True Element

"Stuur er 100 man op af, dan weten we zeker dat we dit probleem kunnen verwijderen." zei de koning vastbesloten. "Het liefst moord ik al die 50 uit, maar misschien is het beter om een stuk of wat mannen te gijzelen. Dan kunnen we uitvinden wat Talos van plan is." de koning zuchtte. "Hopelijk zijn mijn vermoedens onjuist."

Winter keek naar haar vader. Ze hield er niet van als hij zo sprak, maar natuurlijk had haar vader geen keus. Ze konden geen risico nemen.

James knikte. "We zullen wat mannen mee terugbrengen. Excuseer me," zei hij. Hij boog en liep de zaal uit.

"Ik ga even wat eten." zei Winter tegen haar vader en ze boog voor haar ouders en ging rustig de zaal uit. Toen ze buiten kwam rende ze achter James aan. "Wacht!" riep ze en ze haalde hem in. "Ik ga met jullie mee." zei ze vastbesloten. Ze wilde iets meer betekenen, ze wilde naar buiten, ze wilde vechten.

James draaide zich om naar Winter en staarde haar met stomheid geslagen. "Ben je gek?" bracht hij uiteindelijk uit, maar sloot gelijk zijn mond weer toen hij besefte dat iemand niet zo tegen een prinses kon praten. "Je vader vindt dat vast niet goed,"zei hij ietwat voorzichtiger.

Nu was het Winters beurt om hem met stomheid geslagen blik aan te staren. Niemand had haar ooit zo aangesproken. Maar ze begreep het, iedereen zou het gek, en dom.. Want niemand wist wat ze kon. "Mijn vader doet er nu niet toe.." zei ze zacht. "Ik kan helpen, ik kan misschien zelfs het verschil maken. Er is iets wat niemand van me weet."

"En wat is dat, dat je stiekem in het geheim hebt leren vechten?" vroeg James fronsen. Het idee klonk hem als absurd in de oren en hij was zeker niet van plan om ermee toe te zeggen. Als haar iets zou overkomen zou hij niet alleen zijn titel kwijt zijn maar waarschijnlijk ook zijn leven.

Winter schudde haar hoofd en keek om zich heen of er niemand anders in de gang was. Ze richtte haar hand op de vochtige vloer en kleine druppels water stegen op en vormde een grote druppel water die ze boven haar hand liet zweven. Waarom ze dit aan hem liet zien wist ze niet. Maar ze vertrouwde hem.

James ogen werden groot. "Hoe doe je dat?" stamelde hij . Hij keek gefixeerd naar de druppels maar richtte toen zijn aandacht op Winter. "Is dat... True element?"

Winter keek hem aan en knikte langzaam. "Ja." zei ze zacht en ze liet het water weer verdwijnen. "Ik heb er veel mee geoefend de laatste jaren. Ik kan ermee vechten zodra dat nodig is." ze glimlachte lichtjes. Misschien was dit het moment dat ze los kon breken.

James zuchtte diep. "Ik kan je niet mee laten gaan, hoe erg ik het je ook gun, sorry," zei hij resoluut maar de aarzeling was duidelijk zichtbaar in zijn ogen.

"Maar ik kan hier toch niet achterblijven terwijl ik kan helpen?" vroeg Winter zacht en ze keek hem aan. "Mijn vader hoeft niet te weten dat ik met jullie mee ben, ik verzin wel een alibi, ik beloof dat je niet in de problemen zult komen en er niet bij betrokken zult worden."

"En wat gebeurd er als je gewond raakt of erger? Hoe moet ik dat aan je ouders gaan uitleggen?" zei James scherp.

"Je hoeft ze het niet uit te leggen, ik schrijf een briefje dat ik weg ben gelopen. Als ik gewond raak of erger kan je of zeggen dat je me gevonden hebt of me gewoon achterlaten.." zei Winter zacht. "Ik smeek het je, neem me alsjeblieft mee.. Ik wil helpen de vrede te bewaren. Dat is mijn taak."

James keek Winter aarzelend aan. Hij wist gewoon dat hij zich weer eens had laten overhalen, iets waar hij later waarschijnlijk spijt van zou krijgen maar hij kon geen neer zeggen. "Oke dan," zei hij meteen zucht en liep richting de stallen.

"Duizend maar dank." zei Winter opgelucht. "Ik ga snel een briefje schrijven. Ik zie je zo!" en ze rende de andere kant op naar haar kamer en krabbelde kort op het papier dat ze even ertussenuit was om zichzelf te leren kennen en dat ze terug zou komen. Ze trok een wat makkelijkere jurk aan zodat ze zich beter kon bewegen en een mantel. Verder deed het het zwaard van haar grootvader om en ze haastte zich naar de stallen om haar bruine paard op te zadelen, vervolgens sloot ze zich aan bij James en de andere ridders.

Try vOchtend door en er stonden nog een paar man maar dan kwamen er een paar meer uit de bosjes gerent. Dit was niet goed die soldaten waren fort en hun waren al een stuk moeër omdat ze met de andere al gevochten hadden. En hij storte zich er weer op en haalde krachtig uit maar dan voelt hij een pijn door zijn arm gaan die was open gehaalt en hij keek er na en dan haalt hij weer uit naar een

candurill had de hele tijd non stop gevochten, net als zijn mannen, waarvan er 1 was gestorven. "het zijn er teveel.." mompelde hij terwijl hij met zijn staf de schedel brak van een soldaat voor hem. hij greep weer naar zijn hoorn en blies er hard op, twee maal. dat zou de mannen die in de bomen zaten om de mannen van hen af te houden signaleren hier heen te komen. en ja hoor. nog geen minuut later zakte een soldaat door zijn benen met een pijl door zijn oog.

talos had het hele paleis laten doorzoeken...maar geen try...hij kon wel schreeuwen....en dat deed hij ook. uit woede greep hij een wachter bij de keel. "haal jalou...ik heb dr nodig..." toen hij weer los liet snakte de man naar adem, en rende weg. hij liep naar zijn troon. hoe had hij kunnen ontsnappen...er is geen manier om aan zijn magie te ontkomen....en toch...hij kon er niet tegen als er iets gebeurde waar hij geen weet van had.

Jalou werd gehaalt door een sOldaat en liep op haar dooie gemak naar de troonzaal en boog voor haar meester. Mijn heer u had mij geroepen. Zegt ze vleiend en ze kwam recht ze had een vermoede waar over het ging. Over zijn zoon die rebelse jonge ze moest hem niet omdat hij altijd een grote mond tegen der en hij had nou niet echt een grote zwakte en dat vond ze vervelend. Daarom hoopte ze voor een andere opdracht iets leuks

talos keek jalou aan. "zoals je misschien hebt gemerkt is mijn zoon ontsnapt...dat kan ik niet hebben....zoek hem, en vind uit hoe hij het voor elkaar heeft gekregen aan het vuur te ontkomen." zij was zijn trouwste dienares...hij kon haar hiermee vertrouwen, want zij bracht altijd resultaat..

Zodra Winter er was spoorde James zijn paard aan en reed richting het bos.

Alinea vocht verbeten door. Ze merkte dat ze steeds vermoeider raakte en daarom steeds minder goed soldaten wist te ontwijken.

Winter glimlachte kort en ze reed achter James aan. Ze negeerde de vragende blikken van de bemanning en dacht na over de dingen die ze geleerd had en goed kon gebruiken in de strijd tegen het kwaad. Ze was nerveus, maar ze wist dat het goed zou komen.

Noah volgde het kleine groepje soldaten. Hij moest weten waar ze op uit waren. Op een gegeven moment zag hij dat er meer soldaten waren in gevecht met andere. Hij trok zijn pijl en boog en schoot een soldaat neer die aan het vechten was met iemand anders.

Wie zijn er allemaal aan het vechten?

Jalou glimlachte. Ja mijn heer dat heb ik gemerkt. En ik bren hem u terug en ik zal de antwOorden vinden op u vragen. Zegt ze en ze boog nogmaals en ze liep de zaal uit en bij d deur stond iemand klaar met een licht grijze mantel en de deed ze aan en trok de kap over haar witten haren heen en ze liep dOor naar buiten om daarop het paard te stijgen en met een volle vaart weg te rIjden. Ze had een wapen bij maar die gebruikte ze zelden haar stem maakte mensen mak

Try vocht maar door en zag soldaten ineen zaken als ze door een pijl werden geraakt en hij was opgelucht hulp was welkom en hij vocht door maar hijgde wel vermoeiend. Dit moest voorbij zijn hij wilde met die meisjes praten en weten of ze een van de treu elements waren

volgens mij zijn nu alle true elements aan het vechten...behalven die van aarde...waar we nog geen persoon voor hebben...

candurill zag nog meer mensen arriveren. hij maaide de benen onder een soldaat vandaan en stoote toen met het uiteinde van zijn staf in diens gezicht.

Aliena kromp met een kreun van de pijn ineen toen haar arm hardhandig op haar rug gedraaid werd. Kwaad gaf ze de soldaat met haar vrij arm een elleboog stoot en trok zich los.

James keek naar Winter. "Je moet wel voorzichtig zijn," zei hij op een waarschuwende toon.

"maak je maar geen zorgen om mij." zei winter zacht. Ze hoorde in de verte al geluiden van het gevecht waar ze zich straks in zouden mengen. "ik ben er klaar voor"

Noah schoot vanaf een afstand met zijn pijl en boog zwarte soldaten neer. Hij zou er wel voor zorgen dat er zoveel mogelijk zouden sneuvelen voor hij gezien werd.