Sifra en Maaike

(:

Zullen we maar gewoon gelijk doen dat het avond is?

is goed!



Emma keek voor zich uit, ze zouden zo vertrekken en ze was doodsbang, stiekem. Ze zuchtte, ze wist niet of er een redelijke kans was dat ze dit zouden overleven, maar zelfs als die er was zou ze niet weg willen.

Will bevond zich vooraan de enorme groep met wezens, hij keek om zich heen, de meeste keken nog positief. Hij vroeg zich af hoeveel verliezen ze zouden hebben vanavond.

Nate reed naar Will toe en hield halt naast hem. "Ben je er klaar voor?" vroeg hij en keek hem onderzoekend aan.

Aurora beet op haar lip en bewoog onrustig heen en weer. Ze wist dat zij en Emma de eerste stap moesten zetten door de bewakers uit te schakelen, maar ze was bang dat als er iets mis zou gaan, het hele plan in deugen zo vallen.

Will keek naar Nate. 'Ik denk het.' zei hij redelijk zelfverzekerd.

Emma haalde diep adem, ze moest zich nu op de strijd concentreren.

Nate knikte. "Oke mooi," zei hij en draaide zich half om in zijn zadel om naar het leger te kijken. "Laten we gaan dan. Emma, Aurora, gaan jullie maar iets voorop, we komen achter jullie aan," zei hij.
Aurora knikte en spoorde haar paard aan.

Emma reed met Aurora mee en keek om zich heen, om een of andere reden verloor ze haar zenuwen steeds meer, bijna alsof ze er zakelijk tegenaan kon kijken. Ze reed verder en luisterde goed of ze iets hoorde.

Will reed met Nate achter de meisjes aan.

Zodra het kasteel in zicht kwam werd Aurora wat zelfverzekerder. Dit was niet het goede moment om last van zenuwen te hebben, ze moest kalm blijven en opletten. Zodra ze aan de rand van het bos waren aangekomen wat aan het kasteel grensde steeg ze af. "Ben je klaar?" vroeg ze zachtjes aan Emma.
Nate hield zijn paard in en keek naar de twee meisjes.

Will vond het werkelijk vreselijk om de meisjes zo erop af te sturen, maar het moest maar.

Emma steeg af en knikte naar Aurora, ze keek naar haar handen, hun magie moest gewoon werken.

Aurora knikte terug naar Emma. Ze sloop stilletjes naar voren toe langs de bomen totdat ze dichtbij genoeg waren bij de soldaten die de ingang bewaakten. Even aarzelde ze, ze vroeg zich af wat de beste manier was om ze uit te schakelen zonder dat ze teveel lawaai maakten.
Nate probeerde te zien wat ze aan het doen waren maar kon niet veel zien door de duisternis.

Emma dacht een tijdje na, de soldaten mochten geen allarm slaan, eigenlijk zouden ze ze moeten vermoorden maar ze wist niet of ze dat wel kon. Ze kon ze ook bevriezen, maar als ze daar weer uit kwamen? Ze zuchtte.

Will was nogal zenuwachtig, wat nou als alles mis ging?

"Vries hun monden dicht," zei Aurora zacht.

Emma knikte en deed wat Aurora zei, ook deed ze iets waardoor ze aan de grond gevroren stonden, en hun handen vast.

Aurora richtte haar handen op de bewakers en liet het bloed in hun aderen zo snel stromen dat het hart als een gek begon te kloppen tot het het niet meer aankon en ze een hartstilstand kregen. "Kom op," mompelde ze en rende naar de bewakers toe. Ze controleerde of ze echt dood waren.

Nate bewoog onrustig heen en weer.

Emma knikte en liep toen terug om het nieuws door te geven aan de jongens, ze moesten heel snel zijn nu.

Aurora pakte de sleutels van een van de bewakers en opende de deuren. Ze gebaarde naar de anderen dat ze naar binnen konden.

Nate sprong van zijn paard af. "Eenmaal binnen splitsen we op. Probeer zoveel mogelijk mensen uit te schakelen, en zorg dat je ten alle tijden bescherming bied aan de prins," zei hij zacht maar duidelijk tegen het leger. Hij liep naar binnen toe met getrokken zwaard.

Emma liep naar binnen, ze moest met een troepje soldaten gaan, zij, Will, Nate en Aurora zouden sowieso in andere groepen zitten.

Will kreeg versterking van een paar van de beste soldaten, binnen keek hij om zich heen, zijn oom bevond zich waarschijnlijk in een van zijn vertrekken.

Aurora keek rond en liep toen een willekeurige gang in. Ze was niet bijzonder bekend met het kasteel maar herkende deze gang als de plek waar ze Will voor het eerst zag, herkenbaar aan de schilderijen van alle koningen en koninginnen die er hingen. Met een schok besefte ze dat waar ooit Will's portret gehangen had, nu dat van zijn oom hing.

Nate besloot om eerst maar de bibliotheek te checken omdat hij wist dat Will's oom daar vaak tijd doorbracht. Stilletjes liep hij met een klein groepje soldaten de trap op. Ze kwamen maar weinig bewakers tegen, en degene die ze wel tegekwamen waren al dood voordat ze ook maar konden schreeuwen.

Verschillende wezens slopen door het kasteel, Emma liep met twee elven door het kasteel. Haar handen voor zich uit gestrekt, ze hoopte geen dwergen tegen te komen want ze had nou echt nooit leren vechten. Ze keek af en toe om zich heen, zodra ze een soldaat zagen zorgde de elven ervoor dat hij dood zou gaan, wanneer Emma hun voeten had bevroren.

Will liep met een paar soldaten door het kasteel, alles was zo spannend.

Aurora schudde haar hoofd en wees zichzelf er stilletjes op dat ze bij de les moest blijven. Stilletjes liep ze verder door de gang en keek rond. Ze had geen flauw idee waar ze heen liep, en de centaurs die met haar meegingen net zo min.

Nate stond stil voor de deuren van de bibliotheek en opende die voorzichtig. Aarzelend stapte hij naar binnen toe en keek rond, maar er leek niemand te zijn.

Will vroeg zich af of zijn oom al wist wat er gebeurde, en voorbereid was, waar hij dan ook was. Hij hoopte hem zelf tegen te komen, dan zou er niemand onder lijden.

Emma liep een kamer in en werd bijna direct aangevallen door een stel soldaten en er brak een gevecht uit. Helaas stonden er een paar dwergen, die stonden dus aan de andere kant! Ze focuste zich op de mensen.

Aurora hoorde ineens allemaal geschreeuw van de soldaten in de gangen en ze besefte dat ze erachter waren gekomen dat er indringers waren. Zonder enige twijfel trok ze haar pijl en boog en begon brandende pijlen op de soldaten van de koning af te schieten.

Nate liep langs de hoge boekenkasten en keek of er iemand was. Plotseling hoorde hij het trekken van een zwaard en kon nog net op tijd ontwijken. Hij keek op in het gezicht van een grijnzende soldaat. Op de gang hoorde hij geschreeuw van pijn en hij besefte dat zijn groepsgenoten aangevallen werden.

Emma ontweek een zwaard en bevroor de man helemaal, dood of niet. Ze draaide zich met een ruk om en keek om zich heen, ze moesten snel zijn, nadat deze kamer leeg was rende ze naar de volgende .

Will sloop naar het vertrek van zijn oom, daar stonden natuurlijk tig bewakers.

Aurora keek om zich heen, ze had het idee alsof er steeds meer soldaten aankwamen. Ze vocht snel verder.

Nate raakte in een gevecht met de soldaat.

Emma merkte dat ze redelijk uitgeput raakte van het vechten met haar magie en zuchtte, ze moest maar volhouden.

Will viel de bewakers aan, zijn oom kwam natuurlijk niet naar buiten, waarom zou hij.