kan, bel ik je" zei ze waarna ze de deur dicht deed en het ziekenhuis in liep. Na zich snel omgekleed te hebben, haar wapen verborgen onder haar werkkleren en haar telefoon op trillen in haar zak, liep ze naar het gedeelte van het ziekenhuis waar spreekuur gehouden werd. Ze dimde het licht in de spreekkamer die ze die dag zou gebruiken en liep daarna naar de hal om Axel binnen te roepen. Ze ging hem voor naar de spreekkamer en sloot de deur achter hem waarna ze hem gebaarde om plaats te nemen op de stoel tegen over haar bureau. Ze glimlachte naar hem. "Je ziet er een stuk uit geruster uit. Hoe voel je je?"


Luca had Axel afgezet bij het ziekenhuis en was daarna weer naar huis gereden.

axel was aant wachten terwijl hij naar de verschillende mensen keek. dan ineens hoort hij zijn naam. als hij op kijkt ziet hij de zelfde dokteres, hij was er oo wel vannuit gegaan maar hij was toch een beetje bang voor een vervanger geweest op een of andere manier. hij stond op om haar te volgen. hij keek de kamer rond waar het ligt al gedimd was hierdoor moest hij even grijnzen. of ze was goed van geheugen of hij had indruk gemaakt met zijn intree de vorige keer. hij ging braaf zitten als ze hem naar de stoel gebaart.'ik voel me ook een stuk beterder dus dankje, ik heb heerlijk geslapen, het was lang geleden dat ik eens zo geslapen heb.'begon hij op een of anderemanier tegen haar. het voelde raar en vertrouwd om tegen haar te praten om dat gewoon ook allenmaal tegen haar te zeggen. normaal was hij een stuk terug houdender tegen over iemand zeker als hij die niet kende. hij keek met zijn grijze ogen naar haar.'al had ik de laatste nacht wel weer een droom maar deze keer was er geen pijn.'gaf hij toe aan haar. hij ging even met een hand door zijn haren heen.'ik hoorde me mijn ouders roepen dit keer.'zei hij trwijl hij een droevige glimlach kreeg. dan schud hij zijn hoofd en keek rosa aan die zat hier waarschijnlijk niet op te wachten iedereen kon zijn eigen ouders maar hij had zich altijd af gevraagd of ze hem in de steek hadden gelaten of ze samen waren geweest.'die slaap heeft me goed gedaan. ik kan weer helder zien. de hoofdpijn is ook helemaal weg op het moment.'legt hij verder uit. hij vroeg zich iets af en hij begon met zijn handen een beetje aan zijn broek te frunniken. misschien moest hij haar vragen om in zijn dromen te kijken misschien kon zij iets te weten komen, maar hij was er ook wat bang voor. nee dat leek hem geen goed idee. maar aan de andere kant wilde hij wel weten wie hij was.

Rosa knikte naar hem. "Dat is fijn om te horen. Zeker omdat er dan geen medicatie nodig gaat zijn maar we je kunnen blijven behandelen met mijn magie." Zei ze rustig. Ze dacht even na toen hij aangaf wel weer een droom gehad te hebben, maar zonder pijn deze keer. Dat was goed maar toch moesten ze een manier gaan denken om een manier te vinden de dromen helemaal te stoppen. Ze was geen psycholoog en haar kracht was genezen van medische indicaties.. Maar ze vroeg zich af of dit wel medisch was. Wat als het dieper zou zitten? Een trauma zoals haar reactie op brand en alles wat ermee te maken had? Ze luisterde hem aan waarna ze zuchtte. "Ik begrijp dat dat moeilijk kan zijn. Ik..." Begon ze maar ze schudde haar hoofd. "Vergeet het. We zij hier om over jou te praten niet om mijn problemen naar boven te brengen." Zei ze rustig waarna ze overeind kwam. "Wat ik ga doen, ik ga proberen meer van je stres en spanning uit je lichaam te trekken, zoals de vorige keer. Ik hoop dat het helpt. Maar ergens heb ik een gevoel dat dit niet enkel iets medisch is." Geeft ze eerlijk toe. "Ik kan trauma door herinneringen waarschijnlijk niet verhelpen. Dat is niet medisch. Dat is psychisch."

Axel keek naar rosalinde terwijl ze tegen hem sprak en ze wilde hem blijven behandelen dat was in iedergeval een goed teken in zijn ogen. Als hij zijn droom aan haald is ze even stil en denkt duidelijk na waarna ze een zin begon stopte omdaarna aan te geven dat hij niet hier was voor naar haar problemen te luisteren. Axel grijnsde plagend naar haar.' Ik wil best luisteren naar je problemen hoor' grapt hij tegen haar. Ze kwam recht om uitleg te geven wat ze vandaag wilde doen maar ook hoe zei er over dacht wat dit misschien was.' Oke' begon hij langzaam waarna hij zelf ook op stond om weer op heden bed te gaan zitten. Hij dacht even over haar woorden na. Hij deed zijn mond open en wilde tegen haar zeggen dat hij zich toch niks herinnerde van het gebeuren maar hij deed het toch maar niet. ' doe wat je moet doen.' Zei hij rustige tegen haar. Hierna sloot hij zijn ogen maakte zich ontspannen en zijn hoofd leeg dat ging nu zo veel gemakkelijker dan de vorige keer toen verging hij van de pijn. Misschien zou het helpen als hij juist dacht aan zijn dromen nu dan kon ze daarvan de spanning en stress weg nemen zoals ze gezegt had. Hij ademde diep in en uit en dacht aan de dromen die hij tot nu toe gehad had.
( zijn droom die het vaakst terug kwam het vuur die rond slaakte door een gebouw, de helse pijn die hij op dat moment in zijn hoofd voelde in de droom. Het speelgoed autootje met de pop er naast waar de vlammen aan begonnen te likken. Nog een paar stukjes van voornamelijk vlammen en een kindje dat huilt. De droom van de laatste keer toen hij de trap op rende terwijl er rook vormde en hij zijn ouders riep maar niet zag. Bij deze herinneringen aan zijn droom kwam ook meteen ineens de spanning terug in zijn lijf.)

De leider van de bende die ik weer Hassan noem. Zat in zijn auto op weg naar het ziekenhuis. Hij zou zonder problemen binnen komen via een andere ingang. Ook hij had 't horen gekregen eindelijk waar het meisje met de krachten werkte. Hij had een medewerker een afspraak laten maken bij haar deze ochtend als een spoedde dat hij een diepe snijwonden in zijn arm had. Hij moest toch even testen of ze daad werkelijk wat kon. Als dat zo was moest hij kijken hoe hij haar zo ver kreeg dat ze oor hem ging werken. Hij wist niet dat hij de afspraak na axel had en hij wist al helemaal niet dat de dokteres waar hij naar toe ging het meisje was dat was blijven leven na de brand zoveel jaar geleden. Hij wist alleen dat haar broer het had over leefd. Als ze stoppen bij het ziekenhuis maakt hij een diepe snee in zijn onder arm en gat naar binnen toe terwijl hij een sluip ingang gebruikt en een doek goed tegen zijn arm aan drukt voor zodat er zo weinig mogelijk bloed uit loopt.

Rose schudde haar hoofd. Ze wilde het professioneel houden met haar patiënten. Haar problemen zou ze, hoe lastig het ook was, met haar broer bespreken wanneer ze er klaar voor was. Ze knikte toe hij vertelde dat ze moest doen wat ze moest doen. En dat deed ze. Zachtjes legde ze haar handen weer op zijn onderrug en zijn voorhoofd waarna ze de magie langzaam door haar hand en vingertoppen door zijn lichaam in geleidde. Ze merkte dat hij aan iets anders dacht dan de vorige keer. Ondanks dat hij toen stres uitstraalde wat het nu anders. Stres gecombineerd met angst. 'Adem rustig in en uit' zei ze rustig terwijl ze haar ogen sloot. Ze zag verschillende beelden voorbij schieten vuur, een gebouw, een kind dat huilt en rook. Ze beet op haar lip maar liet zich deze keer door het vuur niet afleidden. Ze zette door om zo de spanning uit zijn lichaam te trekken. Ze ging door tot ze voelde dat ze het laatste beetje spanning uit zijn spieren had verwijderd. Na een lange poos opent ze haar ogen weer en trekt ze haar handen terug. Het was vermoeiender geweest dan de vorige keer maar het voelde alsof het gelukt was. Ze keek hem aan. "Ik hoop dat dit voldoende was. Zelfde tijd volgende week maandag." Ze kwam overeind. "Ik moet verder met mijn volgende patiënt."
Nadat ze gedag had gezegd tegen Axel keek ze in haar computer naar haar volgende patiënt. Iemand had zich open gehaald aan een mes, dat zou een makkelijke worden. Ze liep naar de wachtkamer. "Hassan?" riep ze om terwijl ze rond keek naar haar volgende afspraak.

axel voelde hoe zij weer haar handen op de zelfde plek als de vorige keer legde voorhoofd en rug. hij voelde het ook weer eventjes warm tintelen zoals de vorige keer dat was waarchijnlijk de magie. daarna was hij bezig met de beelden uit zijn dromen. axel voelde het trekken van de magie meer deze keer en het leek een akelig gevoel los te trekken. maar hij heild zich sterk terwijl hij op zijn lip beet. maar als ze stopt met de magie lijkt alles weer het zelfde als de vorige keer alleen het zweet was hem weer uit gebroken er van.'denk het ook wel, bedankt dok'zegt hij om dan van het bed af te komen. ze had zo de volgende patiënt dat geloofde hij graag als ze net zo goed was bij hen als ze bij hem was snapte hij ook dat ze haar liever hadden.'tot maandag dan'zegt hij waarna hij de kamer verliet om door de gang het ziekenhuis te verlaten. hij vroeg zich af of ze de beelden had gezien die hij had gezien want ze leek net een stuk vermoeider dan de vorige keer toen hij was geweest. de volgende keer besloot hij dat maar te vragen. nu zou hij terug gaan naar het appartement.

hassan keek met zijn ogen tussen de menigte door in de wacht ruimte terwijl hij axel uit de kamer zag komen en weg lopen. wat deed dat rot joch nu hier weer. dat zou hij moeten na kijken. hij had gehoort dat die wel eens dromen had van iemand die hem in de gaten heild voor hem zo nu en dan die ook in het appartement sliep. axel was voor hem het tiepe vrienden moet je dicht bij houden en vijanden nog meer. hij keek op als hij zijn naam hoort gelukkig was axel al weg op dat moment, hij kwam recht en heild zijn arm stevig vast terwijl hij de kamer van de dokteres in liep.'gelukkig dat ik zo snel kon komen.'zegt hij tegen haar en zijn ogen bekeken haar vluchtig. ergens kwam ze hem bekent voor maar hij kon niet zeggen waar van. hij zag ook wel de nodige mensen zelf op een dag. hij ging al zitten op het bed. hij haalde de doek weg en liet de snijwond zien.'ik schoot uit 'zegt hij met een waterige glimlach alsof het door de pijn kwam. maar voor hem was dit niks hij had wel erger mee gemaakt. hij was erg nieuwschierig naar haar maar probeerde dit niet te laten merken.

Rosa had net genoeg tijd om bij te komen van de uitputting toen de volgende patiënt haar kant op kwam. Ze glimlachte de man toe, zoals ze bij elke patiënt deed, en ging hem voor naar de behandel kamer. Ze had gezien dat hij met een bebloede doek zijn arm probeerde te stelpen maar dat lukte niet heel goed gezien de hoeveelheid rood die ze nog zag. Ze luisterde rustig terwijl hij haar vertelde wat er gebeurt was. Ze ging op haar kruk zitten en rolde naar hem toe waarna ze voorzichtig zijn arm vast pakte. "De wond ziet er niet echt mooi uit, maar zo te zien heb je geen slagaders of spierweefsel geraakt. Dan is fijn, anders zou het een stuk pijnlijker zijn om het te genezen." zei ze serieus. Ze had totaal niet in de gaten dat hij haar observeerde, nog kwam hij haar enig sinds bekend voor. Het nadeel van dat Nathan haar buiten het bende leven probeerde te houden, was dat ze geen gezichten herkende. Nog die van Axel, nog die van de man die nu tegenover haar zat. Als ze het wel zou weten, zou ze heel anders reageren dan nu. Nu had Rosalinde totaal geen besef ervan dat haar leven wel eens in gevaar kon zijn. "Oke, wat we gaan doen." zei ze terwijl ze de arm vast bleef houden maar haar ogen op haar patiënt richtte. "Ik leg zo beide handen aan weerszijde van je arm. Het kan wat arm voelen en zeker wat prikken omdat ik het, zonder dat ik littekenweefsel achter laat ga hechten. Niemand zal weten dat je uitgeschoten bent met het mes." Na uitgelegd te hebben wat ze ging doen, legde ze beide handen aan weerskanten van zijn arm. Ze bedekte de wond met beide handen en liet haar magie stromen waarna ze langzaam en secuur de wond genas zoals ze aangegeven had te doen.

Hassan zat op het bed terwijl zijn donkere ogen de dokteres bekeek hoe ze deed wat ze deed. Hoe haar houding was dat ging belangrijk worden. Het was heel duidelijk dat deze jonge vrouw graag mensen deed helpen. Hij zag hoe voorzichtig zijn arm pakte en uitleg begon te geven over wat ze wilde gaan doen. Maar ook wat hij er van kon verwachten. Dat ze mensen wilde helpen zo graag was een goed ding ze zou er niet te lang bij stil staan als hij haar vroeg om geregeld mensen voor hem op te lappen en zo beetje bij beetje het bende leven in te trekken maar dat was wat voor later. Dat had hij vaker gedaan. Bij kinderen ging het vaker makkelijk die haalde hij gewoon weg bij hun ouders of hij zorgde dat een ongeluk gebeurde. Hij keek op terwijl ze over begon dat hij zelfs geen litteken zou over houden dat was appart. Als er een magische gaven was kwa helen wist hij dat die meestal wel een littekens achter lieten dan had ze een krachtige helende gaven als dat zo was.' Dus niemand zal weten dat ik lomp ben geweest.' Vroeg hij aan haar en heild zijn hoofd een beetje schuin. Daarna keek hij naar zijn arm hoe ze alles uitvoerde om zijn arm te genezen. Het werd even warm en tintelde maar prikte ook even. Niet dat het echt pijn deed maar hij deed toch lucht naar binnen zuigen en een geluidje maken omdat de arts er was ook heild hij zijn hoofd leeg. Hij bekeek zijn arm als de arts klaar is geen litteken waardoor er een glimlachkwam op zijn gezicht.' Geweldig heel erg bedankt nu zullen ze op mijn werk niet weten dat ik lomp ben geweest. Ik ben chef-kok vandaar dat ik uitgeleed met het mes.' Legt hij haar glas helder uit. Hassan kon ook goed koken en had een paar restaurants op zijn naam staan maar dat hoorde ook bij het bende leven dat hoefde ze dan nog niet te weten. Hij pakte een kaartje van een restaurant en gaf het aan de arts.' Als dank maak ik je een keer een van mijn lekkerste toetje en ik weet dat het je werk is wat je doet...je hoeft je niet verplicht te voelen maar gewoon als het je ooit leuk lijkt kom je eens langs. Bel me van te voren dan zeg ik je hoelaat het restaurant dicht gaat.' Zegt hij een beetje charmant tegen haar maar ook niet te zo kan hij zorgen dat hij ook daat werkelijk daar was. Hij was niet opdringerig hij was gewoon attent om vertrouwen te winnen. Ook om haar beter te leren kennen als ze ooit voor de keuze kwam te staan en nee zou zeggen zou hij weten wat hij tegen haar kon gebruiken. Hij stond langzaam op ' nogmaals bedankt' Zegt hij tegen haar waarna hij naar de deur liep.

Rosalinde was zich van geen kwaad bewust. Rustig ging ze te werk terwijl haar ogen lichtjes oplichtten tijdens het gebruik van haar magie. Je kon hieraan duidelijk zien hoeveel magie ze gebruikte en wat haar limit zou zijn. Bij zo een behandeling als vandaag zat ze daar bij lange na niet aan. Een keer eerder had ze haar limit bereikt, bij de brand jaren terug toen ze haar broertje van de dood gered had waarna ze bewusteloos geraakt was en Nathan haar uit het brandende gebouw gehaald had. Verder nooit meer. Zoiezo was het moeilijk zoveel magie te gebruiken, dat gebeurde niet zomaar.
Ze schudde haar hoop op zijn vraag. "Niemand zal het merken dat je jezelf verwond hebt." zei ze eerlijk. Toen ze klaar was liet ze zijn arm los en bekeek het resultaat. "Zo, zo goed als nieuw" zei ze terwijl haar ogen weer hun eigen kleur kregen. Ze luisterde terwijl hij uitlegde wat er gebeurt was. Sommige mensen waren heel open, andere lieten niets los. Wat er gebeurd was boeide haar meestal niet zo veel tenzij het echt nodig was voor de behandeling. Dit was gewoon een simpele vleeswond in haar ogen. Niets nieuws. Ze nam het kaartje aan en keek ernaar. "Dankje." ze stopte het kaartje in het borstvakje van haar doktersjas. "Ik zal het in mijn achterhoofd houden als ik tijd heb." Ze keek hem na terwijl hij de kamer verliet waarna ze verder ging met haar volgende patiënt. Toch voelde iets niet fijn nadat de man haar behandelkamer verlaten had. Maar ze wist niet wat.


Luca zat thuis. Hij speelde met een aantal dolken die hij als dartpijltjes naar het bord gooide.

hassan bekeek zijn arm erg wonderbaarlijk er was helemaal niks meer van te zien. ook had hij het in de kamer gevoeld dat er niet veel magie was verbruikt. 'dankjewel.'zegt hij nogmaals als dank op wat ze gedaan had maar eigelijk bedankt op wat ze had laen zien. wat ze had laten zien was al een goed teken stiekem vroeg hij zich af wat zij wel niet nog meer allenmaal kon en wat ze mooi zou passen tussen de rest wat hij verzameld had.'kijk maar wat je er mee doet'hed hij gezgt op het geen als ze tijd had. hij wist dat je nooit moest op dringen dan werden mensen achter dochtig. daarbij zou het hem te lang duren dan zou hij zelf wel zorgen dat ze naar hem kwam op een of andere manier. hij maakte een zwaai gebaar en verdween uit de kamer en weer via een sluip route uit het ziekenhuis. hij dacht aan deze dokteres hij had haar ogen gezien en ergens kwam hem dat bekend vor maar waarvan wist hij nog niet....maar dat zou wel komen hij vergat niet snel wat.

axel kwam bij luca de kamer binnen de spanning was weg voor nu hij liet zich met een plof op de bank vallen. hij wist dat hij deze avond een ronde moest doen. het was voor hem makkelijk om niet op te vallen want niemand kon hem omdat hij altijd op afstand met iemand deed af rekenen en heel soms een ronde moest doen meestal als iemand uit was gevallen dit was vandaag het geval. hij deed het meestal niet omdat hij geen magie had dus enkel bij nood.'ik heb vanavond dienst dus ik slaap as als ik terug ben'legt hij luca uit als teken op het feit dat hij daarom morgen vroeg pas zou gaan slapen en dat er niks aan de hand was. ook omdat luca wist van zijn iet goed kunnen slapen al ging het wel een paar dagen al goed daar was hij blij om.

nathan was blij dat hij weer buiten zijn huis zijn erk kon doen en hij leit al de nodige spullen over brengen naar hun safe house.

Vlak voor het einde van haar shift had Rosalinde Killian een bericht gestuurd dat hij haar kon komen ophalen. Ze kleedde zich om en verliet het ziekenhuis waarna ze wachtte op de auto die haar op zou pikken en terug zou brengen naar het safe house waar ze verbleven. Toen de auto voor reed stapte ze in en zodra ze de deur dicht deed reed deze meteen weg. Ze staarde een beetje doelloos uit het raam terwijl de omgeving voorbij zoefde, diep in gedachten verzonken over wat er de afgelopen dagen allemaal gebeurt was en vroeg zich af hoe het kon dat ze nu ineens weer herinneringen van vroeger, van de brand voorbij zag komen in gedachten, het was zo lang rustig geweest. Haar gedachten dwaalde af naar Axel. De jongen die onverwachts in haar leven gekomen was die ergens, hoe raar het ook klonk voelde hij vertrouwd. Maar ze wist niet waarom. Thuis aangekomen stapte ze uit de auto waarna Killian meteen weg reed zodat hij verder kon met zijn werk. Ze liep meteen naar haar tijdelijke kamer om zichzelf om te kleden naar wat sportievere kleding. Daarna liep ze naar de garage van het huis om daar een paar goede meppen tegen de boxzak te geven die daar was opgehangen. Schieten was een no go omdat daar geen beveiliging voor haar was tenzij ze zouden vertellen wie ze was en dat wilde ze nog voorkomen. Het zou een nog groter doel op haar rug tekenen dan dat ze nu blijkbaar al had.

Luca keek verveeld op toen Axel binnen kwam. Hij knikte hem toe toen Axel vertelde dat hij die avond ronde moest lopen.