Box Gang RPG

Haaaa sorry, ik had het net iets te druk en was een tijdje niet helemaal lekker qua gezondheid D:
---

Dit was het dan. Zijn laatste kans om dit gevecht te winnen. Zijn knie ging hem niet belemmeren, dat stond hij niet toe. Hij wou niet verliezen doordat hij niet recht kon staan, hij wou uberhaupt gewoon niet verliezen. Het maakte niet uit om welke reden dan ook, want hij wou niet dat hij, Nathan Collins, zou verliezen tegen een nieuweling.
Maar hij moest toegeven dat Axel voor een nieuweling erg goed was. Hij had nog nooit iemand zo zien vechten als hem en zeker niet de deelnemers die weinig in de ring hadden gestaan. Ze ondergingen natuurlijk wel training, maar boxgevechten waren erg anders wanneer ze in het echt werden gedaan. Dus niet in een gymzaal, maar in een ring met echte bloedlustige deelnemers. Niemand vertelde je welke bewegingen moest maken, niemand waarschuwde je voor de bewegingen van de tegenstander en niemand wist ooit wat de tegenstander zou doen.
Eigenlijk zoals nu, want Nathan had zelf ook niet verwacht dat hij Axel uiteindelijk omver moest beuken en hem op de grond een pak slaag moest geven. Axel vocht natuurlijk terug en mepte hem tegen zijn gewonde schouder, waar Nathan een gesmoorde kreet bij liet. Hij greep naar zijn schouder waardoor zijn balans verdween en hij op zijn andere schouder op het asfalt viel. Zijn huid schuurde tegen de grond, er bleven wat bloederige strepen achter op de grond. Nathan kroop echter op zijn niet-gewonde knie en greep Axel bij zijn shirt, waarna hij uithaalde naar zijn gezicht met een vuist, daarna nog een keer en vervolgens nog een keer.

Oke. Ik hoop tot je je beterder voelt.
-------------

Axel schreeuwde het uit van pure woede omdat hij onder lag iets waar hij jiet tegen kon dat was verliezen hij hoorde de scheidsrechter al tot 5 tellen maar dan hoort hij de jonge die op hem lag die nathan schreeuwen omdat zijn aanvql raak was op zijn schouder. Hij viel van hem af op het asvalt en hij krabbelde recht bij zes en hij wilde nu ook recht gaan staan maar dan grijpt de jongen hem bij zijn schirt. Hij keek hem woedent aan maar voor hij een aanval kon doen voelde hij een harde klap wat zijn hoofd weer deed duizelen. Dit was fout heel fout. Als hij verloor wachte hem een grote straf. En een woede uitbarsting van zijn meester. Dan voelt hij nog een klap deze was tegen zijn neus en hij kreunde hij probeerde zich los te trekken en probeerde weg te komen, hij sloeg nog een keer naar nathan als zijn laatste aan val zijn slaap raakt en hij schreeuwde van de pijn en het werd hem zwart terwijl hij in een zakte. Zijn ogen waren nog half open aangezien hij vocht tegen het zwart in zijn blikveld hij hoorde de scheidsrechter tellen en hij probeerde nog wat rwcht te komen maar dan zakt h II j weer tegen de grond en alles word hem totaal zwart.
de scheidsrechter riep 10 en axel lag nog op de grond. De leider van axel keek naar axel die op de grond was en zijn gezicht vertrok van woede. Hij draaide zich om en liep naar de andere leider en hij keek hem aan.' Als hij nu zo bij komt spreek ik even met hem en dan mag je hem mee nemen.' Zegt hij ijzig en hij keek naar de ring waar 2 andere leden axel uit de ring haalde.

Ik voel me al wat beter heur :3
---

Zijn spieren schreeuwden van de inspanning en de adrenaline, zijn wonden prikten en schrijnden als een gek en hij voelde zich alsof hij elk moment kon flauwvallen, maar hij was nog net in staat om Axel een paar laatste klappen te verkopen. Hij sloeg Axel in zijn gezicht met een vuist, welke zijn gezicht hard raakte. Vervolgens wist hij zijn vuist tegen Axel's neus te werpen en als laatste klap kwam zijn vuist met gigantisch veel inspanning en met moeite tegen Axel's slaap. Hij liet Axel's shirt los en zakte zelf op zijn handen en knie, bleef hijgend zitten. Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar Axel die op de grond lag en niet meer kon opstaan. 'Sorry, man.' mompelde hij zacht en hoorde de welbekende bel, die het einde van een match aan gaf. Hij had gewonnen. Het was close geweest, maar hij liep hier als winnaar weg. Wederom. En het voelde geweldig. Ondanks dat hij niet gek was op arena gevechten was hij wel gek op winnen.
'Nate, gast, dat was donders vet.' complimenteerde de jongen die hem van de grond raapte. Nate proestte zacht. 'Man, stop daarmee. Je laat me blozen.' Hij kon het niet helpen om even om te kijken naar Axel en werd toen verder gedragen naar de ziekenboeg. Zijn ogen gingen in de tussentijd rond en hij zag de twee leiders van de bende bij elkaar staan. De leider van Axel keek erg... ontevreden.
De leider van La Phoenix keek de leider van The Dragons aan en had een lichtelijk triomfantelijke uitdrukking op zijn gezicht en een beetje een ''hah-in-je-gezicht'' uitdrukking. 'Prima, doe er niet te lang over. Probeer de tijd die hij bij ons zal krijgen niet te rekken.' Hij liep bij de leider weg en ging Nathan bezoeken.

Gelukkig.
----

De leider knikte maar zijn uitdrukking was woest en hij beende weg weg met grote boze stappen liep hij naar de 2 die axel mee hadfen genomen en hem op de bank hadden gelecht. De leider pakte een glas water enaar de grondoide die in zijn gezicht waardoor axel meteen wakker schrok ook al was hij weg geweest door bepaalde dingen werd hij wakker en de wilde jongen van de ring was weg en de verlegen nogal scuchtere jongen was terug en hij had pijn dat kon je zien.' Je hebt verloren de weddenschap was tot de verliezer 24 uur bij de tegenstander moet blijven. Als je terug bent keijg je je straf.' Zegt hij ijzig en kwaad tegelijk.
'Wat..ik was de in zet maaa...' begon axel maar verder kwam hij moet hij kreeg een fikse mep ij het gezicht.' Sla niet zoon toon aan je bent van muj meer niet geen mening.' Schreeuwt de leider naar hem axel keek verslagen na de grond

Nathan's ogen waren de hele tijd op de twee leiders gericht en hij verzocht op een gegeven moment zijn collega om hem iets dichterbij de leiders te brengen, maar niet zo dat het op viel. Zijn collega weigerde eerst en wou hem mee slepen, maar Nathan zeurde aan een stuk door, waardoor ze nu iets dichterbij stonden. Nathan's collega praatte nog met iemand, maar Nathan volgde niet dat gesprek. Hij keek vooral naar de leiders en probeerde wat van het gesprek op te vangen. De leider van The Dragons leek woest en dat was nooit goed. Hij kon echter maar weinig horen en keek vlug weg toen zijn eigen leider op hem af kwam en hem complimenteerde op zijn werk. Nathan knikte licht en grijnsde wat. 'Ach kom op, zo goed ging het niet. Ik ben nooit zo toegetakeld geweest, die jongen heeft me flink in elkaar gemept.' zei hij en keek nog even vanuit zijn ooghoeken naar de leider, die zich nu op Axel had gericht. De jongen was wakker, maar leek onder druk gezet. De leider was natuurlijk woest dat hij de weddenschap had verloren en had waarschijnlijk een grote prijs laten liggen. Het ging Nathan alleen net wat te ver toen de leider Axel een mep in het gezicht gaf. 'Hey!' riep Nathan verontwaardigd en wrikte zich los uit de armen van zijn collega. Hij wou erop af lopen, maar zijn been hield hem niet waardoor hij zo op zijn handen en knieën zakte. Hij gromde pissig en pakte toen maar een steen van de grond die hij naar de leider zijn hoofd wierp. Hij kon zich voorstellen dat het balen was dat hij had verloren maar báh, van zulke acties was hij niet gediend.

Axel voelde de klap aan komen en je hoorde een snack naar adem en hij bracht zijn hand naar zijn wang en hij keek beschamend naar de grond. Dit had hij niet mogen doen. zijn mening geven mocht hij niet en zeker niet in het openbaar en hij beet even op zijn lip. De leider (die ik tristan noem) keek neer op axel.’je weet hoe ik daar over denk alexander je praat pas wanneer ik het zeg en meestal met een ja of nee. Ik wil al helemaal niet jou mening horen.’ snauwt hij hem af maar hij kijkt op als hij iemand hoort roepen en hij draait zich wat om en hij ziet de jongen nathan de gene tegen wie axel had moeten vechten net op zijn knieën vallen en hij draait zich weer om maar dan voelt hij een steen tegen zijn hoofd aan komen en hij draait zich woedend om. Zijn blik kruiste die van nathan en hij wist genoeg het stond hem niet aan hoe hij axel behandelde zeker da zou hij hem nu laten weten hoe het er aan toe ging. Hij greep axel bij zijn haren en trok hem mee naar nathan toe en hij stopte voor hem en keek op hem neer alsof hij een insect was.’ Luister goed heel goed want ik leg het je maar een keer uit. Bij weddenschappen zijn er regels die kom je na hoe dan ook. Dit joch is van mij en ik doe wat ik wil met hem en iedere andere hier weet dat op jou na…hou je er buiten is de regel snappie.’ Zegt try. Axel keek nog wat verbaast naar nathan tot hij zijn mond had open gedaan voor hem. ’kniel.’ zegt tristan dan tegen axel en hij deed wat hij vroeg al bonkte zijn hoofd nog steeds na van de klappen van eerder hij deed alsof hij niks voelde. Try duwde zijn hoofd hart handig naar beneden en trok de blauwe haren aan de kant en je zag de tatoeage van een barcode in zijn nek. Daarna liet hij axel los e hij maakte een snuivend geluid en hij liep naar de leider van la poenix.’hij is voor jou 24 uur lang..en leer die jonge van jou tot hij zich niet met andermans zaken bemoeid dat wordt misschien ooit zijn dood nog.’ zegt tristan en het was meer een dreigenment dan een waarschuwing. Na die woorden beende tristan met groten passen weg. Axel zat nog op zijn knieen en zijn handen trilde heel lichtjes. hij schaamde zich omdat vele de meesten onder hun allenmaal vrij waren en hij niet en tot hij er niks aan kon doen. het duurde even voor hij pas durfde op te kijken en hij keek nathan onderdanig aan. hij twijfelde hij wilde deze jongen bedanken maar wist niet of hij mocht spreken nu. Hij deed zijn mond open maar bedacht zich en sloot hem weer. Hij zou hem later bedanken niet hier in het midden dadelijk deed hij weer wat fout en dan kreeg hij misschien nog meer straf en hij keek naar de grond.

Gelijk al mocht Nathan de leider van the Dragons absoluut niet. Niet alleen door de klap, maar wat volgde na zijn welgemikte steenworp. De steen maakte contact met het achterhoofd van Tristan, maar Nate kon er niet om grijnzen. Zijn leider (Deuce) maakte een afkeurend geluid toen hij dat deed en zijn collega siste zijn naam. 'Kon je dat niet laten, idioot?' kwam er uit Deuce's mond. Nate keek even om naar Deuce, maar zei niks op zijn opmerking. Hij schonk hem slechts een scherpe blik en keek dan naar Tristan die de groep naderde met Axel, wie aan de haren mee gesleurd werd. Tristan bleef voor hem staan en keek hem minachtend aan. Nate keek fel terug, zijn ogen fonkelend als kleine vlammen. Er lag een uitdrukking van nijdigheid op zijn gezicht en hij kreeg zo'n zin om zijn vuilste scheldwoorden eruit te gooien. Tristan maakte hem alle regels duidelijk, maar wie was Nate die zich daaraan zou gaan houden? Hij was de regelbreker, de valsspeler, de dief. Wat waren regels nou voor hem? 'Heh, wie zegt dat ik me aan de regels houd? En misschien wou ik gewoon een steen naar je kop gooien omdat ik-- OUCH.' Hij werd afgekapt door zijn collega die hem een tik op zijn hoofd gaf voordat Nate echt vuil zou gaan praten. Nate's gezicht vertrok even, zijn collega kreeg voor een seconde een vernietigende blik van hem, waarna Nate zich weer op Tristan en Axel richtte. Axel knielde neer op bevel van Tristan, wat hem erg verbaasde. Nate zou nog niet dood gevonden willen worden in zo'n positie. Hij zou Tristan in het gezicht spugen, net zoals hij bij Deuce vaak had gedaan. Deuce was er wel gewend aan, hij deed ook niks meer aan Nate's opstandigheid, maar Tristan kreeg geen verzet. Niks... Hij kon zien hoe erg Axel was behandeld, het deed hem bijna aan zichzelf denken in zijn tijd bij zijn ouders. Hoe hij altijd klappen kreeg, hoe hij altijd opgesloten werd in zijn kamer zonder eten, hoe hij op zijn blote knieën smeekte om vergiffenis... Nate werd nog kwader, hij wou Tristan letterlijk gaan wurgen. Deuce merkte dit, maar deed nog niets. Hij keek Tristan aan toen hij met de mededeling kwam dat Axel 24 uur van hem was. Hij gaf geen reactie op zijn andere opmerking en zuchtte gefrustreerd. 'Jezus, wat een gedoe voor een weddenschap.' mompelde hij en keek naar Nathan, die fysiek niks meer kon maar nog steeds met de woede zat. 'Die... Klootzak...' siste Nathan pisnijdig en werd overeind gehesen door zijn collega, die hem ondersteunde. 'Nate, kalmeer.' sprak Deuce kalm en keek naar Axel. 'Hey, kun je staan of moet ik helpen?' vroeg Deuce aan hem. Nathan richtte zijn aandacht op iets anders dan zijn woede jegens Tristan en richtte zich ook op Axel. 'Ben je oké?' vroeg hij.

Axel zat op zijn knieen en had zijn handen er op liggen. Hij staarde naar zijn handen terwijl hij woorden hoorden van nathan en tristan. Hij heild wijs zijn mond hij mocht zijn mening niet zeggen en dat wist hij. Als hij het toch deed dan zou hij nog meer in de problemen komen. Hij hoorde hoe nathan het voor hem op nam. Hierdoor durfde hij een beetje op te kijken wel naar de kant van nathan. Hier moet hij hem later voor bedanken als niemand in de buurt was.

Tristan had zich in gehouden toen nathan zo te keer tegen hem was gegaan. Als die bij hem in de bende had gezeten had hij hem allen kanten van de kamer laten zien. Hij keek nog even naar axel en de rest voordat hij weg ging uit het gebouw. die nathan moest hem wel niet in de weg blijven lopen.

Axel hoorde tot hij 24 uur van hun was. Hij wist niet of hij hier blij om moest zijn of boos. Hij wist wel tot hij een beetje bang was, voor wat ging komen hij was normaal bij tristan en die had veel regels over wat hij wel en niet mocht doen. hij wist hun regels niet. axel kijkt langzaam en wat schuchter op als hem een vraag word gesteld.’nee meneer ik kan wel staan.’zegt hij zachtjes maar wel voldoende hoorbaar en hij begon langzaam recht te krabbelen. Hij wankelde even en dreigde om te vallen maar hij zette een paar passen en hij rechte zijn rug. Hij stond nu het was hem gelukt hij voelde zijn hoofd bonken maar hij liet niks merken en hij heild zijn hoofd wat omlaag als teken van onder danigheid. Bij tristan moest hij altijd zelf lopen na een gevecht als dat ging. Als het echt niet ging dan kreeg hij een reeks scheldwoorden en daarna werd hij altijd pas geholpe.’ Het gaat wel bedankt.’zegt hij dan tegen nathan en hij keek hem voorzichtig aan en hij beet even op zijn lip. Hij haalde diep adem.’sorry van jou knie.’zegt hij dan tegen nathan en hij keek dan snel weer naar de grond hij had dan excusses gemaakt maar toch hij sprak voor zijn beurt en hij verwachte een preek of iets.

Deuce knikte goedkeurend toen Axel recht stond. 'Goed, dan verwacht ik dat je naar de ziekenboeg kan lopen. Ga maar met Nathan en zijn collega mee, zij begeleiden je verder. Nog een goede avond allemaal.' Hij wierp een paar blikken op Nathan en liep toen weg bij de groep.
Nathan keek Deuce even na en vroeg zich af wat hij met deze weddenschap wou bereiken, maar hij kon er zelf nauwelijks om klagen. Waar kon hij immers om klagen? Hij had misschien nog niet zo'n goede indruk van Axel, maar hij leek hem een prima jongen. Axel verontschuldigde zich over zijn gewonde knie, waar Nate zijn schouders bij op haalde. 'Geeft niet, joh. Het was een kooigevecht, dan kun je dat soort verwondingen verwachten. Het is wel mooi klote want nu ben ik een paar dagen immobiel, maar ik heb tenminste een reden om niks te hoeven doen.' Hij grijnsde licht. Zijn collega keek hem wat spottend aan. 'In je dromen, Nate. Deuce vindt wel iets. Desnoods gooit hij je op straat met krukken.' kaatste hij terug. 'Oh, kom op, laat een man even rusten.' zeurde Nathan en zuchtte toen diep. Daarna keek hij naar Axel. 'Kom, je moet je wonden laten verbinden.' zei hij. Zijn collega hielp hem naar de ziekenboeg, omdat Nate zelf maar met moeite kon lopen. Hij kon geen gewicht zetten op zijn gewonde been, dus zijn collega ondersteunde hem zodat hij nog wel vooruit kon hinken. 'Zeg...' begon Nathan en keek Axel aan. 'Ik heb je nooit om je naam gevraagd. Ik ben Nathan, afgekort Nate. En jij?'

Axel keek deuce niet aan en luisterde naar zijn woorden ze waren niet kil of hart gewoon normaal en hij knikte.’ja meneer.’zegt hij weer beleeft hij had geleerd om altijd of zo goed als altijd met 2 woorden te spreken zeker tegen een meerdere. Hij keek hem voorzichtig na en dan naar nathan. Hij was niet boos hij vond het normaal misschien was het ook want tja hij stond daar vrijwillig.’oke als u het vind.’zegt hij dan. Dan hoort hij hoe die 2 tegen elkaar spraken zo mocht hij nooit praten tegen niemand dan had hij zeker een klap al hangen en hij keek wat beschamend weg.’ Als u dat wilt..’zegt hij beleeft en hij liep met de rest mee al was het wat wankelig. Hij hoorde nathan zich voorstellen.’aangenaamd nathan, mijn naam is alexander wings al word ik axel door velen genoemd.’zegt hij en hij liep de ziekenzaal in en de zuster zuchte.’jullie weer, neem maar plaats.’zegt ze met een hand gebaar. Axel ddeed wat ze zei.

Het viel Nathan op hoe beleefd Axel was en hoe onderdanig hij zich gedroeg tegenover hen. Het was vreemd om te zien, Nate kende alleen maar rebellen in zijn groep. Er was geen echte harde hand bij hen, slechts wanneer Deuce het gedrag van iemand écht niet kon uitstaan. Voor de rest sprak iedereen op informele toon met elkaar, bijna vriendschappelijk, en werd er weinig aandacht besteed aan discipline. Dat was meestal vragen om problemen, zoals luilakken, mensen die niets deden, maar dat viel mee. Deuce vond nog wel dat er íets gedaan moest worden en uit pure respect deden de leden dat ook. Deuce hoefde niet om respect te eisen, dat kreeg hij gewoon door zijn goede leiderschap-vaardigheden. Iedereen wist dat niemand een betere leider kon zijn dan Deuce, dus niemand behandelde hem onrespectvol... Zo wel, dan wist Deuce wel wat hij moest doen met de desbetreffende persoon.
Zijn collega plaatste Nathan op één van de bedden in de ziekenboeg. 'Aangenaam.' zei Nathan nog toen Axel zich voorgesteld had. De zuster begon zijn knie te ontsmetten en te hechten en de andere zuster ging bezig met Axel's verwondingen en zijn hoofd. Nathan zuchtte diep en leunde zijn hoofd achterover, waardoor hij nu naar het plafond staarde. 'Ik weet dat er veel discipline wordt geëist in je bende, maar je leider is een klootzak.' mompelde hij.

jouw plaatje is echt leuk.
ik vind axel echt grappig normaal zijn mijn rollen heel brutaal en zo maar hij niet.
------

Axel was stil en hij voelde hoe de zuster zijn wond begon te verzorgen en hij spande zijn spieren aan maar deed verder niks. Hij had veel dingen geleerd als eerste was niet weg lopen dat deed hij in het begin vaak omdat hij naar huis wilde. Al snel volgde niet tegen spreken en spreken wanneer tristan dat wilde. Als hij iets niet naar zinnen deed had hij het wel onder vonden. Toen hij wist wat luisteren was ging de leider een stap verder met hem gewoon trainen thuis om conditie en kracht op te doen en veel naar wedstrijden in de buurt kijken. Daarna kwam hij bij het vechten zelf uit. Hij had eerst altijd ergens anders dan hier gevochten maar die tegenstanders had hij bijna allenmaal gehad en allen prijzen gekregen die zijn leider wilde en nu waren ze hier een hogere klassen en nu het tweede gevecht had hij verloren. Axel glimlachte lichtjes naar nathan en dan hoort hij zijn volgende woorden. ‘ ik vind hem meer dan dat.’vlap hij er uit en je zag hem meteen rond kijken angstig aals hij door heeft tot hij dat hard op zei en hij keek naar nathan en de andere.’dat hebben jullie niet gehoord..of toch.’vraagt hij zachtjes en hij keek naar zijn handen die trilde als de leider dat zou horen hier bij. En hij keek rond misschien moest hij over iets anders beginnen.’ Hoe..hoe smaken die sigareten.’vraagt hij dan aan nathan om het onderwerp te veranderen. De zuster gaf hem een zak bevroren erten om tegen zijn hoofd te houden en verder was hij klaar. Van binnen was hij heel erg nieuwschierig naar nathan en hij vond hem best aardig. Ook was hij benieuwd naar de bende van hun, hoe hun huis was en de kamers.

Dankje :3
En dat vind ik zelf ook heel grappig, ik ben Try van jou gewend hahaha xD
---

Nate trok een gezicht toen de zuster zijn knie aan het hechten was en vervolgens opnieuw de hechtingen bij zijn schouderwond plaatste. Hij legde zijn ene onderarm over zijn ogen en maakte een vuist van zijn hand. Hij was geen mietje, maar doordat Axel zijn schouder zo vaak had geraakt waren de hechtingen kapot gegaan en was de wond verder gescheurd. Nu moest de zuster de stukjes hechting uit de wond vissen en opnieuw alles hechten op de ál gevoelige plek. Het was een slimme tactiek geweest van Axel om hem op zijn wonden te slaan, maar bah, wat deed het pijn.
Om zichzelf af te leiden, begon hij gewoon te praten. Hij grinnikte licht toen Axel toegaf dat hij meer dan een klootzak was, maar daarna sloeg zijn toon om naar angstig. Nate hief zijn onderarm en plaatste die over zijn buik, zodat hij zijn hoofd kon keren en zijn ogen op Axel kon richten. Axel keek wat angstig rond. 'Ja, we hebben het gehoord, maar we gaan heus niks vertellen. Ik in ieder geval niet. Waarom zou ik? Lijkt me niet nodig, sinds het wel algemeen bekend is dat je leider niet spoort.' Hij haalde zijn schouder op, maar had dat niet moeten doen want daardoor schoot de zuster uit en prikte de naald in zijn armspier. 'Ouch, godver!' kwam er uit zijn keel toen hij de pijn voelde. De zuster keek hem pissig aan. 'Zit gewoon stil, ja? Dan zijn we zo klaar.' snauwde ze en ging verder met zijn wond. Nate rolde met zijn ogen en hoorde de vraag van Axel. 'Eigenlijk helemaal niks. Je proeft geen smaak, je ademt gewoon de rook in en ook die smaakt nergens naar. Het is de nicotine waar je naar verlangt. Ik ontspan er altijd door.' zei hij en kreeg het sein dat de zuster klaar was met het hechten. Hij ging rechtop zitten en wachtte tot de zuster zijn schouder met verband had verbonden. Ze gaf hem vervolgens een kruk aan, zodat hij niet steeds om ondersteuning hoefde te vragen. 'Helaas moeten we naar huis lopen, Deuce wacht nooit op anderen en neemt de auto altijd.' Hij stond op van het bed en liep met ondersteuning van de kruk alvast het kamertje uit.

Haha jah he.
-----------------

Axel zag aan nathan tot hij pijn had. Dat zag hij goed aangezien hij in gevechten altijd op zwakhden deed letten. Deed hij dat nu ook en ieder teken van pijn of anders lopen of bewegen viel hem op. Hij beet op zijn lip maar dan hoort hij gerustellend woorden en hij zuchte toch opgelucht.' Dankjewel.' Zegt hij zachtjes als teken tot hij niks ging zeggen. dan trekt hij een pijnlijk gezicht als de zuster nathan prikt en een preek krijgt dan zie je hem toch wat glimlachen. De antwoord op zijn vraag had hij niet verwacht. Hij dacht tot het naar iets zou smaken en het verlangen er naar begreep hij al helemaal niet. Hij wist alleen tot hij het niet mocht hebben. Hij legde de zak bevroren erwten neer en hij stond op als nathan dat ook doet.' Ik vind lopen niet erg...als u hulp nodig hebt met ondersteuning zegt u het maar.' Zegt hij weer beleeft en je zag nog altijd de afwachtende houding van hem bang tot hij iets verkeert deed. Hij liep naar de deur en hij heild hem voor nathan open. Hij vroeg zich meerdere dingen af over nathan en hij liep daarna naast hem op zijn tempo aangepast. Zijn hoofd deed nog steeds pijn maar hij liet niks merken. Hij liep met gebogen hoofd mee en wierp vaker een blik op nathan. Hij vond hem aardig.

Met hulp van de kruk kon Nathan prima lopen. Het was ietwat wankel en het liefst wou hij de kruk gelijk wegsmijten, maar hij wist dat hij dan helemaal nergens meer zou komen. Hij zuchtte en stak een sigaret tussen zijn lippen, hij had ontspanning nodig. Niet dat hij mentaal gespannen was, het was gewoon zijn lichaam dat pijn deed en naar nicotine snakte. Hij knikte dankbaar toen Axel liet weten dat hij hem wel zou helpen, maar kon een grijns niet tegenhouden. 'Axel, noem me ''je'', geen ''U''. Ik voel er oud door en zo oud ben ik nog niet eens.' Hij grinnikte zacht en liep over de stoep langs een aantal gebouwen. De lichten van de straatlantaarns schenen op de twee jongens neer en verlichtten het pad dat ze moesten volgen. Nate kende de stad op zijn duimpje en hij wist dat het niet zo lang lopen was, slechts een kwartier. Daar had hij geen problemen mee, zijn knie zat hem niet ontzettend in de weg nu het verbonden was. 'Als we zometeen aankomen, moet je Deuce maar volgen. Die zal je je slaapplek aanwijzen, wees voorbereid op een bank. Ehm, morgen zien we wel wat je moet doen... Ik snap niet wat de leiders met deze weddenschap hebben proberen te bereiken. Ze kunnen je nu onmogelijk inzetten voor een gevecht en je kunt niet echt deelnemen aan een groot deel van onze werkzaamheden gezien het feit dat Deuce je niet zal vertrouwen met missies en dergelijke...'

Axel liep naast nathan op gepaste afstand en hij keek nieuwschierig naar de sigaret die hij op stak en in zijn mond deed. Maar vervolgens keek hij weer voor zich terwijl hij liep. Axel was verbaast door zijn woorden en hij beet op de binnen kant van zijn wang.’ Oke, maar als tristan er bij is spreek ik je wel aan met u. ik moet mijn meerdere met respect aanspreken.’legt hij hem uit en hij kreeg een lichte blos van schaamte op zijn wangen. Hij bleef naast hem lopen en was waakzaam om hem te helpen mocht hij omvallen of wat dan ook al verwachte hij dat ook niet. hij hoorde al snel nathan weer praten.’ik vind een bank niet zo erg hoor.’ Zegt hij eerlijk tegen hem en hij keek weer naar de grond. Hij wist wel wat tristan had gewild. Die wilde weten waartoe nathan in staat was en als hij goed genoeg was had hij hem willen hebben zoals hij hemzelf als bezitting had. Tristan wilde graag winnen zoveel mogenlijk.’ Ik weet wel wat de mijne wilde, en nog wilt nu je van mij gewonnen hebt…u..ehm je, bedoel ik.’zegt hij stammelent en hij werd nog roder en hij ging onzeker met een hand door zijn haren heen. Hij was het niet gewend om zo open met iemand te spreken het was onwennig maar het voelde goed tot hij met iemand kon praten die niet boos werd op hem. Hij knikte vervolgens.’ik doe alles wat hij me opdraagt.’’ Zegt hij dan emotiloos en het maakte hem niks uit hij deed thuis ook alles wat hem gezegt werd zonder tegen spreken dus hier zou hij ook niet tegen spreken.’daarbij zou ik een wolf in schaaps kleren ook niet iets belangrijks laten doen.’zegt hij met een glimlach en hij kijkt nathan even aan en hij glimlachte lichtjes en hij ziet dan verder op een huis waar nog lichten branden dat was het huis waarschijnlijk al.

Onhandig strompelde Nathan verder over de straat op zijn kruk en keerde ergens een hoek om terwijl hij met Axel praatte. Hij had zo'n zin om in zijn bed te kruipen en gewoon te slapen tot hij er genoeg van zou krijgen. Hij was doodmoe en had eigenlijk geen puf om te lopen, maar anders zouden ze zo moeilijk thuiskomen. Of Axel moest hem dan dragen, maar dat zou nogal raar zijn. 'Prima.' antwoordde Nathan op Axel's opmerking over Tristan. Hij kon zich het concept achter die "U" maar niet bedenken. Hij snapte dat het respectvol was, maar hadden ze een baan waarin dat prioriteit had? Niet echt, dit was het meest informele werk ook. Elke dag tuig in elkaar rammen in een kooi, mensen en banken beroven of gewoon lak hebben aan de staat. Dan waren er geen formaliteiten nodig, maar dat was dan weer zijn mening. 'Hmm, wat wil die leider van je dan? Mijn hoofd? Omdat ik steeds zijn mensen versla?' Hij grinnikte even bitter en keek weg. 'Dan mag ie nog iets beter zijn best doen.' Hij gaapte even en stak een weg over, waar geen enkele auto over reed. Het was stil buiten, geen teken van leven. Wat niet gek was gezien het tijdstip en de locatie. Nate zag het huis in de verte al verschijnen en groef in zijn broekzak naar de sleutel. 'Goed,' antwoordde hij op Axel's vastberadenheid om alles te doen wat Deuce zei. 'Want zolang je alles doet wat hij zegt, kom je hier ongedeerd weg. Let alsjeblieft niet op mijn bende als ze je raar aankijken. Terug staren is een van de dingen die je niet moet doen.' Hij vond zijn sleutel en liet de sleutel wat rond draaien aan het ijzeren ringetje. Hij glimlachtte licht toen Axel hem een lach schonk. 'Zo is het...' Hij kwam voor de deur tot stilstand en stak de sleutel in het slot, waarna hij die omdraaide. Hij duwde de deur open en ging de verlichte gang in. 'Home "sweet" home.'

Axwl knikte weer naar nathan en hij liep mee naar binnen. Met dat staren had hij geen probleem hij keek de meesten mensen toch niet aan alleen als ze spraken of hijzelf sprak. Hij was best zenuwachtig niet wetent wat hij kon verwachten en hij liepnwat dichter bij nathan. Hij snapte de woorden home sweet home niet echt en hij ging naar binnen en hij bleef staan en keek verbaast rond het was rommelig ten opzichte van thuis.

'Welkom bij La Phoenix... Voor een bepaalde tijd.' zei Nathan terwijl hij zijn jas op een kapstop gooide en verder liep naar de woonkamer. 'Het is best stil hier, dat komt omdat de meeste leden op dit tijdstip plaatsen aan het beroven zijn.' legde hij uit terwijl hij door de oude gang liep. Het huis zelf was niet erg verzorgd, het was vooral erg rommelig. De muren waren hier en daar gebarsten, er hingen gloeilampen aan het plafond zonder lampenkap of iets dergelijks, het tapijt op de grond begon op bepaalde plekken los te laten. Ook rook het licht naar sigaretten en spuitbussen doordat ze die laatst hadden gebruikt om de muren een likje verf te geven. Hij duwde een oude houten deur open die naar de woonkamer leidde, waar het een stuk verzorgder was. Er stonden grote rode banken in de kamer met een paar tafeltjes die dienden als salontafel of bijzettafel. Het hout van elke tafel was anders, het meubilair paste dus absoluut niet bij elkaar, maar het was het haardvuur, de warme kleuren van de banken en de muren en het gedimde licht wat de kamer prettiger en gezelliger deed aanvoelen, niet zo grauw en kil als de gang. Deuce, de leider, zat op de bank met een flesje bier en keek op toen Nate binnen kwam strompelen. 'Serieus, een kruk? Hoe de fuck verwacht je morgen je missie te doen?' suggereerde Deuce met een ietwat ontevreden blik. Nate haalde zijn schouders op. 'Gewoon doen. Deuce, je weet dat zelfs krukken me niet zullen stoppen...' Hij plofte neer op een bank en maakte een handgebaar naar Axel waarmee hij aan gaf dat Axel ergens plaats mocht nemen. '... Maar een vrije dag zou niet verkeerd zijn? Want als ik mijn knie niet goed laat rusten, kan ik er permanente schade aan overhouden.' zei Nate toen schijnheilig, bijna als een soort kind dat zijn ouder smeekt om niet naar school te hoeven.
'Nate, nee. Je knie is geen excuus om niks te doen. Ik vind wel wat anders voor je.' zei Deuce bars, waar Nate op zuchtte en achterover leunde. Deuce richtte zich toen op Axel. 'Eerst wil ik zeggen dat je een zeer goed gevecht hebt neergezet vandaag. Het verbaast me hoe goed je vocht tegen Nate, hij is één van onze sterkste vechters.' Nate leek voor een momentje te stralen. Hij zette een zelfverzekerde blik op en leek helemaal trots. 'Och Deuce, ik voel me gevleid.' zei hij. Deuce negeerde hem en hield zijn aandacht op Axel.
'Je kunt vanavond hier op de bank slapen, ik zal je zo een deken brengen. Morgen mag je meedraaien met deze bende, Nate zal je begeleiden en sinds hij nu toch nutteloos is-'
'IK BEN NIET NUTTELOOS.'
'-denk ik dat ik jullie een simpele missie geef. Maar dat horen jullie morgen wel. Voor nu, ga rusten.' maakte Deuce zijn zin af.

Dit is Deuce -> http://www.deviantart.com/art/130613-Noiz-377798878
En zijn naam spreek je trouwens uit als ''Deee-oes'', of ''Duws''

Axel keek naar de muren terwijl hij ook luisterde naar wat nathan was aant vertellen. Dus dit was de bende die vanalles deed beroven. Tristan had het vaker over hun gehad tegen andere leden. Axel vond het er niet heel erg netjes uitzien. Misschien omdat bij hun alles juist heel erg netjes was en moest zijn. Hij keek naar nathan die zijn schoenen niet uit deed iets wat axel thuis moest en hij bleef even twijfelend staan maar als nathan ze aanheild deed hij het ook en hij volgde hem al snel mee naar de woonkamer en hij keek met open mond toe. Het zag er misschien niet zo mode bewust uit maar het gaf wel een warm gevoel weer. Bij hun was alles netjes alles paste bij elkaar boeken waren alfabetisch opgeruimd. Nergens vond je rommel. Bij hun was het niet zo warm. Dan ziet bij deuce pas en deed hij snel zijn mond dicht en hij bleef wat onwennig staan en hij keek weer naar beneden. Hij voelde zich bij nathan wat vrij maar hij wist niet wat deuce van hem verwachte. Hij luisterde naar de woorden en hoe nathan tegen deuce deed spreken hoorde je axel naar adem snakken en bleef gespannen staan wachtent tot deuce nathan iets deed voor zijn opstandige gedrag. Maar dat gebeurde niet. hij keek voorzichtig op en zag nathan gebaren tot hij mocht gaan zitten en hij keek even naar deuce maag ging dan ook op de bank zitten. Hij hoord deuce tegen hem praten en hij keek lichtjes op.’dankjewel.’ zegt axel langzaam en hij beet op zijn lip. Tristan zou nu wel boos zijn en een passende straf voor hem zijn aant zoeken. Hij keek even naar nathan en hoe de deed. Als hij deuce weer hoort kijkt hij hem weer aan maar toch met gebogen hoofd.’oke…ik zal mijn best doen…en u niet in de weg lopen.’belooft hij deuce. Hij dacht over verschillende dingen na en hij keek een beetje rond en hij keek naar het bier dat deuce vast had.’mogen u vechters bier hebben.’ Vlapt hij er dan weer zo uit en dan zie je hem rood worden om die vraag en hij keek snel weg. Hij moest echt leren niet zo nieuwschierig te zijn gelukkig wist hij zich bij tristan altijd net in te houden.
----

oke ;3

Nathan zakte wat onderuit terwijl Deuce aan het praten was en wierp in de tussentijd wat willekeurige blikken op Axel. Ondanks dat the Dragons hun dingen beter voor elkaar hadden dan zijn eigen bende was Nathan toch tevreden over La Phoenix. Van hem hoefde alles niet zo geordend en zo dachten de andere leden ook. Tuurlijk, ze deden nog wel altijd hun best om het netjes te houden, maar niet alles hoefde recht te staan of bij elkaar te passen. Bij La Phoenix moesten de leden gewoon hun werk doen en voor de rest werden ze vrijgelaten, zolang alle informatie maar vertrouwelijk bleef. Door de jaren heen had de bende de efficiëntie behouden en gingen de leden ook vriendelijker, beter met elkaar om. De warmte van de woonkamer, dat was het gevolg. Axel was niks gewend van de sfeer en dat kon Nathan heel goed zien. Het bleek ook uit de vragen die hij stelde.
'Mijn vechters mogen bier, ja. Er is hier geen alcohol of rook-verbod, zolang mijn mannen maar niet drinken tijdens het werken of vechten. Als ze met marihuana of paddo's aankomen, dan zwaait er wel wat.' legde Deuce kalm uit. Nate grinnikte licht. 'Laatste keer dat iemand het durfde om high te worden, werd hij de vechtkooi in gegooid om met één van onze kampioenen te vechten. Niemand durfde daarna nog maar een woord te spreken over drugs.' vertelde Nathan geamuseerd. Deuce haalde zijn schouders op. 'Het was hard, de man kon een week niet lopen, maar we kregen het gewenste effect.'
Nathan keek weer naar Axel en kantelde zijn hoofd vervolgens wat. 'Heb je nooit bier gehad?' vroeg hij toen nieuwsgierig, benieuwd of Axel zulke dingen had durven te doen. Hij vermoedde het antwoord al, maar besloot het toch te vragen.

Axel keek langzaam naar deuce ze mochten hier bier hebben en roken en alles maar drugs mocht niet. axel beet op zijn lip terwijl hij na dacht over de woorden en hij keek nathn wel recht aan als die grinnikt en begint te spreken. Hij kon het niet laten om lichtjes te glimlachen om het verhaal. Hij keek deuce langzaam aan. axel snapte nog altijd niet precies hoe deuce omging met zijn leden al vond hij hem ook aardig over komen maar hij was nog steeds bang tot hij iets verkeerd deed. Dan ziet hij nathan naar hem kijken en hij keek ongemakkelijk snel naar zijn handen, warom bekeek hij hem zo had hij iets fout gedaan. Maar dan hoort hij een vraag inplaats van een preek en hij keek hem weer wat onzeker aan.’ nee, dat mogen de vechters bij ons niet, roken ook niet…tristan wilt ons altijd fit hebben zodat wanneer hij wilt tot we meedoen tot we meekunnen doen.’legt axel beleeft uit en hij beet op zijn lip.’ Een vechter negeerde dat en ik kan u zo eggen tot hij het niet na kan vertellen.’zegt hij dan zachtjes en hij keek deuce aan hij was nu zelf nieuwschierig hoe die daar op reageerde aangezien hij zijn bende niet strafte om dat en hij snapte ook een beetje waarom nathan hier vrijwillig was een heel klein beetje maar.

Nathan en Deuce luisterden aandachtig naar wat Axel te vertellen had. Ze waren allebei benieuwd naar wat de andere bende allemaal uitvoerde en wat voor een reglementen ze hadden. Ze wisten een gedeelte ervan, ze hadden Tristan wel gezien na het gevecht. Hoewel Deuce geen problemen had met het slaan van zijn leden - maar dit weinig deed omdat er veel meer dingen toegestaan waren in hun bende, was Nathan er gewoon tegen. Hij kon nog wel zo stoer doen, maar onder al de spieren zat toch wel een klein hartje. Nadat hij had gemerkt hoe aardig Axel eigenlijk was, had hij Tristan's actie niet kunnen accepteren.
'Deuce straft vaak om domme dingen en we hebben enkele vaste uren waarin we bezig zijn. Iedereen heeft een schema waar aan gehouden moet worden. Buiten die uren om mag je doen wat je wilt. Op dit uur ben ik vrij als een vogel, morgen op dit tijdstip ben ik waarschijnlijk bezig ergens een slot open te kraken.'
'Nathan, serieus. Zei je dat nou echt?' vroeg Deuce geïrriteerd en stond op van zijn plek, waarna hij de bank waar ze op zaten zo om trapte. Nathan viel met de bank achterover en zijn lichaam raakte de grond met een klap.
'OUCH, godverdomme, Deuce! Wat maakt het nou uit? Hij weet toch niet waar ik zit en waarom zou een Dragon me willen stoppen? Ze hebben hun eigen shit te regelen.' vloekte Nathan pissig en kroop overeind, zijn gezicht vertrok even. 'Ah, dank je, nu mag die zuster m'n schouder OPNIEUW hechten.'
'Wees niet zo'n zeur en ga naar bed, for fucks sake.' snauwde Deuce hem toe. Nathan gromde iets onverstaanbaars en liep naar de uitgang. Voordat hij de gang weer in ging, keek hij Axel nog even aan. 'Ik zie je morgen, he. Trusten.' Deuce smeet nog zijn bierflesje naar Nathan toe, die een kreet van schrik liet en snel de deur dicht smeet, waardoor het bierflesje kapot knalde tegen de deur. Deuce zuchtte diep en tilde de bank weer op. Hij liep een andere deur in en kwam terug met een deken voor Axel. 'Hier, een deken. Morgen wil ik je om 6 uur op hebben.' zei hij en verliet de kamer kort daarna.

Axel voelde zich bekeken toen deuce en nathan hem zo aandachtig aan kijken. Had hij wat verkeerd gezegt of zo. Maar dan hoort hij nathan spreken en hij keek hem aan hem durfde hij nu rechter aan te kijken, waarom hij het bij hem durfde wist hij niet het voelde goed en veilig. Maar axel hoort de irritatie in de stem van deuce en hij bracht meteen zijn hoofd omlaag, hij zag in zijn ooghoeken wat gebeurde maar hij zei niks en zijn spieren had hij aangespand. Hij luisterde enkel en nathan had weer zoon grote mond, dit had tristan nooit goed gevonden die had hem meer aangedaan dan deuce hem nu aandeed. Hij hoorde nathan trusten zeggen uiteindelijk.’trusten nathan.’zegt hij heel zacht en bijna onhoorbaar en hij keek ook niet op hij hoorde de deur dicht slaan en glas dat kapot ging en hij keek uit zijn ooghoeken naar de deur en zag het bierflesje aan diggelen liggen. Hij bleef stil zitten en zag na een tijdje deuce met een deken aan komen en hij pakte het over.’dankjewel, .’zegt hij eerst en hij keek hem weer lichtjes aan en luisterde naar om hoelaat hij op moest.’ja meneer.’ Zegt hij als teken tot hij dan op zou zijn en hij keek hem na tot hij de kaer uit was en bleef nog een aantal minuten zo zetten voordat hij in beweging kwam en hij ging op de bank liggen met de deken over zich heen. Hij viel al snel in slaap. Snachts werd hij een keer wakker toen wat bendeleden thuis waren gekomen maar daarna sliep hij ook weer gewoon door tot 5 uur smorgens toen werd hij wakker. Hij was meestal zo vroeg wakker om te trainen alleen zondag dan sliep hij tot 7 uur. Hij kwam recht en deed zijn kleren goed voude de deken netjes op en daarna begon hij met opdrukken in de woonkamer.

'Goede morgen...' Met een luide gaap betrad Nathan de woonkamer, steunend op zijn kruk. Hij had zich al aangekleed, droeg een spijkerbroek, een grijs t-shirt en een zwarte jas eroverheen met wit nepbont aan de kraag. Zijn twee zilveren dogtags rinkelden tegen elkaar, waar nog vaag twee namen op gezien konden worden. Zijn donkerblonde haar zat warrig, maar zo zat het altijd. Hij zag nog niemand in de woonkamer, het was alleen Axel. Hij vermoedde dat de rest al aan het ontbijten was, een paar waarschijnlijk in de keuken en een paar in restaurants. Het was altijd verspreid, maar dat maakte niemand wat uit. Ze hadden allemaal hun taken te vervullen en sommigen waren gewoon niet dol op het voedsel hier. De meesten konden niet koken en het was maar af en toe dat de goede koks zin hadden om te koken. Nate was zelf nog niet zo slecht, maar hij schoof liever een kom cornflakes naar binnen met wat koffie en hij stond weer op straat. 'Kom mee ontbijten.' Hij liep de gang weer op en verwachtte wel dat Axel hem zou volgen. 'Nog goed geslapen? Ik helemaal niet, mijn kamergenoot snurkte de hele nacht door, euuugh.' Hij wreef over zijn achterhoofd en liep de keuken binnen, waar drie van zijn bendeleden zaten, grote jongens met enorme spieren en tattoeages. De ogen gingen gelijk op Axel, oordelend en behoedzaam. (arme Axel xD)