The Wheel Of Time

Arianna keek nu wel verbaasd. 'De enige?' zei ze, en haar vijandige houding was weg.

"ja de enige...ik heb nog nooit iemand anders ontmoet met magie....hoewel ik zou verwachten dat je met zo'n kracht wel een heel belangrijk persoon moet lijken. mijn magie niet overigens...die is denk ik niet bedoeld voor het grote publiek..." hij zette een stap vooruit, veranderde in een zwarte rook. de rook wervelde even om Arianne heen en toen materialiseert hij weer achter haar. nonchalant grijnsde hij naar haar.

Hope keek hoe de luipaard achter June aanschoot. June vloog geschrokken een rondje over het terrein en ging toen hoog in een boom zitten. Ze was als duif totaal niet snel en kon slechts hopen dat de luipaard niet de boom in zou klimmen.
Hope volgde met haar ogen het tafereel maar was bevroren. Ze wist niet hoe ze moest reageren want ze had nog nooit zoiets meegemaakt.

Arianna's vijandigheid kwam direct terug, ze leek net een kat zo. Haar ogen knepen zich toe, en voor ze het doorhad had ze haar handen voor zich uitgestrekt, waar nu een balletje water voor zweefde. Meneer Augurk begon als een gek te kwetteren omdat hij zich dood was geschrokken en vloog nu in de wilde weg het bos in (richting de anderen dus, hint hint)

rat zag kyara eerst kijken maar daarna vertrekken met de woorden tot hij voorzichtig moest zijn en hij knikte lichtjes. als of die soldaten ook maar een schijn van kans hadden met wat hij ging den en hij begon terug te lopen en tot hij een groepje soldaten zag en hij ademde diep in en uit en hij keek naar het groepje van een stuk of 15 man en hij deed zijn cap van zijn mantel goed op zodat je zien gezicht niet zag en toen ze dichter bij kwam sprong hij uit de struiken en de paarden stijgerde en hij ging meteen in actie over hij hief zijn handen op en maakte er een beweging mee en de soldaten op de paarden stierven doordat hij met zijn krachten al hun levens energie weg haalde...maar de mannen schreeuwde wel. aangezien ze hun leven voelde weg glijden als een niet aan te ontsnappen slaap ,maar wel een pijnlijke

Kirye bleef onder de boom staan en probeerde wel te klimmen maar dat lukte haar nog niet. Ze donderde omlaag en bleef bij de boom zitten terwijl ze naar de duif blies. Dahlia hielt haar adem in terwijl ze het tafereel genade sloeg vanuit de eik. Ze vond het zielig voor de duif maar door haar leven alleen met Kirye was ze wat mensen schuw geworden. Ze was bang. Doordat mensen vaak vreemd reageerde als ze de tattoages zagen bleef ze liever bij andere uit de buurt, tenzij ze geen andere keuze had. Dan maakte ze zich groot en deed ze of ze voor niets en niemand bang was. Kirye bleef onder de boom zitten blazen. Ze was niet vanplan op te geven.

Ok meneer Augurk actie. Alsof het nog allemaal niet genoeg was kwam er een krijsend uiltje vanuit nergens aangevlogen, en vloog tegen een boom. Hij plofte op de grond neer (hahaha aw ik denk aan egidius)

david keek naar het uiltje dat weg vloog en toen naar het meisje die een bal met water tussen haar handen hield. even was hij verbaasd...maar lachte toen.. "water? serieus?....OE wat ben ik bang." grijnzend knipte hij met zijn vingers. langzaam verdween het licht uit de omgeving, alsof de zon onder ging. en met dat het donkerder werd, werd hij minder zichtbaar.

ik ga eten jongens, dus niet teveel coole dingen doen zonder mij

Kyara draafde naar de andere geleiders toe en steeg af. Verbijsterd keek ze naar het tafereel, met de duif in de boom, het luipaard eronder en het uiltje wat tegen de boom aanknalde. "Uhmm hallo," zei ze op een schaapachtige toon.

Arianna stuurde vliegensvlug een straal water op zijn handen af en bevroor die. 'En wat wou je nu doen?' gromde ze in het donker, haar ogen gaven bijna licht en ze was woedend. Ze wou achter haar uiltje aan.

Ik zit nog na te denken over Gabe en de soldaatjes.

Gelukkig kwam de luipaard niet op hun af maar ergens was het geen gelukkig te noemen want hij ging achter de duif aan. Hij volgde de twee beesten met zijn ogen, wist niet precies hoe hij de luipaard nu moest lokken dus bedacht hij maar iets willekeurigs. Hij reikte met zijn hand in de kleine tas die aan zijn riem hing, haalde er een verpakt stuk vlees uit wat hij had bewaard na zijn jacht. Hij haalde het vlees uit het papier, smeet het vervolgens richting de luipaard zodat die zijn koers zou veranderen, hopelijk. Hij hoorde vervolgens een stem hun begroeten, keek vluchtig om naar een meisje, ook een geleider. 'Hallo, eh... dit ziet er vreemd uit, he? Wacht even tot de luipaard weg is, dan kunnen we misschien dit gesprek voort zetten.'

"Oh nee, ik zie dit elke dag, niks raars aan," zei Kyara droogjes. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze van het luipaard, naar de duif, naar de uil en weer terug naar de jongen.

Hope werd een beetje dol van alle actie. Ze keek naar haar June die redelijk veilig in een boom zat. Die zou zich wel redden. Een meisje kwam opeens uit het niets. "Hoi." zei ze een beetje onnozel. Vervolgens keek ze naar het Luipaard waar Allen zich op concentreerde. Misschien kon ze hem helpen door een wat lucht erop af te sturen. Dan zou het dier vast wegrennen.

Ok ik heb geen geduld, sorry Klaas !

Arianna deed een paar stappen achteruit. "Zie je daar maar uit te redden.' mompelde ze, en ze rende weg, het mocht dan donker zijn hoe verder ze ging hoe minder donker het werd. Ze had geen zin om te roepen anar haar uiltje, dus ze rende gewoon weg. Toen het lichter werd keek ze om zich heen, waar was die dombo heen gevlogen? Ze luisterde goed en hoorde stemmen, als hij maar niet in gevaar was. Ze trok haar pijl en boog en rende richting de anderen. Opeens verscheen ze uit het niets, haar boog gespannen en een vijandige uitdrukking op haar gezicht.

Kyara hoorde iemand aankomen en trok vliegensvlug haar pijl en boog die ze op Arianna richtte. Wantrouwend keek ze haar aan.

rat keek naar de doden soldaten en hij voelde zijn maag draaien maar hij gaf er niet aan toe dat mocht niet dit was zelf bescherming....zo moest hij maar even denken en hij wou verder gaan en zag verder op een jonge (gabriel) die gevolgt werd door zoldaten ope een ruime afstand dat voelde hij de soldaten de jongen zag hij en ten de soldaten dichter bij de jongen kwamen rende hij er op af en znder iets te zeggen begon hij weer het zelfde te doen als net en hij dode de soldaten nu waren het er weliswaar minder dan net en hij keek de jongen aan vannder zijn kap

Arianna had hier geen zin in, waarom was iedereen zo vervelend? Ze had geen zin meer om alles te verbergen, dus ze maakte haar pijl van ijs en keek naar Kyara, en toen even speurend om zich heen, waar was hij? Opeens zag ze meneer Augurk en ze liet hem met een stroom water naar haar toevliegen, ze wou zo snel mogelijk weg, nu.


Gabe liet het allemaal maar gebeuren om er niet tussen te komen en keek toen naar de jongen die hem had gered. 'Dankjewel..'

Kyara hapte naar adem en liet haar pijl en boog zakken. "Je bent ook een geleider!" riep ze uit. Dit was echt haar geluksdag, ze was er zeker van. Vlug liep ze op het meisje af.

Arianna sprong vijandig achteruit, met meneer Augurk nu bewusteloos in haar handen. 'Ook?; zei ze, en ze keek haar wantrouwend aan. Waarom kwam ze opeens allemaal mensen tegen met magie? "Wat is er met hem gebeurd?' vroeg ze, en ze knikte naar haar uiltje.

Kirye draaide zich om toen ze het stuk vlees rook. Ze sloop langzaam en badachtzaam op Allen af waarna ze aan het vlees rook en hem tegen de grond aan drukte om het vlees te pakken te krijgen. Toen ze een hap van het vlees wilde nemen zag ze Tim, bedacht zich en greep het bolletje in zijn bek waarna ze op de grond rolde en met het staartje van het balletje begon te spelen terwijl ze de bal in haar bek hielt. Dahlia kon het niet laten om zachtjes te grinniken. Wat een raar beest was het eigenlijk ook. Wel duidelijk een kat. Ze ging op een tak zitten en keek stilzwijgend toe.


was even 2 lampen in Kirye's bak aan het knutselen

Kyara knikte opgewekt. "Ik ben ook een geleider," zei ze opgewekt en glimlachte vriendelijk naar Arianna. Even keek ze met een frons naar het uiltje. "Hij vloog tegen een boom aan."

Hope liep aarzelend naar de twee meisjes die blijkbaar ook geleiders waren. Dit was duidelijk de dag van het begin, dat kon niet anders. Het werd tijd. "Hej." zei ze zacht. "Ik ben Hope." ze liet haar ring zien.

woede borrelde op in david. hij maakte zijn hand van rook zodat het ijs eraf viel en keek met zijn magische oog (die door het donker kon kijken) waar arianne heen ging. "ik word niet zomaar voor gek gezet watermeisje..." mompelde hij. zijn lichaam fuseerde met het duister en zijn ogen lichten groen op. als een schaduw achtervolgde hij haar tot aan een plek met andere mensen. daar bleef hij even buiten zicht staan.....geleiders?

Arianna lette niet op wat er verder gebeurde en keek naar het vreemde meisje, toen verscheen er even een grijns op haar gezicht. 'Dom beest ook' mompelde ze, en ze stopte hem gewoon in haar zak, hij was toch klein genoeg en hij zou daar veilig zijn nu, want ze zag het dier verderop wel degelijk. Ze voelde meer magie. 'Alleen jij?' vroeg ze. Maar toen hoorde ze Hope, ze knikt elangzaam. Had ze ze nou allemaal gevonden?

Allen werd een beetje tierelier van de drukte. Eerst het luipaard, dan een of andere uil, dan nog een geleider en nog een. Het werd hem wat te druk. Gelukkig ging het luipaard achter het vlees aan en konden ze weer wat ademhalen. Hij zuchtte opgelucht, keek naar de andere twee geleiders. 'Zeker ook geleiders?' vroeg hij gelijk to the point. Er was geen twijfel mogelijk dus hij glimlachte en liet zijn amulet zien. 'Ik ben Allen Walker en dit is Timcanpy.' En wees naar de golem om zijn hoofd. Wacht, hij was er niet! Hij draaide zich met een ruk om, zag het beest met zijn golem spelen! 'AAH, Tim!' riep hij paniekerig, rende op het luipaard af. 'Laat hen los! Waarom moeten jullie katten toch altijd mijn Tim hebben!?' Hij pakte Timcanpy's staart vast, probeerde hem uit de greep van het luipaard te trekken.