In the Lost City

waar je wilt
----------------------

Luna keek snel achterom terwijl ze hart door de verlaten straten van de stad rende. Ze hoorde een grom niet ver achter haar wat betekende dat die vervloekte wolf nog steeds achter haar aanzat. Het ene moment zat ze rustig de natuur te bestuderen om te kijken of er nog wat was wat ze nog niet wist over planten, en het volgende moment moest ze rennen voor haar leven om die vervloekte wolven te snel af te zijn. Doordat de stad verlaten was op de 2 kanten na waren de dieren agressief en onvoorspelbaar. Ze gaf ze groot gelijk, ook dieren moesten eten, maar toch liever niet haar. Ze zigzagde de straten door hopend dat ze een goede schuilplaats zou vinden.

Jarred zat boven op een half ingestorte winkel. Hij keek uit over het gebied wat aan hen toe behoorde. Niet ver van hem vandaan zag hij het water glinsteren. Hij kreeg een glimlach op zijn gezicht. Het was een groot voordeel dat zij de enige watertoevoer in bezit hadden. Dieren kwamen er drinken en zorgde zo voor voedsel, de zuidkant moest water krijgen wat zorgde voor ruilen en bij hen voor producten die zij niet bezaten zoals groente of fruit. En vooral medicijnen.

Kay liep door de verlaten straten heen hij was zeer waakzaam omdat er wilde dieren overal konden zijn. En die hadden honger en hun de mens was het makkelijkste prooi voor een dier. Maar zolang hij niks hoorde of zag was het goed. Hij was op zoek naar een apotheek kijken of ze daar nog insuline hadden. Zijn voorraad was sterk gedaald de afgelopen dagen. Dat kwam omdat de pijl niet goed was geweest en hij veel had moeten bij vullen. Het ging afwisselend dat kwam door het eten. Dan veel dan weinig hij probeerde regelmaat te houden maar dat viel nu niet echt mee. Hij bleef staan toen hij een apotheek zag en hij liep er heen en maakte de deur met enige moeite open en hij ging naar binnen. Maar hij kon meteen zien tot de belangrijke voorraad hier al weg was gehaald en hij zuchte diep.

Arya lag in een ouder kamer te slapen ze had de nacht wacht gehad en als ze die gedaan had lag ze overdag te slapen een paar uur had ze maar nodig om weer gewoon verder haar werk te kunnen doen. Maar voor nu sliep ze rustig door met toch voor de zekerheid een mes onder haar kussen

Caleb stond in een oude kelder waar ze hun voorraden hielden en liep heen en probeerde uit te vogelen hoelang ze nog met hun huidige voorraad konden doen. Water was er genoeg, maar het vlees was schaars omdat ze geen vorm van koeling hadden waardoor het snel ging rotten. Een paar weken daarvoor hadden ze groenten, fruit en andere etenswaren met de zuidkant geruild voor een paar kratten met flessen water, maar ook dit was bijna op. Met een zucht draaide hij zich om en liep de trap weer op. Als ze niet snel aan eten kwamen zouden ze flink in de problemen komen.

Audrey sloop tussen de bomen door, voorzichtig om niet op losse takken te stappen terwijl ze alert rondkeek, zoekend naar wild wat ze kon neerschieten. Ze was al een paar uur in het bos aan het jagen maar tot zover was de buit niet zo goed geweest. Ze had een paar konijnen neergeschoten maar wist dat dit niet genoeg was om hun hele groep te voeden. Het laatste wat ze wilde was de anderen teleurstellen, en dus liep ze gewapend met pijl en boog verder totdat ze genoeg vlees had.

Luna rende stevig door. Zo nu en dan minderde ze even vaart en smeet ze een steen of ander zwaar voorwerp naar de wolf in de hoop het dier af te schrikken of te verwonden. Ze rende een hoekje om en zag toen voor haar een groot gebouw waarvan, zo te zien, de deuren en muren op de beneden verdieping in takt waren. Ze rende er heen, de deur door en sloot die. Ze ging er met alle kracht tegenaan staan. Ze merkte dat de wolf probeerde binnen te komen door tegen de deur te krabben en duwen maar dat hielt naar een minuut of 5 op. De wolf jankte en draaide zich toen om. Hij liep weg. Luna zakte tegen de muur op de grond. Ze ademde zwaar en probeerde wat bij te komen, het zweet liep over haar gezicht heen naar beneden. Haar beweging had ze in ieder geval vandaag gehad.

Jarred kwam overeind. Hij liep naar een verlaagd stukje dag en sprong op de grond. Hij landde netjes met beide voeten op de grond en liep toen rustig terug naar het gebouw dat hij kamp moest voorstellen. Hij floot zachtjes een deuntje en dacht ondertussen na. Hoe zou het de komende dagen lopen? Zou zuid proberen water te krijgen of zouden ze het gewoon willen ruilen? Je wist het immers maar nooit. Terwijl hij liep keek hij rustig rond of er enig gevaar dreigde, in vorm van dier én mens.

Caleb liep door het vervallen huis heen om te kijken of er iemand anders aanwezig was. Hij wist niet zeker of de anderen zich er van bewust waren dat ze een voedseltekort hadden, maar het was nodig tijd dat ze er iets aan zouden doen. Hij was normaal gesproken degene die onderhandelde met Zuid, maar er ging altijd minstens iemand anders mee aangezien het buiten niet bepaald veilig was en Zuidkant niet te vertrouwen was.

Audrey's hoofd schoot omhoog toen ze gekraak van takken hoorde. Ze draaide zich om en zag een hert wat doodstil naar haar stond te kijken. Net toen ze haar boog wilde aanspannen zette het dier het op een lopen. Haastig rende ze erachteraan in de hoop het dier alsnog neer te kunnen schieten. Het was de beste prooi die ze die dag gezien had en ze was niet van plan het te laten ontsnappen.

Kay liep nog even in het gebouw rond maar vond niks meer bruikbaars en hij begon op zijn terug reis. Hij moest met jarred overleggen tot zijn voorraad bijna op was. Hij had er lang mee gedaan de verzameling die hij had. Maar nu was het einde in zicht er van en tot zuid de andere voorraad had was een probleem maar hij moest het er over hebben want zonder dat medicijn ging hij achter uit. Hij pakte nu soms al de halve hoeveelheid en dan deed hij onrustig en trilde zijn handen veel. En hij was nu uit het gebouw en meteen waakzamer en hij ging terug lopen met oren en ogen open voor eventueel gevaar.

Arya werd wakker en ze gaapte en rekte zich langzaam uit. Daarna ging ze recht zitten vreeft de slaap uit der ogen en keek rond ze pakte haar trui en haar lange broek die deed ze over der t-shirt en schort aan. Daarna deed ze haar afgetrapte timpen aan en ging met haar handen even door haar haren heen. Zo dat was wel weer goed vond ze en ze liep haar kamertje uit naar de gang en zo naar het andere grote kamer. Kijken of er iemand was om te kijken wat ze moest doen. Eten zoeken of het belangrijkste water. Maar er was al weken geen regen gevallen en noord had alleen water op het moment dus dat werd weer onderhandelen

lieve schat, Arya is van noord die hebben het water
Maaike kan je instellen dat de onderschrift zichtbaar is??
Ik ga wokken, morgen reageer ik waarschijnlijk pas weer.
-------------------------------------------

Luna bleef tegen de deur aan zitten. Ze sloot haar ogen en probeerde haar ademhaling terug te krijgen naar normaal. Het was kantje boord geweest, ze had die wolf niet lang achter zich kunnen houden. Toen ze haar ogen opende en de omgeving in haar opnam merkte ze dat het een gebouw was waar ze nog nooit was geweest. Ze kwam overeind en keek goed rond. Het dak was vervallen, evenals de ramen die gebroken waren en stoffig van door de jaren heen. Aan beide kanten van de grote ruimte stonden bankjes. En voor in de ruimte stond een groot beeld. Ze was in een kerk beland. 'Dank god dat u me gered heeft van die wolf.' zei ze terwijl ze een kruis op haar borst maakte en haar ogen sloot. Ze glimlachte.

Jarred liep naar het gebouw wat ze gebruikte als hoofdkwartier. Hij liep naar binnen en ontspande direct. Hij wist dat hier nog dieren konden zijn nog mensen van de zuidkant. Het gebouw was bijna 24 uur per dag bewaakt door minimaal 4 man. Hij liep naar de geïmproviseerde keuken en schonk een klein glaasje vol met water.

Caleb liep naar de makeshift woonkamer die ze in een hoofdkwartier hadden waar meestal iedereen zat en plofte neer op één van de versleten banken. Hij zou wel wachten tot de anderen terug waren en dan overleggen wat het plan was. Hij zakte wat onderuit en keek omhoog naar het vieze plafond, in gedachten verzonken.

Audrey rende als een speer achter het hert aan. Ze vermoedde dat het dier ziek en uitgeput was omdat hij lang niet zo snel liep als ze had verwacht. Toen ze genoeg afstand tussen haarzelf en het hert gesloten had spande ze haar boog en schoot een pijl af. Hij raakte hem in de borst en het hert viel voorover in het gras terwijl het om zich heen spartelde. Audrey juichte en wilde erop af lopen, maar net op dat moment hoorde ze een geluid en schoot er een verschrikkelijk pijn door haar been die aanvoelde als duizend messen. Ze zakte op de grond neer en staarde met grote ogen naar de berenklem die zich om haar scheenbeen had gesloten. "Shit."

Ik reageer als ik thuis ben, kan namelijk geen lange berichten typen op mijn mobiel

Oeps dan stond er noord
-----

Arya was de woonkamer in gekomen en keek rond en haar blik bleef hangen op caleb en ze glimlachte lichtjes. Morgen. Zegt ze en ze loopt naar een kapotte maar toch nog waard om op te zitten. Een bank en ze gaat er op Zitten. Ze heild een zucht binnen en staarde voor zich uit. En ze vroeg zich af hoe de volgende onderhandeling gING zijn want hun voorraad eten was schaars en ze moesten wel iets ruilen. Maar daar moest ze nog even niet aan denken. Nog nieuws vraagt ze dan aan caleb.

Axel had een heel stuk gelopen en alleen maar oplettend rond gekeken en gedaan bang tot hij een roofdier tegen zou komen. Maar vandaag had hij geluk geen dier kruiste zijn weg. Eenmaal bij hun kamp gekomen ging hij het gebouw binne en hij keek rond hij moest jarred hebben en hij vroeg of iemand hem gezien had en de. Iemand Ei tot hij nog niet zo lang geleden binnen was gekomen en Axel begon hem te zoeken. Eerst de woonkamer en daarna de keuken. En jawel daar was hij. Hey jarred. Zegt hij terwijl hij de keuken in komt gelopen. Hij moest het met hem er over hebben.

Caleb's ogen vlogen van het plafond naar de bron van de stem. "Hey," zei hij met een glimlach. Hij kwam half overeind van waar hij op de bank had gelegen en keek naar Arya al leunend op zijn ellebogen. "Niet veel, volgens mij is iedereen weg. Maar onze voorraad is bijna op."

Audrey ademde diep in en uit en probeerde de groeiende paniek die ze voelde te verdrijven. Ze leunde voorover en keek hoeveel schade er was. Ze had redelijk hoge laarzen en dikke sokken die gelukkig veel schade hadden voorkomen, maar het was toch een vleeswond die flink bloedde. "Je bent oke... je moet alleen dat ding eraf zien te krijgen," mompelde ze tegen zichzelf in een poging kalm te blijven, maar door de pijn kon ze niet goed nadenken.

kan iemand vragen of ruuz ook nog mee wilt doen? nu kan het nog makkelijk
sorry dat ik 2 dagen niet reageerde, was een beetje druk met school enzo...
------------------------------------------------
Luna had een poosje door de kerk gedwaald en was ondertussen gekalmeerd. Nu liep ze terug naar de deur en keek ze door een kier naar buiten of de kust veilig was. Gelukkig was de wolf helemaal verdwenen. Ze liep naar buiten en keek even goed rond. Ze wist niet precies waar ze was maar aan de stand van de zon te zien moest ze terug naar waar ze vandaan kwam. Dus ze begon aan haar terug weg. Terug naar het kamp van de bende waar ze bij hoorde. Ze hoopte nu in alle rust terug te kunnen gaan en niet dat ze het weer op een rennen moest gaan zetten. Een keer rennen voor haar leven was genoeg op een dag.

Jarred zette het glas water weg en keek op. 'Axel?' vroeg hij licht verbaast. Hij dacht dat iedereen weg was, opzoek naar voedsel, medicijnen, munitie en andere nodige dingen. 'Kan ik je ergens mee helpen?' hij leunde tegen het aanrecht aan en keek naar zijn vriend.

arya keek caleb aan en glimlacht. en knikte, jah dat had ik gister al de ronde horen gaan. dus dat zal wel weer onderhandelen worden, zegt ze en je zag haar weer na denken. hoe ga je het aan pakken. vraagt ze dan meteen ze was nieuwschierig maar wilde ook altijd wel helpen als er iets gedaan moest worden.

kay keek jarred aan. ik heb een apotheek gevonden maar die was al helemaal leeg niks meer van medicijnen alleen verband en die dingen hebben we nog genoeg. zegt hij en hij ging op de tafel zitten. mijn insuline is bijna op. ik heb nog 2 flesjes en als ik maar een beetje er van pak kom ik 2 weken toe. zegt hij tegen hem en hij staarde naar de grond

uhmm ik kan wel een berichtje sturen?

"Ik weet niet... Met een paar mensen daarheen en kijken of we eten kunnen ruilen met ons water en wat we nog meer kunnen missen," zei Caleb bedachtzaam. Hij keek naar Arya. "Wil je mee?" vroeg hij met een glimlach.

Audrey scheurde een stuk van haar shirt af en bond dat strak om haar been boven de wond om de bloedcirculatie te stoppen. Vervolgens voelde ze om zich heen todat ze een dikke tak gevonden had. Met haar kiezen stevig op elkaar geklemd wist ze de tak tussen de klem de steken en hem vervolgens open te wrikken. Vlug trok ze haar been los en liet toen de klem weer dicht zakken. Tranen van opluchting stroomden over haar wangen.

Jarred knikte begrijpelijk. 'We moeten zoiezo toch gaan onderhandelen met de zuidenaars.' zei hij bedenkelijk. 'Ons water is bijna op en ik weet zeker dat zij wel wat van onze groente en fruit willen hebben. We kunnen kijken of ze insuline en andere medicijnen hebben die we kunnen gebruiken en die zij voor iets extra's willen ruilen.' Hij keek naar de scheve klok die aan de muur hing. 'Heb jij Audrey gezien?' vroeg hij toen zomaar uit het niets. Het was niets van haar om zolang niets van haar te laten horen. Hij wist dat ze zou gaan jagen, maar normaal gesproken was ze veel eerder terug.

Luna liep, rustig fluitend door de vervallen en verlaten straten van de stad. Ze had het niet vaak maar door het geren was ze de weg een beetje kwijt geraakt. Ze keek rond of ze ergens een groot gebouw zag waar ze op kon klimmen. Ze vond een goeie en trok een sprint. Behendig sprong ze op een dichte container, over naar het lage dak van een vervallen winkel en toen over naar het hogere dak van het gebouw ernaast. Ze keek uit over de omgeving. Waar was ze? Het was neutraal gebied, dat moest wel, want ze zag nog Zuidenaars, nog mensen van de noorderkant. Een ergerlijke zucht ontsnapte aan haar lippen.



ik dacht hoe meer zielen hoe meer vreugd dus

haha ja inderdaad (:

Audrey scheurde nog een stuk stof van haar shirt af en bond dat om de wond samen met een tak die als spalk diende. Toen hees ze zichzelf zo goed als het ging overeind aan een boom en probeerde gewicht op de voet te zetten. Haar gezicht vertrok van de pijn en ze vloekte zacht. Na even op adem gekomen te zijn begon ze te hinkelen van boom naar boom terwijl ze ondertussen zo hard ze kon voor hulp riep.

Ik ga vraag mee. Zegt Arya met een tevrede gelimlach. Ze ging graag mee kijken hoe het met de andere kant ging kijken wie het zwakst en het sterkst overkwam. Daar kon je veel van leren vond ze. Ik ben benieuwt wat hun nodig hebben. Zegt zij en ze dacht nog even na. Wat wil je ruilen voor eten afgezien van water. Vraagt ze

Axel knikte. Dankje daar help je me in norm mee. Zegt hij eerlijk. En hij was in gedachten verzonken. Dan hoort hij Audrey. En hij keek naar de klok. Je hebt gelijk. Ze is inderdaad laat. Zegt hij en hij stond op van de tafel

Luna keek verbaast richting het noorden toen ze een roep om hulp hoorde. Ze herkende de stem niet als iemand van haar kant, maar ook niet als iemand van het noorden. Haar gehoor liet haar in de steek, maar haar nieuwsgierigheid begon de overhand te nemen. Dus ze sprong soepel van het dak af, landde op beide voeten en begon in de richting van het geluid te rennen. Alsmaar weer rennen, je ontkwam er in deze wereld gewoon niet aan. Je was of de jager of de prooi. Dag in dag uit.

Jarred bleef naar de klok kijken terwijl de seconde wijzer langzaam verder tikte. Hij keek om naar Axel. 'Wat denk jij? Moeten we haar gaan zoeken of zal ze in orde zijn?' Ze moesten een afspraak maken met de zuidenaars, maar dat hun groep uit gevaar bleef was ook belangrijk. Het was geven of nemen en op dit punt was hij blij dat Axel erbij was.

Kay bleef ook naar de klok kijken en zijn hand trilde een beetje. Ik stel voor om te gaan zoeken want Audrey komt normaal niet later en als ze wat later is is het maar 5 minuten of zo. Dus ik zeg zoeken. Zegt hij en hij liep al naar de deur toe. Hij had al een wapen bij zich dus voor hem konden ze vertrekken maar hij wachte bij de deur op jarred. Weet jij waar ze meestal jaagt. Vraagt hij want hijzelf wist het niet en jarred wist veel van mensen hier aan hun kant

Caleb keek even bedachtzaam om zich heen. "Enige suggesties?" vroeg hij Arya hoopvol. Hij kwam overeind van de bank en liep zwijgend de kamer rond.

Audrey bleef even bij een boom stilstaan om op adem te komen. "Help!" riep ze nogmaals in de hoop dat iemand haar zou horen. Op het tempo wat ze nu had zou ze nooit op tijd uit het bos komen voordat het donker werd en was ze dus prooi voor de dieren.

hmm moeilijk, ik zou gewoon kijken wat je in de meerderheid hebt en dat aanbeiden in ruil voor eten en niet alleen water dat vragen hun altijd. zegt arya en ze rolde met haar ogen. je kunt ook kijken waar hun op door beiden tot ze iets perse willen hebben tot jij er meer voor vraagt. maar dat is aan jou. zegt ze en ze staat op en rekt zich uit. wat denk je zelf. vraagt ze dan

Jarred knikte. 'Kom, dan gaan we haar zoeken.' Hij liep het vervallen gebouw uit. 'Ik weet wel waar ze soms jaagt. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ze dat nu ook zal doen. Dieren hebben ook door waar ze in gevaar zijn.' Hij begon in de richting van het kleine bos te lopen, dat zich ergens in het neutrale gebied gevormd heeft. Als ze daar niet was wist ze het niet.

Luna liep in de richting van het geluid. Onderweg keek ze naar de lucht en vloot ze kort. Een kleine, sierlijke valk kwam naar haar toe gevlogen en bleef naast haar vliegen. Ze gaf het dier opdracht om te gaan zoeken waar de persoon was die om hulp riep en te kijken hoe ze er het beste kon komen. Het dier kraste en zoefde weg. Ondertussen bleef Luna de afstand verleggen naar de richting van het geluid. Boven de stad uit hoorde je natuurlijk meer dan nu tussen al die bomen en gebouwen. Maar daarvoor had ze Ryuk (valk).

Ruuz goes multicultureel (´∇｀*)ノ

Naam: Sindria Balbadd, maar hij wordt liever Sin genoemd.
Leeftijd: 19
Kant: Zuid
Innerlijk: Onserieus wanneer het kan en serieus wanneer het moet. Hij is een luchtig persoon en neemt dingen als dreigementen nooit heel serieus op. Hij is eerder van ''Wacht, bedreig je me nu of zo?'' Dus hem doe je niet veel, behalve wanneer het om dierbaren draait. Die beschermt hij met zijn leven. Voor de rest is ie erg intelligent, ook al lijkt het soms niet zo. Hij wordt redelijk snel boos maar zijn boos zijn is in het arabisch schelden en even wegstampen. Ook is ie ietwat verdraaid in gedachten en geeft niet veel om mensen die niet belangrijk voor hem zijn. Die mogen van hem gewoon dood.
Uiterlijk: Linkje(minus the jewelry, en met wat survival-achtigere kleding)
Diensten aan de bende: Hij is de jager op voedsel en is vaak nodig voor het elimineren van vervelende mensen.
Wapens: Heel veel messen, varierend van keukenmessen tot kapmessen.
Extra: Lui, sorreh xD
Door: Ruuz

vind hem nu al best wel eng zeker met die kap en keuken messen :p
he die serie van jou plaatje ben ik aan het kijken

Messen zijn epic.
En ik kijk teveel horror, dus yeah, mijnschuld ;x Bovendien; Het past in de setting. Welk mes je ook vind, het is een mes en dus een wapen~
MAGIII <333 *verslaafdverslaafdfangirlsqeualaaaah*
---

'Wie zoeken?' klonk er plots vanachter een half ingestort gebouw. Vervolgens vloog er een groot mes door de lucht die zich in een zwart konijn achter zijn bende boorde. Het mes viel samen met het konijn naar de grond om daar een bloederige plas te creëren. Een donkere lange jongen kwam tevoorschijn vanachter het gebouw en blies triomfantelijk een pluk donkerpaars haar uit zijn gezicht. 'Eindelijk. Dat ding bleef me maar ontglippen.' verzuchtte Sin.