In the Lost City

Julia's ogen schoten open en ze keek om zich heen. Ze was geschrokken van een hele vreemde nachtmerrie. Ze voelde zich niet veel beter. Ze voelde iets koels in haar hals, dat gaf wel wat verlichting. Ze was heel onrustig en kon zich nergens op concentreren. Ze besefte dat ze helemaal aan het trillen was en ze kon niet meer stoppen. Ze was bang.

Audrey merkte dat Julia lichtelijk in paniek was. Voorzichtig pakte ze haar hand vast en streek tegelijk Julia's haar uit haar gezicht weg. "Rustig maar, we zorgen wel voor je. Probeer je te onspannen," zei ze op een zo geruststellend mogelijke toon, al maakte ze zich ook zorgen.

Julia hoorde wat Audrey zei en ze keek haar aan. Ze probeerde het maar ze kon haar gedachten niet onder controle krijgen. Het was zo vreemd. Maar het feit bleef dat ze vergiftigd was en dat er waarschijnlijk geen kant en klaar tegengif was. Dat maakte haar bang, want wat zouden de gevolgen zijn? "Ik heb pijn." mompelde ze moeizaam. Haar mond voelde droog aan, ze besefte dat ze dorst had.

Gabe keek naar Julia 'Het komt wel goed' zei hij nogmaals en hij zorgde dat haar voorhoofd koel bleef. Hij maakte zich zelf ook zorgen, maar voor haar moesten ze zo kalm mogelijk doen. Hij keek even naar Audrey en toen weer naar Julia. 'We laten je niks overkomen Julia'

Julia knikte lichtjes. Ze wist ook wel dat hij niet wist of het goed zou komen. Ze had een tegengif nodig en snel. "doe iets" zei ze smekend. De angst kon ze niet meer stoppen nu.

het spijt me maar ik stop... vind het echt een super leuk rpg daar niet van maar kan het gewoon niet.. word helemaal gek van lang typen met een hand. is zo moeilijk... als ik weet wat ik heb en alles en het gaat beter wil ik dolgraag weer meedoen.. maar dit werkt gewoon niet...

:C maar kan je niet gewoon weinig typen?? Als jij stopt kunnen we eigenijk niet verder..

ik wil wel... maar dan krijg je echt zinnetjes zeg maar.. anders hou ik het niet bij.. en daarnaast ik heb echt geen idee hoe alles gaat lopen na volgende week woensdag...
ik baal hier gewoon zo ontzettend van... ik kan mijn beroep niet meer uitoefen... ik heb vandag bij de manege gemeld dat ik stop voor onbepaalde tijd en ook typen gaat amper omdat het met een hand moet. alles wat ik leuk vind gaat niet meer zeg maar...

:C kunnen we iets voor je doen Sanne?

Zorgen dat de pijn minder word of tijdversnellen klinkt wel aantrekkelijk.. Maar helaas gaat dat hem denk ik niet worden.. Nee ik moet momenteel echt afwachten en het maar aankijken hoe het gaat lopen..

Ik probeer het nu op mijn mobiel. Sorry voor eventuele spelfouten en vergeten leestekens..

Luna had een poosje buiten gestaan maar had uiteindelijk besloten dat het daar toch te koud was. Ze liep naar binnen met het doekje in haar hand. Iets wat onzeker betrad ze de woonkamer. Ze bleef voor Xavier staan en hielt hem de zakdoek voor. 'Hier. Ik heb er niets meer aan. Dankje voor het lenen.' Ze negeerde Arianne en Hugo en ging op de bank zitten.

:C ik hoop dat je snel uitslag en oplossing krijgt <3!!!!



Arianna keek op en zag Luna, ze keek kil terug, ze was boos, nog steeds.

Ja ik ook.. Al 3 maanden.. Maar na volgende week woensdag weet ik tenminste dat er wst aan gedaan word.


Jarred keek naar Julia. 'Rustig maar. Het komt wel goed.' hij ging door met zoeken tussen de medicijnen. Hij vond uiteindelijk wat hij zocht en hielt Julia het pilletje voor. 'Hier, dit moet helpen.'

Jeetje sanne, heftig! Ben benieuwt wat er uit die mri komt.

Julia knikte bleekjes. Ze nam het pilletje en ze slikte het moeizaam door. Ze hoopte dat het de vergiftiging zou verdunnen. Dat de klachten zouden verdwijnen. Ze hoopte dat alles goed zou komen. Ze haalde een paar keer diep adem om tot rust te komen. Ze was nog steeds bang, ze merkte nog niet veel, logisch want dat pilletje had waarschijnlijk nog maar net haar maag bereikt. Ze keek naar Jarred. "Dankje." zei ze zachtjes.

Hugo keek naar Luna. "Hoe gaat het met je?" vroeg hij toen. Hij vroeg zich af hoe ze met haar gevoelens om ging. Of ze het onder controle had.

Arme jij :c Ik hoop dat het goed komt met je pols!
---

Xavier zat er in gedachten verzonken maar keek op toen hij merkte dat iemand voor hem ging staan. Hij keek Luna even een tijdje aan en pakte het zakdoekjr aan. 'Geen dank.' zei hij en stoptd het zakdoekje terug in zijn zak. Hij zuchtte, leunde achterover en staarde afwezig naar een muur.

Sin beet op zijn onderlip en bleef bij Julia zitten. Hij kon nu niet veel doen, slechts het zweet blijven wegvegen. 'Het komt wel goed, Julia.' zei hij geruststellend.

Het duurde even maar Julia begon te merken dat de pil daadwerkelijk werkte. Ze merkte dat ze het minder warm kreeg en haar hart ontspande wat. Ze zuchtte, van opluchting. Ze voelde zich niet goed maar wel minder slecht dat eerder. Ze keek naar de andere die naar haar keken en glimlachte waterig. "Ik geloof dat het werkt" zei ze toen.

Jarred glimlachtte naar haar. 'Rust maar lekker uit Julia.' hij kwam overeind en keek naar Sin en Gabe. 'Zorg dat haar temperatuur niet stijgt.' hij pakte het medicijnen doosje op en verliet de woonkamer. Hij liep de keuken in en borg het zorgvuldig op. Dan leunt hij met zijn handen op het aanrecht en kijkt hij naar de grond. Met de ervaring in medicijn gebruik was noord veel beter. Op den duur zouden ze het niet redden met hun kennis. Ze hadden elkaar nodig...

Luna keek op naar Hugo en haalde eerlijk haar schouders op. 'Ik weet het niet. Je kan veel van me verwachten Hugo, maar niet dat ik hem van het ene op het andere moment vergeet. Ik heb hem dan wel verlaten, maar nog niet uit mijn hart verbannen Dat kan je ook niet na 1 dag van me verwachten. Dat is onmenselijk Hugo...' ze keek naar de grond en zei nog eens zacht: 'Onmenselijk.'


Ja ik ook anniek.. Maar op het moment vind ik het alleen maar eng.. Maar goed heb nog een week en 2 dagen.. Dsn pas is het zo ver.. En die orthopeet zou het niet willen als het niet nodig was.. Dus ik vertrouw op die man. Als ie het met alleen een rontgenkon was hij niet zo resoluut over die mri...

Sin glimlachte toen Julia dat ook deed. Het bleek dus te werken. Dat was goed. Hij wad even bang geweest dat ze geen medicijnen hadden tegen giftige planten maar godzijdank dat ze er wel waren. 'Goed dat het werkt.' zei hij opgelucht en stak het doekje in de bak met water, kneep het uit en legde het nu gewoon op haar voorhoofd.

Hugo keek naar Luna. "Ik vroeg hoe je je voelde, ik verwacht heus niet dat je alles in één keer kan stoppen." zei hij toen. Hij kon er niet tegen dat ze alles altijd maar zo moest draaien dat het leek alsof hij de slechte was. Hij deed zijn uiterste best om iedereen bij elkaar te houden en gelukkig te krijgen.

"Jullie zijn zo lief voor me." zei ze toen. Ze was echt ontroerd door de zorgen van de andere. Natuurlijk zou ze precies hetzelfde gedaan hebben maar toch. Ze had zich de laatste tijd, zonder precies te weten hoe het kwam, zich zo alleen gevoeld. Maar nu waren ze er allemaal. Dat gaf haar een goed gevoel.

'Natuurlijk zijn we dat.' zei Sin zacht en glimlachte naar haar. Hij stond op van zijn plek op de grond en ging op de rand van de bank zitten. Hij keek naar Julia en trok het doekje op haar voorhoofd even recht. 'Je bent familie, Julia. Ook al zijn we niet door bloed verbonden, we zijn wel verbonden door deze bende. Als er ook maar één van jullie in gevaar zou zijn zou ik dat niet aankunnen, zou ik gek worden.' zei hij.

Luna haalde nogmaals haar schouders op. 'Ik weet niet hoe ik me voel. Ik denk leeg of in de wsr. Maar ik weet het zelf niet goed. Met de tijd zal ik me wel beter gaan voelen denk ik.' ze slaakte een zucht. 'Sorry als ik je verkeerd begrepen heb. Ik ben gewoon in de war.. Denk ik..'

Audrey glimlachte naar Julia. Ze voelde zich zo opgelucht dat het al iets beter met haar leek te gaan. Julia was vrijwel haar enige vriendin en ze wilde er niet eens aan denken om haar te verliezen.

Caleb had een tijdje geslapen maar werd nu met een schok wakker. Hij kwam moeizaam overeind en ging met zijn handen door zijn haar om het wat te fatsoeneren.

"Dat begrijp ik, maar het komt wel goed." zei Hugo met een vriendelijke glimlach tegen haar. "Je komt er wel overheen." Hugo wist alles over het verwerken van dit soort dingen. Niet dat hij dat ooit zou vertellen. Het zou wel weer overgaan, uiteindelijk.

Julia glimlachte waterig naar hem. "Bedankt Sin." zei ze zacht. Ze zag dat Audrey ook nog steeds bij haar was en glimlachte ook naar haar. Wat had ze eigenlijk ook veel geluk, met al deze lieve mensen om zich heen. Ze kon niet geloven dat ze een dag geleden daar nog over had liggen piekeren. Natuurlijk hielden ze wel van haar.

Luna knikte maar ze begreep niet waarom Hugo er zo over praatte. Hij maakte het niet mee maar zij. Zij was hier degene die de liefde van haar leven niet kon zien of spreken niet hij. Luna keek nieuwsgierig naar Hugo. Of had hij soms iets te verbergen? Iets wat hij niemand vertelde? Ze wist het niet en wilde het ook niet weten eigenlijk. Tenzij er zelf mee kwam.

Jarred bleef zo staan als hij stond. In gedachten verzonken

Gabe keek naar Julia, hij glimlachte omdat ze zich beter voelt. 'Zie je wel dat het goed komt?' zei hij. Hij stond op en liep de kamer uit, hij had even behoefte aan wat meer rust. En Julia was in goede handen.

Arianna was weggelopen van luna en Hugo (ik dacht dat ze in de woonkamer zaten). Ze zat in haar eentje buiten op het stoepje. Ze dacht na en staarde naar de lucht.