Sifra en Maaike

Aurora vocht zich samen met de paar centaurs een weg door de soldaten heen en rende de trap op. "Will!" riep ze uit toen ze hem zag en begon soldaten met haar magie in brand te steken.

Nate vocht verwoed tegen de soldaat, maar merkte al snel dat ze even sterk waren. Op de gang hoorde hij niks meer en hij had een sterk vermoeden dat zijn helpers gedood waren. Toen er nog meer soldaten de bibliotheek binnenkwamen werd hij in een hoekje gedreven.


awh, ben je dat op die foto? (:

Emma rende door de gangen en viel her en der mensen aan, ze rende een kamer in en zag tig soldaten dei zich allemaal om iets heen hadden gesloten, ze kon niet zien wie of wat. Met nog een paar soldaten helpers achter haar begon ze ze aan te vallen.

Will keek automatisch om, niet erg slim want toen werd hij geraakt door een zwaard. Gelukkig had hij beschermende kleding aan en was de wond helemaal niet ernstig, hij vocht verder.

Aurora sloeg geschrokken een hand voor haar mond, ze had hem beter niet kunnen roepen. Snel vocht ze zich een weg door de bewakers heen totdat ze aan zijn zijde stond. "Gaat het?" vroeg ze terwijl ze een bewaker neerschoot met een pijl.

Nate merkte ineens dat hij versterking kreeg en haalde opgelucht adem. Hij vocht verder teen de soldaten en stak ze neer.

hahhha dat plaatje!

Will knikte kort en vocht verder, ze moesten die ruimte inkomen.

Emma bevroor een aantal soldaten en pakte een zwaard van een van hen, beter iets dan niets.

Aurora draaide zich om naar de deur toen ze een moment niet aangevallen werd. "Kijk uit," mompelde ze tegen Will en blies vervolgens de deur van ruimte op waardoor er een gapend gat in verscheen. Ze keek tevreden.

Nate zag Emma nu pas en keek haar dankbaar aan. Hij stak soldaat na soldaat neer totdat er geen meer over waren. "Kom op, ik denk dat ik weet waar hij is," zei hij en trok haar mee.

cute he! (:

Emma rende met Nate mee en bevroor ondertussen alle deuren achter hen, dan moesten ze de deur eerst openbeuken voor ze die open konden krijgen.

Will keek in de kamer, een portret was open en liet een lange gang zien, hij vloekte.

Aurora zag een nieuwe groep bewakers aankomen en zuchtte geirriteerd. "Snel, ga achter hem aan!" zei ze tegen Will. Ze trok haar pijl en boog en begon weer bewakers neer te schieten.

Nate rende de gang door richting de kamer waar Will en Aurora zich nu bevonden.

Will knikte en rende de gang in, gelukkig waren er fakkels aan, hij pakte er een van de muur en rende door, met zijn zwaard in de aanslag.

Emma rende achter Nate aan maar draaide zich om toen ze iets achter zich hoorde, ze viel een soldaat aan.

Aurora besloot dat ze beter zonder pijl en boog kon vechten en gebruikte haar krachten om zoveel mogelijk soldaten uit te schakelen.

Nate vocht met de soldaten. "Als we opschieten kunnen we Will helpen!" riep hij naar de andere twee.

Emma vocht met een paar soldaten en rende weer verder toen deze uitgeschakeld waren, ze wist niet eens waar Will was.

Will rende door, hij moest dit oplossen en ze mochten geen tijd verliezen. Hij rende de hoek om en kreeg een ingeving. Hij rukte een gordijn opzij en opende een deur. Hij rende door een gang en kwam in een grote ronde kamer terecht, hier MOEST zijn oom gewoon zijn.

Nate keek naar de soldaten, er bleven er maar komen. "Ga achter hem aan door die gang, wij houden de soldaten wel tegen," riep hij naar Emma en Aurora.

Aurora knikte en rende gang in waar Will net ook in was gegaan.

Emma rende met Aurora achter Will aan, zij zouden Will kunnen beschermen op een hele andere manier, maar het voelde vreselijk om Nate achter te laten.

Will zag zijn oom staan in die ruimte en liep op hem af.


Can you play him ^^?

Aurora rende door de gang en keek rond. "Waar ging hij heen?" vroeg ze op een ongerust toon.

Will's oom draaide zich om en keek Will met een valse grijns aan. "Ik vroeg me al af wanneer je zou komen," zei hij en trok zijn zwaard. Hij zou voor eens en altijd met zijn irritante zeefje afrekenen.

Nath vocht tegen de soldaten maar merkte dat ze sterk in de minderheid ookal kwamen steeds meer wezens helpen.

HAHAHA zeefje


Will keek zijn oom aan, zijn zwaard getrokken. 'Je bent al net zo laf als ik dacht.' zei hij. 'Je laat je mannen al het werk doen, maar ik kan je vertellen dat dat vast minder goed gaat dan je had gepland.'

Emma keek om zich heen. 'Ik weet het niet..' mompelde ze.

Hahaha automatische spelling xd

Oom trok een wenkbrauw op. "Oh nee? Ik kan je vertellen dat jullie op dit moment aan het verliezen zijn. Het tij is gekeerd en jij en je zogenaamde legertje zullen ondergaan. Of je geeft je nu over en zij worden gespaard, of we vechten dit uit en jullie gaan allemaal onder," zei hij kalm. "Aan jou de keus, al is het wat jou betreft sowieso je doode."

Aurora vertraagde gaar pas en liep door de gang. Ze wees naar et opgetrokken gordijn

Will keek hem aan en kneep zijn ogen lichtjes dicht. 'Ik zal nooit opgeven.' zei hij.

Emma knikte en rende vervolgens die gang in, ze keek rond maar haar gedachte en hart waren eigenlijk bezig met de strijd die Nate nu voerde.

"Fijn, mag de beste dan winnen," zei oom en rende met geheven zwaard op Will af.

Aurora rende de ruimte in en zag Will's oom net op Will afrennen. Met grote ogen keek ze toe, er niet zeker van of ze moest helpen of niet.

Nate was even afgeleid en kreunde van de pijn toen hij geraakt werd met een zwaard bij zijn buik.Met een vloek zakte hij op zijn knieën en drukte zijn hand tegen de wond.

Will blokkeerde de aanval van zijn oom en viel direct ook aan.

Emma keek naar Aurora. 'Jij moet Will helpen.' fluisterde ze. "Ik ga terug.' ze voelde op een of andere manier dat ze daar nodig was. Ze rende terug maar kwam een paar soldaten tegen die ze vastvroor.

Aurora besloot pas in te grijpen als het nodig was, dit was immers Will's gevecht.

Oom ontweek Will's aanval en viel hem weer aan. Vanuit zijn ooghoeken kon hij Aurora zien staan en besloot dat hij Will zo misschien wel tot.overgave kon brengen. "Kijk wie we daar hebben," zei hij vals.

Nate stond moeizaam overeind en vocht verder, maar de wond stak als een gek en elke beweging die hij maakte deed pijn.

Will was vastbesloten nergens op te reageren en hij keek nu dus ook niet om. Hij ontweek en viel aan.

Emma rende door de gangen terug, ze zag dat een soldaat op het punt stond Nate aan te vallen en bevroor die direct. Ze haalde met het zwaard uit naar een andere soldaat dichterbij.

Oom ontweek Will's aanval maar net en wankele. Aurora besloot Will toch maar een beetje te helpen en zette het puntje van zijn ooms mantel in brand waardoor hij afgeleid was.

Nate stak een soldaat neer en keek om naar Emma. "Wat doe je hier, ik dacht dat je Will zou helpen," zei hij hijgend.

Emma viel een soldaat aan en keek even kort naar Nate. 'Aurora helpt hem.' zei ze alleen maar en ze vocht verder.

Will merkte nu dus wel dat Aurora er was en was geschrokken, ze moest wegblijven van zijn oom, hij deed dan misschien wel niks maar hij kon goed vechten. Hij vocht toch maar doen.

Nate knikte langzaam. Hij vocht verbeten verder. Moeizaam weliswaar, maar hij weigerde op te geven alleen maar omdat hij gewond was.

Will's oom werd op zijn geraakt en maakt een missen geluid van de pijn. "Je bent beter geworden merk ik," zei hij terwijl hij weer naar hem uithaalde.

Aurora keek gespannen toe.

Will liet zich niet afleiden en antwoorde niet eens, hij vocht verder en probeerde nog steeds aanvallen te onwijken, hij wist niet hoe lang dat zou lukken.

Emma vocht verder en vond het vreselijk om te zien dat Nate aangevallen was en vocht daardoor harder.

Oom bleef scherp uithalen naar Will en probeerde hem in een hoekje te drijven.

Nate zag dat wat soldaten de ingang van d geheime.gang probeerde te bereiken en rende op ze af.