Sanne & steffanie RPG

Raven ligt ergens bewusteloos in een hoekje van het dorp. De wolven van Devos hadden hem overmeesterd XD

Dahlia knikte. Ze kregen het wel terug. Ze moesten alleen even zie hoe. Daarbij kwam. Waarom stond er zo iets vreselijks in de notities van haar moeder? Had ze Hael uiteindelijk zelf willen uitschakelen maar was het mislukt? Dahlia liep wat wankel met Amoir mee naar de andere kamer. Ze voelde zich nog wat onvast, maar dat begon langzaam weg te trekken. Zolang ze geen sprint hoefde te trekken zou het wel goed komen. Dahlia begreep de woorden van Amoir. "Maar door wat ze hem gegeven hebben kon hij niet bij zijn wolf. Dat moet erg frustrerend zijn. Zij wist nu ondertussen wel dat ze een wolf had, maar wist niet hoe ze hem boven moest halen. Behalve dan die avond in het bos. Maar dat was een erg pijnlijk proces geweest en ze kon niet eens veranderen. Ze rilde bij de gedachte aan dat elke transformatie zou pijnlijk zou zijn. Dan zou ze vriendelijk bedanken. Dahlia werd naar het bed begeleid en ging op het randje zitten zodat ze Tristan zijn ruimte niet in zou nemen. Ze keek naar hem terwijl hij lag te worstelen met zichzelf en tegen het middel dat door zijn lichaam vloeide. Voorzichtig veegde ze een paar lokken uit zijn gezicht. "Het komt uiteindelijk wel goed." mompelde ze. Eerder tegen zichzelf om zichzelf te geruststellen dan tegen Tristan. Ze wist niet eens of hij haar nu wel kon horen. Toen ze zijn botten horen kraken slikte ze moeizaam. Dat klonk helemaal niet gezond. Dahlia keek op naar Amoir toen die naar Tristan keek en wat mompelde. Ze wist bijna zeker dat als haar moeder een recept had dat dit veroorzaakte, ze ook een recept zou hebben om het tegen te gaan. Maar daarvoor moest ze haar spullen hebben. Een rilling liep over haar rug toen ze wederom de stem van Devos hoorde. Haar ogen schoten in zijn richting, de man die achter hem stond nog negerend. "Had ik jullie niet opgedragen te verdwijnen?!" beet ze Devos toe waarna ze voelde dat Amoir haar voorzichtig achter haar trok om haar te beschermen. Langzaam voelde ze de hoofdpijn weer opzetten. Hij was niet weg geweest maar wel op de achtergrond gebleven. Ze ziet in een flits hoe Amoir een wolf word en op Devos afstormt. Maar hij was haar te slim af. "Laat haar los!" schreeuwde Dahlia kwaad. Opnieuw balde ze haar vuist. Ze probeerde de stem terug te vinden die ze in het bos ook had gevonden. "Laat haar los en verdwijn!" Probeerde ze wanhopig.

Devos grinnikte door zijn tanden heen terwijl hij amoir vast bleef houden tegen de grond drukkend. Het schreeuwen van dahlia hielp niet het was te wanhopig en te ongecontroleerd. Maar er was nog wat wat speelde. Heal die achter hun stond hij was hun Alpha en nu in de beurt. Op Alpha werkte die stem meestal niet of je moest jezelf heel goed onder controle hebben.'heel goed geprobeerd rosewood, toen straks was gewoon een geluk treffer.' Zegt de man met de zwarte haren die achter Devos had gestaan hij kwam in de kamer staan en zijn gele ogen waren goed te zien ook omdat er een litteken bij een van de ogen liep viel het op en zijn haren waren half lang. Hij glimlachte wat vals. Zijn gele ogen bekeken het meisje voor hem die een jonge vrouw was maar hij zag meteen dat ze nog nooit verandert was. Zijn blik bleef hangen op haar ogen en je zag even iets van haat er door trekken. Dan gaat zijn blik naar tristan in bed. Hij grinnikt vreugdeloos als hij wat dichter bij komt.' Dit had ik niet durven dromen. Dat het drankje van je moeder werkte. Al geef ik wel toe dat de wolven waar ik het op heb geprobeerd hadden deze verschijnselen niet.' Zegt hij terwijl hij hatelijk naar tristan keek.'zijn wil is te sterk wellicht.' Zegt hij nadenkend en zijn ogen gingen eventjes naar Dalhia. ' Ik zal hem maar uit zijn lijden verlossen.' Sist hij waarna hij een git zwarte wolf werd alleen het litteken was grijs. Heal ontblootte dreigend zijn tanden om de laatste beet toe te gaan brengen in tristan zijn nek.alleen dahlia stond wat in de weg."aan de kant rosewood.' Zegt hij bevelend tegen dahlia.
Tristan bleef wat ongecontroleerd bewegen en was nat van het zweet.

Dahlia keek wanhopig toe toen ze merkte dat haar woorden deze keer geen effect op Devos hadden ze keek op naar de man die nog in de deuropening stond zou hij er wat mee te maken hebben? Was dit hun alfa? De man die verantwoordelijk was voor haar ouders dood. Ze keek opzij naar Tristan die op het bed lag te stuiptrekken en te doen terwijl het zweet over zijn gezicht liep. Wat kon ze doen? Ze keek op toen Hael het woord nam. Hij deed een paar passen dichterbij waardoor ze tussen hem en Tristan in ging staan. "Noem me niet zo." beet ze hem toe. "Waag het niet de naam van mijn moeder in je mond te nemen nadat je haar in koele bloede heb laten doden door je slaafjes." Toen Hael voor haar in een wolf veranderde huiverde ze. Hij was groot, niet zo groot als Tristan was, maar wel een duidelijke leider, een alfa. Toch bleef ze tussen hem en Tristan instaan terwijl ze voelde dat haar lichaam weer wakker begon te worden, dat elke bot in haar lichaam aan het reageren was op de pijn. Alleen deze keer wist ze een beetje wat ze kon verwachten dus was het wat makkelijker te verdragen. Ze keek de wolf aan. Ze wist dat ze geen partij voor hem was maar wellicht kon ze wel wat anders doen. Ze keek even naar Amoir en Devos, toen naar Tristan en toen terug naar Hael. "Neem mij in zijn plaats. Laat hem met rust. Als ik de woorden mag geloven was mijn moeder de rechtmatige Luna van dit dorp, door mijn bloedlijn behoord de roedel aan mij toe, en aan degene die naast me staat. Waarom je kracht verspillen om iemand te doden terwijl je het makkelijker kan krijgen." Het was maar een wilde gok of het überhaupt zou werken. Ze had geen idee over rangorders bij wolven, nog hoe het met Alfa's en Luna's zat. Maar het was wellicht te proberen.

Heal die dichter bij tristan wilde komen zag hoe het meisje dat devos gezegt had dahlia genoemd werd ging tussen hem en de jonge Alpha in staan heel eveb ging zijn lip gevaarlijk omhoog. Ze had wel moed dat moest hij toe geven vele meden hem graag maar zij wist nog niet wat hij kon. Hij hoorde hoe ze boos tegen hem begon te prekenen over haar moeder dat hij zijn slaafjes haar had laten doden. Heal begon blaffend te lachen om dat. Als hij uit gelachen is kijkt hij dahlia recht aan met zijn gele ogen.' Denk je dat ik dat mijn slaafjes heb laten doen meid. Dan kan je me nog niet. Ik alleen heb je moeder en vader gedood. In koele bloede was het niet...Ik verzeker je dat ik wit heet was van woede.' Legt hij haar uit en je zag dat hij er plezier in had haar te vertellen waar hij toe in staat was. Zijn gele ogen keken langs dahlia naar tristan hij zag haar kijken naar hem waardoor hij gromde naar haar met ontblote tanden. Maar hij stopt als hij haar voorstel hoort. Het stond hem niet geheel aan maar je zag hem wel na denken. Amoir hoorde het ook.' Nee. Dahlia...' begin ze maar jantje als Devos wat harder bijt en ze probeerde niet meer onder hem vandaan te komen.' Alpha word je normaal door iemand van zijn plaats te stoten of te doden. Maar een aanbod van jou dat je vrijwillig met me mee gaat als ik die jonge knul laat leven kan ik moeilijk af slaan.' Zegt heal waarna hij weer mens werd. Zijn gele ogen keken naar dahlia en hij ging dichter bij haar staan waarna hij haar bij haar kin pakte.' jou bloedlijn staat me namelijk heel erg aan.' Zegt hij tegen haar een sterke bloedlijn vond hij heel erg belangrijk.' Dat ik jou niet heb gevonden bij je ouder...toen kon ik je niet ruiken. Ik wist pas dat er een nakomeling was toen ik rosalind haar boek begon te lezen. Per toeval kom je gewoon zelf hier heen.' Sluit hij af waarna hij gebaart richting de deur en hij zelf eerst loopt bij de deur bleef hij staan om te kijken af dahlia mee ging.' Niemand gaat dood aan het spul het blokkeert de wolf...hij zal achter een paar uur bij komen.' Zegt hij bitter op het feit hoe tristan deed.

Dahlia bleef de wolf strak aankijken. Ze was bang dat als ze ook maar even oogcontact verloor hij haar aan zou vliegen. Hij begon te lachen om haar woorden en bekende toen zonder wikken of wegen dat hij haar ouders zelf vermoord had. Dat het wit hete woede was naar hen en dat hij hen daarom om het leven had gebracht. Het verafschuwde haar om wat mensen konden doen uit jaloezie, maar ze wist ook dat het zinloos was. Hij had hen toch wel vermoord, zelfs zonder haat en woede. Ze keek hem vragend aan toen hij gromde als ze heel even haar blik af went om naar Tristan te kijken. Was dat jaloezie? Dat ze haar aandacht gericht had op een andere alfa en niet op hem. Dahlia keek naar Amoir toen die protesteerde maar ze schudde zachtjes haar hoofd als teken dat Amoir zich er niet mee moest bemoeien. Ze wist dat dit momenteel de enige manier was om Tristan zijn leven te redden. Als zij er nu niet tussen had gestaan had Hael hem allang de strot door gebeten en hem dood maten bloeden. "Alfa word je door goed leiderschap en respect. Je kan wel iemand doden om zij plaats in te nemen, maar zonder het respect van je roedel zul je nooit een alfa zijn. Dan ben je een dictator." beet ze hem toe. Ze wilde een stap naar achter doen, weg van hem, maar Hael had haar kin al vast gepakt. Ze mepte zijn hand weg toen hij klaar was met praten. "Als je mij bij mijn ouders had gevonden had je me meteen gedood. En anders hadden mijn ouders het wel gedaan om ervoor te zorgen dat ik nooit in jou handen zou vallen." Ze keek kort naar Amoir. "Geef hem zo een extract van verse kamille, munt en gember. Het zal hem helpen te kalmeren en de giftige stoffen uit zijn lichaam te halen. En vertel hem niet waar ik ben. Het word zijn dood." De laatste woorden zei ze zachtjes, droevig, voordat ze Hael de kamer uit volgde. Haar lichaam strak gespannen van de angst en haat jegens de man die ze nu volgde. Maar als ze het goed wist te spelen kon ze misschien wraak nemen voor haar ouders, kon ze hem doden voordat hij haar iets aan zou doen.

Heal vond het niet echt fijn hoe dahlia sprak. Dat ze zich liet horen. Voor nu liet hij niks merken maar hij hield er wel degelijk niet van hij zou haar leren dat een luna gezien mocht worden maar niet gehoord zoals het een dame hoorde te zijn. Voor nu zou hij gewoon netjes blijven zodat ze braaf mee ging dus liet hij de mep ook voor wat het was al zag je zijn ogen eventjes vernauwen.' Je kent me nog niet goed genoeg schat dus je weet niet wat ik gedaan zou hebben. Dat tweede geloof ik ook wel. Ze heeft tenslotte je tweede natuur afgenomen.' Sist heal tegen dahlia over het feit dat dahlia eigenlijk wolf was. Hij wachten eventjes tot dahlia braaf mee liep en dan loopt hij ook rustig verder.' Je bent nu wel in mijn handen.' Fluistert hij dahlia toe maar loopt daarna weer een stuk voor haar. Devos liet amoir los die stil was blijven liggen en geluisterd had naar wat dahlia haar zei. Ze bewoog niet als Devos langzaam weg loopt met de 2 andere wolven achter dahlia en heal na.als ze onder de deur dicht hoort gaan word ze mens. Ze had bloed in haar nek zitten van een kleine mond die Devos had gemaakt. De tranen stonden in haar ogen. Ze had gezien wat dahlia Deed voor tristan en ze had haar niet kunnen helpen.door de blik van heal richting dahlia en tristan wist ze wat hij van haar wilde. Ze komt langzaam recht om vervolgens naar beneden te rennen en in de keuken de spullen bij elkaar te pakken. Ze mengde ze en deed een beetje water er bij. Dan rent ze weer naar boven toe. Tristan lag er nog altijd het zelfde bij die had van de hele toestand niks mee gekregen. Wat hoest ze zeggen als hij bij kwam. Hoe kon ze liegen tegen haar Alpha. Ze gaf met de andere wolvin tristan het mengsel en zijn lichaam kalmeerde na een aantal minuten een heel stuk waardoor hij alleen nog wat rilde. Nu kon amoir alleen maar wachten. Ze liet zich naast het bed op de grond zakken.

Heal bleef staan als ze ver genoeg weg waren. Keek naar dahlia en glimlachte lichtjes.'uit voorzorg.' Zegt hij dan waarna hij naar haar uit haalt bij haar slaap. Zodat ze bewusteloos raakte. Hij wilde niet dat mocht ze ontsnappen ze makkelijk de weg terug zou vinden. Hij ving haar op en tilde haar op waarna hij met de rest er van door ging richting hun plek voor verlopig.

"Dat deed ze om me te beschermen." Dahlia haar ogen vernauwde zich. "Als jij ze niet had gedood was ik nooit hier geweest en haf ik een rustig leven kunnen leiden zonder een of andere belangrijke bloedlijn te hebben. Dan had ik een rustig leven zonder zorgen en pijn gehad." Hij had gelijk ze was in zijn handen. Maar ze had gehoord hoe hij was geweest voor de mensen in dit dorp voordat Tristan het alfaschap had over genomen en ze wilde niet dat mensen als mevrouw Nona, Amoir of enig ander die haar geholpen had weer door die horror heen moest. Ja ze was in zijn handen, maar als het aan haar lag niet voor lang. Ze keek even kort achterom naar Devos en de andere twee die achter haar liepen. Het zag er naar uit dat ze voor nu geen manier zou vinden om vrij te komen. Dat was ook geen optie. Als ze dat deed zou Hael Tristan meteen vermoorden. Nee ze moest wachten tot later. Na een stuk gelopen te hebben stopte Hael voor haar. Hij draaide zich naar haar toe. De glimlach op zijn gezicht gaf haar de kriebels. Ze voelde enkel een harde klap tegen haar hoofd voordat het zwart werd voor haar ogen. Een stel armen ving haar op. Daarna merkte ze niets meer. De wolf in haar werd tijdelijk uitgeschakeld terwijl die net eer een beetje actief werd, alsof ze eruit wilde en wraak wilde nemen. Maar Dahlia had de pijn niet kunnen tonen, ze had hem de hele tijd moeten verdragen al was dat nog zo pijnlijk geweest.

Heal had dahlia op gevangen en was richting huis gelopen dat was als mens meer dan een uur lopen. Ze kwamen bij een landhuis dat midden in het dichte bos stond.hij liep met dahlia in zijn armen naar binnen toe. Ze woonden met de kleine roedel die hij had samen weten te sprokkelen hier in het landhuis. Een stuk van het landhuis was wel alleen voor heal bedoeld. Hij liep meteen rechts een stukje door de hal en dan een ronde trap op. Hij ging een kamer in waar een raam zich in bevond waar tralies achter zaten en een invoudig bed. Hij legde dahlia er op liep naar de deur en maakte hem dicht. Vervolgens ging hij zelf op een stoel zitten wachten tot dahlia wakker werd. Dan kon hij even met haar praten over de regeltjes. Hij speelde wat afwezig met een ring om de ketting om zijn hals.

Tristan begon wakker te worden. Zijn lichaam voelde broos aan alsof hij te lang gesport had en spierpijn had op veel plekken. Hij keek rond de kamer was verlaten en de deur was dicht. Even herinnerde hij zich niet. Maar dan wist hij de aanval weer. Wat dahlia had gedaan zodat ze weg gingen. Hij was zeker bewusteloos geraakt. Hij wilde op staan maar zo gauw hij naast het bed wilde staan viel hij op de grond.het leek alsof zijn lichaam veel energie verbruikt had want hij had enorme honger. Hij wist dat hij zijn wolf niet kon betrokken voor hij weg was gevallen. Hij probeerde het nu en voelde dat hij bij hem kon.' Raven...kun je komen.' Vroeg hij. Hij wilde weten hoe het met dahlia en iedereen was en of er nog nieuws was.

Al de tijd dat Hael haar droeg had Dahlia niet bewogen. Ze leefde, haar ademhaling was rustig en gelijkmatig, maar ze had niet meegekregen waar ze naartoe werd gebracht. Precies zoals hij wilde toen hij haar bewusteloos had geslagen.Een kleine tien minuten nadat ze op het bed gelegd was begon ze onrustig te bewegen. Ze vocht met haar lichaam om weer bij bewustzijn te komen was uiteindelijk lukte. Ze knipperde een paar keer met haar ogen om weer helder beeld te krijgen waarna ze langzaam overeind kwam. Ze kreunde van het bonken in haar hoofd en wreef er even overheen met haar hand. Toen ze rond keek zag ze geen omgeving die ze kende wat er voor zorgde dat ze meteen alert was. Niet veel later kreeg Dahlia Hael in het oog. Ze schoot overeind, kroop zo ver mogelijk naar achter op het bed en scande de kamer op een uitweg. Die bleek er niet te zijn. Het kleine raampje dat in de kamer zat was afgesloten met tralies aan de achterkant en der deur, die waarschijnlijk op slot zou zitten zodra Hael zou vertrekken, daar zat hij nu naast. "Waar heb je me naartoe gebracht?" Op het bed en de stoel waar Hael nu opzat na, was de kamer leeg. Ze zou geen mogelijkheid hebben om hem nu iets aan te doen. "Wat wil je werkelijk van mij?"

Raven werd met bonkende hoofdpijn wakker. Iets zwaars had hem achter op zijn hoofd geraakt toen hij samen met een van de andere bewakers aan het overleggen was, daarna was het zwart geworden. Hij kreunde moeizaam toen hij overeind kwam. De andere bewaker was weg. Mopperend klopte hij het stof van zijn kleren af toen hij de stem van Tristan in zijn achterhoofd hoorde. Hij liep terug naar het huis, regelrecht naar de kamer van Tristan. Binnen scande hij de kamer, hij knikte even naar Amoir die op de grond zat en keek toen naar Tristan. "Hoe voel je je?" Hij had zelf geen idee van wat er hier was gebeurd, dat Hael en Devos opnieuw binnengedrongen waren of dat Dahlia meegegaan was om Tristan en de roedel te beschermen.

Heal merkte toen dahlia wat onrustig heen en weer begon te bewegen dat het waarschijnliik niet lang zou duren voor ze wakker zou worden. Hij speelde nog wat met de ring terwijl zijn ogen naar dahlia keken. Haar ogen gingen een parkeer open en dicht voordat ze ze open liet. Hij hoort haar kreunend recht komen, die klap zou haar wel wat hoofdpijn bezorgd hebben bedacht heal zich. Maar dan kruisen de ogen van heal die van dahlia. Ze schoot nog rechter overeind en ging zo ver mogelijk van hem vandaan zitten op het bed. Hierdoor moest hij wat grinniken en liet hij zijn ketting voor wat het was. Hij ging wat gemakkelijk op de stoel zitten . Dahlia was voor hem geen enkele bedreiging. Hij kon zo zien dat ze nog nooit wolf geweest was ook niet toen ze net bij tristan was geweest en die stem daar had E geluk mee gehad.' Je bent in mijn huis.' Zegt hij nonchalant.' Niet mijn echte thuis dit is voor tijdelijk, die jonge wings zit in mijn huis.' Zegt hij doelend op tristan.die jonge kreeg hij nog wel. Hij merkte wel dat dahlia een uitweg zocht maar deze was er niet.hij hoorde haar vraag en hij stond op en liep tot bij het bed.' Iets wat jou moeder me nooit gegeven heeft. Een nakomeling met mijn bloed.' Zegt hij tegen dahlia maar hij wuift met zijn hand dat was wat voor later. 'Het was dapper wat je deed toen straks je moeder heeft zoiets nooit gedaan. Tussen mij en mijn prooi in staan.' Zegt hij tegen haar. Het klopte ook haar moeder had daar nooit echt de moed voor gehad. Ze deed meestal haar dingen stiekem zoals mensen helpen.

Tristan zat op de grond en schudde zijn hoofd die wat zwaar voelde net als de rest van zijn lichaam. Dan ziet hij amoir zitten die lag te slapen naast het bed ze had een sjaal op en lag met een arm op het bed. Hij keek op als raven binnen komt gelopen. Hij zag er wat anders uit dan normaal maar hij kon het niet meteen plaatsen. ' wat zwaar,spierpijn en erge honger.' Bekend hij terwijl hij wat recht krabbelde om weer op bed te gaan Zitten. Hij keek rond amoir was hier en dahlia niet zou ze slapen....Maar dan ruikt hij bloed. Hij keek naar amoir en schudde aan haar waardoor amoir schrok ze keek tristan bang aan maar ontspande als ze ziet dat hij het is.' Amoir. Waar ben je gewond en wat is hier gebeurt.' Zegt hij streng.

"Het huis van Tristan is niet van jou. Nooit geweest en zal het ook nooit worden. Op het punt dat Rosalind er met je beta vandoor ging verloor je al je rechten als alfa. Tristan heeft uiteindelijk gezien en heeft er voor gezorgd dat de roedel weer vrede en rust kende." Op het punt dat Hael overeind kwam en richting het bed liep schoot ze overeind, kwam van het bed af en ging in de tegenovergestelde hoek van de kamer staan. Als een puppy in het nauw gedreven. Hij wilde een nakomeling van haar. Die zou hij niet krijgen. Ze moest er niet aan denken om die man een kind te schenken. Ze kon wel begrijpen dat haar moeder voor hem op de vlucht geslagen was. Tussen hem en Tristan in gaan staan was op dat punt haar enige keuze geweest. Als ze het niet had gedaan hadden ze uiteindelijk ook op dit punt geëindigd, maar dan was Tristan nu dood geweest en had ze niemand meer die haar zou kunnen helpen met de tijd. Een pijnscheut ging door haar lichaam heen. Even kromp ze in elkaar maar ze probeerde zich zo snel mogelijk te herpakken voordat Hael haar iets aan zou doen wat ze niet wilde. "En tot die tijd? Hou je me opgesloten zoals je met mijn moeder deed? Of hou je me aan een halsband en lijntje bij je zodat ik het niet ook op een rennen kan zetten?" snauwde ze naar hem. Op een of andere manier begon haar lichaam de touwtjes in handen te nemen, alsof de wolf in haar maar al te goed doorhad dat ze in gevaar was.

Raven rook de lichte ijzige geur ook toen hij dichterbij Amoir kwam. Zonder haar te waarschuwen liep hij naar haar toe en haalde de sjaal weg van de wond in haar nek. "Wie heeft dit gedaan?" vroeg hij witheet van woede. Heel even had hij gedacht dat zijn buiten westen raken gewoon verbeelding was, dat hij in slaap was gevallen en gedroomd had. Maar nu hij de wond bij haar zag had hij het idee dat het misschien toch anders was gelopen dan enkel in slaap vallen.

Heal was niet bepaald blij als dahlia een grote mond deed op zetten tegen hem. Waarna ze hem ook nog de les deed lezen over het huis en Alpha schap.' Kies je woorden zorgvuldig meid. Ik hou er niet van als dames spreken. Ze horen gezien te worden niet gehoord. Zeker als een keer andere bij ons zijn.' Waarschuw hij dahlia al een beetje. Als hij dichter bij kwam schoot ze overeind en ging in de andere uiterste hoek staan. Je zag heal eventjes lichtjes glimlachen maar niet vriendelijk. Ze was bang en wilde bij hem uit de buurt blijven omdat ze hem gevaarlijk vond. Dat was voor nu ook voldoende. Heal zag meteen haar lichaam eventjes samen trekken maar ze herstelde zich goed.' Ik weet nog niet hoe ik het met jou ga aan pakken. Maar wel anderster dan toen met je moeder dat weet ik wel.' Zegt hij uit dragend en deed een stapje dichter bij.' Voel je het eindelijk.' Vraagt hij sluw aan haar waarna hij zelf in een wolf verandert en nog een stapje dichter bij doet.' Het dier in je los komt. Iets wat bij je hoort dat hunkert om naar buiten te komen.' Sist hij waarna hij nog wat dichter bij dahlia komt. Hij wilde zien of het ging gebeuren iets wat rosalind al die tijd verborgen had proberen te houden.

Amoir keek tristan aan terwijl zich langzaam tranen vulde in haar ogen. Het liefst wilde ze niks zeggen waardoor ze ook op haar lip beet. Ze keek om als de sjaal word weg getrokken en je een bijt wond ziet in haar nek. Niet heel erg maar het had wel gebloed en ze keek raven langzaam aan. Ze hoorde hem vragen wie haar dit aan gedaan had. Ze schudde langzaam haar hoofd ze had het dahlia beloofd niks te zeggen. Als ze zei wie hier waren geweest dan wist tristan het.ze keek langzaam naar de grond.
Tristan keek van raven naar amoir en zag hoe hij de sjaal weg pakte en de wond van haar zichtbaar was. Hij pakte amoir zachtjes vast als ze niet antwoord geeft op raven dat was niks voor haar.' Amoir ik beveel je me te zeggen wat hier gebeurt is.' Zegt hij dan streng. Normaal deed tristan dit bijna nooit alleen in uiterste nood. Amoir snikte zachtjes eventjes en haalt diep adem.' Devos kwam terug maar niet alleen. Hij was met heal.' Begon ze langzaam. Tristan liet amoir langzaam los terwijl hij nog op het bed zat en hij keek haar rustig aan.' Heal kwam om het karwij af te maken maar dahlia en ik waren op dat moment hier omdat je lichaam vel reageerde op het drankje...je wilde blijkbaar niet toe geven er aan.' Begon amoir verder uit te leggen.'devos kwam in beweging en ik viel aan maar was geen partij. Daarna wilde heal jou doden. Maar dahlia ging tegen hem in.' Zucht ze waarna ze zich weg draaide van tristan en ze keek raven aan ze mocht het niet tegen hem zeggen dus als ze tegen raven sprak en hij het toevallig hoorde kon ze er niks aan doen toch. Hield amoir zich zelf voor.' Dahlia stelde een deal voor. Als hij tristan liet leven ging ze met hem mee....Dat aandoe kon heal niet afslaan...ik..ik mocht niks zeggen.' Snikt ze weer en ze schud haar hoofd.' Ik ben een jager ik had haar moeten kunnen beschermen...' stamelde ze keek raven niet aan maar naar beneden.
Tristan luisterde naar amoir en zuchten diep. ' Je kon er niks aan doen amoir. Ze zijn listig als een slang geweest. We moeten nog beter op letten. We weten dat ze iets gebruiken zodat we ze slechter ruiken en ze hebben andere middeltjes nu.' Zegt hij waarna hij weer wat moeizaam recht komt.'heal speelt niks eerlijk.' Zegt hij en legt een hand op haar schouder. Zijn groene ogen stonden droevig maar je zag ook wat haat er in.'ik moet wat eten en na denken.' Zegt hij waarna hij moeizaam richting de keuken begint te lopen.

Dahlia trok haar lip een beetje op in een soort grom toen Hael haar vertelde dat ze haar woorden zorgvuldig moest kiezen.  Eigenlijk wilde hij dus dat ze opzat,  pootjes gaf en mooi was.  En voor de rest kon ze dr mond houden.  Ze snoof afkeurend maar wist dat het hem toch niets zou doen.  Ze moest nog gaan oppassen dat hij haar niet echt ging aanlijnen  om ervoor te zorgen dat ze niet weg kon komen.  Als ze in het hoekje staat en hij komt dichterbij begint ze zachtjes te trillen.  Ze kon niet verder bij hem weg,  kon niet vluchten.  Toen hij in een wolf veranderde en nog een stapje dichterbij kwam schoot ze in de stres.  Haat lichaam reageerde zo dus danig op haar angst dat ze zachtjes trillend op de grond zakte.  Haar rug tegen de koude stenen van de muur.  "Ga.....  Weg.... "  wist ze moeizaam uit te brengen waarna ze haar ogen sloot en probeerde haar ademhaling in orde te krijgen maar dat mislukte.  Haar borst ging zwaar op en neer terwijl haar botten zachtjes begonnen te kraken.  Ze kreunde van de pijn,  totaal niet meer bewust van haar omgeving liet ze zich op de grond zakken en rolde ze zich op tot een balletje terwijl de tranen van de pijn over haar wangen rolden.  Haar armen en benen rekte zich langzaam uit terwijl haar gezicht spitser werd.  Een kleine 10 minuten van pijn,  marteling en angst later lag er op de plek waar net Dahlia nog had gelegen een zilver witte wolf.  Ze piepte zachtjes van de pijn die na gonsde in haar lichaam.  

Raven deed een stapje achteruit toen Tristan Amoir bij de schouders pakte.  Hij hoorde hoe Tristan haar dwong te vertellen wat er gebeurt was en bijna meteen daarna kwamen de woorden naar buiten.  Zonder haar te onderbreken luisterde Raven naar het verhaal van Amoir.  Al snel legde hij de link dat ze hem buiten bewustzijn hadden geslagen doordat hij ze niet had kunnen ruiken. Hij had voorzichtiger moeten zijn. Ze hadden echt vals gespeeld zoals Tristan aan het einde al zei. Raven was licht verbaast geweest toen Amoir vertelde dat Dahlia zich had opgeofferd om Tristan te redden. Ze had zichzelf daarmee in groot gevaar gebracht en Hael enkel kort afgeschud. Iedereen wist dat hij terug zou komen om de klus af te maken. Toen Tristan zei dat hij moest denken knikte hij begrijpend. "Ik kom zo naar je toe." zei hij rustig waarna hij een arm om Amoir heen sloeg. "Kom, dan maken we die wond schoon. En je moet rusten. Zoals Tristan zei, het was niet jou schuld. Je hebt gedaan wat je kon."

Heal merkte hoe dahlia reageerde als hij dichter bij kwam. Ze was dus toch nog bang voor hem dat was goed. Ze was in het nauw gedreven haar lichaam deed op haar angst werken. Als dahlia naar de grond zakt wist hij dat hij dicht bij genoeg was gekomen waardoor hij bleef staan. Zijn gele ogen keken dahlia door dringend en waakzaam aan. Ze zei nog moeizaam dat hij weg moest gaan maar dan neemt haar instinct het over. Haar adem healing ging sneller en hij hoorde de botten kraken. Hij glimlachte als hij weet dat het zo ver is. Hij deed wen stapje achter uit om dahlia wat meer ruimte te geven. Maar heal bleef wel toe kijken hoe de jonge vrouw voor de eerste keer een wolf werd. Een mooie zilver witte wolf lag op de grond. Hij bekeek haar nog eventjes om daarna de kamer te verlaten. Hij deed wel de deur op slot. Terwijl hij begon na te denken hoe hij te werk moest gaan met dahlia om te krijgen wat hij wilde.

Tristan hoorde raven zeggen dat hij zo kwam. Hij had lichtjes geknikt. Nu liet hij de trap af de keuken in waar hij zich een stuk fruit uit de mand haalde en die op at en daarna nog een stuk brood. Hij merkte dat het veel energie had gekost wat er ook net met hem gebeurt was.
Amoir keek langzaam op naar raven als die een arm om haar heen sloeg.'weet ik maar toch voelt het alsof ik te kort schiet op moment.' Zegt amoir terwijl ze met raven mee ging om de wond te laten verzorgen.' Raven hoe heal had gekeken naar dahlia...Het was eng. Zelfs toen dahlia even naar tristan keek gromde hij.' Fluistert ze hem toe.'ik...ik mocht tristan niks zeggen...Het word zijn dood als hij haar gaat halen.' Legt ze verder uit.

Raven knikte. "We weten allemaal hoe het liep tussen Hael en Rosalinde, hij zal Dahlia wel zijn als de zijne omdat hij haar moeder nooit heeft kunnen hebben terwijl ze aan hem beloofd was." Hij begeleidde Amoir naar haar bed. "Ga jij nou maar even rustig liggen en denk aan jezelf. Ik zorg er wel voor dat Tristan niet in zeven sloten gelijk springt." Met die woorden draaide hij zich om en liep hij richting de keuken waar hij een glas melk voor zichzelf in schonk. Hij keek naar Tristan. "Wat ben je van plan?" vroeg hij rustig. Eerst maar eens zien uit te vogelen wat Tristan wilde doen. Al wist hij dat waarschijnlijk wel. Maar ze moesten het slim aanpakken. Hael en Devos hadden allemaal trucjes en middelen die zij niet hadden. Ze moesten weten waar ze tegenover stonden voordat ze blind daar naar binnen zouden stormen en allemaal gedood zouden worden.

Dahlia lag zachtjes piepend in de hoek van de kamer. Ze hoorde hoe Hael de kamer verliet en de deur in het slot draaide. Heel even tilde ze haar kop op maar liet hem snel weer zakken toen ze voelde hoeveel kracht dat van haar vroeg momenteel. Ze viel in een onrustige slaap terwijl ze opgerold in het hoekje bleef liggen. Toen ze weer wakker werd was ze nog steeds een wolf. Heel langzaam probeerde ze overeind te komen. Het ging allemaal nog wat wankel, als een pas geboren puppy die voor het eerst zijn oogjes open doet en de wereld begon te ontdekken. Dat was hoe het ook voor haar voelde. Wankel deed ze een paar stappen om vervolgens weer op de grond te gaan liggen, weer een paar stappen, weer even rust. Zo ging ze door tot ze haar lichaam in de gaten begon te krijgen. Ze liep naar het raam toe en legde haar voorpoten op de vensterbank om naar buiten te kunnen kijken. Maar ze zag alleen een bosrijke omgeving die haar niets vertelde. Daarnaast zaten de tralies aan de buitenkant van haar raam. Daar zou ze nooit doorheen kunnen komen. Ze huilde zachtjes. Het klagelijke geluid van een gewonde wolf.

Amoor keek raven aan terwijl die haar vertelde over heal en rosalind en dat ze zich even geen zorgen moest maken maar uit moest rusten. Ze ging braaf in de liggen en knikte.' Bedankt, en pas ook goed op jezelf.' Zegt ze als ze gaat liggen. Ze ziet raven weg gaan als ze haar ogen sluit.

Tristan keek eventjes op als raven binnen komt terwijl hij was aant eten. Hij zag dat hij zelf wat melk pakte. Zijn blik kruist die van raven waarna meteen de vraag kwam. Hij en raven draaide bij elkaar er nooit omheen omdat ze elkaar zo goed kende.' Ik weet nog niet hoe en wat. Ik weet wel dat ik haar niet in de steek zal laten.' Zegt hij tegen zijn vriend waarna hij op stond en in de kast keek voor nog wat te eten wat hij zich pakte.' Ik moet het slim aan pakken want heal zal haar laten bewaken. Maar ik weet nog niet hoe ik haar kan berijken.' Zuchte hij diep en nam een paar happen. Dan kijkt hij naar het raam alsof hij iets kon horen iets wat hem wanhopig roepte.' Wat denk jij raven.' Vraagt hij nog wat afwezig.

Raven schudde zijn hoofd. "Het word lastig. Maar als we Amoir mogen geloven gaat hij haar niet zomaar terug geven. We weten nu wie ze is, we weten dat haar ouders voor hem gevlucht waren en we weten dat ze speciaal waren door haar bloedlijn. De vraag is, naast dat een normale Luna er normaal gesproken voor is om alleen aan een alfa's zeide te staan, wat heeft deze vrouwelijke bloedlijn voor extra krachten. Waarom wil Hael haar zo graag? Kan ze naast het aansturen van normale roedelleden nog meer?" Raven keek naar Tristan. "Denk je dat Nona meer weet over haar? Dingen die we niet in de boeken terug kunnen vinden?"


Ik heb na aanleiding van die foto's wel een leuk idee gekregen, maar dat zul je wel merken

Tristan luisterde naar raven terwijl hij hem nadenkend aan keek.' Ik weet dat het moeilijk wordt om haar daar weg te krijgen. Maar na wat ze voor mij gedaan heeft kan ik haar niet aan haar lot over laten.' Zucht hij. Hij had gehoord van amoir dat ze tussen heal en hem in was gaan staan. Ze had zijn leven gered. Hij keek op vanuit zijn gedachten als raven vraagt of ze wel een normale luna was.' Ik vraag me het ook als er was een trilling te voelen maar het leek aan me voorbij te gaan blijkbaar omdat ik Alpha ben toen dalhia haar stem gebruikte. Het was vreemd.' Zegt hij nadenkend. Hij bleef raven aan kijken.' Het moet haast wel. Hij heeft anders nooit een andere luna gehad dus er moet een rede zijn. Ik kan gaan vragen of Nona nog iets weet...als ze het niet weet heb ik in ieder geval geprobeerd.' Zegt try vast besloten. Als hij daar geweest was moest hij nog gaan bedenken hoe hij dahlia bij heal weg ging krijgen. Hij knikte dankbaar naar raven terwijl hij liep en hij viel bijna om.

Heal kwam aan gelopen als een mens en maakte de deur open om daarna naar binnen te gaan.hij had een bord vast waar mensen eten op lag en in de andere had hij een dood konijn. Hij zag dahlia als zilveren wolf. Hij zette beide eten op de grond neer." Kijk maar wat je liever wilt.rauw of warm eten.' Stelt hij voor en hij deed de deur achter zich dicht.' Heb je geen pijn meer.' Vraagt hij kort en krachtig. Hij wist wel dat het eerst veranderen pijnlijk was. Hij ging met zijn rug tegen de muur aan staan. Zijn gele ogen keken naar dahlia.

Oké ben benieuwd

Raven snapte dat Tristan haar wilde helpen. Hij was het haar verschuldigd omdat ze hem had gered van Hael toen hij niets kon. Hij trok zijn wenkbrauw op. "Tristan, je weet toch dat een gewone Luna zoiets niet kan? Luna is gewoon een titel voor een vrouw die bij de alfa hoort, niets meer. Een soort koningin voor een koning." hij schudde zijn hoofd. "Het feit alleen al dat zee die wolven kon opdwingen weg te gaan zegt dat ze waarschijnlijk echt van de bloedlijn is. Wie weet wat voor een krachten ze nog meer heeft." Raven keek toen hoe Tristan weg wilde gaan, hoogst waarschijnlijk richting Nona om te kijken of er meer was wat ze over het meisje moesten weten. Toen hij zag dat Tristan bijna naar de vlakte ging schoot hij hem te hulp en ving hij hem op. "Jij gaat niet alleen. " zei hij rustig. "Ik zal niet mee naar binnen gaan, maar ik zal wel de wacht houden buiten de deur."

Dahlia hief voorzichtig haar kop op toen ze de deur hoorde open gaan. Haar grote blauwe ogen volgde Hael toen die binnen kwam met de twee borden. Moeizaam kwam ze overeind waarna ze naar de borden strompelde en aan de twee borden rook. Ze had geprobeerd om terug te veranderen in een vrouw, maar het was mislukt. Haar botten hadden gekraakt, ze had gehuild en het toen op gegeven. Op dat moment, het moment dat ze Hael aan keek voelde ze een soort van elektrische schok door zich heen gaan. Ze voelde hoe haar geest, haar gedachten opzoek gingen naar iets vertrouwds, iets veiligs om zich aan vast te klampen. Niet veel later voelde ze nog een kleine statische schok waarna haar geest zich met die van Tristan verbond. Ze keek op naar Hael en gromde zachtjes waarna ze hem aanviel, haar kaken gericht op zijn keel.


Die connectie die Dahlia onbewust tot stand heeft gebracht zorgd er voor dat Tristan fragmenten kan zien van wat zij ook ziet. Zo kan hij nu zien dat ze Hael aan vliegt

Heal was dahlia blijven aan kijken met zijn gele ogen hoe ze zich door de kamer bewoog. Hij kon deze jonge vrouw totaal niet en ze had het lef gehad tegen hem in te gaan bij tristan. Hij wilde meer over haar te weten komen en hoe haar gedrag was. Dahlia keek hem op een gegeven moment aan en eventjes leek haar blik anders maar dan verandert die ze gromt en vliegt hem aan richting zijn keel. Heal ontweek hem als eerste om daarna weer een zwarte wolf te worden. Hij liet grommend zijn tanden zien.' Laat maar zien wat je hebt kleine meid.' Gromt hij naar haar terwijl hij wat heen en weer loopt. Dit was een manier om dahlia te testen. Kijken hoe ze deed denken.

Tristan keek raven niet aan.'ik weet het...Ik was net ook ten einde raad toen ik het haar zei...Ik wilde Devos en zijn mannen weg jagen door die mythe op te halen.maar ze deed het gewoon.' Zegt hij afwezig. Zijn moeder had hem altijd dat verhaal voor gelezen uit een heel klein boekje. Try dacht altijd dat dat hun sprookje was. Maar dat was het misschien niet geweest. Hij had geknikt op dat raven zei dat ze wellicht meer kon. Tristan voelde hoe raven hem op had gevangen hij keek hem aan als hij beter gaat recht staan.' Dat wat ze me gegeven hadden heeft behoorlijk wat energie gevreten.' Zegt hij met een grimas. Hij hoort dat raven er op staat met hem mee te gaan.normaal zou hij het niet nodig vinden maar na dit drankje wist hij het zelf even niet.' Goed.'zegt hij dan en hij wilt net weer verder lopen als hij een statische schokje krijgt. Hij bleef meteen staan als hij wazig heal voor zich ziet. Hij grijpt raven stevig bij zijn pols vast als heal hem ontwijkt en een wolf wordt.dan hoort hij de woorden die tegen dahlia zijn.'Raven...Ik kan heal zien.' Zegt hij ademloos terwijl hij diens pols bleef vast houden niet wetend wat dit was.

Dat is een vet idee

Dahlia schoot langs Hael toen die haar met gemak ontweek. Ze draaide zicht vliegensvlug om om niet zijn prooi te worden. Toen ze naar de plek keek waar hij had gestaan stond daar een grote zwarte wolf die zijn tanden aan haar liet zien. Nu moest ze doorzetten ook. Zij had hem aangevallen, ze wist dat dit niet ongestraft zou blijven als ze nu zou terug trekken. Dus begon ze langzaam rondjes om Hael heen te cirkelen, ze hielt haar ogen op hem gericht maar haar oren draaiden van voor naar achter, naar links en rechts, om er voor te zorgen dat ze elk klein geluidje zou oppikken. Ze stond zo nu en dan nog wat wankel op haar poten, maar de pijn was zo goed als weg ge-ebt wat wel fijn was. Als ze nu ook de pijn moest verdragen maakte ze überhaupt geen kans tegen hem, als ze die al had. Ze haalde uit met haar poot, probeerde hem wat uit te dagen met schijnbewegingen waarna ze ze naar zijn achterpoot hapte. Voeten en benen waren voor mensen zwakke plekken, als je iemand kon vloeren kon je hem neerhalen. Als ze hem kon vloeren maakte ze een kleine kans.

Raven knikte rustig. "Daarom laat ik je ook niet alleen gaan. Ik weet zeker dat Hael diep verscholen ergens in het bos is terug getrokken. Maar wat als hij nog wat spionnen heeft achter gelaten. Dan ben je alsnog een makkelijke prooi, ondanks dat je een alfa bent." Hij liet Tristan los zodat die zelf weer zijn evenwicht kon vinden. Op het punt dat Tristan twee stappen heeft gezet en Raven hem wilt volgen blijft Tristan abrupt staan. Hij voelt hoe de hand van zijn alfa zich om zijn arm sluit en hem stevig knijpt. "Wat....." Zijn zin word afgekapt door Tristan die helemaal van het padje af bleek te zijn. De woorden die daarna gesproken werden deed hem dat nog meer vermoeden maar alarmeerde hem wel. Hij kon niet zien of horen wat Tristan mee kreeg dus toen die het over Hael had ging zijn blik meteen rond of hij iets van gevaar zag. Ondanks dat zijn mensen gehoor niet zo goed was als dat van zijn wolf probeerde hij toch enig teken van geluid op te vangen dat op gevaar leek, maar er was niets. "Tristan wat is er aan de hand?!"

Heal stond in het midden van de kamer als dahlia zich om draait na haat aanval. Ze was snel zoals elke vrouwelijke wolf. Hij zag haar blik, de blik van een jager. Ze begon rond hem te cirkelen. Maar heal beweerde de hele tijd zijn kop mee in haar richting als ze zou uit halen zou hij het merken ook en er naar handelen. Zijn gele ogen bekeken dahlia het was wonderbaarlijk om te zien hoe stevig ze al stond na haar verandering nog niet zo lang geleden, dat zou pijn hebben gedaan maar toch bewoog ze heel goed. Ze was ook zeer alert vond heal. Nu zag hij haar in beweging komen en heal hapte meteen agresief naar haar poot. Maar dan ziet hij haar van richting veranderen naar zijn achterpoot. Te laat want ze beet er in. Heal liet een scherpe dreigende grom horen terwijl hij naar dahlia haar nekvel greep om haar vervolgens weg te trekken van zijn poot.' Dat door zetten heb je van je vader.' Sist hij haar toe. 'Hij bleef ook altijd door gaan,zelfs de laatste keer toen ik hem zag.' Bijt hij dahlia toe om haar af te leiden. Heal liep iets moeizamer dan net. Maar dan springt hij naar dahlia toe.

Tristan stond aan de grond genageld want dit had hij nog nooit mee gemaakt. Het was dat hij raven vast had want anders zou hij denken dat hij zich ergens anders bevond. Tristan ademde eventjes diep in en uit terwijl hij goed keek merkte hij een blauwe glas rond dahlia en heal als ze zich bewogen. Het geluid kon hij bijna nauwelijks horen wat hun maakte. Dan hoort hij raven luid en duidelijk naast zich. Zijn groene ogen keken met moeite weg van het schouwspel en als hij raven aan kijkt verdwijnt de connectie met het zelfde gevoel zoals het gekomen was met een kleine schok. Hij keek eventjes weer terug naar het beeld van net was verdwenen.' Ik denk dat ik zag wat dahlia zag. Maar anders.' Zegt hij langzaam. Hij was bang dat raven hem voor gek zou verklaren. Hij keek zijn vriend met vel groene vast beradende ogen aan.' Ik weet zeker dat ik zag wat dahlia zag.' Zegt hij dan tegen hem en hij laat hem los. Hij wist niet wat raven van hem ging denken maar dit was te proberen heal ging dit niet van hem verwachten.' Raven we vallen heal zijn plek aan. We trommelen genoeg man uit het dorp op die bereid zijn te vechten die niet meer in angst voor hem willen leven. En we vallen die herrie schoppers aan. We leren ze dat we niet meer bang voor hen zijn.' Stelt hij raven voor. Hij keek zijn vriend aan wat hij er van vond. Als hij het niet met hem eens was moest hij wat anders verzinnen. Maar dit was de manier om heal af te leiden en dahlia te helpen.

Dahlia proefde de ijzerachtige smaak van het bloed door haar bek toen ze Hael in zijn poot beet. Het verbaasde haar ergens enigszins dat ze hem te pakken had gekregen maar ze liet zich er niet door afleiden. Ze probeerde hem vast te houden toen hij haar in haar nekvel greep. Ze voelde hoe zijn kaken zich in haar vel boorde en ze jankte van de pijn toen hij haar weg trok, ze moest wel loslaten dus dat deed ze. Ze liet zijn poot los. "En ik ben blij dat hij mijn vader was en niet jij." snauwde ze terug. Ze keek de grote zwarte wolf aan, pijn gleed door de wond in haar nek langs haar zenuwen terwijl ze bleef bewegen. Ze gaf hem geen seconde de voorsprong door stil te blijven staan en haar wonden te likken. Als hij op haar afspringt, springt ze uit reactie naar hem toe, klaar om de klap op te vangen. Ze voelde hoe het zware lichaam van Hael tegen dat van haar aan knalde, ze vloog naar achter en rolde samen met hem over de grond. Ze voelde hoe haar lichaam tegen de harde stenen vloer knalde. Met moeite wist ze hem van zich af te duwen. Als Dahlia overeind komt hijgt ze van de vermoeidheid. Ze piept zachtjes, haar lichaam doet pijn, het bonkt. Wiebelig staat ze op haar poten terwijl ze een beetje achteruit deinst. In een verwarde poging hem op afstand te houden gromde ze naar hem met ontblootte tanden.

Raven keek zijn vriend aan. "Je denkt dat je zag wat zij zag...." herhaald hij langzaam. Hij had nog nooit van zo een verbinding gehoord, dit was nieuw voor hem. Hij trok zijn wenkbrauw op toen Tristan zei dat ze gingen aanvallen. "Hoe dan? Je weet niet waar ze zijn, we hebben geen idee hoeveel volgelingen hij heeft. Als je blind er in gaat is het zelfmoord. Ik snap dat je haar wilt helpen, maar we moeten hier over nadenken Tris."

Heal was te vrezen toen hij dahlia hoorde janken van de pijn als hij haar aan het nekvel had getrokken. Zijn poot was vrij van haar kaken, daarvoor had hij haar ook zo los getrokken. Hij steunde wat voorzichtig op zijn achterpoot maar niet met zijn volle gewicht. Hij keek dahlia aan die over haar vader sprak en hij gromde uitdagend naar haar. Als hij zijn aanval in zet had hij verwacht dat ze hem te lijf ging. Maar hij was zwaarder dan haar en ze rolde samen over de grond heen. Hij probeerde haar bij de keel te pakken maar door het gerold en dahlia haar wilde tegen stribbelen kon hij er maar niet aan komen. Dan als hij haar bijna had kroop ze snel bij hem vandaan. Op een nodige afstand. Hij hoorde haar zwaar hijgen en zelfs piepen. Nu moest hij door zetten als hij haar achter uit ziet gaan en grommen met ontblote tanden. Heal zijn nek haren stonden overeind als hij op haar af sluipt. Hij dreef haar richting de muur toe. Als ze dicht bij de muur genoeg is haalt hij naar haar uit en pakt haar bij haar nek vel en duwt haar naar de grond hart handig.' Zoals ik eerder zei een vrouw hoort niet tegen te stribbelen of een mening te hebben. Ze horen mooi te wezen.' Zegt hij waarschuwend tegen dahlia.

' Raven. Ik weet wat ik net gezien heb.' Zegt tristan tegen zijn vriend. Hij keek hem vast beraden aan. Hij hoorde de uitleg aan. Hij had gelijk dat hij niet wist waar ze waren en met hoeveel ze waren. Hij sneufde even afkeurend. ' Ik snap je....Ik ga eerst naar Nona vragen over wat die bloedlijn is...daarna ga ik pols hoogte nemen, niemand hoeft dan mee.' Zegt hij vast besloten en hij begon te lopen. De keuken uit richting de voordeur om zich richting Nona haar huisje te gaan. Hij wist dat raven hem volgde. Ondertussen dacht hij heel diep na over dahlia en wat hij net had gezien en heal wat hij tegen hem kon doen. Zijn gedachten waren een grote onrustige warboel dat had hij nog nooit gehad. Nee een keer toen zijn vader gedood was.. Even later stond hij voor Nona haar huisje. Hij knikte even naar raven waarna hij klopte en naar binnen ging." Nona...Heeft u nog eventjes.' Vraagt hij.

Dahlia voelde hoe de koude muur tegen haar rug drukte toen ze niet meer terug kon. Ze probeerde een weg te vinden om weg te komen maar dat ging niet. Ze slaakt een jammerlijk gepiep als Hael haar bij haar nek grijpt en haar tegen de grond drukt. Ze verstijfde, durfde zich niet meer te bewegen terwijl hij de waarschuwende woorden tegen haar spreekt. Ze moest zich zelf gegeven geven, ze had geen keus. "Ik snap het." wist ze moeizaam uit te brengen. Een zacht geklop op de deur deed haar hoofd een beetje omhoog komen. Ze zag hoe een jonge vrouw met in haar handen een halsband en een sleuteltje binnen komen. Ze boog lichtjes voor Hael en keek even met medelijden naar Dahlia toen ze de halsband op het bed legde met het sleuteltje ernaast. "Waar u om vroeg heer. De heks heeft er voor gezorgd dat ze met deze band niet terug kan veranderen in haar mensen vorm." zei ze waarna ze zich omdraaide en snel de kamer verliet. Dahlia haar ogen werden richting de halsband getrokken. Ze kon haar blik om een of andere rede niet afwenden. Het was een sierlijke witte band met pulserende blauwe kristallen erop. Ze voelde een lichte kracht van de halsband afkomen terwijl die daar zo lag. De woorden van de jonge vrouw klonken na in haar oren. Ze zou geen mogelijkheid hebben om weer mens te worden als ze dat ding om haar hals zou krijgen.

Raven keek Tristan aan. "Je gelooft toch niet dat ik je alleen in dat rattenhol laat gaan?" Hij keek naar Tristan terwijl die eigenwijs de deur uit liep. Hij vloekte waarna hij achter hem aan rende. "Eigenwijs stuk vreten...." mopperde hij terwijl hij zijn alfa volgde naar het hutje van Nona. Toen tristan daar aanklopte en binnen ging bleef hij voor de deur staan. Hij leunde tegen de muur aan, sloot zijn ogen, maar spitste zijn oren. Hij wilde Tristan en Nona even wat privacy gunnen.

Nona zat in haar stoel bij het haardvuur. Ze had wat afwezig in het haardvuur gestaard toen Tristan binnen kwam. In haar handen had ze een dampende mok thee, ze had nog geen slok genomen. "Alfa...." zei ze zachtjes. "Je komt om meer te weten te komen over het meisje of niet?" de sfeer in de kamer was heel anders als toen Tristan met Dahlia binnen was geweest. De vrouw leek eerder droevig, verslagen. Ze wist wat er gebeurd was, Nona wist alles, ze hoorde alles, ondanks dat ze alleen in het huisje zat. "Hij heeft haar meegenomen is het niet?"