Box Gang RPG

Waar hij eerst lichte angst voelde, nam woede die plaats langzaam in. In zijn hoofd was het momenteel een zooitje, maar het meer dominant was zijn woede jegens Deuce. Hij begreep het niet, waarom zou Deuce zoiets doen? Waarom zou hij ten eerste liegen en ten tweede Axel's waarschijnlijke eind betekenen?
Axel begon te rennen naar het huis. Nate versnelde zijn pas ook wat en kwam net binnen toen Axel tegen Deuce begon uit te vallen. Deuce keek Axel koeltjes aan, geen emotie op zijn gezicht. 'Waar heb je het over?' vroeg hij slechts en bleef kalm op zijn plek staan. Hij wist wel waar Axel het over had, hij had tegen ze gelogen zodat Axel zich onbewust tegen zijn bende zou keren. Eerst wou hij Axel helpen, hem op die manier bij the Dragons weg halen, maar uiteindelijk wist hij dat hij problemen zou krijgen met the Dragons als hij hem niet terug gaf. Dus besloot hij hem maar aan zijn lot over te laten en gelijk uit de weg te ruimen, omdat hij een van de eerste was geweest die Nate zo toegetakeld had, daardoor steeg Axel in zijn lijst als volwaardige vechter en hij vreesde dat hij meer zou verliezen door Axel. Beter gelijk het afval buiten zetten dan het laten wachten, toch?
Nathan stapte naar voren en keek Deuce pissig aan. 'Deuce, weet je wel niet wat je nu hebt gedaan? Ik vertrouwde erop dat je de waarheid sprak, maar wederom heb je weer gelogen! Je gaf me dit geweer, want je wist dat er wat zou gebeuren en je hoopte dat Axel ze neer zou schieten!' Hij haalde het geweer tussen zijn riem weg en legde het met een luide klap op tafel. 'Waarom Deuce? Stop met schijnheilig te doen en geef eerlijk toe wat je van plan bent!'

Axel bleef trillend staan maar zien woede zakte bijna helemaal weg. ' het maakt niks uit.' Zegt hij dan en hij keek deuce met tranen in zijn ogen aan.' In de ring ben ik zijn beste vechter o po het mome t ook al ben ik jonger dan de rest. Hij dood me niet tot hij een betere heeft en we weten allenbijj wie dat is.' Zegt hij zachtjes tegen deuce. Dan keek hij nate aan.' Het maakt niet uit nathan ik ben wek wat gewendt zegt hij en hij draaide zich om en ging verslagen op de bank zitten en hij keek deuce niet aan allen naar de grond.

Er hing een spanning in de kamer, zo intens dat niemand van de overige bendeleden naar binnen durfde te lopen. Nate stond over de tafel geleund, zijn hand op het geweer dat hij op de tafel had geramd. Hij keek Deuce kwaad aan, zijn lichtblauwe ogen fonkelden fel. Net toen Deuce hem een antwoord wou geven, gaf Axel het op. Beide mannen keerden hun hoofden naar Axel, allebei in verbazing om zijn reactie. Wat Axel vertelde, het was logisch. Ergens had Deuce zich dat ook wel kunnen bedenken, hij had hem alleen liever uit de weg gehad. Nathan bleef stil na wat Axel zei en sloeg zijn ogen neer. 'Maar... ik aanvaard het niet.' zei hij in een stille toon. Hij keek weer naar Deuce en pakte zijn mobiel, waar hij de foto op tevoorschijn haalde van de graffiti die hij eerder had gezien. Hij smeet zijn mobiel op tafel. 'Zie je dat, Deuce? Ik geloof dat je dit exemplaar wel op een aantal andere plaatsen hebt gezien, ik neem aan dat je dat namelijk ook niet met mij gedeeld hebt. Deuce, ze zitten achter je aan en je maakt het alleen maar erger. Nog sterker: je graaft nu je eigen graf en tegelijkertijd doe je dat ook voor anderen.' Hij balde zijn handen tot vuisten en keerde zijn rug naar Deuce toe. Hij bleef daar zo staan, terwijl Deuce in de tussentijd om de tafel heen liep. 'Ik aanvaard dit niet, Deuce... Je weet donders goed waarom en dat weet jij ook, Axel.' Hij keek Axel recht aan. 'Ik laat je niet stikken.'
Deuce grinnikte zacht en greep in een snelle beweging naar Nathan's nek, waarna hij hem omdraaide en zijn bovenlichaam voorover buigend zo bovenop de tafel ramde. Nathan's hoofd knalde tegen de tafel, waardoor hij even sterretjes zag en de klemmende greep op zijn nek was haast verstikkend, waardoor hij half van schrik naar adem stokte, maar ook van ademgebrek. 'Succes daarmee.' zei Deuce kil. 'Je vecht om een verloren zaak.' Deuce liet hem los en liep de kamer uit, waarna hij de deur met een klap dicht sloeg.

Axel zei jiks meer terwijl de spanning dior de kamer heen trok. Hij rilde nog lichtjes maar dat werd ook a l minder. Dan ineens hoord hij nathan en hij keer verbaast op.' Nee zo kom je alleen maar in de problemen. ' zegt hij zachtjes tegen axel en wat onzeker maar hij vond het fijn tot een keer iemand hem wilde helpen en dat zag je aan hem. Dan kijkt hij naar deuce en aks hij nathan bij zijn nek grijpt verstijft axel en je zag zijn gezicht dichtklappen en hij keek naar de grond. Zijn bangere ik kwam weer naar boven en zijn ademhaling ging snel en hij zei niks meer ook niet toen deuce weg was dit was zijn schuld.'u kunt je er beter niet mee bemoeien.' Zegt hij zachtjes tegen nathan en beleeft.

Zijn hoofd draaide door de klap, alsof hij net iets teveel alcohol naar binnen had gekregen en daar de resultaten van begon te zien. Hij duwde zich van de tafel af, maar bleef even met zijn handen op het tafelblad geleund staan. '... Fuck-face.' schold hij pisnijdig op Deuce, ook al was Deuce niet in de kamer om het te horen. Hij wreef even over de zijkant van zijn hoofd en keerde zich om naar Axel. Hij zei dat hij in de problemen zou komen en dat hij zich beter niet met Axel kon bemoeien. Hij bleef even staan en schudde zijn hoofd toen met een zacht gegrinnik. Hij plofte neer op een stoel. 'Ik zit al in de problemen. Ik heb die twee mannen van je bende gedood, de derde heeft Tristan nu vast al verteld dat ik de twee heb neergeknald.' Hij zuchtte even diep en leunde achterover. Daarna wist hij nog een licht bitter glimlachje op zijn lippen te persen. 'Ook al zou ik me er niet mee willen bemoeien, ik rol al in de diepte.' Hij liet zijn hand zakken en wreef even over zijn nek, wat pijnlijk aanvoelde door het geknijp maar ook nog steeds rode striemen toonde van het touw.

Axel bleef zitten en staarde voor zich uit terwijl hij bleek er uit zag. Hij keek nathan aan langzaam. Hij zei tot hij er al in zat met andere woorden hij deed hij wat hij zelf wilde en axel glimlachte.' Doe wel voorzichtig. ' zegt hij en dan gaat hij liggen op de bank en draaide zich om.' Ik slaap even voor ik terug moet...die zal ik vannacht niet krijgen.' Zegt hjj somber en je zag zijn schouders schokken wetent tot hij een harde straf ging krijgen en hij luisterde naar nathan die nog wat zei.

Het was raar. Heel raar. Hij kon de drang die hij had niet onderdrukken. Zijn maag deed er zeer van en zijn gevoel speelde teveel op hem in. Hij wou de jongen helpen, hij wou niet dat Tristan hem pijn deed... Maar het was raar. Hij kende hem nauwelijks, het was maar 24 uur dat hij hier was en niemand had hem op deze manier weten te beïnvloeden als Axel had gedaan.
Ben ik te emotioneel? Moet ik me er niet zoveel van aantrekken? ... Nee, dat is ongemogelijk. Hij schudde zijn hoofd en zakte wat onderuit op de stoel, uit zijn keel kwam een diepe zucht. '... Slaap lekker.'

Axel hoorde na een lange stilte nathan hem weltrusten wensen en daarna probeerde hij wat te slapen wat na een tijdje lukte maar het was maar voor even hij had wat langer dan een halfuurtje geslapen en hij kwam langzaam recht. Hij wist tot hij achter een uurtje ongeveer weer op de plaats moest zijn waar de gevechten werden gehouden en hij zuchte diep en hij zag nathan onderuit op de stoel zitten. Het lieft wilde hij bij hem blijven het gaf hem een veilig gevoel hij kwam voor hem op iets wat nog nooit iemand had gedaan en hij staarde hem aan. hij stond op en liep tot bij nathan en hij keek hem blozend aan.’mag ik bij je zitten.’vragt hij dan hij wilde even die geborgenheid voelen die hij nooit had gehad bij iemand. Maar nathan kwam voor hem op misschien kon hij hem dat ook geven en hij schaamde zich nog meer en hij vriemelde met zijn handen verlegen.

----

ooh tristan gaat dadelijk nathan uit de tent lokken XD

Terwijl Axel sliep, zat Nate stilletjes op de stoel en wou eigenlijk niet van zijn plaats bewegen. Hij stond enkel op om een flesje bier te pakken en zat voor de rest op zijn plek, onderuit gezakt en in gedachten verzonken. Ergens bleef hij gewoon zitten zodat Deuce niks kon uitspoken met hem, sinds Deuce nu een groot deel van zijn vertrouwen verloren was, en voor de rest had hij verder niets te doen. Hij staarde naar een muur terwijl hij na dacht over wat er tot nu toe allemaal gebeurd was en hoe en waarom het allemaal opeens zo op de kop was gedraaid. Zijn bierflesje was nog niet eens half op toen Axel wakker werd. Nate wreef even in zijn ogen en ademde diep in en uit. 'Nog wat slaap gekregen?' mompelde hij en keek op naar Axel, die plots voor hem stond. Hij vroeg of hij bij hem mocht zitten. Hij keek hem even wat verrast aan, maar grinnikte toen zacht en schoof iets op. 'Waarom vraag je dat nog? Ga zitten, joh. Ik schop je heus niet van je plek.' Hij glimlachte vriendelijk.

Axel keek naar nathan' een beetje.' Zucht hij en hij beet op zijn lip. Hij glimlacht als hij bij hem mocht zitten en hij ging Itten wn kroop dicht tegen hem aan.

--

Sorry moet slapen.

Wacht, hij bedoelde...? Oh, dat had Nathan dus echt niet verwacht. Hij wist niet of het aan de bier lag of niet, maar hij had niet gedacht dat de jongen tegen hem aan zou kruipen. Hij dacht slechts dat hij naast hem ging zitten omdat... wel, hij mocht zoveel niet van Tristan. Misschien was het zelfs verboden voor hem om naast iemand te zitten. Nate's wangen kregen een licht tintje, maar hij bleef kalmpjes zitten, de lach nog heel licht op zijn gezicht. Heel licht sloeg hij zijn arm om Axel's schouders, hij vermoedde dat Axel nog nooit echt op deze manier naast iemand had gezeten of een gevoel van geborgenheid had gehad. Hij hoefde het niet eens meer te vragen, Nate kende de motieven, hij herkende een stukje van zichzelf zelfs in Axel. Hij wist plotseling wat Axel voor hem was, hij was iemand die hij wou redden van zijn lot, net zoals hij zelf gered was van zijn ouders. Hij wou dat hij losbrak van dit alles en geen pijn of onderdrukking meer hoefde te lijden.
'Ik wou dat je kon blijven...' sprak Nathan ietwat somber, wetend wat er zou gaan gebeuren tussen Axel en Tristan.

Axel zat tegen nathan aan en hij voelde zijn ademhaling rustig op en neer gaan dit leek hem wat meer rust te geven. Axel ademde diep in en rook waar nathan naar rook als eerste rook hij die geur an sigareten meer hij rook nog iets parfum of iets dergelijks of was het zweet. Dan voelt hij de arm over zijn schouder heen en zijn spieren spanden zich even, maar hij had hem daar alleen neer gelecht en axel ontspanden alweer. Na een korte stilte hoorde hij nathan en hij keek op naar hem.
Ik ook maar het is niet anders….weddenschappen kom je na anders gaan andere bendes zich er mee bemoeien.’zegt hij zachtjes en hij keek nathan aan en hij kreeg een heel warm gevoel van binnen waarom wist hij niet. hij bleef naar hem staren en hij boog zich naar hem toe. Maar dan schrikt hij zelf van het geen wat hij had willen doen en hij kleurde nog meer rood en hij keek snel weg hij hoopte tot nathan dat niet gemerkt had die zou hem voor gek verkleuren als hij had gemerkt tot hij hem had willen kussen.
'we zullen zo moeten gaan he.'zegt hij ineens heel verlegen en hij keek nathan niet aan bang voor zijn reactie.

Nate leek dan wel kalm en beheerst op zijn plek te zitten, maar van binnen was hij een nerveus zooitje. Het was zelfs voor hem onwennig om zo te zitten en het feit dat hij Axel schattig begon te vinden, maakte het alleen maar erger. Zijn wangen voelden warm aan, zijn handen zweetten licht, maar hij hield alles gewoon binnen, kalm en koel. Hij keek Axel aan toen hij tegen hem was gaan praten en knikte even licht.
'Klopt...' mompelde hij zacht en zuchtte diep. Hij keek weer weg en merkte niet helemaal wat Axel aan het doen was, hij was weer aan het denken aan hoe schattig hij was, waardoor hij nog meer bloosde. Axel deelde toen mede dat ze zo moesten gaan. Nate knikte, maar zocht nog even in zijn zak en haalde een muntje eruit. Het was een zilveren muntje met een gaatje in het midden. 'Dit is mijn geluksmuntje... Ik vond hem toen ik weggelopen was van huis en vlak voordat ik gevonden werd door Deuce. Het heeft mij tot nu toe altijd uit nare situaties gered, zelfs toen ik op sterven lag.' Hij flipte de munt, welke omhoog vloog. Hij ving het weer op in zijn hand en hield het uit naar Axel. 'Waarschijnlijk betekent het niets voor je, maar neem dit geluksmuntje in ieder geval aan met de gedachte dat hij van een vriend is, als een soort aandenken.' Hij glimlachte.

Axel bloosde nog steeds en keek naar de grond hij schaamde zich maar het werd minder als hij door heeft tot nathan het niet gemerkt heeft. Hij keek nathan wel pas aan als de begint te praten over zijn muntje en hij keek er naar en dan geeft aan e het aan hem als teken van hun vriendschap. Hij had nog nooit een vriend gehad en hij pakte het met een trillende ha d aan en keek natha dankbaar aan.' Dankje. Ik...ik zal er zeker aan je blijven denken.' Zegt hij en hij dacht na of hij hem iets kon terug geven.dan geeft hij hem ineens een kus op de wang en hii staat snel op en hij liep naar de deur en deed de munt in zijn zak.

Nate hield het muntje uit naar Axel, als teken dat hij Axel als een vriend zag. Hoe gek het ook was en hoe snel het ook was gegaan, hij kon niet ontkennen dat hij Axel een plaatsje had gegeven in zijn hoofd. Hij had hem zo snel gewonnen dat Nate het nog steeds wat vreemd vond, maar het lag ook aan hemzelf. Hij had lang geen oprechte gesprekken meer gehad of iemand ontmoet die zo vriendelijk was als Axel.
Hoe meer hij er echter over na dacht, hoe meer hij besefte dat hij geen redenen hoefde te vinden. Axel nam de munt aan en bedankte hem. Nate schonk hem een glimlach. 'En ik aan jou.' Hij wou net opstaan, tot hij plots een kus op zijn wang kreeg. Hij versteende zowat op zijn plek, in zijn hoofd ging het van "Heh?". Hij kon voor een momentje niet geloven watber gebeurd was, daarna werd hij knalrood. Hij strompelde snel achter Axel aan, maar zijn wangen gloeiden en waren rood als tomaten en in zijn hoofd werd het weer een warboel. Zijn hand lag op zijn wang en zijn hart leek bijna in staat om uit zijn borst te springen.
Hij liep achter Axel aan, zo de deur uit en richting het gevecht maar onderweg kon hij de kus nauwelijks verwerken.

Axel was nog steeds rood terwijl hij door liep en hij zag nog een n paar en deuce die gingen allenmaal mee. Misschien was er dadelijk nog een gevecht. Hij liep door en keek even nog naar nathan voordat ze er waren en hij keek naar het gebouw en hij zuchte en hij volgde de rest naar binnen en zijn houding werd heel erg onderdanig.

Deuce kreeg geen begroeting van Nathan. Nate liep gewoon door en zei helemaal niks tegen zijn leider. Grotendeels omdat hij Deuce even niet meer wou spreken, maar ook omdat zijn gedachten compleet ergens anders waren en niet op maar één ding, maar wel meerdere. 'Daar gaan we.' mompelde Nathan zacht toen ze het gebouw naderden. Hij wou het gebouw eigenlijk helemaal niet in lopen en schijt aan alles hebben, maar hij wist dat hij dat niet mocht doen. Deuce liep achter hem en als hij terug zou gaan, zou Deuce hem zo weer terug slepen. Ook wou hij meemaken wat er zou gaan gebeuren, hij wist namelijk niet wat Tristan nu van plan was om te doen. Als hij dan al wat van plan, dan was Nate niet degene die noch Axel, noch zijn eigen bende zou laten stikken.
'Veel geluk voor ons.' kwam er nog uit zijn keel voordat hij naar binnen liep, zijn gezicht versierd door een stenen en harde uitdrukking.

Axel hoorde de woorden wel maar reageerde er niet op en zij hiuding wss gespannen toen ze naar binnen liepen. Hij wist tot hem wat te wachten stond en hij liep wat langzamer tot ze in de grote zaal kwame en hij bleef even staan e je zag he diep ademhalen en hij keek naten aan.' Alsjeblieft doe niks.' Fluistert hij zonder zijn mond te bewegen. En hij liep naar voren

tristan stond er met genoeg leden te wachten in de zaal en hij keek dodelijk en kil naar axel en hij wachte terwijl die dichter bij kwam

De spanning was om te snijden in de zaal. Alle ogen werden op hun twee gericht, maar vooral op Axel. Nate zag het wel, de gluiperige ogen en de blikken die ze hen schonken. Hij fronste en stak zijn handen in zijn zakken, om aan te tonen dat hij dus absoluut niet bang was. Zijn uitdrukking was van steen, maar zijn ogen fonkelden gevaarlijk. Hij keek Axel even aan toen hij iets leek te fluisteren en gaf een onopvallend hoofdknikje, al wist hij van zichzelf dat hij niets moest beloven.
Deuce ging naast Nathan staan, waar Nate zich gelijk aan ergerde. 'Ik heb je nog gezegd dat je niet te close met hem moest worden.' zei hij kort maar krachtig en kreeg een vernietigende blik van Nathan, maar hij keek de jongen niet aan. Deuce's ogen waren gericht op wat er voor hen ging gebeuren en hij vermoedde niet dat het prettig was.

Axel keek niet naar tristan en stopte op een meter van hem af. Zijn houding was gespannen maar toch onderdanig. Tristan neer op axel.’volgens mij heb je wel plezier gehad vandaag, maar je vergeet je bent nog altijd van mij.’snauwt hij en na de woorden gaf hij axel een harde vuistslag in het gezicht en je zag wat glimmem een boxbeugel. Axel werd geraakt en moest een paar stappen achteruit doen om evenwicht te bewaren en hij ging weer recht staan en hij keek tristan niet aan. tristan gaf axel een stoot met zijn knie in zijn buik en axel klapte er door dubbel en hij deed een stap achter uit en hij brengt een been omhoog en laat die met een harde klap op axel zijn rug terecht komen zodat die op de grond valt en axel kreunde en kwam wat recht en tristan pakte hem bij zijn haren en pakt een mes tevoorschijn en met een snelle beweging maakte hij een snee vlak bij axel zijn oog en axel schreeuwde nu wel van de pijn. Tristan duwt dan axel zijn hoofd hart handig tegen de grond en nog eens en liet hem los en stond recht en keek neer op axel die op de grond lag en hij liep naar een bende lid en nam het pistool van hem over. Hij was nog niet klaar hij was pas begonnen.
Axel lag rillend op de grond en durfde niet te bewegen.

Nerveus beet Nathan op zijn onderlip terwijl hij naast Deuce stond, die maar al te kalm leek. Hij was ontspannen, Nate dacht zelfs een soort tevredenheid ergens op zijn gezicht te zien. Hij wou hem uitschelden voor van alles en nog wat, maar hij wist dat het voor geen enkel resultaat zou zorgen. Hij keek weer weg en richtte zich op Tristan en Axel. De hel zou zometeen los barsten... Hij wist niet of hij zich kon inhouden, hij deed zijn best maar hij voelde nu al zijn handen trillen. Gelukkig zaten die in zijn zakken en gelukkig was hij redelijk goed in deceptie, zo zag niemand dat hij bezorgd was.
Het hielp niet. Toen hij zag hoe Tristan Axel begon te slaan, trappen, vloeren en snijden, brak er iets in hem. Hij kon het niet aanzien, hij kon niet kijken naar hoe Axel pijn leed en hoe hij gemarteld werd. Elk deeltje van zijn bestaan was er tegen en zijn zelf-beheersing verdween als sneeuw voor de zon. Toen Tristan het geweer op Axel richtte, was de maat al vol. 'Stop...' zei hij en stapte naar voren. Deuce verwachtte dit al en sloeg zijn armen om Nate's borst. Hij trok hem naar achteren. 'Nate, niet doen.' siste Deuce en probeerde de tegenstribbelende Nathan te stoppen. Nate probeerde los te komen, kneep in Deuce's arm, trapte op zijn teen, maar Deuce liet hem niet gaan. 'Nee, nee! Laat me los! Stop, doe hem niks! Het is niet zijn schuld!' riep Nathan in paniek en beet toen in Deuce's arm, waardoor Deuce hem met een kreet van pijn los liet. Nate stormde op Axel en Tristan af en ging voor Axel staan als een schild. 'Stop! Ik lokte hem uit!' riep hij en spreidde zijn armen. 'Ik maakte hem wijs dat het bendeleden van de Snakes waren, niet die van Dragons! Het is niet zijn schuld, hij wist van niets!'

Axel lag op se grond en keek langzaam omhoog en hij zag tristan met het pistool. In de verten hoorde hij nathan maar hij keek niet naar hem. Tristan had heel even naar nathan gekeken vanuit zijn ooghoeken maar hij had gezien tot deuce hem vast had gepakt. Dat vond hij wel jammer hij wilde weten wat die jongen ging doen. maar dan ineens staat nathan voor hem na een kreet van pijn waarschijnlijk was dat deuce geweest. nathan keek nathan met samen geknepen ogen aan.’wat een moet heb jij om je kleine vriend hier te hulp te schieten.’begon tristan langzaam en hij keek deuce even aan van hij staat in de weg. Dan keek hij nathan weer aan en hij glimlachte gemaakt.’jij schoot niet…niet als eerste.’sist hij tegen hem en hij speelde met zijn pistool.’je gaat nu aan de kant of je maakt het alleen maar erger voor je vriendje op de grond.’zegt hij tegen hem kil wel maar dan valt hem wat in en hij keek naar deuce.’of ik stop mijn straf voor alexander en is ruil daarvoor ben je 24 uur van mij….als je leider het goed vind alleen.’zegt hij en zijn ogen vonkelde gevaarlijk.
Axel hoorde nathan en hij stond voor hem met e rug naar hem toe en hij hoorde zijn woorden. Hij hij…..hij beschermde hem. Hij keek bang naar tristan, bang voor wat hij nathan wilde aandoen. Maar dan hoort hij tot hij 24 uur bij hun moest komen. Dat mocht hij niet doen.’nee, hij..’zegt hij maar verder kwam hij niet wat tristan schoot 50 cm naast axel als teken tot hij zijn mond moest houden,’nouw.’vraagt tristan alsof axel niks had gezegt en hij niet geschoten had.

Zijn benen trilden licht, zijn hart raasde alsof het uit zijn borst kon springen, maar hij stond vastberaden op zijn plek, zijn armen uitgestrekt als een schild en zijn ogen vurig, net kleine vlammetjes. Elke centimeter van zijn bestaan besefte zich dat dit niet de confrontatie was die noch hij noch Axel zouden willen hebben, maar hij kon nu niet meer terug. Volhardend als hij was, zette hij zijn standpunt neer en het was aan Tristan om er iets mee te doen.
'En wat precies wil je hiermee bereiken? Je kunt je dode bendelid niet terug krijgen hiermee, waar doe je het dan voor? Voldoening? Om een idee in Axel's hoofd te stampen, wat je naar mijn vermoeden al genoeg doet? Discipline, ook al heeft je bende de laatste wedstrijden verloren als de zwakkelingen die ze zijn? Donder toch op!' Hij spoog voor Tristan op de grond en hoorde zijn volgende paar woorden aan, die hij niet opvolgde. Nooit dat hij aan de kant zou gaan, desnoods zou hij Tristan hier en nu neer knallen of wurgen. Het maakte hem niet uit, zijn lot was toch drastisch verkort. Op een dag zou hij hier overlijden en dat wist hij, hij had geen kans meer op een goede toekomst. Dus waarom niet zijn alles geven om een geliefd persoon te redden?
Hij bleef staan tot Tristan met een andere optie kwam. 24 uur bij de Dragons en Axel zou geen straf meer krijgen. Hij wist niet of hij dat kon vertrouwen en of Tristan zich bij zijn woord zou houden. Net toen hij dat wou zeggen, voelde hij een hand om zijn bovenarm die hem weg trok van Axel. 'Absoluut niet.' zei Deuce's koele stem en sleurde Nathan mee. Nate rukte zich los uit zijn greep. 'Nee, laat me! Ik heb geen toestemming van je nodig, zeker niet na wat je ons geflikt hebt.' snauwde hij hem toe, maar Deuce trapte Nathan tegen zijn gewonde knie en gaf hem een vuist in het gezicht, waardoor Nate met een smak tegen de grond viel. 'Daar komt niks van in.' zei hij en richtte dat op zowel Nate als Tristan. Hij greep Nathan bij zijn haar en sleurde hem naar buiten, waar Nate zich tegen verzette, schreeuwend en al. Deuce duwde Nate naar buiten en sloot de deur achter hen.
'NEE, LAAT ME NAAR BINNEN!' Nathan begon met zijn vuisten luid op de deur te bonken, zijn stem luid en wanhopig in toon. 'DOE HEM NIKS AAN! HET WAS NIET ZIJN SCHULD!' Hij liep wat naar achteren en nam een aanloop, waarna hij zijn schouder hard tegen de deur liet rammen. Hij herhaalde het, nam nog een aanloop en beukte zo hard mogelijk tegen de deur. 'AXEL! AXEL!' Hij bonkte nogmaals hard tegen de deur, waardoor zijn knokkels open sprongen en bloederige vlekken achterlieten op de deur. 'Axel... Doe hem alsjeblieft niks... Laat hem...' hijgde hij en liet zich op zijn knieën voor de deur vallen. 'A-Axel...'

Axel keek met tranen in zijn bangen ogen naar nathan die het voor hem op had genomen en hij zag tot tristan daar niet geheel blij mee was maar ook weer wel hij zag een kans eentje waar axel bang voor was maar hij durfde zijn mond niet meer open te doen na die dreigende schot. Hij keek naar tristan die nathan voorstelde wat hij niet wilde tot hij naar hen toe kwam tot hij 24 uur van hem was. maar dan ziet hij deuce er tussen in komen eerst was er opluchting maar die maakte al snel weer plek voor angst als nathan tegen hem in gaat maar deuce was daar niet van gedient. Nathem werd getrapt en tegen de vloer gewerkt. Axel kromp ineen en durfde nathan niet aan te kijken en hij hoorde hem te keer gaan en hij begon er lichtjes van te trillen na een tijdje keek hij pas op als de deur dicht was en hij rilde nog steeds hij keek naar nathan en glimlachte gerustellend naar hem.’sorry.’vormde zijn lippen en hij draaide zich naar zijn leider en ging op zijn knieen zitten en keek hem aan en de tranen liepen langs zijn wangen. Hij wilde niet tot nathan dit zich aantrok hij was wel erge dingen gewend.
Tristan keek naar deuce.’spijtig heel spijtig ik had wel eens willen zien hoelang die het bij ons volheild.’ Zegt hij verleidenlijk. Hij keek hoe deuce nathan naar buiten had gewerkt en dan als de deur dicht is richt hij zich op axel.’boontje komt om zijn loontje.’zegt hij vals tegen axel en hij richte het pistool op zijn schouder en hij schoot. Axel keek de leider aan en had dit wel verwacht en hij voelde een helse pijn door zijn schouder en stokje van zijn borstkast. Axel schreeuwde kort terwijl hij achteruit viel en hij lag met zijn rug op de grond en je hoorde hem zachtjes jammeren van de pijn. Tristan gaf zijn pistool weer terug aan iemand.’dat was een voorproefje.’zegt hij kort weg en hij wuifde met zijn hand.’neem hem mee.’zegt hij tegen 2 anderen.

Deuce keek Tristan met een neutrale uitdrukking aan. 'Nate is een harde, hij had het heus wel volgehouden. Ik heb alleen liever niet mijn beste vechter bij jullie schoften in huis.' zei hij kil, maar helemaal kalm. Hij keek weg van Tristan en keek neer op Axel, maar zei verder niets.
Fuck... dacht Nate die nog buiten op zijn knieën voor de deur zat. Hij liet zijn hoofd eens tegen de deur bonken en baalde als een stekker. Hij haatte dit, hij haatte dat hij niets voor Axel kon doen en die pijn niet weg kon nemen. Hij verdiende het niet, hij verdiende niks van wat hem allemaal aangedaan werd. Maar toch... Nathan kneep zijn ogen dicht en was weer wat gekalmeerd. Hij hoorde een schot vanuit de kamer en dan een schreeuw, waar Nate overeind van schoot. 'H-Hey, Axel?' riep hij uit en bonkte opnieuw op de deur, plots bang dat Tristan zijn leven beëindigd had. Hij zette zijn oor tegen de deur en hoorde plots zacht gejammer. Zijn hart brak toen hij het hoorde, maar ook werd hij nog veel kwader.
Plots kwam Deuce de deur weer uit en greep Nathan gelijk vast, omdat Nate naar binnen wou rennen. Met een hoop gevloek en geschreeuw van Nathan's kant wist Deuce hem weg te slepen van de plaats.