Dragons Quest

Luna was rustig bezig zichzelf te verzorgen na de vlucht. Ze liet haar vleugels languit naast haar lichaam liggen zodat haar spieren en vliezen wat konden ontspannen. Ze hielt haar ogen gesloten maar bleef oplettend naar haar omgeving. Ze spitste haar oren en toen ze haar ogen opende zag ze dat de oudste draak haar benaderde. Rustig kwam ze overeind om daarna haar hoofd te buigen voor de draak die waarschijnlijk jaren en jaren ouder was dan dat zij momenteel was. Ze was immers nog maar net een volwassen, in zijn ogen was ze nog een jonkie. Ze knikte dankbaar van het compliment van de draak. "Dank u. Ik denk dat veel hier nog wat kunnen leren. Natuurlijk weten we allemaal dat sommige..." ze dacht even na hoe ze het zou verwoorden. "Mannen... Nogal door hun hormonen gedreven kunnen worden. Dan kunnen ze niet helder nadenken. Het kan gevaarlijk zijn als ze niet leren daar mee om te gaan. Ze kunnen een gevaar voor zichzelf worden." Ze keek naar de draak die in het midden van de lucht was blijven hangen toen ze hem voorbij geraced was. Dan kijkt ze weer naar de draak tegenover haar. "Het was me een eer om met jullie mee te mogen vliegen, en ook voor het compliment. Zelfs al worden ik en mijn ruiter niet geaccepteerd om samen te trainen met jullie." Zelfs al zouden ze afgekeurd worden, dan was het nog steeds voor hen beide een hele eer en leerzame ervaring geweest.
Dahlia liep rustig naar het trainingsveld toe. Ze keek om zich heen op zoek naar Luna. Ze spotte haar een stukje verder bij de bomen samen met een vrij grote andere draak. Rustig liep ze er heen. Ze kuchte kort om haar aankomst te laten merken aan de draken. Luna keek op naar haar rijder terwijl Dahlia boog voor de grote draak tegenover haar. Luna begreep vrij snel wat Dahlia wilde bij een blik naar de jonge vrouw en keek naar de oude draak. "Zou u ons misschien willen excuseren. Ik en mijn rijder hebben veel te bespreken over wat er vandaag allemaal gebeurt is en wat we geleerd hebben." Luna wilde niet dat Dahlia het woord zou nemen omdat ze zeker wist dat de oude draak door zou hebben dat ze een vrouw was. Als hij dat nog niet door had tenminste. Draken waren hele slimme wezens een een zo oud als die tegenover hen zou aan kunnen voelen dat Dahlia een vrouw was. Het was maar hopen dat ze nog niet ontdekt was. Nadat de oude draak geknikt had en weg gelopen was liep Dahlia naar Luna toe die zachtjes haar snuit tegen Dahlia haar schouder legde. Dahlia aaide zachtjes de neus van het vrouwtje en klom daarna op haar rug. Ze deden het niet vaak, rijden zonder zadel, maar Dahlia had geen zin om nu moeilijk te doen en Luna te zadelen terwijl ze er duidelijk allebei even tussenuit wilde. Daarbij kwam ze zouden niet ver weg van het kasteel gaan. Als er wat zou gebeuren zouden ze snel terug zijn voor hulp. Luna steeg voorzichtig op en vloog in de richting van het meer waar ze net omheen hadden moeten vliegen. Het was niet ver, het was rustig en afgelegen. Ze konden er even rusten zonder dat de kans er was dat iemand hun lastig zou vallen.

een aantal uren later en de vergadering over de nieuwe rijders was net zoon half uurtje geleden afgehandeld. ze hadden hun keuze uit de beste 3 rijders en draken in hun gezamenlijke gemaakt op de handdelingen die ze vandaag van hun hadden gezien. tristan had net buiten gedacht gezegd tegen Arrow de besloot nog even te gaan jagen voor het slapen gaan. tristan zou wel merken of hij terug kwam of dat hij deze nacht eens buiten zou slapen. je wist het nooit bij Arrow, maar tristan respecteerde wat hij wou. heel soms ging hij zelf met hem mee om buiten te slapen wel in de buurt van het kasteel. nu liep hij door de verlaten gangen waar hier en daar een fakkel rustig branden en de gangen deed verlichten in een warme gloed. tristan zijn voeten liepen gewoon automatisch door de gangen heen terwijl de radertjes in zijn hoofd hun werk deden zoals altijd. tristan kon eindeloos over dingen na denken. soms goed maar in sommige gevallen ook wel eens niet. hij bleef staan als hij in de hal van de schilderrijen is. hij keek naar de mannen die er op stonden. allenmaal hun leven gegeven om de koning, het land, een dorp of een mens te beschermen. hij liep door de hal heen en bleef staan bij het schilderij van rozenwood. hij wist dat Arrow dat zelfde jaar uit zijn ei voor hem was gekomen. het jaar dat hij was gestorven en hij liep verder en bleef bij het volgende schilderij ook weer staan en legde zijn hand er tegen aan. hij was voor deze rijder in zijn plaats gekomen. hij was blij dat hij er bij was mogen komen, maar toch jammer omdat er iemand van te voren gestorven was. hij liep rustig verder en keek lopend naar de laaste rijder die nog niet helemaal af was kwa schilderen dit was ook omdat hij nog niet zo lang geleden gestorven was. tristan zuchten diep om verder te lopen en hij liep de gang in van waar de mogelijke nieuwe rijders sliepen. hij zag verder op in de gang iemand lopen en hij herkende hem meteen. dat was ezra. tristan liep rustig door en ging in de schaduw van de muur lopen. hij zag ezra stoppen en zo snel hij rn ging tristan de eerste deur binnen en keek vanuit de kier toe hoe ezra op de deur klopte en daarna in zijn richting keek waardoor hij snel de deur dicht deed. tristan zijn hart bonkte in zijn keel en zijn hoofd maakte over uren. maar dan valt hem in dat hij een kamer zonder kloppen of hallo te zeggen in was gelopen.'ehm….sorry dat ik zo binnen val...ik dacht dat deze kamer leeg was.'liegt hij zo goed mogelijk en laats zich verontschuldigend klinken als hij spullen ziet staan. waarom overkwam hem dit nauw weer.

Met een schok opende Dahlia haar ogen. Ze keek om zich heen om de omgeving te verkennen toen ze iets zwaars op haar benen voelde rusten. Ze keek om laag om Luna haar kop te zien. De draak, die figureerde als Dahlia haar rugsteuntje, had haar kop op Dahlia haar benen neer gelegd en haar ogen gesloten. Ze lag zachtjes te snurken terwijl Dahlia haar liefdevol aan keek. Sufjes hield Luna haar kop omhoog om naar Dahlia te kijken. Hoelang hebben we geslapen kleintje? Dahlia haalde haar schouders op. "Geen idee maar zo te zien een paar uur. Het is al donkerder aan het worden. Laten we terug gaan voordat ze ons nog gaan zoeken. Luna knikte en kwam iets wat moeizaam overeind. Ze rekte zich uit als een flexibele kat dat zou doen waarna ze knielde zodat Dahlia rustig op haar rug kon klimmen. De hielt haar kap, die ze af gedaan had, nog even af zodat ze de wind in haar haren zou kunnen voelen. Zodra ze in de buurt van het kasteel zou komen zou de hem wel weer op doen. "Kom op meisje terug naar het kasteel." zei ze boven het geluid van de wind uit. Luna brulde even waarna ze opsteeg. "Opschepper." Dahlia hielt een van de rug stekels vast zodat ze haar evenwicht zou vast houden. Terwijl ze terug vlogen naar het kasteel dacht Dahlia ineens terug aan haar rare gesprek met de witharige rijder. "Zeg Luna. Als iemand naar jou toe zou komen en zou zeggen dat je bloedlijn te goed is om een simpele smid te worden. Dat als ik niet gekozen word bij de 3 om te trainen, dat ik dan naar hem toe moet komen omdat hij nog wel iets voor me weet... Wat zou jij daar achter zoeken?" Luna keek even achterom naar Dahlia om daarna weer op haar weg naar het kasteel te letten. Ik weet het niet kleintje, maar het klinkt vreemd. Wie was die persoon die je dat vertelde? Dahlia schudde haar hoofd. "Geen idee. Volgens mij was het een van de rijders van de ronde tafel. Tenminste daar leek het op toen hij de oudste rijder hielp om de met slaapdrank geraakte ruiters te helpen....." Ik weet het niet hoor kleintje, ik denk dat je moet oppassen bij deze rijder. Het klinkt niet alsof het zomaar een baantje is.... Dahlia knikte en keek toen naar het kasteel dat sneller dichterbij kwam. "Dat denk ik ook niet." Ze deed haar kap weer op toen Luna de landing in zette.

Tristan luisterden een tijdje maar hoorde geen geluid uit de kamer komen. Dit was niet het geval gelukkig maar anders had hij een goed verhaal moeten aan elkaar knopen waarom hij diens kwam er in was gekomen. en net voor hij de deur open wilt doen om weer terug de gang op te gaan wordt er op de deur geklopt. Tristan ging aan de zijkant van de deur staan terwijl hij zijn adem in hield. Alle rijders hadden geleerd hun geest af te schermen. Dus ze voelde elkaars aanwezigheid niet. Of je moest heel goed kunnen zoeken met je geest.' Hallo. Iemand daar.' Vraagt de beleefde stem van ezra waardoor tristan zijn nek haren overeind gingen staan. De laatste persoon die tristan ergens alleen wilde tegen komen was hij. Nu was hij alleen in een kamer die niet van hem was en ezra stond voor de deur. Het leek een eeuwigheid te deuren en als tristan voet stappen hoort komt hij zelf ook in beweging. Als hij de deur open en weer dicht doet staat ezra aan de andere kant. Van binnen sprong tristan zijn hart maar van de buitenkant bleef zijn gezicht een ijzeren schild.'is er iets ezra.' Vraagt hij koelbloedig. Ezra kwam van de muur af en liep wat dichter bij.' Ik heb hier net geklopt en niemand deed open. Daarna kom jij naar buiten. Had je me niet gehoord en wat deed jij daar.' Vraagt ezra meteen confronterend . Tristan zijn hersens maakte over uren. Hij herinnerde zich iets." De bedienden hadden thee gebracht maar waren deze vergeten dus ben ik het uit beleefd heid gaan brengen. Toe de rijder niet open deed heb ik het binnen neer gezet.' Loog hij glas helder. Ezra vernauwde zijn ogen en deed de deur open om naar binnen te kijken op de tafel stond een dienblad met thee waar nog wat damp af kwam dus hij was nog wat warm.' Het zal wel.' Antwoord hij. Tristan deed de deur dicht in plaats van ezra.' Wat deed jij dan hier.' Vraagt tristan op zijn plek weer terug aan hem.
Ezra keek hem nonchalant aan.' Ik moest gaan vragen of alles goed was van de oudste. Of geloof je me niet vraag het hem dan zelf.' Zegt hij waarna hij tristan de rug toe keerde en weg liep. Tristan bleef staan met een kloppend hart in zijn keel.

Dahlia hielt zich stevig vast toen Luna landde. Ze liet zich van haar rug af glijden toen Luna geland was en gaan liggen en klopte haar draak op de flanken toen ze op de grond stond. "Dankjewel Luna, rustig aan en trek niet teveel aandacht." zei Dahlia zachtjes. Luna knipperde een keer langzaam met haar ogen en steeg toen weer op om een plekje voor de nacht te zoeken. Ze was gewend buiten te slapen, dus als ze nu in een kamer zou moeten slapen zou ze zich opgesloten voelen. Niet dat Dahlia het erg fijn vond, maar een bed na al die dagen buiten geslapen te hebben is wel lekker. Ondanks dat ze de omgeving en sommige mensen niet echt vertrouwde. Ze zou de deur op slot doen. Dahlia dwaalde een paar minuten door het grote gebouw heen. Ze was een keer naar de kamer geweest waar ze zou overnachten die avond, en als het mee zou vallen nog wat avonden tijdens de periode dat ze hier zou verblijven voor de trainingen. Ze hoopte maar dat ze alle gangen snel zou vinden, het was een groot doolhof. Na nog een paar minuten gezocht te hebben hoorde ze stemmen in de verte. Ze gebruikte die als punt om naar toe te lopen. Toen ze de hoek om liep schoot ze meteen weer terug de schaduwen in. Ze had de twee herkent als twee van de orde die haar eerder benaderd hadden. De jongen met wie ze gevochten had en die die haar had aangeboden om naar hem toe te komen als ze niet door zou zijn naar de volgende trainingsronde. Ze hielt haar oren gespitst zodat ze zou horen wat ze zeiden maar haar geest afgesloten zodat ze haar niet zouden opmerken. Het leek om niets belangrijks te gaan maar toch leek het of ze elkaar aan het uitdagen waren om iets. Het was haar al eerder opgevallen dat die twee elkaar niet echt mochten, dit maakte het alleen maar duidelijker dat ze er niet tussen wilde staan. Dahlia bleef tegen de muur aan staan. Toen hoorde ze voetstappen dichterbij komen alsof een van de twee het had afgeblazen en weg liep. Ze hielt haar adem in, hopend dat hij recht door zou lopen en niet haar kant op. Ze had geen zin in een confrontatie.

Ezra liep op zijn gemak weg bij tristan en op de hoek van de splitsing tussen de twee gangen keek hij even naar rechts en daarna liep hij de andere kant op hij dacht niet dat hij iemand gezien had hij wist het zeker. Met tristan in de beurt kon hij dingen niet wagen die letten veel te goed op dingen. Dus hij kon het enkel doen als dat joch niet in de buurt was.

Tristan wachten tot ezra weg was en deed de deur dicht. Arrow zou hem strakjes wel op zijn donder geven hier om dat hij de problemen altijd op zocht. Al was tristan er zeker van dat het anders om was. De problemen zochten hem juist. Hij zou er achter komen wat ezra van plan was vroeg Of laat. Niemand er wat van zeggen want ezra was ouder dan hem en langer bij de orde...hem zouden ze eerder geloven dus als hij ze ooit wat wilde bewijzen moest hij een goed en zichtbaar argument hebben. Langzaam begon hij door de gang te lopen en als hij de hoek om gaat blijft hij meteen staan.' Sorry dat ik je kamer ongevraagd binnen ben gegaan. Ik heb je thee neer gezet' Zegt hij rustig tegen de jonge rijder in de schaduw waarna hij verder liep.

Dahlia hielt zich in de schaduw tegen de muur aan gedrukt terwijl ze de voetstappen hoorde. Ze hielt haar adem zo veel mogelijk in om niet de aandacht te trekken. Ze hoorde hoe een paar voetstappen weg stierf terwijl een ander paar dichterbij kwam. Toen die voetstappen stilhielden voelde ze de nabijheid van een rijder. Ze keek half op, vergenoeg om haar gezicht verborgen te houden maar om wel te kunnen zien wie er tegenover haar stond. Ze hoorde zijn stem en kon meteen het plaatje vormen in haar hoofd. Het was de jonge rijder, die Tristan, die tegenover haar stond. Ze hoorde hem zich verontschuldigen dat hij in haar kamer was geweest. Even verstijfde ze. Als hij in haar kamer was geweest hoopte ze dat hij haar spullen onder het bed niet had gezien. Ze liet een zucht van opluchting ontsnappen toen hij zei dat hij enkel thee neer gezet had en knikte. "Dankje." mompelde ze met een stem die veel weg had van die van een jonge knul. Ze was immers klein en tenger dus ze hoopte dat dat genoeg voor hem was. Toen hij weg liep bleef ze even staan. Ze hief haar hoofd op en keek hem na terwijl hij in de verte verdween. Ze haast zich zo snel ze kan naar haar kamer. Eenmaal binnen sluit ze de deur en vergrendeld die zorgvuldig zodat er niemand binnen kon komen zonder dat ze het doorhad. Ze keek onderzoekend de kamer rond. Ze zag inderdaad een dampende mok met thee staan en het zag er niet naar uit dat hij haar tas met spullen gevonden had die nog zorgvuldig onder haar bed lag. Ze ploft op het bed neer en slaakte nu echt een zucht van opluchting. Godzijdank. Het had haar kunnen ontmantelen. Ze kwam overeind van het bed en liep naar het raam toe. Even bekeek ze de omgeving voordat ze de gordijnen sloot. Ze had niet verwacht dat het zo zwaar zou zijn zich voor te doen als iemand die ze niet was. Die mannelijke dekmantel was vermoeiend zeker omdat ze wist dat haar zwijgen ooit vraagtekens zou bovenhalen bij de rijders van de ronde tafel...

Tristan liep de binnen plaats op waar gisteren de nieuwelingen met de rijders van de ronde tafel met elkaar een oefen gevecht hadden gedaan en de nieuwelingen hun magie hadden laten zien. Tristan zag dat de oudste rijder er al was met nog 2 andere . hij zelf was de 4e die zich bij hun aan sloot nu. Al ging hij bij arrow staan die lag te slapen op de plek waar hij gisteren ook lag. Tristan had nou niet zo goed geslapen vannacht hij had voornamelijk lopen piekeren over esra en de mogelijk heden die er zouden zijn waarom hij gisteren bij de nieuwe rijders was. Hij geloofde niet dat het enkel was om te kijken of alles goed was met de rijders maar ook iets voor hem zelf. Hij maakte zich zorgen om het geen wat het was. Hij ging even met een hand over zijn slaap heen en keek daarna naar de paar nieuwe rijders die zenuwachtig stonden te wachten wat hun besluit was welke 3 verder mochten gaan. ‘probeer daar nu maar op te letten en niet te veel op esra voor nu,’zegt arrow in zijn geest.’makkelijker gezegt dan gedaan. We lijken elkaar steeds vaker tegen te komen.’zucht hij. Hij was blij dat rozenwood door was, het was een intressante jongeman die duidelijk na dacht daar heild hij wel van.

Esra kwam nu ook de binnenplaats op en ging meteen naar de oudste om daar een vriendelijk paartje mee te gaan maken waarna hij naar de jonge rijders keek, hij had iedereen het zelfde bericht gegeven . om hem te ontmoeten als ze niet door waren. Morgen avond om middernacht bij de berenklauw berg. Die was vlak bij het meer maar lag vergenoeg om geen aandacht te trekken van een groepje en hun geschubde vriendjes. Hier had hij lang op moeten wachten. Een kans om zelf de top te berijken met wat hulp van jonge mannen die graag meer wilde zijn dan ze nu waren met hun draken. Esra kon goed praen en mensen om zijn vinger wikkelen. Alleen die tristan. Die wilde hij zo snel mogelijk weg hebben. Hoe wist hij nog niet maar dat kwam wel hij keek op als langzaam iedereen binnen komt.

Dahlia bekeek zichzelf in de spiegel. Ze schudde haar hoofd en trok het verband dat ze om haar borst had gewikkeld iets strakker zodat haar vrouwelijke vormen wat gemaskeerd werden. Ze spetterde wat water in haar gezicht, vlocht haar haar en stak het vast op haar hoofd zodat het niet onder de kap uit zou steken. Ze trok haar kleren aan en pakte haar riem waar haar zwaard aan hing. Ze gespte hem vast en stopte haar tas met spullen zorgvuldig weg onder het bed. Na gisteren wilde ze zeker geen risico meer lopen. Ze wist nu dat sommige mensen wel eens ongevraagd op de kamer kwamen. Ze trok de kap over haar hoofd en verliet de kamer om naar de binnenplaats te gaan waar ze te horen zouden krijgen of ze door waren of niet. Toen ze de binnenplaats op liep zag ze dat een groot aantal mensen al verzameld was, maar nog niet iedereen, gelukkig maar ze wilde niet als laatste binnen komen druppelen. Ze knikte naar een aantal andere rijders die haar begroette en bleef staan op een open stuk grond waar Luna zou kunnen landen. Niet heel veel later voegde haar draak zich bij haar. Ze spinde zachtjes toen Luna haar liefdevol begroette door haar op de snoet te kloppen. En kleintje, ben je er al uit wie je vertrouwd na aanleiding van gisteren? Dahlia keek kort in de richting van Ezra en toen in de richting van Tristan. Ze schudde haar hoofd. Het was allemaal een vraagteken in haar hoofd. Maar het leek haar het beste als ze niemand voorlopig vertrouwde. Toen iedereen aanwezig was ging ze naast de andere ruiters staan en keek ze naar de groep rijders van de orde en wachtte hun oordeel af.

De oudste rijder keek rond na een tijdje was iedereen er. Hij schraapte zijn keel voor hij ging beginnen.’als eerste wil ik iedereen bedanken die hier heen is gekomen en deen hebben genomen aan deze training, helaas moeten wij keuzes maken omdat we niet iedereen als ridder kunnen gebruiken. We hebben 3 van jullie gekozen om een maand met ons mee te draaien en te trainen waar uiteindelijk eentje van over zal blijven. De andere die we helaas niet hebben gekozen zal ik helpen om een passende baan te vinden voor hun en hun draak als ze dat willen.’legt hij rustig uit. Hij bekeek eventjes de nieuwelingen. ‘Dior, heartland en rozenwood. Gefeliciteerd jullie mogen hier blijven.’zegt hij kort en krachtig. Een van de jongens was heel uitbundig en blij de andere knikte enkel als teken van dank. De andere jongemannen waren wat te neer geslagen. De oudste rijder liep naar voren om die drie als eerste te feliciteren bij dahlia bleef hij staan.’ Je vader zou trots zijn, ik ben benieuwd wat jij ons nog meer gaat laten zien.’ Fluisterde hij haar toe om zich daarna aan de andere te ontfermen die niet gekozen waren.
Tristan luisterde naar de oudste maar keek naar de jongelingen. Hoe ze reageerde en hij zag meteen dat een paar blinken naar die van esra gingen. Niet dat hij er meteen na had gekeken waar ze heen keken maar omdat hij had onthouden waar hij stond. Als de oudste de nieuwelingen heeft gefeliciteerd wacht hij eventjes om dat daarna zelf ook te gaan doen. Als laatste kwam hij bij rozenwood. Hij dacht eventjes aan gister avond en hoopte dat hij niet een verkeerde indruk had gemaakt of dat hij hun twee had gehoord al was dat waarschijnlijk wel het geval geweest. Hij stond op zijn punt zijn hand uit te steken….”kijk uit en doe niks stoms.’waarschuwt arrow hem ineens vel in zijn geest. Dan voelt hij hoe iemand met zijn schouder tegen hem opbotst waardoor zijn hand op zijn zwaard rust en ziijn ogen vernauwen zich. Esra was tegen hem aan gelopen.’rosenwood, ik mag je feliciteren neem ik aan nu je hier langer mag blijven.’zegt esra tegen hem en steekt zijn hand uit. Tristan ademde rustig terwijl zijn ogen vuur spraken en hem goed bekeken kort en krachtig of hij iets vreemds zag, maar daarna probeerde hij weer gewoon te doen en glimlachte naar rosenwood alsof er niks geweest was.

Dahlia voelde een vlaag van opluchting door zich heen gaan toen ze haar naam hoorde. Ze keek kort naar achter waar Luna zat, die knikte haar goedkeurend toe. Goed gedaan kleintje. Nu de volgende fase doorkomen en je laat je droom uitkomen. Dahlia keek terug naar de rijders van de orde en boog lichtjes. Ze keek wat afkeurend naar de ruiter die helemaal gek werd van vreugde. Je kon het ook overdrijven. Ze zag hoe de oudste zich iets naar voor boog. Ze wist wel zeker dat haar vader trots zou zijn als hij hier vandaag bij geweest was. Maar ze wist niet zeker of de oudste helemaal wilde weten wat ze achter hielt. Ze wilde hem nou niet bepaald een hartaanval geven door te onthullen dat een vrouw door was naar de trainingsmaand. "Dank u wel." bracht ze uit waarna hij doorliep. De eerste obstakel was overwonnen. Haar hand ging naar haar zwaard, het zwaard dat ze van haar vader had gekregen toen ze klein was.
Ze zag hoe Tristan voor haar stil bleef staan om haar te feliciteren maar dan word hij opzij geduwd door de witharige jongen man. Ze voelde dat Luna iets oplettender werd toen de twee rijders voor Dahlia bleef staan. Bijna alsof ze in de verdedigende positie stond en er tussen zou springen als een van twee Luna ook maar iets aan wilde doen. Ze hief haar hoofd lichtjes op toen de tweede het woord nam en zijn hand naar haar uitstak. Ze twijfelde even maar schudde hem toen toch de hand. Ze knikte als dankjewel. Ergens wist ze niet helemaal zeker of hij het meende of dat hij liever had gehad dat ze naar hem toe was gekomen omdat ze afgewezen was. Daarnaast was het haar opgevallen dat meerdere rijders, allemaal die afgewezen waren, zijn kant op hadden gekeken. Was het zo dat zij niet de enige was met wie hij contract had gezocht. Was hij daarom de vorige avond in de gang van de deelnemers? Het liefste wilde ze hem dat ook recht in zijn gezicht zeggen, dat ze helemaal niet het gevoel had dat hij blij voor haar was, maar eerder een beetje teleurgesteld. Ze liet Ezra zijn hand los en knikte naar Tristan. "Excuseer me." mompelde ze zo mannelijk mogelijk. Ze voelde de statische sfeer tussen de twee rijders tegenover zich en als ze daar dadelijk tussen zou staan terwijl er iets gebeurde.... Ze wilde er niet over na denken. Ook Luna merkte dat Dahlia zich niet op haar gemak voelde en keek even kort naar Arrow en toen naar het drietal terwijl ze overeind kwam.

je zag nu voor het eerst esra wat verbaast worden omdat de jongeman niet echt antwoorden en zich enkel excuseerde om zich daarna van hem en tristan af te wenden. je zag hem even zijn ogen wantrouwig vernauwen om daarna te glimlachten. 'tuurlijk . succes verder met je training.'zegt hij waarna hij zich om draait tristan recht aan kijkt om daarna langs hem door te lopen om de andere 2 rijders te gaan feliciteren. er was iets met die jonge man. hij moest er alleen achter komen wat het was. dit zou hij doen ook.

tristan had wel degelijk gemerkt dat die jonge rijder de spanning tussen hem en esra had op gemerkt. iedereen die bij hun twee in de buurt kwam als ze dicht bij elkaar stonden kon dit voelen. de rijder had zich excuseerde en de draak van hem was recht ge komen alsof er iets was. tristan zei verder niks maar had hem graag willen feliciteren. hij welde zich af ging de andere rijder feliciteren dan waar esra heen ging en als esra weg was bij de andere rijder feliciteerde tristan hem nog eventjes . zo deze verplichtingen waren gedaan en hij liep naar arrow toe.'ik moet hier even weg, er is iets gaande arrow maar ik weet niet wat maar ik wordt er onrustig van.'zegt hij tegen hem. arrow kwam recht nadat hij tristan van een afstand in de gaten had gehouden. hij rekte zich uit als tristan zijn zorgen tegen hem verteld. 'ik begrijp je maar probeer niet te veel te piekeren.' zegt hij tegen hem wetend dat hij dat vaker te erg deed.'hij bukte wat zodat tristan bij hem op kan stijgen. tristan ging goed zitten en pakte arrow aan zijn stekels vast. arrow keek even naar de jonge drakin en diens rijder. arrow spande zijn spieren aan en liet een harde brul horen waardoor sommige weer op keken alleen de meeste van de ronde tafel niet. tristan glimlachte om de actie van arrow. arrow kon hem altijd weer wat opvrolijken. daarna stijgt hij op om snel de hoogte in te gaan.'eerst even lekker vliegen.'zegt hij tegen tristan als hij steeds hoger gaat om daarna een duikvlucht te maken.
na een dik uur te hebben gevlogen en rare stunten te hebben uit gehaald lande arrow bij het meer. tristan ging even met een hand door zijn haren heen. hij grinnikte eventjes.'bedankt maatje, dat had ik even nodig.'zegt hij tegen hem waarna hij afstijgt. hij keek naar het heldere water terwijl de zon op zijn gezicht scheen.

Dahlia knikte even voordat ze weg liep naar Luna. Ze aaide ze draak afwezig over haar kop. "Ik snap het niet. Er is iets met die twee wat me de rillingen geeft. Als ridders van de orde zouden ze elkaar moeten vertrouwen. Maar deze twee doen dat totaal niet. En dan dat geheimzinnige gedrag van gisteren avond dat ze voor mijn deur met elkaar in discussie gingen." Dahlia schudde haar hoofd. Waarom werd het enige wat ze wilde haar zo lastig gemaakt doordat er iemand was die niet was wie hij zich voordeed. Want dat was wat er nu leek te gebeuren. Die witharige ruiter was niet wie hij zich voordeed ze wist het zeker. Maak je er niet te druk over kleintje. Richt jij je nu maar op je training en op je doel dat je jezelf gesteld hebt. Laat je niet tegenhouden door 2 rare mannen die iets van plan zijn. Daar sta je naast. Dahlia knikte. Ze keek even op toen ze een draak hoorde brullen. Haar ogen kruiste die van de groene draak toen hij haar en haar draak aankeek. Ze wende haar blik af toen de draak opsteeg en keek de ruimte rond. Het begon leeg te worden. Veel van de afgewezen mannen waren al weg, wat er voor zorgde dat ook het aantal draken verminderd was. Ze was als een van de enige over, maar wilde haar tijd goed benutten. De eerste stap was gezet en nu moest ze ervoor gaan zorgen dat ze niet als eerste van de overgebleven drie zou afvallen. "Luna, neem de tijd voor jezelf ik red me hier verder wel." Luna hielt haar kop even schuin terwijl ze haar rijder aan keek. Zolang je niet afgeleid word door je gedachten kleintje. Ik ben in de buurt dus als er wat is hoor ik het wel. Met die woorden steeg Luna op om haar vleugels te strekken en even lekker van de wind te genieten. Dahlia was echter niet van plan om te ontspannen. Ze moest haar gedachten ordenen en er voor zorgen dat haar geest helder werd. Ze moest haar focus terug krijgen. Met dat doel voor ogen liep ze in de richting van de boogschiet doelen die ze eerder had opgemerkt. Ze bekeek de bogen die aan de muur hingen, voelde er een paar en pakte de boog die het beste in haar hand lag. Ze controleerde de string en toen ze tevreden was hing ze een pijlen koker om haar schouder om vervolgens naar de lijnen te lopen waarachter ze bleef staan en de eerste pijl aanspande en schoot. Het dichtstbijzijnde doel was makkelijk en ze raakte hem dan ook netjes in de roos. Met elk schot dat ze vuurde probeerde ze haar geest leger en leger te maken. Maar toch bleven de twee rijders van de orde door haar gedachten dwalen.

esra kwam na een hele poos terug gelopen hij was een stukje gaan lopen door het kasteel wetend dat die 3 rijders over het algemeen nieuwsgierig waren. eentje had hij al getroffen en een gesprekje mee gehad. hij wilde wat meer over ze te weten komen zodat hij wist waar hij mee te maken had. hij wist wie de mensen aan de ronde tafel waren. hij kende ze al jaren. de enige bij wie hij moest uit kijken was tristan die altijd over alles deed na denken. esra keek op als hij een pijl doel hoort treffen hij liep er heen en zag die jonge van rozenwood er staan. hij dacht dat een stal knecht hier zou zijn. hij klapte 3 keer kort.'je lijkt je vader wel, die trainde ook graag al was er tijd voor ontspanning.'zegt hij tegen hem terwijl hij dichter naar hem toe liep.'ik heb me volgens mij nog helemaal niet voor gesteld mijn naam is esra dior.'zegt hij en hij steekt zijn hand uit.

Dahlia schoot nog een aantal pijlen waarvan elk doel troef. Ze begon eindelijk een beetje rust in haar hoofd te krijgen, zoals ze wilde, toen ze een stem achter zich hoorde. Ze liet de boog zakken maar draaide zich niet om. "Waarom zou ik ontspannen als ik hier ben gekomen met een doel?" vroeg ze rustig. Ze had haar stem aangepast met magie zodat hij mannelijker zou klinken. Ze draaide zich langzaam om toen ze zijn voetstappen hoorde stoppen achter zich. Ze hielt de boog en een pijl erop vast dus kon ze zijn hand niet aannemen maar knikte ze. "Damian Rosewood." zei ze rustig. "Aangenaam." Ze keek zo onopvallend mogelijk rond of hij alleen was of niet. "Als je hier bent om te kijken of je me alsnog kan strikken voor weet ik veel wat je wilt. Kan ik je de moeite besparen." zei ze rustig waarna ze zich omdraaide en de pijl op de boog spande. Ze richtte en raakte het doel dat het verste weg stond in het midden van de roos. "Ik ben niet weg gestuurd. Ik ben niet opzoek naar ander werk." Het enige wat ze wilde was haar vaders plaats in de ronde tafel aannemen, ze had geen interesse in een of andere geheimzinnige werkzaamheid die hij gepland had. "Ik blijf hier en train met jullie zodat ik mijn vaders plek kan overnemen. En anders ga ik opzoek naar iets anders om te doen. Als ik hier niet kan blijven voor de orde, is er hier verder niets voor mij behalve een emotionele last." Ze voelde dat haar stem even haperde maar wist hem te verbergen.

'omdat ontspanning net zo belangrijk is als training.'antwoord esra simpel weg terwijl hij de jongeman bekeek zover hij dat kon. hij kon eigenlijk niks zien van hem zelf. hij hoorde allen de jonge mannenstem. hij stelde zich voor als Damian en als esra eerlijk was kon hij zich niet herinneren dan rosewood het ooit over een zoon had gehad. of hij moest zich geschaamd hebben voor zijn zoon. esra voelde de stemming in hun gesprek veranderen als Damian begint over dat hij hem niet meer hoeft te strikken voor wat hij ook van plan was. esra was nou niet zo erg gediend van het antwoord nee en dat zou hij laten merken ook.'wat jammer nou dat we het niet zo eens zijn daar over.'zegt hij als hij een stap dichter bij doet en kijkt hoe de pijl zijn doel trof. dan rook hij het en hij grinnikte zachtjes. hij rook een zeep die normaal alleen vrouwen gebruikte en hij ademde diep in door zijn neus.'weet je zeker dat je mij niet wilt helpen. dat je liever de mannen aan de ronde tafel helpt terwijl die misschien achter een tijdje niet eens meer bestaan.'vraagt hij wat killer aan damian al twijfelde hij nu of die gene onder de cap wel zo heette. hij begon te denken dat deze rijder net als zijn draak ook vrouwelijk was. daarom daagde hij deze gene ook uit met deze gevaarlijke woorden. maar het viel te proberen. niemand zou een buitenstaander geloven als die ging roepen dat iemand hun wilde vernietigen. esra voelde dat zijn draak dichter in de buurt was gekomen nu de spanning wat omhoog was gegaan en hij scande met zijn geest de omgeving af of er iemand in de buurt was die problemen zou kunnen vormen. wat onbelangrijke bediendes maar verder niks.'trouwens heb je wat te verbergen onder die cap....als je wilt kan ik het aanhalen onder een volgende test en tja dan worden veel mensen nieuwschierig, naar wie of beter gezegt wat er zich onder de cap schuil houd.'...

Dahlia haalde haar schouders op. Ontspannen kon ze altijd nog. De dag was jong, het was hier rustig, ze kon makkelijk wat tijd erin gooien om haar skills bij de houden. Helaas had die Esra daar andere ideeën bij en was hij, zoals het er naar uit zag, niet van plan haar met rust te laten. Dahlia merkte dat hij niet blij was met haar eigenwijze antwoord op de vraag die hij haar de vorige dag gesteld had en merkte dat ze op haar hoede moest zijn bij hem. Na de laatste schoten liet ze de boog zakken en richtte nu haar volledige aandacht op hem. De kille ondertoon in Esra zijn stem gaf haar de rillingen. Ze deed een stapje naar achter toen hij een naar voor deed. Ze zag hoe hij diep in ademde, zou hij het geroken hebben? Dat kon toch bijna niet.... Ze was er zeker van geweest haar eigen geur en zeep daarna te overspoelen met een mannelijke lucht. "Ik verander niet van mening. Zoals ik al zei. Ik ben hier met een doel. Als me dat niet lukt dan trek ik verder en is het alsof ik hier nooit geweest ben." Het verbaasde en schokte haar een beetje dat hij het had over het niet meer bestaan van de ronde tafel. Was dat wat hij van plan was? Was dat waarom hij mensen zocht? Om de ronde tafel te vernietigen? Ze wist dat als ze mensen zou proberen te waarschuwen het niet zou lukken. Ze was al niet wie ze was, als ze dan ook nog eens ging beweren dat ze een verrader in hun midden hadden werd ze helemaal uit gelachen, of erger verbannen. Ze wilde zich net omdraaien om een einde aan deze rare ontmoeting te maken toen Esra begon over haar kap. Ze verstijfde. Hij had het dus toch opgemerkt door reuk. "De kap is tegen de littekens." loog ze. Ze moest hier onderuit proberen te komen. Ze was heel dicht tegen een ontmanteling aan. Luna, waar ben je, ik heb je nodig...... Ze probeerde in contact te komen met haar draak. Maar Luna leek geen gehoor te geven. Misschien was ze ergens aan het uitrusten...

esra lette op alles wat de jonge rijder voor hem deed. hij probeerde iets te vinden wat hij tegen hem kon gebruiken. hij probeerde er onder uit te komen en hij lachten wat zachtjes.'kijk uit voordat je een keuze maak ik laat mensen niet snel terug komen om nog eens te kiezen.'waarschuwt hij. het liefste wilde hij de cap van diens hoofd trekken om te kijken wat er onder zou zitten. hij hoord hem zeggen dat het voor de littekens is.'nou dat zou ik graag eens willen zien.' bijt hij en zijn hand gaat omhoog en wilde de cap omlaag trekken. maar hij laat zijn hand zakken terwijl zijn blik woedend en kil tegelijk wordt. niet veel later komt tristan om de hoek lopen.' als je ook maar een woord van wat ik tegen je zei tegen die rijder zegt, is mijn draak zo bij die van jou...ben ik duidelijk.'dreigt hij zachtjes en bloed link naar de jonge rijder.
'ben je weer aant kijken of de rijders alles naar hun wens hebben of stalk je ze gewoon.'vraagt tristan aan esra.'nee we hadden het over littekens en ik moest meteen aan jou denken skywalker.'bijt hij hem toe. hij keek van tristan naar de jonge rijder en knikte naar hem waarna hij weg beende in tristan zijn richting.'ik begin te denken dat je me volgt, misschien moet ik dat de oudste eens voor leggen.'sist hij naar hem. tristan kneep zijn ogen samen.' ga je gang maar dan laat ik hem zien wat ik die dag zag.'snauwt tristan vel. je zag esra zijn spieren spannen als er ineens een draak hart brult en je zag een groene draak aan komen vliegen. esra liep weg van hun wetend dat een gevecht met een draak hier te veel aandacht zou trekken. een paar minuten later land arrow boven op een van de daken vlak bij tristan en je hoorde hem grommen.' sorry als hij je lastig heeft gevallen, daar heeft hij een handje aan.'zegt tristan tegen damian.

Dahlia draaide zich woest om. "Je geeft mensen helemaal geen keuze zo blijkt het. Anders zou je me met rust laten en je eigen weg gaan. Maar nee, je blijft hier steken en je opdringen." bijt ze hem vel toe. Haar woede zorgde ervoor dat haar magie een kleine dip maakte toen ze het niet goed onder controle kon houden waardoor er een lichte glans van haar eigen stem doorheen kwam, maar ze bleek het zelf niet te merken. Dahlia hielt haar hand omhoog om Esra zijn hand weg te slaan als die te dichtbij zou komen maar tot haar verbazing zakt zijn hand langzaam. Ze keek om en zag Tristan om de hoek heen komen. Haar hart slaakte een zucht van opluchting maar zijn dreiging drong door tot in haar botten. "Als je ook maar een haar krengt aan haar maak ik je af." bijt ze hem toe. Dahlia zakt op de grond wanneer Esra bij haar vandaan is. Haar lichaam trilt van woede en angst die zich de baas maken over haar. Ze had de dans ontsprongen, maar ze wist dat Esra haar geheim had achterhaald. Hij hoefde alleen maar alle puzzelstukjes in elkaar te leggen en hij zou het weten. Het ergste is nog wel dat hij het tegen haar kon gebruiken tijdens haar tijd hier. Iets wat hij zeker zou doen als ze het hem te lastig zou maken of hem in de weg zou lopen. Ze kijkt op als ze een draak hoort en ziet hoe Arrow op een van de daken land. Als ze de stem van Tristan hoort word ze uit haar nachtmerrie wakkergeschud. Snel staat ze op en klopt het zand van haar kleren af. Ze schudde haar hoofd. "Hij viel me niet lastig." loog ze snel, de magie die haar stem vervormde weer onder controle. "Hij kwam alleen kijken hoe ik was met pijl en boog." Ze moest haar aandacht van Esra en haar onderonsje weg zien te krijgen zodat ze er niet perongeluk iets uit zou vloepen waarmee ze zichzelf nog meer in de problemen zou werken. Hij wist het misschien zelf niet. Maar Esra had twee hele machtige troeven in handen. Twee troeven waarmee hij haar kon laten doen wat ze wilde. Dat was, als ze er tenminste voor wilde zorgen dat hij haar niet zou verraden aan de oudste, of dat hij Luna iets aan zou doen.