Maaike, Sief en Sanne

jaa <3

waar beginnen we?

ik denk die reizigers wanneer ze de stad in komen die aan het bos grenst zeg maar om informatie op te doen of iets dergelijks. En de bewoners van het bos in het bos, het dorpje of de stad.
zal ik anders eerst een post doen?

ja als je het niet erg vind

natuurlijke niet. gevolg van een nieuwe verhaallijn he
----------------------------------------
Aria rende door de smalle steegjes van de stad Angolia. Ze droeg een mantel en in haar handen had ze een gestolen tas met vlees stukken. Ze had een grote grijns op haar gezicht en rende in de richting van het bos. Onderweg gooide ze wat tonnen om om haar achtervolgers te doen vertragen. Vlees was schaars geworden in het dorpje aangezien er amper tot geen dieren in het bos leefde, deze werden meteen gedood door het bos zelf en van die paar schapen en geiten die haar ouders bezaten konden ze niet leven. Dus was ze uit het bos geslopen en op jacht gegaan. Met het gevolg dat ze door 5 bewakers van de stad achterna gezeten werd. Ze klom behendig op een dak en keek haastig rond. Soepel bewoog ze zich voort over de daken van de stad. Het bos, dat de stad Angolia en hun kleine dorpje scheidde van elkaar kwam dichter en dichterbij. 'Houd de dief!' riep een van de bewakers.

Raven draafde over een lange weg. Hij had in zijn linkerhand de teugels van zijn bruine merrie en in zijn rechterhand had hij een kaart vast van de omgeving. "Het zou hier toch ergens moeten zijn Furia. Het kan niet ver meer zijn meisje, nog even doorzetten.' De merrie brieste en draafde met gespitste oortjes naar voor verder. Raven keek zoekend rond. Hij zag nog stad, nog bos dat er dodelijk uitzag. Had hij dan toch een afslag gemist? In de verte zag hij een oud vrouwtje tegen een rots zitten. Hij stopte voor de vrouw en steeg af. Hij deed een goudstuk in het doosje dat voor de dame stond en knielde bij haar neer. De vrouw keek op. 'Mevrouw weet u misschien...-' Hij kon zijn zin niet afmaken want de vrouw onderbrak hem. 'De weg naar Angolia.' Ze slaakte een zucht. 'Ja die weet ik. Maar als u voor het bos komt. Zou ik rechts om keert maken. Het houd niet van buitenstanders. Ze behandelen het bos niet zoals het wenst behandeld te worden.' Raven keek de vrouw verbaast aan. 'Zoals het wenst behandeld te worden? Het is gewoon een bos.' Hij steeg weer op zijn paard toen de vrouw hem de weg had gewezen. Hij gaf het dier de sporen en hoorde nog. 'Zeg niet dat ik u niet gewaarschuwd heb voor satan's woud!' riep de vrouw hem nog na.

Cecilia galloppeerde over de landerijen in de richting van het dorp Angolia en het bos. Ze had eerder die dag van een boer een paard gestolen, een snelle hengst die gelukkig veel uithoudingsvermogen had. Ze betwijfelde of de boer haar achterna zou gaan, maar wilde voor de zekerheid toch een grote afstand tussen hun creeeren. Ze wist zeker dat hier ergens in de buurt de oude dame zou moeten wonen waar haar dorpgenoten over gefluisterd hadden. De vraag was alleen waar precies.

Edward trok met een ongeduldig gebaar zijn laarzen aan en sloeg zijn lange zwarte mantel om. Zijn maag knorde, iets wat hij maar moeilijk kon negeren aangezien hij niks meer te eten was. Hij haatte het om op een lege maag te jagen, het was al moeilijk genoeg op een volle maag, maar hij had niet echt een keus. Het wildleven was schaars geworden laatste tijd. Het was net alsof het bos hem nog meer wilde straffen door zijn mogelijke eten weg te halen, dacht Edward met een verbitterde grimas.

Arianna (haha en jou meisje heet Aria, beetje stom van me!) liep op haar gemakje door het bos. Er was niemand en omdat zij erg rustig was was het bos dat ook. Ze had haar haren naar achter gebonden, en haar handen in haar zakken. Diep in gedachte slenterde ze wat rond. Ze wist niet eens waar ze heen ging, of of ze überhaupt ergens naar opweg was, waarschijnlijk niet. Ze liep wel vaker doelloos in het bos. Dan kon ze rustig nadenken zonder gestoord te worden. Uiteindelijk brachten haar voeten haar toch wel richting het meer. Ze zat daar vaak want ze vond het water erg rustgevend. Ze had geen honger, geen behoefte aan gezelschap, alleen behoefte aan rust. Ze had na al die jaren nog genoeg geachte die ze op een rijtje moest zetten.

Gaberial stond bij een splitsing, hij begreep er niet veel van. De weg was hem verteld alleen nu was hij dan toch verdwaald. Omdat hij het niet wou toegeven bleef hij gewoon staan tot hij een of andere ingeving zou krijgen. Aangezien deze maar niet kwam sloot hij zijn ogen en liet hij zijn intuïtie kiezen, hij ging naar links en hield dat pad nu aan. Op deze manier reisde hij nu al jaren rond, en elke keer kwam hij wel ergens uit wat hem nieuwe kansen bood. Mocht hij alsnog de verkeerde weg had gekozen dan kon hij later nog terugkeren en daarna de andere weg kiezen. Hij had alle tijd.

Aria bleef vlak voor het bos staan. Ze keek om. De soldaten hadden zich in een cirkel om haar heen gesloten. Een van de soldaten grijnsde en stapte op haar af. 'Oke meisje. Geef dat vlees terug. Beter dat dan het bos in, dat word je dood. Dat weet je.' Aria grijnsde. 'Je moest is weten wat ik wist. En dat is dat het bos mijn niets zal doen.' Ze knipoogde uitdagend naar de soldaten en schoot toen het bos in. 'Achter haar aan!' riep de leider van de 5. Maar de andere aarzelde. 'Je stuurt ons net als zij zichzelf de dood in voor een paar stukken vlees. Zodra ze het bos levend uit komt pakken we haar wel. Maar ik ga het bos niet in.' zei een ander. Aria keek om. Ze merkte dat de soldaten haar niet volgde maar op het moment dat ze dat realiseerde merkte ze ook dat een paar wortels zich om haar benen aan het wikkelen waren en die probeerde fijn te knijpen. Ze sloot haar ogen en ontspande zich. Op het moment dat haar hoofd leeg was begon de grip op de wortels te ontspannen. Ze glimlachte en streelde zachtjes over een boomstam. 'Rustig maar. Ik doe niets om je te vernietigen.' zei ze tegen de plant. Blaadjes begonnen te ritselen.

Raven draafde verder. In de verte zag hij de stad opdoemen. Hij grijnsde. 'Kijk Furia, dat is Angolia.' Hij dreef zijn merrie aan tot een rustige galop. De stad kwam snel dichterbij en al snel had hij het bereikt. Hij hielt zijn paard in tot stap en stapte rustig de stad binnen. Overal om zich heen waren mensen druk in de weer net zoals in elk ander stad of dorp in de buurt. Hij keek zoekend rond naar een herberg om te kunnen overnachten. Hij steeg af bij de eerste gelegenheid die hij tegen kwam en bond zijn paard naast de andere vast. Hij liep de herberg in en liep naar de balie. 'Een kamer voor 1. Het liefste voor een nacht.' Je zag de herbergier gewoon denken: weer zo een idioot die zijn dood te moet loopt in het bos.

Een soldaat was druk bezig met posters met het woord "GEZOCHT" op te hangen. Een muur was helemaal vol geplakt, Aria haar gezicht hing er ook tussen.

Cecelia's blik viel toen op het oude vrouwtje verderop en ze haalde opgelucht adem. Stapvoets reed ze op de vrouw af en steeg af. "Goedemiddag. Mag ik u iets vragen?" vroeg ze beleefd.

Edward stak zijn zwaard in de schede en pakte een boog en een koker met pijlen die hij alle twee over zijn schouder sloeg. Hij stapte naar buiten toe en liep een stukje het bos in. Zolang hij maar bij de rand bleef, ging alles goed, maar als hij te ver in het bos doordrong wist hij zeker dat het bos hem te grazen zou nemen. Hij kon zijn gevoelens onderdrukken, maar ze waren er toch en het bos kon dat voelen. Dus was hij gedwongen om het kleine wild zoals konijnen aan de rand van het bos te vangen.

Arianna verschool zich in een soort grot/kuil. Hier wist ze dat ze veilig was en ze behandelde de natuur met respect. Hier werd ze tenminste ook niet gestoord, en kon ze ook schuilen voor regen. Ze ging op de grond zitten en pakte een takje waar ze een scherp puntje aan maakte om het vervolgens daarna weer weg te gooien.


Gabe liep een tijdje over het pad, zijn gevoel zei nog steeds dat hij de goede richting had gekozen, en hij hoopte dat dit ook waar was. Hij hoorde verder geen andere mensen in de buurt , en hij zag ook niet echt veel dieren. Hij vroeg zich af of er in deze buurt überhaupt wel mensen of dieren waren. Hij had namelijk niet echt een idee waar hij was.

Aria liep rustig terug naar het dorpje. Ze liep naar de boerderij die van haar ouders was. Rustig opende ze het hekje en sloot het ook weer zodat de geiten niet van hun erf af konden komen. Ze liep naar binnen en legde het vlees op tafel. 'Ziezo, daar kunnen we wel weer een paar dagen van eten.' Ze grijnsde en keek naar haar broertje dat aan kwam rennen. Ze lachte toen hij de zak begon te onderzoeken.

Raven betaalde de herbergier en hij kreeg een sleutel toegereikt. Meteen vertrok hij naar boven om te kijken of hij vanuit zijn kamer een glimp van het bos zou kunnen opvangen. Als dat kon kon hij misschien een beetje kijken hoe hij het makkelijkste door het bos zou kunnen komen. Maar toen hij op de kamer kwam en naar buiten keek zag hij dat het te vergeefs was. Het bos was een grote groene waas.

Het oude vrouwtje keek op. 'Waar kan ik zo een mooie jonge dame als jou mee helpen?' vroeg ze met een krakende stem.

Cecilia glimlachte om het compliment. "Ik ben op zoek naar het dorpje Angolia. Weet u misschien welke kant het op is?" vroeg ze op een beleefde toon. Ze hoopte dat de oude vrouw haar de weg kon wijzen.

Edward liep met stille, voorzichtige passen over het pad en keek scherp om zich heen of hij ergens iets zag bewegen. Het bos was kalm, en dat stelde hem gerust. Toen hij iets bruins zag bewegen in een struik spande hij vliegensvlug zijn boog en schoot een pijl af. De haas viel dood neer.

haha mijn beest kijk me aan en laat mijn blik niet meer los :P
------------------------------------
Het oude vrouwtje keek Cecilia aan. 'Weet u zeker dat u daar heen wilt gaan? Het is vervloekt. Het stadje en zijn omgeving.' Ze nam het meisje voor haar goed in zich op. 'Ik raad u aan met een grote boog om de stad heen te rijden als u er niets te zoeken heeft.' De vrouw begon te fluisteren. 'Vele reizigers komen er niet leven van terug.' zei ze zachtjes.

Aria tilde haar broertje op en nam hem mee naar buiten. 'Pas jij goed op mama en papa?' vroeg ze zachtjes aan het jongetje. 'Ik ben een paar daagjes weg om nieuwe spullen in het bos te halen.' zei ze waarna ze de jongen op de grond zette en terug naar binnen liep om haar spullen te pakken. Met een heuptas vol flesjes liep ze weer naar buiten. Ze zou middelen van het bos afnemen om te verkopen. in de stad. Het goud was voor hun weinig waar, maar zilver en brons des te meer. Het was schaars.

Mijn hond zit ook echt continu om eten te zeuren terwijl ze al gehad heeft. Heel moeilijk om haar dan te negeren!



Arianna besloot dat het eigenlijk wel handig was om eten te gaan halen ergens, ze had nu een soort harmonie met het bos, eten kon ze wel uit het bos halen want dat hoorde gewoon bij de kringloop van het leven. Ze liep de grot uit en ging op pad door het bos. Ze schoot snel van boom naar boom en verschool zich dan, dit deed ze vaker want ze was gewoon liever alleen.

Gabe liep rustig door, in de verte doemde iets op. Een bos, een stad? Hij besloot het maar gewoon te gaan bekijken. Ondertussen luisterde hij nogsteeds of hij dingen hoorde, dingen die wezen op levende wezens in de buurt. Hij had al een tijd niet meer met mensen gepraat.

Cecilia keek de vrouw eventjes zwijgend aan, peinzend hoe ze hier op zou reageren. "Ik zal er toch heen moeten. Er is daar iets wat ik hard nodig heb," zei ze voorzichtig. "Hoezo is het vervloekt?"

Edward schoot nog een paar hazen neer en maakte toen snel rechtsomkeert, terug naar zijn veilige huisje. Het was vreemd dat hij vroeger zo één met het bos was geweest, maar er nu liever niet eens meer bij in de buurt kwam.

De vrouw keek Cecilia wazig aan. 'Hou van het bos en het zal je sparen. Maar toon enige emotie in de buurt van woede of haat en je word vervloekt.' Ze vrouw keek haar met grote ogen aan, haalde diep adem en het volgende moment was ze in slaap gevallen tegen de rots aan waar ze tegen aan zat.

Aria liep het bos weer in. Ze vloot zachtjes en deuntje en zocht een goede plek om gif op te vangen wat de bomen los lieten om parasieten, menselijk en insecten, te vernietigen. Ze kwam op een open plek en legde haalde 2 lege flesjes met labels uit haar heuptasje. Ze begon het dikke zuur van de bomen op te vangen. Een druppen van dit spul zou een gat in je handen branden dus ze deed het uiterst voorzichtig.

Raven zat op zijn balkon. Hij keek naar het bos maar werd er niet veel wijzer op. Hij zag geen opening, nog een tempel met gouden dakpannen in de vertel. Hij zag alleen maar groen, groen en nog eens groen....


ik ben even douchen...

Arianna haalde diep adem en klom een boom in, vanaf hier had ze alle controle en kon ze eventuele domme reizigers uit de weg gaan. Alleen had ze het toch beter af.

Gabe zuchtte, de stad leek hem nog wel even een tijdje verweg. Hij bleef doorlopen en kwam steeds dichterbij.



Ik heb zoveel tijd, ik weet gewoon niet wat ik moet doen!

Cecilia keek fronsend naar de slapende vrouw. Toen draaide ze zich om en besteeg haar paard weer. Ze was niet veel wijzer geworden, maar zou zelf wel de weg vinden.

Edward liep terug naar zijn huisje. Hij hield de omgeving nog steeds scherp in de gaten, op zoek naar enige tekenen van leven.

Dat is heel vervelend hoor! XD

De ogen van de vrouw schoten uit het niets open en keken naar Cecilia. 'Volg het pad en u zult satan's bos vinden aan het einde van de stad die u zult vinden.' Het was net of het zo een vrouw was die een profetie oplas. 'Maar u, wees gewaarschuwd. Satan's bos heeft zijn naam niet alleen te danken aan het feit dat niemand er levend uit komt behalve haar bewoners. Het dood. Het vangt en het geneest. Maar wanneer doet het wat? Dat is de vraag.'
Ze schudde haar hoofd en keek naar Cecilia. 'Ooh hallo, kan ik u helpen?' ze glimlachte liefjes.

Cecilia keek de vrouw even verbijsterd aan. Ze schudde haar hoofd en spoorde haar paard aan, in de richting die de vrouw had aangewezen. "Wat vreemd," mompelde ze.

Edward verstijfde. Hij dacht dat hij iets had gehoord. Het geluid van een mens wat passeerde? Of was het misschien toc het geritsel van bladeren. Zijn hand schoot naar het gevest van zijn zwaard, wantrouwig keek hij om zich heen.

Aria keek rond. Ze zocht naar de juiste boom. Op dat moment hoorde ze iets en trok ze haar dolk. 'Wie is daar?' vroeg ze iets wantrouwig terwijl ze rond keek. Ze merkte hoe de blaadjes van de bomen bij haar begonnen te ritselen. Ze trok geen zwaard, bang om het bos boos te maken. Aangezien ze dicht bij de stad was wilde ze geen aandacht trekken. Het zou haar in meer problemen kunnen brengen.

De oude vrouw keek Cecilia verbaast na. Ze haalde haar schouders op.

Raven keek naar het bos. 'Wat is daar nou zo eng aan? Het doet geen mens wat..' Hij schudde zijn hoofd en liep weer naar binnen. Hij sloot de deur van zijn kamer toen hij die verliet en ging naar buiten. Hij wilde wat dingen inslaan voordat hij naar het bos zou gaan. Hij had geen idee wanneer hij terug zou komen en wilde niet sterven van de honger.

Arianna staarde voor zich uit, allerlei gedachtes schoten door haar hoofd. Ze fronste terwijl ze probeerde te bedenken wat ze nu het beste kon doen. Ze vroeg zich af of het zin had om naar het dorpje te gaan. Ze wist dat ze chagrijnig zou worden van de mensen daar, en met een slecht humeur kon ze beter niet door het bos wandelen. Toch had ze eten nodig en ze hield niet heel erg van jagen.

Gabe liep over de weg, hij baalde dat hij al een tijd geen levende wezens had gezien, lat staan gesproken. Hij reisde dan wel alleen, maar soms had hij wel degelijk behoefte aan gezelschap.