The Wheel Of Time

Alvaro knikte toen ze dat zei, stemde ermee in. 'Daar heb je gelijk in. We hebben niets aan de soldaten van Shai'tan.' zei hij, ging toen recht staan en trok de capuchon van zijn zwarte mantel over zijn hoofd. 'Nou, als je me wilt excuseren, ik heb wat moordenaars te zoeken.' Hij grijnsde en liep toen weg van Lyra, verdween in de schaduwen van het bos.

Allen bleef zitten op zijn plek, keek naar de grond en dacht na over hun toestand. Het was zo hectisch geworden dat het niet meer grappig was. Hij had geen idee dat die nieuwe lui zo sterk waren. Ten eerste James, die veel sterker was dan hij leek en zowat iedereen aankon. Daarna die vreemde man met de donkergrijze huid die opeens door objecten heen kon stappen en hem neer stak. Daar kwam ook nog de vrouw bij, die hij ook niet als normaal beschouwde sinds ze niet bewoog als een normale soldaat en om het af te maken was er ook nog een zekere ridder die met Hope bezig was geweest en die blijkbaar de leider was van de anderen. Goh, wat hadden ze toch weer een makkelijke klus. Geen wonder dat het zo chaotisch werd. Ze werden van alle kanten aangevallen door steeds sterker wordende vijanden. Zijn hand dwaalde weer af naar het verband, wist dat het niet heel lang zo door kon gaan. Ze moesten wel trainen.

James ging moeizaam weer overeind zitten en leunde weer tegen de muur van de grot aan. Hij keek naar David met een frons. "Wat je ook probeert, ik zal je niks vertellen," zei hij op een ijzige toon.

Kyara sloot haar ogen en begon te mediteren door diep in en uit te ademen en alle gedachten uit haar hoofd te bannen. Na een tijdje was ze zich nergens anders meer van bewust dan het water wat tegen haar enkels aan sloeg en de aarde onder haar vingers. Ze moest meer controle over zichzelf krijgen, haar element weten te beheersen en beter leren vechten.

lyra keek alvaro na. toen stond ze op en rende ze het bos in...ze had een groep tieners te schaduwen.

david grijnsde. "je bent een harde zie ik....maar jij weet niet waartoe ik in staat ben. je moest eens weten hoeveel pijn iemand kan lijden...." hij ging op de grond zitten, en keek naar de wond in james zijn schouder...zijn magische oog echter, bleef doordringend naar james z'n gezicht kijken. "doet zeker pijn he...die wond?"

Arianna stopte haar zwaard weer weg, een voor een keek ze naar de geleiders die bij haar in de buurt waren. Ze had eigenlijk geen flauw idee of ze dit wel konden, laat staan of ze het allemaal zouden overleven. Ze keek nu naar David. 'Ben jij alleen maar bezig met anderen pijn doen?' vroeg ze bot, ze mocht hem nog steeds niet. Die gozer was misschien wel een soldaat maar David leek zo uit op de slechte dingen die de soldaten ook wouden...

James keek David aan. "Wil je weten hoe het voelt? Ik kan je namelijk makkelijk hetzelfde bezorgen als je het zo graag wilt weten," snauwde hij. Hij begon zijn geduld te verliezen, de pijn in zijn arm werd steeds ondraaglijker en zijn vrees dat hij nooit levend weg zou komen werd steeds groter.

Toen Kyara helemaal tot rust was gekomen kwam ze overeind en begon op een rustig, gestroomlijnd tempo de aarde onder haar voeten te sturen.

'Ben je nou echt heel erg slecht of gewoon dom?' vroeg Arianna opeens en ze keek naar James, en misschien had ze de vraag tegelijker tijd ook wel aan David gesteld. Jongens konden zo idioot doen, zeker deze twee.

david rolde met zijn ogen. "arianne....antwoorden krijg je er niet bij hem uit met lieve woordjes. geloof me ik ken deze types.... ik weet niet waar jij bent opgegroeid...en dat gaat me o niet aan, weet ik....maar de wereld is hard. en hard moet met hard bestreden worden, en je moet geen zwakte tonen. anders pakken ze je...." zijn gedachten begonnen te rollen.....zijn herinneringen....die hij probeerde te verdringen....want teren op fouten uit het verleden is een zwakte...hij kon zichzelf wel in het gezicht slaan...dit was geen moment om te daar over te denken...denken over haar...hij schudde zijn hoofd en keek naar james. "oh geloof me...ik weet wat pijn is. ik kan de pijn weghalen met mijn kracht weet je dat?....zintuigen uitzetten is onderdeel van zwarte magie....je zight, je reuk, je gehoor, je tast....maar ik kan het ook stimuleren...je laten voelen alsof je in brand staat...." hij keek james aan. "nu....als je ons info geeft verzacht ik de pijn voor je...zo niet...kun je zelf wel raden denk ik."

James haalde zijn schouders zo goed en kwaad als het ging op naar Arianna. "Ik zeg niks," zei hij vervolgens koppig tegen David. Hij klemde zijn kiezen op elkaar, afwachtend op de pijn waarvan hij zeker wist dat het eraan zat te komen.

david vertrok geen spier in zijn gezicht. "zoals je wilt." hij strekte zijn arm uit en legde zijn vinger op james z'n hand. hij activeerde alle zenuwen de arm. na een paar tellen hield hij op. "zo....dit kan ik de hele dag doen....en niet alleen in je arm....nog sappige roddels?"

James gezicht vertrok van de pijn toen alle zenuwen in zijn arm ineens op scherp stonden en hij gaf een harde schreeuw. Hij had nog nooit zoiets afschuwelijks gevoeld, maar weigerde om ook maar iets los te laten over zijn kameraden of Shai'tan. "Nee," beet hij David toe.

Arianna sprong overeind, dit kon ze niet hebben zo vlak voor haar ogen. Zinloos.. 'Hou op!' riep ze en ze keek kwaad naar David én naar James. 'Alsof er niet al genoeg gebeurd!'

Rat keek David aan. Oke ik ben weg en hij heild de arm vast waar hij James aangeraakt had en hij snelde de grot uit maar buiten het bos in

Ik ben bij toneel en reageer dus niet pas na half 10 weer

david keek geergerd naar arianna. "heb jij een beter idee dan?"

"Me laten gaan zou fijn zijn?" mompelde James. Hij keek naar Arianna en David in de hoop dat ze een discussie zouden beginnen en hem met rust zouden laten. Zijn arm brandde van de pijn, maar hij wist nu in ieder geval waar de jongen toe in staat was.

david hoorde wat james zei, en draaide naar hem. "bijdehand doen he?" zijn hand schoot naar voren en met twee vingers drukte hij op james z'n borst. toen liet hij de hele torso branden.

James gaf nogmaals een schreeuw van de pijn, deze keer veel luider dan de eerste keer. "Stop!" schreeuwde hij, hatend hoe wanhopig zijn eigen stem klonk maar de pijn was te veel.

even eten ^^

david grijnsde, hield het nog even vol en liet toen los. "het vogeltje veranderd van toon hoor ik." zei hij nonchalant.

Dahlia had bang en vol afschuw staan toekijken. 'Hou op!' Riep ze schel. 'Het is ook maar een mens je marteld hem zonog dood!' Oke overdrijven was ook een vak, maar Dahlia was daar erg goed in. Ze keek James aan. Oke hij was dan een soldaat van Shai'tan maar toch. Dit was wel een erg ruwe behandeling voor een gevangene. Ze keek weer naar David. 'Kan je het iets minder overdrijven. Die jongenszijn getraind om niks los te laten, hoe erg de pijn ook is.' En daarbij kwamnog dathet nou niet bepaaldeen goedeindrukwas opnde andere, ze wist zeker dat zij niet de enige was die er zo over dacht. Kirye stond naast haar en piepte zacht.




Ik ga weer verder op stage.
Ik zit er trouwens aan om dahlia ook over te laten lopen ergens een keer...

david keek naar dahlia en naar arianna. ze snapten het echt niet....de wereld is hard tegen hard...dat zei zij altijd...zijn gedachten dwaalden weer af. hij keek naar dahlia, en toen naar james. "goed...ik zal hem geen pijn meer doen....maar ik vraag je een ding...denk je dat die shai'tan ook maar iets anders met jou zou doen? denk je dat james hier niet alles uit de kast zal halen om je te doen spreken als hij de kans kreeg?" hij keek hen uitdagend aan.

James blies hijgend zijn adem in en uit. "Je bent zelf geen haar beter als ik. Je haat me omdat ik jullie wil doden, maar tegelijkertijd martel je mij," mompelde hij.

Kyara had geschreeuw gehoord en was snel terug naar de grot gerend. Verbijsterd keek ze naar het hele tafereel. "Wat is er aan de hand?"


wow dahlia aan de slechte kant, dat wordt nog wat!

david keek geamuseerd naar james. "men moet nou eenmaal zijn handen wel eens vies maken om resultaten te zien. en wees gerust...ik haat je niet, ik veracht je. en is dat niet gewoon een natuurlijk gevoel richting iemand die mij dood wil hebben?"

Arianna keek woedend naar David. 'Ik geloof niet dat hij ons anders zou behandelen, maar jij gedraagt je als een van de soldaten!' riep ze kwaad, en DAAROM wou ze niet met hem samenwerken.

"Misschien, maar mijn vraag is dan dit. Als je me zo verracht, waarom dood je me dan niet gewoon? Er zijn vast andere soldaten die je kan ondervragen die wel antwoorden geven," zei James. "Of ben je er inmiddels al achter gekomen dat ik meer voor jullie kan betekenen dan de gemiddelde soldaat?" vervolgde hij en keek David half-grijzend aan. "Zie je, zelfs de andere geleiders vinden dat je je als één van ons gedraagt."

Kyara keek verward van de ene naar de andere.

Ok Gabe had gewacht op een antwoord van Hope maar dat is nu best wel raar, dus hij keek van James naar David, en naar de rest. Hij vond het niet fijn om te zien hoe James gemarteld werd maar David had wel gelijk, hij zou hen allemaal vermoorden.

woede borrelde op in david. hoe konden zijn teamgenoten tegen hem keren...zagen ze niet dat dit juist was wat james wilde dat er gebeurde? "ik dood je niet, omdat de andere geleiders het niet willen en ik jou de rust niet gun. maar ik zou het graag gedaan hebben geloof me." hij keek naar james...het liefst zou hij hem weer een pijnstoot willen geven....maar met all die mensen om hem heen waagde hij dat niet.